De blauwe
Gomboom
Twintig eerste uitvoeringen
in Kunstmaand Amsterdam
Ruim veertig werken van twintig
Nederlandse componisten
Wat zou hier staan?
Bevrijdingsschildje
VRIJDAG 29 APRIL 1955
Waarom kijkt een
dokter naar
uw tong?
Kermis in Haaksbergen
begint niet op 4 Mei
Nederlandse films
voor scholieren
Kerkelijk Leven
De Kerk en het Oosten
Verdeeldheid
Omri uit te zaöein
FEUILLETON
Door Dorothy Quentin
Met een voorstelling in de Stadsschouw
burg van het met een regeringsprijs be
kroonde toneelstuk „Kaïns Gesiacht" van
«de dichter Ea. Hoornik door leden van de
Haagse Comedie (te weten Myra Ward,
Enny Meunier, Pim Dikkers, Luc Lutz en
anderen onder regie van Jan Rctèl) be
gint op 25 Mei de Amsterdamse Kunst
maand 1955, die overigens zoals gebruike
lijk voor het grootste deel aan muziek
zal zijn gewijd. Op een dezer dagen ge
houden persconferentie heeft directeur Jan
Huckriede in grote lijnen de inhoud van
het eerste lustrumprogramma bekend ge
maakt. In het prospectus, dat in honderd
duizend exemplaren wordt verspreid kan
men lezen: „Voor de vijfde keer zal de
Kunstmaand Amsterdam trachten zijn
doelstellingen feestelijk te verwezenlijken
met kunstavonden van zo hoog mogelijk
niveau tegen zo laag mogelijke prijs, waar
op in Bachzaal, Carré, Stadsschouwburg
<en Ons Huis het publiek en Nederlandse
kunstenaars (in zoveel mogelijk Neder
landse scheppingen) met elkaar in contact
worden gebracht".
Dit zijn waarlijk geen lege woorden. Er
worden dit jaar in dit „Holland Festival
voor lieden met een kleine beurs en we
zenlijke artistieke belangstellingen" maar
liefst twintig eerste uitvoeringen in Am
sterdam gegeven, waarvan negen tevens
landelijke premières zijn. Na Jan Mul (in
1953) en Bertusvan Lier (in 1954) is
thans Marius Flothuis aan de beurt als
„de componist van het jaar". Van hem
worden ten gehore gebracht: Vocalises
voor sopraan, Negro Lament voor alt en
saxofoon met piano, het trio serio, het
Hoornconcert, de Fantasie voor harp en
orkest, benevens de symphonie concer
tante. Dit laatste werk is in opdracht van
de Kunstmaand Amsterdam geschreven.
In totaal heeft deze met subsidie van de
hoofdstad werkende stichting thans op
drachten aan tien componisten verleend.
Voor dit jaar waren dat verder Jan Mul
en Hugo Godron, van wie dientengevolge
respectievelijk een Feestgalop en (door
Léon Combo) drie liederen op teksten van
de dichter Jan Slauerhoff worden vertolkt.
In totaal staan er 40 werken van 22 Ne
derlandse toondichters op het programma,
dat geheel door Nederlandse musici wordt
uitgevoerd.
Verbindend element
Vormden in 1953 werken voor blazers
van Mozart en in 1954 composities van
Haydn het verbindende element, nu wordt
dit door de concertante svmphonieën tot
stand gebracht. In het algemeen kan ver
der worden meegedeeld, dat de vier aan
zangkunst gewijde avonden (dit keer niet
met koren, doch met solisten) allemaal
een cyclisch karakter hebben en dat in
alle kwartetprogramma's steeds een Ne
derlands werk van Lex van Delden,
Géza Frid, Willem Pijper en Prick van
Wely en een strijkkwintet van Mozart
zelden gehoorde stukken zijn opge
nomen.. Zoals gewoonlijk is ook Schubert
royaal in de Kunstmaand Amsterdam ver
tegenwoordigd. De naam Beethoven ont
breekt geheel in het van durf en fantasie
getuigende programma. Er is naar ge
streefd ook de Franse muziek ruimschoots
aan bod te laten komen: Bizet, Ravel, De
bussy, Roussel, Fauré en Milhaud.
Behalve de hierboven reeds genoemde
zullen de volgende Nederlandse werken
eerste Amsterdamse uitvoeringen beleven:
de symphonie opus 10 3 van F. Schwindl,
de symphonie opus 1 6 van J. P. Glaser,
de symphonie opus 14 4 van C. E. Graaf
ADVERTENTIE
Een beslagen tong verraadt direct dat er
iets niet in orde is op de 9 meter lange weg
die het voedsel door uw lichaam aflegt. Uw
maag protesteert en waarschuwt dat onver
teerd voedsel zich in uw ingewanden op
hoopt. Een beslagen tong, nare smaak,
hoofdpijn en dat opgeblazen gevoel dat uw
energie ondermijnt, het zijn de alarmsigna
len van uw inwendig verkeersnet. Reageer
er direct op. Neem Andrews bruisend Ge-
zondheidszout, twee lepeltjes op een glas
water, om maag en ingewanden weer op
gang te helpen. Want Andrews bevat - in
smakelijke en prettige vorm - de geneeskrachtige
stoffen die u nodig hebt om storingen in uw
spijsvertering op te heffen. Gun u geregeld
's morgens vroeg even tijd voor een heerlijk
bruisend glas Andrews. Dan functionncert
van binnen alles weer vlot en gaat u met
méér plezier aan het werk. f. 1.65 per bus.
en „De Stroom" van Lex van Delden,
waarbij dan verder als premières zeven
fuga's en een canon uit „Die Kunst der
Fuge" van Bach, het Divertimento K.V.
113 van Mozart, en het Capricorn Concerto
van Samuel Barber komen. Behalve Johan
Feitkamp en Koen van Slogteren verleent
ook de Haarlemse trompettiste Nellie Boe-
rée solistische medewerking aan de laatst
genoemde Amerikaanse compositie.
Volledigheidshalve vermelden wij ook
de voornaamste der tot dusver nog niet
genoemde werken van Nederlandse toon
kunstenaars: Largo en allegro voor strijk
orkest van Henk Badings, liederen van
Henriëtte Bosmans, Alphonse Diepenbrock
en Felix de Nobel, de Kleine suite van
Koos van der Griend, stukken voor bla
zers van Henri Zagwijn en vocale compo
sities van oude meesters als Jacob Obrecht,
Orlando di Lasso en J. P. Sweelinck.
De uitvoerenden
Het Kunstmaand Kamerorkest, dat sinds
kort ook gedurende de rest van het jaar
een voornamelijk begeleidende rol in het
Nederlandse muziekleven vervult, wordt
door Anton Kersjes en Henri Arends
(thans herstellende van een ernstige ziek
te) gedirigeerd. Het geeft in totaal vijf
concerten. 1-Iet uit leden van het Concert
gebouw-Orkest bestaande Amsterdams
Kamermuziekgezelschap treedt twee keer
onder meer met het Dorfsmusikanten
Sextet KV 552 van Mozart op. De
andere instrumentale ensembles zijn: Al
ma Musica, het Hoofdstad Pianotrio, hot
Hekster Kwartet, het Rogeri Kwartet, het
Kossmann Kwartet en het Hollands Strijk
kwartet.
De liederenrecitals worden gegeven door
Erna Spoorenberg, Elisabeth Lugt, Cora
Canne Meyer en Léon Combé, respectieve
lijk door Géza Frid, Felix de Nobel, Luc-
tor Ponse en Jan Huckriede aan de vleugel
begeleid. Instrumentale solisten zijn de
hoboïst Haakon Stotijn, de klarinettist
Bram de Wilde, de fagottist Tom de Klerk,
de hoornist Jan Bos, de harpiste Phia
Berghout, de klarinettist Jolle Huckriede,
de saxofonist Kees Verschoor en de clave-
ciniste Janny van Wering, waarbij dan nog
de uitbreidingen van de kwartetten ko
men. Aan het bijzondere concert op 22
Juni wordt voorts meegewerkt door het
Collegium Musicum Amstelodamense on
der leiding van Toon Vranken en door de
sopraan Elly Ameling.
Toneel en ballet
„Kaïns Geslacht" van Hoornik door de
Haagse Comedie is niet de enige toneel
voorstelling. Op 7 Juni wordt namelijk
onder auspiciën van het Nederlands Klas
siek Verbond een opvoering' door studen
ten onder regie van Arend Hauer en met
medewerking van Max Dooyes voor de
choreografie van het treurspel „Aias" van
Sofocles met de muziek en in nieuwe ver
taling van Bertus van Lier gegeven een
voorzetting dus van het belangwekkende
experiment, dat verleden jaar met „Koning
Oedipus" begon.
Eveneens in Theater Carré treedt op 8
Juni het Nederlands Ballet onder leiding
van Sonia Gaskell op met het volgende
programma: Dessins pour les Six van
John Taras en Pas de trois uit „Het Zwa-
nenmeer" van Petipa, beide op muziek van
Tsjaikofsky, verder „Les Sylphides" van
Fokine op muziek van Chopin en een
nieuw Nederlands werk op Nederlandse
muziek, waarover nog geen nadere ge
gevens bekend zijn.
Overlég met het gemeentebestuur van
Haaksbergen met de secretaris van de Vak
groep Kermisexploitanten heeft er toe ge
leid, dat de kermis op 4 Mei geen doorgang
zal vinden. In plaats daarvan zal de ker
mis, welke aanvankelijk bepaald was op
4 en 5 Mei, verschoven worden naar 5, 6
en 7 Mei. De caféhouders hebben vrijwillig
besloten, hun lokaliteiten op 4 Mei na zes
uur te sluiten en gedurende die dag geen
gelegenheid tot dansen te geven.
De Commissie voor culturele vorming
van de schoolgaande jeugd heeft voor de
vijfde vertoning in de cyclus filmvoorstel
lingen voor scholieren, die zal plaatsheb
ben tussen 6 en 16 Mei een programma
gekozen, dat geheel uit Nederlandse films
bestaat.
Het te vertonen programma bestaat uit
documentaires en eeri hoofdfilm met sterk
documentaire inslag. Het voorprogramma
bevat de eenmansproductie „Honger" van
Rudi Horneckèr uit de beruchte honger
winter 1944-1945 en „De Vlag" van 1955.
Als hoofdfilm wordt „De dijk is dicht"
van A. Koolhaas vertoond. Het program
ma is mede toepasselijk op de herdenking
van de bevrijding.
„Een der dingen, die de te Evanston ge
houden Assemblee van de Wereldraad van
Kerken een Christen ïdt India heeft ge-
leerd, is, dat het Evangelie van Jezus
Christus alle door mensen gemaakte gren
zen overschrijdt en dat dit Evangelie meer
moet doordringen in all*- ebieden van het
menselijk leven".
Dit is een van de conclusies, waartoe de
Indiër David Moses, die als afgevaardigde
de bijeenkomst te Evanston bijwoonde,
komt in een artikel in The Christian Cen
tury, waarin hij uiteenzet", wat deze As-
semblée betekent heeft voor de Christenen
in India.
Voor ieder die zich verdiept in de ver
houding tussen Oost en West, is het goed
hiervan kennis te nemen. In het algemeen
was Evanston voor een Christen, die uit
het gebied van de jonge kerken komt, van
positieve, verrijkende betekenis, consta
teert David Moses.
Er waren echter ook negatieve gezichts
punten. Van groot belang was dat de
Oosterse Christen in Evanston er goed van
doordrongen werd, dat het Evangelie van
JezuS Christus een wereld-Evangelie is.
Van huis uit heeft hij namelijk geleerd,
dat groepen en volken hun eigen gods
dienst hebben. Hij is de erfgenaam van een
eeuwenoude traditie, dat er niet zo iets
bestaat als een Evangelie voor allen. Zelfs
wanneer hij Christen wordt, ziet hij dit
vaak nog moeilijk in.
Maar wanneer hij zich in een bijeen
komst zoals te Evanston bevindt, temid
den van mensen uit verschillende landen,
die verschillende talen spreken, gekleed op
diverse wijzen, verschllende culturen tot
uitdrukking brengend, van uiteenlopende
huidskleur, maar die zich allen buigen voor
de ene Heer en Meester en één Heiland be
lijden, dan wordt de algemeenheid van het
Christelijk geloof een stralende werkelijk
heid voor hem.
Het feit, dat een Christen in India met
zijn mede-Christenen slechts een klein
percentage van de totale bevolking uit
maakt en dat hij. wanneer hij Christen
wordt, zich losmaakt van oude bindingen
van het geloof van zijn voorouders, maakt
het voor hem onmogelijk om met de
stroom van het gewone leven thuis mee
te gaan. Zelfs als hij beseft, dat hij als
Christen nauw verbonden is met het so
ciale, economische en politieke leven van
zijn land, is het geenszins uitgesloten, dat
hij toch terugvalt op een Evangelie van de
enkeling en zo aan het volle leven van
India voorbijgaat. Het was daarom zo be
langrijk, dat hij er in Evanston op werd
gewezen, dat het Evangelie van Jezus
Christus er is voor de gehele mensheid en
voor de gehele wereld.
Een van de vragen, die een Christen uit
de jonge kerken zich stelt, is: waarom is de
Kerk toch zo verdeeld, wanneer er in Jezus
Christus een zo grote eenheid bestaat?
Voor hern is de eenheid der Kerk een
zaak van leven en dood. Hij begeert deze
evenwel niet op grond van een eenheid,
die macht maakt, maar alleen omdat de
verdeeldheid een groot struikelblok is voor
de niet-Christenen in het aanvaarden van
het Evangelie. Christus heeft, de wereld
met zichzelf verzoenende, de scheidsmuren
'afgebroken en een eind gemaakt aan de
vijandschap. Wordt dit niet voldoende in
gezien dan is het hem onomgelijk het
Evangelie te brengen.
De Christen uit de jonge kerken betreurt
het verder, dat op de bijeenkomst niet
meer is gezegd over de verhouding tot de
oude godsdiensten. Een feit is, dat het Hin
doeïsme en het Boeddhisme grote levens
kracht vertonen. De Christen ziet dit, maar
heeft de indruk, dat Evanston hier te wei
nig aandacht aan heeft geschonken.
Tenslotte wijst David Moses er op, dat
men er meer oog voor had moeten hebben,
dat men in vele landen van Europa teleur
gesteld en vermoeid is van de mislukte po
gingen om een betere wereld te bouwen,
terwijl men in het Oosten z'n hoop gesteld
heeft op vernieuwing, waarbij de wereld
van vele kwalen verlost kan worden.
Wanneer het eenmaal zo ver is „dan
moet de boodschap van de hoop in Jezus
Christus een scherpe waarschuwing bevat
ten tegen het vertrouwen op de zwakke
kracht van een oorlog, en een bemoedi
ging, dat God werkt in de geschiedenis, dat
Hij bezig is de wereld te verzoenen en te
herscheppen en dat Hij genadig de zwakke
pogingen van de mens wil aannemen en
vervullen als die in overeenstemming zijn
met zijn eeuwige bedoeling".
ADVERTENTIE
„Wat zie je?" vroeg de witte muis en
ze stak nieuwsgierig haar kopje door de
tralies van haar kooi.
„Een heleboel," piepte de zwaluw die
samen met de muis op zolder woonde
en nu voor het open raampje zat en
vertelde wat hij zag. „De zon schijnt,
tussen het gras staan overal bloemen
en alle dieren zijn terug in de wei. Maar
dat is het mooiste niet. Het mooiste zijn
de vlaggen op de huizen, de versierde
straat en de kinderen met hun mooiste
kleren aan. Iedereen is er: de mensen,
die anders werken, de kinderen die
anders op school zijn en de mannen van
de muziek. De duiven zijn ook al gaan
kijken en de poezen zitten voor het
raam. Ik denk dat ik ook maar even
ga."
Ik weet een heel mooi huis te staan,
het mooiste dat ik ooit zag,
met bloemen achter ieder raam
en op het dak een vlag.
En voor het huis je ziet het meteen,
zijn palmboompjes geplant,
die vormen met elkaar een naam.
Die naam is Nederland.
Dat huis is niet groot, maar ook niet
[klein
en als je het ziet dan word je blij
De mensen die erin wonen zijn
dat ook, want ze zijn vrij.
En als je niet weet wat vrij zijn is,
- maar ik ben zeker dat je het weet -
dan vertellen ze jou een geschiedenis,
die je nooit, nooit meer vergeet.
Wanneer je dan nog eens kijkt naar de
[vlag,
kijk je er anders naar
en dan weet ie op bevrijdingsdag
waarom en hoe en waar.
MIES BOUHUYS.
Weg was de zwaluw en de witte muis
keek hem treurig na. Zo was het nu
altijd. Als er eens iets bijzonders ge
beurde in de stad, kon iedereen gaan
kijken, behalve zij. Zij zat maar in haar
kooitje en zelfs de kinderen die haar
altijd lekkers brachten, waren haar ver
geten.
„Kon ik toch ook maardacht de
muis en ze bekeek de knip van haar
kooitje eens goed. Ze duwde er eens
tegen, ze trok rimpeltjes tussen haar
oogjes om uit te vinden hoe het moest.
Ze gaf het niet op. Met haar tandjes en
haar pootjes was ze aan het werk tot
het lukte. Pang, zei het deurtje en ze
rolde er bijna uit, zó vlug ging het op
eens. Toen was het nog maar een wip
naar de poot van de tafel, van het tafel
blad naar de vensterbank en van de
vensterbank langs de regenpijp naar de
grond.
„Wat ga je doen?" riepen de duiven,
die haar zagen aankomen.
„Feestvieren," riep ze blij.
„Pas maar op, dat je niets gebeurt.
De mensen zijn zo wild en ze houden
niet van muizen. En de poezen...."
„En de honden," riep een andere.
De muis was al weg. Feestvieren, mu
ziek horen en kijken wat de mensen
deden, dat wou ze.
Het was zo druk in de straten, dat
niemand haar zag. Ze glipte tussen de
schoenen door tot ze bij het plein kwam,
maar daar stonden de voeten zo dicht
bij elkaar, dat ze er niet meer door kon.
Wat nu? Zó zag ze nog niets. Ze keek
om zich heen. En gelukkig maar dat ze
dat deed, want tussen de voeten van de
mensen door zag ze vier zwarte poeze-
poten aan komen stappen. Waar nu
heen? Voor ze wist wat ze deed, was ze
tegen een jas opgesprongen en hield
zich met haar pootjes stijf vast. Maar
de hand, die bij die jas hoorde, voelde
iets en kwam naar beneden. Weer
draaide haar kopje heen en weer. Daar
zag ze iets. Een man, vlakbij, hield een
grote leren zak in zijn handen. Ze liet
zich vallen en pakte de zak van onderen
beet, zodat van bovenaf niemand haar
zag. Maar onder haar was nog altijd de
poes, die dichterbij kwam. Gelukkig was
er een klein openingetje in die zak,
waardoor ze naar binnen kon kruipen.
En toen ze daar eenmaal was, was er
opeens ruimte genoeg. Ze had bijna net
zoveel ruimte als thuis in haar kooitje.
Maar de rust duurde niet lang, want de
man wrong zich door de mensen heen
en telkens zwaaide die grote zak heen
en weer. De witte muis zwaaide in haar
donkere huisje mee. „Nu krijg ik hele
maal niets meer van het feest te zien,"
dacht ze en ze liet zich treurig draaien
en zwaaien.
Toen stond de man stil. Hij zette de
zak op straat en maakte die open. Hij
haalde het donkere ding waar de muis
in zat. eruit. En opeens was het don
kere ding helemaal van goud. De zon
scheen erin naar binnen en de muis
knipperde tegen zoveel licht. Overal
om haar heen hoorde ze stemmen van
mannen die druk met elkaar praatten.
„Klaar?" vroeg een stem. Het grote
gouden ding waar de muis in zat ging
met een zwaai omhoog. Er was niets
waar ze zich aan vast kon houden,
want het ding was spiegelglad. Helemaal
in elkaar gedoken wachtte ze maar af.
O en toen, toen gebeurde het. „Een,
twee, drie...." zei diezelfde stem en
op dat ogenblik dacht de muis dat de
wereld verging. Niet alleen het ver
schrikkelijke lawaai maar vooral de
storm die haar uit haar huis blies,
maakte haar verschrikkelijk bang. Ze
vloog met een boog door de lucht en
dacht dat ze wel nooit weer op haar
vier pootjes terecht zou komen, Maar
voor ze was uitgedacht zat ze al weer
op haar vier pootjes op de schouder van
de burgemeester. Ja heus: de trompetter,
die haar had weggeblazen, stond precies
onder het balcon, waarop de burge
meester met een heleboel andere men
sen naar de muziek stond te luisteren.
Och. die arme muis kreeg niet eens de
tijd om ook maar heel even mee te
kijken, want de burgemeester sloeg
meteen zijn grote hand over zijn schou
der en pakte de muis beet, want hij wou
dat niemand zag wat er nu voor raars
was gebeurd. Niemand had het ook ge
zien, want iedereen keek en luisterde
naar de muzikanten. Alleen het zoontje
van de burgemeester, want die keek al
een hele poos naar zijn vaders hand,
omdat hij hoopte dat hij uit die hand
straks een kwartje zou krijgen om in de
draaimolen te gaan.. Hij schoof naar
zijn vader toe en pakte voorzichtig de
muis van hem aan. De burgemeester
was al lang blij, dat begrijp je, want
hoe zou hij straks ooit iemand kunnen
groeten met een muis in zijn hand?
Maar wie nog blijer was, dat was
Hans, het baasje van de witte muis, die
ook naar de muziek stond te luisteren.
Hij kreeg de muis weer van de burge
meesterszoon en holde ermee naar huis.
De zwaluw wipte verschrikt uit de bal
ken vandaan, toen ze hem zag komen en
het kooitje zag sluiten.
„Ben je er weer? vroeg de zwaluw.
„Waar was je?"
„Och," zei de muis, „ik heb even een
kijkje genomen op het feest."
„En hoe was het?" vroeg de zwaluw
nieuwsgierig.
De witte muis dacht heel lang na.
„Leuk," zei, „heel leuk. Het was een
echte feestdag."
Toen sliep ze in.
Om te weten wat hier staat, moet je
de stukjes met de zijkanten in elkaar
passen, dan kun je het lezen.
Dit schildje kun je van triplex
maken. Teken het voorbeeld met car
bonpapier over op het hout, eerst het
zwart en dan apart ernaast de vlag met
de vredesduif. Zaag ze netjes uit (ook
de openingen tussen de letters) en lijm
vervolgens de vlag met de duif op het
schildje. Voor het schilderen moet je
heldere kleuren gebruiken.
28)
Enigszins van haar stuk gebracht ant
woordde ze: Ik kan maar niet begrijpen,
Ian, waarom je het niet prettig vindt als
ik naar ,,Te Amara" ga. Ik doe er toch
geen kwaad mee? Het is daar wonderlijk
mooi en iedereen is erg aardig voor me,
en je weet maar al te goed dat ik de
jongen misschien wel kan helpen.
Best mogelijk, ik weet het niet, ant
woordde hij, terwijl hij met een onge
duldig gebaar zijn schouders ophaalde.
Maar ik betwijfel het. Ze zijn nogal
koppig, dat zal de dokter hier je wel kun
nen vertellen. Maar ik dacht, Sally, dat je
een tijd lang liever niemand wilde ont
moeten.
Ik vind het prettige mensen, Ian, en
ik geloof werkelijk dat Barry enigszins
kan helpen. Dat is trouwens toch mijn
werk, mensen helpen!
Op het ogenblik hoef je niets te doen,
)e hebt vacantie, merkte Ian wat stug op.
Nauwelijks had hij deze worden gezegd,
of hij boog zich voorover en kuste haar op
de mond.
Daar! Dat heb ik al een hele tijd
willen doen! Ach, Sally, je wilt toch niet
beweren dat je niet begrijpt waarom ik zo
jaloers ben als het maar kan? Waarom ik
het helemaal niet leuk vind dat je op be
zoek gaat bij zo'n aantrekkelijke vrijgezel?
De vrouwen voelen zich aangetrokken tot
Luke Daniels, Sally! Zelfs Fiona heeft een
speciaal plekje in haar hart voor die
knaap!
Sally, die enigszins geschrokken was van
zijn plotselinge kus en nog stond te trillen
in zijn armen maar of het van woede
was of opwinding wist ze niet moest
lachen om de beschrijving van Luke.
Ik wil je wel zeggen, Ian, dat ik
helemaal niet welkom was toen ik daar
kwam, zei ze nadenkend, en ik ben er
zeker van dat ik nooit meer gevraagd zou
worden, tenzij Barry.... tenzij Luke zou
denken dat het Barry goed zou doen. Die
jongen ziet nauwelijks iemand.... en
natuurlijk vindt hij het niet prettig als er
jongens van zijn eigen leeftijd op bezoek
komen; zij kunnen zo veel dingen doen
waar hij naar verlangt.
Maar toch zou het beter zijn als hij
naar een speciaal ziekenhuis ging. Daar ziet
hij iedere dag jongens en meisjes die ook
verlamd zijn, maar langzaam maar zeker
vooruitgaan, zei Ian obstinaat, en onge
duldig voegde hij er aan toe: Laten we
nu niet gaan redetwisten, Sally. Neem het
nu maar van me aan, dat ik het niet
prettig vind als je vriendschap zou sluiten
met de Daniels.
Ze maakte zich los uit zijn armen, haar
gezicht was bleek geworden.
Het spijt me, Ian, maar ik heb al
vriendschap met hen gesloten. En ik pieker
er niet over zoietszoiets egoïstish en
onhartelijks te beloven! Dokter Jim zou
het bepaald niet op prijs hebben gesteld
als ik.... als ik zou weigeren iemand te
helpen.
Hij keek haar aan en voelde zich nijdig
worden, maar er was iets onverzettelijks
in 't meisje, dat hem uitdaagde. Hij moest
haar voorzichtig behandelen.
Sally, je bent toch een grappig kind!
Alsof dokter Jim weet wat je doet of niet
doet!
Ik geloof dat hij het wel weet, ant
woordde ze rustig en met overtuiging.
Ik ben daar zeker van en ik zal erg mijn
best doen om hem niet teleur te stellen.
Ian was een en al verbazing door haar
trouwe eenvoud. Enigszins verlegen ant-
woorde hij: Als je belangstelling voor
„Te Arama" uitsluitend beroepsmatig is,
geloof ik dat ik er weinig aan kan doen.
Sally voelde zich niet op haar gemak.
Ian was plotseling zo veranderd en Luke
had haar opgebeld en was teleurgesteld
geweest toen hij hoorde dat ze met Ian uit
was. Ze wilde eerlijk zijn, volkomen op
recht. Langzaam zei ze: Ik heb je al ver
teld, Ian, dat ik ze aardig vind; Barry,
Luke en Muria. Van de professor ben ik
nog niet zo zeker. Ach, Ian, je hebt zo veel
voor me over gehad. Bederf nu niet alles
door zo egoïstisch te doen!
Enigszins grimmig antwoordde hij:
Liefde is nu eenmaal egoïstisch! Ik houd
van je, Sally! Ik zou graag met je willen
trouwen. Ik had je dit pas willen zeggen
als je helemaal over het verlies van dokter
Jim heen zou zijn, maar ik voel er niets
voor het risico te nemen dat iemand
anders je inpalmt!
Sally trilde als een klein kind. Ze leunde
nog steeds op de wagen en er ging iets
kinderlijks, iets jeugdigs van haar uit. In
het zwakke schijnsel van de sterren zag hij
dat haar ogen vol tranen waren. Dit ver
tederde hem direct.
Kom, kijk toch niet zo droevig! Ik zal
je heus niet met geweld ontvoeren, alhoe
wel me dat toch wel aantrekt. Hou je niet
een beetje van me Sally?
Je weet dat ik dat doe! riep ze uit.
ik hou erg veel van je! Je bent altijd
zo lief geweest en zo goed voor dokter Jim-
Je hebt ons een heerlijke tijd gegeven. Hij
was zo gelukkig. Ik zal dat nooit, nooit ver
geten. Jij hebt er voor gezorgd dat ik hier
küj. logeren, door jou ben ik vrienden ge
worden van Don en Fiona! Jij hebt me
Nieuw Zeeland leren liefhebben, Ian!
Hij lachte even. Dokter Jim heeft je
Nieuw Zeeland geschonken! En kortaf liet
hij er op volgen: Ik verlang geen dank
baarheid, Sally. Ik wil dat je echt ver
liefd op me wordt, zo erg, dat je nergens
anders meer belangstelling voor hebt! Zo
volkomen, dat alles, waar ik naar verlang,
ook jouw verlangens zijn!
Ze liet haar hoofd hangen. Die lieve Ian,
die haar zo veel had gegeven, die haar zo
had vertroeteld, die haar op haar gemak
had gestéld en haar had getroost als ze
verdrietig was, vroeg iets wat ze niet kon
geven.
Het spijt me, Ian. Ik ben op niemand
verliefd. Ik weet zelfs niet eens of ik wel
ooit op iemand echt verliefd kan worden.
Raar kind ben ik, vind je ook niet?
Ga maar gauw terug naar Auckland en
vergeet me!
Dat zal ik nooit doen!
Hij nam haar koude handen in de zijne
en kuste haar op het voorhoofd.
Trek je er maar niets van aan. Ik had
eigenlijk moeten zwijgen over mijn ge
voelens. Je blijft maar precies de Sally die
je bent, even aardig en even lief en dan
blijf ik graag je vriend. Misschien ver
anderen je gevoelens voor mij nog wel
eens. Ik zal jaren en jaren wachten....
totdat je „ja" zegt of met iemand anders
trouwt.
Sally voelde zich geroerd door zijn
woorden. Ze kon nauwelijks een woord
uitbrengen door de brok in haar keel. Ze
kuste hem op de wang.
Het was een heel lichte kus geweest,
't had er op geleken alsof even een vlinder
Ian's wang had geraakt. Hij glimlachte
toen hij met zijn hand het plekje aan
raakte, waar Sally's lippen zijn wang had
den beroerd. s
Nu kan ik me morgen daar niet
scheren! Dank je wel, voor die zoen. Zodra
ik weer even weg kan kom ik nog eens
langs. Tot zolang.
Het schijnsel van de koplampen om
armde haar als het ware toen hij de wagen
draaide. Ze bleef op de berm staan en
wuifde hem na. Dat was het beeld, dat Ian
altijd zou onthouden: een slank meisje in
de grasberm, dat hem nawuifde. Het was
bijna een ontroerend beeld! Sally was
eigenlijk nog zo'n groot kind, maar ze was
verstandig en handig. En dat had ze niet
geleerd, het was haar aangeboren.
Ian verwenste zichzelf toen hij met grote
snelheid naar Auckland terugreed. Sally
was in vele opzichten nog kinderlijk aan
gelegd, maar ze was niet te winnen door
overredingskracht.... hij moest geduld
oefenen. En hij moest vooral niet vergeten
dat dokter Jim het meisje een bijna4 fana-
tische opvatting van haar werk had bijge
bracht. Als hij haar liefde wilde winnen
en dat wilde hii bepaald dan moest
hij zich eerst als arts tonen en daarna pas
als man.
Ian moest onwillekeurig glimlachen
toen de felle koplampen het wilde pampas
gras beschenen. De situatie was nu niet zO
vleiend voor zijn manlijke waardigheid,
maar 't was waard voor Sally te vechten.
Ze had een ondefinieerbare aantrekkings
kracht en Ian ging niet alléén op de twin
tig duizend pond af.
(Wordt vervolgd).
