IS®
„Candida"
Bleeke Bet.
De vriendin van allen
en niemand.
Dicky.
HAAMKAARTJES
d/Rc
tooy
Kerstuitvoering
U VOELT U
NIET PRETTIG
I A A N D A G 23 DECEMBER 1940
HAARLEM'S DAG BEAD
IM/T IN lITTtKH
HET TOONEEL
JONG ROTTERDAMSCH
TOONEEL
Een groep dames en heeren heeft zich ten doel
isteld het ontwikkelings- en ontspanningswerk
>or de Rotterdamsche getroffenen in de evacuatie-
jodtehuizen te steunen en maakt daarvoor thans
m tournee door Nederland met Shaw's Candida,
it zij reeds met veel succes te Rotterdam heeft
ispeeld. Voor den aanvang der opvoering, die ten
ite van dit doel Zondagmiddag in onzen stads-
ihouwburg werd gegeven, heeft de inspecteur
in deze noodtehuizen het een en ander meegedeeld
in dit ontwikkelings- en ontspanningswerk, dat
>or de geëvacueerden zoo zeer noodig is, omdat
j vrijwel geheel van alle huiselijkheid verstoken
jn. Daarom was het voor Het Jong Rotterdamsch
joneel een zoo groote voldoening, dat, al was de
al dan niet vol, hét financieel succes van dezen
iddag verzekerd was en hij dankte daarvoor in
it bijzonder de dames van het Haarlemsche comité,
e zich voor de voorbereiding zoo veel moeite had-
in getroost.
Met de keuze van Candida heeft Het Jong Rotter-
imsch Tooneel het zich allerminst gemakkelijk
imaakt, want dit stuk is niet alleen een der mooi-
e, maar ook een der moeilijkst te spelen werken
in Shaw. En velen hebben Candida in voortreffe-
ke bezetting o.a. drie jaar geleden nog van
et Hofstad Tooneel met Vera Bondam in de titel-
1 en Paul Steenbergen als Marchbanks gezien
e veelszins zeer goede indruk, dien de opvoering
aakte, gaf mij dan ook het bewijs, dat deze Rot-
rdamsche dames en heeren er zich met liefde aan
ibben gegeven en het met volle overgave hebben
speeld.
De moeilijkste rol in Candida is Marchbanks, om
it hij niet alleen een dichter, maar ook jong en
aardoor in zijn liefde geëxalteerd is. In deze ge-
calteerdheid moet hf| maat houden, wil hij het ons
igrijpelijk maken, dat Candida meer dan gewone
megenheid voor hem kan voelen en Morell een
vaal in hem zal zien. Dit nu heeft de heer Tonny
ok als Marchbanks wel eens vergeten, vooral in
eerste twee bedrijven. Hij overspeelde zich in
jn exaltatie, en wist zich in zijn spel niet vol-
oende te beheerschen, zoodat hij soms meer aan
:n pathologisch abnormaal jongmensch dan aan
;n dichter deed denken. Pas in het derde verre
eg best gespeelde bedrijf kwam er de noodige
uance, die wij vóór de pauze te veel hadden ge-
ist, in zijn spel, en wist hij ook de teere accenten
treffen, waardoor Marchbanks zich zoozeer van
e andere mannen onderscheidt. Toen was zijn
iel zelfs zeer goéd.
Coïse Hardeman heeft Candida met veel begrip
;peeld. Haar dictie was beter dan haar plastiek,
vooral in de groote scène tegen het slot ontroer-
zij doordat zij daarin den juisten en gevoeligen
on wist te treffen.
De heer Van Gils was als Morell wel de schijn-
aar sterke, maar au fond zwakke man, die hij
loest zijn. Hij preekte met overtuiging, zonder
dat was het goede in zijn opvatting hiervan
chzelf bewust te zijn. In de groote scenes, waarin
et om diepere dingen ging, was hij echter wel eens
at te vlak. Over het algemeen echter een verdien-
elijk gespeelde rol.
De drie kleinere rollen Prossy, Burgess en
ooral Mill waren zwakker bezet. De heer B. de
ange liet niets na om ons van de ploertigheid van
urgess te overtuigen, maar het spel was te veel
angeleerd en tot leven bracht hij deze figuur niet.
Prossy stel ik mij scherp en markanter voor
an Jos Fooy haar gaf.
Ik meen, dat de dames en heeren van Het Jong
lotterdamsch Tooneel en hun regisseur, de heer
ob Oosthoek, hun taak te ernstig opvatten, om hun
)el niet zuiver critisch te bespreken, al was het
an ook een liefdadigheidsvoorstelling. Laat ik hier
ok nog mogen zeggen dat in een zeer vlot nu en
an voor de juiste dynamiek zelfs te vlug
- tempo werd gespeeld.
Aan het slot waren ér bloemen voor de dames
n was er een geestdriftig applaus.
Wij wenschen den Rotterdamschen dames en
eeren op hun verdere tournee nog veel succes toe,
ok terwille van het zoo sympathieke doel waarvoor
ij spelen.
J. B. SCHUIL
HERMAN BOUBER'S VOLKS-
TOONEEL.
Er is tegenwoordig een hausse in volksstukken.
)e Jantjes, Bleeke Bet, Rooie Sien, zij verschijnen
veer op de planken en het publiek vindt er blijk-
aar genoegen in deze stukken, die ons midden in
e Jordaan voeren, terug te zien, ook al zijn ze
og zoo dikwijls gespeeld. Bleeke Bet is bekead ge
worden door de opvoeringen van Bouber's tooneel-
ezelschap en ook door de film. Dit volksstuk is
Is ik mij niet vergis De Jantjes voorafgegaan
n het is eigenlijk meer een schets dan de Jantjes
n De Zeemansvrouwen, welke stukken Bleeke Bet
an ook verre overtreffen. De intrige loopt in deze
tukken vrijwel parallel altijd weer krijgt de
onge Jordaanmeid na veel strubbelingen den man
an haar hart en zoo'n volksschets moet het
oornamelijk hebben van de teekening van het
ordaanmilieu. De lach en de traan wisselen elkaar
leestal af, ofschoon Bleeke Bet het succes meer
an den lach dan aan de traan te danken heeft. De
«ottocht is een aardige vondst in dit volksstuk,
ammer alleen, dat de jenever als zoo dikwijls
tij Bouber er zoo'n onnoodig groote rol in speelt,
k vind een dronken vrouw op het tooneel altijd
égoutant, en het lied met de jeneverflesch van
ienriëtte Davids, had ik dan ook gaarne gemist, te
neer, omdat de actrice hierin ver over de schreef
ing. Zoo, iets hoort ook in een volksstuk van te-
enwoordig niet meer thuis.
Overigens heeft Bleeke Bet, dat hier nog 4 dagen
al worden gespeeld, het publiek blijkbaar weer
eer vermaakt. Bouber weet als regisseur in zulke
olksstukken de noodige levendigheid te brengen,
n hij heeft bij zijn gezelschap enkele voor dat
enre zeer goede spelers.
Annie Verhulst heb ik met genoegen weer op het
ooneel gezien. Ook nu stond zij als Jans ver bo
en haar omgeving door haar ingehouden en toch
terk suggestief spel. Ook Bouber zelf maakte van
trie, den ijscoman, een levende, fijn getypeerde fi-
iuur. Netty Hart voelt zich in dat soort stukken
venzeer volkomen thuis en zij was als Ka een
truische Jordaanmeid. Tonny Foletta maakte wel
Ud len indruk van een mooien Karei, maar zijn zang
toch beter dan zijn spel.
Henriette Davids was dit keer Bleeke Bet. Zij
last eigenlijk meer in een revue dan in een too-
leelstuk en zij viel door haar direct op de zaal spe
en wel eens te veel uit het ensemble. En de mid-
ielen, waarmee zij den lach opwekt, zijn zelfs
'oor een volksstuk soms onnoodig drastisch en
tof.
Zoowel het Amsterdamsche stadsgezicht met den
i/estertoren dien wij zoowaar electrigoli verlicht
pel
ing
hij
ek,
zagen als de plezierboot waren aardige décors,
en de bekende liedjes van Louis Davids deden het
weer als van ouds. Aan succes heeft het gisteren
dan ook niet ontbroken, zoodat Bouber over dezen
eersten avond tevreden kan zijn.
J. B. SCHUIL.
HET NEDERLANDSCH TOONEEL
Alessandro de Stéfani had hier een goeden naam
door zijn geestig blijspel „De Kus op het Perron"
Dien naam zou hij zich met het Zaterdagavond in
onzen Stadsschouwburg door het Nederlandsch
Tooneel gespeelde „De Vriendin van allen en nie
mand" niet gemaakt hebben, wanneer hij met dit
stuk in Nederland had gedebuteerd. Het is een
niemendalletje, dat men den volgenden dag al weer
vergeten heeft en dat feitelijk beneden de „stan
ding" van het eei-ste gezelschap van Nederland
staat.
,Een luchtige fantasie uit het zonnige Italië" las
ik in het programma. Luchtig?goed, maar fan
tasie? Neen, die heb ik in dit blijspel volkomen
gemist. De nog wel beroemde schrijver Fa-
briani is te veel een kluchtspelfiguur om hem ook
maar één oogenblik ernstig te nemen. Dat hij de
markiezin Del Torre toestaat voor eenige dagen als
eigenares van haar oude villa te fungeeren, willen
wij desnoods nog daarlaten, Maar dat hij zich zoo
laat ringelooren door deze vrij ordinaire dame, is
te veel gevergd van hem en van ons. Daardoor
wordt hij niet veel meer of minder dan een hans
worst.
De schrijver heeft van dit toch al erg geforceerde
gegeven eigenlijk niets gemaakt. Wat bijvoorbeeld
te zeggen van een beroemd auteur, die zich zoo laat
bedotten als deze Fabriani? Verbeeldt u een too-
neelschrijver, die verliefd wordt op een hem on
bekende dame, die door de telefoon op de kinder
achtigste manier hem zijn liefde verklaart? En die
daarna zoo maar mir nichts dir nichts, als hij be
merkt, dat hij er tusschen genomen is, de markiezin
als zijn vrouw accepteert. Met deze dwaasheid
eindigde dit zoogenaamde' blijspel, dat daarmee als
een nachtkaars uitging. Ook de anciere figuren zijn
alle louter tooneelpoppen. De ruzie tusschen
Giorgio den zoon van de markiezin en Mila
het nichtje van Fabriani na hun eerste ont
moeting, behoort in een klucht, niet in een blijspel
thuis. En welk een ongelikt, onbeschaafd sujet
was deze jonge markies!
Neen, wij kunnen deze keuze van Cor van der
Lugt Melsert onmogelijk prijzen, en wij nemen het
Louis Saalborn allerminst kwalijk, dat hij van den
beroemden Fabriani bok weinig wist te maken. De
auteur bood hem er geen gelegenheid voor.
fagda Janssers 'kreeg wat meer kansen en zij
wist met haar levendig spel en haar rake dictie als
de markiezin Del Torre nog iets te. redden. Maar
ook deze rol is tooh feitelijk beneden het talent van
deze actrice. Frits van Dijk moest onverwachts in
vallen voor den plotseling ziek geworden Guus
Oster in de rol van Giorgio en ik breng hem hier
gaarne hulde voor de knappe wijze, waarop hij dit
deed. Men zag nauwelijks aan hem, dat hij deze
rol onvoorbereid speelde.
De markiezin Del Torre bleek meer een vriendin
van niemand1 dao van allen te zijn en wij zullen
haar maar zoo spoedig mogelijk vergeten. Wij ho
pen op een flinke revanche van Het Nederlanidtsoh
Tooneel.
J. B. SCHUIL.
AMICITIA JUNCTI
Amicitia Juncti heeft haar jaarlijksch
feest gehouden als in gewone tijden. Het eenige
verschil met andere jaren was zooals de voor
zitter, Han Sluiter in zijn vlot uitgesproken ope
ningsspeech zeide het uur van aanvang, want
in plaats van een avondvoorstelling was het dit
keer een matinee.
Het strekt de gymnasiasten tot eer, dat zij zich
door den somberen tijd niet hebben laten weer
houden ook dit jaar hun feestvoorstelling te
geven en nog meer, dat deze in niets onderdeed
voor de opvoeringen van vorige jaren. De keuze
van het stuk was reeds heel gelukkig, w^nt dit
vroolijke spel van den pseudo detective Dicky, die
na zijn schitterend begin zoo leelijk in den knoei
Keuze uit 32 soorten.
Slot defect? Tel. 11493
OeSleutelspecialist.L.Veerstr. 10
(Adv. Ingez. Med.)
komt, wanneer er een werkelijke diefstal gepleegd
blijkt te zijn, een stuk, dat wij in deze rubriek
reeds meermalen besproken hebben ging niet
boven de krachten van deze jongelui. Het is een
alleraardigste, vlotte opvoering geworden, waar
mee de regissëur, de heer Wim Paauw, allé eer
heeft ingelegd. Want dat het groote succes voor-
namelijk aan hem te danken is geweest, daarvan
zullen allen en de spelers in de eerste plaats
wel overtuigd zijn.
Wim Paauw blijkt hoe langer hoe meer de
aangewezen leider voor schoolvereenigingen te zijn.
Wanneer men zoo'n voorstelling zoo vlot ziet
loopen, dan lijkt het nog al eenvoudig, maar
men vrage niet, welk een inspanning, liefde voor
het werk en vakkenis 't vereischt, om jonge men-
schen, die nog nooit, of misschien eenmaal op
de planken hebben gestaan, zoo te doen spelen,
dat het publiek nauwelijks merkt, dcit tooneel-
spelen moeilijk is. O zeker, wij zien wel, dat dit
geen leerlingen van een tooneelschool zijn, dat er
in het spel soms wel iets onbeholpens is, maar
is het al niet veel, dat wij, ouderen, met ge
noegen naar zoo'n voorstelling kunnen kijken. Er
werd bijvoorbeeld in een vlug tempo gespeeld
een bewijs van uitstekende rolkennis het
tooneel „stond" geen enkele maal een fout
anders van zoo vele dilettantenopvoeringen het
samenspel was goed verzorgd en het geheel en
dat is geen gering compliment maakte een zeer
beschaafden indruk. Nu ja, zal men misschien
zeggen, van gymnasiasten mag men dit laatste
toch ook wel verwachten. Dat denkt men maar!
Zoodra er houterig en stijf gespeeld wordt, is het
ook met de distinctie op het tooneel gedaan.
Ik zou kunnen volstaan met het geheel te roe
men, want gezamenlijk hebben de werkende leden
van Amicitia Juncti de opvoering tot een succes
ee-maakt. Er was er geen een, die den totaal in
druk door onvoldoende spel bedierf, al was de
eene natuurlijk iets -beter dan de ander. Ik moet
echter een uitzondering maken voor den -heer Nico
Drost en mej. Koos Thiol. Dicky is zoo zeer hoofd
persoon in, dit vroolijke detectieve-spel, dat hij de
voorstelling, wil zij réusseeren, moet dragen. En
dat deed de heer Drost in alle opzichten. Hij
speelde met een opmerkelijke opgewektheid en
verve. Hij was alleraardigst in zijn aplomb in het
begin en niet minder in zijn verlegenheid, wan
neer hij bemerkt, dat het mis gaat. De H.T.C. moet
dezen spelers eens een kans geven. Het zou mij niet
verwonderen, wanneer hij mettertijd een uitste
kende jonge rol zou kunnen worden. Hij heeft er
ongetwijfeld aanleg voor.
Ver de dames was mej. Thiel de prima. Nu
moet ik toegeven, dat zij daarbij een grooten steun
heeft gehad van den kapper. Haar grime was opmer
kelijk goed welk een mooie grijze pruik droeg zij
maar zij wist ook in haar spel als lady Glenmore
m deze lieve oude dame karakter te geven.
Bert Frerichs mocht twee open doekjes incassee-
rer. Voor een deel dankte hij dat aan zijn dank
bare rol, maar hij verdiende het ook door zijn spel,
dat voor een zoo jongen speler werkelijk verdien
stelijk was.c
Na afloop der voorstelling werd de regisseur, de
heer Paauw door de leden gehuldigd, met welke
huldiging de zaal hartelijk instemde. En toen kwam
tot slot voor mij het hoofdmoment van dezen mid
dag, de speech van Dr. Spoelder, De rector van
ci's gymnasium weet zoo precies den toon te tref
fen tegenover zijn leerlingen gemoedelijk en
toch warm dat ik er altijd weer door getroffen
word. Zaterdag misschien nog meer dan anders.
Men voelt het, deze rector is 'n man met 'n hart,
de oudere vriend voor zijn leerlingen. Zou dat ook
een der oorzaken zijn, da t der feesten van Amicitia
Juncti een zoo prettige sfeer hebben? Het was een
alleraardigste middag.
J. B. SCHUIL.
MUZIEK.
ANEGANG14 TEL.11965
HAARLEM
(Adv. IngezMed.)
in de
Ned. Herv. Kerk te Overveen.
Het bericht, dat mevr. Jo Bos—Vincent Zon
dagnamiddag in de Ned. Herv. Kerk te Over
veen zou zingen was reden genoeg om de ruimte
van het kleine, ver van alle gewoel af gelegen
en door zijn smaakvolle blank-eikenhouten be
timmering uitmuntende kerkgebouw reeds lang
vóór den aanvang der uitvoering vol te doen
stroomen.
Neerland's eerste sopraanzangeres, terzijde
gestaan door de organiste mej. Charlotte Huls-
hoff, gaf een Kerstuitvoering. Vijf van de liede
ren, die zij zang waren dan ook Kerstliede
ren; van twee echter hield de tekst geen verband
met het Kerstfeest. Dit waren „An Evening
Hymn" van Purcell en „Liebster Herr Jesu" van
Bach. Maar van dit laatste hadden de woorden
„Mir wird hierauf Erden so bange" en „Von
der beschwerlichen angstvollen Welt" toch een
zeer actueele en treffende beteekenis. Geheel
buiten de Kerstgedachte stonden de orgelsolo's,
het groote Preludium en de Fuga in c kl. t. (Pe
ters II no. 6) van Bach en César Franck's Pré
lude, Fugue et Variation; het eene een afspie
geling van den somberen tijd, het andere aan
het slot verheldereid tot een zacht lichtend
majeur.
Op de Algemeene Begraafplaats te Delft werd een monument ter nagedachtenis
van de aldaar gesneuvelde militairen onthuld. Op de foto het monument na de
onthulling.
IFoto Stagf«ï
Een Italiaansche Studiecommissie bracht deze rdagen onder leiding van den
president der Italiaansche Automobielclub, graaf Bonacossa, een bezoek aan de
Duitsche Riiksmotorsportschool. Het gezelschap tijdens een ongewone excursie.
(Foto Weltbild.)
De organiste leidde de uitvoering in met een
niet op het programma vermeld Koraalvoor-
spel in C. gr. t.; en het diatonisch stijgend mo
tief daarvan mocht als symbool voor een ver
heffing des geestes tot boven de aardsche din
gen gelden, de dalende octaven, waarmee Pur
cell' Hymna begint, echter van het vallen van
den avond en de melismata op het „Hallelujah"
aan het slot der Hymne van de aloude litur
gieën.
Zoo was hier reeds verscheidenheid genoeg,
maar welk een rijkdom van prachtige tegen
stellingen zou ons daarna nog geschonken wor
den! Afgezien van de werken voor orgelsolo was
daar Bach's „Ich steh' an deiner Krippen hier",
door de indeeling in periodes van vier maten eer
een koraalmalodie met gefigureerde begelei
ding dan een lied. Daar waren de drie door Anth.
v. d. Horst bewerkte oud-Fransche Kerstzan
gen: het „Noëll bressan", een eenvoudige melo
die, met aan Kerstklokjes herinnerende vóór-
en tusschenspelen voorzien; de mooie gevoelige,
ook in de orgelpartij aangeduide melodie van
het „Noëll alsacien-" en het krachtige, in de
aeolïsche kerktoonsoort geharmoniseerde „Noël
proven?al". En daar was, tot besluit, het helde
re, stralende, jubelende „Hoort gij ginds de He
melingen?" in de schoone toonzetting van wijlen
Cath. v. Rennes
Het was weer een subliem genot, den' zang van
mevr. BosVincent te beluisteren. Elke scha
keering van tekst of van melodie kwam daarin
tot uitdrukking en haar stem klonk in deze be
trekkelijk kleine ruimte even mooi als in de on
metelijke gewelven onzer Groote Kerk.
De organiste begeleidde even voortreffelijk als
zij haar solo's speelde. Bach's orgelwerk, waar
in het orgel voor het eerst de krachtige stem
men der tongwerken liet hooren, droeg zij dui
delijk, vlot en correct voor; slechts meenden we
in de Fuga soms eenige gejaagdheid waar te
nemen. En Franck's teere compositie vertolkte
zij met zoo'n prachtige egaliteit als we niet vaak
hoorden. Alle lof daarvoor!
K. DE JONG.
ALS uw lever niet voldoende
LEVER-GAL afscheidt.
lederen dag moet uw lever een liter lever-gal ln uw
ingewanden doen vloeien. Wanneer deze stroom van
lever-gal onvoldoende Is, verteert uw voedsel niet. het
bederft. U voelt u opgeblazen, u raakt verstopt. Uw
lichaam is vergiftigd, u voelt u beroerd en ellendig,
u ziet alles zwart.
De meeste laxeermiddelen zijn slechts lapmiddelen.
U moet CARTER'S LEVER-PILLETJES nemen om
deze liter lever-gai vrij te doen vloeien en u zult u een
geheel ander mensch voelen. Onschadelijk, plantaardig,
zacht, onovertroffen om de lever-gal te doen vloeien.
Eischt Carter's Lever-Pilletjes bij apothekers en
drogisten f 0.75.
(Adv. Ingez. Med.)'
Uitvoering van leerlingen van
Corry Koppen.
Voor de pïanoleerlingen die Zondagmiddag ver-
eenigd waren in de muziekzaal van Restaurant
Brinkmann, bestond er slechts een wereld van
vreugde, waarin lang verwachte gebeurtenissen in
vervulling zouden gaan. Maar niet allen reageerden
gelijk. Er waren er, die onbezorgd het podium op
gingen, als om een cadeautje in ontvangst te ne
men, ofwel een briefje of iets dergelijks af te geven.
Er waren er, die al meermalen dien gang waren
gegaan en zich, na afloop der muziekvoordracht,
beklaagden dat zij het niet dadelijk nog eens moch
ten overdoen. En, zooals op alle leerlingenuitvoe
ringen, er waren ook, die als minitueus en nauw
keurig en correct bekend stonden en die nu (voor
wie niet gewoon is, anders te luisteren dan alleen
met de ooren) den indruk wekten van achteloos en
slordig en onattent te werk te gaan. Van de zelf-
bewusten onder de ouderen zullen we vooreerst niet
reppen.
Drie categorieën beginners dus, onder wie de eer
ste de meest gelukkige, de tweede de meest be
lovende is. Want deze heeft als een dosis zelf-
critiek, die meestal niet aan overschatting mank
gaat. De derde categorie behoeft slechts aanmoe
diging, om het te kort aan zelfvertrouwen te over
winnen.
Groep I nu kwam met allerprettigste cadeautjes
aandragen. Ze waren voor ons, de luisteraars, en
we moesten maar beslissen, of we die mooie muziek
van Carroll, of van Carse, of Whitehead Jen voor
rang wilden geven boven Marshall of Kirkby-Mason,
of meer voorkeur hadden voor den veel ouderen
Zilcher of H. Hofmann of Schultz, die echter al
niet meer tot de eerste groep behoorden. Maar
groep I toch heeft ons, om méér dan één reden,
veel genoegen gedaan en wel voornamelijk, omdat
het persoonlijk element van het onderricht er zoo
onvervalscht in tot uiting komt. Dit is vóór alles:
het bijbrengen van den mooien aanslag, die den
welluidenden, zingenden toon bewerkt. Om
die reden heeft zelfs een klein foutje zijn bekoring,
omdat het wordt gepresenteerd met de naïviteit
van het kindersnoetje, dat zich heel even bezint'
„Overdoen of doorgaan?" Maar de mooie klank is
er, en blijft ondanks alles. Die mooie klank nu is.
naast de goede muziek, onze belooning.
Midden in groep II of III zaten we, toen de
duetten yan Carse gespeeld werden, maai? 't
PAULA WESSELY
IN HAAR NIEUWSTE FILM
„EEN LEVEN LANG"
BINNENKORT IN HAARLEM
(Adv. Ingez. Med.
meest was er toch groep II, en daaronder blonk,
naast de mooi en zeer goed gespeelde Gavotte
van Carse, het stuk „Nightfall" uit. dat evenals
het andere daarna gespeelde stuk van Carroll de
beste herinnering naliet.
Bij groep III dacht ik in de eerste plaats aan
Gavotte en Tanzlied van Hofmann. Hoe het pe
daal gebruikt moet worden, weet heel goed de
jeugdige executante, want in 't begin der Gavotte
was het opperbest. Later raakten veel mooie din
gen op den achtergrond. Maar de voordracht
oefening is er om te leeren en het zelfvertrouwen
zal spoedig genoeg komen.
Bij Haydn en Handel en Wilhelm Fr. Bach,
stelt de luisteraar de eischen hooger. Wat -er in
de voordracht goed en mooi was, is dus geen goed
koop succes geweest. Met dat al hoor ik Haydn
graag licht, Handel correct doch niet stijf, en de
muziek van den grooten zoon van Seb. Bach
bloeiend in de fiorituren. Inmiddels hebben de
jonge speelsters ons gebracht naar de afdeeling,
waaraan 't deel na de pauze was besteed: naast
Heller en Parlow slechts muziek van de grooten,
Schubert, Mendelssohn, Chopin. Mozart en een
prachtige zonnige koorbewerking voor twee
piano's van Joh. Seb. Bach. Dat groep III ook
hier deelgenooten vond, is licht te begrijpen.
Schubert's Moment musical zoo goed als Im
promptu in As hadden genoeg muzikaals, om in
't eerste het tempo, in 't tweede het pedaalgebruilc
juister te mogen verwachten. Boven de krachten
gingen vooralsnog Mozart's Variaties in G en
Chopin's Mazurka. Doch op een zóó uitgebreid
programma is dat weinig, waar Parlow en Seb.
Bach zooveel 'moois gaven. En alweer groep I
kwam aan 't slot de hoofdaandacht vragen; zij
bracht de mooiste bloemen op het podium, den
zichtbaren dank van kinderen en ouders.
G. J. KALT. I
HET NEDERLANDSCH TOONEEL
speelt een blijspel van
Henk Bakker.
Het Nederlandsch" Tooneel directeur Cor van
der Lugt Melsert heeft een nieuw blijspel vara
Henk Bakker „Als sterren vallen" ter opvoering
aangenomen. Naar wij vernemen zal de première
op Zaterdag 18 Januari in den Stadsschouwburg
worden gegeven met Ank van der Moer en Frita
van Dijk in de hoofdrollen.
Vertrekkende Politiemannen.
Th. Spoor
S. Bosma.
(Foto's archief HD.)
In ons nummer van Zaterdag plaatsten we de
foto's van de twee hoofdagenten van politie te
Haarlem, die over enkele dagen den dienst met
pensioen verlaten. Door een fout ter drukkerij
werden echter de namen onder de clichés ver
wisseld. Links staat de bekende hoofdagent-
recherdheur Th. Spoor en rechts de vroegerd
Schotensche politieman. S. Bosma.
