iê^
Aalgladde Haarlemmers in het krijt
tegen lenige Utrechtenaren
De Stille Wens
Olie Permanent 8.
■Clowntje Rick
Haarvilthoeden
Maison MARCEL
VofcmVairt
HAARLEMS DAGBLAD - OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
Judo-wedstrijden in het Concertgebouw
Twee industriehallen
in IJmuiden
Crediet van ruim
een half millioen nodig
Waterproof 17.50
Overveense brandweer rukte
gisteravond tweemaal uit
Myra Ward moet rust houden
Baby's trots is Baby's wagen:
Burgerlijke stand van Haarlem
Antennemast voor televisie
is thans gereed
Leden van Teisterbant
zagen de jonge Chaplin
Drie oude, stomme films
met groot succes vertoond
Gouden bruidspaar
in Haarlem-Noord
Discussie-avond
over beroepskeuze
Voor de kinderen
FEUILLETON
DOOR BARBARA CARTLAND
Vertaald uit het Engels
Drie dames maakten een
avond kamermuziek
V^COV**
VRIJDAG 23 FEBRUARI 1951
4
Het zal voor ons wel altijd een raadsel
blijven dat niemand gisteravond in de tuin-
zaal van het Haarlemse Concertgebouw
armen of benen gebroken of andere licha
melijke ongemakken opgelopen heeft. Leden
van de Judoclubs Haarlem en Utrecht en
enige potige knapen die zich verenigd heb
ben in de Kakana-Ryo, een organisatie van
een soort supermensen, zijn er namelijk
enige uren in de weer geweest om elkaar
voortdurend op de grond te werpen, tot het
winnen van het clubkampioenschap 1951 van
de Judoclub Haarlem. Deze wedstrijden
werden afgewisseld met demonstraties in
Japans vechten. Om het de heren wat ge
makkelijker te maken had de technisch lei
der de heer J. Nauwelaerts de Agé, een mat
op het podium gelegd waardoor het vallen
niet zo hard viel.
Nadat de heer Nauwelaerts een en ander
over de Judo-sport uit de doeken had gedaan,
nam een aantal van zijn leerlingen tegen
over elkaar plaats. Ze gingen rustig zitten,
maakten een vriendelijke Japanse buiging
en togen vervolgens aan het vechten. Ieder
een wierp iedereen op de mat, hetgeen ge
paard ging met het uitstoten van allerlei ge
luiden. Onze buurman verklaarde dat dit
werd gedaan om de tegenstander de idee op
te dringen dat hij tegenover een overmacht
staat. Maar omdat iedereen zich van dit
listigheidje bediende, viel van de doeltref
fendheid ervan weinig te bespeuren.
De Judo-sport kent een reeks heup-, arm
en beenworpen en voorts een serie wur
gingen. Wanneer zij worden uitgevoerd gaat
een van de vechtersbazen in de handen klap
pen. Dit doet hij niet om uiting te geven
'aan zijn vreugde over de benarde positie
waarin hij is geraakt, maar om zijn tegen
stander te beduiden dat hij er genoeg van
heeft. Die tegenstander zal dan onmiddellijk
het gevecht staken. Het duurt dan meestal
niet lang of ze vliegen elkaar andermaal in
de haren. Met een gezicht alsof er niets ge
beurd is. Judo is een eerlijke sport, het
kweekt zelfvertrouwen en zelfbeheersing aan
en ontwikkelt het reactievermogen. Knock
outs kent men in deze sport niet. Er worden
slechts punten gegeven. Meer dan die kan
men er niet halen.
Eén van de attracties van de avond was
een demonstratie door de heren J. de Herdt
(zeven maal kampioen van Frankrijk) en J.
Snijders uit Utrecht.
Later trad de heer Nauwelaerts tegen de
aalgladde Fransman in het krijt, hetgeen in
de zaal een storm van bijval ontketende.
In oud-IJmuiden zal, als de raad van
Velsen zijn toestemming geeft, een dubbele
fabriekshal worden gebouwd voor kleine
bedrijven. De kosten bedragen 450.000
plus 69.810 voor de grond. Het project
zal verwezenlijkt worden tussen de Keizer
Wilhelmstraat en de Oranjestraat en in de
twee 56 meter lange hallen zullen per stuk
vier ruimten vrijkomen voor industrieën,
die zover mogelijk zijn ingericht.
Het voorstel van B. en W. komt Dinsdag
in de raad.
VOORJAARSTENTOONSTELLING VAN
„KUNST ZIJ ONS DOEL"
De Voorjaarstentoonstelling van het genoot
schap „Kunst zij ons doel" wordt geopend
op Zaterdag 24 Februari in het museum
„Het Huis van Looy" te Haarlem en duurt
tot 19 Maart. De expositie omvat olieverf
schilderijen, aquarellen, beeldhouwwerken,
tekeningen, toegepaste en grafische kunst.
Deze „zwarte banden" gaven namelijk een
staaltje Judo weg dat er wezen mocht. (Zwar
te banden zijn Judoërs die zwarte banden
om het middel dragen. Zij verwerven die als
erkenning voor hun prestaties. Ze zijn in
Nederland met een lantaarntje te zoeken).
Om te bewijzen dat jiu-jitsu niet alleen
mankracht vereist bond mejuffrouw Van der
Sande de strijd aan met een athletische man.
Wij zouden niet gaarne in zijn plaats gestaan
hebben, want staan kwam er voor hem niet
aan te pas.
In de finale kwamen P. van der Geest (eer
ste kyn-bruine band) en H. Koelemeyer tegen
over elkaar te staan. -P. van der Geest werd
na verlenging winnaar door een beenworp en
verwierf hiermee het clubkampioenschap
1951. De heer Van der Geest is een van de
vijf leden van het Nederlandse team dat in
het buitenland uitkomt.
ADVERTENTIE
OSTUUMS
HERENMODE
REGENJASSEN
De Overveense brandweer kreeg gister
avond twee meldingen binnen doch behoef
de slechts in één geval in te grijpen. Om
streeks half zeven werd zij gealarmeerd
voor een schoorsteenbrandje in de Elswouts-
laan in Overveen. De brandweer slaagde
er in uitbreiding van de brand te voor
komen.
Even voor negen uur werd er alarm ge
maakt voor een brandje in de Dompvloeds-
laan. Daar bleek in een huis een kachel te
zijn omgevallen, waardoor een kleine brand
ontstond, die echter door de bewoners kon
worden geblust.
De actrice Myra Ward, die tot dusver de
hoofdrol vertolkte in „De eerbiedige lichte
kooi" van Sartre bij Comedia, moet op
medisch advies rust houden. In haar plaats
treedt nu Enny Meunier van het Rotter
dams Toneel op.
VOETGANGER DOOR AUTO
AANGEREDEN OP RIJKSSTRAATWEG
Op de Rijksstraatweg ter hoogte van de
Schotervlielandstraat is Donderdagmiddag
om half twee een ernstig ongeluk gebeurd,
waarbij een vier en veertigjarige Haarlem
mer zwaar gewond werd. In de richting
Haarlem reed een auto en passeerde een
autobus. De krantenbezorger A. B. van V.
verliet het trottoir en wilde met de fiets
aan de hand nog voor de autobus de weg
oversteken. Hij werd aangereden door de
auto en op de motorkap geslingerd. Het
bleek, dat A. B. van V. een bekkenfractuur,
een schouderfractuur, heup- en hoofdwon
den had opgelopen. Per ziekenauto is hij
naar het ziekenhuis Joannes de Deo over
gebracht. Zijn toestand is vrij ernstig.
De auto en de fiets zijn beschadigd.
ADVERTENTIE
Nu het mooie weer aankomt en U er vaker
met de baby op uit gaat trekken, dient Uw
kinderwagen er weer uit te zien als nieuw.
En daar zorgt Schous voor: Schous de be
kwame kinderwagenreparateur sinds 1876.
OUDE GROENMARKT 16-14 HAARLEM TELEFOON 11266
HAARLEM, 22 Februari 1951
ONDERTROUWD: 22 Febr., K. de Jong en
N. Beek; G. H. Homans en P. H. van der
Meulen.
GEHUWD: 22 Febr., W. B. Vos en N. van
Zomeren; J. Verdel en P. L. Albers; T. Toe
poel en J. J. Uijlenburg.
BEVALLEN van een zoon: 21 Febr., G.
den Heijer—van Riemsdijk; 22 Febr., J. A.
van Rooijen—Grimbergen.
BEVALLEN van een dochter: 19 Febr., I.
A. van Asch van WijckBaronesse van De-
dem; 20 Febr., G. S. van Boheemen—Koster;
H. B. L. JurresFraenkel; 21 Febr., A. Hen
driksSchokker; E. de VosDe Leeuw; E.
C. de Jong—'Wijts; R. Hogervorst—Barf; T.
T. D. van Rees—Dippel; 22 Febr., G. Strik-
kers—Karei; J. M. A. Onderweegsde Ruij-
ter; M. M. de GraaffBelleman; P. M. van
VughtBraspenning.
OVERLEDEN: 21 Febr., P. N. Valk, 68 j.,
Gijsbrecht van Aemstelstraat; H. van der
Laan de Vries, 84 j., Spaarndamseweg; E.
J. ArmsePiët, 78 j., Marsstraat; J. Zuid-
wegPater, 76 j., Arnulfstraat.
De luchtvaart is er door de Rijkslucht
vaartdienst van op de hoogte gesteld dat de
bouw van de antennemast voor televisie bij
IJsselsteijn thans is voltooid. De hoogte
van de top van de mast boven het terrein
bedraagt 219 meter. De mast is voorlopig
voorzien van een tijdelijke hindernis
verlichting, bestaande uit groepen van
twee rode lichten, geplaatst boven elkaar
met onderlinge tussenruimten van vijftig
meter.
Koningin Juliana heeft voor de sjah
van Perzië ter gelegenheid van zijn huwe
lijk een vaas laten vervaardigen, met de
Perzische en Nederlandse rijkswapens ver
sierd. Het geschenk is door de K.L.M. naar
Teheran vervoerd en door de Nederlandse
gezant aan de sjah overhandigd.
De leden van Teisterbant, zo talrijk op
gekomen dat de ruimte onder de gewelven
te klein bleek en men moest verhuizen
naar de Kroonzaal van restaurant Brink-
mann, twee verdiepingen hoger, hebben
Woensdagavond uitbundig genoten van drie
oude Chaplinfilms, die werden vertoond
en ingeleid door de heer J. Brants, be
stuurslid van de genoemde sociëteit. Door
ons de Chaplin uit zijn kostelijke begin
periode te onthouden doet men de mens
heid tekort, aldus spreker, die zou willen
pleiten voor een telkens terugkerende
Chaplin-cyclus, zoals men ook steeds een
Beethoven-cyclus geeft.
Zijn betoog vervolgend zei de heer
Brants: „De clown Grock heeft men het
ere-doctoraat in de filosofie gegeven. Wat
moet men dan met de oneindig veel grotere
Chaplin doen? Laat men zijn films zo con
serveren dat ze voor alle tijden bewaard
blijven, want ze zijn van alle tijden en
spreken tot de gehele mensheid, zowel de
Westerse als de Oosterse: voordat de eer
ste films van Chaplin in China vertoond
werden, heeft men nooit geweten dat de
Chinezen hardop konden lachen". De
Franse kunstcritici en essayisten waren de
eersten die Chaplin op zijn ware grootte
en diepte hebben gepeild. Chariot zoals
men hem in Frankrijk noemt werd het
onderwerp van vele enthousiaste en door
wrochte beschouwingen, studies en biogra
fieën en nog altijd worden zijn films, ook
en vooral de stomme, in de Parijse biosco
pen vertoond.
De eerste Nederlanders die Chaplin ont
dekten waren Jordaan, Van Domburg,
Henrik Scholte en de jong-gestorven Coen
Graadt van Roggen. Maar ook in de hoog
ste kringen der litteratuur drong zijn repu
tatie door: Anton van Duinkerken liet zich
door de vermaarde Oudejaarsavond-scène
in „Goldrush" inspireren tot een gedicht,
dat men in zijn bundel „Lyrisch labyrinth"
kan vinden, Maurice Roelants vergeleek
hem met Molière en Constant van Wessem
maakte een beschrijving van zijn leven,
Menno ter Braak wijdde enige kronieken
aan hem en Marsman noemde in een opstel
(herdrukt'in „De anatomische les") deze
eeuwige vagebond kenschetsend „een ver
trapte en heerser".
Charles Spencer Chaplin werd op 16
April 1889 geboren in een achterbuurt van
Oost-Londen en debuteerde op zijn achtste
jaar (zijn ouders maakten deel uit van
een rondreizend variété) met een klom
pendans in een cabaret. In zijn voortdurend
door de grootste armoede gekwelde jeugd
deed hij van alles: dansen, zingen, viool
spelen, optreden als clown of acrobaat en
in tijden van nood werken als fabrieks
arbeider. Op zijn zeventiende jaar" kreeg
hij een engagement: met het pantomine-
gezelschap van Fred Carno, dat in 1910
ook in Amsterdam optrad, reisde hij door
een deel van Europa. In datzelfde jaar
ging men naar Amerika, waar hij de bio
scoop leer kennen. Mack Sennett, regis
seur van talrijke smijtfilms, had oog voor
zijn talent en liet hem in 1912 debuteren.
Het succes was aanvankelijk gering, maar
op zijn 23ste jaar kreeg Chaplin gelegen
heid geheel zelfstandig zijn films te be
denken, te maken en te spelen. Hij ont
wierp in die tijd zijn over de gehele we
reld bekend geworden type, waaraan hij
gestadig bleef schaven.
Uit die periode werden twee korte films
vertoond: „De graaf" uit 1914 en „Easy
Street" (Als politie-agent) uit 1916. De
heer Brants zei hierover: „Men moet er
zich over verbazen dat Chaplin, toen de
film amper was geboren en eigenlijk nie
mand er mee kon omgaan, naar eigen wet
ten luisterende rolprenten maakte, vol rake
en fijne psychologie, vol bevrijdende hu
mor, die tegelijk der kinderen en der wij
zen is, vol milde spot en nimmer bijtend
sarcasme, licht èn speels moraliserend,
ondanks de parodistische overdx-ijving door
en door menselijk en dichterlijk. En dat
alles in een schijnbaar eindeloze sti-oom
van de verrukkelijkste vondsten zonder
inzinkingen en in een prachtig gemonteerd
rhythme vondsten die geen vondsten
lijken, zo natuurlijk, zo gespeend van iedere
krampachtigheid, zo licht en klaterend
wellen zij op uit de onuitputtelijke bi-on,
die Chaplin heet. Chaplin, die zovele kwa
liteiten in één persoon verenigde, is een
unicum in de geschiedenis der filmkunst.
De avond werd besloten met de verto
ning van zijn eerste grote film „The Kid"
(Het Jochie, met Jackie Coogan) uit 1920.
Godfried Bomans, voorzitter van Teister
bant, deelde na afloop mede dat er wegens
het grote succes nog een tweede Chaplin-
avond gehouden zal worden, waarop dan
het meesterwerk „The Pilgrim" op het
witte scherm komt.
ADVERTENTIE
Exclusieve Coiffures - Verven - Kleur-
spoelingen in prachtige natuurlijke tinten.
H. WAKKER
ex chef-kapper Stoomvaart Mij. Nederland
GED. OUDE GRACHT 98 - TEL. 20837
Als ge dezer dagen de voet over de drem
pel van Scheldestraat 21 in Haarlem-Noord
zet, wordt ge waarschijnlijk meteen opge
nomen in een uitbundig feestgewoel. De
gang is herschapen in een versierde entrée.
Papieren slingers, die vaardige handen er
een dag of wat geleden hebben opgehan
gen, wijzen er op dat er iets gaande is in
dit huis en in de kamers prijken her en dei-
fraaie bloemstukken die er andermaal uw
aandacht op vestigen dat er iets bijzonders
aan de hand is. Dat is er ook, want de
bewoners van dit huis zullen binnenkort
om precies te zijn op 6 Maart de dag
herdenken waarop zij elkaar een halve
eeuw geleden in Vlaardingen eeuwige
huwelijkstrouw zworen.
Zij hebben hun huwelijksbootje met suc
ces over de soms wat ruwe baren gestuurd
en zijn best in hun schik met de resultaten
van hun stuurmanskunst.
Over stuurmanskunst gesproken: daar
kan de vitale heer Jans u nog wel
het een en ander van vertellen. Hij
is namelijk een dikke zeven-en-twintig
jaar zeeman geweest. Maar hoezeer
hij ook verknocht was aan de zee, tijdens
de eerste wereldoorlog heeft hij het varen,
zij het dan met enige weemoed, vaarwel
gezegd. Het werd te gevaarlijk met al die
mijnen.
De heer Jans is toen gaan werken bij een
machinefabriek in Haarlem en in Leiden,
maar zijn hart bleef toch op zee. En als hij
hei-inneringen aan het ophalen slaat, dan
kunt ge er zeker van zijn dat die iets met
de visserij van doen hebben. „Ik kan er
wel een boek over schrijven."
Het echtpaar Jans moge dan zeven kruis
jes achter zijn naam hebben staan, ze lopen
nog geregeld naar de stad of de
Hout en zodra het mogelijk is, trekt
Jans senior zijn wandelschoenen aan om
bij Westerveld in Driehuis bramen te gaan
plukken. Zijn echtgenote bereddert het
hele huishouden nog alleen en heeft er
niemand bij nodig om de kamers eens in
de week een goede beurt te geven.
Vier kinderen heeft het gouden bruids
paar nog. Eén zoon werd het slachtoffer
van de Duitsers. En verder zijn er dan nog
negen klein- en vier achterkleinkinderen,
die op het komende feest met een groot
aantal familieleden en vrienden de bloe
metjes geducht buiten zullen zetten.
ADVERTENTIE
datU meende geen confectie te kunnen dragen.
Thans echter dient U Uw oordeel te. herzien.
C A bekend om zijn grote verscheidenheid
van maten komt nu met iets volkomen nieuws,
een opzienbarend maatsysteem met zoveel
variaties dat ieder figuur: klein, lang of extra
langslank, gezet of corpulent jonmiddellijk en
volkomen slaagt!
Dit perfecte maatsysteem is ook doorgevoerd
bij onze beroemde vormvast-cóstuumsde cos-
tuums met het originele, sterke en elastische
vormvast binnenwerk.
Een vormvast costtium in ons nieuwe maatsysteem
is het hoogste en volmaaktste wat op herenkledinggebied
geboden wordt. Kortom....
De politie maakt nog steeds jacht op de
inbreker Manus Oly, die bij zijn nachte
lijke operaties gewoonlijk gebruik maakt
van gestolen auto's. Daar hij sommaties
om te stoppen negeert, zijn de politie
patrouilles thans voorzien van spijkerplan
ken, die bij de nadering van auto's over
de rijweg kunnen worden gelegd.
Gedreven door de behoefte, een antwoord
te krijgen op de vraag: „Wat kan mijn
kind worden?" waren Donderdagavond
zovele ouders bijeengekomen, dat zij de
Muziekzaal van Bi-inkmann vrijwel geheel
vulden.
Voor hen zou drs. Ruarus, psycholoog
aan het instituut van prof. Waterink te
Amsterdam optreden in de serie van elf
avonden, belegd door de Vereniging voor
Paedagogiek. Maar een kwartier na het
aanvangsuur bleek dat de spreker niet kon
optreden. Maar op een enkele na verklaar
den alle aanwezige ouders zich bereid tot
het houden van een discussie-avond naar
aanleiding van de vraag: „Wat kan mijn
kind worden?"
Het resultaat is met gi-ote stelligheid te
kwalificeren als: „een geslaagde avond".
Het bleek namelijk, dat velen, ook moeders,
bereid en zeer goed in staat waren, enkele
der vele aspecten te belichten, die de be
roepskeuze vertoont.
Zo werd betoogd, dat het doen slagen
van deze keuze in Amerika zoveel gemak
kelijker gaat dan hier, omdat ginds het
terrein van verplichte belangstelling opzet
telijk zeer wordt bepei-kt en de jonge mens
zich reeds vroeg kan specialiseren.
In antwoord wei'd gezegd, dat de mens
ook mens moet blijven en daarvoor niet
uitsluitend zich moet richten op een slechts
zeer gering deel van het teri-ein van de
geest. Uit dit deel der discussie resulteerde
de stelling: Men vrage vooi-al niet alleen
wat mijn kind kan wórden, doch ook: wat
voor een mens zal mijn kind stx-aks zijn?
Dat prompt hierop de verzuchting geslaakt
werd: „Van de onderwijsvernieuwing zien
wij, ouders, niets en toch is die zo nodig"
lag voor de hand. In de discussie bleek dat
toch ook hier wel degelijk belangrijke ver
beteringen te constateren zijn
Onder een dikke boom-vonden ze gelukkig voorlopig een droog plaatsje.
Terwijl de regen neerviel met dikke stralen, stonden ze onder de brede bladertakken
tamelijk droog.
Hun goede humeur hadden ze niet verloren. Nou ja, ze waren wel 'n beetje nat ge
worden, maar flinke jongens zullen heus van 'n regenbuitje niet smelten! De regen
viel zo dicht neer nu, dat 't wel een gordijn leek. En opeens klonk 'n stem daar opzij
van hen.
„Helajullie kunnen beter hier komen schuilen! Die boom gaat dadelijk toch
doordruppelen!"
Ze keken elkaar aan. Wie riep daar? De dichte regen maakte, dat ze de eigenaar van
die stemniet konden ontdekken.
Maar toen de regen 'n ietsje minder werd, zagen ze op een afstandje een tent staan,
zo'n mooie echte kampeertent. En voor die tent, lekker droog en beschut door het
opgeslagen zeil, zat een jongeman met 'n pijp.
„Vooruit, kom maar gerust hier schuilen!" lachte hij. „Hier is plaats genoeg, hoor!"
20)
Sally keek Robert Duncan met een ver
baasde blik aan. Zij was te verrast om iets
te kunnen zeggen. Na een paar seconden
stond zij op: „Ik begrijp het volkomen,
mijnheer Duncan, het spijt mij echter
bijzonder voor Elaine. Ik ben erg op haar
gesteld, en ik meen, dat zij dat ook op
mij is."
„Ik verzeker u, juffrouw Granville, dat
u zich om Elaine geen zorgen behoeft te
maken", zei Robert Duncan met enige
waardigheid in zijn stem.
„Goeden dag, juffrouw Granville."
Hij stak zijn hand uit, maar Sally deed
alsof zy dit niet zag. Zij was zo woedend,
toen zij naar de deur liep, dat zij inwendig
bijna kookte. Toen zij de kamer wilde
verlaten, hoorde zij Robert Duncan nog
zeggen:
„Mag ik op u rekenen, juffrouw Gran
ville, dat u Elaine hierover niet zult ver
ontrusten?"
„Ik zal het aan u overlaten om op uw
eigen wijze het nieuws aan Elaine mede
te delen", antwoordde Sally. „Als ik over
een half uur vertrek, zal ik haar niet zeg
gen, dat ik morgen niet terugkom."
„Ik dank u wel, juffrouw Granville."
Sally sloot de deur achter zich....
Elaine sprong op, toen Sally haar kamer
binnen kwam.
„Ah, bent u daar eindelijk? U bent lang
weg geweest! Ik was zo bang, dat vader
niet aardig tegen u zou zijn."
.Sally legde haar arm om het kind.
„Laat mij je tekening eens zien", zei
ze, terwijl zij probeerde haar stem zo vast
mogelijk te doen klinken.
„Hier is ze!", riep Elaine trots uit.
Het leek Sally, alsof een half uur nog
nooit zo langzaam voorbij gegaan was.
Toen het uur van vertrek aangebroken
was, hield zij Elaine stevig vast.
„Je bent vandaag een erg lief meisje
geweest. Ik hoop, dat je je alles zult her
inneren, wat ik je verteld heb: wees tegen
iedereen aardig!"
Elaine knikte.
„Natuurlijk! Maar u zult toch niet ver
geten, dat u beloofd hebt met mij naar de
Tower te gaan? U vergeet het toch niet?"
„Ja, ik heb het beloofd", antwoordde
Sally.
Zij trok haar jas aan en zei:
„Probeer nu eens een aardig meisje te
zijn."
„Ik gedraag mij zó netjes, dat ik feite
lijk een prijs moest krijgen!", merkte Elaine
op en stak haar arm door die van Sally
en liep mét vrolijke pasjes naast haar naar
de lift.
„Nu vader vandaag zo vroeg thuis is,
heeft hij misschien tijd om met mij te
praten."
„Ja, dat is goed; ga maar met je vader
praten", zei Sally. „Ik denk wel, dat hij
met jou een babbeltje wil maken."
„Tot morgen, juffrouw Granville", riep
Elaine, toen de lift jongen de deur achter
haar sloot.
Sally holde het grote luxueuze gebouw
uit, waai-in zij haar eerste baantje had
gevonden, maar ook weer verloren. Zij
voelde zich bepaald vervelend en terneei--
geslagen.
Mevrouw Jarvis groette haar, toen zij
thuis kwam.
„Er zit een mijnheer op u te wachten,
die dokter, die nogal eens komt. Ik ver
telde hem, dat u niet thuis was, maar hij
zei wel te zullen wachten."
„Oh, het is David!", riep Sally uit.
Zij rende naar boven en vond op hun
kamer David languit in een stoel liggen,
zijn hoofd op de leuning, zijn ogen geslo
ten. Hij wei-d met een schok wakker toen
zij binnen kwam.
„Ha, Sally!"
„Jammer, dat ik je wakker maakte."
„Ik had maar eventjes m'n ogen dicht;
ik had de hele nacht dienst".
„Het is fijn je hier te zien."
Zij verdween achter de gordijnen om
het haar wat op te kammen.
„Is Marigold nog niet terug?", vi-oeg zij
toen zij terug kwam.
David schudde zijn hoofd.
„Ik belde haar in het middaguur op en
zij vertelde mij, dat zij laat thuis zou ko
men. Ze leek een beetje opgewonden, en
daarom kwam ik hier om haar te vragen
met mij in de stad te gaan eten."
„Ik hoop maar, dat er niets gebeurd is!",
zei Sally.
David glimlachte.
„Jij tast al de moeilijkheden van je zus
jes maar op jóuw schouders, hè?"
„Op het ogenblik heb ik genoeg aan
mijzelf!", antwoordde Sally. „Ik ben ont
slagen, David!"
„Ontslagen?"
Sally vertelde hem wat er was gebeurd.
„Die man is gek", riep David uit. „Hij
heeft niet het recht zo te handelen!"
„Ik geloof, dat hij kan doen en laten
met zijn eigen kind, wat hij wil. Maar ik
heb haar toch maar een eind op weg ge
holpen!"
„Daar ben ik zeker van!", en David gaf
Sally een waarderend klapje op haar wang.
„Arme Sally. Ik vind het helemaal niet
leuk er aan te moeten denken, dat je moei
lijkheden hebt. In kan het mij feitelijk
nooit goed voorstellen, dat jij al oud ge
noeg bent om een baantje te hebben. Ik
denk nog altijd aan jou als een klein meis
je met grote ogen, dat altijd geplaagd werd
door Anne en Marigold, omdat jij niet zo
goed met haar mee kon doen."
„Maar David, je weet nu toch langzamer
hand wel, dat ik ouder ben geworden!"
Er klonk een droevige ondertoon in haar
stem.
„Ben je dat?", vroeg David. „Dat moest
niet! Wij waren veel gelukkiger, toen wij
nog klein waren en achter elkaar aan ren
den op het strand of naar krabbetjes zoch
ten in het water."
„Ja, veel gelukkiger", zuchtte Sally.
„Je had toen geen zorgen voor wat in
de toekomst zou kunnen gebeuren", zei
David.
„Nee, dat hadden wij niet; vader zorgde
voor alles."
„Ja, en nu staan jullie helemaal op eigen
benen. Maar jij bent de enige, Sally, die
zich zorgen maakt. Ik wou, dat ik je kon
helpen!"
„Maar je hèlpt, David; het is heerlijk,
dat je er nu bent!"
Het was niet mogelijk haar oprechtheid
mis te verstaan. David glimlachte.
„Sally, wij vinden wel wat voor je, maak
je nu geen zorgen. Je bent zelf nog te veel
een kind om op andere kinderen te gaan
passen. Waarom probeer je niet een'ander
soort baantje?"
„Ik ben geen kind meer, David!", zei
Sally met enige nadruk, maar zij keek niet
in zijn ogen. Zij stond op en ging door de
kamer ijsberen.
De deur vloog open en Mai'igold stormde
naar binnen.
„Hemel, wat ben ik moe!", riep zij uit.
in Frans Halsmuseum
De drie dames, die Donderdagavond in
de Renaissancezaal van het Frans Hals
museum concerteerden onder auspiciën van
het Comité voor jonge Toonkunstenaars,
behoren niet meer tot de debutanten: de
sopraan Corry van Beckum hoorden wij
een paar jaar geleden met succes haar
entrée maken in dezelfde zaal. Zij heeft
nu reeds bij de Nederlandse Opera te Am
sterdam gezongen. De violiste Renate Weis
treedt al sinds jaren op onder de naam
Renate Zwaardemaker en de pianiste
Bertje Davelaar is ook niet meer aan haar
proefstuk. Het zit namelijk zo, dat het
comité de basis van zijn plan verbreed
heeft en het begrip „jonge kunstenaars"
niet wil beperken tot de eigenlijke debu
tanten.
Corry van Beckum zong hoofdzakelijk
Franse liederen (Fauré en Poulenc), die
haar qua klank en geest voortreffelijk lig
gen, waar haar stem klaarblijkelijk op ge
schoold is. De soepele „maskert'-résonance
is karakteristiek voor haar timbre met zijn
vele expressie-mogelijkheden. Zij beschikt
voor deze kunst over het vlotte tempera
ment, nodig om een charmerende Fauré-
melodie te vertolken, evengoed als een
kattig „Chanson de la fille frivole" van
Poulenc. Ook zong zij drie Latijnse minne
liederen van Jan Mul, die zich bij deze
sfeer best aanpassen en die door hun spiri
tualiteit, radde zegging en de „meiismen"
die zij bieden, voor haar als geknipt zijn.
Het was allemaal zeer interessant, maar
toch zouden wij haar graag ook nog in een
ander genre gehoord hebben. Eenzijdigheid
deugt niet voor een zangeres, zeker niet
voor een Hollandse; want van haar wordt
geëist van alle markten thuis te zijn.
Renate Weis speelde de Chaconne van
Vitali en de Havanaise van Saint-Saëns; in
het eerste werk waren een paar zwakkere
plekken en ook in de Havanaise waren de
finesses van de interpretatie een ogenblik
zoek, doch als geheel werden het respec
tabele technische prestaties, gestuwd door
een echt muzikaal temperament.
Bertje Davelaar had een zware taak als
begeleidster; zij vervulde deze zeer correct,
maar nu en dan wel wat te bescheiden.
Verder vertolkte zij als soliste de „Waldsze-
nen", opus 82 van Schumann en „Goyesca"
no. 4 van Granados. De „Walszenen" zijn
niet het sterkste werk van Schumann; men
moet er wat van maken, er de nodige hoe
veelheid sentiment, jovialiteit en romanti
sche dramatiek aan geven en in de lyri
sche passages de vingers laten zingen. Het
best slaagde mej. Davelaar in de pittoreske
momenten. „Vogel als Prophet" bijvoor
beeld was heel mooi.
Een zeer opmerkelijke prestatie leverde
de pianiste met de vertolking van het
evocatieve stuk van Granados: „Het ver
liefde meisje en de nachtegaal". Daar zat
sfeer en gloed en leven in.
JOS. DE KLERK.
ADVERTENTIE
W FOR QUALITY
„Ik wou, dat er hier een lift was. Ha,
David, kom je eens kijken?"
Er klonk iets onhartelijks in haar stem,
zodat Sally verbaasd opkeek.
„Nog steeds knorrig?", vroeg David.
„Ja", flapte Marigold er uit. „En ik zal
nog nijdiger worden, indien je mij gekke
vragen gaat stellen!"
Zij verdween met veel misbaar achter
de gordijnen, juist op het moment, dat de
voetstappen van Anne hoorbaar werden.
„Eivol", antwoordde David.
„Er zijn te veel mensen op de wereld",
zei Anne, en ze zonk in een gemakkelijke
stoel weg. „De bussen waren weer prop
vol. Ik heb een verschrikkelijke dag ge
had. De hertogin had weer een van haar
buien: niets was er in orde volgens haar.
Ik moest de bloemen drie keer opnieuw
in de vaas zetten, voordat zij tevreden was,
en toen kreeg ik van de bibliotheek nog
een boek mee, dat ze al gelezen had!"
„Arme Anne", merkte Sally medelevend
op. „Het schijnt voor ons allen een slechte
dag geweest te zijn."
„Sally is haar baantje kwijt!", verklaarde
David.
„Hè?", riep Anne uit. „Wat is er ge-
beui'd?"
„Ik zal het je straks wel vertellen",
antwoordde Sally. „Davicl voelt er natuur
lijk niets voor om de gehele vexwelende
geschiedenis twee keer aan te horen".
Mai'igold kwapi te voorschijn van ach
ter de gordijnen.
(Wordt vervolgd).
