The Diamonds
Het fieebtetifd yelat
IN DEN HAAG
COOL JAZZ
Vogels „financierden" een van de
duurste spoorwegen ter wereld
Millioenenverlies
in de filmindustrie
Schilderijenmarkt
in Den Haag
fandag,
Goede Meest in
Vreemde historie van
gevederde diplomaten
die basis legden voor
Peru's welvaart
Dierbare vrienden
Onze Puzzle
Duitse muziekweken met
Nederlandse werken
VOOR DE KUST VAN PERÜ in Zuid-Amerika ligt een snoer van onherbergzame
rotseilanden, die tezamen het vreemdste en scherpst bewaakte natuurreservaat ter
wereld vormen. Daar huizen, omgeven door een cordon van beschermende maat
regelen, de millioenen „guanaye -vogels, vreemde vogels die er met hun witte
borstveren en zwarte vleugels uitzien als deftige diplomaten in rokcostuum en dan
ook ogenblikkelijk herinneringen oproepen aan de pinguïns van Antartica. En dat
is niet de enige gelijkenis, want net als de pinguïn stamt ook de guanaye uit het
Zuidpoolgebied en dat hij in de tropische hitte van Peru gedijt is alleen te danken
aan de koude Humboltzeestroom die de kust van dit land omspoelt. De Humbolt-
stroom voert ook het geliefkoosde voedsel der guanayes, de ansjovis, aan en het is
een fantastisch gezicht zon vliegend tapijt van vogels, dat vaak een lengte van
tientallen kilometers heeft, krijsend en klapwiekend op een school van die visjes
te zien neervallen. Zo'n luchtaanval duurt hoogstens tien minuten, in welk tijds
verloop elke vogel van zestig tot honderd ansjovisjes buit maakt. Daarna vliegt de
kolonie met een grote boog terug naar haar rotseilanden waar zij rustig het maal
gaat verteren en waar het ook in overvloedige mate de guano vogelmest
deponeert die de basis vormt van Peru's nationale welvaart.
DANK ZIJ DEZE verstandige maatre
gelen heeft Perü zijn voornaamste bron
van inkomsten, de guamo-industrie, kun
nen consolideren en uitbreiden, totdat er
in 1940 plotseling opnieuw een kink in de
kabel kwam. In dat jaar veranderde de
koude Humboltstroom namelijk plotseling
van richting om ver Westelijk van Peru's
kust een nieuwe koers te gaan volgen.
Daarmee verdwenen zowel de klimatolo
gische bestaansvoorwaarden als het voed
sel - de ansjovis - voor de guanaye-vogels,
die dan ook in enkele maanden tijds bij
tienduizenden hun rotseilanden de rug
toekeerden. De gevolgen waren desastreus,
want terwijl de oogst van 1939 nog 180.000
ton guano had opgeleverd, kon men in
1941 en '42 met grote moeite nog slechts
80.000 ton bijeenschrapen, hetgeen niet
eens voldoende was om Peru's eigen be
hoefte te dekken. Meer dan zes jaar duur
de deze toestand voort; toen, even onver
wacht als zij verdwenen was, keerde de
Humboltstroom terug naar de oude stran
den - en met haar de vogels en de guano.
ALLEEN MET BEHULP VAN GUANO
kan de schrale kuststrook van het land
oogsten opleveren De grond is er arm en
dor, maar door voldoende guano te
strooien kan de Peruaanse boer van elke
hectare zesmaal zoveel katoen oogsten als
zijn collega in het waterrijke Mississippi-
gebied en viermaal zoveel als de fellahs
in de Egyptische Nijldelta, dat als een der
gunstigste katoen-klimaten ter wereld
geldt. Guano is namelijk een der rijkste
natuurlijke meststoffen met een zeer hoog
stikstofgehalte, dat voor bepaalde gewas
sen, bijvoorbeeld aardappelen, zelfs te
sterk is om onvermengd gebruikt te kun
nen worden. Voor bepaalde tropische cul
tures, zoals katoen en suikerriet, kan het
echter wonderen doen.
Dat hadden reeds de oude Inca's hon
derden jaren voor het begin van onze
jaartelling ontdekt - en zo zuinig waren
zij op hun guanoschatten dat zij zelfs de
doodstraf stelden op het doden van een
guanaye-vogel. Toen de Spaanse conquis
tadores het Incarijk leegroofden en ver
nietigden, raakten de vogel-eilanden in
het vergeetboek en zo stapelde zich daar
de guano op tot lagen van zestig meter
dikte, die in de loop der eeuwen versteen
den tot een krijtwitte korst, die de rotsen
het aanzien gaven van een schitterend
Alpenlandschap.
PAS NA DRIE EEUWEN werden deze
vergeten schatten herontdekt door de
Duitse chemicus Von Licbig, die in 1840
guano-monsters analyseerde en bevond
dat zij 33 maal zoveel stikstof bevatten
als stalmest. Zijn rapport werd in enkele
weken wereldbekend en het resultaat
daarvan was dat Noord-Amerika en de
Europese landen als om strijd grote hoe
veelheden guano begonnen aan te kopen.
De prijzen schoten omhoog en er werden
tal van expedities uitgerust om andere
guano-eilanden te zoeken. Nergens echter
vond men zulke rijke voorraden als op de
Peruaanse archipel, waar de visrijke kou
de zeestroom en het droge klimaat de
ideale condities geschapen hadden voor
een groot en volwaardig guano-bestand.
In weinige jaren tijds werden er millioe
nen verdiend en veranderde de hoofdstad
Lima van een stoffig, armetierig gat in
een weidse moderne stad met brede ave
nues, prachtige parken en pompeuze pa
leizen, terwijl ook de befaamde spoorweg
over het Andesgebergte, die een der duur-
sten ter wereld werd, uit de opbrengst der
vogelmest gefinancierd werd.
Met echt-Zuid-Amerikaanse luchthar
tigheid meenden de Peruanen dat aan hun
pas-verworven voorspoed geen einde zou
komen; zij smeten met geld en hakten er
in het wilde weg op los in hun guano-
schatkamers, die wel rijk, maar helaas
niet onuitputtelijk waren. Nauwelijks een
kwarteeuw later was de voorraad van
eeuwen - in totaal 32 millioen ton vogel
mest - volkomen verdwenen en, wat nog
erger was, ook het grootste deel van de
vogels zelf. Bij het binnenhalen van de
buit was rqen namelijk zo onbesuisd te
werk gegaan dat de dieren geen kans
meer kregen om rustig te nestelen en te
broeden, zodat het gros al spoedig naar
veiliger oorden vertrokken was. Maar
voor het helemaal te laat was, greep de
regering in, legde de guano-rooftochten
aan banden en bepaalde dat er slechts en
kele maanden per jaar „geoogst" mocht
worden onder leiding van de Compania
Administradora del Guano, waarin de
overheid voor 51 percent van het kapitaal
participeerde
De Nationale Filmfinancieringsmaat
schappij, die door de Engelse regering
werd opgericht met het doel de filmindu
strie tot nieuw leven te brengen, heeft
bekend gemaakt, dat zij sedert 1948 een
verlies heeft geleden van 2.600.495 pond
sterling. Zij kondigde aan, dat plannen be
staan een controlerend belang te verwer
ven in de British Lion Film Corporation,
een van de drie grootste concerns in En
geland, welke de grootste schuldenaar der
maatschappij is. De filmmaatschappij
heeft in totaal van deze regeringsinstel
ling ongeveer drie millioen pond sterling
geleend, welke schuld volgens de financie
ringsmaatschappij voor een groot deel on
inbaar is.
Enige jaren geleden werd door een aan
tal jongere schilders aan de Lange Vijver
berg in Den Haag een openluchtmarkt van
schilderijen gehouden. De belangstelling
van de zijde van het publiek was zeer
groot en er werden zaken gedaan.
De kunstschilders C. P. A. Hos, Henk
Peeters, Willem Schrofer en Co Westerik
hebben zich in een comité verenigd om in
de maand Juli wederom een dergelijke
kunstmarkt aan de Lange Vijverberg te
doen plaats hebben. Het peil van de ten
toonstelling willen zij zo hoog mogelijk op
voeren. Kitsch" zal worden geweerd. De
exposanten zullen bij toerbeurt op de ten
toonstelling aanwezig moeten zijn om het
contact met het publiek te bevorderen.
»°OOCOOOOOOI
Zij zijn er sindsdien gebleven en de dank
bare Peruanen hebben hen in de watten
gelegd gelijk nimmer tevoren. Schepen
mogen de eilanden niet dichter dan op een
mijl afstand naderen noch hun scheeps-
fluit gebruiken, vliegtuigen moeten op
duizend meter hoogte passeren en voorts
worden de kolonies permanent bewaakt
door scherpschutters wier taak het is, de
geweldige condors neer te schieten die
jacht maken op de guanayes. In de magere
jaren van 1940-1947 heeft men bovendien
muren van een meter hoogte om de rots-
plateaux op de eilanden gebouwd om te
verhinderen dat een deel van de verdroog
de guano in zee zal waaien door het klap
wieken van de opstijgende en neerdalende
vogels.
FANTASTISCHE VERMOGENS worden
er thans niet meer verdiend in deze
vreemde culture en Europa is zelfs sedert
de opkomst van de kunstmest-industrxe
helemaal geen afnemer meer van de Pe
ruaanse guano. Noord-Amerika daarente
gen, dat ook met het oog op de vracht
prijzen gunstiger ligt, is nog altijd een
gretige koper van elke hoeveelheid die het
bemachtigen kan.
Sinds kort is men ook begonnen met po
gingen om guanaye-kolonies te stichten
aan de kust van Neder Californië in Mexico
waarvoor Perü de bebroede eieren levert
in ruil voor een aandeel in de toekomstige
guano-op'orengst. Wel een bewijs hoe hoog
deze natuurlijke meststof nog aangeschre
ven staat in de overigens geheel „versyn-
thetiseerde" landbouw-chemie. H. C.
Ik voel me een beetje lam.
WEET IJ waar de Haagse Zondag hei
puurst is? Op het Plein. En weet u
waarom? Omdat daar het standbeeld
van Willem de Zwijger staat, Vader des
Vaderlands, met een geheven wijsvin
ger, die op weg is om met een bezwe
rend gebaar op de lippen gelegd te wor
den. Ach ja, in de loop van de ochtend
en de vroege middag komen er een paar
auto's aanrijden die er gestald worden,
maar dat mag geen naam hebben. De
chauffeurs van de buitenlandse touring
cars, die er hun quantum nieuwsgierig
heid afleveren, hangen een beetje on
deruitgezakt onder het stuurwiel te
slapen en achterin liggen de jassen
en vestjes van hen, die zich op een
goed Hollands weertje hadden voor
bereid. Maar dat is niet nodig ge
bleken. De regen, of zelfs maar een
bewolkte lucht zou vandaag zeer onwel
kom zijn. Wan1 des Zondags recipiëert
Den Haag met de allures van een gran
de dame. De grande dame die met de
mogelijke gewoonheid van haar gasten
rekening houdt. Daartoe werd bijvoor
beeld op het Haagse perron bij de uit-
gangstrappen een automatische schoen
poetsmachine neergezet, waar de stof
fige reiziger zijn schoeisel tegen beta
ling van een kwartje kan laten borste
len en poetsen binnen anderhalve mi
nuut. Op die manier verzekert de resi
dentie zich van welverzorgde, gasten.
Nog meer attenties heeft Den Haag
in petto. Als men zijn treinkaartje heeft
afgegeven en men onder de stations
overkapping naar buiten treedt, staat er
een fiacre te wachten. De koetsier zit
met een hoge zije op de bok, de teugels
losjes over de rug van het dromerige
hitje, bereid om op het geringste teken
zijn wagentje aan het rijden te brengen.
En ineens duiken overal tientallen bloe-
menventers op. Nietwaar: op bezoek
gaan, dat betekent een geurige attentie
voor de gastvrouwe meenemen. „Zeker,
zeker, mevrouw Den Haag, ik had zo
gedacht een klein bloemetje, dat is wel
op z'n plaats". En dan zal mevrouw Den
Haag met een hoofse buiging en met
een nodigend gebaar naar de zitplaat
sen op een harer terrasjes, het boeketje
in ontvangst nemen. En dan doet men
er 's Zondagsmorgens er het beste aan
een der terrasjes aan het Buitenhof te
kiezen, onder een breed rood-wit ge
streepte markies en dicht bij de jonge
boompjes langs het trottoir, want dan
ziet men de mensen het best. De Hage
naars, die zich met gedistingueerde
haast voorbij spoeden naar hun kopje
mocca in Den Haag drinkt men geen
koffie met slagroom. Vrouwen die
bijna allemaal een bontje dragen, fop of
geen fop, ladykillerige heren met pi
kante snorretjes en gemaniëreerde
handgebaren en hooggehakte meisjes,
die modieus geschoren poedels aan de
lijn meevoeren. Zelfs de kleine straat-
schuimertjes hebben zich aan de Haagse
Zondag aangepast. Ze hebben nette col
bertjes en jazeker glacés aan de
handen, maar af en toe komt er toch
iets van hun ware aard naar buiten,
want dan zegt bijvoorbeeld zo'n rood
harig jochie, terwijl hij gevaarlijk dicht
langs het tafeltje schuift, waar een be
schaafde Haagse achter haar mocca zit:
„Ja sag, laeten we hier eventjes dineren,
sag", en dan staat er een vertoornde
kellner klaar om de orde te herstellen.
VOOR DE CINEAC op het Buitenhof
staat in de vroege middag al een queue
voor de kassa en er komen steeds meer
gegadigden, ouders met kinderen, die
haastig vooruit lopen en die, om deze
penetentie voor de opofferingsgezinde
ouders v/at te verzachten, al bij voor
baat roepen: „Er staat geen rij, hoor, er
staat geen rij". Wie het maar geloven
wil. Dit vroege middaguur is overigens
gereserveerd voor de wandelgragen der
élite. Tegen drie uur komen de anderen,
de dames bijvoorbeeld, die voor iedere
étalage halt houden en met de allure
van: „Dat gaan we morgen even kopen"
maar dankbaar dat ze vandaag niet
terecht kunnen de tasjes en schoenen
harer dromen monsteren. Tegen deze
tijd ook is ieder bankje aan de Vijver
berg bezet. De meeuwen, eenden en
zwanen hebben een drukke middag voor
de boeg, om de kleine handen die de
met zong gesneden blokjes brood met
grote gulheid uitstrooien, niet teleur te
stellen.
EN HET BINNENHOF, residentiële
oase? Wel, daar zijn de buitenlanders
m.et hun belichtingsmeters, daar ruist
het fonteintje en van de kantelen van
de Ridderzaal strijken duiven naar be
neden om een graantje mee te pikken,
aldus bijdragende tot de vervolmaking
van de vergissing dat Den Haag lande
lijke hoofdstad zou zijn. Nietwaar, op
Trafalgar Square in Londen, op de Wes-
termarkt in Amsterdam en op de Rad-
huspladse in Kopenhagen, daar zijn ze
ook, de duiven, die door de buitenlan
ders worden gevoerd, gefotografeerd
en bewonderd. Achter de ramen van de
regeringsburelen aan het Binnenhof
staan de voor het weekeinde leegge
ruimde bureau's, maar hoe voortreffe
lijk dat ook gebeurde, men vergat hel
Zaterdagblad van de kalender te ver
wisselen voor dat van de Zondag. En
dan zegt men dat regeren vooruitzien
is....?
PAS NA HET avondeten, als de
straatlantaarns aanfloepen op het ogen
blik dat de zon haar stralen niet meer
over de hoge daken weet heen te wer
pen, eerst dan komen de massa's naar
de binnenstad. In de Passage, Lange
Poten en in de Spuistraat wordt men
vrijwel van de been gelopen. Toch zijn
het andere mensen dan die de Konings
straat onbegaanbaar maken; dat is een
soort standsverschil, hier lopen name
lijk de straatschuimertjes weer. Zo als
in iedere andere stad: fluitend, rumoerig
pratend en duwend. Om de torenspitsen
van het Binnenhof zweven een paar
late zwaluwen, een laatste toerist leest
er nog met een zwaar accent de inscrip
tie op de fonteinbak hardop voor, ten
behoeve van zijn gezellen. En op het
Plein staat, in het duister, Willem de
Zwijger, Vader des Vaderlands, met een
geheven vinger die hij nu van de lippen
heeft genomen. Morgen kan men moei
lijk tot stilte manen. Ook op het Bin
nenhof wordt dan weer gewerkt. L.
OOOOOOOOOOi
<XXXXXXOOC<XXX»OOCXXiCXXXXXXXX)COOCKXXXXDCOOOOCOOOC*X)OCOOCXXXXXXXXXXXXX*
J9
99
99
Wij wagen het zij het enigszins schuchter in deze ko
lommen uw aandacht te komen vragen voor een bepaalde kunst
uiting, die velen onder u volstrekt niet na aan het hart zal
liggen, waarvan de meeste ouderen zelfs een grote afkeer zullen
hebben: het beoefenen van jazzmuziek en wel in het bijzonder
van de moderne jazz, bebop, cool jazz of hoe men het ook noe
men wil. Het is algemeen bekend, dat juist deze moderne mu
ziek weinig wordt gewaardeerd. Haar tegenstanders hebben
zelfs menigmaal beweerd, dat zij geen levensvatbaarheid bezit,
dat zij slechts een voorbijgaand verschijnsel is, dat zijn (korte)
tijd wel zal uitdienen om dan voorgoed uit onze beschaving te
verdwijnen. Om te bewijzen, dat deze boude veronderstelling
onjuist is, zou men naar voren kunnen brengen, dat de ver
schillende vormen van de moderne jazz de sterke opleving van
de dixielandmuziek na de laatste wereldoorlog glansrijk het
hoofd hebben geboden. Hoe dan ook, velen, ook in ons land, zijn
ervan overtuigd, dat de moderne jazz gefundeerde bestaans
rechten heeft en dat zij deze op voortreffelijke wijze verdedigde.
Tot hen, die tot deze slotsom zijn gekomen, behoren zeker de
leden van het Haarlemse quintet The Diamonds, die wij onlangs
hebben gesproken en beluisterd! Een frisse, levendige combo
van vijf jonge mensen, die zich stuk voor stuk met hart en ziel
aan de „cool music" wijden. Men moet daaruit evenwel niet
afleiden, dat zij voor andere velen zullen wellicht denken:
„serieuze" muziek ongevoelig zijn: Dat kan ook niet, want een
zuiver musicus moet, zeggen zij, begrip hebben voor iedere soort
muziek, ook al zal hij zich slechts op een van die soorten toe
leggen.
Maar laten wij eerst de in Haarlem en omgeving wonende
leden van dit „semi-prof"-orkest eens aan u voorstellen. Daar
is in de eerste plaats de pianist, de 25-jarige Kees Slinger, die
als leider fungeert. Dan is er bassist Henk de Jong, 32 jaar oud.
Vervolgens komt Jimmv Dikker, 24 jaar, die altsax en klarinet
blaast en tevens als vocalist optreedt. Tenslotte zijn er twee
broers, de zestienjarige Rudi Brink, de jongste van de vijf, die
tenorsax en klarinet speelt en de 21-jarige Han Brink, die als
drummer het ensemble zijn stuwende kracht verleent.
Het orkest bestaat in zijn huidige vorm nog niet zo lang, al
werd het reeds in Februari 1952 opgericht door Kees Smal, ex-
klarinettist van het „Miller-sextet". De tenorsax hoorde toen
nog niet in de combo thuis. Zij deed haar intrede in December
van het vorige jaar, toen Kees Smal „beroeps" werd en het
ploegje vaarwel zei. Pianist Kees Slinger nam toen de leiding
over en voegde Rudi Brink, die slechts twee dagen een tenor
sax in huis had, bij zijn jongens. Dat was een hele verandering
voor het quintet: de arrangementen moesten door de instru
mentenwisseling volledig herzien worden. Sommige waren zelfs
niet eens meer te spelen. Deze arrangementen zijn grotendeels
afkomstig van de pianist, maar ook Rudi zet er wel eens een op
papier, evenals Kees Smal, die op deze wijze nog zijn mede
werking aan de band blijft geven. Daarnaast kent het quintet
een groot aantal zogenaamde kop-arrangementen, die niet op
papier staan, maar tijdens het oefenen worden opgebouwd en uit
het hoofd geleerd.
De directe aanleiding voor ons bezoek aan deze musici was
de wetenschap, dat zij onlangs in de finale van de door de
Avro voor amateurs- en semi-prof-orkesten uitgeschreven jazz-
competitie als derde zijn geëindigd. Geen slecht resultaat, als
men bedenkt, dat er in het geheel zowel in de oude als in de
moderne stijl zeventig orkesten en ensembles aan dit muzi
kale tournooi deelnamen. Maar „The Diamonds" zelf zijn maar
matig tevreden over de uitslag van de jury en met hen vele
anderen, die niet alleen hadden gehoopt, maar stellig hadden
verwacht, dat zij als winnaars zouden worden uitgeroepen.
Horizontaal: 1. aanzienlijke hoogte; 4. put-
emmertje; 7. ijzerhoudende aardkorst; 8. ver
driet; 9. graafschap in Engeland; 11. kook
kachel; 14. lopend touw tot het inkorten der
zeilen; 15. gemeente in Limburg; 19. aan
loop; 20. afgestoken stuk gras; 21. boom; 22.
dorp in Drente; 23. deel van een rad.
Sinds April is de combo als huisorkest
aan de Haarlemse Jazz Club verbonden.
Het eerste optreden was echter nog geen
onverdeeld succes. Het jazzclub-publiek,
dat is ingesteld op de vaak ietwat luid
ruchtige dixielandmuziek, moet nog aan
het betrekkelijk bescheiden geluid van dit
moderne orkest wennen. Slinger is trou
wens zeer beslist in zijn opvatting: „Voor
een jazzclub speel ik (uiteraard moderne)
jazzmuziek. De commercialiteit, waaraan
wij bij het verzorgen van feestavonden
helaas moeten toegeven, is hier uit den
boze, omdat wij immers dit publiek in ze
kere zin hebben op te voeden". Overigens
was het hem opgevallen, zei hij, dat zijn
muziek, in tegenstelling tot die in oude
stijl, juist bij hen, die jazz over het alge
meen niet kunnen aanvaarden, zeer veel
waardering ontmoet, hetgeen een aanspo
ring is om de bij de répertoirekeus en be
zetting ingeslagen weg te blijven volgen.
De niet onbelangrijke resultaten van de
laatste maanden heeft het quintet onge
twijfeld te danken aan intensief repeteren.
Zij zijn er de jongens niet naar om, een
maal bijeengekomen, er een plezierige
avond van te maken met af en toe een
nummertje muziek. Als zij repeteren (en
dat gebeurt ten minste eenmaal per week)
dan wordt er hard gewerkt, uren lang,
vaak tot middernacht. Dan laat leider
Slinger zijn mannen een nieuw nummer
en vooral de lastige passages daaruit,
eindeloos vaak herhalen. Dan wordt er
net zolang geëxperimenteerd, tot alle on
volkomenheden verdwenen zijn.
Een van de repetities, die bij de familie
Brink in Haarlem-Noord aan buis worden
gehouden, hebben wij bijgewoond. Wij
hebben hen op één na allen aan het werk
gezien. Die ene was bassist Henk de Jong,
die toen met „The Moonliners" voor
een televisie-uitzending in België moest
repeteren Maar al was de bassist dan niet
aanwezig, wij kunnen veilig aannemen,
dat hij gelijk zijn collega's een ras
musicus is, hetgeen mede moge blijken uit
het volgende voorval: op een avond in
April van dit jaar zat het quintet op het
podium van het Amsterdamse Concertge
bouw temidden van het publiek te wach
ten op het optreden van de Amerikaanse
tenorsaxofonist Don Byas en zijn combo.
Op het laatste ogenblik bleek, dat de pia
nist en bassist niet op tijd aanwezig kon
den zijn, zodat impresario Lou van Rees
met de handen in het haar zat, tot hij
Kees Slinger en Henk de Jong gewaar
werd, die. onvoorbereid, het verzoek kre
gen Don Byas te willen begeleiden. Binnen
twee minuten zaten zij al op het podium en
als wij afgaan op de recensies, waren de
ovaties van het enthousiaste publiek, die
even later opklonken, voor een groot ge
deelte voor deze twee „Diamonds" be
stemd.
Wij zijn tot de conclusie gekomen, dat
dit Haarlemse quintet, waarvan de mees
te leden nog een tweede instrument kun
nen bespelen, een veelbelovende muzikale
toekomst tegemoet gaat. Want deze mu
sici zijn niet alleen voortreffelijk op el
kaar ingespeeld, ook als mensen onderling
voelen zij elkaar bijzonder goed aan, zo
dat hier sprake is van een goede „team"-
geest. En dat is een belangrijke voorwaar
de voor het in leven blijven van derge
lijke orkesten. Men hoort niet zelden, dat
een ensemble door onderlinge onenigheid
wordt ontbonden. Wij hopen dat de „Dia
monds" daarvoor gespaard mogen blijven.
N. R. K.
Verticaal: 1. Europeaan; 2. scheepskamer-
tje; 3. toelaten; 5. vlasvink; 6. soldaten-
potage; 9. verdrietig zijn; 10. hik; 12. op
stootje; 13. Waterblaasje; 15. twijg; 16. ge
noeg gekookt; 17. soort slaapziekte; 18 werk
tuig om de ziften.
Om mee te dingen naar de drie geldprij
zen cd 7.50, 5-en 2.50 moeten oplos
singen onder de aanduiding „Oplossing
Puzzle" uiterlijk Dinsdag 17 uur ontvangen
zijn aan een van onze kantoren in Haarlem:
Grote Houtstraat 93 en Soendaplein 37 of
IJmuiden: Kennemerlaan 186.
De oplossing van de vorige puzzle luidt:
Horizontaal: 2. hevea; 6. adi; 8. Ran; 10.
bakt; 12. Jean; 13. Sn.; 14. ree; 16. pa; 17.
maske, 18. do; 20. Ate; 21. Aa; 23. Iran; 25.
Raas; 27. Ren; 29. Ria; 30. Thebe.
Verticaal: 1. babs; 2. hik; 3. v.v.; 4. are;
5. Anna; 7. Dan; 9. aap; 11. traan; 12. Jeker;
15. Est; 18. Dirk; 19. ore; 21. aai; 22. Asaf;
24. ant; 26. are; 28. de.
De prijswinnaars waren
G. van der ZwaluiCornet, Linschoten-
straat 89 zw-, Haarlem 7-50
R. Verwayen, M. K. Hofstedestraat no. 6,
IJmuiden 5.
J. M. Warburg, Julianalaan 91,
Overveen 2.50
,The Diamonds" in
het
actie. Tenorsaxofonist-klarinettist Rudi Brink, de jongste van
vijftal, waagt zich aan een vocaal nummer.
Voor de
microfoon
DE GEREGELDE LEZER van deze ru
briek zal zich wellicht herinneren dat ik
eens heb geschreven onder het motto
„Radio en eenzaamheid". In dat stukje
betoogde ik toen, dat op het eerste gezicht
het lijkt, dat de radio een uitermate ge
schikt middel is om de eenzaamheid van
de mens op te heffen, maar dat het ook zo
kan zijn, dat diezelfde radio ons van die
eenzaamheid, welke een ingeschapen
menselijke kwaliteit is, nog meer bewust
doet zijn.
Ik moest daaraan opnieuw denken toen
ik de vorige Zondag min of meer per on
geluk een stuk uit een rede van de voor
zitter van de Vara, mr. J. W. Burger, op
ving. Die rede werd, naar ik meen, ge
houden op een door die omroep georgani
seerd zomerfeest in het Amsterdamse Bos.
Het scheen daar nog
al feestelijk toe te N,
gaan, er waren al
thans een hawaiïa-
ensemble, een humo
rist en iets dat in de
verte op Zuidameri-
kaanse volksmuziek
leek. Temidden van al dat jolijt kwam mr.
Burger aandacht vragen voor de nieuwe
omroepwet, waarbij hij uitweidde over
het artikel dat de reclame en de propa
ganda in de aether beperkt. Hij zei, dat hij
erop zichzelf geen been in zag, dat de pro
paganda in de aether voor de omroepver
enigingen aan banden werd gelegd, want,
zo zei hij ongeveer: „Wij hebben toch wel
een machtsapparaat waardoor we onze
mensen kunnen bereiken".
Die uitlating trof me alsof ze een geheel
nieuw licht wierp op het onwezenlijke
van ons huidige en bij aanvaarding
van de nieuwe wet te continuëren om
roepbestel. Sinds wanneer en waarom
heeft een omroep eigenlijk behoefte aan
„een machtsapparaat om onze mensen te
bereiken"? Sinds wanneer heeft een om
roep een andere taak dan te zorgen voor
een harmonisch, gevarieerd, ontspannend,
maar ook ontwikkelend programma?
Sinds wanneer en waarom worden de ac
centen zo verschoven, dat de taak van een
omroep meer buiten dan in de studio
schijnt te liggen? Hebben onze twee mil
lioen radioluisteraars daar nu werkelijk
zo'n behoefte aan? Zou het niet veel ge
zonder zijn indien, als er dan per se ge-
zomerfeest en gejuboot moet worden, dit
soort aangelegenheden wordt verzorgd
door organen welke zich bezig houden met
de actieve recreatie?
Want mijn verwijt gaat natuurlijk niet
alleen uit naar de Vara. Een andere om
roep, de N.C.R.V. geloof ik, trommelt al
weken, neen maanden lang, zijn leden op
om in trein en bus op Tweede Pinkster- zijn aaa Nederlandse muziek uit de perio-
Te Vlissingen zal van 16 Juli22 Augus
tus een tentoonstelling worden gehouden,
die een boeiend overzicht biedt van het
werk van de Franse tekenaar en aquarel
list Constantin Guys, die in 1802 in Vlis
singen werd geboren. Medewerking wordt
verleend door een groot aantal musea en
particuliere verzamelaars in Frankrijk,
Zwitserland, Engeland, België en Neder
land. Voor deze tentoonstelling, de eerste
die in Nederland aan deze kunstenaar zal
worden gewijd, is een erecomité gevormd,
waarin onder meer zitting hebben geno
men de Franse ambassadeur in Nederland,
de directeur der Franse musea, de heer
Georges Salles, de algemeen directeur van
het Rijksmuseum te Amsterdam, jhr. D. C.
Röell en de Commissaris der Koningin in
Zeeland. Er zullen ongeveer honderddertig
werken te zien zijn.
De jaarlijkse muziekweken, die in
Stauffen bij Freiburg-in-Breisgau worden
gehouden, zullen dit jaar geheel gewijd
dag naar het Arnhemse Sonsbeek te trek
ken voor iets dat de Jubo II schijnt te
heten. Zeker is, dat er in Arnhem brood
jes met worst en kaas en ijswafels voor
de deelnemers verkrijgbaar zijn, want
daarover heeft een woordvoerder der
enthousiaste organisatoren ons onlangs
uitvoerig ingelicht. Via de microfoon na
tuurlijk: wie zendtijd heeft, kijkt niet op
vijf minuten.
Ziedaar dus een wonderlijk aspect van
onze omroep: de mens wordt als individu
in zijn woning opgezocht om hem ver
volgens als massamens er uit te halen en
te laten opgaan in een menigte tot meer
dere eer en glorie van de omroepvereni
ging waarvan hij lid is. En ik stel weer
de bescheiden vraag of de omroep er nu is
voor een harmonisch, gevarieerd enzo
voorts (zie boven) programma waarin
noch de Kilima's, noch Max van Praag en autobus om zestig kilometer verder op een
Eddie Christiani zouden behoeven te ont- grasveld naar een draaiorgel te gaan luis-
breken, of voor het organiseren van mee- teren.
de van de renaissance en de barok. Zij
hebben plaats van 20 tot 31 Juli onder
leiding van profesor Ernst Duis. wiens
kwartet voor oude muziek onlangs ook in
enkele Nederlandse steden is opgetreden.
Uit Nederland zullen aan de muziekwe
ken medewerken het Trio Schoonderbeek
uit Naarden en de violist Chr. Dekker uit
Bergen.
HONDERD-GULDEN-EXPOSITIE.
In de kunstzalen Bennewitz aan het
Noordeinde te 's-Gravenhage wordt van
1 Juni tot 1 Augustus op veelvuldig ver
zoek de „Honderd-gulden-tentoonstelling"
gehouden. Van alle geëxposeerde schilde
rijen, van erkende kunstenaars, bedraagt
de maximumprijs 100.
tings met ijswafels? Want waar blijft dan
de zorg voor hen die en ze zijn er
zich niet bij een van de Grote Vier in de
aether thuis voelen? Of die niet van ijs
wafels houden?
De omroep is er, naar mijn stellige
De omroep is er juist om de mens in
zijn huiskamer op te zoeken en daar ta
helpen bij zijn persoonlijke behoeften aan
ontwikkeling of ontspanning. Die mens
moet voorop staan, niet de omroep, welke
bescheiden dienaar behoort te zijn en te
overtuiging, voor iedereen. De omroep be- blijven. Zo alleen ook zal de omroep met-
hoort niet te zijn een machtsapparaat,
waar een voorzitter of een secretaris op
een knop drukt en hup, daar stappen tien
duizend, wat zeg ik, honderdduizend leden
met een speldje en een vlaggetje in een
gezel en vertrouwde vriend zijn van da
eenzame mens, wiens alleen-zijn niet
wordt verminderd door hem met een on-
overzienbaare hoeveelheid anderen ta
laten demonstreren. J. H. B.
