Kenmerk van nieuwe modestij!
eenvoud en éléöanee
Zusje is wageeziek
Wat is de kleinste straat?
vragen Amerikanen
Parijse
silhouetten
7
Zwart is basiskleur, daarnaast donkergrijs
en bovenal groen
Variaties op het thema:
haring
er overl
Informatrice op het Amsterdamse C.S.
Veel Fransen deze zomer in onze hoofdstad
Textielpryzen niet lager
MEUBILAIRVEELING 25/26 SEPT.
ZATERDAG 15 SEPTEMBER 1951
De volgende geschiedenis heeft in alle
Franse kranten gestaan, maar zij verdient
ook buiten dat land geboekstaafd te wor
den. Al een paar maal heb ik hier boven
dien mijn liefde voor poezen betuigd, en
om de verdenking van eenzijdige affecties
te vermijden, wil ik ditmaal en dat is
de tweede beweegreden van dit stukje
eens een roerend staaltje van hondentrouw
beschrijven.
Madame Marianne Tysach, een eenvou
dige arbeidersvrouw, ging kort geleden
met haar hond Dick nog een straatje om
wandelen.
Haar man, die vermoeid van zijn werk
was thuis gekomen, ging maar liever naar
bed, en zo liep dus zijn vrouw alleen langs
de Seine, begeleid door haar fraaie Duitse
herder. Zij speelde daar ook nog wat met
het dier, wierp stokken en stenen in het
water, die de hond daarna dan weer snel
en behendig op het droge bracht. Plotse
ling, zonder dat zij goed begreep wat er ge
beurde, viel zij echter zélf in het water. Zij
kon helaas niet zwemmen en dacht dat
haar laatste uur geslagen was temeer, om
dat de plaats waar zij in het water was
gevallen, zeer verlaten bleek, en zo dus nie
mand haar te hulp zou kunnen snellen.
Wat haar toch niet weerhield krachtig
om hulp te schreeuwen. En toen, half ver
suft, dacht zij op eens aan haar hond. Mis
schien haar laatste redding?
„Dick, Dick", riep ze hijgend met de laat
ste kracht waarover ze nog beschikte,
„help help!" Zij hoorde nog net het woe
dende blaffen van de hond, die schijnbaar
wel begreep, dat de situatie ernstig begon
te worden, en toen verdween zij in de
diepte.Maar de hond sprong hetzelfde
moment te water, dook en trok zijn mees
teres aan de Laren naar de kant. De dren
kelinge stootte nog haar hoofd tegen een
steen.en verloor zo het bewustzijn. De
hond ging, toen hij zijn prooi op het droge
had,, naast zijn meesteres liggen en begon
nerveus te blaffen. Zo trok hij de aan
dacht van een paar brandweermannen, die
toevallig in de buurt waren. Zij dachten
het slachtoffer de eerste hulp te kunnen
bieden. Maar de hond had zijn poten op
zijn meesteres gelegd, gromde dreigend en
liet zijn geweldige tanden zien toen de
mannen hem èn zijn buit wilden naderen.
Een moment dachten de brandweerlieden
er over om het geduchte dier af te maken,
maar de hond Dick begreep al dat zij het
slachtoffer geen kwaad wilden doen en
ging toen uit eigen beweging op zij. Ma
dame Tysach 'kon zo naar het ziekenhuis
worden vervoerd, op de voet gevolgd door
haar trouwe herder. Bij de deur van het
ziekenhuis gekomen, draaide Dick zich om
en rende naar huis terug. Monsieur Tysach
lag toen al rustig te slapen, maar door het
geblaf van Dick ontwaakte hij. De hond
ging als een dolle te keer, trok zijn mees
ter bijna het bed uit en trachtte hem het
huis uit te krijgen. Monsieur Tysach, die
zich verwonderde en ongerust was over de
afwezigheid van zijn vrouw, besloot het
dier maar te volgen. Hij kleedde zich dus
snel aan, en voorafgegaan door de hond,
kwam de man tenslotte aan bij het zieken
huis. Marianne Tysach bleek met de schrik
te zijn vrij gekomen. Zij kon de volgende
dag weer terugkeren naar haar woning.
Het echtpaar dat natuurlijk zeer dank
baar is, vertelt iedereen dat zij voor geen
millioen franken of zelfs dollars Dick
zouden willen missen. Geen wonder!
Naar aanleiding van de opgetogen arti
kelen in de kranten krijgt Dick uit alle
hoeken van Frankrijk cadeautjes, stukjes
suiker en vette kluiven, toegezonden. Zel
den ontving een mensenredder zo veel blij
ken van waardering, en nooit bleef een
held zo éénvoudig onder al dat eerbetoon!
ève.
Paris, September 1951.
Jacques Fath zocht het met deze cocktail-
japon in tedere kleuren. Dit ensemble be
staat uit een kort manteltje van mauve
velours en een japon van faillezijde in
dezelfde kleur. De rok, die op het ogenblik
zoveel aftrek heeft, is' klokkend en diep
geplisseerd.
Wel een kat,
geen konijn in de trein
De Franse mode-ontwerpers lanceren steeds
wat nieuws. Het excentrieke is, dat het
steeds de vrouwen trekt, ook al vinden zij
het slechts prettig om naar te kijken. Van
bovenstaand model-manteltje kunt u be
slist niet zeggen, dat het gewoon is. De
draagster wilde de geheimzinnigheid van
de nacht met zich meevoeren. Daarom ging
zij te rade bij de vleermuis. Dit is het
resultaat.
tige zware stoffen gebruikt, ruig en harig.
We onderscheiden twee types: de mantel,
die wijd wordt gedragen en de mantel
met de ceintuur. In het laatste geval zijn
de modellen van voren nauw aansluitend,
terwijl ze van achter soepel en ruim val
len. Öok wordt er nog steeds veel met de
ouderwets aandoende pélerine gewerkt.
Behalve het klassieke zwart, de basis-
kleur, noteren we veel nuances van don
kergrijs, het rossige van de hazelnoot,
enige tinten violet en bovenal groen in tal
loze schakeringen.
Voor de namiddag zijn er twee tenden-
zen waarneembaar: öf wel streng doorge
voerde eenvoud öf een neiging tot rede
lijke luxe. In het eerste geval zien we de
rijzige slanke lijn, veel zwart fluweel en
wollen jurken, die met bontrandjes wor
den afgezet; in het tweede geval de vrou
welijke zwier van wijde rokken met daar
over zeer wijde mantels. Op dit uur van
de dag zijn het vooral taffetas, kant, ge-
lameerde en gebrocheerde stoffen die in
aanmerking komen.
Voor de avond, tenslotte, zijn er drie
stijlen die domineren: de wijde, korte
jurk, de kokernauwe lange en het volu
mineuze galatoilet tot op de grond. En dat
op deze laatste categorie de ontwerpers
hun fantasie en praalzucht ten volle uit
leven, is wel duidelijk! ARLETTE
Dit is één van de problemen, waar de
informatrices van de Spoorwegen dagelijks
voor worden gesteld. En voor het beant
woorden van dergelijke vragen zijn de
meisjes niet opgeleid. Die moeten zij leren
in de praktijk op te lossen. De meesten van
hen zijn beneden de twintig jaar. Zij komen
van H.B.S.-en, Gymnasia en Middelbare
Meisjesscholen en zij hebben een cursus
van vier a vijf maanden bij de Spoorwegen
achter de rug. De leertijd is volkomen ge
wijd aan de theorie van het beroep. De
meisjes moeten de reglementen betreffen
de het trein-, bus- en vliegtuigvervoer ken
nen. Zij moeten bijvoorbeeld weten dat
reizigers niet een konijn in de trein mogen
meenemen, maar wel een kat. De cui-sus
omvat spoorweg-aardrijkskunde, het leren
om in een spoorboekje te kijken en de
grote reisroutes zonder moeilijkheden uit
te stippelen, en wat daarmee verband
houdt.
Aangezien de praktijk, vooral in het be
gin, voor de jonge meisjes zere enerverend
is zij vallen de eerste maanden altijd af
en worden wat nerveus beginnen zij dit
werk meestal aan de telefoon. Hoewel deze
dikwijls onophoudelijk ratelt, is het voor
de meisjes rustiger en gemakkelijker tele
fonisch vragen te beantwoorden, dan aan
de balie, waar iedereen hen op de vingers
staat te kijken. En welke vragen hen daar
te wachten staan, hebt u al gemerkt.
Niet iedereen is gelukkig zo veeleisend
als die jonge Amerkiaan. De Engelse naast
hem wil graag weten hoe zij naar Marken
en Volendam kan komen, en.waar zij
eens echt Hollands kan eten. Een Frans
man vraagt: „Quel est le chemin pour le
Rijksmusée?" De Hollanders doen het kal
mer: „Wanneer gaat er een trein naar Gro
ningen" en „Hoe kom ik naar Siddeburen?"
Zo volgen de mensen elkaar op. Trek
kers uit Scandinavië vragen de routes van
de jeugdherbergen en hoe deze per trein
te bereiken zijn. Meestal spreken zij En
gels. Dit in tegenstelling tot sommige vol
wassenen uit Zweden en de andere noor
delijke of zuidelijke landen. Gelukkig we
ten de informatrices, dat „tak" in het
Zweeds trein betekent. Dat is dan een aan
knopingspunt van een gespi-ek, dat verder
in gebarentaal wordt gevoerd. En als beide
partijen elkaar helemaal niet verstaan, dan
wordt het consulaat van het betreffende
land ingeschakeld. De vreemdeling stelt
zijn vraag door de telefoon en op het con
sulaat wordt het verzoek vertaald en dan
doorgegeven aan de informatrice.
Het bezoek van de Fransen aan ons land
overtrof dit jaar dat van de vorige jaren
en gedurende het hoogzomerseizoen zelfs
dat van de Amerikanen en Engelsen. Over
het gehele jaar genomen staat het aantal
Amerikaanse bezoekers evenwel aan de
top. En in welk jaargetijde zij ook hier
zijn, zij vragen meestal prompt naar de
bollenvelden. En omdat zij in korte tijd
veel willen zien, stellen zij de informatrice
dikwijls ook voor de puzzle: Hoe zie ik in
één uur Amsterdam?
Opmerkelijk is de laatste tijd het aantal
Aan de balie van het informatiebureau op
het Amsterdamse Centraal Station. Links
een Engelse in afwachting en daarnaast
een jeugdige Amerikaan, vol belangstel
ling voor de informatie.
(foto U. N. - v. d. Werf)
Duitse inlichtingen, d.w.z. over trein- en
busverbindingen met Duitsland ten behoe
ve van Nederlanders, die naar hun familie
in Duitsland willen, en inlichtingen over
binnenlandse verbindingen en beziens
waardigheden voor Duitsers, die ons land
bezoeken. Eéndags-uitstapjes in Nederland
worden veel gevraagd.
Een belangrijke groep, die tegenwoordig
om inlichtingen komt, is die van a.s. emi
granten, die willen weten wanneer de boot
vertrekt en hoe zij de haven van vertrek
het beste kunnen bereiken, e.d.
De acht-urige werktijd is goed gevuld,
vooral in de vacantietijd. En 's Zaterdags
en 's Maandagsmorgens zijn de hoogtijda
gen. Het is dan gelukkig, dat twee groepen
meisjes de uren tussen de middag samen
verwerken, want tot twee uur is het vaak
heel druk.
's Avonds zijn het veel de vreemdelingen
die om informaties komen. Dat is n.l. de
tijd, dat de internationale treinen aanko
men. En hoewel op het station geen hötel-
inlichtingen worden verstrekt, maken de
informatrices wel eens een uitzondering. In
deze tijd n.l. zijn de Amsterdamse hotels
volkomen bezet en de bezoekers moeten
dan een plaatsje trachten te vinden in pen
sions. Dit is voor de vreemdelingen, die
's avonds arriveren en die van te voren
geen logies hebben gereserveerd, een niet
te volbrengen opgave. Dan strijkt de infor
matrice met de hand over het hart. En zij
breidt de vele werkzaamheden met nog
één uit. „Dat brengt afwisseling in het
werk," zeggen de meisjes. „Wij vinden het
prettig. De enige wens, die wij hebben, is,
een iets hogere salariëring, die volgens het
aantal dienstjaren en niet volgens de leef
tijd wordt geregeld."
DAPHNE.
Wanneer we ons verdiepen
in de herfstmode, zoals die
thans in Parijs wordt gelan
ceerd, dan voelen we ons als het
kind, dat een speelgoedwinkel
binnenstapt en niet weet waar
het het eerst naar kijken zal;
of als de kunstminnaar, die in
't museum zich aarzelend af
vraagt met welke zaal hij zal
beginnen.
In het algemeen kan wor
den geconstateerd, dat de nieu
we stijl zich kenmerkt door
uiterste eenvoud en élégance.
Dit alles dank zij een meester
lijke coupe, verfijnde en goed
gekozen garneringen en ge
dempte, rustige kleuren. Het
middel blijft op de natuurlijke
plaats, met dit voorbehoud,
dat er modellen zijn die nei
ging vertonen tot een ver
hoogde of nauwelijks geaccen
tueerde taillelijn. De halsjes
sluiten meestal hoog aan, maar
ook de diepe décolletés blij
ven geliefd. De mouwen vra
gen om aandacht, zowel door
hun lage inzet onder de ronde
schouders als door hun exen-
txieke vormen. Ze zijn extra
kort of lang en dat staat na
tuurlijk heel bijzonder.
Ook de rokken spelen hun
rol in het gewijzigde mode
aspect. Zij worden iets langer
en geven genoeg bewegings
vrijheid. Ruimte wordt ge
creëerd met behulp van vrij
gecompliceerde panden en
plooipartijen. De heel wijde
rokken verschijnen pas op het cocktailuur.
Wat de tailleurs aangaat, zij zijn er in
enorme verscheidenheid van vormen. De
schouders horen glooiend te zijn, de hal
zen hoog, gegarneerd met shawls, beschei
den revers, zo hier en daar een heel kort
schootje. Voor de mantels worden prach-
De Parijse mode-ontwerper Jacques Criffe heeft op de
onlangs te Parijs gehouden show van de komende win
termode zijn uitverkoren mannequin in 'n soort mantel
cape gehuld van zwarte en witte schapenwol. Dit
model is geïnspireerd op de bijbelse geschiedenis van
de koningin van Sheba.
Verse haring stoven. 4. of 8 haringen, een
klontje boter of margarine (azijn), zout
(aardappelmeel).
De haringen schoonmaken, eventueel open
leggen, inwrijven met wat zout en vervol
gens in een pan of vuurvaste schaal leggen.
Een weinig water,-een klontje boter of
margarine en een scheutje azijn of citroen
sap toevoegen. De vis op het vuur of in de
oven gaar stoven. Wanneer het gerecht in de
oven gezet wordt, kan er naar verkiezing
wat paneermeel over de vis gestrooid wor
den. Stooftijd 7 a 10 minuten op het vuur,
10 a 15 min. in de over. Het vocht naar ver
kiezing bijbinden met wat aangemengd aard
appelmeel en er als saus bij geven.
Verse haring gestoofd in kerriesaus. 4 of 8
haringen, 1. (3 kopjes) water of vis
bouillon, 35 gr. (ruim 2 eetlepels) boter of
margarine, 50 gr. (5 eetlepels) bloem, 1 uur,
pl.m. 2 theelepels kerrie, zout.
De bodem van een pan of vuurvaste scho
tel insmeren met wat boter of margarine.
De fijngesnipperde ui met de kerrie frui
ten, de bloem en het zout onder roeren toe
voegen en bij kleine scheutjes het water er
bij schenken. De schoongemaakte, gewassen
en gezouten vis in de pan of de schotel leg
gen en overgieten met de saus. De vis 15
20 minuten laten stoven op het vuur of in de
oven.
Oxford-haring. 4 of 8 haringen of filets
daarvan, VA eetlepel mosterd, 1 eetlepel sui
ker, 20 gr. (ruim 1 eetlepel) boter of mar
garine, 1 gesnipperd uitje, 2 laurierbladen, 1
kruidnagel, 1 d.l. (ruim Vi kopje) water, een
scheutje azijn, wat aardappelmeel, zout en
peper.
De haringen schoonmaken en van de graat
ontdoen. De filets met een mengsel van peper
en zout bestrooien. De mosterd vermengen
met de suiker, dit mengsel aan de binnen
zijde van de filets smeren en deze oprollen
met de velkant naar buiten. Het gesnipperde
uitje fruiten in de boter of margarine. De
opgerolde haringfilets rechtop in dezelfde
pan zetten en het water, wat azijn en de krui
den er aan toevoegen. De vis 10 minuten
zachtjes in het vocht laten sudderen. De vis
af en toe met het vocht bedruipen. Tenslotte
zo nodig de saus bijbinden met wat aange
mengd aardappelmeel.
ADVERTENTIE
breo weg..
„What's the smallest street in town? And how can I reach it?" Een jonge Amerikaan
in een kleurig, fantastisch bedrukt hemd en met een enorme camera in de hand,
hangt over de toonbank van het informatiebureau in de hall van het Amsterdamse
Centraal Station. Hij bezorgt de informatrice met deze vragen wel een benauwd
ogenblik, want op het verstrekken van een dergelijke inlichting heeft zij niet gerekend.
„Waar is het kleinste huis?" Daar zou zij wel raad mee geweten hebben, want dit
huis was één van de glorie-momenten in het betoog van de gids op de rondvaartboten.
En die buitenlander zomaar wegsturen, gaat niet. Zij adviseert de jongeman een
boottochtje door de Amsterdamse grachten mee te maken en tegen de gids zijn vraag
te herhalen. Blijft deze eveneens het antwoord schuldig, dan kan de V.V.V. hem wel
helpen. De informatrice geeft hem het adres en als hij na een „Thank you so much"
verdwijnt, zucht zij verlicht.
De mening, welke bij het publiek heeft
postgevat, dat een prijsdaling van textiel-
goederen te verwachten is, als gevolg van
de daling der wolprijzen. is helemaal on
juist, aldus de heer Spence, voorzitter van
de Vereniging van Groothandelaren in tex
tiel tijdens een toespraak te Londen.
De grote daling der wolprijzen kwam na
een hoogtepunt. Het publiek heeft nooit de
ze hoogste prijzen doorberekend gekregen.
De fabrikant heeft derhalve geen bespa
ring nu hij tegen lagere prijzen zijn ruw
product kan inkopen.
Men dient in aanmerking te nemen, dat
de waarde van ruwe wol in een costuum
ongeveer 10 van de prijs uitmaakt. Lo-
ADVERTENTIE
Verkooplokaal NOTARISHUIS
Dir. W. N. WOLTERINK
Bilderdijkstraat la HAARLEM
Tel (K 2500) 11928
Inzendingen van huisraad worden dagelijks
aangenomen. Eigen afhaaldienst
nen, kolenprijzen, licht, transport, al deze
kosten zijn omhoog gevlogen en deze druk
ken niet minder op de kostprijs. Het kolen-
tekort zal deze winter oorzaak zijn, dat de
fabrieken langzamer moeten draaien, met
als consequentie: duurdere productie. Neen,
aldus de heer Spence, lagere textielprijzen
zijn niet aan de orde.
REISNOTITIES
ONZE TREIN is een
boemel en kruipt
genoegelijk door het
Franse heuvelland, dat
ligt te glanzen in de
stralende voorjaars
zon. De coupé is leeg,
de stationtuintjes staan
vol bloemen, de zon
stooft op de ramen, de
bloeiende appelboom
pjes, als balletdanse
ressen op één been,
werpen 't rose schuim
van hun bloesem tegen
de blauwe hemel. Het
leven is uitermate
goed.
Dan barst in Orange
onze coupédeur open.
Een stroom van men
sen dringt naar bin
nen. Een dunne papa
voorop, dan drie dik
ke mama's en vier
kinderen, drie meisjes
en een jongetje. Weg
rust! De trein trekt op
en de mama's halen
grote, kleurige brei
werken uit haar pui
lende tassen, installe
ren zich gemakkelijk
op de bank, waarbij
wij anderen allemaal
wat platter worden dan
de bedoeling is. Dan
beginnen zij te praten.
De rikketikkende pen
nen kunnen de vaart
van hun woorden am
per bijhouden. Adem
benemend zo snel als
Franse vrouwen spre
ken kunnen!
Papa neemt een krant en verdiept zich
in een verrukkelijke moordzaak, die heel
Parijs in spanning houdt. Gek doodt met
slag van een geweerkolf een moeder van
acht kinderen! brullen de verleidelijke
koppen. Crime passionnel? vragen kleine
lettertjes discreet. In papa's ogen begint
iets te gloren. Die dikke mama's mogen
wel oppassen. Misschien zal ook deze man
eens rust zoeken op de manier van de gek
met de geweerkolf.
Twee dochtertjes zijn tersluiks in de
corridor verdwenen, maar het derde moet
het broertje bezighouden, een vervelend
jongetje van een jaar of vijf in gekleed-
zwart pakje en witte accessoires. Dodo
heeft om zijn mond die ontevreden trek,
die opvalt bij verwende Franse jongetjes
(die legio zijn!).
Dodo wenst voorgelezen te worden,
maar bij alles wat het zusje voorstelt
schokt hij humeurig met de schouders.
Tenslotte bepaalt hij zijn keus op een
beeldroman vol bloederige scènes. Zonder
enige intonatie leest het zusje. Dodo luis
tert bokkig mee. Dan zwijgt ze ineens.
Haar gezichtje wordt groenwit. Dodo geeft
haar eens een flinke kneep. Ze schudt
treurig het hoofd. Hij knijpt nog eens. Ze
leest even verder, stokt dan weer en uit
haar keel komt een benauwd geluidje.
Dodo heft een erbarmelijk gekrijs aan. De
mama's vliegen op, schelden het zusje uit,
doen haar verwijten over broertje-plagen.
Het arme kind schudt slechts met stijf-
geknepen mond het hoofd Dodo knijpt
nog eens nu hij zich van mama's bijstand
verzekerd weet.
Met één sprong verdwijnt het zusje uit
de coupé, nagestaard door mama. Uit de
gang klinken gesmoorde geluiden, de
kwaal is makkelijk te raden. Maar Dodo
geeft geen kamp. Hij gilt, hij krijst, hij
smijt zijn beeldroman door de coupé, hij
slaat naar mama die wil troosten. Achter
de rug der dames trek ik een dreigend ge
zicht. Van verbazing over een dergelijke
brutaliteit staart Dodo me aan. Dan barst
hij pas goed los. De mama's keren zich
woedend tot mij.
Gelukkig sluipt dan het zusje de coupé
weer binnen, nog bleek van narigheid
maar toch kennelijk opgelucht. Ze raapt
de beeldroman van de stoffige vloer, om
vat Dodo teder met haar arm, aaipoot
hem net zolang tot hij weer wil luisteren.
De mama's breien weer, hun tongen klep
peren de maat van hun breipennen.
En al die tijd heeft papa geen oogwenk
opgekeken van zijn sappig moordverhaal.
Hetgeen toch wel te denken geeft!
BOB TADEMA
