„TRESLONG"
Huis vol mysterie
Puzzle
We borduren een kleedje
X
X
X
X
x
-s
x
X
X
X
X
Tweede HOV-concert
voor scholieren
TEMPO
4
a
xl
X
X
X
x
X
s
Muziekschooluitvoering
„De Sneeuwmannetjes"
Rechtsbijstand in
Haarlem en omgeving
K. J. Preusterink veertig
jaar bij telefoondienst
„Oost en West" en
de Aardolie
Bi
Orkest HENK v. MAANEN
FEUILLETON
door Jane England
Wereldomroep zendt dienst
Doopsgezinde gemeente uit
„Dwars door Frankrijk,
bekend en onbekend"
Mr. Proper zal de Rus
Pissarev verdedigen
ZATERDAG 17 JANUARI 1953
HAARLEMS DAGBLAD - OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
„Mak, makkie", kwaakte de kleine
Kwek diep in zijn modderbedje. Mak
betekent moeder in de kikkertaai. „Mak
kie, ik kan niet slapen," zeurde Kwek.
Mak keek door een kiertje van één
groen ooglid naar haar zoon. „Stil toch,"
zei ze, „je maakt Vak nog wakker. Ga
nou slapen, het duurt nog drie maanden
voor je op mag staan". Rrrt, het ooglid
rolde als een gordijntje naar beneden
en haar poten verdwenen in de lekkere
warme modder.
Even later begon Kwek weer: „Mak
kie, ik kan niet slapen. Ze maken zo'n
lawaai boven mijn hoofd. Wat is dat
toch?"
Makkie's bekje, net boven de mod
der, ging langzaam open: „Dat zijn men-
UOfH'.N -
sen die op ijzers over het water lopen".
„Over het water lopen?" De kleine
Kwek werd er stil van. „Hoe doen ze
dat?", vroeg hij na een poos, maar zijn
moeder was al ingeslapen en gaf geen
antwoord.
Kwek was nu klaar wakker.
„Dat moet ik zien," zei hij opgewon
den.
Hij begon zwemoefeningen te maken
met zijn stijve poten. Intrekken, sprei
den, sluiten, voeten tegen elkaar, ja zo
De zolder ruikt naar boeken
waar niemand meer in leest.
De dingen in de hoeken
zijn eenmaal mooi geweest.
Toen stonden ze beneden:
wij waren nog heel klein
de wieg van lang geleden,
de hond van porcelein.
Mijn vaders hoge zijen,
mijn moeders parasol,
een kapstok met geweien,
een beertje en een tol.
Een kist vol spinnewebben,
met ijzeren beslag;
het mooiste wat wij hebben
komt daarbij voor de dag.
Soms trof je zulke kleren
op oude prenten aan.
Dag dames, dag meneren,
zullen wij wandelen gaan?"
Een strohoed met een strikje
groet naar een sleepjapon;
die antwoordt met een knikje
op 't stoeltje in de zon.
De heren komen nader
en lichten hoofs hun hoed.
Wat jammer dat mijn vader
nu juist de lamp aandoet.
Jk knipper met mijn ogen,
ik knijp ze driftig dicht.
Alles is weggevlogen
in het electrisch licht.
Mies Bouhuys
was het. „Au", riep zijn zusje in haar
slaap, want Kwek trapte net op haar
kop.
„Vooruit", zei Kwek, „het is gelukkig
niet ver naar boven". Hij zette zich af
op zijn moeders rug, de twee gordijn
tjes voor haar ogen gingen van schrik
helemaal open. „Kwek", riep ze, „wat
ga je doen?"
„Kijken hoe de wereld er zonder kik
kers uitziet," lachte Kwek, „ik wil er
een stuk over schrijven in de kikker
krant." En daar ging hij.
Het zwemmen viel hem niet mee, het
leek net of er allemaal dunne naaldjes
in zijn huid prikten. „Brr," zei Kwek,
„wat is het koud en stil, geen visje,
geen torretje te zien". Het werd licht
boven hem. Hij
moest er nu bijna
zijn. Het geluid
van de ijzers kwam
dichterbij en hij
zag de schaduwen
van mensen bewe
gen.
„Nu" riep Kwek
en hij nam een
sprongetje. Maar
wat was dat? Hij
voelde een klap
tegen zijn kop en
zag allemaal ster
retjes. „Au, au",
jammerde hij, „ik
heb mijn kop ge
stoten aan het wa
ter." Hij probeer
de het opnieuw,
maar weer stootte hij zich en zag hij
sterretjes. Nog eens en nog eens. Kwek
begreep er niets van. „Ik ben hier toch
in de herfst in gekomen, dan moet ik er
ook weer uit kunnen," zei hij.
Dat was nog met eens zo dom ge
dacht voor een kikker. Hij zwom langs
de onderkant van het „harde water",
zoals hij het noemde en ja hoor, opeens
zag hij een gat. In dat gat stond een
paaltje met een bord. „Wak", las Kwek.
„Hé, zo heet mijn broertje ook, dat moet
ik hem vertellen als hij wakker wordt".
Kwek nam een sprong en weg was
het water. „Brr", zei hij, „de wereld is
veranderd. Er is geen water en geen
zon en het gras is wit. En wat is er toch
met mijn poten? Ze lijken wel van
steen".
Hij vond zijn reis opeens niet meer zo
leuk. Oei. twee van die grote ijzers hiel
den krassend stil, vlak bij Kwek. „Kijk
eens", riep een jongen, „een kikker, een
kikker op het ijs." Van alle kanten
kwamen de ijzers op Kwek af en bleven
in een kring om hem heen staan. „Ach",
zei een klein meisje, dat langzaam aan
kwam krassen, „hij bevriest, hij gaat
dood. Gooi hem toch terug in het water,
dan kruipt hij wel weer in de modder."
„Ja, ja" huilde Kwek, maar niemand
hoorde hem.
„Wacht even," riep een man, „ik wil
een foto van hem maken voor de krant,
een kikker op het ijs is iets heel bijzon
ders." En zo gebeurde het. Kwek werd
gefotografeerd en bekeken. Toen nam
het kleine meisje hem op en liet hem
voorzichtig in het wak zakken. „Ga
maar gauw naar je moeder," zei ze.
Als een stijve speelgoedkikker viel
Kwek naar beneden, regelrecht in de
armen van zijn moeder, die helemaal
wakker op hem lag te wachten. „Ge
lukkig," zuchtte ze, toen ze Kwek zag
en ze legde een extra hoopje modder
over hem heen.
Kwek kroop dicht tegen haar aan en
bibberde zó dat hij niet eens praten kon.
Maar toen hij een beetje warm begon
te worden en bijna insliep, mompelde
hij: „En toch ben ik nu beroemd. Als ik
wakker word, zal ik alle kikkers ver
tellen...."
Maar wat hij wou vertellen weet nie
mand, want Kwek was alweer ingesla
pen, voor drie maanden lang.
Van links naar rechts: 1. watervogel;
5. staan veel bomen in; 8. een stel, twee;
10. rivier in Italië; 11. gevangenis in
kasteel; 13. al; 15. familielid; 17. kleine
bergplaats; 18. deel van een wiel; 20.
roep van een kauwtje; 22. cocos- of
dadelbomen; 24. verdieping in een groot
huis.
Van boven naar beneden: 2. plaats op
de Veluwe; 3. een zot; 4. dakvenster; 6.
voorzetsel; 7. nu en dan; 9. hert; 11.
jongensnaam (afkorting); 12. opstootje;
14. zit op een huis; 15. familielid; 16.
cocos-of dadelboom; 18. schep; 19. blaf
van een kleine hond; 21. zangstem (de
2e stem); 23. afkorting van Nederland.
Oplossing van het vorige raadsel
I. teen; 2. peen; 3. laan; 4. haan; 5. best;
6. mest; 7. been; 8. geen; 9. fles; 10. kies;
II. mond; 12. land; 13. mand; 14. tand;
15. spek; 16. trek; 17. stad; 18. blad; 19.
deur; 20. muur; 21. voet; 22. pret; 23.
duur; 24. zuur.
Je hebt hiervoor
nodig een vierkant
lapje katoen twee
maal zo breed en
lang als het teke
ningetje en wat
borduurzijde. Be
gin met het kleed
je in vieren te
vouwen en druk
de vouw even goed
door. Als je gaat
borduren, begin
dan met de bloem
in de hoek A, on
geveer 2 cm van
de kant. Maak de
kruisjes net zo
groot als op de
tekening en denk
er om. recht naast
elkaar! Het hele
patroon is in kruis
steek en de kleu
ren vind je in de
tekening. Je her
haalt dit in de drie
andere hoeken.
Het patroontje bij
B maak je in het
midden. (B is precies
haal ook dit patroon
A
kT
R.(
>OI
k
<7-
s
-A.
UVi
4
X
O
O
O
O
O
O
O
X
y
O
y
X
y
O
O
O
O
x
x
Ra
ÉT
O
O
O
O
y
O
y
y
O
y
x
y
O
y
y
5
A
O
y
x
O
!A>
'J
W3f
X
X
het midden). Her-
nog driemaal.
Zoom het kleedje en je zult eens zien
hoe aardig het is!
Leerlingen van de Bloemendaalse mu
ziekschool van mejuffrouw Ada Pirsch
hebben Vrijdagavond in het Jeugdhuis aan
de Donkerelaan te Bloemendaal een uitvoe
ring gegeven van de kinderoperette in drie
taferelen van Geertruida van Vladeracken,
getiteld „De sneeuwmannetjes". De regie
was in handen van mejuffrouw W. van
Eldik, die deze leiding op rustige wijze
voerde en toch de touwtjes strak hield.
De kinderoperette is van korte duur en
het was daarom goed gezien om de pauze
tussen het eerste en tweede tafereel te
vullen met een muzikaal optreden van drie
meisjes op blokfluiten, aan de piano door
mejufrouw Pirsch begeleid.
Het aardigst en langst is het tweede
tafereel, omlijst door een kort inleidend en
nog korter niet veel meer zeggend bedrijf
aan het einde. Mej. Van Vladeracken had
hier toch veel meer uit kunnen en moeten
halen. De amper vijf minuten durende slot-
acte ging vooraf door een pauze van ruim
een half uur, die beter had kunnen ver
vallen maar nu ongetwijfeld de koffie
kamer-beheerder ten goede kwam.
Natuurlijk waren er hiaten in de opvoe
ring, maar dat mag men de uitvoerenden,
allemaal nog kinderen van de lagere school
uitgezonderd Prinses Zwanendons, wel
ke rol door Carla Nolte werd gespeeld
niet te zwaar aanrekenen. Het is van meer
belang, dat deze meisjes en jongens voor
hun doen zeker niet onaardige prestaties
leveren; en dit heeft ook mejuffrouw
Pirsch aanleiding gegeven om de volgende
week al weer te beginnen met de eerste
repetitie van een nieuwe kinderoperette
„Repelsteeltje" van Johanna Veth.
De grote zaal van het Jeugdhuis was tot
de laatste plaats bezet waarvan de kin
deren een derde van het aantal plaatsen
innamen toen mejuffrouw Pirsch in
haar openingswoord terecht opmerkte, dat
het verenigingsleven in Bloemendaal maar
heel pover is. Kleine dorpen beschikken
meestal over muziekkorpsen, koren, toneel
clubjes enzovoorts, maar in Bloemendaal is
van dit alles maar heel weinig te vinden.
Zelfs het enige muziekkorps leidt nog een
kwijnend bestaan. De directrice van de
Bloemendaalse Muziekschool vond deze
wijk van de gemeente dan ook wel slecht
bedeeld.
Blijkens het verslag van het Bureau van
Consultatie bij de rechtbank te Haarlem
vervoegden zich op de 52 zittingen in het
afgelopen jaar 1333 (1951: 1275) bezoekers.
Buiten deze zittingen wendden zich tot het
secretariaat van het bureau nog 173 recht-
zoekenden (149). In totaal wendden zich
dus tot het bureau 1506 personen (1424).
In 832 gevallen werd voldaan aan het ver
zoek tot toevoeging van een advocaat voor
geheel kosteloze bijstand. Deze gevallen
betroffen 469 echtscheidingszaken; het
restant betrof alimentatie-zaken.
Opgemerkt wordt, dat jaarlijks het aan
tal dergenen, die zich tot het bureau wen
den, toeneemt. Het aantal toevoegingen is
verminderd doordat het bureau strengere
eisen stelt, alvorens tot een toevoeging be
sloten wordt. Speciaal wordt toegezien, dat
zo min mogelijk overijlde of onbewijsbare
vorderingen tot echtscheidingen worden
ingesteld. Ook worden de alimentatie-zaken
zo nauwgezet mogelijk tevoren bekeken
op hun kans van slagen.
In het verslag van de raad van rechts
bijstand in strafzaken wordt meegedeeld,
dat zich 67 bezoekers op de zittingen aan
meldden, terwijl buiten de zittingen nog 27
verdachten zich tot het bureau wendden.
In 20 gevallen werd voldaan aan het ver
zoek tot toevoeging van een raadsman.
Vrijdagmorgen waren twee kamers in het
huis van de opzichter eerste klas bij de
rijkstelefoondienst K. J. Preusterink,Van 't
Hoffstraat m Haarlem, tot de laatste plaats
bezet.
Familieleden, een lid van de directie van
de PTT in Haarlem en collega's van de af
deling huistelefoon waren namelijk aan
wezig om de heer Preusterink te huldi
gen ter gelegenheid van het feit, dat hij
veertig jaar bij de telefoondienst werk
zaam is.
De directeur van de telefoondienst,
ingenieur E. J. de Vos ging in het kort de
ambtenarentijd van de jubilaris na. De
heer Preusterink kwam als timmerman in
Zutfen bij de telefoondienst en via Zaan
dam kwam hij in 1940 in Haarlem terecht.
In de loop der jaren heeft hij zich opge
werkt tot opzichter eerste klas bij de af
deling huistelefoon.
De heer De Vos overhandigde naast het
geschenk ook nog namens de directeur-
generaal der PTT de gebruikelijke oor
konde.
Ook de heer J. v. Wilgen, die uit naam
van het jubileumfonds sprak liet zijn
woorden gepaard gaan van een geschenk.
Vervolgens was het woord, of liever het
lied, aan de „jongens" van de huistele
foon. Twintig mannen, die in twee dagen
tijd enkele feestliederen hadden ingestu
deerd. Zij zongen hun chef uit volle borst
toe en tot slot schonken zij hem een acte-
tas.
Hierna werd de dorst gelest en bleef
men nog enige tijd gezellig bij elkaar.
„De Leeuwerik" in Haarlem fungeerde
Donderdag enkele uren als universiteit en
de leden van „Oost en West" als studenten,
die les kregen over het onderwerp „aard
olie". Nadat voorzitter P. C. Woudstra deze
eerste bijeenkomst in dit jaar had geopend
kwam de heer J. K. P. Sloos, ingenieur bij
Esso Nederland N.V., voor de „klas". In
snel tempo nam de heer Sloos „Oost en
West" mee over olierijke terreinen en door
raffinaderijen. Een causerie over winning,
bewerking, verwerking, productie van de
een of andere grondstof kan voor een leek
licht gaan vervelen daar de lector-expert
te dikwijls en te gemakkelijk in ingewik
kelde détails treedt, doch de heer Sloos be
handelde zijn stof op een zeer begrijpelijke
en interessante wijze. „Oost en West" toon
de een grote belangstelling. Hier en daar
leidde het onderwerp tot discussies.
Ter illustratie van zijn woorden draaide
de spreker een Amerikaanse film, gemaakt
door Esso, en getiteld „Olie voor morgen",
die ondermeer een idee gaf van de grote
vraag naar olie, en het massale werk dat
gedaan wordt om aan deze vraag te be
antwoorden.
Als toegift draaide de heer Sloos en film
over New York als stad en staat. Typisch
Amerikaans maar toch wel interessant.
ADVERTENTIE
'hillegom
CAFÉ-RESTAURANT
TULIP-BAR GRILLROOM
VOOR UW CONGRESSEN
VERGADERINGEN
RECEPTIES EN
FAMILIE-PARTIJEN
INTIEM-GEZELLIG
TERRAS AAN DEMONSTRATIETUIN
24)
„Phipps is het een keer gelukt onder
valse voorwendsels eieren van hem los te
krijgen", zei Neill tot Co-nstance, „hij liet
't voorkomen, alsof hij ziek was en abso
luut eieren moest hebben. Johnnie gaf hem
een dozijn en wilde er geen betaling voor
accepteren, omdat hij niets met de zwarte
markt te maken wilde hebben. Naderhand
ontdekte hij, dat Phipps die eieren tegen
zwarte prijzen verkocht had aan de vrouw
van de plaatselijke aannemer!"
Johnnie keek Constance aan en de ont
stemde uitdrukking op zijn gezicht maakte
plaats voor vriendelijkheid, terwijl hij ze-:
„Prettig met u kennis te maken. Goed, ik
ga even met jullie mee naar binnen. Maar
laat Phipps niet weer in mijn buurt ko
men!"
„O, die komt zeker niet in mijn buurt",
antwoordde Neill, „hij is niet erg op mij
gesteld".
Cons'ance hoopte inderdaad, dat Phipps
om moeilijkheden te vermijden hen
niet zou benaderen, maar zijn grote voor
komendheid jegens haar deed haar ver
moeden, dat hij, zodra hij haar zag, een
poging zou doen om haar aan te spreken.
Het zou een beetje pijnlijk worden. Ten
slotte kende ze hem nauwelijks en had
slechts een vage indruk van hem, die niet
ongunstig was. Ze wist niet te verklaren,
waarom men algemeen zo'n hekel aan
hem scheen te hebben. Hij leek zo'n on
schuldig, vriendelijk mannetje! Ze vroeg
zich af, of hij werkelijk een klaploper was
en of hij ook mevrouw Fincham geld wist
af te zetten
Ze stapten uit de auto en liepen op het
Clubgebouwtje toe. Fiona liep vooraan
met Johnnie en praatte geanimeerd met
hem.
Ze zag er jong en enthousiast uit en
Constance keek even ontroerd naar haar.
Op dat moment kwam Peter Phipps
naar buiten. Hij liep met een uitdagend
opgeheven hoofd en riep over zijn schou
der iets tegen een gehoor, dat niet zicht
baar was. Constance verstond niet, wat
hij zei, maar voelde dat het een antwoord
was op beledigende woorden. De hele hou
ding van Phipps wees op gekrenkte trots,
en toen ze de uitdrukking van zijn gezicht
zag, kwam er iets van medelijden over
haar. Ze vond het vreselijk, als mensen
vernederd werden en zijn gelaatsuitdruk
king overtuigde haar ervan, dat iemand
daar binnen hem diep beledigd had
JohnrJe en Fiona keken hem onbewogen
aan, Johnnie maakte een opmerking er.
Fiona lachte luid. Phipps deed, alsof hij
niets hoorde, en haastte zich, om weg te
komen. Constance keek ontstemd in de
richting van Johnnie en Fiona. Waarom
moesten ze dat arme mannetje, dat toch al
niet populair bleek te zijn, nog een extra
duw geven?
Neill, die achter haar aan kwam lopen,
keek haar spottend aan.
„Verspil je gevoelens van medelijden
niet, Con!" zei hij. „Dat zou zonde zijn".
„Medelijden?" zei Constance, terwijl ze
vragend haar wenkbrauwen optrok.
„Ja, medelijden met Phipps", antwoord
de Neill. „Het was duidelijk op je expres
sieve gezientje te lezen".
Constance fronste. Ze had altijd haar
best gedaan om haar gevoelens niet te la
ten blijken. Het behoorde bij haar trai
ning. Het was om allerlei redenen beter,
altijd onbewogen en kalm te schijnen, als
je het in de wereld tot iets wilde bren
gen
Neill lachte en stak vertrouwelijk een
arm door de hare. „Ik weet, dat je je
ergert", zei hij vrolijk, „je wilt onbewo
gen en hard schijnen en verkeert in de
waan, dat je een „pokerface" hebt".
„Helemaal niet", zei Constance kribbig,
„maar ik haat mensen, die grof zijn".
„En je hart gaat uit naar de verdrukte
onschuldzei Neill plagend.
„Dat is niet waar", zei Constance vin
nig. „Ik weet maar al te goed., dat ziele-
pieten het gewoonlijk aan hun eigen fou
ten te danken hebben, dat ze iri zo'n toe
stand verkeren. Meestal is zulk soort men
sen lui of weinig capabel of iets dergelijks.
Bovendien ben ik helemaal niet sentimen
teel. Maar ik weet alleen goed, hoe èrg
een vernedering kan zijn...,"
„Werkelijk?" zei Neill peinzend. „Voor
uit, laten we naar binnen gaan en ons
amuseren".
Ze moest opeens met grote intensiteit
aan haar moeder denken, die altijd men
sen, die het moeilijk hadden, geholpen
had en daardoor zélf vaak in moeilijkhe
den was geraakt. Ze had weinig plezier
gehad van al haar goede werk jegens men
sen, die het niet verdienden en die zij niet
doorzag.... De dwaze vrouw had echter
niet willen leren uit haar slechte ervarin
gen! Ze zei altijd, dat ze niet anders kón.
Nee, dergelijke zielige mensen brachten je
niet verder. Een een mens moest duidelijk
zijn doel voor ogen hebben, om het in de
wereld tot iets te brengen! Johnnie was al
met Fiona naar binnen gegaan en toen
Constance met Neill binnenkwam, zag ze
hen aan het andere eind van de bar zitten.
Een groot houtvuur brandde in een open
haard van rode baksteen en het vertrek
was vol sigarettenrook en gelach en ge
praat. Een lange, niet-onaantrekkelijke
jonge vrouw van een jaar of acht en twin
tig kwam op Neill af.
„Dag lieve Neill", riep ze op enigszins
overdreven toon uit. „Wat heerlijk je te
zien!"
„Dag Barbara", zei Neill onbewogen.
„Je ziet er best uit".
Dit was niet bepaald een opmerking, die
iemand als Barbara Reld op prijs zou stel-
CONGRESZAAL
IJOO ZITPLAATSEN
MODERNE TONEEL- EN
GELUIDSINSTALLATIE
De kerkdienst, die Zondag in de Doops
gezinde Kerk in Haarlem wordt geleid
door de plaatselijke predikant, ds. C. P.
Hoekema uit Heemstede, zal een half uur
eerder (om tien uur) aanvangen. De dienst
wordt door de Wereldomroep uitgezonden
naar Afrika, Australië, Azië en men kan
de uitzending mogelijk ook elders volgen.
De dienst wordt uitgezonden over de golf
lengten 13.96, 16.88, 19.71 en 49.79 meter.
De heer J. Panman, directeur van het
Centraal Bureau van de Nederlandse Reis-
vereniging, is er vorig jaar met de cineast
Harry Kuyters te Epe op uitgetrokken, om
een kleurenfilm te maken over Frankrijk.
Een tocht van 500 km. werd afgelegd en
het resultaat van de vele beelden, die ge
maakt zijn, hebben de leden der Haar
lemse afdeling Vrijdagavond in de tuinzaal
van het Concertgebouw kunnen bewon
deren.
Onder de titel „Dwars door Frankrijk,
bekend en ombekend" werd de film ver
toond en de heer C. H. Groen gaf een toe
lichting na vooraf een korte inleiding over
Frankrijk te hebben gegeven.
De tocht begint bij Evrange aan de
Frans-Luxemburgse grens. Via Metz en
Nancy is men dwars door ELzas Lotharingen
naar Colmar getrokken en door de Jura
wordt de reis voortgezet naar de Franse
Alpen (Chatel, Chambéry en Grenoble),
waarna de Rivièra bereikt wordt. Een be
zoek wordt gebracht aan de Rhónedelta en
aan de Pyreneeën. Verder gaat de tocht
door Lourdes, langs de Baskische kust
(Biarritz), naar Rocamadour. Bezoeken
worden gebracht aan de kathedralen van
Bourges en Chartres en aan de fraaie kas
telen langs de Loire.
Het slot van de film is gewijd aan Parijs
en ook van deze stad heeft Harry Kuyters
een aantal fraaie beelden gemaakt. Het
geheel was pen aantrekkelijke film die een
goed beeld gaf van vele delen van Frank
rijk. Met belangstelling volgden de be
zoekers het vertoonde.
De heer C. Spaargaren, voorzitter der
afdeling, heeft de heer Groen dank gezegd
voor de toelichting.
Opdracht voor Haarlems bedrijf
Namens en voor rekening van het ge
meentebestuur van Leiden heeft het Ad
viesbureau P. W. Deers, afdeling Amster
dam aan de N.V. Technische Maatschappij
P. J. F. van Oeffel te Haarlem opgedragen
het leveren en monteren van een centrale
verwarmingsinstallatie in de tot was-,
schaft, en kleedlokalen te verbouwen oude
werkplaats van de gemeentereiniging te
Leiden.
De nieuwe organisatie van de paedago-
gische concerten voor de schooljeugd
boekte gisteren, op de tweede H.O.V.-avond
het succes van een geheel bezette concert
zaal;
Het programma werd ingeleid en gediri
geerd door Marinus Adam, en bestond uit
het Symphonisch gedicht „Die Moldau"
van Smetana, het symphonisch drieluik
„La Mer" alsmede de „Marche Ecossaise"
van Debussy. Klaarblijkelijk heeft men
met „La Mer" de proef willen nemen hoe
de jeugd op deze impressionnistische kunst
zou reageren, want de heer Adam nodigde
zijn gehoor uit, schriftelijk zijn indrukken
over dit programma-onderdeel mee te
delen. Mocht een groot percentage van het
auditorium daar op ingaan, dan kon zo'n
referendum wel eens interessant worden.
Meer dan oppervlakkige indrukken aan de
hand van de verklarende titels van de on
derdelen, komen er echter gezien de ge
compliceerdheid van dit meesterlijke or
keststuk natuurlijk niet van verwach
ten.
De inleider beperkte zich wijselijk tot
een beknopte verklaring der muzikale ele
menten, maar wist met het orkest een bij
zonder mooie uitvoering van het werk tot
stand te brengen.
„Die Moldau" werd uitvoeriger toege
licht, aan de hand van de omschrijving die
Smetana zelf van zijn werk gaf: „De rivier
„De Moldau" ontspringt uit twee bronnen;
zij spartelt lustig over de rotsen en glimt in.
het licht van de zon. Ze wordt steeds
breder en haar oevei-s weergalmen van
jachtmuziek en volksdansen. Ze glijdt
voort onder het schijnsel der maan waarin
men nymphen ziet dansen. Dan bereikt zij
de stroomversnelling bij St. Jan, waar haar
golven schuimend op de rotsen uiteen
spatten. En daarna stroomt ze machtig en
onbelemmerd op Praag aan, waar ze door
de oude koningsburcht van Vysehrad be
groet wordt".
Dit duidelijke gegeven, muzikaal ver
klankt in karakteristieke en zeer begrijpe
lijke melodieën, bleek wel een zeer ge
schikt onderwerp voor een paedagogisch
concert. Elk onderdeel van Smetana's pro
gramma werd bovendien apart ten gehore
gebracht, alvorens het stuk in zijn geheel
gespeeld werd.
De „Marche Ecossaise", eerst voor vier
handig pianospel gecomponeerd en pas
later voor orkest gezet, kon aan de jeug
dige toehoorders duidelijk maken, dat de
mars-vorm onvermoede mogelijkheden
bezit, wanneer de fantasie van een geniaal
componist en ongeëvenaard instrumenta-
tor als Debussy er een apart karakter aan
geeft.
In het begin van de avond werden de
monstraties gegeven van spel op de harp,
de hobo, de althobo en de hoorn.
Op 19 Februari volgt het derde jeugd-
concert van het seizoen, met medewerking
van de pianist-componist Hans Osieck.
JOS. DE KLERK
De Haarlemse advocaat en procureur mr.
A. Proner, die voor de C.P.N. zitting heeft
in de Provinciale Staten van Noordholland
en in de gemeenteraad van Haarlem, zal
de verdediging op zich nemen van. de 23
December 1952 gearresteerde Russische
journalist Leo Konstantinowitsj Pissarev,
tegen wie onlangs een bevel tot gevangen
houding is afgekomen. Tegen dit bevel is
nu appèl aangetekend, dat Donderdag in
raadkamer voor het Haagse gerechtshof
zal worden behandeld. Mr. Proper heeft
zich nu belast met de verdediging van Pis
sarev, nadat hij met deze en met diens
echtgenote,- Loebov Pissarev, terzake over
leg gepleegd had.
„Vriendenkring" speelt voor
hospitaal-kerkschip „De Hoop"
De toneelvereniging „Vriendenkring"
uit Haarlem-Noord, geeft op Zaterdag 24
Januari haar tweede uitvoering van dit
seizoen. Opgevoerd zal worden het toneel
spel „Storrneiland" van Bob Bertina, regie
W. J. Mulder.
Daar het Noordelijkste gedeelte van
Haarlem nog steeds van een goede zaal ver
stoken is, zal ook deze uitvoering in „De
Weyman" te Santpoort plaats vinden.
De baten komen ten goede van het Hos
pitaal-Kerkschip „De Hoop",
Nachtdienst apotheken
Th. A. Klinkhamer, Koninginneweg 69,
telef. 11596.
Grijseels en Van Hees, Lange Veerstraat
19, telefoon 11000.
Frans Hals-apotheek, Frans Halsplein I.
telefoon 11180.
ADVERTENTIE
voor verhuizingen groot en klein.
MEUBEL, cn PIANOTRANSPORT
door geheel Nederland.
Goederen zonder prijsverhoging verzekerd.
Tel. 20020 - Rozenstr. 15 - Tel. 12525
len, bepeinsde Constance. Er waren heel
wat vleiender opmerkingen met betrek
king tot haar uiterlijk te maken....
Maar Barbara scheen het helemaal niet
erg te vinden. Ze straalde. Toen ze echter
Constance gewaar werd, betrok haar ge
zicht. „Barbara, mag ik je voorstellen, dit
is Con", zei Neill, „Con is de nieuwste
waakhond van mijn tante".
„Maarikdacht, dat je tante
een gezelschapsjuffrouw had aangesteld",
zei Barbara, Constance verwonderd aan
starend.
„Je bedoelt, dat je een dame op leef
tijd verwacht had", zei Neill met een lach.
„Wel, om je de waarheid te zeggen, had
den wij ook zo iemand verwacht, maar je
kunt nu zelf zien, dat we het bij het ver
keerde eind hadden
„Ik kan me niet voorstellen, dat iemand
het daar lang uithoudt", zei Barbara, die
opeens ontstemd scheen te zijn. „Ik' be
doel niet, jij en Fiona", voegde ze er aan
toe, terwijl ze Neill aankeek, „maar ieder
ander
Neill lachte. „O, Con heeft nog lang niet
alles gezien. De ergste dingen hebben we
nog voor haar verborgen gehouden", zei
hij.
Barbara Reid lachte geforceerd. Het
was overduidelijk, dat ze alles behalve in
genomen was het met idee, dat Constance
onder hetzelfde dak woonde als Neill.
„Het arme kind", dacht Constance mede
lijdend, „ze heeft toch immers geen schijn
van kans bij Neill. Bovendien is ze jaren
ouder!"
„Barbara, wat wil je drinken?" vroeg
Con?" "en W3t Zal h6t VOOr j°U ZÜn'
„Ik weet het niet", antwoordde Bar
bara. „Ik moet niet veel meer hebben an
ders zie ik ze rennen...."
Van de andere kant van de bar riep
Johnnie met luide stem: „Hé, Neül, ik
dacht dat je er met mij eentje wilde drin
ken!"
„Ik kom al", antwoordde Neill.
Barbara keek hem fronsend aan. „Ik
begrijp niet, dat je iets met die man te
maken wil hebben", zei ze. „Hij is volko
men onmogelijk. Hij heeft de hele avond
Peter Phipps het leven zuur gemaakt".
„Ik ben nu eenmaal gesteld op Johnnie",
antwoordde Neill luchtig.
„Kom je bij ons zitten, Barbara, of is
het je onmogelijk een vriendelijk woord
met Johnnie te wisselen?"
„Ik ga nog even wat bij Archie praten",
zei Barbara demonstratief.
„Ik zie je straks nog wel".
„Hgt komt me voor", zei Constance
glimlachend, toen ze in de richting van Fi
ona en Johnnie liepen, „dat er hier heel
wat verborgen en misplaatste gevoelens
in deze kleine samenleving bestaan".
„Daar heb je gelijk in", antwoordde
Neill. „Er zijn er hier ontelbare. Dat is op
alle dorpen zo. J;e zult er nog wel meer
merken".
(Wordt vervolgd).
