Zie Boven
De blauwe
Gomboom
Per eigen-teelt-auto van
Johannesburg naar Heemstede
Maneschijn in twintig lenzen
Negen kilometer „Sluisweg'
even duur als nieuwe pont
..Clowntje Rick
Avontuurlijke tocht van
twee jongelui dwars
door Afrika
Kinderboerderij in
Noord"weer open
Beeldhouwwerk van
Anneke Höfte
SLEUTEL WEG
Kilo's slanker
BonKorets
ZATERDAG 7 MEI 1955
HAARLEMS DAGBLAD
OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
4
Geen belangstelling
voor hoger beroep
Nieuw leven in de vorm
van vijftien biggetjes
Blauwe Week-collecte 1
Nachtdienst apotheken
Bij Leffelaar
Meer zout en minder ponten
Kronkelweg vergt vele ingewikkelde voorzieningen
„DE SLEUTEL SPECIALIST"
Voor de kinderen
AUTORIJLES
FEUILLETON
Door Dorothy Quentin
De „Bert Blik Special", het stof der
Sahara en de modder van de Congo
nog op haar ranke flanken, aan de
finish in Heemstede. Links Bert („Blik")
Blikslager; naast hem zijn Zuid-Afri
kaanse tochtgenoot Bob Sage.
Nauwelijks negentien was Bert Bliksla
ger toen hij vier jaar geleden, afscheid nam
van zijn moeder en zusters aan de Bron-
steeweg in Heemstede, om in Zuid-Afrika
zijn geluk te gaan beproeven.
Hij vond wat hij zocht: een land met
„armslag", prettig werk op een cargadoors
kantoor in Johannesburg en een massa
goede vrienden.
Een van dezen was Bob Sage, even jong
en even ondernemend als hij en behept
met dezelfde onlesbare dorst naar avon
tuur. Samen met hem maakte „Blik"
zoals Bert daarginds gemakshalve genoemd
wordt menige trektocht door de Trans
vaalse bergen en samen kochten zij ook,
bijna anderhalf jaar terug, voor 125 pond
de twee overjarige open sportwagens anno
1936, die nagenoeg rijp voor de sloper wa
ren. Maar Bert en Bob, vurige knutselaars
als zij waren, hadden een ander plan. Zon
der enige ervaring op hét stuk van moto
ren en met alleen een paar technische
handleidingen als werkschema, begonnen
zij hun beide twoseaters los te sleutelen en
de bruikbare onderdelen weer aan elkaar
te lappen tot er tenslotte uit twee afge
dankte karretjes één super-sport saloon
ontstond, die op ieder Concours d'Elégance
een goed figuur zou slaan.
Dat is gauwer verteld dan het gedaan
was, want bij elkaar heeft het veertien
maanden ofwel 1200 vrije uren gekost om
dit karweitje te klaren. Dikwijls hebben
zij uren gewandeld om de autokerkhoven
en tweedehands dealers af te schuimen
naar ontbrekende onderdelen en voorts
deden zij alles zelf. Toen hun „Bob Blik
Special" dan ook in Januari zijn laatste
kwastje verf kreeg, konden de beide ama
teurs-constructeurs er prat op gaan dat zij
zowel hun eigen ontwerpers, als fitters,
electriciëns, plaatwerkers, carrosseriebou
wers, lassers en lakspuiters geweest waren.
En het resultaat bleek al die moeite
waard te zijn, want reeds op de eerste
proefritten maakte het crèmekleurige, ge
stroomlijnde twintigpaards-wagentje met
het grootste gemak een snelheid van 110
kilometer per uur bij een benzinegebruik
van 1 op 7. De totale kosten van koopprijs
plus transformatie beliepen een 400 pond.
„En nu naar Europa", zei Bert en in
de morgen van de twaalfde Maart startten
zij hun eigenteelt-sportauto, volgestouwd
met enorme pakken voedsel in blik, kam
peeruitrusting en benzineblikken, voor de
monstertocht van 10.000 mijl die hen
dwars door Afrika en Zuid-West Europa
naar de Bronsteeweg 39 zou voeren waar
zij gisteravond om zes uur moe maar wel
voldaan arriveerden.
Daar troffen wij Bert en Bob een uurtje
later, lui .weggedoken in diepe fauteuils, en
nog ietwat buiten adem van het copieuze
diner, dat de gelukkige moeder van „Blik"
hun had voorgezet.
„Hoe was het, jongens?" polsten we,
„veel avonturen beleefd?"
„Reken maar", grinnikte Bert, zijn
bruinverbrande kop stralend van de na
pret. In de Congo bijvoorbeeld zijn we
twee keer gestrand in de modder, de laat
ste keer bij een brug over een rivier; tot
aan de assen in de prut. Komt er een grote
vrachtauto die ons er wel even uit zou
trekken, hetgeen geschiedde. Hobbelen wij
achter die kar de betonnen brug over
maar bij de afrit komt die op zijn beurt
vast te zitten in de blubber. Met een boel
geschreeuw begint een stel negers de
vrachtauto dus af te laden; grote zware
kisten die ze met harde bonken op het
brugdek rond onze auto dumpten. Nou,
zeg ik tegen hun voorman, als daar eieren
in zitten zal er ook niet veel van heel blij -
ven? En wat antwoordt die vent met zijn
grijnzende bakkes? „Zijn geen eieren",
zegt hij, „zijn dynamiet en nitroglycerine
voor de mijnen.
Ja, valt Bob bij, de Congo, dat was het
beroerdste stuk. We begonnen op prachtige
autostrada's in Transvaal, in Rhodesia en,
later, in Frans Equatoriaal Afrika had je
de strip roads smalle geasfalteerde stro
ken, één voor ieder wiel, met daartussen
JXCCCCCCCOXOOK>OTXC<XCOK>DCCCCCCCCCCCCCCCCCCCOOCCCCCCf.
i Nadat de president van de Haarlemse 8
rechtbank of de politierechter vonnissen 8
heeft voorgelezen of uitgesproken deelt 8
i hij mee, dat er gedurende veertien dagen
gelegenheid bestaat om hoger beroep 8
i aan te tekenen. Daarbij is rekening ge- 8
houden met het feit, dat de griffie van:;
de Haarlemse rechtbank op Zaterdag- o
middag en Zondag gesloten is, echter 8
niet op de bevrijdingsdag. Donderdag
was er daarom ook gelegenheid om
hoger beroep aan te tekenen en enkele
ambtenaren waren aangewezen dienst
te doen. Er verscheen echter niemandp
om beroep aan te tekenen
CCO^CCCCCCCCCCCODCCCCCCCCCODOCCO^XCCOKXXXWXCOaXCCOCO
en daaromheen louter ongerepte natuur.
Maar in de Congo ontbreekt zelfs dat en
modder je maar zo'n beetje rond in de
vette brei vooral als er zoals in ons ge
val net zo'n tropisch regenbuitje ge
vallen is.
„In Niamey aan de rand van de Sahara
hebben we er trouwens ook van. gelust",
vertelt Bert. „Daar had het ook eventjes
geregend met als gevolg dat wij in no
time tot aan de bovenrand van de por
tieren in het water stonden. Je kon de uit
laat horen pruttelen, bliep bloep, als een
drenkeling die kopje onder gaat. Maar de
motor hield zich puik, ook toen later in de
Sahara het gloeiende woestijnzand bij ton
nen naar binnen spoot. De enige panne die
wij gehad hebben waren eigenlijk de rem
men, waarvan de toeleidingen herhaalde
lijk sneuvelden bij het hotsen in de deci
meters diepe kuilen die daar het „wegen
net" versieren. Eén keer hebben we in het
hartje van de Sahara moeten repareren
in de gloeiende hitte, en, geloof me, dat
was geen lolletje. Maar overigens heeft
het beestje ons nooit in de steek gelaten,
al waren we toch wel blij toen we Maan
dagochtend eindelijk langs Gibraltars
Apenrots weer de Westerse beschaving
binnenreden. Stel u overigens ook Donker
Afrika niet al te wild voor, want het eer
ste wat wij zagen toen we achter Stanley-
Falls in de „echte" jungle verzeild raak
ten, was een keurig negerjongetje dat in
een nog keuriger tweed jasje op een splin
ternieuw sportfietsje zat en dat heel vrien
delijk aanbood, zich door ons te laten foto
graferen a raison een een dollar. Maar
ook hebben we overal veel groot wild ge
zien, giraffen, olifantenkudden en een
leeuw of twee drie, maar die kijken zelfs
niet meer om als ze een auto horen aan
komen. Veel romantiek hoef je dus in het
Zwarte Werelddeel niet meer te zoeken,
maar de woeste en weidse natuur is er
werkelijk uniek en daarvan hebben we
volop genoten.
Bert en Bob, die voor hun trektocht vier
maanden onbetaald verlof hebben gekre
gen, zijn van plan, zich eerst eens een
week of twee te laten verwennen aan de
Bronsteeweg. Daarna willen ze nog wat
rondkijken in Engeland om vervolgens
half Juni naar Johannesburg terug te
gaan, ditmaal per boot, hetgeen altijd nog
goedkoper is dan over land per eigen
merk sportwagen. Maar spijt van hun
avontuur, nee, dat hebben ze niet. Ze zou
den het voor geen geld hebben willen mis
sen!
ff
Woensdagochtend is de kinderboerderij
in het Noordersportpark te Haarlem zijn
hyeede seizoen ingegaan. Bij de opening was
de Haarlemse wethouder van Bedrijven en
Sociale Zaken, de heer A. J. M. Angenent,
aanwezig en al ging het er niet zo officieel
aan toe, in de loop van deze eerste bezoek
dag hebben vele meisjes en jongens een
enthousiaste acte de présence gegeven, waar
uit wel duidelijk bleek welk een grote be
langstelling deze kinderboerderij in „Noord"
bij de jeugd geniet.
Noortje, het schaap, vond het maar een
beetje om-ustig, al die kinderen plotseling
om zich heen en ook de twee lammetjes
wisten niet goed wat ze ervan denken moes
ten. Maar ze hadden al snel gemerkt dat
deze interesse goedaardig was en trouwens
hun baas, de bedrijfsleider-pluimgraaf, J. van
Zeeland, houdt altijd een oogje in het zeil
en hij zorgt er wel voor dat de jeugdige be
zoekers goede maatjes worden met de dieren.
Hij heeft het vóór dit nieuwe begin anders
al zeer druk gehad.
Voor de marmotten bouwde hij een geheel
nieuwe woning, met vier afdelingen en een
keurig trapje om naar binnen te komen.
Andere hokken zijn verbouwd, terwijl ook
hier en daar de afrastering en enkele hekjes
op het ruime terrein een opknap-beurt heb
ben gekregen. En om niet te vergeten, een
drietal weken geleden is Corrie, het grote
varken moeder geworden van zeventien big
getjes, waarvan er nog vijftien in blakende
welstand verkeren. Deze kleine, zachtrose,
lopende tonnetjes staan natuurlijk in het
middelpunt van de jeugdige belangstelling.
Dat er vijftien biggetjes in leven zijn ge
bleven mag wel een vreugdevolle uitzonde
ring genoemd worden, vertelde de pluim
graaf met trots. Zelf knapt hij voorts alle
voorkomende technische karweitjes op, hok
ken timmeren, konijnenberg bouwen, vijvers
maken enzovoorts. Bij onze aankomst trof
fen wij hem aan terwijl hij bezig was met
het lassen van een klaphekje bij de ingang.
Hans, de ezel, keek hierbij belangstellend
toe en in de verte ook Mien de geit en Kees
het bokje.
Het voeren en verzorgen der ongeveer 125
dieren vergt uiteraard heel wat tijd. De
pluimgraaf wordt hierbij geholpen door de
heer C. J. Koelemij. die in zijn jonge jaren
reeds als boerenknecht met dieren leerde
omgaan. Evenals de baas. weet deze precies
wat de Zaanse geitjes, de Engelse kroppers,
de Toulouse ganzen en de and-'-e dieren, of
het nu marmotjes, pauwen, eenden, schapen,
geiten, varkens of konijnen zijn, allemaal
eten en niet eten. Dat weten de kinderen niet
altijd en hoewel het hen toegestaan is de
dieren te voeren moet daar toch nog scherp
Tot de inzamelingen, die elk jaar in het
land worden gehouden, behoort de_ Blauw
Week-collecte onder de leuze „Help" drank
slachtoffers (en dat zijn niet alleen de drin
kers. maar ook hun gezinnen), voorkom alco
holisme".
De opbrengst wordt in hoofdzaak gebruikt
voor de curatieve drankbestrijding: oprich
ting en instandhouding van Consultatiebu-
reaux voor Alcoholisme, waarbij thans in Ne
derland 20.000 patiënten staan ingeschreven.
Verder komt een deel ten goede aan de pre
ventieve drankbestrijding: het wetenschappe
lijk en research-bureau der Nationale Com
missie tegen Alcoholisme.
Zowel in Haarlem als in Bloemendaal en
Heemstede zal in de week van 16 Mei een
lijstencollecte en 21 Mei een straatcollecte
met bussen gehouden worden.
Bosch en Vaart-apotheek, Bos en Vaart
straat 26, telefoon 13290; Centraal Apotheek
v.h. Florijn, Grote Houtstraat 78, telefoon
10500; H. Remmers en Zoon, Kruisstraat 6,
telefoon 10354; Noorder-apotheek, Jan Gij-
zenkade 181, telefoon 23821.
Het onderwerpen van kunstwerken aan
een critische beschóuwing is pas algemeen
geworden, toen men voor de kunst hoofd
zakelijk aeslhetische normen ging aanleg
gen. Het is zeker niet ondenkbaar en zelfs
waarschijnlijk, dat in de werkplaatsen,
waar in de middeleeuwen de beelden voor
altaren en kerken gesneden en gehakt
werden, de aesthetische waarde door de
kunstenaars en handwerkslieden bespro
ken werd. Ook de meer ontwikkelde leek
zal niet geschroomd hebben zijn bewonde
ring of afkeuring over architectuur, schil
derwerken en beeldhouwkunst uit te spre
ken. Dit bleef echter binnenskamers en
van secundair belang, want het ging niet
in de eerste plaats om de kunstzinnige
uitvoering, maar vooral om het feit dat
aan het algemene religieuze gevoel gestalte
werd gegeven.
Pas toen de kerk ophield het geestelijk
middelpunt van het leven te zijn, toen
men de ogen richtte op de klassieke oud
heid en de mens tot centrum van het
heelal maakte, ging men zich vooral bezig
houden met de vorm en werd de inhoud
naar het tweede plan geschoven. Toen trad
de openbare kunstcritiek naar voren. De
achttiende en vooral de negentiende eeuw,
waarin men iedere levensuiting wilde on
derwerpen aan een beredeneerd oordeel,
bracht een steeds verder gaande analyse
van de uiterlijke vorm van het kunstwerk.
In onze eeuw wordt het accent geleidelijk
weer verlegd naar de inhoud van het
kunstwerk, zij het niet uit religieuze over
wegingen, maar uit belangstelling voor de
psychologische achtergronden en voor de
uit het onderbewustzijn voortkomende
aandriften, die aan het ontstaan van het
kunstwerk debet zijn. Het is duidelijk, dat
religieuze kunst (en ik bedoel hiermee
niet in de eerste plaats kerkelijke kunst)
waarin het bezielende element zo sterk
spreekt, dat men het gewaar wordt als de
stuwende kracht die de kunstenaar geleid
heeft, zich onttrekt aan de soort kunst
beoordeling, zoals die in het einde dei-
negentiende eeuw gehanteerd werd.
Dat de jonge Haarlemse beeldhouwster
Anneke Höfte in de vormgeving van haar
religieuze werk ons herinnert aan vroege
Romaans-christelijke kunst, betekent niet
dat zij zich eenzijdig op deze stijlperiode
inspireert, maar komt eerder voort uit een
overeenkomstige instelling tegenover het
sacrale onderwerp. Anneke Höfte komt mij
voor een beeldhouwster te zijn, die be
gaafd is met het vermogen om aan alles,
wat zij maakt, iets waardevols mee te
geven. Het is deze eigenschap, die aan
haar plastieken dat ontroerende geeft, dat
zich nu precies aan iedere redenering en
ontleding pleegt te onttrekken.
Wat wel te constateren valt, is het sterk
plastisch vermogen, dat onder meer uit
het geboetseerde meisjeskopje „Dina" en
het portretje van een negerjongen spreekt.
Beedjes als „St. Josef" of „Christus een
blinde genezend" en vooral ook de uit
steen gehakte „Madonna" bezitten weer in
sterke mate dat eigenaardige fluïdum en
zijn daardoor zo expressief, dat men min
der aandacht aan de plastische opbouw
gaat schenken, welke echter ook in deze
werken toch gterk aanwezig is en 'mis
schien wel de grootste zorg van de beeld
houwster geweest zal zijn.
OTTO B. DE KAT
Er zijn in Amerika twin
tig camera's in aanbouw
voor het maken van fo
to's van de maan. Een
ogenschijnlijk nutteloze
bezigheid: er zijn al
maanfoto's genoeg. Maar
de bedoelingHs nu, de
maan èn de sterren in
haar buurt tegelijk op
de plaat te krijgen - en
dat ivas tot nu toe nooit
gelukt als gevolg van de
ongelijke helderheid, van
maan en sterren, i
Met een belichtingstijd
van b.v. twintig secon
den zal de maan dxtide-
lijk op de foto komen,
maar de sterren verschij
nen dan niet: hun licht
is veel zwakker en men
zou daarvoor een belich
tingstijd van uren nodig
hebben. Zet men echter
de lens urenlang open
terwijl ook de maan er
in schijnt, dan komt er
van het beeld van de
maan niets terecht: het
wordt één overbelichte
vlek.
In die moeilijkheid voor
ziet de camera die de
Amerikaanse astronoom
dr. William Markowitz
heeft ontworpen. De
„clou"van dit instrument
is een glazen plaat - een
filter - die even groot en
even rond is als het
beeld van de maan dat
op de fotografische plaat
terecht komt en die zo
wordt aangebracht dat
hij het maanlicht precies
onderschept. Dat wil
zeggen: het filter laat
nog juist zoveel maan
licht door dat- dit licht
even sterk (even zwak)
wordt als het gemiddel
de licht, van de sterren
in de buurt. Men kan
dan dus één belichtings
tijd aanhouden en alles
verschijnt even helder
op de plaat.
Maar daarmee zijn alle
problemen niet opgelost.
Een tweede moeilijkheid
is, dat de maan zich met
een andere snelheid langs
onze hemel beweegt dan
de sterren. (Wij kunnen
dat in twee avonden dui
delijk zien: Vrijdag om
tien uur 's avonds staat
de maan op een andere
plaats tussen de sterren
dan Zaterdagavond om
dezelfde tijd). Ook dit
probleem moest Marko
witz oplossen en hij deed
dat door zijn filter (dat
op een bepaalde manier
is geslepen) draaibaar te
maken.
Het draait tijdens de be
lichting op zo'n manier
mee, dat het het maan-
beeld dwingt, op dezelf
de plaats te blijven.
Twee dingen regelt dat
filter dus tegelijk: het
verzwakt de maanhel-
derheid tot die van de
sterren in de omgeving
en zorgt bovendien dat
het maanbeeld op de
plaat niet beweegt ten
opzichte van de sterren.
Aldus ontstaat dan een
nog nooit vertoond soort
foto's, ivaarop maan en
naburige sterren tegelijk
zichtbaar zijn. Natuur
lijk worden die kostbare
camera's niet voor de
curiositeit gebouwd. Tij
dens het Internationale
Geophysische Jaar (1957-
'58) zullen zij op twintig
plaatsen van onze pla
neet op de maan worden
gericht om inlichtingen
te verzamelen die moe
ten dienen tot grotere
kennis omtrentonze
aarde.
Hoe dat, met behulp van
de maan, mogelijk is,
zien wij later.
G. v. W.
,19
ADVERTENTIE
OP EEN OCHTEND, dat de files auto's tot voorbij de kruising ParklaanRijksweg—
Amsterdamseweg stonden en een nieuwe lente een ware stormloop op de Velser
pont voorspelde, heeft Rijkswaterstaat een boekje open gedaan over wat hij noemt
„de noodvoorziening over het IJmuidense sluizencomplex": het ingewikkelde en kost
bare project, dat op of omstreeks de 1ste Juni de eerste automobilisten zonder ge
bruikmaking van de ponten naar de andere kant van het Noordzeekanaal zal kunnen
leiden. Wellicht moet dan de ene, gereedgekomen brug van de twee over de midden-
sluis, nog met een handlier open en dichtgedraaid worden en misschien is, drie
weken na thans, de weg nog wat provisorisch, maar voor de echte zomerdrukte
komt, is toch de omweg van 9 kilometer over de IJmuidense sluizen, ten koste van
11/2 millioen gulden, gereed. Zijnde het bedrag, dat een enkele nieuwe Noordzee-
kanaalpont ongeveer zou kosten, maar dat beter besteed is aan deze kronkelende
oeververbinding met haar tientallen stoplichten en haar 240 verkeersborden dan aan
een nieuwe pont, wier capaciteit al binnen een maand door het steeds toenemende
verkeer overweldigd zou zijn.
LANGE VEERSTRAAT 10
TEL. 11493
Zodra de. nieuwe „sluisweg" geheel
klaar is, kan hij per etmaal 4000 tot 6000
personenauto's en bestelwagens verwer
ken, (of 900 a 1000 per uur) zijnde meer
dan de capaciteit van 10 normale kanaal
ponten. Een weg voor deze verkeersinten
siteit hoort bij Rijkswaterstaat allang thuis
onder de snelwegen; dat er in IJmuiden
op sommige punten op de. sluiseilanden
echter kruip-door sluip-door gespeeld moet
worden ligt niet aan de ontwerpers maar
aan de grillige situaties bij de sluizen én
aan het feit, dat het nieuwe tracé ten-
ADVERTENTIE
Waarom de last van ongezonde (en vaak lelijke)
dikte nog langer met U meedragen? BonKorets
geven 11 in enkele weken weer uw jeugdig slank
figuur. BonKorets werken volgens het principe
van dehydralie - veilig en snel. Opgehoopt vet
smelt weg, loomheid en verstopping maken
plaats voor een opgewekt en monter gevoel -
veroverende charme straalt van u af - u is een
ander mens. Begin een nieuw leven, begin nog
vandaag met BonKorets, f. 3.30 per flacon.
VERMAGERINGSDRAGEES
op gelet worden. Laatst zijn namelijk on
geveer dertig konijnen gestorven, tengevolge
van nat en met insectengif bespoten groen
voer. Ook beschimmeld brood, dat de kinde
ren in alle onwetendheid voeren, is bepaald
slecht voor de dieren. „De kinderen doen
het absoluut niet met opzet", zegt de heer
Van Zeeland. „Maar ik zou graag de ouders
willen vragen een oogje te houden op het
voer dat hen voor de kinderboerderij ge
vraagd wordt".
Volgende week komen Hitsie, het ponny-
paardje en Anneke, het kalfje, weer terug
voor vele trouwe bezoekertjes geen onbeken
den. Men verwacht dat dit jaar nog meer
bezoekers zal brengen dan het vorige, waar
bij toch reeds Zondagen waren waarop meer
dan vijfduizend personen de boerderij kwa
men bekijken. Een alleszins verdiende be
langstelling daar de kinderboerderij onder
meer de zeer nuttige taak heeft de kinderen
meer liefde vooi de dieren bij te brengen.
De hoge golf sleurde me pardoes van de rots afik kon me niet vasthotèden ■in
voelde me in de zee trekken. En hoe ik ook probeerde te zwemmen, het lukte niet;
ik ging kopje onder en verdween onder water!
Ja, daar zweefde ik nou ik keek om me heen en ik dacht: ik zal toch naar boven,
moeten, anders verdrink ik nog ook!
Maar dat was gemakkelijker gezegd, dan gedaande kracht van het water was
zo groot, dat ik van de ene kant naar de andere werd getrokken, en ik kon maar
niet boven komen.
En toen kwam er een nieuw gevaar. Opeens zag ik een donkere schaduw naderen,
die recht op me af kwam, en ik schrokwant toen die dichterbij was, zag ik,
wat het was: een grote haai!
Dat was nou helemaal iets ergsniet alleen, dat ik bijna verdronk, maar noib
kwam daar dat monster op me af, om me op te peuzelen! En daar voelde ik helemaal
niets voor, dat begrijp je!
Het beest kwam aangezwommen en ik zag zijn verschrikkelijke tanden in zijn grote,
open bek.
slotte een noodoplossing is, strekkend
voor de tijd, dat de tunnel nog niet ge
bruikt kan worden.
Minder ponten nodig
De enorme verkeerstoeneming van de
laatste jaren (11 percent sinds het vorige
seizoen!) is de belangrijkste aanleiding tot
dit grootse project geweest de daardoor
gerezen onmogelijke situatie bij de niet
„meegegroeide" ponten, een tweede. Men
heeft langdurig naar „een" noodoplossing
gezocht: schipbrug langs de Velserbrug en
meer ponten, maar de nieuwe oververbin-
ding die nu haar voltooiing nadert, bleek
de beste te zijn, ook al heeft zij haar
typische inconveniënten. Om met een klei
ne te beginnen: de overblijvende ponten,
waarvan dus het zware verkeer gebruik
moet blijven maken plus degenen, die de
9 kilometer omweg niet wensen te maken
voor hun strikt locaal vervoer, zullen iets
minder economisch gaan werken: tot nu
toe werden de gaatjes tussen de vracht
wagens en bussen opgevuld met kleine
voertuigen, die nu echter goeddeels de
nieuwe sluisweg zullen prefereren. Dat
zal dus op den duur meebrengen, dat het
aantal ponten wordt ingekrompen in Vel-
sen: de veren bij Zaandam krijgen er ech
ter een pont bij. Een tweede gering nadeel
levert de sluisweg voor het scheepvaart
verkeer op, al zal dit minder last van het
verkeer hebben dan omgekeerd. De Zui-
dersluis, die imiddels met een Bailey-
constructie is overbrugd, zal namelijk niet
meer door coasters-met-gestrekte-mast
gebruikt kunnen worden, waaruit een
verschuiving van de kleine scheepvaart
naar de Midden- en Noordersluis zal
volgen.
ADVERTENTIE
„HAARL. AUTORIJSCHOOL"
TEMPELIERSSTRAAT 54
Tel. 12120
Gedipl. Instr. - nieuwe lesauto
34)
Ik zal wel een paar boeken nakijken
en enkele schetsen maken, antwoordde de
profesor zonder al te veel enthousiasme.
Sally zou het veel prettiger gevonden
hebben als hij haar plannetje minder als
een of andere kinderachtige gril beschouwd
had en duidelijker had beseft dat het haar
heilige ernst was.
We hebben meer spelers nodig dan
alleen de Barrs, zei Barry plotseling 'na
denkend, zelfs als jij, Luke en de
anderen meespelen.Mike zou de herder-
kunnen zijn, de tweelingen engeltjes en
misschien kan Donald Findley wel voor
het Kindeke' spelen, als zijn moeder dat
tenminste goed zou vinden.
Ik geloof vast en zeker dat Fiona
daar geen bezwaar tegen zal hebben, ant
woordde Sally. Ze kon haar vreugde, dat
Barry al zo volkomen en met zoveel ernst
opging in het Kerstspel, nauwelijks ver
bergen. Haar intuïtie was dus juist ge
weest. Eaxry was een geboren regisseur,
hij zag het hele spel al voor zich, alhoewel
de eerste acteur het toneel nog moest be
treden.
Jij moet de rol van Maria spelen, zei
Barry, terwijl hij Sally aankeek. Susan
is nog te klein. Ze ziet er trouwens hele
maal niet als een moeder uit.
Maar Barry ik wil helemaal niet mee
spelen! Sally was enigszins onthutst en ze
zag duidelijk de smalende blik van de
professor.
Je hoeft Maria niet echt te spelen,
zei Barry, Sally's bezwaren met een hand
gebaar wegschuivend Je hoeft alleen
maar bij de kribbe te knielen en met
een.... een jonge en gelukkige blik naar
het Kindeke te kijken. Maria was nog erg
jong en bijzonder gelukkig, is het niet zo?
Zelfs na die vermoeiende tocht op het
ezeltje.
Een uitstekende rolverdeling, juf
frouw Hudson, zei de professor, die achter
Barry stond. Sally werd vuurrood en ze
voelde zich doodmoe. De tocht was waar
schijnlijk toch iets te veel voor haar ge
weest.
En u mag Joseph spelen, ging Barry
onverstoorbaar verder. De oude man be
gon te lachen.
Nee, Bary. Ik ben liever een Romeins
edelman. Mijnheer Carruthers is veel ge
schikter voor die rol.
Dat is misschien wel mogelijk, maar
hij is veel te jong. Of zouden we hem
ouder kunnen maken met wat make-up?
De belangrijkste scène hebben we in ieder
geval nu besproken.
En Susan? vroeg Sally. Je moet
haar toch ook een rol geven.
Sally had medelijden met het meisje. Ze
was het minst aantrekkelijke kind van de
familie en het zou juist daarom een grote
teleurstelling voor haar zijn als ze niet
mee mocht spelen.
Barry grijnsde. Hij kende de Barrs niet
erg goed, behalve Mike, maar hij begreep
wat Sally wilde zeggen.
Is zij niet de verstandigste? Mis
schien kan ze wel toneelmeester worden
en allerlei dingen voor me doen. Ik blijf
dan op de achtergrond, precies als bij het
echte toneel.
De professor en Sally begonnen te lachen
en juist op dat moment kwam Luke terug.
Het vrolijke geluid werkte zo aanstekelijk
dat hij met een glimlach om zijn lippen
over het hekje dat langs de waranda liep,
ging leunen. Hij was zo lang, dat hij even
groot als Sally leek alhoewel hij in de tuin
stond en Sally op de tientallen centimeters
hoge waranda.
Jullie hebben me ook een plezier!
Heeft iemand soms wat grappigs verteld?
Met jongensachtige enthousiasme begon
Barry te vertellen wat ze besproken had
den en hij deed dat met zo'n vaart en zo
opgewekt, dat iedereen er stil van werd,
zelfs de professor! Niets duidde er op dat
een nukkige invalide sprak. Er klonk noch
bitterheid, noch sarcasme in zijn stem door.
Daar hij een grote intelligentie bezat en
een scherp verstand, kon hij het Kerst
spel voorbereiden als was hij een vol
wassen man, maar zijn humor en uitbundig
enthousiasme waren jongensachtig.... hij
was alles vergeten behalve het spel.
Zal ik de Barrs dus maar vertellen
dat jij gaat regisseren? vroeg Sally toen
ze hem een hand gaf. Ik kan nu overi
gens paardrijden hoor, al is het nog niet
erg goed, voegde ze er aan toe.
Geloof je dat de kinderen mijn aan
wijzingen zullen opvolgen? vroeg Barry
plotseling terwijl hij naar z'n beenen wees.
Ik kan ze niet achter hun vodden aan
zitten. Het heeft dus geen zin er mee te
beginnen als ze tóch niet naar me luis
teren!
Dat geloof ik écht, stelde Sally hem
gerust. Vooral nu je Susan als toneel
meester hebt. Ze is bazig genoeg om een
heel regiment onder de duim te kunnen
houden!
Toen ze met Luke in de rammelende
melkwagen terugreed, voelde ze zich op
gelucht. Ze was dolblij dat ze zo'n groot
succes had weten te behalen, dat ze Bar
ry's reserve en terughoudendheid had over
wonnen. Het was een vermoeiende dag
voor haar geweest en haar schaafwonden
begonnen weer pijn te doen.
De eerste ronde is in jouw voordeel
geëindigd, Sally.
Meer zei Luke niet over haar succes.
Het pad door de bush zal ik morgen
laten kappen. Nog wel bedankt voor je
komst.
Vlak bij het huis van de Barrs hielp
hij haar uitstappen. Sally bewoog zich
nogal moeilijk en ze liep vrij langzaam.
Neem maar een goed warm bad voor
dat je naar bed gaat, Sally, en slaap
lekker.
Zowel Luke als Sally wisten dat ze met
iets begonnen was, dat voor Barry uit
eindelijk de hemel of hel kon worden,
maar ze zou er onmogelijk plotseling mee
kunnen ophouden, hoe 't ook mocht uit
vallen. Nu ze de eerste moedige stap had
gezet moest ze doorgaan Misschien had ze
Luke nog iets moeten vertellen over de
professor, maar wat had ze eigenlijk kun
nen zeggen? En wat voor recht bezat ze
om op zulke vage vermoedens af te gaan?
Hoe zou ze 't Luke trouwens duidelijk
moeten maken dat de oude man ondanks
al z'n goede lessen feitelijk niet op
zijn plaats was als privé-leraar voor Barry?
Hoe zou ze de professor kunnen aanklagen,
hoe moest ze Luke vertellen dat hij jaloers
was, hoe moest ze onder woorden brengen
dat hij z'n gemakkelijk baantje op „Te
Arama" wilde behouden, zelfs al zouden
hierdoor de Daniels hun vrienden kwijt
raken? Neen, het was maar goed geweest
dat ze niets had gezegd
Sally liep naar de vervallen, oude boer
derij van Don. Ze was niet eerlijk tegen
over de professor, zei ze tot zichzelf. Z'n
emoties waren, op de keeper beschouwd,
erg natuurlijk en begrijpelijk geweest en
het was bést mogelijk dat ze alleen maar
een hekel aan hem had omdat ze meende
dat hij wist wie zij eigenlijk was. Maar
tochtóch bleef diep in haar achter
hoofd onzekerhéid heersen; ze blééf ver
moeden dat hij liever de leraar was van
een kreupele jongen dan dat hij mee zou
helpen Barry weer een normaal leven te
doen leiden.
HOOFDSTUK XVIII
Terwijl de zon steeds warmer wera en
de kinderen zich meer en meer opwonden
over de naderende Kerstvacantie en vooral
het Kerstspel, was 't voor Sally alsof de
weken voorbijgleden in een soort droom.
In de beginne waren de kleine Barrs niet
erg enthousiast geweest. Op deze tijd van
het jaar verlangden ze altijd naar het
strand, naar paardrijden en zwemmen,
naar picnics in het bos of bij de rivier
en ze vonden het helemaal niet prettig dat
ze steeds maar weer doodstil moesten blij
ven staan zodat hun moeder de costuums
kon passen, noch dat ze hun rollen uit
het hoofd moesten leren. Maar nadat Fiona
een openhartig gesprek met haar oudste
zoon had gevoerd over Barry en de manier,
waarop Sally hem wilde helpen zonder
echter de nadruk gelegd te hebben op
zijn verlamming en nadat ze Susan lich
telijk gevleid had met haar toneelmeester
schap, hadden de andere kinderen er niet
meer zo'n groot bezwaar tegen gehad mee te
spelen. De tweelingen, die de leeftijd had
den waarop kinderen verkleedpartijen nog
een van de gezelligste dingen vinden,
probeerden uit alle macht Barry over te
halen hen niet alleen als engeltjes te laten
optreden. Ze wilden meer'rollen te ver
vullen krijgen, zodat er heel wat verkleed
partijen aan te pas zouden kunnen komen.
(Wordt vervolgd).
