Vluchtelingenverdrag drie jaar
na ondertekening in parlement
Nog meer arrestaties verwacht
BICMPANÜft
Het Ballet der Lage Landen
trad op in Heemstede
Zeer vele leden betreuren dit tempo,
zo blijkt uit voorlopig verslag
Wenen en Bonn twisten
over de Anschluss
Belgische militaire corruptie
wmmm
Maagkrampen
3
KING'S
Den Haag heeft tot 1959
748 millioen nodig
Weer eer. geval van
baby-verwisseling
Oók waar alleen het beste goed genoeg
is, wordt King's Cross gerookt.
VIRGINIA
naar
id? ^US
Het grote geluk
DONDERDAG 4 NOVEMBER 19 5 4
In het Voorlopige Verslag uit de Tweede
Kamer over het wetsontwerp tot goedkeu
ring van het op 28 Juli 1951 te Genève
ondertekende verdrag betreffende de sta
tus van vluchtelingen, hebben vele leden
er hun teleurstelling over geuit, dat het
verdrag betreffende de status van vluchte
lingen pas drie jaren na zijn ondertekening
ter goedkeuring aan de volksvertegen-
diging wordt voorgelegd. Deze leden maak
ten een vergelijking tussen de behandeling,
welke het statuut van de internationale
vluchtelingenorganisatie, ondertekend in
New York op 28 Januari 1947, ondervond,
en die, welke het onderhavige verdrag ten
deel valt. In het eerste geval heeft de ge
hele aangelegenheid in een halfjaar haar
beslag gekregen. De drie jaren, welke thans
reeds zijn verlopen sedert de onderteke
ning op 28 Juli 1951 van het verdrag be
treffende de status van vluchtelingen, vor
men hiermede een schrille tegenstelling.
Vele leden herinnerden er aan, dat de
bestrijding van de mensonwaardige toe
standen onder de vluchtelingen, welke zich
na de Eerste. Wereldoorlog in Europa in
georganiseerde vorm heeft ontwikkeld, in
de laatste jaren niet beperkt kon blijven
tot Europese gebieden. Het vraagstuk is
in feite een wereldprobleem en als zodanig
vormt het terecht een punt van behande
ling in de UNO. Dat de Nederlandse ver
tegenwoordiger bij de ondertekening heeft
verklaard, dat Nederland een universele
werking van het verdrag aanvaardt en
meent het niet te moeten beperken tot de
Europese vluchtelingen, heeft dan ook de
volle instemming van deze leden.
Vele leden wezen er op, dat naar geble
ken is, lang niet altijd de nationaliteit van
de hier te lande verblijvende Indische
„Nederlanders", Ambonezen, enzovoort
vaststaat. Verscheidene tot deze catego
rieën behorende personen, die zich Neder
lander waanden en in het bezit waren van
een Nederlands paspoort, hebben bij een
aanvraag tot verlenging van hun paspoort
moeten ervaren, dat zij de Nederlandse
nationaliteit niet bezitten. De hier aan het
woord zijnde leden noemden de intrekking
of niet-verlenging van het paspoort een
ware ramp voor de betrokkenen en ach
ten hetgeen hierdoor deze jegens Neder
land zeer verdienstelijke Indische Neder
landers en Ambonezen wordt aangedaan
wellicht op formeel juiste gronden
ten hemel schreiend, te meer, nu de minis
ter van justitie blijkbaar niet met voort
varendheid de naturalisatie van deze (ex-)
Nederlanders kan bevorderen.
Deze leden vroegen dan ook: of de rege
ring de in Nederland verblijvende Indische
Nederlanders (Ambonezen), die door poli
tieke oorzaken en om politieke motieven
niet naar Indonesië terug kunnen of wil
len, als politieke vluchtelingen beschouwt.
Voorts werd gevraagd of het dan geen
aanbeveling zal verdienen, overeenkom
stig de strekking van het verdrag, de hter-
bedoelde vluchtelingen het Nederlander
schap, dat zij dikwerf meenden te bezitten,
te verlenen.
Kan voor deze categorie niet een wette
lijke voorziening in het leven worden ge
roepen op de voet van de indertijd tot stand
gekomen wet tot wegneming van staat
loosheid?, vroegen deze leden, er voorts op
aandringend, dat aan de (ex-)Nederlanders,
die tot hun grote teleurstelling plotseling
moeten ontdekken, dat zij geen Nederlan
der (meer) zijn, met spoed een verblijfs
vergunning met de daarop aansluitende
papieren wordt verleend.
Ten aanzien van de in de kampen ver
blijvende Ambonezen vroegen deze vele
leden zich af, of Nederland zijn bijzondere
plicht jegens deze slachtoffers van de ont
wikkeling van de Indonesisch-Nederlandse
verhouding volbrengt, wanneer dit ver
blijf in de kampen jarenlang bestendigd
wordt. ..Eens", zo merkten deze leden op.
..telde hët volk van Nederland meer dan
100.000 Nederlanders van Joodse afstam
ming. Nederland, dat hun gastvrijheid
bood. is. naar de grote' offerwet, al geven
de nochtans verrijkt". De hier aan het
woord zijnde leden spraken de hoop uit,
dat met name ten aanzien van de Indische
Nederlanders en de Ambonezen de rege
ring het verdrag op de gulste wijze zal
uitleggen.
WENEN (United Press) In Oostenrijk
is een storm van verontwaardiging opge
stoken over de uitspraak van een West-
Duits hof die erop neerkomt, dat de „An
schluss", waarbij Hitler in 1938 Oostenrijk
bij Duitsland inlijfde, nog steeds wettelijk
geldig is en dat hiermee rekening moet
worden gehouden in de uitspraken van
West-Duitse rechtbanken. Het hof had be
paald, dat de 75000 Oostenrijkers, die in
West-Duitsland leven, Duitse staatsburgers
zijn.
De Oostenrijkse kanselier Julius Raab
heeft deze uitspraak in het parlement te
Wenen bestreden. Socialistische afgevaar
digden eisten dat Oostenrijk „iets zou
doen" om West-Duitsland te dwingen de
„Anschluss" onwettig te verklaren.
Juridische deskundigen van de Oosten
rijkse kanselarij en van het ministerie van
P>innenlandse Zaken zijn het er over eens,
dat de uitspraak van het West-Duitse hof
onjuist was. De kanselier haalde ook een
uitspraak aan van het constitutionele hof
te Karlsruhe, waarin gezegd werd, dat
„alle wijzigingen in het burgerschap in
verband met de annexatie (Anschluss) als
niet geldig moeten worden beschouwd".
(Van onze correspondent in Brussel)
De zaak van de corruptie door hoge mili
tairen schijnt uitgebreider te zijn dan men
in den beginne aannam. Men verwachtte
gisteravond nog meer arrestaties. Heden
ochtend zouden de drie hoge officieren voor
de Raadskamer van het Brusselse gerecht
verschijnen. Kolonel Grimard schijnt de
spil van de gehele affaire te zijn geweest;
hij heeft volgens de laatste berichten ten
minste i50.000 francs (12.600 gulden) aan
de corruptie-affaire verdiend.
De minister van Defensie, Antoin Spinoy,
heeft in een interview verklaard dat naar
zijn mening een wet moet worden opge
steld, waarbij het oud-officieren verboden
wordt gebruik te maken van hun ti'tel om
de reputatie van commerciële firma's te
dienen, wat in België een algemeen ver
schijnsel begint te word'en. Bovendien zou
den gepensionneerde hogere officieren pas
twee jaren na de pensionnering in een raad
van beheer van een maatschappij mogen
gaan zetelen, zoals dat voor Belgische oud
ministers het geval is.
Intussen is bekend geworden hoe het
bedrog met de militaire aanbestedingen
werd gepleegd. In het plan van een open
bare aanbesteding kwamen posten voor
welke het te gebruiken materiaal, het
kwantum en de prijzen ramen. Voor de
aanbesteding van de pijpleiding was een
bepaald aantal kubieke meters beton ge
raamd, welke echter door kolonel Grimard
opzettelijk veel te hoog was gesteld. Kolo-
B. en W. van 's-Gravenhage hebben aan
de gemeenteraad het uitvoerings- en finan
cieringsplan dezer gemeente voor de jaren
1955 tot en met 1959 doen toekomen. De
totale kapitaalsbehoefte der gemeente, met
inbegrip van die voor het nog niet ver
streken jaar en voor alle in het inves
teringsprogramma opgenomen projecten,
bedraagt ongeveer f 748 millioen, inclusief
ruim f 67 millioen te investeren na 1959.
Hiervoor zijn reeds tot een bedrag van
ruim f 273 millioen credieten beschikbaar
gesteld. Het voor 1955 te verwerken, be
drag wordt geschat op ongeveer f 115 mil
lioen.
Omtrent de vraag, in hoeverre de ge
meente er in zal slagen zich de nodige
financieringsmiddelen door een beroep op
de kapitaalmarkt te verschaffen, valt
uiteraard op langere termijn geen uitsluit
sel te geven, aldus B. en W.
ADVERTENTIE
Opnieuw heeft een Britse moeder blijk
baar een verkeerde baby meegekregen uit
het ziekenhuis, waar zij verpleegd werd.
Dit zou het derde geval van baby-verwis
seling in de afgelopen weken in Engeland
zijn.
Dit nieuwe geval betreft de. 30-jarige
mevrouw Lilian Cooper, die de 17 dagen
dat zij in de kraaminrichting vertoefde, te
zwak was om voor „haar zoon Jeffrey te
zorgen.
Toen zij met Jeffrey thuis was en zelf
voor het kind begon te zorgen, ontdekte
zij dat het een meisje was. (Un. Press).
nel Grimard was namelijk na zijn pension-
nering als reserve-generaal door het depar
tement van Defensie opnieuw aangenomen
als kolonel om zich bezig te houddn met
de openbare werken van de militaire de
fensie. Hij bracht, een d'er reserve-gene
raals van zijn veel te hoog geschatte prijs
op de hoogte. Deze reserve-generaal die in
de raad van beheer van een aannemers
bedrijf zetelde, kon op die manier het be
drijf doen deelnemen aan de militaire aan
besteding en van deze marge gebruik ma
ken om zijn prijs ongeveer 10 percent lager
te berekenen dan de prijzen van de con
currentie.
De bom barstte toen de zaak van de
pijpleiding misliep. Grimard had namelijk
de NAVO-normen voor de benzinetanks
van de pijpleiding vervangen door een
eigen systeem, dat zo gezegd goedkoper zou
zijn. Maar de legerleiding verkoos uitein
delijk de NAVO-normen. De firma van de
bevriende generaal kreeg hierdoor de aan
besteding niet. In een kwade bui ging een
der reserve-generaals-beheerder hierover
klagen bij een hoge officier van het depar
tement van Defensie. Hij achtte zich door
Grimard bedrogen en vertelde later alles
aan de minister, die het dossier onmiddel
lijk het gerecht deed toekomen.
Hedenochtend werd medegedeeld dat een
aannemer van openbare werken uit Ver-
viers werd aangehouden.
In aannemerskringen heerst op het ogen
blik grote beroering daar iedere aannemer,
die ooit deelnam aan enige militaire aan
besteding, zich gedupeerd' voelt.
ADVERTENTIE
rwzwwWW
20 stuks 80 certl.
Ook in luxe dozer»
van 50 en 100 stuks
KING'S CROSS IS AL JARENLANG DE SIGARET
MET HET GROOTSTE AANTAL VASTE ROKERS
j Bij Koninklijk Besluit is een delegatie
naar de achtste algemene conferentie der
U.N.E.S.C.O. aangewezen, bestaande uit
jprof. dr. H. R. Kruyt, voorzitter der natio-
nale U.N.E.S.C.O.-commissie, prof. dr. F.
L. R. Sassen, hoogleraar aan de rijksuni
versiteit te Leiden, vice-voorzitter van de
nationale U.N.E.S.C.O.-commissie, dr. F.
Bender, kanselier-directeur van de ge
meentelijke universiteit van Amsterdam,
B. J. E. M. de Hoog, hoofd van de afdeling
Buitenlandse Betrekkingen van het minis
terie van Onderwijs, Kunsten en Weten
schappen, en jhr. mr. E. O. van Suchtelen,
attaché aan de ambassade te Caracas.
ADVERTENTIE
K-.
In Luxemburg is een Europees hof bijeen geweest om een Franse klacht te behan
delen over de vaststelling van de prijzen van staal door de kolen- en staalgemeen
schap. Het was voor de eerste maal in de geschiedenis, dat een Europees gerechtshof
bijeenkomt, dat dezelfde bevoegdheden bezit als een nationaal hof. Onze foto geeft
het moment weer, waarop de leden van het hof achter hun tafel plaats nemen. Van
links naar rechts ziet men: Van Houtte (België), Delvaux (België), Serrarens
(Nederland), de president van het hof Pilotti (Italië), Rueff (Frankrijk) en
Hammes (Luxemburg).
Het na de pauze vertoonde gedeelte van
het programma, waarmee het onder leiding
van Mascha ter Weeihè staande Ballet der
Lage Landen gisteren in het Minerva Thea
ter te Heemstede voor een niet bijster groot
aantal belangstellenden optrad, heeft be
trekkelijk veel goedgemaakt van het daar
aan voorafgegane, dat slechts weinig aan
knopingspunten voor waardering bood.
Men maakte toen kennis met twee werken
„Pavana Interrumpida" en „Impromptu
for twelve" van de jonge Engelse cho
reograaf Jack Carterdie in alle beschei
denheid van opzet welkome aanwinsten
van het répertoire betekenen.
De avond werd geopend met wat Pieter
van der Sloot „vrolijke taferelen op een
negentiende-eeuwse boerenbruiloft" noemt.
Albert Bocai maakte de muziek voor deze
oude dansen, die vermoedelijk alleen voor
het voetlicht werden gebracht om de aan
kleding van het kortstondig geleefd heb
bende ballet „De witte wiven" nog ergens
voor te gebruiken. Een tamelijk stijlloos
geval met zelfs geen schijn van waarachtig
caractère. Zijn eveneens nieuwe „Achilles"
op muziek van Scriabine bleek weer één
van de problematische constructies op half
We hebben de jongen van
de slager nauwlettend in zijn
groei gadegeslagen, om zo te
zeggen. Toen hij de eerste
keer kwam, was hij rood-
glimmend gewassen met groe
ne zeep en zijn strooien kuif
stond star van de pommade.
Hij was een tikje verlegen
en bijna hond-achtig beleefd,
alsof hij vreesde dat zijn pas-
begonnen loopbaan een ontij
dig einde zou nemen door een
geringe misstap tegenover de
klanten.
Terwijl hij groeide in de
hoogte en in de breedte, werd
hij minder beleefd en hij ver
gat .langzaamaan zijn haren
te kammen. Er bungelde
voortaan een sigaret in zijn
mondhoek en zijn vroeger zo
onderdanige ogen kregen de
glans van nauw verholen on
geduld. Nadat zijn haren
geknipt waren op een wijze,
die ons herinnerde aan de
jonge gangsters uit een bloe
derige Amerikaanse asfalt-
film, was er van vriendelijk
heid noch etiquette meer
enige sprake en kwakte hij
ons vlees voortaan op het
vensterbankje naast de hal
deur alsof het de groene zeep
zelf was, waarmee hij zich
eens zo ijverig placht te
wassen.
Wij vonden dat de jongen
er niet op vooruitging, doch
hijzelf scheen van gans
andere overtuiging. Zijn zelf
bewustzijn groeide met grote
snelheid uit tot branie en zijn
haastige beldruk was uit tien
tallen andere te herkennen
door een duidelijke eigen
dunk, die ons onprettig aan
deed.
Doch hij bracht ons vlees
getrouw en was eerlijk tot op
de halve cent. En het schijnt
onvermijdelijk dat de mens,
van jongeling opgroeiend tot
volwassene, zich tot een
zekere levenskunst zet. Zijn
levenskunst was blijkbaar
brutale opschep en ergerlijke
zelfingenomenheid. En mis
schien had hij heel wat in zijn
mars als slagersjongen. Er
zijn tenslotte ook in dat be
roep nuances.
Ik herinner mij, dat hij eens
hij kwam toen voor de
tweede of de derde keer in
opgetogen bewondering staar
de naar een uitknoppende
hyacint, die op een glas in de
hal stond. De tere, groene
punt streefde hunkerend ten
hemel uit de gebarsten bol,
die boven een wirwar van
ragdunne stengels als een
goedmoedige moeder haar
prille spruit voedde. De prille
spruit groeide voorspoedig uil
tot een geurige^ bloem met
strakke, gave bladeren en
de jongen met zijn stroohaar
en rode glimwangen vergat er
zijn vlees en zijn nota's bij.
Hij naderde als op eieren zo
voorzichtig het watergroene
glas en zei: „Hoe bestaat 't!
Vorige week was ie nog niet
boven de rand uit met z'n
bleekneus!"
Een bleekneus dat was
een aardig beeld. De gering
heid van het wassende witte
spruitje uit de welgedane bol
was uitgedijd tot een vlijm
scherpe stengel, in wiens
plooien reeds een waas van
fijn mauve schemerde. En een
sterke, zoete geur verdreef op
dat moment de reuk van
groene zeep.
„Je zou zeggen, hoe kan 't,"
mijmerde de jongeman, ter
wijl hij zijn geldtas naar ach
teren schoof aan de riem om
zijn schouder. „Een droge,
harde bol waar je geen cent
voor zou geven. En dat zit er
allemaal in: bladeren, een
bloem, parfum en wat al niet.
En als het een hyacintenbol is,
komt er vierkant een hyacint
en geen boerekool uit. Hoe
bestaat het eigenlijk, wat?
Het is net een meccanodoos,
zoals ik met Sinterklaas ge
kregen heb. Je ziet niks dan
wat ijzerwerk en schroefjes,
maar als je ertoe gaat zitten
'maak je er de casuweelste
dingetjes van. Maar dit groeit,
zomaar, allenig."
Hij lachte met een blos en
verdween naar zijn volgende
klant.
Dat is al heel lang geleden.
De meccanodoos van deze
jongen zal wel vergeten en
onttakeld op zolder onder het
stof staan. Hij heeft er wat
casuwele dingetjes van ge
maakt, maar hij is intussen te
groot voor dat gedoe gewor
den. De sigaret is gekomen, en
het meisje met de kantjes
onderjurk, en de bioscoop. En
voor een tulpenbol zal hij zijn
neus ophalen. Hij heeft niet
ontdekt hoe het gaat, hoe de
bleekneus tot een schone, geu
rende bloem kon uitgroeien
zonder dat iemand er een vin
ger bij hoefde uit te steken.
Maar hoe het gaat, interes
seert hem niet. Er zijn zoveel
dingen die zijn aandacht vra
gen: hij breekt zich het hoofd
over de vraag, wie de moord
op De Vlammende Arend van
Nicaragua heeft bedreven en
gaat het bloeddorstige drama
tot het einde zien met zijn
makkers op de tiende rij van
de bioscoop. Hij heeft daartoe
zijn helblauwe pak en zijn
geel met gouden halsdoek
aangedaan en zijn beige schoe
nen met de witte naden. Zijn
rode slagershanden knijpen in
de stoelleuningen van de bio
scoopzetel en als hij weet wie
de moord op de vlammende
Arend van Nicaragua heeft
bedreven, kan hij de rest van
de Zondag met ziin kornuiten
luid schreeuwend redeneren
over de détails van de trage
die, in afwachting van de vol
gende die nog spannender
zal zijn.
Soms komt zijn eerbied
voor de raadselen des levens
boven. Niet de geheimen der
natuur echter zijn het, die zijn
hunkering naar de weten
schap voeden en evenmin
is het nog langer de verwon
dering voor het omsluierd
vraagstuk van het zichzelf
verbreidend leven, dat hem
boeit. Hij komt op zijn Zon
dagmiddag-slentergang langs
de uitstalling van een motor
paleis, een étalage vol chroom
en staal en lakwerk en rub
ber, waar de krachtmachines
zó uit de fabriek op hun for
tuinlijke berijder staan te
wachten.
Hij staat stil voor zo'n
machtig motormachien en ver
zinkt in dromeloze eerbied.
Zijn ogen kleven vast aan de
indrukwekkende cylinders en
de verchroomde uitlaat. Zijn
mond zakt een beetje open en
hij blijft roerloos kijken.
Een uur later staat hij er
nog. Een jongen, die gevangen
is in de stalen greep van de
snelheidsafgod van deze tijd.
Te zitten op het brede, zwarte
rubberzadel, de gashandle
open te draaien en met dave
rend lawaai door de straten te
razen dat is voor hem de
enig denkbare hemel. Mis
schien zal hij die nooit berei
ken. Want hij ïs slagersjongen
en zo'n machine kost een hoop
geld.
Maar hij kan zich, als hij
niet in de bioscoop de geluk
zaligheid van een gangster
drama proeft, vooi deze uit
stalkast der snelheid een fata
morgana scheppen dat nóg
boeiender is.
Hij heeft die simpele bloem
bol wel danig vergeten.
We kunnen aannemen dat
die aardige, filosofische jongen
met zijn rode wangen en zijn
steile haren van de aarde ver
dwenen is. Zijn geest is weg
gevaren zijn belangstelling
is gestorven en zijn heldere
ogen zijn vertroebeld.
Er staan nu weer nieuwe
bollen op glas in onze hal. En
hij komt nog wekelijks vlees
bezorgen.
Maar de ganse week hun
kert hij enkel naar de lege
Zondag. En hij hoopt steeds
maar dat hij eens per motor
naar de bioscoop zal kunnen
rijden. J. L.
en half aan de mythologie ontleende gege
vens, waarin moeizaam naar zinrijke gele
genheden tot bewegen is gezocht. Hulde
niettemin voor de gespannen, soms zeer ex
pressieve maar mimisch eigenaardige ver
tolking van de titelrol door de uit Londen
gekomen gastdanser Norman McDowell.
Van Pieter van der Sloot, zelf afwezig
omdat hij gedurende een half jaar als
solist aan de opera te Rome is verbonden,
werd verder „Het Mislukt Aensoeck" op
de planken gebracht, hier al meer dan
eens besproken: een onschuldig lachnum-
mer, door Marten Molema verdienstelijk
uitgespeeld. Bij de reprise van zijn „Sona
tine" kon men (speciaal in het Grazioso)
invloeden van Agnes de Mille constateren,
maar mocht men tevens vaststellen dat
Ine Rietstap toch wel een echte danseres
is, die men met ballerina-rollen in het
jongste verleden een slechte dienst heeft
bewezen. Om nog even op de genoemde
Nederlandse choreograaf terug te komen:
tussen veel goedkope handigheden en
hoogdravende vergissingen ontdekt men
ondanks alles telkens weer verrassende
bewijzen van zijn inventief talent, dat on
der strakker getrokken artistieke verhou
dingen van grote betekenis voor de ont
wikkeling van een „nationale" balletkunst
had kunnen zijn.
Waarom de solisten Angela Bayley en
Norman McDowell het als zodanig niet
bestaande duet uit de eerste acte van
„Giselle" hebben gekozen, is mij niet dui
delijk. Niet alleen is het onmogelijk de
solovariaties los van de rollen te zien,
tevens bestaat er maar weinig gelegen
heid tot demonstratie van virtuositeit. Als
men de choreografie aan Coralli wil toe
schrijven, hetgeen betwistbaar is, laat men
dan tenminste diens naam in het program
ma behoorlijk spellen. Angela Bayley mag
dan geen prima-ballerina zijn, zij is wel
een prima karakterdanseres, om een in
dit geval toepasselijk anglicisme te bezigen.
Dat bleek trouwens wel uit haar kostelijk
optreden in „Impromptu for twelve".
Dit bijzonder aardige niemendalletje is
een geslaagde pendant van „Le foyer de
la danse" van Susanne Egri op dezelfde
of soortgelijke muziek van Rossini, modern
van aanpak, de mogelijke rivaliteit tijdens
een repetitie tot onderwerp hebbende. Je
rome Robbins mag iets dergelijks spor
tiever en meeslepender hebben behandeld,
dit hoeft geen afbreuk te doen aan de
hulde, die Jack Carter voor dit plezierige
dansspel toekomt. Laten wij op meer van
dergelijke, ook van frisse smaak getuigen
de werkjes hopen. Mascha ter Weeme was
er werkelijk heel komiek in en Ine Riet
stap kon een tot dusver onvermoed panto
mimisch vermogen vermakelijk uitvieren.
„Pavana Interrumpida" op muziek van
Granados, waarin Greetje Donker optrad,
was een al even gelukkige aanpassing aan
de mogelijkheden van dit ensemble, mede
omdat op de spits gedreven techniek bui
ten de treffend in acht genomen vorm zou
zijn gevallen. En zo kon .Tohan Mitter-
I treiner, die als „de schaduw des doods" in
„Achilles" door een bespottelijk costuum
en vreemde grime sterk de lachlust prik
kelde, zich nu onderscheiden door een be
wuste, mannelijke plastiek.
DAVID KONING
ADVERTENTIE
bestrijdt U afdoende met-
