Conferentie in Den Haag
over de waterwegen van Benelux
Taxi? Bel 1.2.3.4.5
de stad waar
tijd iieeeit
te leven
Dinsdag 5 December 1950
Haarlems Dagblad en Oprechte Haarlemsche Courant
Antwerpen heeft het grootste belang bij een oplossing
ADVERTENTIE
AMSTERDAMS CHE RIJTUIG JffiJ.
Gezicht op de Schelde te Antwerpen. Op de achtergrond de toren van de O. L. Vrouwe-
kcrk en de stompe silhouet van de Boerentoreneen flatgebouw.
(Van onze correspondent in Brussel)
Op school reeds wordt aan de jonge Belg
geleerd, dat het Schelde-verdrag van
Westfalen van 1839 de ondergang van de
Zuidelijke Nederlanden heeft betekend,
juist op een moment dat de gouden eeuw
van de jonge Hollandse republiek begon.
Er is tussen Belgen en Nederlanders onge
twijfeld een soort wantrouwen levendig
gebleven, hoewel anderzijds het gezond
verstand dwingend de eenheid tussen beide
landen voorop zet.
De kwestie der waterwegen zal ten bate
van een grotere Benelux-eenheid moeten
worden opgelost. Dit wordt thans, volgens
onze informaties, ook in Den Haag volmon
dig erkend. Er zijn op dat gebied drie pro
blemen, welke in feite behoren tot het
zelfde complex: De positie van Antwerpen,
het Moerdijkkanaal en het regime van de
Schelde. Van 1418 December zullen deze
problemen ter sprake komen op de Haagse
Benelux-conferentie.
Antwerpen is een enorme haven. Er zijn
49 kilometer kaden, 370 hectaren dokken,
15 droge dokken en binnen de haven lopen
800 km. spoorwegen. Meer dan zes honderd
kranen van 150 ton hef kracht werken da
gelijks aan het lossen en laden der schepen
en 25 elevatoren zuigen het graan uit de
schepen in een tempo van 200 ton per uur.
Met bekwame spoed wordt gewerkt aan de
bouw van twee petroleumraffinaderijen
die de grootste tankers zullen kunnen ont
vangen in een speciale haven. Elke ton
goederen is daarom voor deze haven, waar
aan het stadsbestuur elk jaar 100 millioen
frs. subsidie verleent zeer kostbaar-. Geen
enkele van haar traditionele goederen
diensten mag haar ontglippen. 70 procent
van haar goederenverkeer steunt op de
Belgische in- en uitvoer. Maar de faam
van Antwerpen als internationale haven
staat of valt met de overige 30 procent en
mede daarom is het Rijnvaartverkeer naar
Ruhrort voor de Scheldestad van zo'n
enorme betekenis. Daaruit trekken de Bel
gische scheepvaartexper-ts een eerste argu
ment ten voordele van het Moerdijkkanaal,
namelijk het feit, dat de 11 millioen ton,
die jaarlijks van Antwerpen uit naar het
Rijnland gaan. reeds voldoende zijn om de
bouw van het kanaal te rechtvaardigen.
De huidige waterweg, welke de Belgi
sche Rijnaken volgen, is als volgt: de
Schelde tot Bath, de Belgisch-Nederlandse
grens, daarna de zeeschelde en via het ka
naal Hansweert-Wemeldingen de wateren
tussen de Zeeuwse eilanden. Tenslotte ko
men de schepen in het Hollands Diep. Deze
weg is gevaarlijk. Bij stormweer' moeten
de boten in de gaten blijven liggen en zij
verliezen daardoor wat veel tijd. Een nieuw
kanaal zou de Antwerpse Noorderdokken
verbinden, via Bergen op Zoom, met Wil
lemstad of Moerdijk en dus in het Hollands
Diep uitmonden. Deze verbinding over het
land zou de gevaarlijke weg uitschakelen
en slechts 90 km. lengte hebben inplaats
van de huidige 200 kilometer lange weg
langs de eilanden.
Het bevaarbaar houden van de Schelde
is echter voor Antwerpen een nog belang
rijker probleem dan het Moerdiilckanaal.
Het regime van de Schelde werd vastge
legd in het Belgisch-Nederlands schei
dingsverdrag van 1839, waarbij Nederland
de verplichting aanvaardde de ondiepe
delen van de stroom te onderhouden. Maar
in 1839 hadden de schepen een tonnemaat
van 600 ton, terwijl de Schelde thans be
vaarbaar moet zijn voor schepen (bijvoor
beeld tankers) van 16000 a 20000 ton. Vol
gens de tekst van het verdrag is Nederland
niet verplicht dit te doen. Maar zou een
dergelijk verzuim in overeenstemming zijn
met de geest van de nieuwe economische
unie?
Over het Moerdijkkanaal en het regime
der Schelde zijn de Benelux-experts het
niet eens geworden. Nu moeten de minis
ters in Den Haag een oplossing vinden voor
dit bittere en eeuwenoude geschil.
Voormalige leider
van de „Hausraterfassung"
stond terecht
Levenslange gevangenisstraf
en ƒ100.000 geëist
Tegen de voormalige leider van het Ne
derlandse personeel der afdeling „Haus-
raterfassung der Zentralstelle für jüdische
Auswanderung" te Amsterdam, de 58-
jarige P. C. D., heeft de officier van justitie
bij de Bijzondere Strafkamer der Amster
damse Rechtbank levenslange gevangenis
straf geëist en een boete van f 100.000,
Aan deze verdachte was ten laste gelegd
dat hij het meubilair van de Joodse Ne
derlanders in beslag heeft laten nemen en
dat hij voor millioenen aan edelstenen en
goud van hen geroofd heeft voor zg. „sper
stempels". Ieder stempel kostte f 30.000,
Van deze bedragen behield verdachte 10
procent voor zich zelf.
Op 18 December zal uitspraak worden
gedaan.
De scheepvaart in Haarlem
Er varen weer meer schepen
door het Spaarne
Er varen thans veel meer schepen door
het Spaarne dan in de jaren die aan de oor
log voorafgingen. Dit betreft evenwel
alleen schepen die doorvaren, niet die in
Haarlem komen om te laden en te lossen.
Dit is jammer, want elk schip dat hier
komt om goederen te brengen of te halen,
is een bewijs van bedrijvigheid in industrie
en handel. Natuurlijk moet men in aan
merking nemen dat nu meer dan vroeger
per as vervoerd wordt, zodat er niet gezegd
kan worden dat er nu, omdat er minder per
schip komt, ook minder in de handel om
gaat en ook minder geproduceerd wordt.
Onze opmerking houdt dan ook alleen in
dat wij hier liever schepen zien die hier
komen om te laden of te lossen, dan alleen
maar doorvaren.
Als wij 1949 vergelijken met 1938 dan
zien wij het volgende:
1938
Schepen die laadden
of losten 8.056
Gezamenlijke
tonnenmaat 558.088
Schepen die doorvoeren 5.236
Gezamenlijke
tonnenmaat 335.184
Voor de politierechter
Tachtig jaar Rijksacademie
van Beeldende Kunsten
Prinses Wilhelmina woonde
de receptie bij
Het tachtig-jarig bestaan der Rijks
academie van Beeldende Kunsten te Am
sterdam werd gisteren in de ontvangka
mer van het gebouw plechtig herdacht, in
tegenwoordigheid van prinses Wilhelmina,
die op de voorste rij belangstellend luister
de naar de drie sprekers.
De hoogleraar-directeur prof. W. van
den Berg. zei onder meer: „Het onherkend
voortbestaan is het beste kenmerk van
een school. De kunstenaars worden na het
verlaten van de school en zonder het zich
bewust te zijn, .in hun werk steeds meer
geïnspireerd door het voorbeeld der
leraren en de waardering voor hun mede
leerlingen". Prof. dr. J. Q. van Regteren
Altena, voorzitter van de commissie van
toezicht, gaf in zijn toespraak een over
zicht van de geschiedenis van de acade
mie. Hij schetste de vele moeilijkheden
waarmee men te kampen heeft gehad en
gaf met voldoening te kennen dat thans
een nieuwe opleving merkbaar is. Hij
sprak de hoop uit dat weldra de tijd voor
bij zal zijn, dat de kunst als een luxe be
schouwd wordt.
Vervolgens onthulde mr. J. M. L. Th.
Cals, staatssecretaris van het ministerie
van Onderwijs, Kunsten en Wetenschap
pen, een gedenksteen die in de hal van
het gebouw geplaatst zal worden ter na
gedachtenis aan de in de oorlog gevallen
kunstenaars.
Na deze plechtigheid werden de twee
tentoonstellingen bezichtigd, die ter ge
legenheid van de feestviering in de Aca
demie zijn ingericht. Zij omvatten een
keuze uit de collectie Hinloopen, een grote
verzameling prenten van voornamelijk Ita
liaanse en Duitse meesters uit de achttien
de eeuw en een expositie van werken van
overleden oud-leerlingen, voornamelijk
bestaande uit schilderijen, prenten en
plastieken.
hp
Vlissingen in quarantaine, omdat aan boord
typhus is uitgebroken. De kapitein en vijf
leden van de bemanning zijn opgenomen in
het ziekenhuis.„Bethesda" te Vlissingen,
1949
6.518
1.064.369
Het aantal schepen dat laadde of loste is
bij bovenstaande vergelijking met 20 ach
teruitgegaan.
Daarentegen is de doorvaart sterk geste
gen. Wat het aantal schepen betreft is de
stijging bijna 140'.'», wat de tonneninhoud
aangaat bijna 200°.».
Ook over de eerste 9 maanden van 1950
zien wij vrijwel hetzelfde verschijnsel. Er
zijn nu 3838 schepen gekomen om te laden
of te lossen met een inhoud van 368.421 ton.
Voor het zelfde tijdvak van 1949 waren de
cijfers: 4202 schepen en 338.998 ton. Alleen
de totale inhoud der schepen was nu iets
groter, maar dit kan alleen van belang zijn
indien alle schepen vol geladen waren.
Wat de doorvaart in die eerste 9 maan
den van het jaar betreft zijn de cijfers:
1950: doorgevaren 3.688 schepen met
795.218 ton; 1949: 8590 schepen en 648.186
ton.
De doorvaart is gestegen omdat de ge
meente Haarlem het havengeld voor door
varende schepen verlaagd heeft. Die maat
regel heeft dus wel succes gehad.
Elke medaille heeft evenwel twee kan
ten. Als er meer schepen door het Spaarne
varen is het noodzakelijke gevolg daarvan
dat de bruggen vaker geopend moeten
worden en dat is natuurlijk minder aange
naam voor het verkeer te land.
In 1938 voeren 21348 schepen door het
Spaarne en in 1949 25331. Bij deze becijfe
ring hebben wij de schepen die laadden en
losten tweemaal geteld, want die komen en
gaan immers. Dat wil zeggen per werk
dag in 1938 69 schepen door het Spaai-ne
en in 1949 81.
Bejaarde Haarlemmers zullen zich her
inneren dat er 50 jaar geleden een veel
drukkere scheepvaart was. Toen had Haar
lem een groot aantal stoom- en motorboten
die geregelde diensten onderhielden met
Rotterdam (via Gouda), Leiden, Utrecht en
Amsterdam. In het Spaarne was het een
gestaag af en aanvaren van schepen, zodat
er een levendige bedrijvigheid heerste. De
vrachtauto heeft daaraan voor een groot
deel een einde gemaakt.
Zware straf voor
oneerlijke werkster
Voor de Haarlemse politierechter had
zich gisteren een werkster te verant
woorden, die bij haar mevrouw zo af en
toe wel eens wat van haar gading tegen
kwam, en dat dan wegnam. Een grote hoe
veelheid handdoeken, zakdoeken, onder
goed, servetten en wat dies meer zij wist
zij systematisch te verduisteren. De póli-
tïerechter had weinig waardering voor
deze handelwijze en voor haar verweer:
.-Je moet wel een heel sterk mens zijn om
daar de boel niet weg te halen", kon hij
evenmin goede woorden vinden. De offi
cier eiste vier maanden gevangenisstraf en
onmiddellijke gevangenneming.
De raadsman schilderde in welke droeve
omstandigheden de verduisteringen waren
gepleegd en drong op uiterste clementie
aan. De politierechter deed het af met twee
maanden en gaf bevel tot onmiddellijke
gevangenneming.
C. J. Snijders-medaille
voor Prins Bernhard
In een vergadering van het bestuur van
het Generaal Snijders Fonds, heeft de
voorzitter, dr. ir. M. H. Damme, de gouden
C. J. Snijders-medaille aan Prins Bernhard
uitgereikt.
„Velen hebben zich verdienstelijk ge
maakt voor de luchtvaart", aldus zeide dr.
ir. Damme, „maar U overtreft hen in ver
diensten".
Dr. Damme noemde het van zeer grote
waarde, dat ons land in de Prins weer een
man heeft, die van de overtuiging blijk
geeft, dat de luchtvaart gesteund kan en
moet worden, waar zulks mogelijk is. Hij
roemde de ware en gezonde sportiviteit,
waarvan de Prins tijdens zijn luchtreizen
blijk geeft.
Hij herinnerde voorts aan de belang
stelling en de steun van de Prins voor de
Koninklijke Nederlandse Vereniging voor
Luchtvaart en diens steun aan het Natio
naal Luchtvaartlaboratorium, en noemde
de verdiensten van de Prins voor de Ne
derlandse luchtvaart groot en veelzijdig.
Tenslotte reikte hij de Prins de medaille
en de daarbij behorende oorkonde uit. In
deze laatste wordt verklaard, dat de me
daille aan de Prins is toegekend „uit hoofde
Vanavond: strooiavond
maar niet overal
Vandaag is hel Sinterklaas. De dag waar
op heel Nederland alle verschillen in over
tuiging en opvatting terzijde stelt om in de
beslotenheid van de familiekring het huise-
lijkste aller feesten te gaan vieren. Heel
Nederland.... met uitzondering van die
gezinnen waar de droefheid om een pas ge
leden verlies overheerst. Dat zijn gevallen
waar mensen niet helpen kunnen. Maar er
zijn er ook waar dat wel degelijk mogelijk
is. Dat is als regel bij die mensen, die een
beetje apathisch zeggen: ..Och. van het jaar
doen we er maar niet aan." En als voor
anderen het heerlijk avondje is aangebro
ken, draaien z.j de.lamp uil cn gaan naar
bed. Waarom? Zij zullen u antwoorden: de
tijden zijn er niet naar en ze bedoelen dan,
dat speculaas, taai-taai. pepernoten, suiker
goed en marsepein te dure spullen zijn
wanneer men van een heel bescheiden, een
te bescheiden inkomen moet rondkomen.
Zulke gezinnen zijn er meer dan u denkt,
ook in Haarlem. Huishoudens, waar de
levensvreugde reeds lang week voor de
zorg en de kommer om het dagelijks brood.
Waar een zwakke gezondheid of langdurige
ziekte ieder uur hun schaduw werpen op
het gezinsleven.
In die huizen worden vanavond geen ge
dichten voorgelezen. Hoe zou men zijn ge
dachten bij het juiste rijmwoord kunnen
bepalen, wanneer men niet weet hoe men
zijn kamer zal verwarmen, zijn maal zal
bereiden en zijn kinderen zal kleden.
Sinterklaas slaan ze dus maar over. Maar
moeten ze straks het Kerstfeest ook niet
vieren? Natuurlijk: de ware Kerstvreugde
is niet aan maatschappelijke welstand ge
bonden, doch het is niet minder waar dat
de aanvaarding van het Kerstwonder aan
merkelijk wordt bevorderd, wanneer het
„in de mensen een welbehagen" ook tast
baar wordt gemaakt in een groet cn een
gave.
Gij allen, die vanavond in betere om
standigheden strooi-avond viert dan vele
uwer medeburgers, hebt het in de hand tot
dat waarlijk vrolijke Kerstfeest van de
minder goed bedeelde stadgenoten bij te
dragen.
Er is immers de Kerstinzameling van het
Comité „Voor de Stille Armen". Hoe beter
ïesultaat dat comité boekt, hoe meer
Haarlemmers gelukkig kunnen worden ge-
- ddli ut jriius is lueijeiveiiu ..uit iiuuiuk
van daadwerkelijke, ten voorbeeld strek- kunnen er allen oe meewerken
kende belangstelling voor en medewerking 20 Sro°' mogelijk te doen zijn.
aan de ontwikkeling der Nederlandse
luchtvaart in al haar geledingen, zowel in
zakelijke als in sportieve zin".
De Prins dankte de heer Damme voor
diens waarderende woorden.
Dr. ir. M. H. Damme overhandigt de Prins
de gouden J. C. Snijders-medaille met de
oorkonde. (Foto hieronder).
huizen, die hun hoge gevels opsteken tegen kunst van het gesprek. Wees er niet bang
de lucht, of zij nu de dalende zon weer- voor een tikje weemoed, een scheut flitsende
kaatsen in hun ramen of dat hun dakranden geest en een ongefundeerde opmerking hier
donker vervagen in de mist en de regen.
Er gaat soms een verschrikkelijke be
klemming uit van deze ouderwetse huizen,
maar ge zult tot uw verbazing merken, dat
of daar. Maar zeg nooit: „Ken je deze al'
want grapjes worden er niet naverteld
maar gemaakt. En als de whiskey een
beetje begint te gloeien van binnen, wees
Wanneer ik u zou vertellen van een stad, langs de kaden van de Liffey, over de oude leven, dat zich nooit tot alledaagse gelijk-
grijs en donker, al te vaak treurig gesluierd St. Stephens Green, over het volkomen vormigheid heeft laten verlagen. En daarom
zij u niet afstoot maar fascineert, omdat dan op mijn rekening blij en laat Joe nog
het niet de beklemmnig is van het koude, een rondje brengen, want zij is goed voor
onpersoonlijk-vijandige maar integendeel alle kwalen cn bezorgt u geen hoofdpijn,
van een warme, levende zij het wee- Mocht gc tot uw schrik bemerken, dat
moedige achtergrond van een dagelijks het ineens negen uur is geworden, troost
u dan, want gc hoeft u nergens voor te
ohaasten. Ga met ons een „steak" eten in
door een zachte mist, een stad met im- intactTebleven FitzwiUiam Square, of door is Dublin rijker dan zoveel andere steden The Bailey in Duke Street met een halve
ponerende maar sombere gebouwen naast de armste gedeelten van de stad, ge zult met gepatenteerde, gemakkelijke en overal liter schuimend Stout erbij, wam wie mor-
rijen van warrige, rommelige winkels en er dezelfde vlakke gevels vinden, donker- dezelfde verstrooiing. Daarom zijt ge gen leeft, die morgen zorgt. Maar pas op
huizen, en wanneer ik u dan zou zeggen, rood verweerd of zwart, dezelfde ouder- tevreden met het gesprèk in de Lounge dat uw steak niet koud wordt, daar in die
dat die stad de magische macht bezit om wetse deuren met de twee onvermijdelijke van Joe O'Dwyer, die wat morsig mag zijn ouderwetse kamer met het turfvuur en de
mijn hart en zinnen gevangen te houden, pilaartjes ernaast, dezelfde fantasieloze en verre van weelderig ingericht en waar kaarsen, waar James Joyce cn Oscar Wilde,
dan kan ik u alleen maar hel recht geven ramen. De wegen glimmen er meestentijds het vage licht langs de kale muren strijkt, Parnell en Arthur Griffith toefden cn waar
om-mij een zonderling mannetje te vinden, van het vocht en vers-geverfd zijn de hui- maar die eén intimiteit heeft, die warmer ae Ieren om u heen zich hun waardige
En toch zoudt ge met die omschrijving zen niet. Maar lang zult ge uw afzijdige is dan alle old-finish gelegenheden van ons ^faten tonen,^mej^seji Jie^ de^ tijd^jiemen
voorzichtig moeten zijn, tenzij ge er geen beschouwing van dit bouwstijl niet vol- land, waar cafés tot wachtkamers voor het
bezwaar tegen zoudt hebben, om eerlijk- houden, want gij, uit het land van helder- etensuur of het afscheid in de portiek zijn
heidshalve dat etiket ook op u zelf te rode daken en gepoetste straten, zult gevat geworden.
moeten plakken, wanneer ge die stad zoudt raken door de sombere sfeer van deze En in die Lounge vrienden, bloeit
zien en ondergaan.
Iieuiwe Uitgaven
Boeken voor meisjes van verschil
lende leeftijden.
Zoals gewoonlijk komen er omstreeks deze
tijd van het jaar talrijke meisjesboeken te
voorschijn, voor verschillende leeftijden en
van zeer uiteenlopende waarde. Mevrouw
Goudappel—Bos schroef voor meisjes van
8 tot 12 jaar een boek Kabouterland. dat :n
sprookjesachtige sfeer allerlei behandelt wat
de jongste padvindsters betreft. Het geheel
is wat al te romantisch: meisjes van die leef
tijd zijn tegenwoordig dunkt mij te nuchter
om een op een dergelijke wijze ingekleed
■erhaal te appreciëren. Voor een iets ouder
;lag is Joep en Jctty, door Nanda. een ge
zellig bock. niet erg origineel van inhoud,
maar vlot geschreven. Joep is een onverbe
terlijke ondeugd, die door haar vriendschap
met de gebrekkige Jetty begint te begrijpen
dat ze er niet komt met steeds grapjes uit
te halen en zich van huiswerk niets aan te
trekken. Door haar hartelijkheid overwint
de schuwheid die Jetty na het ongeluk,
waardoor ze mank werd. steeds voelt in de
nabijheid van normale kinderen. Dit boek
werd uitgegeven door ..De Sleutel", waar
ook verscheen 'X Olijke Gast door Mimi van
den Heuvel. In het gezin Van Vliet gaat het
leven niet altijd gemakkelijk. Vader is over
leden cn moeder verdient met agenturen de
kost voor zichzelf en haar drie dochters.
Hiervoor moet ze veel op reis: de oudste
dochter doet de '-uishouding, de middelste
cn dc jongste zijn nog op school. Om de in
komsten wat te vermeerderen heeft mevrouw
Van Vliet een paar kamers verhuurd aan
zusters op leeftijd, die vaak ruzie ma
ken en dan soms dagen achtereen geen
woord zeggen. Rinie. de jongste, is een zon
nig kind dat zoiets totaal niet begrijpen kar.
en met de haar eigen goedhartigheid van
allerlei verzint om ac zusters weer te ver
zoenen Tenslotte lukt haar dit ook.
Eveneens voor meisjes van 12 tot 16 jaar
is Jos vaart een nieuwe koers, door Margo
van Gelre. Twee vriendinnen, die geen geld
hebben om in de vacantie dure uitstapjes te
maken, worden door de broer van Jos op het
idee gébracht om te ruilen met twee meisjes
uit een andere streek. Door een advertentie
lukt het. Ze beleven een heerlijke vacantie
cn leren van een wijze oom nog heel wat
dingen waarvan ze ir. hun verdere leven
plezier zullen hebben. Dit is ccn uitgave
van BoomRuygrok, evenals een aardig
boek van Hanny Hoogland: Een kermismeisje
vindt haar weg. Gerda. die met haar oude
grootvader in een kermiswagen rondtrekt en
een poppenkast vertoont, raakt plotseling
in heel andere omstandigheden als deze
grootvader onverwacht sterft. Gerda is dar
alleen in een klein stadje, waar ze niemand
kent dan Tricnke. het dochtertje van een
politieagent. Tricnkes ouders willen Gerda
wel in huis nemen, maar de regenten van
het weeshuis beslissen anders. Het kind komt
bij een oude. ziekelijke juffrouw, die het best
met haar meent, maar er geen besef van
heeft hoe moeilijke het is, na het zwervers
leven, te wennen aan een op de klok gere
geld huishoudentje. Gerda heeft boetseer-
talent, maar juffrouw Koemans vindt dat ze
knoeit cn kliedert als ze poppen maakt en
acht nuttige handwerken veel noodzake
lijker. Natuurlijk komen er botsingen en
bijna geraakt Gerda op de verkeerde v/eg.
maar gelukkig loopt alles nog goed af. Zeer
aan te bevelen.
Bij „De Driehoek" te 'sGraveland ver
scheen een boek van Truida Kok: Sylvia
onder de mensen, geschreven met de routine
die te verwachten was van deze bekende
schrijfster. Het speelt in de oorlog en ver
telt over Sylvia, na de vroege dood van haai
ouders opgevoed door een lieve cn_ wijze
grootmoeder, die ze later verliest. Na de
oorlog gaat ze een poos naar een familie in
België. Er gebeurt genoeg om dit boek pret
tig en boeiend te maken voor zestien-jarigen.
Loes op eigen benen (Bruna, Utrecht) is
een boek voor oudere meisjes geschreven
door Amy Groskamp ten Have. Deze onge
twijfeld boeiende roman is zo vlot geschre
ven. dat enkele onwaarschijnlijkheden graag
op de koop toe worden genomen. Vele jonge
meisjes zullen smullen van de belevenissen
van de zusjes Lot en Loes. De laatste heeft
het lang niet gemakkelijk, maar ook hier
is het: eind goed, al goed.
Bij Boom—Ruygrok verscheen van Cok
Grashoff Mistletoe, voor oudere meisjes.
Zoals dc titel al doet vermoeden eindigt ook
l dit boek met een huwelijk, maar vóór het
zover is gebeuren er heel veel dingen waar
door het verhaal spannend en interessant
wordt voor jonge lezeressen. Annet Soer
indt het moeilijk een besluit voor de toe
komst te nemen. Pas een verblijf in het bui
tenland brengt haar tot het juiste inzicht.
Prettig geschreven. C. P.
Het zij toegegeven dat „Dublins fair city"
niet de vlotte zakelijkheid van Amsterdam,
niet de tintelende klaarheid van Parijs en
niet de majesteitelijke onbewogenheid van
Londen heeft. Het zij toegegeven dat Ier-
lands hoofdstad ondanks haar verkeers
drukte niet het onweerstaanbare, bruisende
tempo van een rechtgeaarde metropool
heeft, niet de chic en niet de wereldwijsheid
bezit van andere grote steden. Dat het ont
breken van enig nachtleven u mogelijk
een tikje provinciaals zou aandoen.
Gezegend eiland
Dublin is nochtans een stad, die u geen
moment onbewogen zal laten, een stad
uit een andere wereld, die ondanks da'
voor u geen vreemde dingen bezit of ver
bergt, een stad die u raakt en waarmee
uw eerste ontmoeting een weerzien is, eer
weerzien met een sfeer, die u onbewust
kende. Zelfs de drukke en mondaine win
kelstraten zoals Grafton Street en O'Con-
nellstreet hebben die sfeer in weerwil van
moderne gevels en neon-licht behouden
Maar wilt ge haar het sterkste gevoelen
en wee uw gevoelige hart ga dan mei
mij op een herfstmiddag naar het „Geor
gian" deel van de stad (vergeef mij dat ik
het niet anders kan vertalen dan met acht
tiende eeuws). En dat is niet zo moeilijk.-
want voorzover ik heb kunnen nagaan,
bestaat bijna de hele stad daaruit.
De eerste indruk die ge krijgt, wanneer
ge deze specifieke architectuur koel op de
keper beschouwt, is er één van lelijkheid
en éénvormigheid die bovendien weinig
kleuren bij de strikt klassieke stijl van
de gebouwen in het centrum, zoals Trinity
College, de Bank of Ireland en de rege
ringsgebouwen, zij 't dan dat de tijd en het
vochtige klimaat er een oudheid aan heb-
Breed en rustig rekt de Liffey. die Dublin m twee delen snijdtonder de oude
bruggen door. Én langs de kaden, die bekoorlijke namen dragen als Bachelors Walk
(Vrijgezellen Promenade)staan de achttiende eeuwse huizen, oud, verweerd, een.
beetje somber en niet erg mooi. Maar ze zijn ivel schilderachtig en scheppen een sfeer,
ben gegeven, die de scherpe verschillen die ge nergens anders ter wereld zult aantreffen. De sfeer die ,,thuis:' betekent voor
heeft weggenomen. Maar waar ge gaat,
Ieren over de gehele wereld.
om het woord en de geest en de
val te hanteren.
En wanneer het u nog niet genoeg is,
de dan stappen we op een bus, die ons naar
een „bona fide" zal brengen, die verrukke
lijk onlogische Ierse instelling, die het uit
vloeisel is van de gedachte dat iedere ver
bodsbepaling een uitwijkplaats moet heb
ben, omdat zij anders tè streng zou zijn.
Want alle „pubs" sluiten om tien uur en
als ge dan nog wat te drinken wilt hebben,
moet ge u drie mijl bevinden van de plaats
waar ge de vorige nacht geslapen hebt. Ge
zijt dan reiziger en zo'n stakker, God be
ware hem, moet wat tegen de vermoeienis
hebben. Ge stapt een keer of wat over,
raakt in de zonderlingste voorsteden van
de stad verzeild, de bus vult zich meer en
meer en dan opeens valt iedereen er letter
lijk uit. Ge zijt gearriveerd. Mensen, men
sen wat is het er vol. Ge mompelt uw
vorige verblijfplaats tegen de portier al
zei u Groenland, dan liet het hem nog koud
en dan gaat ge aan het werk. Iedereen
heeft dubbel plezier omdat het half-clan-
destien is. Niemand kent niemand maar
iedereen geeft iedereen een rondje, omdat
het toch zo'n plezierige dag is en dat gaat
zo door tot middernacht.
Dan komt de conducteur, van wat nu
werkelijk de allerlaatste bus is, binnen om
het gezelschap te overreden van zijn voer
tuig gebruik te maken. Ge neemt uw glas
onder uw jas mee, want de conducteur moet
ook wat hebben en ge bust de lange weg
terug, waar ge afscheid neemt van uw
nieuwe kennissen die uw oudste vrienden
zijn geworden.
Ge gaat de donkere straten van Dublin
weer in met die sombere huizen, die er
stilletjes staan te dromen in de nacht. Een
enkele agent wandelt bedachtzaam heen
en weer. Ge ziet in het gele licht van een
lantaarn een meisje met blauwe ogen en
donkere krullen en regendruppels op haar
gezicht.
Zo is Dublin, de hoofdstad van Ierland,
die ge lief krijgt om haar warme hart,
haar zachte glimlach en haar consideratie.
W. L. B.
Etalagebrand in Grote Houtstraat
trok veel belangstelling
„Zeker weer kwajongens", bromde de
heer De Jager, toen hij gisteravond om
streeks half elf werd opgeschrikt door een
luid gebons op de étalageruiten van zijn
meubelzaak op dc hoek van de Grote Hout
straat en de Raamvest.
Maar toen het alarm aanhield, ging hij
toch eens naar beneden om poolshoogte te
nemen. Daar bemerkte hij tot zijn schrik,
dat een scherm van meubelstof langs een
binnenmuur in zijn winkel in brand stond
en een aantal karpetten eveneens door het
uur was aangetast. Voor de ruiten ver
drongen zich de voorbijgangers, die de heer
De Jager naar ae telefoon zagen snellen
om de brandweer te waarschuwen. Dat was
echter al niet meer nodig. Er waren al zes
meldingen binnengelopen, van de over
buren en van passanten. Ever, later stond
zijn zaak vol gehelmde mannen, die een
slang uitrolden naar de vuurhaard en met
bijlen de bedreigde plekken isoleerden. Het
vuur trok in de nabijheid van een verwar-
mingsrooster in de vloer langs de wand
naar het plafond en men wist het daar te
localiSeren. Men vermoedt «dat de brand
door oververhitting ontstond- Met een half
uur was het geval bekeken.
Burgemeester Cremers, die was komen
kijken, ging maar weer weg. De omstan
ders toonden toen al weer meer belangstel
ling voor het old finish en Queen Anne in
de ongeschonden étalages dan voor de be
trekkelijke ravage achter het rechter raam
aan de Grote Houtstraat.
De schade, hoewel beperkt tot enkele
karpetten en meubelstof, loopt zeker in de
duizenden guldens.
Jubilaris bij de P.T.T.
Onder grote belangstelling heeft de heer
H- R. J. A. van Thienen gisteren het feit
herdacht dat hij veertig jaar geleden in
dienst trad bij dc P.T.T. De jubilaris heeft
in de loop der jaren door zijn nauwgezet
heid en zijn plichtsbetrachting de waar
dering van velen verworven. Dat bleek over
duidelijk uit de vele blijken van belangstel
ling die op zijn jubileum zijn deel werden.
In zijn woning aan de Jan van Galenstraat
was het de gehele dag een komen en gaan
van vrienden en bekenden die hem ter ge
legenheid van dit feit kwamen gelukwensen
De directeur, de heer C. Bakker, bracht
hem de felicaties van het bedrijf over en
schetste in een korte toespraak het vele
vruchtbare werk dat dr jubilaris in de loop
der jaren heeft verzet. Hij overhandigde hem
een oorkonde en een geschenk in enveloppe.
Namens het personeel werd het woord ge-"
voerd door de heer B J. Korsman die de
heer van Thienen enkele boekwerken aan
bood. Mevrouw van Thienen werd met een
fraaie plant verrast.
