MAANLICHT EN MARMER
Michelle musiceert in warenhuis en op straat
Zomerblouse zonder mouwen
Belgen bouwen in de Congo 50 hotels
voor Amerikaanse toeristen
Impressies uit Griekenland
Volkstelling in Australië
Verwachting: 9 millioen inwoners
Jacht op grof wild is de magneet
DIT MAKEN WE ZELF
Kort nieuws
Examens
Wagenweg 39 Tel. 20518
Haarlem
Reeds in Juni hadden wij
het voorrecht in Parijs
aanwezig te zijn bij het
creëren der mode coiffure
Thans lanceren wij deze
aangepast aan ons vochtig
en winderig klimaat.
Flatteus
Charmant
oer
rouw
Een kleine jongen met een onwaar
schijnlijk zware bas gaf mij de laatste
klanken mee uit het gastvrije Joegosla
vië. Toen de Oriënt-Express al lang het
grensstation was gepasseerd, zag ik hem
in gedachten nog op het perron staan
en zijn stem klonk -mij weer in de oren:
„Bodza!"
Deze typisch Macedonische drank,
fris en zuur met de kleur van slappe
chocolade, schonk hij uit een houten kan
met koperen banden. Aan de tuit hin
gen enkele kroezen. Voordat een lief
hebber voor acht dinar, dat is ongeveer
een dubbeltje, een kroes vol kreeg,
spoelde de jeugdige handelaar deze met
een minimaal bodempje water behendig
leeg, waarmee aan de voorschriften van
hygiëne genoegzaam was voldaan.
De trein spoedde zich intussen voort
en voerde mij naar Athene het zon-
doorzengde oord, waar het bijna altijd
mooi weer is. Veel te warm haast om
voldoende energie op te brengen om te
werken. Het hele levenstempo wordt er
door beïnvloed, wat een vanzelfspre
kendheid is. Je betrapt jezelf er al
spoedig op, dat je meedoet, dat je je
niet haasten kunt. De siësta is daarom
niet alleen een geliefde, maar ook een
noodzakelijke onderbreking van de dag.
Het gevolg hiervan is, dat de anders zo
bedrijvige stad in de middaguren als
het ware uitgestorven lijkt. De mensen,
die te ver van huis zijn om een dutje in
bed te doen, vinden altijd wel het een
of andere schaduwrijke terras waar zij
met de armen onder het hoofd kunnen
slapen. Vaak ook zie je een man in een
handkar of languit op een stoep liggen.
Ik verraste zelfs eens een winkelier, die
half over zijn toonbank lag.
Athene is op zichzelf niet mooi. Er
zijn veel straten met vrij karakterloze,
gelijkvormige huizen, maar die ziet men
de eerste dagen bijna niet, omdat het
noodzakelijk is de ogen voortdurend
naar de grond gericht te houden: de af
grijselijke bestrating vereist alle aan
dacht om niet om de haverklap een bui
teling te maken. Ook op dit punt krijgt
men na een tijdje ervaring en rond
kijkend ontdekt men dan toch wel veel
karakteristieks.
Athene heeft dromerige oude gedeel
ten, waar het volksleven zich in alle
vormen openbaart. Die treft men in
Plakka, de oudste wijk van de Griekse
hoofdstad, die tegen de Akropolis aan
geplakt zit: een aaneenschakeling van
hellende hobbelstraatjes, trappen en
terrassen. Het wemelt er van de taver-
nas, goedkope restaurants, waar je heer
lijk kunt eten en de retsina witte
wijn met een eigenaardige smaak door
de hars, die er in is verwerkt uit een
tinnen kan geschonken krijgt. Begrijp
je het menu niet, dan wandel je maar
naar de keuken en wijst de kok wat je
hebben wilt.
Vooral 's avonds is er sfeer. Iedereen
zit nog laat op stoeltjes buiten voor het
huis, baby staat om 10 uur nog vrolijk
in de box en tussen dit alles door schar
relen onnoemelijk veel vervuilde kat
ten. Dit is een stukje Athene waar je
de originele Griekse muziek kunt be
luisteren, zowel in de tavernas als op
straat.
De mensen zijn hier zeer behulpzaam.
Toen ik er de weg vroeg aan een één
ogige vrouw, voerde ze me aan de hand
mee en bracht me bij een Frans spre
kende familie. Ik werd er meteen ont
haald oo confituren en een glas ijskoud
water. Toen ik vertrok waren we dikke
vrienden. De eenogige vrouw was niet
van me weg te slaan; ze was mijn ge
leidster tot aan de voet van de Akropo
lis.
De Akropolis wat heb ik daar een
uren gesleten. Hoe prachtig gaat er de
zon onder in een bloedrode nevel. Ner
gens zijn de tinten zo intens, het licht en
de kleur van de hemel zo puur en blauw.
Maar nog fascinerender is de Akropolis
bij maanlicht. Gedurende vijf dagen bij
de volle maan zijn de trotse overblijfse
len van Griekenlands roemrijkste tijd
's avonds te bezichtigen voor tienduizend
schillende terrassen langs, het hele
dorpsplein rond. Hij maakt dan overal
een praatje.
Van de talrijke tochten, die ik maak
te, moet ik zeker die naar Xylokastron
vermelden. Dit dorpje ligt aan de
Noordkust van de Peloponesus en in
de nabijheid daarvan verbleef ik enkele
dagen in een kamp om de stof van
Athene door de zee te laten weg
spoelen. Het is een vacantiekamp,
dat nog slechts enkele maanden bestaat.
Je wordt er ondergebracht in een kleine
tent met een behoorlijk bed. Het ligt
prachtig tussen kromgegroeide, ver
weerde dennen, waartussen je heerlijk
kunt luieren, nadat je 's morgens zo uit
je tent de zee bent ingelopen. De ge
broeders Typaldos, die dit kamp exploi
teren, hebben het speciaal bestemd voor
de Europese jeugd en de verblijfkosten
zijn bijzonder laag.
Griekenland, met zijn vele herinne
ringen aan een tijd van hoge bescha
ving, gaat de bezoeker in het bloed zit
ten. De marktgeuren van yorghurt, kaas
en vis worden wat de métrolucht is voor
de minnaar van Parijs. Het ongelijke
plaveisel, dat het lopen bemoeilijkt en
de mensen, die tegen je opbotsen wor
den op den duur aanvaardbaar. Zelfs
de zengende hitte dan drink je nog
maar meer glazen ijskoud water, een
vaste toegift bij elke consumptie of het
nu Turkse koffie is of limonade. Je
neemt alles, als je maar blijven mag en
wanneer dat niet mogelijk is: als je er
dan maar eens mag terugkomen!
TINEKE RAAT.
drachmen - 1.30. Gelukkig wordt er
niet zo druk gebruik van gemaakt, zo
dat je alleen bent met de machtige mar
merzuilen en je, samen met de maan,
kunt kijken naar de onmetelijke krans
van pinkellichtjes van Athene, dat zich
in de diepte naar alle kanten uitstrekt.
De maan giet brede zilveren banen over
het marmer. Tussen de zuilen strijden
licht en schaduw om de voorrang. De
steenbrokken krijgen wonderlijke ge
stalten; de grond heeft diepe, ernstige
groeven.
De Caryatiden, die het dak steunen
van het Erechthéion, staan gracieus en
bewegingloos in hun slaap van eeuwen.
Het maanlicht maakt ze mysterieus.
Hoe weten zij met gratie hun zware last
te torsen. Een van hen is onlangs naar
het Britse museum verhuisd en ver
vangen door een ander beeld. Als de
maan schijnt, huilen de anderen om
hun verloren zuster en vragen haar te
rug. Het kost me geen moeite dit te
geloven.
Af en toe komt de bewaker naar me
kijken en als hij me nog steeds tegen
een marmerzuil ziet zitten en bedenkt,
Van het hoogste punt kijken de Akro
polis en de tempel van Zeus uit over
moderne tennisbanen
dat ik dit urenlang volhoudt en er bo
vendien gisteravond ook al was, komt
er iets van verbijstering in zijn blik.
Vanaf het balcon van mijn hotel, mid
den in de schilderachtige marktwijk,
een bonte wemeling van fruit in de
vroege morgenuren, kon ik de Akropolis
en het Parthenon zien. Iedere avond heb
ik mij de enorme inspanning getroost
mijn bed op het balcon te slepen. Als
ik dan 's morgens wakker werd was het
steeds weer een verrassing.
Zowel mannen als vrouwen zijn zéér
goed gekleed. Men besteedt al zijn geld
aan het uiterlijk schoon en dat moet op
de maaltijden uitgespaard worden.
Opvallend is het ontbreken van do
vrouw op de terrassen. Vooral zo tussen
zes en acht uur, na het werk en vóór
het eten, wordt het straatbeeld beheerst
door druk filosoferende en over politiek
pratende mannen. Dat is zo in Athene,
maar ook in de dorpen. In Oud-Korin-
the gaat in die uren de pope de ver-
De sponsenkoopman in Athene gaat
vaak helemaal schuil onder zijn vracht.
Ondanks hun radio's en televisie, ondanks hun ontelbare machines, instrumenten
en knopjes die hen steeds meer werk uit de handen nemen, voelen de Amerikanen
de behoefte om zelf iets te doen, zonder de hulp van automatische, electrische
werktuigen. Week-end schilders en schilderessen zijn al een tijdlang in de mode:
op Zaterdag en Zondag trekken duizenden Amerikanen er met een schildersezel,
verf en penselen op uit, om landschapjes of andere tafereeltjes op het doek vast,
te leggen. Musea organiseren tentoonstellingen van het werk van kinderen; niet
van speciaal begaafde kinderen, maar van iedereen, talent of geen talent.
Eenvoudig, practisch en toch bij vele
gelegenheden te dragen is dit strak ge
tailleerde anthracietgrijze mantelpakje
van Amerikaanse origine. De ontwer
pers hebben de modedétails niet ver
waarloosd: de enkele rij knopen en niet
te vergeten de laag ingezette driekwart
mouwen maken er een creatie 1954 van.
Het strakke je geeft toch nog genoeg
loopruir door de diepe plooi
middenachter.
Iedereen heeft wel iets waaraan hij
uitdrukking wil geven, redeneert men,
waarom moet het altijd mooi of geniaal
zijn? In New York's Washington Square
is er iedere lente en iedere herfst een
openlucht-tentoonstelling, waarop schil
derijen tegen de huizen en hekken zijn
bevestigd en voor een paar dollar of
iets meer te koop zijn. Dit is een
soort traditie geworden: als men niet
bezig is geld te verdienen, dan gaat men
schilderen.
En nu is er iets bijgekomen: muziek.
Nieuw is dit natuurlijk niet helemaal:
er is wel eerder muziek gemaakt. En,
op z'n Amerikaans, ziet men altijd ad
vertenties in kranten en tijdschriften
waarop een mooi, glimlachend meisje
aan de piano zif of een guitaar liefko
zend in de handen houdt, terwijl zij om
ringd is door een aantal aanbiddende
jongemannen. Het onderschrift luidt
dan dat dit mooie meisje in twee lessen
de vrolijkste melodieën op het afgebeel
de instrument kan spelen, zonder in
spanning, zonder kennis van noten, ja,
zelfs zonder kennis van muziek.
Twee lessen zijn soms niet eens no
dig: tien minuten voldoet om een lieve
lingswijsje te leren spelen. Zo beweren
de advertenties, is men in minder dan
geen tijd „het leven en de ziel" van alle
feesten. Daarop volgt natuurlijk onmid
dellijk de romantiek. Dit zeggen de ad
vertenties niet, omdat de lezers dit van
zelf wel begrijpen.
Maar nee, er is zich iets veel beters
op muziekgebied aan het ontwikkelen,
iets dat van de Amerikaanse jeugd
uitgaat. Kort geleden stonden er in ver
schillende kranten artikelen over een
zekere Michelle Albanese, een zevenja
rig meisje uit Chicago, dat een ongewo
ne muzikale bijdrage aan haar mede
burgers had gedaan. Op een goeie dag
had Michelle voor een cent kauwgum
uit een machine getrokken en las met
aandacht het papiertje waarin het
kauwgum gewikkeld was, want daarop
werd haar de toekomst voorspeld. Op
het papiertje stond: U houdt van mu
ziek en zal eens rijk worden. Michelle
wilde het lot dat de goden voor haar
bestemd hadden niet tegengaan, en na
wat nadenken ging zij naar huis, nam
haar viool, stapte vervolgens een volle
„supermarket" een kruidenierszaak
waar men zichzef bedient binnen,
ging op een omgekeerde kist staan en
begon te spelen. Klanten in supermar
kets zijn veel gewend, maar dit verras
te hen toch even. Ze applaudisseerden
echter lang en luid. Michelle bleef spe
len en de winkel deed goede zaken.
Dit was Michelle's eerste openbare
concert, dat gevolgd werd door voorstel
lingen op straathoeken en pleinen.
Laatst kreeg Michelle een uitnodiging
om in een „gas-station" waar autory-
ders hun benzine halen, te spelen. De
met stomheid geslagen in- en uitrijden
de klanten moesten tot het einde van
ieder muziekstuk wachten voordat zij
aan benzine geholpen werden.
Dergelijke originele concerten worden
nu wel heel zelden gegeven in dit land,
maar Michelle is een typisch voorbeeld
van de belangstelling die kinderen voor
het zelf spelen van muziek aan de dag
leggen. Scholen over heel Amerika be
ginnen strijkorkesten te vormen met
leerlingen die er vrijwillig hun vrije tijd
aan geven. Muzieklessen worden een
deel van het gewone onderwijs, eenvou
dig omdat de leerlingen er zelf om vra
gen. In de rijke olie-stad Houston, in
Texas nemen meer dan 650 H.B.S.-leer
lingen op eigen initiatief muzieklessen
en 60 spelen er in het Houston Sympho-
nie Orkest.
Op Michelle's school, de St. Benedict
School in Chicago, is een nieuwe mu
ziekleraar geëngageerd. George Rush-
ford, die een nieuw systeem heeft ont
wikkeld om jonge kinderen strijkinstru
menten te leren spelen. Mr. Rushford
kiest vier kinderen uit geheel wille
keurig geeft'twee van hen een viool,
de derde een altviool en de vierde een
violoncel, schrijft dan een paar noten
op het bord, laat de kinderen die noten
zingen en toont hun waar die noten op
hun instrument te vinden zijn. Na tien
minuten kunnen de kinderen, die nooit
eerder een instrument in handen gehad
hebben ,die één of twee noten op de sna
ren tokkelen, en na nog tien minuten
oefenen is de les afgelopen. Twintig mi
nuten is genoeg, zegt mr. Rushford, an
ders gaat de aardigheid er te vlug af.
En hij bereikt resultaten, want op zijn
school hebben de kinderen niet langer
het ouderwetse idee dat men muziekta
lent moet hebben om te spelen en zijn
ze niet verlegen om in het openbaar te
musiceren, zomaar voor de aardigheid.
Zijn systeem is nu gepubliceerd en do
zijnen scholen hebben het direct over
genomen.
Michelle Albanese heeft dus wel wat
gepresteerd. Ze zal ongetwijfeld geen
Yehudi Menuhin worden.
ILONA RICARDO
We hopen nog steeds op zomerse da
gen, en zodra die weer komen zullen we
met plezier deze eenvoudige blouse dra
gen. We hebben 1.30 m. stof nodig van
80 cm breed. De patronen zijn gemaakt
voor maat 42. Bovenwijdte pim. 96, rug
lengte 40, rugbreedte 36 en voorbreed
te 36.
Nadat we de patronen op ware grootte
nagetekend hebben, leggen we ze op
de stof zoals de tekening dit duidelijk
aangeeft.
Het naaien van deze blouse is wel
zeer eenvoudig. We beginnen met het
rijgen van zij- en schoudernaden. Daar
na knippen we naast het voorpand de
tegen belegstukken, naaien deze aan de
voorpanden. Daarna stikken we het
koordje op de goede kant aan, en zomen
het aan de binnenkant op. De armsgaten
werken we met biaisband af en stikken
ze desgewenst door. Het boordje kan
ook als versiering doorgestikt worden.
Nu maken we nog knoopsgaten en zet
ten de knoopjes aan en de blouse is ge
reed. L. S.
•rt-l-viO/1
Politie-commandant Brown inspecteert het pakken van zijn kamelen door zijn drie
helpers (inboorlingen)met wie hij op het punt staat te vertrekken voor zijn jaar
lijkse inspectietocht, die vier maanden in beslag neemt, door een gebied zo groot
als Spanje. Ook in dit gebied, waar slechts een paar duizend mensen wonenwordt
thans een volkstelling gehouden.
Sydney, Juli.
Dertigduizend mensen zijn op het ogen
blik bezig de formulieren in te zamelen,
die onder de gehele bevolking van Austra
lië werden verspreid voor de volkstelling.
De laatste volkstelling werd gehouden in
1947. Daarbij telde men 7.580.000 zielen.
Thans verwacht men dat er 9 millioen het
vijfde werelddeel bewonen. Zo'n volkstel
ling is in dit uitgestrekte land uiteraard
geen kleinigheid.
De volkstellers doen gemiddeld vier da
gen over hun werk: het uitdelen en ophalen
van de formulieren en zo nodig het be
hulpzaam zijn bij de invulling. Zij worden
er goed voor betaald: 4 Australische pon
den per dag, ongeveer f 35. In het Noorde
lijke territorium is het echter geen uit
zondering wanneer hun taak twee maan
den in beslag neemt.
Bij de volkstelling in 1933 verloren drie
mensen het leven. Eén teller werd ver
moord door inboorlingen in Arnhem, een
gebied in het hoge Noorden, een ander
verdronk bij een poging om een in Queens
land buiten haar oevers getreden rivier
over te steken en de derde raakte ver
dwaald in de bergen van Gippsland in Vic
toria en werd nimmer opgespoord.
Onder de tellers bevinden er zich, die zes
verschillende Chinese dialecten spa-eken
om hun taak onder de talrijke hier geves
tigde Chinezen te kunnen verrichten. An
deren moeten Russisch kennen, of Hindi en
Oerdoe, maar ook Italiaans, Duits, Neder
lands, Frans en verschillende Oost-Euro-
pese talen, zoals Pools en Roemeens, Sla
visch en Grieks. De tellers bedienen zich
niet alleen van auto's en motoren, maar
i ook zullen enkelen zich voor de noodzaak
geplaatst zien een kameel te bestijgen en
de woestijn in te trekken. En natuurlijk
is er het paard, waarmee vrijwel iedere
Australiër op het land vertrouwd is. Men
zal rekening moeten houden met een mo
gelijk gebrek aan water in streken, waar
nu reeds langer dan zes maanden geen
druppel regen is gevallen.
De kameel behoorde uiteraard niet tot de
oorspronkelijke Australische fauna. Hij
werd door ontdekkingsreizigers geïmpor
teerd om dienst te doen in de uitgestrekte
woestijngebieden. De Arabische kameel
komt dan ook een groot deel van de roem
toe, die ontdekkingsreizigers als Gosse en
Warburton in 1873 en Giles in 1876 hebben
geoogst met hun exploraties van Centraal
Australië. Geleidelijk aan werd de „hump",
of „stinker" zoals de kamel hier wordt ge
noemd, ook voor andere doeleinden, voor
namelijk vervoer, gebruikt. Voor de komst
van tractoren en bulldozers werden deze
dieren vooral in de landbouw gebruikt. Op
de grote schapenfarms bleken zij uitste
kend te voldoen, terwijl zij bij de aanleg
van waterreservoirs meer waard bleken
dan paarden. En al heeft de auto dit last
dier grotensceels verdrongen, de „hump"
is er nog altijd. De bereden politie in het
Noordelijk territorium, gebruikt heden
ten dage nog kamelen om de uiteraard nog
al uitgestrekte wijk te doen. Het hoofd
kwartier van deze post is gevestigd in
Firnke, een vlek, iets ten Zuiden van
Alice Springs, waar de onmetelijkheid be
gint. Ron Brown is de agent, die zich kan
beroepen de grootste wijk ter wereld te
Wederom is er een geval van pseudo-
vogelpest geconstateerd in de gemeente Olde-
broek, namelijk onder de pluimveestapel
van de heer E. van Oene. De op dit bedrijf
aanwezige honderd kippen zijn afgemaakt.
Tot burgemeester van Schipluiden is
benoemd de heer F. R. M. Meltzer, thans
ambtenaar ter secretarie van de gemeente
Voorschoten.
Het jaarlijkse bloemencorso te Zundert
zal wederom op de eerste Zondag van Sep
tember worden gehouden. De corso-wagens
zullen op 6 September worden tentoon
gesteld.
Tot burgemeester van Woudrichem is
benoemd de heer A. G. A. Dingemans Wierts,
ambtenaar ter secretarie te Blaricum.
hebben: 450.000 vierkante kilometea-. Dat
is bijna zo groot als Spanje. Brown doet
de ronde per kameel en daar trekt hij dan
vier maanden voor uit. Hij heeft in zijn
functie vele taken: toezichthouder op de
mijnen, administrateur van de burgerlijke
stand, ontvanger van belastingen, inspec
teur voor veeteelt en beschermer van de
inboorlingen. Ook Brown zal r.u als volks
teller optreden.
Geslaagd voor de gisteren te Haarlem ge
houden hoofdakte-examens; geslaagd voor
de gehele akte de dames A. Th. Kamper te
Boven karspel en R. M. Riteco te Bergen en
de heren C. G. van Baak te Voorburg, W.
Blaauw te Wormerveer, M. Drost te St. Anna
Parochie, A. W. Engel te Kolhorn, M. W.
Griffioen te Woerden, G. J. Korrelboom te
Amsterdam, H. Riemers te Alkmaar en H. J.
Smit te Amsterdam.
Voor gedeelte B: mejuffrouw J. M. Luij-
mes te Amsterdam en de heren: W. P. Mazu-
rel (van Rijkskweekschool, Haarlem) te
Haarlem, G. J. Muloer te Nieuwe Niedorp,
W. F. Moolenaar te Amsterdam, J. Pere
boom te Hoorn en K. Zwitser te Medemblik.
Middenstandsexamen
Gisteren behaalden te Haarlem het mid
denstandsdiploma: W. A. van Steyn, J. B.
Stokman, C. H. M. Stoop, L. A. Stornebrink,
J. M. Stroet, H. C. Stroeven. K. K. Strook-
man, C. J. Schilte, H. Vos, J. P. Stut. P. A.
Stijger, A. A. Sijnja, K. Timmer, A. M.
Tool, G. W. M. Turkenburg, S. v. Unen—v.
d. Ban, J. Vaalburg. M. C. J. Valke, G. v. d.
Velde, G. J. Veldman, S. v. d. Veldt, M. C.
van Velsen, D. E. Verdel, H. W. Verdonk-
schot, P. Vernout, W. P. F. M. Versteege, A.
A. M. Zwarter, E. Versterre, B. Vervloed, R.
M. de Vilder, P. J. J. Vink, J. T. M. Visser,
C. Vogelaar,, J. Vos, C. Vossebelt, H. Vree
ken, P. J. M. Vrielink, A. van Vuuren, P.
Wardenaar, J. M. Warmer. C. J. Warmerdam,
J. T. M. Warmerdam, M. E. Wesselman, S. J.
Wester, J. B. L. Westervoorde, B. J. Weydt,
M. A. P. C. v. d. Wiel. J. van Wienen, A. J.
de Wilde, H. v. d. Wilk, B. A. P. Winnubst,
G. v. d. Wolf, M. G. v. d. Wijden, M. van
Wijk, A. H. Wijkamp. Fr. Wijnholts, W. van
Zomeren, E. J. Zonneevld, W. A. Zuiver en
A. W. M. Zwanenburg.
Mulo
Op 30 April slaagden te Haarlem voor het
Mulo-diploma A: H. M. va.i Bemmel, Haar
lem; H. van Niel, Haarlem, H. Ruijs, Haar
lem, T. J. van Rijswijk, Hillegom; H. A.
Rikkers, Hillegom; M. Snaterse, Haarlem
mermeer; R. Jansen, Haarlem; D. C. Tubker,
Haarlem; R. C. Hein, Haarlem; H. Hofman,
Santpoort; L. M. Herkemeij, IJmuiden; J.
de Groot, IJmuiden: J. J. van Dongen,
IJmuiden; A. Verhoef, IJmuiden; N. van
Ham, IJmuiden; J. M. N. Broek, IJmuiden.
Voor het examen M. O. Handelsweten
schappen is geslaagd de heer H. Hut te
Haarlem.
ADVERTENTIE
(Van onze correspondent in Brussel)
Vooraanstaande Belgische hoteliers heb
ben besloten in de Belgische Kongo vijftig
moderne hotels te bouwen. De Belgische
kolonie is een interessant gebied voor het
toerisme, vooral uit de Verenigde Staten.
Groots opgezette jungle-films hebben bij de
rijke Amerikanen belangstellling gewekt
voor de jacht op grof wild in de Kongo,
maar in de meeste Kongolese gebieden ont
breekt het aan geriefelijke, naar Ameri
kaanse smaak ingerichte hotels.
In de hoofdstad Leopoldville is een zo
danig tekort aan hotel-ruimte, dat er geen
concurrentie meer bestaat in het hötel-
bedrijf, hetgeen nadelig is voor de kwali
teit der diensten en de reputatie van de
Kongo als toeristisch gebied. Door ineens
vijftig hotels op te richten, willen de Bel
gische hoteliers de toestand snel saneren.
Een ander toeristisch initiatief zal leiden
tot goedkope winter-weekeinden voor En
gelse toeristen aan de Belgische kust. Voor
een prijs, die iets hoger ligt dan de prijs
van een retour Londen-Oostende, zullen de
Engelse toeristen te Oostende een week
einde kunnen doorbrengen met volledig
pension en toegang tot de salons en de
speelzalen van de nieuwe Kurzaal. De
Londense reisagentschappen zullen bon
boekjes verkopen voor 6 pond en 12 shilling
ongeveer 70 gulden. Ter vergelijking diene
dat een reis van Londen naar Oostende
bijna 6 pond kost, zodat de Engelse toerist
eigenlijk voor 161 francs, of iets meer dan
12 gulden, zijn maaltijden op de mailboot
Oostende-Dover en 2 dagen volledig pen
sion in Oostende krijgt.
