Chateau van Versailles,
geteisterd bouwwerk
De moderne Eva leeft
voor zaak van haar man
GESLAAGD...
1
_n. J-
Lynne Thorn's
dilemma
Dit maken we zelf:
Paedagogische
Puntigheden
Spiegelzaal in de steigers
NutSomólagen
hebben waarde!
Helen Huil denkt er anders over
9
Irriteren
FEUILLETON
Bij inlevering van 6 grote
M's of N's, geknipt uit
deze omslagen,
1 stuk Aïars/&
Mevrouw C, v. Balen
overleden
Kindje verkouden?
1 ll-l
In plaats van pannelappen
Protesten van vele
Amerikaanse vrouwen
INBOEDELVEILING 26/27 FEBRUARI
DANK ZIJ
HILVERSUM
ZATERDAG 9 FEBRUARI 1952
-Ö-
Wanneer wij, ouders, de verhouding tot
onze eigen kinderen onder de loupe ne
men, zullen wij door vergelijking met an
dere kinderen ervaren, dat de relatie zo
veel subtieler, emotioneler en daardoor
ook vaak zeer subjectief kan zijn. De
meesten onzer ik bedoel nu ouders
weten hoe scherp zij deugden en'feilen in
het karakter van andere dan hun eigen
kinderen kunnen onderscheiden en zijn
hoogst verbaasd wanneer derden eens een
opmerking over hun kinderen maken en
vinden deze meestal ongerijmd.
Nergens gaat zo sterk het gezegde op
van elkeen meent zijn valk een uil te zijn,
en in het bijzonder hoofden van onderwijs
inrichtingen hebben vaak de grootste
moeite de ouders ervan te overtuigen, dat
hun kinderen niet zo intelligent zijn, als
zij zelf wel willen geloven. Hoewel, ook
het omgekeerde komt voor, vooral bij
„knappe" vaders, nl. dat zij zo diep ervan
overtuigd zijn en vaak ten onrechte
dat hun zoon of dochter een .stomkop" is,
dat deze dit tenslotte zelf gaat geloven,
zeer tot bevordering der minderwaardig
heidsgevoelens op dit gebied.
Wij weten ook, hoe verschillend wij
reageren op een handeling, een gezegde
van een kind, al naar gelang dit ons eigen
of een vreemd kind. is. Met de mededeling,
dat dit verschil in reactie te verklaren zou
zijn, doordat wij voor het eerste verant
woordelijkheid dragen (wat zijn opvoeding
betreft) en voor het tweede niet, komen
wij er niet af, want het is bekend, wan
neer pleegouders in welke vorm ook als
opvoeders optreden dit vaak een groot
voordeel is. Terwijl ook zij verantwoor
delijkheid dragen zijn ze toch objectiever,
minder emotioneel ingesteld en dus beter
in staat leiding te geven, reden waarom in
vele gevallen van opvoedingsmoeilijkhe
den het enig juiste en afdoende advies van
de paedagoog is: het kind moet een poos
uit huis.
Welnu een typisch gevolg van deze emo
tionele verhouding tot onze eigen kinde
ren is, dat zij ons soms zo grenzeloos kun
nen irriteren. Wanneer wij geïrriteerd
worden, kunnen wij gevoeglijk aannemen,
dat er ook een knoop in ons zit, die deze
irritatie mogelijk maakt. Een stomme zet
of een brutaal antwoord op zichzelf kan
ons niet irriteren. Misschien zal het ons
wel even boos maken en een juist afdoend
antwoord te voorschijn roepen, maar het
behoeft ons in wezen niet te raken en
daarom juist omdat wij het even objec
tief bezien, en wellicht ook de oorzaak er
van doorzien, blijft de reactie redelijk.
Wanneer ons echter iets aan onze kinderen
irriteert, is dit een aanwijzing voor ons,
dat er in ons zelf op dit gebied moeilijk
heden liggen. Iemand die ongeduldig is,
als gevolg van innerlijke onrust en psy
chische ongeordendheid, zal door een lang
zaam kind geïrriteerd worden, terwijl om
gekeerd iemand die zelf langzaam en be
dachtzaam is een vlug kind vaak onrede
lijk vluchtigheid en oppervlakkigheid ver
wijt. En het merkwaardige is nu, dat wij
in plaats van ons zelf aan te pakken op
dit punt, het kind willen forceren om zich
aan onze fouten aan te passen! Als opvoe
ders moeten wij begrijpen, dat de kinderen
onze spiegels zijn, waarin als we met ons
zelf geen kiekeboe spelen, onze eigen ver
borgen fouten aan het licht treden. Het is
niet voor niets dat wanneer men de grote
psycholoog prof. Jung een kind brengt ter
behandeling, hij meestal antwoordt, dat hij
niet het kind doch de ouders wenst te be
handelen. Het is een merkwaardige maar
'gevaarlijke situatie voor het kind, dat in
het kind onze eigen onopgeloste proble
men leven, om het met de woorden van
genoemde psycholoog te zeggen. En daar
om, opvoeders, geeft acht op het belang
rijke alarmteken der irritatie!
H. J.
door ANNE LORAINE
Vertaald uit het Engels
54)
Bill moet zijn carrière nog beginnen en ik
zal hem assisteren. Ik wil, dat we echte
partners worden, zoalszoals jij en
Preston, Lynne. Dat hoop ik te bereiken!"
Lynne staarde het meisje aan. Ze zag
doodsbleek en bewoog zich niet. Helen
keek haar verschrikt aan. „O, Lynne, het
spijt me, dat ik je opgehouden heb met
mijn verhaal, je valt om van de honger",
riep ze uit. „Ik zal een mooie dokters
vrouw worden, ik trek me er niets van
aan, dat jij nodig wat in je maag moet
hebben en kwebbel maar doorGa mee
naar de keuken, ik zal zorgen, dat je wat
behoorlijks te eten krijgt. In de eerste
plaats thee en toast en dan zien we wel
verder.
Na een uitgebreid ontbijt voelde Lynne
zich aanmerkelijk beter. Toen ze eindelijk,
een uur te laat, naar de kliniek vertrok,
was ze echter nog steeds niet over de ver
warring en verwondering heen, die Helen's
verhaal in haar teweeg gebracht had. Mil-
(Van onze Parijse medewerkster)
PARIJS, Januari 1952
„Het Chateau van Versailles begint op
een zeef te lijken." Dit is de noodkreet die
door de Parijse bladen dezer dagen in alle
toonaarden wordt geslaakt. Het regent in
de spiegelzaal, zo wordt geschreven, in de
slaapkamer van de Zonnekoning en in de
vermaarde salon de l'oeil-de-boeuf (de
kamer van het ossenoog), achter de fraaie
voorgevels van het paleis verbergt zich nu
inderdaad de zwartste armoede. De muren
schilferen af, het hout der lambrizeringen
wordt door de wormen doorboord en het
dak staat op verschillende plaatsen op 't
punt inéén te storten. Het is zo zelfs bijna
levensgevaarlijk voor de bezoekers gewor
den de theaterzaal te betreden, aangezien
ook daar de boel alleen nog door een mira
kel overeind schijnt te blijven.
Met het Trianon is het al niet veel beter
gesteld. Ik ben, om te zien of de kranten
niet een beetje overdreven, deze week daar
zelf eens in Versailles naar gaan .kijken
Het paleis, symbool van de elegante Franse
17e eeuw, is inderdaad een geteisterd
bouwwerk geworden. Bevreesd wierp ik
een blik op de plafonds die er niet bepaald
solide uitzagen en ik verhaastte mijn tred
toen ik hier en daar een balk los zag
hangen.
De Galerie de glace of wel de spiegel
zaal stond helemaal in de steigers, wat
althans op iets als belangstelling van ho
gerhand kon wijzen. Ja, zegt me de gids,
die helaas geen stap van mijn zijde wijkt
(helaas, want 't is veel plezieriger op eigen
initiatief ontdekkingen te doen) de Franse
staat is arm geworden. Ik knikte begrij
pend.
Enige Fransen uit de provincie beaam
den deze uitspraak trouwens eveneens,
maar de vier Amerikanen, die zich in ons
gezelschap bevinden, riepen gelijktijdig
verwonderd uit: What does he say, this
guy?
De gids vertelt dan dat de Franse staat
jaarlijks 400 millioen francs uittrekt voor
het onderhoud van het paleis. Maar dat is
net voldoende om de meest urgente akke
fietjes op te knappen.
Om het paleis van Versailles echter van
de wisse ondergang te redden, zal het in
zijn geheel gerestaureerd moeten worden,
waarvoor 5 milliard francs nodig zijn. De
Franse regering wil nu alle middelen te
baat nemen om dit sommetje bij elkaar te
krijgen. In een radiorede heeft daarom
monsieur André Cornu, staatssecretaris
van de Schone Kunsten, een beroep op alle
Fransen gedaan.
Vijf milliard is wel een enorm bedrag,
zei hij, maar als we met zijn 40 millioenen
100 francs de man geven, iets meer dan de
prijs van een pakje gauloise-sigaretten,
dan is Versailles al bijna gered. Zullen de
Fransen dit offertje willen brengen? De
eerste reactie is wel hoopvol. Een wel
menend knaapje van zeven jaar dat in
Versailles woont, stuurde namelijk onmid
dellijk al 1000 francs naar monsieur Cor
nu, en schreef in een begeleidend briefje,
dat hij niet wilde, dat het paleis, dat hij
iedere dag voorbij kwam, tot een ruïne zou
vervallen. Een verstandig ventje, dat blijk
baar over ruim zakgeld beschikte. Mon
sieur Cornu, die niet achter wilde blijven,
deed toen zelf ook spontaan een greep in
zijn spaarpot en offerde 100.000 francs voor
het goede doel.
Wanneer het met de sigarettenduitjes
niet lukt, wil de regering een speciale post
zegel uitgeven waarvan de opbrengst het
paleis ten goede zal komen.
En als de philatelisten ook nog verstek
laten gaan, dan staat er nog een nationale
verloting op het lijstje. In elk geval heeft
men in de hoogste kringen het alarmeren
de van de toestand dus wel ingezien.
De nood is in dit paleis, waar eens de
grootste rijkdommen der wereld lagen op
getast, dan ook wel héél hoog gestegen.
ève.
Dit Ocelleen-ensemble (ocelleen is gespik
keld bont), bestaande uit kort manteltje,
hoed en mof, ziet er erg duur uit. De prijs
is echter voor het geheel niet meer dan
250.Een praktische en stijlvolle kledij
voor werkende vrouwen. Ontwerp
Deanfield.
ADVERTENTIE
Baanbreekster voor
vrouwenrechten
Dezer dagen is te Laagkeppel overleden
mevrouw F. S. van BalenKlaar, de be
kende baanbreekster voor vrouwenrechten.
Zij is bijna 91 jaar geworden.
Frederike S waant je Klaar werd 30 April
1861 te 's-Gravenhage geboren. Na voor
onderwijzeres te zijii opgeleid, was zij als
zodanig werkzaam te Schiedam en Nieuw-
Lekkerland, tot zij in 1883 huwde met de
latere hoofdredacteur van „Het Vader
land", de heer C. L. van Balen, toen hoofd
ener school te Dubbeldam. In 1898 kwam
het gezin naar Zutphen, waar mevrouw
Van BalenKlaar zich ging bezig houden
met werkzaamheden op sociaal gebied. Zo
nam zij het initiatief tot oprichting van een
bewaarplaats voor kinderen van vrouwen,
die buitenshuis moesten werken. Ook was
zij voorzitster van de afdeling Zutphen
der Nederlandse Vereniging voor Vrouwen
kiesrecht. Toen zij naar 's Gravenhage
verhuisde, heeft zij deze functie ook vele
jaren aldaar vervuld terwijl zij tevens vice-
ADVERTENTIE
Dan rug, keel en borstje
inwrijven met
m w a w
presidente was van het hoofdbestuur dier
vereniging. Later volgde zij dr. Aletta
Jacobs als voorzitster in -het hoofdbestuur
van de vereniging, die toen haar naam
veranderd had in die van de Nederlandse
Vereniging van Staatsburgeressen, op.
Tijdens de oorlog was mevrouw Van
BalenKlaar lid van het Haagse steun
comité en zij beijverde zich als zodanig in
het bijzonder voor de voedselvoorziening.
Voorts was zij enkele jaren schoolopzien-
ster bij het voorbereidend onderwijs, lid
van het hoofdbestuur der liberale unie,
later lid van het dagelijks bestuur van de
vrijheidsbond en van 19251931 redactrice
van het maandblad „In en om de woning".
Zij gaf met dr. Aletta Jacobs een boekje
„Vrouwenkiesrecht" uit. Verder leverde
zij verscheidene bijdragen aan tijdschrif
ten, voornamelijk op het gebied der vrou
wenbeweging.
.Vrouw!" zegt de Amerikaanse zakenkoning van 1952, .Help andere vrouwen
het verzekeringswezen te begrijpen! Wij krijgen dan nun mannen gemakkelijker ais
klanten". Ziedaar het verschil in de rol van de vrouw in minder dan twee eeuwen
tijds. Miss Amerika, in de vorm van de vrouw van een directeur, een president,
of een bedrijfsleider, is er niet langer om voor de man een tehuis te scheppen, af
gezonderd van zijn werk. Zij is er om hem te overtuigen dat zijn kantoor zijn tehuis
is, dat zij zelf van dit kantoor deel uitmaakt, en dat het werken voor de Zaak,
tezamen met haar man, haar hoogste levensdoel is.
Voor de lezeressen die veel de oven ge
bruiken voor het bakken van koekjes, het
warm maken en houden van schotels etc.
zullen deze keukenhandschoenen zeker van
pas komen. Over het algemeen zijn panne
lappen wat klein en u zult bemerken dat
uw handen beter beschermd worden wan
neer u ze in de handschoenen hult, die u
op het plaatje ziet. Ook de bovenkant van
uw handen is nu bedekt, dus als u tegen
de hete bakplaten of roosters aankomt zult
u dat niet voelen. Nadat we even een pa
troontje gemaakt hebben van papier, knip
pen we 4 vormen van één of ander stevig
materiaal, het beste hiervoor is molton. Al
te dik mag de molton echter niet zijn, want
dan kunt u uw handen niet meer bewegen.
Nu gaan we op zoek naar een aardige rest
katoen, dus haalt u uw lappenmand maar
eens te voorschijn en kijkt of er nog iets
inzit dat geschikt is. Een aardig, fris bloe
metje of een leuk ruitje zullen goed vol
doen. Hiervan knippen we nu ook 4 delen.
We leggen nu 2 aan 2 de delen molton en
katoen op elkaar en stikken ze door zoals
u dit op het plaatje ziet. Denkt u er wel
om, dat u niet alle delen b.v. met de duim
Een charmant zwart-fluwelen kapje met
een Italiaans zijden kroontje, glinsterend
als water. Dit droeg de filmster Donna
Reed tijdens een cocktailparty in Holly
wood. Als ornament droeg zij juwelen aan
de rand van het kapje.
Dit is tegenwoordig de overtuiging van
de directies van Amerika's grote firma's en
bedrijven. „My home is my castle" gaat
niet langer op. „Een man die zijn vrouw en
kinderen vooropstelt," verklaart de direc
teur van een bekende corporatie, „moet dit
zelf wetenmaar wij willen niets met
hem te doen hebben." De directeur bedoelt
dat hij liever een hele familie huurt die het
bedrijf dient dan een mede-directeur of
onder-directeur die er, naast zijn werk, nog
een huiselijk leven op nahoudt. Zo is er van
de verleidelijke Eva uit de Hof van Eden
niets over dan een massa-geproduceerd
vrouwspersoon wier enige taak het is met
haar bevalligheid het aanzien van een
zakenconcern te verhogen. „De vrouw die
wij voor onze leiders willen", gaat boven
genoemde directeur onbeschroomd verder,
„is de vrouw die le. zich aan alles weet
aan te passen; 2e. met iedereen kan om
gaan; 3e. beseft dat haar man de firma
toebehoort."
Onwillekeurig denken wij aan een ver
haal getiteld „Clay-shuttered Doors" van
de bekende schrijfster Helen Huil. Het is
de geschiedenis van een echtpaar dat op
weg naar New York een auto-ongeluk
heeft, waarin de vrouw op slag wordt ge
dood. Haar echtgenoot, die achter het stuur
zit, weigert aan haar dood te geloven en
roept haar naam op zo'n gebiedende en
tegelijk liefderijke toon, dat na een poosje
de vrouw zwak antwoordt. Zij voelt dat hij
haar nodig heeft en komt daarom tot het
leven terug. Als zij echter merkt dat haar
man haar alleen terug wilde omdat zij zo'n
uitstekende gastvrouwe is en daardoor zijn
positie in de zakenwereld aanmerkelijk
verhoogt, keert zij naar de dood terug. Aan
het einde van een diner waarop de echt
genoot zijn grootste zakentriomf viert, een
triomf die door haar toedoen is tot stand
gekomen, wordt zij onwel en sterft een
tweede keer, ditmaal voor goed.
Onze eerder vermelde directeur zou om
zo'n verhaal zeker zijn schouders ophalen.
Het is een feit, dat de Amerikaanse samen
leving1 in haar geheel juist deze ideale
directeurs- en presidentsvrouw schijnt
voort te brengen. De moderne Amerikaanse
is erop getraind altijd met anderen samen
te zijn en in niets van de gangbare etiquet
te af te wijken.
Houding directies
In de tijdschriften „Life" en „Fortune"
werd de houding der zakendirecties onlangs
in uitgebreide verslagen geanalyseerd. De
vele vrouwen die over de kwestie onder
vraagd werden, stemden volmondig met
onze directeur in.
Volgens hen is de Eva van deze tijd een
onzelfzuchtig wezen dat, wanneer haar man
laat en moe van zijn werk thuiskomt, met
een verheerlijkt gezicht het koud geworden
eten opwarmt, de kinderen muisstil en ver
van papa houdt, meeleeft met de kantoor-
zorgen van haar man en hem tegelijkertijd
overtuigt dat het terwiile van de Zaak ge
beurt en daarom voor zijn bestwil is, daar
na de kinderen geluidloos in bed stopt en
tenslotte zich knus met manlief voor het
televisietoestel nestelt om bij wijze van
ontspanning enkele moorden gade te slaan.
De vrouw van de hooggeplaatste employé
moet zich in alles aan de wetten van de
Zaak ondergeschikt maken. Haar huis, haar
meubilair, haar eten en drinken, zelfs haar
kleding is onofficieel voorgeschreven. De
auto die haar man koopt moet duurder
zijn -dan die van zijn ondergeschikte, maar
niet zo duur als die van zijn superieur.
Tien geboden
De tien geboden die haar leven beheersen
luiden:
Bezoek uw man niet op kantoor ten
zij strikt noodzakelijk. Sluit geen
vriendschappen met de vrouwen van
uw man's collega's die hij misschien
gauw in rang zal passeren. Wees niet
stug tegenover hooggeplaatst personeel.
Men kan nooit wetenSpreek niet
over zaken met de meisjes (d.w.z. met
de vrouwen van collega's), vooral niet
wanneer hun mannen op dezelfde af
deling werken als uw man. Inviteer
geen hogeren in rang; laat hen het
initiatief nemen. Zie er goed uit: het
komt het succes van uw man ten goede.
Dit geldt vooral voor de vrouwen van
verkopers. Wees een telefoon-vriendin
van uw man's secretaresse.Wordt nooit
herhaal, nooit te vrolijk door
sterke drank op een zakenpartij. Het
zou eens genoteerd kunnen worden.
Kleedt u duurder dan de vrouwen van
minder hooggeplaatsten; echter niet zo
chique als de vrouw van de baas. Lees
wat iedereen leest: net genoeg om in
gezelschap te kunnen meepraten. Hoedt
u voor litteratuur en verafschuw intel
lectuele pretenties.
Wee de man wiens vrouw niet in deze
categorie past. Hij mag een zakengenie zijn,
maar de top van de ladder bereikt hij niet.
Om de directeur zelf weer even aan het
woord te laten: „De vrouw die onze leiders
nodig hebben moet mensen op hun gemak
kunnen stellen en zich thuis voelen met
lieden op het peil van haar man. Lezen,
muziek en dat soort gedoe is hiervoor niet
nodig. Wel moet zij iets van opera afweten,
ook al houdt zij niet van opera, in geval
het gesprek op dit onderwerp mocht
komen."
Tot alle eer van Amerika's vrouwendom
naar links legt, want dan kunt u later de
handschoen niet goed in elkaar stikken. U
moet zelf even kijken dat alles zó gestikt
wordt, dat later de molton aan de binnen
kant komt te zitten. Als alles nu doorge
stikt is, neemt u 2 delen en legt deze op
elkaar met het molton binnen. We stikken
eerst, een halve cm van de kant af, de
delen op elkaar en laten alleen het gedeel
te waar de hand door moet, open. Nu boor
den we het geheel om met een biaisband
en zetten er tenslotte een lange band aan
zodat u de beide handschoenen altijd bij
elkaar hebt. U zult er even toe moeten
komen om deze dingen te maken, maar ik
geef u de verzekering dat u er plezier van
zult hebben! L. S.
ADVERTENTIE
Verkooplokaal NOTARISHUIS
Dir W N. WOLTERINK
Bilderdijkstraat bij de Zijlweg
IPajSs^ Haarlem - Tel. (K 2500) 11928
Inzendingen van huisraad worden dagelijks
aangenomen. Eigen afhaaldienst
moet gezegd worden dat op de artikelen in
„Life" en „Fortune" een storm van protest
volgde. „Ik ben blij dat ik in de goede,
ouwe tijd getrouwd ben", schreef een
vrouw, „toen een vrouw alleen maar van
haar man hoefde te houden." „Ik dank de
hemel dat ik een leraar getrouwd heb!"
schreef een ander. (Een leraar, zelfs een
professor, verdient nog geen vierde van
het salaris van een succesvolle zakenman.)
Wij raden onze directeur aan het verhaal
van Helen Huil nog eens aandachtig na te
lezen. Wie weet, misschien leert hij er iets
uit over vrouwen.
ILONA RICARDO.
ADVERTENTIE
Bekends
schriftelijk» cursus
Middelb. akten
Talen en Wiskunde M.O.
licent was al vertrokken. Er was even een
gevoel van diep medelijden in Lynne ge-
geweest, dat haar er bijna toe gebracht
had, de oudere vrouw toch maar te laten
blijven, doch Helen had haar hiervan weer
houden. „Laat haar gaan, Lynne", had ze
gezegd. „Het is werkelijk de enige oplos
sing. Vroeger of later was dit toch gebeurd.
Millicent vindt heus haar weg wel, ze zal
vast wel weer iemand tegenkomen, voor
wie ze kan zorgen, en bovendien heeft ze
geld genoeg. Ze doet 't wel eens voorko
men, alsof ze arm is, maar ik weet wel
beter. Laat haar gaan, Lynne, vooral om
Preston. Hij zal er misschien even door
van zijn stuk gebracht zijn ze is een
soort ingeroeste gewoonte voor hem ge
worden maar naderhand zal hij er blij
om zijn. Ze heeft lang genoeg haar ver
stikkende invloed op hem uitgeoefend. Hij
krijgt nu wat hij altijd diep in zijn hart
gewild heeft: het huis alleen met jou,
Lynne!"
Lynne moest aan deze woorden van
Helen denken, terwijl ze naar de kliniek
reed. Klaarblijkelijk dacht Helen, dat het
echtpaar Mannerley heel gelukkig was en
te benijden! Hoe gemakkelijk bleken bui
tenstaanders om de tuin geleid te kunnen
wordenToen ze het hek van de kliniek
inreed, voelde ze opeens, hoe ze er tegen
opzag met Preston over Jean's geval te
spreken. Ze moest hem ervan overtuigen,
dat hij deze operatie moest verrichten,
wanneer tenminste Jimmie en Jean hier
mee instemden. Verder moest ze ook nog
de onverkwikkelijke geschiedenis van Mil
licent met hem besprekenOndanks
Helen's beweringen van het tegendeel, be
sefte ze, dat Preston zijn zuster niet zon
der meer zou afvallen. Tenslotte meende
hij, haar veel dank verschuldigd te zijn,
en het was de vraag, of hij Millicent's
vertrek zou accepteren. Ze dacht aan haar
eigen ouders, die voor haar alles opgeof
ferd hadden. Ook ten opzichte van hen kon
ze een gevoel van iets verschuldigd te zijn,
niet van zich afzettenPreston had
haar ouders egoïstisch genoemd, en in
zekere zin had hij gelijk, maarhoe kon
iemand zijn liefde beter bewijzen dan door
een offer te brengen
Millicent had haar liefde als een wapen
gebruikt, maar aanvankelijk was die liefde
er toch werkelijk geweest en had ook zij
offers gebracht, totdat haar gevoelens ver
groeid waren tot iets, waardoor net voor
werp van haar liefde verstikteLynnê
begreep nu, waarom Jessica een heel ander
kind werd, in de tijd dat haar tante ver
trokken was. Om Jessica alleen al mocht
Millicent nooit meer in huis terugkomen!
Als Preston erop stond, zou Millicent het
kind zo nu en dan kunnen zien ze moch
ten Jessica tenslotte niet opeens tegen
haar tante gaan opzetten maar Millicent
zou daarmee genoegen moeten nemén. Ze
zou de rol van de dierbare tante mogen
spelen, maar nooit zou ze weer de kans
krijgen om het kind en Preston's huishou
den naar haar hand te zetten.
In de kliniek werd Lynne onmiddellijk
de boodschap doorgegeven, dat Preston
opgebeld had uit het nieuwe ziekenhuis
en bezorgd was, dat zij nog niet was ver
schenen. Ze belde hem dadelijk terug en
deelde hem mede, dat ze hem dringend
moest spreken. Hij beloofde haar tegen
lunchtijd in het St. Christopher ziekennuis
te ontmoeten, waar hij voor een patiënt
moest zijn. Dit kwam uitstekend uit, aan
gezien ook zij daar een onderzoek moest
verrichten.
Voor haar wachtkamer stond een lange
rij en de morgen ging snel voorbij. Met
schrik ontdekte ze dan ook, dat ze zich
moest haasten om op tijd bij Preston te
zijn. Toen ze met de auto bij het zieken
huis aankwam, reed Preston juist het hek
binnen. Hij groette haar vriendelijk, maar
zijn ogen hadden een bezorgde uitdrukking.
„Er zijn toch geen moeilijkheden met Jes
sica, hoop ik?", vroeg hij. „Nee, nee
stelde ze hem snel gerust. „Dat is 't niet,
Preston. Maar gisteravond, toen ik, zoals
je weet, Jean opzocht....".
„Jean? Ik wist, dat je een geval buiten
de stad had, maar je vertelde me niet,
waar je heen ging, Lynne. Wie is Jean?
Samen liepen ze naar een van de dok
terskamers. Hij wenkte haar te gaan zit
ten. „Je ziet er moe uit, Lynne", zei hij.
„Je doet veel te veel. Je gaat veel te veel
in je patiënten op, dat is de moeilijkheid
met jullie, vrouwelijke doktoren. Wie is
Jean?"
"In 't kort zette ze hem het geval uiteen.
Ze zag een harde uitdrukking op zijn ge
zicht kómen, toen hij hoorde, wie Jean was,
maar hij onderbrak haar verhaal niet. Hij
'liep langzaam naar het raam en staarde
naar buiten. Toen ze uitgesproken was,
bleef het lange tijd stil.
„Deze geschiedenis moet een grote schok
voor je zijn, Lynne", zei hij tenslotte lang
zaam. „Ik begrijp, hoe je je moet voelen,
maar probeer niet alle schuld op jezelf te
laden. Geloof je, dat Mathers mij zijn
vrouw zal laten opereren? Gezien zijn hou
ding ten opzichte van het geval van zijn
vriend, twijfel ik eraan".
„Ik geloof wel, dat hij toe zal stemmen,
Preston", zei ze zacht. „Jimmie heeft een
bespottelijke afkeer van de medische we
reld, maar dit keer zit hij werkelijk in
angst. Hij zal, geloof ik, alles doen om
Jean weer beter te krijgen".
Hij keek haar vragend aan. „Wil jij,
Lynne, dat ik deze operatie uitvoer?",
vroeg hij met een wonderlijke klank in
zijn stem.
Ze fronste. „Natuurlijk wil ik dat! Waar
om zou ik 't niet willen? Ik zou niemand
kunnen bedenken, aan wie ik het liever
zou toevertrouwen. Je bent ertoe bereid,
hè Preston?"
Hij haalde zijn schouders op. „Tussen
Mathers en mij zal wel nooit een goede
verstandhouding mogelijk zijn", zei hij
droog. „Besef je, Lynne, wat hij van me
zal denken, als deze operatie zou misluk
ken? Onder de gegeven omstandigheden
zou 't ondragelijk zijn".
„Wat bedoel je?", vroeg ze scherp. „Na
tuurlijk is het altijd erg voor een dokter
een patiënt te zien sterven, maar waarom
zou 't in dit geval erger zijn dan anders?"
„Doe niet zo dom, Lynne", antwoordde
hij enigszins ongeduldig. „Deze man houdt
van jou en jij houdt van hem. Dat maakt
de situatie voor mij niet bepaald gemak
kelijk, vind je wel. Het is niet prettig voor
mij om de verantwoordelijkheid te dragen
voor het leven van de vrouw van deze
man, die jouw „grote" liefde is; als ze
sterft, zal Mathers er mij op aankijken, en
als ze blijft leven, zal een en ander voor
jou moeilijk blijven. Ik weet, dat ik me
gebrekkig uitdruk, maar ik bedoel, dat ik
hoe het ook afloopt weinig genade
zal vinden noch in jouw ogen, noch in die
van Mathers. Je hebt hierover blijkbaar
nog niet nagedacht."
Ze stond op en keek hem aan. „Preston",
begon ze langzaam, „ik moet je iets zeg
gen, iets wat me niet gemakkelijk valt.
Maar het zal een en ander voor jou ge
makkelijker maken. Jimmie houdt niet van
mij en heeft nooit van mij gehouden. Het
was alleen in mijn verbeeldingIk ben
vannacht tot deze overtuiging gekomen.
„Was hij er ook?", vroeg hij scherp.
„Ik heb hem opgebeld om te komen",
antwoordde ze. „Toen hij aankwam, heb
ik hem een en ander verteld. Hij was erg
van streek en ik besefte toen duidelijk
dat Jean, die dacht hem verloren te heb
ben, 't glansrijk won. Na deze operatie
zullen Jimmie en Jean heel gelukkig sa
men zijn. Hij is er zich nooit van bewust
geweest, dat hij eigenlijk altijd van haar
heeft gehouden, maar toen ik hem ver
telde, dat hij haar zou verliezen, kwam
dit besef over hem".
(Wordt vervolgd
