wmrn
i
Theo Bruins vertolkte het
Pianoconcert van Pijper
Zie Boven
Signalement van Saturnus
Tien propere Franse scholieren
in het schoonste land ter wereld
,Christelijk beginsel blijve
onze belangrijkste leidraad
Fa. B. ENGELENBERG,
Een verraderlijk
complot
.Clowntje Rick
Katholieke eenheid behalve
middel ook doel in zich zelf
Als beloning voor een „reinheids
opstellenwedstrijd
JVlaagbezwaren
DONDERDAG 8 JULI 1954
HAARLEMS DAGBLAD - OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
,4
Prof. Romme over het mandement:
Noordhollands college
van Gedeputeerde Staten
FEUILLETON
door Richard Keveme
de parel
der dranken
Ir. H. W. Opstelten
overleden
Prinses Irene zal nieuwe
kerk in Londen openen
Voor de kinderen
jg||||ga
/N p os
A i\
1 i gpifSr
55
In een openbare vergadering, georgani
seerd door de statenkring Nieuwer-Amstel
der K.V.P., heeft prof. mr. C. P. M. Romme,
leider van de Tweede Kamerfractie der
K.V.P. Woensdagavond de katholieken aan
gespoord zich niet te laten leiden door cri-
tiek of particuliere wensen, maar door het
ideologische beginsel „zoals dat door het
bisschoppelijk mandement opnieuw in het
licht is gesteld."
„Politiek", aldus prof. Romme, „is be
halve een nuchtere aangelegenheid ook
voortgezet idealisme. Wij leven in een tijd
van politieke beroering zowel als deining.
Bij de beroering denk ik aan de weifelende
ontwikkeling van het vrije Europa naar
zijn eenwording, aan het Aziatische we
relddeel, en bijvoorbeeld aan de bespre
kingen die nu tussen Indonesië en Neder
land worden gevoerd.
Maar bij politieke deinig denk ik in de
eerste plaats aan de politieke ontvangst
door buitenkerkelijk Nederland van het
bisschoppelijk mandement. De hoofdzaak
van dit mandement is gelegen in de her
derlijke drang om te komen tot de bouw
van een christelijke maatschappij. „Deze
hoofdzaak is bij de ontvangst waarop ik
zinspeelde", aldus prof Romme, „terugge
drongen opdat alle nadruk kon worden
gelegd op het beginsel van de machtsfor
matie, waarin de buitenkerkelijken de bo
ventoon zouden kunnen voeren en die zij
boven alles maken tot de inzet van hun
politieke activiteit."
„Mandement kern voor al onze
activiteit"
„Bedroevend" noemde prof. Romme dit,
omdat zulks afleidt van de grote dingen,
waarom het in Nederland gaat, zoals: een
dracht tegen de internationale vijand, die
al onze vrijheden en rechten belaagt en
die wordt gedragen door het communisme;
of de bouw van een christelijke maatschap
pij met meer liefde en rechtvaardigheid
dan wij thans kunnen waarnemen. De be
wuste ontvangst van het mandement open
baart, aldus prof. Romme, een bijna ont
stellend beeld van de enorme geestelijke
afstand, die in Nederland nog altijd blijkt
te bestaan tussen kerkelijken en niet-ker-
kelijken, alsof wij in deze weken twee voor
elkaar onbegrijpelijke talen zouden spre
ken."
„Eigenlijk ware het te hopen", zo ver
volgde de heer Romme, „dat in dit geval
een oppervlakkig politiek spel wordt ge
speeld, terwijl de zin van het mandement
zeer goed wordt begrepen. Wat de niet-
kerkelijken ons laten blijken, is het ver
loren zijn van ieder begrip voor het wezen
en de betekenis van het kerkelijk gezag."
„De zaken worden voorgesteld alsof niet
uitsluitend zielszorgelijke overwegingen de
kerkelijke verzorgers zouden hebben be
wogen. Dit alles mag voor de katholiek
nooit een reden zijn, zich te laten afdrin
gen van de weg die ten einde toe moet
worden gegaan. Zowel in het politieke als
in het openbare en sociale leven moeten
wij ons bezighouden met de kern en het
wezen van het bisschoppelijke woord: de
bouw van een christelijke maatschappij."
P.B.O. en staatsbemoeiing
„Ik hoor wel eens zeggen, dat de katho
lieke politiek het hart van het volk niet
zou raken. Dat is een ernstig woord, vooral
omdat het ten dele op waarheid berust
wegens een samenstel van factoren. Zo
ontbreekt bijvoorbeeld bij het volk inzicht
in, en daardoor ontvankelijkheid voor. aller
lei fundamentele dingen in de hedendaagse
politiek en in de wijze, waarop die in de
Tweede Kamer wordt gevoerd en waarop
daarover voorlichting wordt gegeven. Een
schrijnend voorbeeld noemde prof. Rom
me het gebrek aan begrip voor een politiek,
gericht op een structuurverandering, een
ombouw, van de samenleving, waarvan het
uitgangspunt, ook volgens het mandement,
kan worden gevonden in publiekrechtelijke
bedrijfsorganisatie. Ik weet, aldus prof.
Romme, dat er nog weinig welsprekends
is in die term. Toch is het gebrek aan
ontvankelijkheid er voor schrijnend om
dat de P.B.O. niet anders is dan een po
ging te komen tot verwerkelijking van
iets, waaraan Paus Pius XI een groot deel
van een van zijn encyclieken heeft gewijd."
„De P.B.O. is als het ware een kerste
ning in het werkleven die beoogt de ar
beider een plaats te geven, die niet achter
blijft bij die van kapitaalbezitters."
„De klachten over staatsbemoeiing", zo
vervolgde prof. Romme, „zijn veelal ge-
ADVERTENT1E
Duel-straat .39 - lluarUm .7.. TH. 13302.;,
OFFICIëLE VERKOOP SIKKENS UKKEN
„Sastonex" Buitenmuurverf
rechtvaardigd, maar er is nu eenmaal geen
organisatie van maatschappelijke krachten,
die zelf een oplossing tot stand kan bren
gen. De P.B.O. beoogt een ordening irt het
werkleven, waardoor aan dit leven meer
kansen worden geboden dan tot nu toe."
„Op sociaal-economisch gebied is een
gezonde concurrentie nodig al mag die niet
tot leidend beginsel van de economie wor
den verheven omdat dit zou kunnen leiden
tot een krachtmengsel met negatie van de
moraal."
„Een ieder heeft de houvast nodig, zoals
die door de P.B.O. voor het werkleven
wordt beoogd. Wij zullen onze politiek
dienaangaande dus ondanks de geringe
ontvankelijkheid ervoor, moeten doorzet
ten en moeten trachten het hart van het
volk te winnen voor iets van zo grote
christelijke waarde."
De katholieke eenheid
Over een ander facet van het K.V.P.-
program, de partijpolitieke eenheid, zeide
prof. Romme, dat die „nuchter kan worden
beschouwd als machtsinstrument in het
politieke leven maar ook als middel tot
grotere eensgezindheid van de katholieken
onderling, en bovendien als de verwerke
lijking van een waarlijk katholieke poli
tiek".
Op de vraag of die eenheid alleen
middel zou zijn dan wel veeleer een
doel in zichzelf", bekende de spreker
„eerlijk en gaarne" dat hij het oneens
is met hen, die gekant zijn tegen poli
tieke eenheid als doel, ..Ik zie wel in",
aldus prof. Romme, „dat eenheid een
noodzakelijk middel is om katholieke
beginselen in de wetgeving en het
landsbestuur te brengen en te hand
haven. maar ook onze eenheid als doel
in zichzelf beschouw ik als een stuk
verwezenlijking van katholieke poli
tiek, zelfs als een van de belangrijkste
verwezenlijkingen van de apostolaats-
gedachte in de politiek".
„Redden van zielen een politiek
doel"
Sprekende over een recent artikel van
een jeugdig schrijver, waarin het „funeste
onzin" was genoemd, het redden van zie
len te rekenen tot een politieke doelstel
ling, zeide prof. Romme dat de politiek in
de laatste decennia al heel wat zielen ver
loren heeft doen gaan: de politiek van
Hitier bijvoorbeeld en het communisme.
Als politiek kan bijdragen tot het ten
onder gaan van zielen, waarom zou zij
dan geen bijdrage kunnen leveren tot het
redden van zielen? Als dat mogelijk is,
dan moet onze politiek in die zin worden
gevoerd.
„Wij moeten ons", aldus de spreker, „in
het tijdelijke als christenen gedragen en
een christelijk voorbeeld geven, niet het
minst dus op het hoogste terrein van het
tijdelijke: de politiek. Daar kunnen wij
geen beter voorbeeld geven dan door sa
men te gaan en te blijven.
„Beginsel boven belang"
„De grote kwaal van onze maatschappij",
zo vervolgde prof. Romme, „bestaat in de
heerschappij van het belang boven het be
ginsel. Laat ons toch streven naar synthese
in deze wereld, die belangen verscheurt en
er door wordt verscheurd, laat ons tegen
stellingen overwinnen en overbruggen,
eenzelfde kader van maatschappelijke
ontwikkeling nastreven, al onze rangen en
standen tezamen, en de weg van het be
ginsel als de hoogste weg aanduiden. Een
heid is wat deze verdeelde en ontker
stende wereld nodig heeft om te leren in
zien dat het christelijk beginsel alles ver
mag."
„Wij willen in een geestelijk en zede
lijk verdeeld land en een dito wereld ons
christelijk beginsel eendrachtig belijden,
in nationale aangelegenheden maar ook in
internationale zoals de eenheid van Euro
pa, waarvan wij als katholieken deel wil
len uitmaken. God geve ons het inzicht en
de kracht om ons te gedragen volgens de
verantwoordelijkheid ons door het mande
ment opgelegd," zo besloot prof. Romme
zijn toespraak.
In de Dinsdag gehouden vergadering zijn
mejuffrouw mr. A. Ribbius Peletier en de
heer A. B. J. Prakken (beiden Partij van
de Arbeid) gekozen tot leden van het col
lege van Gedeputeerde Staten van Noord-
holland. Zij deelden na hun verkiezing mee
hun benoeming in beraad te houden. Van
morgen vernamen wij, dat zij nog geen
beslissing hebben genomen. Het besluit
zal vanmiddag vallem
Als buitengewoon lid van Gedeputeerde
Staten is de heer Jac. Groen (KVP) op
nieuw gekozen. Hij verwierf 39 stemmen
en op de heer P. S. van der Vaart (Arbeid)
waren 35 stemmen uitgebracht.
33)
Matt drukte Arden de hand en knikte.
„Ik begrijp, wat u bedoelt. Ik heb nu in
ieder geval de verantwoordelijkheid over
gedragen. Maar bedankt u mij in hemels
naam niet! Voor mij zal de grootste vol
doening zijn, dat de jongen weer in veilig
heid is. Ik zal niets meer doen, voordat ik
van u gehoord heb".
Arden drukte op een bel en begeleidde
hem naar het aangrenzend vertrek, waar
een hótel-bediende al stond te wachten,
om hem naar de uitgang te geleiden. In de
grote hal van het hotel waren thans di
verse mensen. De indrukwekkende portier
onderhield zich met nieuwe aangekomen
gasten. Overal werd op gedempte rustige
toon gesproken. Matt liep de draaideur
door en kwam uit de serene sfeer van het
hotel op het roezemoezige Piccadilly. Hij
voelde zich zeer voldaan over zijn bezoek
en in opgewekte stemming wandelde hij
terug naar zijn eigen hotel.
ADVERTENTIE
Te Heemstede is in de ouderdom van 68
jaar overleden ir. H. W. Opstelten, direc
teur van het Ingenieursbureau Van Heem
stede Obelt N.V. te Amsterdam. De thans
overledene is op 16 April 1886 te Gorkum
geboren en heeft gestudeerd aan de Tech
nische Hogeschool te Delft. Na het behalen
van het ingenieursdiploma was ir. Opstelten
enige tijd werkzaam bij het verwarmings
bureau Slotboom te Den Haag. In Januari
1915 trad hij in dienst als ingenieur bij het
Ingenieursbureau van de heer Van Heem
stede Obelt te Amsterdam. Later is hij di
recteur geworden en deze functie heeft hij
tot zijn dood vervuld.
Ir. Opstelten had zitting in diverse bestu
ren en commissies o.a. in de Normalisatiè-
commissie, de Vakgroep Centrale Verwar
ming, de Algemene Centrale van Verwar
mingsindustrie en in de Bond van impor
teurs en fabrieken van oliebranders.
De crematie is bepaald op Zaterdagmor
gen 10 Juli na aankomst van trein 11.01 uur.
De concertavond in het Kurhaus te Sche-
veningen door het Residentie-Orkest, onder
leiding van Carlo Maria Giulini, kreeg een
.bijzondere betekenis door het solistisch op
treden van Theo Bruins, met het Piano
concert van Willem Pijper. Dit werk, uit
1927, is wel zeer typerend voor het agigres-
sieve karakter van de componist. Origineel
is het in hoge mate, althans zeker naar de
vorm (zeven in elkaar overgaande delen)
en ook wat betreft de verhouding van solo
partij tot orkest, twee elementen die als
contrasten tegenover elkaar staan, ieder
met eigen thematisch materiaal, dat los van
elkaar tot ontwikkeling komt.
Alles in het werk gebeurt op vrij be
knopte wijze, alleen de solist krijgt even
een meer uitgesponnen gedeelte van im
provisatorisch karakter, dat haast het ef
fect maakt van een cadens. In klank en
rhythme zijn invloeden van de jazz onmis
kenbaar. Het is echter slechts een flirten
met dit genre, evengoed als het dit is met
menige melodische aanloop, die een diep
sentiment verraadt dat geremd wordt in
zijn opbloei. Alles tezamen een zonderling
complex, verbazend knap gerealiseerd en
goed klinkend, doch dat alleen boeit óm
die knapheid. Men kon het grootste respect
hebben voor Bruin's interpretatie van het
lastige werk. De jonge virtuoos heeft zich
blijkbaar intens in deze egocentrische mu
ziek ingeleefd en een herschepping tot
stand gebracht die deze naam waardig is.
Ook Giulini was bij de pinken om met het
orkest gelijke tred te houden.
De dirigent van de Scala van Milaan had
het concert geopend met Ravel's Sprookjes
van Moeder de Gans. Het stuk verliep zon
der opvallende dingen, tot aan „Les entre-
tiens de la Belle et la Béte". Maar bij dit
verhaaltje ontpopte zich de opera-dirigent,
die het effect van iedere nuance, van elke
welving in de melodie weet te gebruiken
tot uitbeelding van een actie en hier dan
ook een suggestief beeld opriep van het
muzikale gebeuren.
Na de pauze dirigeerde Giulini de Vierd-
van Brahms: het werd een Brahms zoal
wij nog nooit gehoord hebben en waarvar
wij niet eens vermoedden dat die bestond.
Het was een interpretatie zonder gepepter,
maar vol expressie en scherp omlijnd ka
rakter, heet van de naald, bezield en ge
laden. Misschien heeft het vele Brahms-
vrienden tegengestaan dit zwaarwichtige en
ernstige opus zo bloeiend, zo dynamisch
opgestuwd, zo Italiaans van sentiment en
kleur, als getransformeerd door een vreem
de gevoelssfeer aan te horen, er zullen ook
wel anderen geweest zijn die verrast op
keken nu zij hoorden dat deze partituur
zoveel ongekende mogelijkheden biedt, zo
veel zeldzame orchestrale effecten bergt en
stuwingen bezit van ongemene kracht. Voor
hen was Brams misschien wel een ontdek
king.
JOS. DE KLERK.
Prinses Irene zal Zondag het nieuwe ge
bouw van de Nederlands Hervormde Kerk
in Austin Friars, in het centrum van Lon
den, openen. Zij zal op verzoek van de pre
dikant, dr. H. van Apeldoorn, de kerk voor
geopend verklaren en een zilveren sleutel
in het slot van de kerkdeur steken.
Koningin Juliana zal de plechtigheid bij
wonen. De Koningin en de Prinses, die
Zaterdag in Londen aankomen en Zondag
avond zullen vertrekken, logeren bij prin
ses Alice en de graaf Van Athlone in het
paleis van Kensington. Laatstgenoemden
zullen de plechtigheid als vertegenwoordi
gers van de Britse Koninklijke familie bij
wonen.
Ook de aartsbisschop van Canterbury,
dr. Geoffrey Fisher, zijn echtgenote, Sir
Noel Bowater als vertegenwoordiger van
de Lord Mayor, Sir Neville Butler, de Brit
se ambassadeur in Nederland, mr. D. U.
Stikker, de Nederlandse ambassadeur in
Engeland en een delegatie van ongeveer
zestig leden van de synode der Nederlands
Hervormde Kerk, onder leiding van pro
fessor dr. G. Niftrik uit Amsterdam, zullen
aanwezig zijn.
De oude kerk, waar prinses Irene ge
doopt werd, was in 1550 door Nederlandse
uitgewekenen gesticht. Zij werd de moe
derkerk voor de Nederlands Hervormde
kerk in Nederland, van 1568.
De zilveren sleutel en de troffel, waar
nee prinses Irene indertijd de eerste steen
egde, zullen in het kerkarchief bewaard
blijven.
Maar al wou tante Liezebertha weer gauw aan de slag gaan, ze mocht nog niet.
„U blijft nog lekker uw gemak houden!", zei Rick. „Wij willen u nog niks zien
uitvoeren.... Eerst helemaal beter worden!"
„Maar ik bèn toch beter!" lachte tante Liezebertha.
„Jawel", zeiden de jongens. „Maar wie in het ziekenhuis is geweest, moet daarna
eerst weer helemaal opknappen en een poos rusten. U blijft op uw gemak zitten
en het werk komt toch wel terecht!"
En hoe tante Liezebertha ook tegenstribbelde, ze lieten haar niet gaan.
„Jullie verwennen me helemaal!", zei ze dan.
„Dat hoort ook zo!", zei oom Tripje. „Je bent ziek geweest, en dus moeten we
zorgen, dat je weer helemaal opkna.pt!"
Oom Tripje deed ook mee aan het verwennen; elke keer kwam hij thuis met iets
lekkers voor haar. Een mooie tros druiven, appelen of andere dingen.
„Dat is ziekenkost!"lachte hij dan.
,,'t Is wat moois!", zei tante Liezebertha. „Ik zit hier maar op m'n gemak en ik
krijg nog allerlei snoeperij ook. Dat moet nou maar eens uit zijn!"
„Mond houden, en eten!", zei oom Tripje lachend.
Saturnus is aan de
avondhemel gesigna
leerd. Ge kunt hem op
Vrijdag 9 Juli zoeken
rechts boven de maan.
Teneinde de opsporing te
vergemakkelijken gaat
hierbij zijn portret in di
verse standen alsmede
een signalement. Laat u
door dat portret niet
misleiden: met het blote
oog zult ge die ring niet
kunnen zien; een kijker
zal goede diensten be
wijzen.
Want hoewel Saturnus
op één (Jupiter) na de
grootste planeet van ons
zonnestelsel is, lijkt hij
voor het oog veel klei
ner: hij staat negen a
tien keer zo ver van de
zon af als wij. Op het
ogenblik bedraagt de af
stand aardeSaturnus
ruim 1,3 milliard kilo
meter. Die afstand over
brugt uw oog dus als u
er in slaagt, de befaam
de ring-planeet te ont
dekken een soort te
levisie op de ultra-lange
afstand.
Saturnus, die ruim 29
jaar nodig heeft om één
keer rondom de zon te
komen, heeft een mid
dellijn van ruim 120.000
kilometer en is daarmee
dus bijna tien maal zo
,dik" als de planeet
waarop wij wonen. Toch
wentelt dit voor onze
begrippen logge lichaam
in slechts iets meer dan
tien uren éénmaal om
zijn as: tien uur en
twaalf minuten duurt er
'zet etmaal.
Het is koud op deze
olaneet, ver van de zon.
De oppervlakte-tempe
ratuur ligt er 150 graden
onder nul. Volgens een
door de Engelse astro
noom Jeffreys in 1934
gemaakte berekening
moet Saturnus bestaan
uit een 44.000 km dikke
kern van rotsgesteen
ten, bedekt met een laag
ijs en bevroren koolzuur
ter dikte van 10.000 km,
die op zijn beurt wordt
omgeven door een 25.000
km hoge dampkring, be
staande uit stikstof, wa
terstof, helium en me
thaan, met wolken van
(in hoofdzaak) ammo-
niak-kristallen. Bijzon
ier herbergzaam lijkt
het daar voor ons dus
niet.
Toch boeit Saturnus:
het is de planeet met die
geheimzinnige ring. Al
vroeger hebben wij ge
sproken over de theorie,
volgens welke deze ring
het puin is van een Sa-
Lange tijd heeft Saturnus'
ring de waarnemers voor
raadsels gesteld; na geruime
tijd zichbaar te zijn ee-
weest, verdween zij plot
seling. Het kwam doordat
men er dan recht op keek.
zoals op de onderste foto.
„Saturnus'' stand wisselt
steeds.
turnus-maantje, dat zich
eens te dicht in de buurt
van de moederplaneet
heeft gewaagd, zodat het
tenslotte uiteenspatte als
gevolg van de getijden
werking. Een stenen
vloedberg, die tenslotte
een heel hemellichaam
uiteen doet spatten, is
evengoed voorstelbaar
als de vloedbergen van
water die de aantrek
kingskracht van de
maan in onze oceanen
teweegbrengt mits de
daar werkende krach
ten maar groot genoeg
zijn.
Maar behalve door die.
ring (of ringen: het
schijnen wel vijf con
centrische ringen te
zijn) wordt Saturnus
ook nog omgeven door
negen satellieten of ma
nen, waaronder twee
met iets merkwaardigs.
De ene, Japetus, is op
een gegeven punt van
zijn baan rondom de
planeet vijf keer zo hel
der als op het tegenover
liggende punt en men
weet niet hoe dat komt.
Het kan zijn dat Japetus
nelder e en donkere kan-
:en heeft (gevolg van
zen verschil in licht
weerkaatsend vermogen
)an de stoffen waarmee
hij is bedekt) en het
can zijn dat Japetus.
jeen bol is, maar een
onregelmatig lichaam
waarvan wij beurtelings
grote en kleine opper
vlakten zien; tot nog toe
is Japetus ons een raad
sel.
En Saturnus' andere
nerkwaardige maan is
Titan, reeds ontdekt in
1655 door onze landge
noot Huygens. Hij is niet
alleen de grootste satel
liet in ons zonnestelsel
(5700 km middellijn;
groter dus dan de pla
neet Mercurius!) maar
is ook de enige maan-
met-een-dampkring. Er
:it methaangas in deze
Vitan-atmosfeer veel
meer weet men er niet
van.
Ziedaar het signale
ment van Saturnus-
net-toebehorende pla
neet die ge Vrijdagavond
boven de maan ziet
j taan.
G. v. W.
Tien Franse kinderen van 10 tot 14 jaar
vijf meisjes en vijf jongens brengen
van 7 tot en met 10 Juli eer. bezoek aan
Nederland. Het zijn prijswinnaars van een
opstel- en reinheidswedstrijd, met mede
werking van het Franse ministerie van On
derwijs uitgeschreven door het in 1953 op
gerichte „Bureau de la Propreté" een
instelling voor de propaganda van de
lichaams-hygiène.
Onderdeel van de wedstrijd was: het
kunnen tonen van de schoonste nagels,
handen en tanden en de best gekamde ha
ren aan de onderwijzers.
De klasse-winnaars kregen de titel „het
reinste kind van de klas" en mochten een
gooi doen naar de prijzen: een bezoek aan
Parijs, aan België en als hoogtepunt, een
bezoek aan Nederland, dat in Frankrijk als
het reinste Land van de wereld geldt. De
eerste prijs ging naar de 14-jarige Da
nielle Brulin, die een alleraardigste fanta
sie over een rechtzaak schreef. Danielle
woont in Saint Etiènne du Rouvray (Seine
inférieure). Haar mannelijke collega is 10
jaar en heet Jean Paul Laroche, die in
Sedan op school gaat. Jean-Paul, dat
blijkt uit zijn verhaaltje steekt het niet
onder stoelen of banken, dat hij er vrese
lijk het land aan heeft zich te wassen, maar
nog erger vindt hij het als „vuil kind" geen
vriendjes te hebben. Daarom gaat hij toch
maar weer iedere dag naar de wastafel. Op
grappige wijze beschrijft hij welke kwel
lingen hij telkens opnieuw voor dat nuttige
apparaat moet ondergaan.
Danielle, Jean-Paul en de acht andere
prijswinnaars en -winnaressen zijn gisteren
na aankomst op Schiphol ontvangen in het
secretariaatsgebouw van de Nederlandse
Vereniging van Zeepfabrikanten. Daar
werd hun gezegd, dat Nederland, wat het
zeepverbruik betreft, nu nog slechts op de
zesde plaats staat. Een jeugdproperheids-
actie, zo meende de woordvoerder der. ver
eniging, zou ook in Nederland haar nut
kunnen hebben
Misschien diat de tien properste kinderen
van Nederland dus straks een tegenbezoek
kunnen brengen aan Frankrijk, de baker
mat der zeepindustrie.
De jeugdige bezoekers hebben daarna
Scheveningen en Den Haag bezocht. Van
daag hebben zij in Amsterdam de start
van de Tour de France mogen meemaken.
Verder staan een ontvangst door het
Amsterdamse gemeentebestuur, bezoeken
aan Alkmaar, Volendam, Marken, Aals
meer en Dordrecht op het programma.
ADVERTENTIE
Overwin Uw som, laren
bTcARPAN en U ben. «poedig
dat U een maag hebt.
vergeten. -- urn 1 T
iaag cachets AKKïR
B I
smaakloos,
snel, zeker J
■■lillllil
De inwoners van Ede gaan morgen
wederom naar de stembus, niet om leden van
de Tweede Kamer of van de Provinciale
Staten te kiezen en evenmin, omdat Ede be
hoefte heeft aan een nieuwe gemeenteraad,
maar om een „heidekoningin" te kiezen, die
tijdens de Heideweek in de tweede helft van
Augustus de scepter over het dorp zal
zwaaien. In het dorp zijn huis aan huis
stembiljetten bezorgd, waarop de bewoners
de naam en het adres van hun candidate-
heidekoningin moeten invullen. Vrijdag
middag om 18 uur gaan de stembureaux open
en kunnen de kiezers tot 21 uur hun biljetten
inleveren. Er zijn vier stemlokalen.
Monica had beloofd hem 's morgens in
zijn hötel te zullen opbellen. Ze had echter
nog niet gebeld, toen hij wegging. Het was
zijn plan geweest haar te vragen om van
daag met hem te lunchen, teneinde uitge
breid met haar te kunnen praten. Maar er
was intussen zo veel gebeurdl! En hij had
thans een lunchafspraak met Jim Wood-
stone. Hij haastte zich door de drukke
straten. En terwijl hij voortliep verdween,
langzaam zijn gevoel van voldoening; er
waren nog allerlei problemen, die hem be
zig hielden. Wat moest hii b.v. Monica ver
tellen? Hij kon haar onmogelijk alles zeg
gen, dat zou niet fair tegenover Arden
zijn. Bovendien zou 't geen zin hebben.
Het besluit was nu eenmaal genomen
ten goede of ten kwade om voorberei
dingen te treffen niets te zeggen en
Randal's uiteindelijke beslissing af te
wachten. Als hii Monica in vertrouwen
nam, zou hij haar moeten overhalen om
iets te doen, wat ze afschuwelijk zou vin
den: ze zou naar Sir Jonathan moeten
gaan en hem in kennis moeten stellen van
haar verdenkingen jegens mevrouw Dean!
En dan zou ze Arden ook op de hoogte
moeten brengen van het feit, dat hij er ze
ker van was, dat Cass en mevrouw Dean
elkaar ontmoet hadden. Dit feit had Matt
zélf echter voor Arden verzwegen! De si
tuatie was wèl gecompliceerd! De geringste
fout zou catastrofale gevolgen kunnen heb
ben. Als Scott door wat ook argwaan
kreeg, zou lr: ~r vandoor gaan. En wat
'dan....?
In het Foster-iiótel was een boodschap
voor hem, dat juffrouw Brent had opge
beld en dat ze tot half één op haar Club
zou zijn. Matt belde haar onmiddellijk te
rug en wist nog steeds niet, wat hij tegen
haar zou zeggen. Ze loste dit probleem
echter zelf voor hem op.
„Monica, wanneer kunnen we elkaar
ontmoeten?" vroeg hij dringend.
„Vanavond, hoop ik. Matt", antwoordde
ze rustig. „We moeten dat op de een of
andere manier arrangeren. Ik moet de eer
ste paar uur hier blijven om te wachten
op een telefoontje van Sir Jonathan. Be
verley's vader komt hier vanmiddag aan.
Ik moet hem even te spreken zien te krij
gen. Ik zie erg tegen öp. maar 't moet!"
Matt voelde zich opgelucht. „Vanavond":
misschien was het hele drama dan al tot
een oplossing gekomen. Hij vond 't moei
lijk haar niets te zeggen, doch wist zich te
beheersen. Hij zei alleen: „Laten we dan
vanavond samen dineren. Ik heb je een
hele massa te vertellen. Laat me nog even
precies weten, wanneer ik je kan komen
halen, en ik sta voor je deur!"
„Ik verheug me er op", antwoordde ze;
geen van beiden sprak over het drama, dat
hen bezig hield, doch luchtig babbelden ze
nog even over onbelangrijke dingen. Hij
vroeg haar. of ze van het toneelstuk, dat
ze de vorige avond gezien had, had geno
ten, en ze antwoordde vol enthousiasme.
Ze had in lang niet zulk goed toneel ge
zien.... Als bij onderlinge afspraak hiel
den ze hun conversatie zo oppervlakkig
mogelijk. Tenslotte werd Matt weer ernstig
„Is alles, wat jou betreft, in orde?" vroeg
hij.
„Alles is prima:" antwoordde ze
„Ik heb zo het gevoel, dat je je van
avond nog veel plezieriger zult voelen",
merkte hij enigszins raadselachtig op. „Tot
dan!"
Matt liep na dit telefoongesprek de rook
kamer binnen om een glas sherry voor de
lunch te drinken. Hij hoopte daar Jim
Woodstone te vinden, doch deze bleek nog
niet aanwezig te zijn. En ook een uur la
ter was hij nog niet terug, zodat Matt be
sloot maar alleen te gaan lunchen. Na de
lunch belde Jim echter op. en te ordelen
naar zijn stem, scheen hij in een, voor zijn
doen, zéér opgewonnen stemming te ver
keren.
HOOFDSTUK 12.
Het Battersea Park baadde die Zater
dagmorgen in het zonlicht. Langs de scha
duwrijke lanen wandelden moeders en kin
dermeisjes met kinderwagens, en overal
speelden kleine kinderen. De bootjes op de
vijver hadden het druk. Ze zaten vol
schooljongens, die vacantie hadden en zich
niets aantrokken van de zomerhitte.
Jim Woodstone sloeg dit alles enigszins
verstrooid gade, toen hij, na Matt bij het
Campion Hotel afgeleverd te hebben,
langzaam door het park slenterde. Zijn ge
dachten waren echter bij heel andere din
gen. Matt's verhaal had indruk op hem ge
maakt Maar toch was hij er niet van over
tuigd. dat de man, die Matt achterna was
gegaan, werkelijk Scott was. Het toeval
scheen tè groot en .Jim wantrouwde in
stinctief dergelijke toevalligheden. Toch
zou ook al bleek Matt 't bij het ver
keerde eind te hebben zijn onderhoud
met Arden geen kwaad doen. In de tus
sentijd was hij echter van plan zelf een
kijkje te gaan nemen bij het bewuste flat
gebouw. Hij zou dit bovendien gemakke
lijker kunnen doen dan Matt, aangezien
Scott als het werkelijk Scott was
hém niet kon herkennen.
Jim Woodstone liep langs dezelfde weg
als Matt en op de plaats waar deze te
gen het kleine meisje opgebotst was. stak
hij over.
Hij liep langs het flatgebouw en bekeek
de ingang met veel belangstelling. Er was
een bord, waarop was aangegeven' num
mers 7990. Na enkele ogenblikken liep
hij weer terug en wandelde zonder aarze
len de centrale ingang door. Langzaam liep
hij de trappen op naar de bovenste étage.
Dit onderzoek leverde niet veel meer op
dan hetgeen Matt hem ook al had meege
deeld: namelijk dat zich op de derde étage
de flats, genummerd 85, 86 en 87, bevon
den, 85 en 86 aan weerszijden van de trap
en nummer 87, aan de overkant van de
trap en uitziend op de achterkant. Zonder
enige logische reden kwam Jim tot de con
clusie, dat nummer 87 de bewuste flat
moest zijn. Het scheen daar stiller te zijn
dan in de andere appartementen en Jim
meende er eén hond te horen blaffen. Op
een naambordje stond de naam „Mrs, Ri
chards" vermeld. Toen Jim weer door de
hoofdingang naar buiten liep, kwam hij
een concierge tegen, die zich, met een
groen schortje voor aan een huishoudelijk
karweitje wijdde, en gevolg gevend aan
een impuls stelde Jim de man enkele vra
gen.
„Weet u soms of Kolonel Richards in één
van deze flats woont?" vroeg hij. „Ik weet,
dat hij hier ergens bij het Park moet wo
nen, maar ik ben het juiste adres kwijt
geraakt, en het lijkt me een te grote op
gave om bij elke flat aan te bellen". Jim
lachte op charmante wijze en wees op het
grote flatgebouw rondom.
„Daar hebt u gelijk aan", antwoordde de
man opgewekt en kennelijk wel tot een
praatje bereid. „U zou er de hele dag werk
aan hebben en misschien nog wel een halve
nacht er bij! Nee, ik ken hior geen Kolonel
Richards, meneer! Er woont op nr. 87 een
mevrouw Richards, maar ze is niet aanwe
zig. 't Is een weduwe met twee dochters,
ze vertoeft momenteel in het buitenland".
„Wanneer komt ze terug?" vroeg Jim.
„Niet voor 't eind van de vacantie. Ze
kan echter niet degene zijn. die u zoekt.
Ze heeft niets met een Kolonel te maken.
U kunt misschien het best even informe
ren bij het kantoor, dat de administratie
heeft van deze flats".
(Wordt vervolgd).
