Geheime opdracht
ZATERDAG 2 JUNI 1951
Wat zes triidinettes
beleefden
Wat Parijs dicteert
Schrijvende stewardessen
Behandel uw keukengerei
met zachtheid
Klein nieuws voor de
huisvrouw
MEUBILAIR VEILING 12/14 JUNI
Het avontuur van haar leven
Yvonne, Odette, Jeanine, Jacqueline,
Francine en Marcelle, dat zijn de zes Parijse
naaistertjes waarover ik .het deze week
eens hebben wou. In verband met dat
avontuur dat minstens wel vermeldens
waardig mag heten Maar luistert U maar
zelf.
Een Egyptische koning vroeg een jong
meisje ten huwelijk. Zijn hand werd aan
vaard. Hij heette Faroek en zij Narriman.
Hun huwelijk moest een levend sprookje
uit de 1001 nacht worden. En daarom wilde
Faroek dat de huwelijksuitzet van Narri
man het merkteken van Parijs zou dragen.
De bekende couturière Germaine Lecomte
werd dus naar Cairo ontboden. Niet alleen,
maar met de zes naaistertjes, echte Parijse
midinettes, en bovendien Madame Hen-
riette, de eerste coupeuse van de zaak.
Op het vliegveld van Cairo werden
Yvonne, Jeanine, Francine, Odette, Mar
celle en Jacqueline opgewacht door twee
geweldige Amerikaanse auto's, bestuurd
door aristocraten van chauffeurs, die niet
temin beleefd hun petten afnamen, de por
tieren openden en sloten en hun snel naar
het koninklijk paleis vervoerden.
De naaistertjes logeerden óók in het
paleis. Ze kregen ieder een eigen apparte
ment met badkamer en gedurende een
maand leefden zij als Oosterse vrouwen
uit de allerhoogste kringen. Een atelier met
veel licht was speciaal voor hen ingericht
en hun maaltijden gebruikten zij te zamen
in een weelderige eetzaal. Zij hadden ver
wacht daar overal tapijten te vinden en
kussens op de grond. Maar het meubilair
was doodgewoon Empire-stijl.
Op hun wenken bediend
Twee lakeien bedienden hen en voor
kwamen hun minste wensen. De naaister
tjes verbaasden zich ook over de kledij
dezer dienaren die ze liever wat exotischer
hadden gezien maar die geheel Europees
waren, op de fez na. De meisjes waren in
het begin zó onder de indruk dat ze die
leden van de hofhouding, die ze veel in
drukwekkender vonden dan zichzelf, hele
maal niets vragen durfden.
Heel langzaam begonnen ze er een beetje
aan te wennen. Maar zij waren niet naar
Cairo gekomen om stil te zitten, zich te
verbazen en hun ogen uit te kijken. In een
maand tijd moesten zij een dertigtal robes
bij elkander naaien. Dat deden ze in hun
atelier dat iedere dag met verse en de
mooiste bloemen werd versierd en waar ze
de heerlijkste dranken geserveerd kregen.
Iedere middag werd hun verder een scho
tel met exotische vruchten opgediend. De
schotel zelf was meestal van suiker.
Op een dag kwam Prinses Narriman
persoonlijk eens met een Eiffeltoren aan
dragen, helemaal van nougat. Een sprook
jesleven! Als Odette wat tegen Jacqueline
zei, wat zou dit of dat aardig zijn, dan
kwam langs mysterieuze weg de Prinses
dat altijd ter ore, die zo'n wens dan ook op
slag verhoorde. Eens liet één der meisjes
iets los over haar stoel, die een beetje laag
was. Direct schoten de dienaren, met kus
sens beladen, het atelier binnen. Ze legden
ze op de stoelen, de grond en zelfs onder
de voeten van de midinettes. Koning Faroek
verwaardigde zich soms ook wel eens om
't atelier te bezoeken voor een inspectie
der robes van Prinses Narriman.
Hoe dichter de dag van het huwelijk na
derde hoe koortsachtiger er natuurlijk ge
naaid werd, en steeds met de kussens onder-
de voet en een glas port onder het bereik
van de hand.
De grote dag-
Eindelijk brak dan de grote dag aan.
Door het venster van hun appartementen
konden zij Prinses Narriman voorbij zien
komen, gehuld in het kostbare bruidstoilet
waarop zij zo ijverig hadden gewerkt. Een
van de meisjes had de diamanten waar dit
gewaad mee bedekt was er één voor één
opgenaaid. Weken niets dan diamanten
stikken. Hun werk was nu geëindigd. En
NATUURLIJK zijn we ons er zeer wel van bewust, dat het van optimisme getuigt
nu ai te spreken van de midzomermode. Maar laten we dan eens één keer opti
mistisch zijn! Trouwens de Parijse modehuizen delen onze zonnige visie op de toe
komst. Want ook zij denken op het ogenblik in wit. De grote modehuizen hebben zo
juist hun zomercollecties aan een belangstellend publiek vertoond en wie het voor
recht had op enkele shows aanwezig te zijn kon zich ervan overtuigen dat effen wit
nog steeds de aangewezen dracht is voor de warme dagen. En dat niet alleen voor de
jeugd, maar voor alle leeftijden.
Parijs brengt dit jaar witwollen mantels
en blanke redingotes van gros grain of
van Ottoman. Verder natuurlijk mantel
pakjes, met korte of driekwart mouwen.
Dior verwerkt een fijne kantstof tot een
tailleur van uiterst klassieke stijl, Piguet
brengt een mantel van volslagen doorzich
tige lorganza en Madame Schiaparelli ver
werkte een lichte nylonstof tot een snoe
zig geplisseerd ensemble. In 't algemeen
worden voor de eenvoudige modelletjes
piqué en linnen gebruikt, later op de dag
gevolgd door shantung, surah en kant. Te
gen het cocktailuur verschijnen de satijnen
toiletjes op het toneel terwijl de avond in
Zwart, contrasterend met wit. Dit aardige
mantelpakje van Ottoman heeft iets bij
zonder gedistingeerds door de zwart-flu-
welen bies, waarmee het is afgezet. Een
pakje om mee te pronken. Smetteloos-wit,
voor zomerse dagen.
eigenlijk verlangden ze ook wel weer een
beetje naar Parijs. Een maand in een paleis
opgesloten, zonder buurtbioscoop, geen
vriend, geen autobus en métrohet be
gon hun toch een beetje zwaar te vallen en
opgewekt en dankbaar gingen ze, in Parijs
terug, dan ook weer aan 't werk. Het
sprookje van de Duizend en één nacht was
uit en blijft een kostelijk souvenir. Een
souvenir waarvan de zes midinettehoofden
nog vol zijn, terwijl de vingers rusteloos
werken, (voor 92 francs per uur). ève
Een aardig plaatje van een aardige jurk,
die echter de eis stelt dat de zon schijnt.
Die eis stelt de hoed trouwens nog sterker.
groot gala wordt besloten met luchtig tulle
en mousseline.
Opvallend is dit jaar de combinatie
zwart-wit, die zeer in trek is. En dan hin
dert het niet of er een zwarte mantel wordt
gedragen over een witte jurk of het tegen
overgestelde, beide oplossingen zijn even
modieus. Hetgeen niet wegneemt dat de
eerste, hoe wel minder zomers, ons in de
praktijk het meest te verkiezen lijkt.
Dikwijls is de creatie uitgesproken wit
met alleen maar een toets van zwart als
contrasterende garnering. We denken bij
voorbeeld aan een snoezig mantelpakje van
witte Ottoman, dat is afgezet met een
zwartfluwelen bies. Of aan een wit-wollen
redingote van Jacques Fath die als enige
garnering een zwarte ceintuur en een grote
zwarte knoop vertoont. Dat in beide geval
len de hoed, de handschoenen en de schoe
nen in zwart zijn gekozen verhoogt de har
monie van het geheel en maakt het moge
lijk deze toiletjes ook op andere dan uitge
sproken zonnedagen uit de kast te halen.
Wat de jurkjes betreft, ook zij vertonen
wel eens een zwart leren ceintuur, maar
zijn toch meestal in smetteloos wit gehou
den. En in dat laatste geval is een witte
hoed toch wel volmaakt als bekroning van
een uitermate zomerse verschijning. Witte
hoedjes zijn er dit jaar dan ook te kust en
te keur. Van fijn exotisch stro met of
zonder coquette voiletjes, maar toch voor
al van dat krijtachtige witte piqué dat het
bijzonder goed doet in de zon. Kleine hoe
den, grote hoeden, matelots en capelines, al
naar het uur van de dag en de aard van het
toilet.
Wie wit wil dragen moet over een ruime
beurs beschikken. Maar als het dan niet
anders kan, wel, dan stellen we ons ook
tevreden met een paar witte handschoenen
en een witte tas. Dat staat even goed zo
mers en je kunt kiezen uit tal van prijs
klassen. ARLETTE
ADVERTENTIE
Wij vertelden u vorige week over rijst.
Over de voedingsstoffen, die er in voor
komen, over practische voordelen als con-
stiperende werking, lichtverteerbaarheid
en neutrale smaak.
Rest ons nu nog enkele aanwijzingen te
geven voor de practijk.
Als u rijst gaat kopen moet u bedenken,
dat er veel soorten zijn en dat het verschil
maakt welke rijst u koopt in verband met
het gerecht, dat u wilt gaan bereiden.
Goedkopere rijstsoorten zijn kleiner van
korrel, niet zo doorschijnend en koken
„pappig". Zij zijn goed te gebruiken voor
pappen en soepen evenals gebroken rijst.
Maar wilt u bijvoorbeeld een fijne rijstpud
ding maken, dan moet u een wat betere
rijstsoort hebben: een wat grotere korrel,
wat meer doorschijnend. Gaat u rijst met
poulet en kerrie maken of met kip of rijst
met tomaten, nassi goreng, rijsttafel, rijst
gerechten dus, waarbij de rijst in water
moet worden gekookt, kies dan de „droog
kokende" soorten zoals bijvoorbeeld Java-
en Patnarijst. Zij hebben lange, doorschij
nende korrels en zijn natuurlijk de duurste.
Rijstemeel of rijstebloem is zeer fijn
meel van rijst. Het kindermeel van uw
jongste bestaat hieruit. Het wordt ook ge
bruikt voor het binden van soepen.
Dan zijn er de rijstvlokken. Het zijn de
gestoomde en platgeslagen rijstkorrels. Zij
zijn snel in enkele minuten koken
tot een smakelijke pap te maken. Maar...
zij zijn duur.
Dat is ook het geval met de in cellophaan
verpakte gepofte rijst, die men als lekker
nij kan gebruiken met gebrande suiker,
vruchten, etc.
Rijstegriesmeel komt meestal niet zó in
de handel, maar kan gekleurd verwerkt
worden in puddingpoeder.
Nu iets over de bereiding.
O, daar zou heel veel over te vertellen
zijn. Wij herinneren ons een oude tante.
Als wij bij haar mochten komen eten,
kinderen waren wij nog, dan gebeurde het
maar al te vaak, dat er iets bij was met
rijst. Bij haar hebben wij rijst leren „ge
nieten". Toen wij klein waren kwam er
rijstebrij met bruine suiker of rijstepud-
ding met abrikozen. Later maakte zij voor
Ons hartige gerechten klaar, met vlees, met
kruiden. Heerlijk was het! Maar met wat
een zorg was die lieve tante in haar keu
kentje bezig, speciaal als zij rijst kookte
of leek dat maar zo? Och nee, het zal
wel écht geweest zijn, want rijst vraagt
een bijzondere zorg.
Was rijst vóór hij gekookt wordt. Rijst
i3 niet vuil, denkt u? Toch wel, er zit stof
tussen eft' wat veel belangrijker is: lbs3
nYeel. Dat meel is juist oorzaak, dat rijst
minder mooi kookt. NeCM -voor ,;tiroge"
rijgt (in water gekookt dus), nadat u de
rijst gewassen hebt, 2 a 3 maal zoveel water
ais rijst. Breng dat water met iets zout
aan de kook. Als het kookt gaat de rijst
er in en u roert tot het geheel weer kookt.
Dan laat u op een klein pitje de rijst ver
der gaar worden ongeveer y, uur. Maar
nu volstrekt niet meer ï-oeren. Dit is een
simpele bereidingswijze.
Het gaat er vooral om, dat u de juiste
Een witte redingote, van Jacques Fath.
Zwarte ceintuur en één zwarte knoop.
De Franse stewardess Alix d'UnienvilIe,
in dienst bij de Air France, heeft een boek
vol reis-indrukiken geschreven. ,.En Vol"
getiteld, dat bekroond is met de Prix Al-
bert Londres 1950.
En al bekleedt ze dan niet een positie als
de K.L.M.-stewardessen, we lezen er
gens dat ze flessen champagne verkóópt
schrijven kan ze.
Met een speelse ironie, en de levenswijs
heid van iemand, die veel in gevaarlijke
situaties heeft verkeerd, maar toch met een
jeugdige frisheid en soms zelfs enige naïve
teit schrijft ze over haar tochten door het
luchtruim en de vluchtige ontmoetingen
met mensen van zeer uiteenlopende aard.
Het is duidelijk, dat Alix d' Unienville
de zwakheden van al deze mensen scherp
ziet, maar dat ze toch van de mensen
houdt; daarom betreurt ze de vluchtigheid
van deze ontmoetingen, waardoor ze niet
in in staat is de mensen volkomen af te
tekenen. Vaak ligt er in haar schrijftrant
dan ook iets weemoedigs.
Het boek is vertaald door Agaath van
Ree en uitgegeven door de Hollandse Uit
gevers Maatschappij te Amsterdam. Overi
gens is Alix d' Unienville niet de enige
stewardess, die een boek geschreven heeft,
ook de Nederlandse stewardess Trix Ter-
windt heeft haar vlieg-ervaringen op
schrift gesteld en doen uitgeven.
hoeveelheid water neemt en de vlam pre
cies goed tempert.
Kookt u rijst in melk, dan strooit u de
gewassen rijst in de kokende melk en laat
deze gedurende een uur zachtjes gaar ko
ken. Neem een pan met een dikke bodem,
want rijstebrij brandt gemakkelijk aan.
Laat nu uw „rijstkookkunst" maar zien
in allerlei gerechten. Of zij zo heerlijk zul
len worden als bij onze goede oude tante?
Wie weet?
A. v. D.
Bij het woord zuinigheid denken we
meestal (niet ten onrechte) aan het ach
terwege laten van bepaalde inkopen, aan
het kiezen van goedkopere waren en het
verlagen van onze eisen aangaande voe
ding, kleding, ontspanning, enz.
Maar vergeten wii daarbij niet vaak dat
men ook de zuinigheid kan betrachten
door verstandiger en voorzichtiger om te
gaan met hetgeen men al bezit?
Als voorbeeld noemen we maar de be
handeling die pannen soms moeten onder
gaan. Hoe vaak ziet men niet, dat een
pollepel of stamper op de rand van de
pan wordt afgeslagen. Voor alle pannen is
dit funest; het emaille springt bij zo'n be
handeling al gauw zelfs van de sterkste
geëmailleerde pannen af, terwijl alumi
nium pannen deuken krijgen, met als ge
volg dat het deksel niet meer op de pan
past. En deuken, of afgesplinterde plekken
komen er ook in deksels die op de grond
vallen 'en in pannen, welke ruw tegen
gootsteen 'of afwasteil worden gestoten.
Het neerzetten van hete pannen, speciaai
geëmailleerde pannen voor electrisch ko
ken, op een koud aanrecht is zeer slecht
voor de panbodems. Men plaatse ze op een
treefje of plankje. Door al deze fouten èn
door veelvuldig aanbranden van de spij
zen is een keukenuitzet jaren eerder ver
sleten dan nodig is.
Aangebrande pannen kan men beter
even uitkoken met water en zout als het
aluminium pannen zijn, met water en soda
wanneer ze geëmailleerd zijn. Dit is beter
dan ze lang te schuren. De aangebrande
-laag laat door het koken gemakkelijk los.
Droogdoeken worden ook niet altijd
met voorzichtigheid gebruikt. De scherpe
kant van messen en de tanden van vorken
De „liquidiser" is een apparaat, dat
voedingsmiddelen als het ware kan ver
pulveren. De voet wordt gevormd door
de electrische motor, omhuld door een
verchroomd koperen kap. Op de kap
staat een vuurvaste glazen beker. Twee
propcllervormige mesjes zitten in de
bodem van die beker en draaienwan
neer de motor ingeschakeld wordt met
een snelheid van 6000 toeren per mi
nuut rond. In een moment kan men
koffie malen, een sinaasappel tot sinaas
appelsap maken, appelmoes bereiden
(hierbij kunnen schillen en klokhuizen
gerust meegemalen worden, daar deze
liquidiser zo fijn maalt, dat alles tot
moes wordt) heerlijke milkshakes te
voorschijn toveren enzovoort.
Een apparaat, dat eveneens kortelings
zijn na-oorlogse joyeuss entrée heeft
gemaakt, is het stoomstrijkijzer. In de
bodem van het strijkijzer zitten een
paar gaatjes, waardoor stoom ontsnapt,
ontstaan door de verhitting van het
electrische strijkijzer, waarvan men een
ingebouwd waterreservoir van te voren
gevuld heeft. Het goed wordt dus inge
vocht, terwijl men strijkt. Het strijkijzer
is niet zoveel duurder dan een „ge
woon" apparaat en heeft ongeveer de
zelfde prijs als dal vernuftige strijk
ijzer, dat men op „temperatuur" kan
afstellen. Op dit strijkijzer is een scha
kelaar, die men naar believen kan in
schakelen op rayon, zijde, wol, katoen
of linnen.
De electrische oven, die al lang was
aangekondigd, doch nog niet in de han
del verschenen teas, is thans in de win
kels verkrijgbaar. Het is een soort ronde
doos, makkelijk verplaatsbaar. In het
deksel zit een rond, vuurvast glas, zodat
de huisvrouw steeds de toestand van
haar baksel in het oog kaji houden.
Deze oven, waarvan de prijs vrij rede
lijk is, zal ongetwijfeld voor hen, die
alleen over een comfoor beschikken en
die toch gaarne zouden willen bak ken,
een dankbare aanvulling van hun keu
kenuitzet zijn.
>cooe>DcoooocccoooGooec)Cg>>30oc«aa!ococooogccoocxsoecooaQeQM
0
maken gaten, die de droogdoek spoedig
in een grootsteendoekje veranderen. Na
iedere afwas de doek even uitspoelen ver
lengt ook de „levensduur" van uw droog
doeken; men houdt ze zo langer schoon en
verwijdert tevens de zeepresten, die het
weefsel aantasten.
Sommige huisvrouwen zetten voor het
gemak altijd zoveel thee, dat er soms een
halve theepot vol overblijft. Aangezien
•opgewarmde thee niet smakelijk isj komt
deze rest vaak in de gootsteen. Thee is
echter een van onze duurste genotmidde
len! Zet daarom nooit meer thee dan u
zeker nodig zult hebben. Wat extra thee
voor onverwachte gasten is vlug genoeg
gezet en zij zullen de verse drank des te
meer waarderen.
ADVERTENTIE
Verkooplokaal NOTARISHUIS
Dir. W. N. WOLTERINK
Inzendingen van huisraad worden dagelijks
aangenomen. Eigen afhaaldienst
Bilderdijkstraat la HAARLEM
Tel. fK 2500) 11928
Lilibeth heeft haar
grote feest weer
gehad. Ze is jarig
geweest. Tot haar
vreugde viel deze
enorme gebeurte
nis in een kinderleven op Zondag. Zo had
ze een cadeautjesdag, de Maandag werd
ze op haar schooltje gefêteerd en Woens
dag was gereserveerd voor het kinder
partijtje.'.
Het kiezen van de geschenken heeft heel
wat moeite gekost. Mama en Papa waren
namelijk van oordeel, dat Lilibeth nu wel
langzmnerhand de leeftijd had om wat
„levende have" in huis te krijgen. En hoe
vreemd het mag klinken: de keus ging tus
sen een hondje of een aquarium met vis
sen. Andere dieren kwamen niet in aan-
merking. Na lang overleg werd tot de
vissenkom besloten.
Op die Zondagmorgen voor dag en dauw
stonden we dan slaperig om de jarige heen,
de enige, die helemaal fris was! Papa of
freerde zijn vissenkom. Het werd een wild
succes met langdurige discussies over de
vraag, waar het pronkstuk geplaatst zou
moeten worden.
Toen sprak Papa wijze woorden over de
voedering der dieren, over niet te warm
en niet te koud, over niet te veel zon en
niet te veel schaduw (wat hij overigens
pas de dag tevoren bij de handelaar had
opgestoken!).
Lilibeth pootte al haar schatten rond het
tafeltje met het aquarium.
Dan kan ik zien of ze honger hebben!"
Even later slaakte Lilibeth een kreet en
vroeg dringend om het vissenvoer.
Waarom dan?", vroegen wij.
„Ze hebben vast honger, want ze geeu
wen aldoor", zei ze gedecideerd.
Als ze zo door gaat zijn de doorschij
nende beestjes in een minimum van tijd
vetgemest. Dat is zeker.
FEUILLETON
door Victor Bridges
(vertaald uit het Engels)
45)
Wat zouden de horen er van zeggen,
als we Nobby opzochten, vóórdat we iets
verder ondernemen. Hij heeft beloofd de
twee schurken in de gaten te houden en
waarschijnlijk zal hij ons dus kunnen zeg
gen, waar ze zich ophouden. Het is heel
goed mogelijk, dat ze nog aan de wal zijn.
Een uitstekend idee. Nigel keek de
commissaris vragend aan. Stemt u er mee
in? Zullen we de chauffeur opdracht geven
daarheen te rijden?
Accoord. We moeten inderdaad geen
tijd verliezen met zoeken naar de ver
blijfplaats van deze heren.
Maurice gaf de gewenste aanwijzingen
aan de chauffeur: Het eerste zijweggetje
rechts, zodra we boven op de heuvel zijn.
Een klein bakstenen huisje, waar een ze
kere Clark woont.
Ik ken het meneer, antwoordde de
jonge politieagent, die aan het stuur zat.
Hij versnelde het tempo nog wat, de wa
gen vloog over de bochtige, verlaten weg.
De zon stond intussen hoog aan de hemel
en het hele landschap bood een stralende,
vredige aanblik.
Vergeet één ding niet, meneer Went-
worth, merkte de commissaris op, terwijl
er ene strenge blik in zijn ogen kwam, u
maakt deze expeditie alleen als toeschou
wer mee en als de schurken gaan schieten
wat ze waarschijnlijk wel zullen doen
is het voor u zaak u op de achtergrond
te* houden. Dit is beroepswerk voor de
politie en ik wens geen verantwoordelijk
heid te dragen voor de dood van een be
langstellende leek. Hij wendde zich tot
Jamieson. Ik veronderstel dat u voorbe
reidingen hebt getroffen, voor het geval
het heet zal toegaan?
Inderdaad. De hoofdinspecteur klopte
op zijn zakken. Inspecteur Arnold heeft
bovendien ook zijn wapen bij zich, zodat
ze als ze gaan schieten van repliek
gediend zullen worden.
Juist, U en meneer Graham moeten
het uitvechten. Naar ik begrepen heb, ben
ik niet gemachtigd uw optreden aan critiek
te onderwerpen.
Ik ben bereid de verantwoordelijk
heid mede te dragen, merkte Nigel op.
Tenzij ik me vergis, werd ik daarvoor
speciaal uit Cambridge gehaald.
Nobby Clark zat op een stoel voor het
open raam van zijn slaapkamer en staarde
door een oude verrekijker naar buiten. Van
de plaats, waar hij zat, had hij een uit
stekend gezicht op de uitgestrekte water
vlakte van de baai en de vissersschepen,
die daarin voor anker lagen. Zijn aandacht
bepaalde zich echter hoofdzakelijk tot een
groot, wit motorjacht, dat enigszins apart
van de andere schepen, aan de mond van
de haven lag. Zelfs op deze afstand waren
de twee figuren, die zich op het dek be
wogen, duidelijk te herkennen. Te oorde
len naar hun bewegingen waren ze bezig
een en ander klaar te maken om uit te
varen en voor iemand, die van dit soort
zaken op de hoogte is, was het duidelijk
dat ze met dit werk bijna gereed waren.
Tenzij er nog iets tussen zou komen, leek
het nu slechts een kwestie van de meer
touwen los te gooien.
Nobby mompelde een vloek en nam de
verrekijker van zijn ogen. Hij schoof zijn
stoel achteruit en stond op. Op hetzelfde
moment bereikte opeens het geluid van
een naderende auto zijn oren. Er kwam
een blik van blijde triomf op zijn gezicht
en hij snelde naar de voordeur, In het
laantje, dat naar zijn huis voerde, kwam
een grote donkergroene wagen aanrijden.
Terwijl hij zijn tuintje doorrende, om de
bezoekers te ontvangen, waren Nigel en
Maurice al uitgestapt. Commissaris Old-
field volgde hen, terwijl Jamieson en de
plaatselijke inspecteur in de wagen bleven
zitten.
Heb je nieuws voor ons?, vroeg Mau
rice. Waar zijn de ellendelingen en wat
zijn hun plannen?
Ze zijn een half uur geleden aan
boord gegaan, antwoordde Nobby met een
stem, die hees klonk van opwinding. Het
ziet er naar uit, dat ze juist klaar zijn om
te vertrekken. Ik heb ze van uit mijn bo
venraam door een verrekijker in de gaten
gehouden.
Ze willen dus uitvaren? De commis
saris trok zijn wenkbrauwen op. Daar
moeten we een stokje voor steken op de
één of andere manier.
Er is maar één manier, meneer, merk
te Nobby op, terwijl hij in jle richting van
het water wees. Gaat u aan boord van uw
„Neptunus" en vaart hun langszij. Op een
andere manier krijgt u hen nooit.
Daar zit wat in. Maar hoe komen we
aan boord van mijn schip. Mijn sloep ligt
ergens aan de steiger.
Dat hindert niets, meneer. We gaan
met z'n. allen in mijn oude bootje. Dat
houdt met gemak zes man.
Goed. Blijf jij bij de wagen, Ford.
Rijd hem naar de aanlegplaats en wacht
daar op ons. De commissaris keek strijd
lustig. Vooruit, jongelui!, voegde hij er aan
toe. Als we een beetje geluk hebben, krij
gen we ze wel!
Alles klaar, Clark! Laat hem gaan!
Het meertouw sloeg overboord in het
water en de „Neptunus" wendde de steven
in de richting van de open zee. Haar pas
sagiers, die op elkaar gedrongen in de
cockpit stonden, hielden hun ogen geves
tigd op de witte achtersteven van de „Zee-
meeuw'V die op enige afstand op en neer
schommelde.
Een mijl verderop was op de uiterste punt
van de zandbak de zwarte top van het
Salcot-baken zichtbaar, dat heen en weer
geslingerd werd door de branding.
Is er een kans, dat we hen inhalen?,
vroeg Nigel.
Het ziet er niet al te hoopvol uit, ten
minste niet. als ze werkelijk van plan zijn
aan de haal te gaan. De commissaris keek
bedenkelijk. Ze zijn ons een heel stuk voor
en naar wat ik me van de „Zeemeeuw"
heb laten vertellen, is ze iets sneller dan
deze boot. Als we haar maar in het oog
kunnen houden en te weten komen, waar
ze heen vaart
Mag ik u even in de rede vallen, me
neer. Nobby Clark stond met een verlegen
grijns op zijn gezicht hen aan te kijken.
Wel, wat is er?
Die twee komen niet ver, meneer, let
u op mijn woorden!
Waarom niet?
Toen ze gisteravond aan wal waren
gegaan en in Felgate's huis sliepen, ben ik
eens een kijkje aan boord gaan nemen en
ik heb aan de stuurinrichting geknoeid.
Tenzij ze het ontdekt hebben, wat ik niet
aanneem, zal ze hen straks in de steek
laten.
Maurice slaakte een enthousiaste uit
roep.
Dat was een geniale inval van je
Nobby!
Uitstekend werk, Clark, inderdaad
uitstekend. De commissaris knikte goed
keurend. Wilt u er voor zorgen, dat hij
hiervoor de eer krijgt, die hem toekomt,
meneer Graham?
Natuurlijk, antwoordde Nigel, terwijl
hij met een hand boven zijn ogen in d,e
verte tuurde. Ze hebben ons in de gaten
gekregen, kondigde hij aan. Daar heb je
Maxwell, die aan boord komt kijken!
Laat mij eens zien. De commissaris
greep Nobby's verrekijker.
Inderdaad, u hebt gelijk. Hij schijnt
er achter te zijn, dat we hem op de hie
len zitten. Hij pi-aat nu met die andere
schooier en geeft natuurlijk oi-ders om
meer vaart te zetten.
En dan begint hun misèremom
pelde de inspecteur. Terwijl hij dit zei,
gleed zijn hand onwillekeui'ig naar zijn zak.
Op hetzelfde moment klonk opeens een
juichkreet uit de mond van Nobby boven
het lawaai van de motor en het geklots
van het water uit.
Daar gaat ze! Heb ik het u niet ge
zegd?
Inderdaad scheen de „Zeemeeuw" plot
seling volkomen uit de koers te geraken
en recht in de richting van de verrader
lijke zandbanken te varen. Aan boord wa
ren twee opgewonden rondlopende figuren
waar te nemen, die hun handen vol had
den aan het stuurwiel. Het volgende ogen
blik was de boot echter al vastgelopen met
haar neus in de zachte modder, terwijJ
de golven hoog tegen de voorsteven op
spatten.
Jamieson was de eerste, die sprak.
Prachtig werk, merkte hij op. En het
kon niet beter uitgemikt zijn.
(Wordt vervolgd).
