De Parijse voorjaarssfaows
Op weg naar
goedevoeding
Dior is tooeaaeöeveiid
Hoeden en hoeden
De Stille Wens
Mantelpakje
2ATERDAG 17 FEBRUARI 1951
9
Nederlandse confectie
Vleesloze maaltijden
Heringa Wuthrich
FEUILLETON
Helaas kunnen we u nog geen afbeel
dingen laten zien van de nieuwste Parijse
modellen. Die mogen nog niet gepubliceerd
worden. Dat is ieder jaar zo hetzelfde
liedje. Maar wel kunnen we u heel in het
kort iets vertellen van de voorjaarsshows
van Christian Dior en Jacques Fath. Na
tuurlijk, er zijn nog vele andere beroemde
Parijse modehuizen, maar geen is er toon
aangevend als deze twee. Welnu, het was
weer grandioos. Drommen nerveuze bezoe
kers en een elegant of minder elegant ge
vecht om de beste stoel. Jacques Fath als
een trotse faun rondspringend in zijn do
mein en Christian Dior als de schim op
de achtergrond.
Dior brengt de „ligne naturelle", een
vloeiende golvende lijn, die zeer vrouwe
lijk aandoet. De taille zit op de juiste
plaats, de schouderlijn heeft een natuur
lijke ronding. Diors tailleurs zijn opval
lend anders dan anders en dus blijkt het
een fabeltje te zijn, dat er in dit seizoen
niets zou veranderen. Dior heeft het ge
ijkte getailleerde mantelpakje verwisseld
voor een loshangend rondgeknipt mantel
tje, dat 'van achter enigszins bolt. De
rokjes daaronder blijven nauw, maar ko
kertjes zijn het allerminst. Door een ge
raffineerde coupe wordt hier ruimte ge
creëerd, die men op het eerste oog niet ziet.
Wat Jacques Fath betreft, bij hem is
nauwelijks een nieuwe lijn te onderken
nen, natuurlijk wel talloze originele en
Pannekoekjestaart
150 gr. (2 kopjes) bloem, 3 dl. (2 kop
jes) melk, 1 ei, 4 gr. (2 theelepels) bak
poeder, zout, jam, vruchtenmoes, custard-
vla, boter of margarine.
De bloem, het bakpoeder en iets zout
dooreen mengen; het ei en ruim de helft
van de melk toevoegen en hiervan (bij
voorkeur met een garde) een glad beslag
kloppen. Dit beslag verdunnen met de
rest van de melk. In een koekepan boter
of margarine lichtbruin laten worden en
hierin van het beslag dunne pannekoekjes
bakken.
De pannekoekjes laag om laag met jam,
vruchtenmoes en/of custardvla op elkaar
stapelen. Het bovenste pannekoekje en de
zijkant van de taart dun met jam, vruch
tenmoes of custardvla bestrijken. De taart
koud laten worden en in punten snijden.
geestige détails. Zijn rokken zijn soms van
een ingewikkelde snit, met overrokken en
schorteffecten, de taille zit op de natuur
lijke plaats en de mouwen zijn zelden of
nooit aangeknipt. Zijn tailleurs blijven
klassiek met nauwaansluitende jasjes. Zijn
nieuwste kleurencombinatie? Grijs met
geel. En verder moeten we maar op de
foto's wachten.
ARLETTE.
Dit schattige, pretentieloze mantelpakje
is Engels en gloednieuw. Het jasje heeft
een ietwat tegen de hals opstaande rond-
gesneden kraag zonder revers, een origi
nele sluiting met drie knopen en een pot
lood-slanke rok. De kleur is zwart. Het
bijpassende matelotje demonstreert op
treffende wijze de nieuwe stand van de
hoed. Ver over het voorhoofd getrokken,
zodat de haren van achter te zien blijven.
Dat het toch wel charmant kan zijn, ziet
u hier!
Het is vandaag de dag wel algemeen bekend, dat ondoelmatig koken het grootste
deel van de voedingswaarde aan de spijzen ontneemt, nog afgezien van het feit, dat
bijvoorbeeld slecht gebraden vlees meer dan de helft inkrimpt. In Duitsland heeft
men nu een „stoomkookpan" uitgevonden, waarin vlees, groenten en meelspijzen
tegelijkertijd binnen een half uur kunnen worden gekookt. Hoe deze pan er uitziet
en op welke ivijze men de spijzen er in brengt, toont deze foto.
Menige huisvrouw zal door de hoge
vleesprijzen gedwongen zijn om haar ge
zin enige malen per week een vleesloze
maaltijd voor te zetten. Nu behoeven der
gelijke maaltijden zeker niet in smakelijk
heid of voedingswaarde te kort te schie
ten. Ook zonder vlees kan een warme maal
tijd voldoen aan alle eisen, die men aan
een goed maal stellen mag. Dan moet
echter wel het vlees vervangen worden
door een ander, goedkoper gerecht, dat on
geveer dezelfde voedingswaarde moet
hebben als vlees.
Dat kan zijn: goedkope vis- of kaas
soorten, erwten of bonen (in combinatie
met aardappelen) of een nagerecht van
melk. Ook een ei kan eens als vleesver
vanging dienst doen.
Van peulvruchten, die dus inplaats van
het vlees en niet inplaats van de groente
komen, rekent men 100 gr per persoon.
De melkgerechten kunnen afgewisseld
worden met karnemelk (hangop!) of
yoghurt.
Het verdient wel aanbeveling, om n a a s t
het vlees of het vleesvervangend gerecht bij
de warme maaltijd, nog een halve liter melk
per persoon per dag te gebruiken, omdat
melk behalve eiwit nog zoveel andere be
langrijke stoffen bevat. Dit geldt dus ook
als men al melk in het nagerecht verwerkt
heeft!
Hier volgen zeven voorbeelden van
vleesloze menu's:
1. Jachtschotel van aardappelen, bruine
bonen en uien appel of sinaasappel.
2. Zoutevis, mosterdsaus, aardappelen,
veldsla (of sla van andere groente);
3. Stoofpot van koolraap en aardappelen
met bruine saus, havermoutpap;
4. Aardappelen, witlof, gebakken kaas-
plakken; eenvoudige botersaus;
5. (Vermicellisoep), aardappelen, wortelen
en erwten; peterseliesaus van het grtjen-
tennat;
6. Macaroni op z'n Indiaans, spiegelei;
7. Stamppot bieten met bruine bonen.
Macaroni (Indiaans recept):
300 g macaroni of spaghetti, 1 a 2 grote
uien, 1 a 2 fijngesnipperde appelen, 1 kleine
selderijknol, kerriepoeder, iets bouillon of
water, (peper), zout, aroma, 80 g (1/3
pakje) boter, margarine of (spek-) vet,
peterselie.
De macaroni of spaghetti in ruim kokend
water met zout opzetten en gaarkoken. De
ui snipperen, de appel en de selderijknol
fijnsnijden. Selderijknol, ui en appel in de
boter, de margarine of het vet smoren. Wat
kerriepoeder toevoegen en iets water en de
massa even zacht laten koken tot alle be
standdelen gaar zijn. De gaargekookte ma
caroni laten uitlekken ett hiermee ver
mengen. Het gerecht op smaak afmaken
met (peper), zout en aroma en garneren
met gehakte peterselie.
Zoutevis koken:
500 g zoutevis, water.
De vis 12 a 36 uur in ruim water weken.
Het water zo nu en dan verversen om de
vis goed te ontzouten. Ruim water aan de
kook brengen, de vis erin leggen en
zachtjes gaarkoken (zorgen dat het water
vis stug en taai). De kooktijd bedraagt
tegen de kook aanblijft, anders wordt de
lal y2 uur.
Er zijn nu eenmaal hoeden en hoeden
en natuurlijk kan niemand verwachten
dat een confectiedop van een gulden of
twintig dezelfde allure vertoont als een
creatie van Max Heymans of het Franse
modehuis Maud en Nano. We mogen al
blij zijn, dat de Nederlandse hoedenfabri-
kanten hun uiterste best doen om de
étalages te vullen met redelijk smaakvolle
en flatteuse modellen. Wat ons dit jaar te
wachten staat? Degelijke dopjes van be
hoorlijk materiaal, dat tegen een stootje
kan. En gelukkig geen overdadige garne
ringen van bloemen en zo meer. Rustig,
vooral rustig. Natuurlijk hebben de ont
werpers zich voornamelijk op Parijs ge
ïnspireerd. En dus krijgen we het type
hoed, dat wij u al geschetst hebben: klein,
recht op het hoofd gedragen of een tikje
naar voren. Matelots en pillendoosjes zijn
twee kenmerkende vormen. Waarmee we
natuurlijk niet willen zeggen, dat er geen
andere hoedjes zouden zijn. Het plaatje
hiernaast toont een pill-box met vlecht en
kwast, die een copie is van een model van
Jacques Fath. Hij is vervaax-digd van pas-
telkleurige jersey en naden zult u er niet
is
Een jekker is een heerlijk bezit. En dit
wel een buitengewoon aantrekkelijk
exemplaar. Ook al het nieuwste van het
nieuwste. Tenminste in Engeland. Het
heeft aan de hals tweemaal twee vergulde
knopen, voorts forse manchetten en een
afgeronde zak. Het materiaal is een zwax~e
roodwollen stof. Het hoedje is alweer een
matelot. Ditmaal één die wat verder uit
het gezicht wordt gedragen. Naar onze
smaak iets te ggkleed voor het spoi-tief
aandoende jasje!
Het kind Lilibeth
wordt geleidelijk
lan zelfstandig. Ze
hoeft niet meer
weggebracht te
worden tot voor de
deur van de school. „Het laatste stuk durf
ik best alleen", zegt ze eigenwijs en ze
huppelt vrolijk verder in het veilige weten
dat er toch een paar ogen zijn die haar
volgen tot ze de drempel van de tempel
der wetenschap overwipt.
Ze zwerft nu ook uren op straat zonder
dat we een notie hebben waar ze uithangt.
En ze beleeft massa's dingen waar wij geen
flauw besef van hebben. Soms komt ze
boordevol verhalen thuis, een andere keer
moet je de woorden letterlijk uit haar
mond trekken. En dan komen de antwoor
den zo traag en onwillig, dat je begrijpt,
dat ze nu al een eigen leventje heeft, waar
je niet zo maar in binnen kunt dringen
zonder onbescheiden te worden.
Gisterenmiddag, terwijl ze ijverig aan de
wastafel haar vuïlgespeelde handen stond
te boenen, werd ze eensklaps mededeel
zaam. „Mammie", zei ze spontaan en met
nadruk, „er is zo straks iets heel ergs ge
beurd en je weet nog niet eens wat". Ik
zag in gedachten mijn antieke koekjes-
schaal aan scherven, maar het bleek iets
totaal anders. „Mammie", herhaalde het
kind Lilibeth, „er is iets heel ergs gebeurd.
Een meisje met een fiets is op de hoek
gevallen en de 'mensen hebben haar bij
de dokter naar binnen gebracht. En toen
ze weer naar buiten kwam zat haar arm
vol pleisters. Heel erg. En ze werd in een
auto naar huis gereden".
„Gunst kind", zei ik geschrokken. „Wat
vervelend voor dat meisje. Ze is zeker een
beetje onvoorzichtig geweest. Wat zei Pap
pie er wel van toen je het hem vertelde?"
„Ik heb het Pappie niet verteld", sprak
het kind Lilibeth zelfverzekerd. „Hij hoeft
het niet te weten. Het is beter van niet. Hij
zou het zo naar vinden, denk je ook niet?"
Trouwhartig en met iets moederlijks over
zich wreef ze haar handen droog. En ik
stond voor de zoveelste keer verbaasd over
mijn eigen dochter.
aan vinden. Een simpel gevalletje zonder
opschik, zoals u ziet!
ARLETTE.
Taart met eenvoudige garnering
120 gr. suiker, 3 eieren, 80 gr. bloem, 40
gr. maizena, geraspte citroenschil of vanil-
lemerg, zout.
Voor garnering: V* 1. melk, 15 gr. (114
eetlepel) custardpoeder, 20 gr. (IV2 eet
lepel) suiker, 30 gr. (2 eetlepels) boter,
zout; Yi potje jam, enkele lepels havermout,
40 gr. (2 eetlepels) poedersuiker, enkele
druppels water en citroensap.
De eieren met de suiker, iets zout en
wat geraspte citroenschil flink kloppen tot
ze lichtgeel en dikvloeiend zijn (pl.m. ]4
uur). Bloem en maizena dooreen mengen,
beide eieren zeven en luchtig omscheppen.
Overdoen in een beboterde voito, waarin
op de bodem een ingevet boterhampapier-
tje is gelegd. Het deeg in een matig-warme
oven goudbruin en gaar bakken uur).
De taart uit de vorm nemen en laten af
koelen.
Van melk met custardpoeder, suiker en
iets zout op de gewone wijze een vla ma
ken. De boter er, van het vuur af, door
roeren. Desgewenst wat essence: marasquin
of persico toevoegen en de vla laten afkoe
len. De taart horizontaal doorsnijden en de
room er tussen strijken. De boven- en de
zijkant met warme jam bestrijken en de
taart door havermout rollen, 'die even in
de koekenpan is geroostei'd. De zijkant
wordt dus met havermout bedekt (inplaats
van amandelen). De poedersuiker goed roe
ren met enkele druppels water en citroen
sap tot een d.ik vloeibare stroperige massa
en aan de bovenkant over de jam strijken.
Citroenrijst met custardsaus
Voor de citroenrijst: 75 gr. rijst, _3 dl.
(2 kopjes) water, 1 citroen, 75 gr. (5 ete-
lepels) suiker, een snufje zout.
Voor de custardsaus: 3 dl. (2 kopjes)
melk, 15 gr. (1 1/2 eetlepel) custardpoe
der, 15 gr. (1 eetlepel) suiker, een snufje
zout.
De citroen uitpersen. Het water aan de
kook brengen met de dun afgeschilde
schil van 1/2 citroen. De gewassen rijst
en een snufje zout er aan toevoegen en
zachtjes zeer gaar laten koken 1/2
uur). De citroenschil er uit nemen en de
suiker toevoegen. De rijst laten afkoelen
en er het citroensap door roex-en.
Het custardpoeder aanmengen met enige
eetlepels koude melk. De rest van de melk
aan de kook brengen, de suiker en het
aangemengde custardpoeder er door oe-
ren en de massa even laten doox-koken. De
saus onder af en toe roeren koud laten
worden.
De citroenrijst in een schaal overdoen
en er de saus afzonderlijk bijgeven.
Chocoladesmeersel
25 gx\ 5 eetlepels) cacao, 40 gr.
(bijna 3 eetlepels) suiker, 5 eetlepels melk,
8 gr. (1/2 eetlepel) boter of margarine, 25
gr. (ruim 1 eetlepel) stroop.
De stroop met de margaiine even ver
warmen eix de cacao met de suiker vex--
mengen. Dit mengsel onder goed roeren
aan de melk toevoegen en de massa in een
schaaltje laten opstijven.
ADVERTENTIE
HAARLEM
CENTRALE VERWARMING
JOHNSON OLIEBRANDERS
Denkt aan eiwitten
Ons lichaam is enigszins te vergelijken
met een fabx-iek, waar allex-lei arbeid tot
stand wordt gebracht, warmte ontstaat
etcetera.
U zult ons moeten toegeven, dat, om
alle werkzaamheden in een fabriek goed
te laten verlopen, het nodig is, dat de fa
briek goed is gebouwd.
Zo is het ook met ons lichaam. Wil alles
goed functionneren dan is het noodzake
lijk, dat een lichaam goed is gebouwd. En
nu bedoelen wij niet: goed van proporties
(een goed figuur) zoals de volksmond dat
zegt, maar wij hebben hier vooral op het
oog de samenstelling van de weefselen.
Daarvoor zijn bouwstoffen nodig zoals
voor een fabriek de stenen, het cement,
glas, hout. Een groep van die voorname
bouwstoffen voor het lichaam zijn eiwit
ten. Deze stoffen Jcomen voor in diverse
voedingsmiddelen: melk, eieren, peul
vruchten, aardappelen, vlees, vis, enz.
Maar denkt niet, dat de eiwitten in deze
levensmiddelen alle hetzelfde zijn! Zoals
u voor het bouwen van een fabriek ver
schillende kwaliteiten hout, steen e.d.
kunt kopen, zo zijn ook de eiwitten niet
van evenveel waarde.
De eiwitten uit melk hebben een zéér
hoge waarde.
Het is heus niet zonder reden, dat men
van alle kanten u aanraadt uw kinderen
en niet alleen de kleinste'veel melk
te geven, 's Morgens b.v. een bordje pap
of een glas melk, om elf uur in de vorm
van een kopje chocolademelk, aan de war
me maaltijd als pudding of vla, nog een
keer aan de broodmaaltijd of vóór het
naar bed gaan. Uitstekend is melk voor
hen. Zij moeten nog groeien, hebben
bouwstoffen dus hard nodig en melk is
meteen licht verteex-baar.
Hebben de ouderen dan geen melk no
dig? Zeker, want eiwitten hebben nog een
andere belangrijke eigenschap: zij helpen
de weerstand van het lichaam verhogen.
Personen, die er veel op uit moeten, aan
allerlei kwade invloeden van buitenaf
steeds zijn blootgesteld doen er dus ook
goed aan regelmatig melk te gebruiken.
Trouwens, heeft ons de laatste oorlog
niet genoeg geleerd? Niet voor niets gaf
men tot het laatste toe extra rantsoenen
melk voor aanstaande moeders: zij
moesten immers ook voor het lichaam vaxx
het kind voldoende bouwstoffen kunnen
opnemen. Men bemerkte, dat mensen, die
gewend waren voldoende melk en melk
producten te gebruiken of er om bepaal
de reden „goed aan konden komen" door
gaans veel beter door de hongerperioden
heen kwamen. Hun lichaam had meer
weerstand. In Engeland bereikte men in
de jongste oorlogsperiode, dat het melk-
verbruik met 28 toenam. Verwondert
het u dan, dat men, toen men zag, dat tij
dens de oorlog het sterftecijfer voor t.b.c.
afnam, dit voor een belangrijk deel toe
schreef aan het grotere melkverbruik?
Als onze huisvrouwen zorgen, dat hun
gezin voldoende melk krijgt, hebben zij
al een grote stap gedaan op de weg van
een goede voeding. Voldoende, hoeveel is
dat, zult u zich afvragen. Voedingsdeskun
digen, die steeds onderzoekingen doen in
deze richting, raden u aan 3 1. melk te
gebruiken met een gezin van 4 personen.
Zij geven een theoretische aanwijzing,
aan u is het deze goed in practijk te bren
gen. Wees niet tevreden met wat melk in
de koffie en een puddinkje „toe".
Zeg niet angstig: dat kost 60 cent per
dag. Heus, ondanks dat is melk toch nog
de goedkoopste bron van dit hoogwaar
dige eiwit. Voor 20 cent hebt uil. melk,
of 60 gr. kaas of 70 gr. vlees. Maar daarin
komen achtereenvolgens voor: 32 gr.,
18 gr. en 14 gx\ eiwit van goede kwaliteit.
Meer behoeven wij dus niet te zeggen.
A.v.D.
DOOR BARBARA CARTLAND
Vertaald uit het Engels
15)
Dit was echter niet juist, daar zij in
feite véél verstandiger dan Sally en Mari
gold was. Maar ongelukkig voor haar had
zij niet de flair van Max-igold om zich op"
de voorgrond té stellen noch de warme
vriendelijkheid, welke Sally in staat stelde
overal, waar zij kwam, vxüenden te maken.
Anne, die vergeleken kon worden met een
rustige beek, welke door de weilanden
stroomt, bracht een groot deel van haar
tijd door met dromen. Al haar dromen
hadden een romantische inslag, maar nu
en dan waren zij zó reëel voor Anne, dat
zij leefde in een eigen wereldje, dat geen
binding had met de werkelijkheid.
Al lang geleden had zij voor zichzelf
het leven uitgestippeld, dat zij wilde gaan
leiden. En haar wens, met een hertog te
trouwen, welke misschien lachwekkend
genoemd kon worden, drukte haar vurig
Verlangen uit naar een x-omantisch leven.
Arthur Granville had het gx-ootste deel
vaxx zijn leven gewijd aan het onderzoeken
van de geschiedenis van Cox-nwall welke
verbonden was met die van vele andere
landen, zodat de bibliotheek van de pasto
rie bijzonder uitgebreid was.
De meisjes was het toegestaan te lezen
wat zij wilden en Anne had zich al op
jonge leeftijd aangetrokken gevoeld tot de
romances, welke bloeiden aan de Franse
hoven en de drama's, welke kleur gaven
aan de Spaanse geschiedenis.
Een afkeer had Anne van de moderne
romans, waarin schex-p goedkope, dubieuze
en smakeloze emoties getekend worden.
Een liefdesgeschiedenis in een nachtclub
bijvoorbeeld vervulde Anne met afkeer.
Hierbij kwam volgens haar geen schoon
heid en geen gratie te pas. Anne droomde
van liefdesgeschiedenissen, welke een
waax-dige achtergrond hadden en waarvan
een soort magische kracht uitging: maan
licht op een terras, een groot, schitterend
huis, waarin zich fx-aai geklede mannen en
vrouwen bewogen onder gx-ote kaarsen
luchters, met vioolmuziek op de achter
grond.
Het was de hertogin, die voor Anne de
desillusie bracht, een week nadat zij in
dienst was getreden. De rekeningen voor
de huishouding werden haar gebracht om
gecontroleerd en betaald te worden. De
hertogin, die rechtop in bed zat, haar vin
gers versierd met glinsterende di fmanten,
bladerde door de papieren en mopperde:
„Schandelijk, schandelijk".
„Wat is er?", vroeg Anne.
„De rekeningen", antwoordde de her
togin. „Kijk, wat deze maand weer uitge
geven is! Het is niet de fout van de kok,
wij moeten leven, maar kijk nu eens wat
men in rekening brengt voor groente! Voor
de oorlog betaalde ik de helft in drie
maanden".
Anne was verbaasd te merken, hoeveel
de hertogin afwist van de kosten van le
vensonderhoud. De oude vrouw had echter
meer aanmex'kingen.
„Kijk eens naar de salarissen!" riep zij
uit, toen Anne haar een chèque ter teke
ning aanbood.
„Toen ik trouwde", ging de hertogin
voort, „waren dienstmeisjes blij bij ons te
kunnen komen voor acht pond per jaar.
Wij konden kiezen uit tientallen meisjes
en beviel ons de een niet, nou, dan waren
er vele anderen, die zich aanboden. Acht
pond per jaar! Nu vex-wacht een klein
meisje van veertien, dat net de school ver
laten heeft, tenminste een pond per week!
Ik weet niet waar de wereld heen gaat!"
In den beginne dacht Anne, dat de her
togin krenterig was om zo precies de reke
ningen na te gaan, maar het werd haar al
spoedig duidelijk, dat de belastingen fa
milies, als die van de hertogin, uitzogen.
Met een gevoel van schrik vernam zij,
dat Cheyn Hall, sedert, vijf eeuwen de
zetel van de hertogen van Cheyn, gesloten
moest worden.
„Wij kunnen het ons niet veroox-loven
daar te leven", merkte de oude hertogin
bitter op. „In werkelijkheid kunnen wij
ons feitelijk niet eens veroorloven te leven.
Wij hadden dit huis al lang geleden moe
ten verkopen; mijn kinderen zullen dit
zeker doen als ik er niet meer zijn zal.
Zoals het nu staat, betaalt mijn schoon
zoon de belasting. Ik ben er overigens
dankbaar voor, dat tenminste één van
mijn dochtex-s met iemand uit de handel
trouwde. Het is een brouwer en ik wilde
maar, dat wij meer van zulke mensen in
de familie hadden".
„En de hertog, waar woont hij?", vroeg
Anne.
Zij had de hertogin al vaak over haar
oudste zoon horen praten, maar had hem
nog nooit gezien.
„O, Stebby? Hij heeft een flat in West
minster: het is een klein en ongezellig
ding, maar Stebby is er tevreden mee. Hij
is trouwens niet vaak in Londen. Tussen
twee haakjes, hij komt hier morgen voor
de thee. Vertel het maar in de keuken. Zij
maken altijd wat speciaals voor hem".
Anne voelde zich opgewonden.
„Ik geloof, dat de hertog het enige fa
milielid is, dat ik nog niet gezien heb",
merkte zij op. „Ik ken lady Elizabeth, lady
Catherine en lord Henry. Dat zijn ze toch
allen?"
„Ja, alleen zij zijn xxog in leven", ant
woordde de hertogin, „mijn derde kind
werd dood geboren, Adrian en zijn vrouw
werden gedood bij een auto-ongeluk een
tien jaar geleden en John, de jongste,
werd van zijn pony gegooid, toen hij nog
erg jong was. Wat gaat de tijd toch vlug!
Indien John in leven was gebleven, was
hij nu veertig. Het is vreemd er aan te
denken".
„En hoe oud is de hertog?", vroeg Anne.
„Negen-en-veertig. Hij wordt al een
oude man. Ik vertel het hem steeds, als
ik hem zie. Maar het kan hem niets sche
len. Arme Stebby, wij hadaen nooit ge
dacht, dat hij zo gauw ouwelijk zou
worden".
De hertogin zuchtte.
Hoewel Anne verlangend was meer te
vragen, voelde zij, dat het onbehoorlijk
zou zijn. Zij moest maar rustig tot de dag
van mox-gen wachten.
Toen zij de hertog zag, begreep zij alles.
Hij was vroeg in de middag gekomen, juist
op een ogenblik dat zij de stad in was
om nieuwe boeken voor de hertogin te
halen. Toen zij tex-ugkwam, hoorde zij
stemmen in de salon en begreep, dat hij
er al was. Anne bekeek zichzelf even in de
grote spiegel, die op de gang hing. Het
glas was oud en weex-spiegelde enigszins
Anne's gezicht. Maar het kon niet de glans
van haar haar doen verbleken.
Er zweefde een glimlach om haar lippen,
toen zij binnentrad.
„O, bent u daar eindelijk, juffrouw
Granville", merkte de hertogin een beetje
onvriendelijk op. „Wij wachtten op u om
thee te schenken."
„Het spijt mij, dat ik laat ben." ant
woordde Anne vlug, „maar het verkeer in
Piccadilly hield mij op. Ik moest lang
wachten voox-dat er een bus kwam".
Anne kon zien, dat er iemand in de hoge
leunstoel zat naast de hertogin.
„Stebby, dit is juffrouw Granville. Zij
werkt al een drie weken bij mij. Juffrouw
Granville: mijn zoon."
Gedurende een seconde vroeg Anne zich
af, waax-om hij niet opstond. Toen begreep
zij het. Zij zag zijn verlamde benen, de
krukken. Zijn gezicht droeg de sporen van
pijn lijden.
Nadat de hertog vertrokken was, hoox'de
Anne hoe hij kinderverlamming had opge
lopen in de loopgx-aven, in het begin van
1918. De ax-tsen wisten zijn leven te redden,
maar dat was alles. Hij was een hulpeloze
invalide.
Later pas realiseerde Anne zich, dat het
gepijnigde lichaam van de hertog gezegend
was met een brillante geest en dat hij een
gezonde philosophie had, welke hem in zijn
moeilijke leven steunde en hielp.
Op dit ogenblik dacht Anne slechts aan
het wrak van wat eens een gezonde, goed
uitziende jonge man was geweest, en de
teleurstelling, welke in haar hax-t was.
„Kan er niets gedaan worden?", vroeg
zij medelevend aan de hertogin.
(Wordt vervolgd).
