DE OECST VAN BERKELOO
BIJOUX VAN MADAME
EN DIE STICHTING VAN HEI'
STEDELIJK MUSEUM
Diamanten als
kameleons
Tour de force
Kort verhaal door Jelle de Vries
Muzikaal gezin
CWOCOCOOCXX>C>C>DCOCOOC<X>DOOOOOCOOOOOOOOOCOCOOCOCOOOCOOOOCO
Dierbare vrienden
De neéenMuzen
4Jbu/<L
OMDAT IK HET niet langer uithoud, eksters en kraaien, vooral kraaien. Overi-
omdat ik eindelijk mijn hart moet luchten, gens mèt de mus de enige vogels die ik,
omdat ik lang genoeg rondloop met een zonder deskundige geleide, van de gewone
ervaring die me soms, na jaren, nog des kip kan onderscheiden. Ik weet best hoe
nachts uit de slaap houdt, vertel ik jullie een fazant smaakt, maar wat mij betreft
dit. En denk vooral niet dat ik het doe om heeft dat dier een lange witte staart en
iemand te amuseren of omdat ik het zo'n een vuurrood, geperforeerd snaveltje. Maar
leuk verhaal vind. Verre vandaar. ik dwaal af en jullie mocht eens denken
Nu ik dan toch besloten heb er jullie iets dat ik iets leuks zit te vertellen,
van te vertellen, kost het mij moeite te Op het moment dat we het bos binnen-
bepalen waar ik moet beginnen. Misschien liepen, ging de maan schuil achter een
zou ik mijn levensgeschiedenis tót Berke- forse wolk. Het werd eigenlijk te donker
loo erbij moeten halen, opdat jullie mij om het pad te onderscheiden. Janine was
beter begrijpen, misschien zou ik,volkomen evenwel onvervaard en deed alsof er niets
in het midden latende wat ik voor een aan de hand was. De drie glazen whisky,
vent ben, gewoon maar moeten beginnen die ik al had gebruikt, gaven me helaas
metvoldoende courage om haar te volgen.
Schenk me eerst nog maar eens in Frits. „Best mogelijk dat er bij de ruïne één
Zo, dat is beter. zit," zei Janine, achteloos voortstappend.
Een ogenblik later stond zij, allerminst
JULLIE MOET dan weten, voorzover je achteloos, stokstijf stil. Zij was de eerste
het vergeten bent, dat ik vroeger een nogal die het had gehoord, maar toen we daar
onbezonnen, hevig op de buitenwereld ge- stonden ik voelde nauwelijks hoe vast
richte figuur was. Ik heb ooit nog eens zij mijn arm drukte drong het geluid
rechten gestudeerd, maar na mijn tweede ook tot mij door.
studiejaar kwam er zoveel geld los van Het was een zacht gelach, niet onheil
overleden tantes en ooms, dat ik tijdens spellend, nee, eerder vleiend en meisjes-
de zomervacantie ging denken: wat maak achtig en zelfs een beetje verleidelijk. Het
je je toch druk?
Sinsdien heb ik me
nooit meer druk ge
maakt. En ik kan
jullie verzekeren
dat ik me nog steeds
Uitstekend kan red
den. In de jaren, die
volgden op mijn af
scheid van elk se
rieus plan dat ik als
jongmens ooit gehad
mag hebben, zag ik
het een en ander
van de wereld.Waar
ik allemaal geweest
ben doet er nu niet
toe. Het gaat er
maar om, dat ik ten
slotte dan maar
eens een zomer in
eigen land door
bracht. Ik heb het
Janine moeilijk
kunnen vergeven,
dat zij me op het
idéé van Berkeloo
bracht. Hoewel het
lieve kind er na
tuurlijk ook niets
aan kon doen. Jani
ne was toen der tijd
mijn vriendin.
We kwamen terecht in een tot hotel reageerde kennelijk op die ene zin van
verbouwde boerderij. Er waren maar een Janine: „Best mogelijk dat er bij de ruïne
paar kamers, doch er was een exclusief, één zit."
verfijnd restaurant. Wat gelukkig ontbrak Het verschrikkelijke was dat het gelach,
was het avondlijke muziekje, dat derge- afnemend en aanzwellend, naderbij leek te
lijke gelegenheden zo onrustig maakt. De komen. Leek te komen? Het kwam nader-
exploitant, een beetje vreemde jongen met bij: En het had niet de minste zin terug te
veel geld en smaak en een bijna ongezon- vluchten, want we hoorden het nu eens
de interesse voor uitgezochte spijzen, had achter ons, dan weer
zich op dat gebied beperkt tot een gramo- vo°r ons of op zij.
foon met de lieftalligste platen: Franse Het kwam van bo-
liedjes, zigeunermuziek, impressionistische ven, van tussen de
pianowerken enmiddeleeuwse koor- bomen, nu en dan
zang. zelfs leek het wel van onder de grond te
De boerderij was een van de oudste uit komen.... Het was ontzettend,
de omgeving hoe oud daar ben ik niet Had ik toen geweten wat er te gebeuren
achter kunnen komen en ik zal het wel stond, ik geloof dat ik liever ter plaatse
uit mijn hart laten me er nog eens te een eind aan mijn leven had gemaakt. Het
vertonen om het te onderzoeken. Op een gelach was op zeker ogenblik zo angstwek-
kwartier gaans afstand van de boerderij kend nabij let wel, het was aardedonker
verhieven zich, aan de rand van een voor dat ik het bijna lichamelijk voelde. Hoe
onze begrippen vrij uitgestrekt bos, de kan ik het in nuchtere bewoordingen be-
ruïnes van een kasteeltje, dat wel wat op schrijven? Al zachter wordende kwam het
de ruïne van Brederode bij Bloemendaal op ons toe, wegzwevende zwol het aan....
leek. Als jullie het mij vraagt, was het Janine verstrakte plotseling haar greep
kasteeltje zeker een zes eeuwen oud. Het om mijn arm, knelde mijn aderen bijna
ging vrijwel verscholen tussen het ge- dichten zette zélf het lachen voort.
boomte en ik weet, het klinkt onwaar
schijnlijk en goedkoop uit de omgeving HET SPIJT ME, maar ik moet even
kwam geen sterveling daar in de buurt, wachten. Schenk me nog eens in, Frits, als
Zelfs ging men zóver dat toeristische be- je wilt. Steken jullie een sigaret op, doe
langstelling voor de ruïne zoveel mogelijk iets, ga even voor het raam staan of wat
werd tegengegaan, waarschijnlijk om de dan ookZo, ik zal proberen, verder te
streek geen kwade naam te bezorgen. Ik gaan-
maak me evenwel sterk dat de jongen van Hoe het mogelijk was dat het gelach, van
het hotelletje er met opzet is gaan zitten, buitenaf op ons toegekomen, een deel van
omdat hij nu eenmaal een bizarre vent Janine was geworden, zal wel niemand
was. Hoe bizar kan een mens zijn? ooit kunnen verklaren. Jullie kunt erover
-7^ ATTt U v. 11 I 11- - denken zoals je wilt.
ZO, NU heb ik Jullie nieuwsgierig ge- De maan begon weer te schijnen en ik
noeg gemaakt en wordt het beslist tijd met bestond het Janine aan te zien. Als ook
mijn eigenlijke verhaal te beginnen. Laat maar één seconde het contact van haar
ik bekennen, dat de eerste dagen ons veel hand met mijn arm verbroken was ge-
genoegen hebben verschaft. Het was zelfs weest, dan had ik onverbiddelijk geloofd
mooi weer. De lui, die op de boerderij dat zij weg was en dat daar een ander
kwamen eten, weken gelukkig af van de stond: een ander met dezelfde haren ze
tredmolen. W e stonden op en gingen slapen waren donkerrood en dezelfde kleren,
zo iaat we wilden. De exploitant was bo- dezelfde gestaltemaar dat gezicht!
hermen genoeg om hiervan de noodzaak in Haar neus, dat aanvallig wippend ding,
T*ren' was strakgetrokken, recht als een lineaal,
we maakten lach niet wandelin- met opengesperde neusgaten, begerig en
gen in de luisterrijke omgeving. Jullie weet bezeten. Haar wangen met een neiging tot
dat zulks niets voor mij is. Mijn vriendin molligheid (jullie kent mijn smaak) wa-
evenwel had een bloeiende interesse voor ren ingevallen en doodsbleek, haar mond-
vogeltjes, grasjes en sprietjes, die ze in je was ééns zo groot en het lachte op een
geestige bewoordingen omzette en wat wijzeLaat ik niet trachten het te be-
doe je In zo n geval. schrijven. Haar ogen, groter dan ik wist
De vierde avond voerde zij me mee naar dat ze zijn konden, fonkelden in het
het bos, om te onderzoeken of er bijgeval maanlicht. Zij was beeldschoon, angstaan-
een nachtegaal toefde. Wat er overdag aan jagend schoon. Een schoonheid om voor te
pluimvee te zien was, beperkte zich tot vluchten.
onwelluidende dieren als Vlaamse gaaien, Zij had opgehouden te lachen. Haar'ge-
stalte deinde langzaam heen en weer. De
hand, die zij om mijn arm had gekneld
op dat vreselijke moment, gleed als een
reptiel omhoog, over mijn schouder, en
beroerde mijn nek. Die hand was gloeiend
heet, zodat ik mij meende te branden.
Ik begon te lopen. Niet hard ik liep
niet voor haar weg: dat had ik hoe dan
ook niet eens gekund. Het was of zij mij
leidde en ik voelde later dat dit inderdaad
zo was. Wij verlieten het bospad, dat nu
door de maan helder verlicht werd. Zon
der aarzelen begaf ik mij tussen de bomen
met die hand nog steeds in mijn nek.
Tweemaal stootte ik mijn voorhoofd te
gen een tak, wat haar dat afschuwelijke
lachje ontlokte.
Vermoedelijk zijn we de ruïne uiteinde
lijk van de andere zijde binnengekomen.
Door een soort van poort, over een ver
molmd ruikende binnenplaats, afdalende,
afdalende langs uitgesleten stenen trap
pen, door deuren met krakende scharnie
ren, door klamme gangen ik geef toe,
het klinkt alsof het verzonnen is om over
gevoelige mensen een slapeloze nacht op
te dringen.
DE OEGST het stuit me tegen de
borst om het wezen dat mij leidde Janine
te noemen drukte mij aan het einde
van onze afdaling een poortje binnen en
een ruimte in, waar op de één of andere
wijze van zeer hoog het maanlicht bin
nendrong. Er was niets. Alleen klamme,
kille steen. De hand liet mij los.
Toen ik om mij heen durfde kijken,
bleek mij dat de ruimte geen ramen of
deuren had. Zelfs geen spoor van een in
gang waardoor wij binnengekomen zou
den kunnen zijn. Janine (ik zag dat zij het
weer was), lag bewusteloos op de koude
vloer. Ergens in het kasteel lachte de
oegst, zacht, steeds zachterHet ge
lach hield op, zonder geheel weg te ster
ven. Ik kan het nóg horen.
Uren later ik had voor haar hoofd
een kussen gemaakt van mijn jasje leek
zij bij bewustzijn te komen.
„Hoor je de nachtegaal?" zei ze, weer
met haar eigen stem, maar bijna onver
staanbaar. Ik spande me genoeg in, dat
kan ik jullie verzekeren, maar het enige,
dat ik mij verbeeldde te horen, was nog
steeds dat lachen, heel ver, met een vage
triomfantelijkheid.
Zij heeft het nog wekenlang over de
nachtegaal gehad, in de periode dat zij
ja inderdaad, op mijn kosten verpleegd
is. Op den duur keerden haar normale,
scherpe geestvermogens terug, maar daar
mee kwam tegelijk de herinnering aan
wat er gebeurd was. Dat heeft ze tenmin
ste op een zonnige herfstmorgen gezegd.
We zaten op een bankje in de tuin van
het gebouw, waar zij nog steeds verzor
ging genoot.
„Vertel me in 's hemelsnaam niets", zei
ik. En daarbij is het gebleven. Maak jul-
lie niet ongerust, zij is weer helemaal in
orde. Zelfs is ze doorgegaan met biologie,
maar zij heeft zich gespecialiseerd in vis
sen. Wij zien elkaar een enkele keer in
de stad. Dat wipneusje heeft ze nog steeds.
JA, IK MERK HET, jullie moeten dan
beslist nog weten hoe we uit die kerker
zijn gekomen, want zo mag ik het toch
wel noemen. Dat is gauw verteld. Toen
het dag werd, heeft die jongen van het
hótelletje onze afwezigheid opgemerkt,
maatregelen genomen, eigenhandig een
Vader en moeder Engel in Rentte (Oos-
tenrijk) beweren, het muzikaalste gezin
j van de wereld te hebben, daar hun ze-
ven kinderen in totaal 120 instrumenten
kunnen bespelen.
Het jongste kind, de vier jaar oude Paul,
bespeelt er zeven waaronder een spe
ciaal voor hem gebouwde miniatuur-
harp.
Het gezin is reeds voor de Duitse tele
visie opgetreden en heeft sindsdien ver
schillende aanbiedingen gekregen uit'
andere landen.
touw laten zakken door die opening bo
ven in de ruimte waar wij ons bevonden
en ons met veel moeite opgehesen. Ik
weet niet aan welke kant van het kasteel
wij boven zijn gekomen, er waren teveel
bomen. Hij bracht ons in zijn auto naar
het hotel, waar de rekening al klaar lag.
„En dit is dan de reden, waarom we het
kasteel niet als bezienswaardigheid aan
bevelen", zei hij, toen we al op het punt
stonden te vertrekken. „Het verschijnsel
waarmee u kennis hebt gemaakt, wordt
door de bevolking hier de Oegst genoemd.
Er moet er nóg een in ons land zitten, bij
Bolsward namelijk. Maar laat u niet om
de tuin leiden, die in Amsterdam is geen
Oegst, dat is een gewone erl".
Daar liet hij het bij. Ik neem graag aan
dat deze laatste opmerking een misplaat
ste grap inhield.
Hoe hij die morgen zo precies wist waar
hij ons kon vinden? Ik weet het niet. Het
was een bizarre jongen.
Diamanthandelaren, lommerdhouders en
geleerden in New York breken zich sedert
enkele weken gelijkelijk het hoofd over
een vreemd verschijnsel bij diamanten, die
in enkele dagen tijds van schitterende
blauw-witte stenen veranderen in dof-gele
exemplaren.
Speciaal de houders van pandhuizen zijn
door deze geheimzinnige verandering der
stenen ernstig benadeeld. Het komt de
laatste tijd herhaaldelijk voor, dat zij een
schitterende, kostbaar lijkende steen in
pand nemen om na enkele dagen tot de
ontdekking te komen, dat de diamanten
blijkbaar op een of andere bijzonder ver
nuftige wijze „opgewerkt" waren.
Men weet nog niet precies hoe dit „op
werken" (mooier maken) van een steen
geschiedt. Onder de verontruste pandjes
bazen en diamantairs doen allerlei theorie-
en de ronde. Volgens de een krijgen de
stenen hun schitterende aanzien doordat
ze blootgesteld zijn aan röntgenstralen,
volgens de ander zijn de edelstenen van
mindere kwaliteit in een bepaald chemisch
bad gelegd, waardoor zij prachtig op
kleuren. Weer anderen menen dat de ste
nen blootgesteld zijn geweest aan atoom
uitstraling.
Geleerden hebben gezegd, dat „behan
deling met een krachtig Röntgenapparaat
of een cyclotron schittex-ing aan een doffe
diamant kan verlenen.
Door een chemische behandeling zou
volgens een deskundige, slechts de uiter
lijke en niet de werkelijke waarde van
een diamant veranderd kunnen worden.
,Wij zitten aardig in de nesten"
SEDERT BEGIN JULI heeft Haarlem
zijn internationaal rendez-vous aan de
Grote Markt, waar „Madame" recipi-
eert. Al recipiërende lost zij glim
lachend het acute tentoonstellingspro
bleem op en trekt zelfs Haarlemmers,
bij honderden, naar de expositie van
haar bezittingen.
Hoewel zij overal aanwezig is en
luister en charme verspreidt, die het
eerbiedwaardig monument van Lieven
de Key schijnen te verjongen, houdt
zij zich zelf systematisch op de achter
grond. De kostelijke sleepkoets, die
haar naar Haarlem bracht, staat te
midden van haar inventaris, als een
ledige schrijn die eens haar schoonheid
omsloten hieldAls zij haar japon
nen publiekelijk vertoont, hoedt zij zich
er wel voor haar ware „gezicht" te
laten zien. Haar juwelen heeft ze afge
legd en haar waaiers laat ze „onbe-
speeld" op zolder, opgeprikt als kleuri
ge vlinders na kortstondig bestaan.
Haar slaapkamer heeft ze verlaten met
achterlaten van een fraaie japon, waar
van de bekoorlijkheid tot troost strekt
van diegenen, die zonder hoop bleven
bij hun rusteloos zoeken naar Madame
zelf
Zo spreekt elk voorwerp van Madame,
die aanwezig èn absent is. En het wordt
aan onze fantasie overgelaten rond de
objecten onzer voorkeur het sprookje te
weven, dat, jxiist door Madame's ver
kiezing anoniem te blijven, nimmer zal
worden verstoord.
NABIJ HAAR sleepkoetst stelt Ma
dame ons in de gelegenheid bijoux te
bewonderen die de finishing touch vor
men van haar toilet. Een onderdeel
dezer collectie onderscheidt zich niet
zozeer door schoonheid, dan wel door
kostbaaiTieid. Een kostbaaiTieid, die
symptomatisch is voor de hartstocht
van de prachtlievende vrouw, die ze
ruim zeventig jaar geleden bezat.
Als ik mij verstout de anonimiteit te
verbreken waarin het Madame behaag
de zich te hullen, dan doe ik zulks
niet door een bekoorlijke jonge vrouw
binnen te leiden, doch een oude dame.
Zij wordt op de Grote Markt voorge
reden in een particulier rijtuig uit de
zeventiger jaren der vorige eeuw, met
een koetsier en een palfrenier in groe
ne livrei. Nieuwsgierig raderbij geko
men treft ons het wapen op de portie
ren, dat zowaar door een kroon wordt
gedekt! De rechter helft van het wa
pen vertoont het blazoen van Lopez de
Haro, waarbij twee stappende wolven
een toespeling vormen op de naam Lo
pez, een familienaam afgeleid van Lopo,
wolf. De linkerhelft van het wapen is
gevierendeeld van Suasso en van Hur-
tado de Mendoza.
Geïntrigeerd door de kroon, maar
vooral ook door de bekende klank „Su
asso" benaderde ik de koetsier, nadat
de palfrenier de oude dame bij Mada
me had binnengeleid. En uit de eerste
hand vernam ik de bijzonderheden, die
mijn nieuwsgierigheid volkomen bevre
digden. De oude dame, die zwaar steu
nend op de arm van haar palfrenier de
treden van de Vleeshal betrad, was So
phia Adriana de Bruyn.
Als de koetsier mij goed heeft inge
licht, was zij in 1841 in Engeland met
jhr. Augustus Pieter Lopez Suasso in
het huwelijk getreden. Toen Sophia's
schoonvader, de geneesheer jhr. dr.
Diego Lopez Suasso, in 1859 te Am
sterdam overleed, werd het Engelse
huwelijk een jaar later voor de Neder
landse Burgerlijke Stand bevestigd. Het
echtpaar bleef kinderloos en kon zich
mede daardoor veroorloven de lust
voor hobbies de vrije teugel te geven.
Van de talrijke reizen, die het echtpaar
in Europa maakte, werden souvenirs
meegebracht. Suasso zelf had een bij
zondere voorliefde voor munten, waar
van hij een rijke collectie vergaarde.
In 1872 stierf Suasso en zijn weduwe
nam toen haar beide ongetrouwde zus
ters aan de Kloveniersburgwal in huis.
En in toenemende mate stelde zij van
dat moment af haar leven in dienst van
haar grote hartstocht: verzamelen.
Veeleer moet die hartsocht worden ge-
qualificeerd als onweerstaanbare zucht
tot bezitten, want haar ontbrak de gave
een verzameling op te bouwen, die ge
tuigenis aflegde van het onderschei
dingsvermogen ten aanzien van cul
tuurgoederen. Ze miste de flair en het
esprit, die de erudiete verzamelaar tot
cultuurdrager stempelen. Zonder enige
- deskundige voorlichting kocht zij alles
wat los en vast was: ladingen speel-
Portert van Sophia Adriana Lopez
Suasso-de Bruyn, op jeugdige leeftijd.
Copie uit 1890 door Th. Schwartze, naar
een daguerreotype.
Horloge met juwelen en versiering in
email, hangend aan een chatelaine. Type
van talrijke horloges en bijoux uit de
verzamelingen van Lopez Suasso, waar
uit een keuze op de tentoonstelling
„Madame" in de Vleeshal is geëxpo
seerd. Collectie Sophia Augusta Stich
ting (Stedelijk Museum, Amsterdam)
goedzilver onder meer en alles wat be-
gerenswaardig was, zowel bij de bona
fide kunsthandelaar als bij de uitdra
gerij. Evenmin selecteei'de zij haar
Dllectie. Ze deinsde er zelfs niet voor
terug doubletten te kopen of tripletten,
jazelfs quadrupletten of geschonden
:ellen porselein en wat dies meer zij.
Na de dood van een harer zusters kocht
zij voor vijfentwintigduizend gulden
het zogenaamde Broekerhuis in de
Dubbele Buurt te Amsterdam, een
vreemd conglomeraat van kasten en
voorwerpen van uiteenlopende aard.
Met uitzondering van de zware stukken,
door de kruier bezorgt, werden alle
voorwerpen eigenhandig door haar in
gepakt en in haar particulier rijtuig
overgebracht naar haar huis aan de
Kloveniersburgwal, waarmee zij na ne
gentien ritten gereed kwam, verdeeld
over di'ie jaar.
INTUSSEN zien wij mevrouw Suas
so teleurgesteld wederom uit de Vlees
hal komen en naar haar rijtuig geleid
worden. Madame stelde haar inventaris
ten toon, doch bood haar niet te koop
aan! In een oogwenk was het ouderwet
se rijtuig met weduwe, koetsier en pal
frenier verdwenen in de nevelen van
de tijd. En zo bleef ik achter op de
Grote Markt, in het ongewisse om
trent de verdere lotgevallen van ver
zamelaarster en verzameling. Op dat
moment voelde ik een lichte handdruk
op mijn schouder. Omziende besefte ik
dat ik het privilege genoot, dat alleen g
voor een museumdirecteur is wegge- g
legd: Madame zélf!
Aan een museumdirecteur, door da- g§
{elijkse werkzaamheid vertrouwd met
de eeuwen, is Madame genegen haar g
anonimiteit px-ijs te geven. En fluiste- g
rend achter haar waaier weidde Mada-
me uit over de koopziekte van mevrouw g
Suasso, waarvan zij de merkwaardig- g
ste détails wist te vertellen. Want Ma- g
dame kent de levensgeschiedenissen s
van alle vrouwen die het licht zagen, g
nadat Eva Adam had verblijd met g
haar komst. In 1889 aldus Madame g
overleed de tweede zuster van me-
vrouw Suasso. En Sophia Adriana g
kocht maar, kocht, kocht, tot op haar g
sterfbed toe. Tot zij op 4 Maart 1890 g
overleed, na bij testament de stad Am- g
sterdam tot enige erfgenaam benoemd g
te hebben, met de uitdrukkelijke wens g
„dat haar toilet of wel haare kleede- g
ren, lijflinnen en lijfstoebehox-en, in g
den ruimsten zin genomen, mitsgaders g
al de in haren boedel aanwezige wer- g
ken van porcelein, lak, brons, goud en g
zilver, schilderijen, horlogiën, bijoute- j§
riën, gelakte meubelen, antiquiteiten g
en boeken niet zullen worden ver- g
kocht, maar voor het publiek tegen be- g
taling van een gulden per persoon ten g
toon en toegankelijk zullen worden ge- g
steld, bij wijze van museum, onder de g
naam van „Sophia Augusta Stichting" g
p zoodanige wijze en zoodanigen tijd g
als door het Stedelijk Bestuur van g
Amsterdam zal worden geregeld".
Tien jaar na het overlijden van me- §j
vrouw Suasso kwam aan de Paulus g
Potterstraat te Amsterdam de Sophia g
Augusta Stichting tot stand. Weinigen §j
zullen thans beseffen dat deze stichting g
de bouw mogelijk maakte van het Ste- g
delijk Museum, dat op 14 September g
1895 door burgemeester Vening Meinesz jj
plechtig werd geopend.
NIET ZONDER trots vertrouwt Ma- g
dame mij tenslotte toe, dat die bijoux, g
die opvielen door kostbaarheid veeleer §j
dan door schoonheid, aan héér schatten g
werden toegevoegd! Staande voor de g
vitrine met deze kostbaax-heden, die
karakteristiek zijn voor de smaak om- g
trent de jaren 18401870, vertelt Ma- g
dame dat mevrouw Suasso een aparte J
hartstocht voor horloges had. Zelfs op g
haar sterfbed kocht zij er nog een voor B
meer dan tweeduizend gulden! „IJdel- g
heid der IJdelheden" wilde ik onwille- g
keurig Madame toevoegen, doch haar g
ogen, die in glans wedijverden met de g
brillanten en edelgesteenten, die haar g
in de ban hielden, legden mij het zwij- g
gen op. Mèt Madame stond ik zwijgend g
voor de praal, die in veranderlijke
vorm het vrouwenhart door de
eeuwen heen sneller doet kloppen.... g
Totdat ik Madame noodde voor de g
thee op het terrasje, onder bescherming g
van Laurens Coster. Het gelaat angst- m
vallig verborgen achter haar waaier g
verliet Madame de Vleeshal. Helaas, g
bij haar poging om op dit „verversings- g
eiland" te geraken, verdween ze plot- g
seling in het geraas van een onbarm- g
hartig verkeer. En sedertdien zoek ik jj
met weemoed de herinnering aan Ma- gj
dame zélf, voor de vitx-ine met juwelen g
van de douairière Lopez Suasso!
H. P. BAARD 1
Huwelijk De beeldhouwer Sir Jacob
g Epstein, 76 jaar, is vorige week in het ge-
g heim getrouwd met zijn 50-jarige model,
g mevrouw Kathleen Garman, met wie hij
g al dertig jaar bevriend is en die ook als
g zijn secretaresse fungeerde. De „Daily
g Mail" berichtte, dat slechts enkele van
g zijn beste vrienden op de hoogte waren
g van de particuliere huwelijksvoltrekking.
Voorwoord Prinses Margaret heeft
g een voorwoord geschreven voor een boek
g over Brits ballet, dat in October zal ver-
g schijnen. Het- is samengesteld door dx-ie
H auteurs en getiteld „Gala performance",
g De samenstellers zijn Michael Wood, Mark
g Bonham Carter en Arnold Haskell, de op-
g brengst der publicatie is voor de ballet-
g school van Sadler's Wells bestemd. De
g px-inses prijst in haar voorwoord de groei
g van de Britse balletkunst van een beschei-
g den begin tot „iets waarop wij allen trots
g kunnen zijn".
Oude smak Het Scheepvaartmuseum
g te Groningen is verrijkt met een model
g van het oudst bekende schip der Gronin-
g ger kustvaart, de „smak". Het model is
g door de zaalwachter van het museum, de
g heer E. Orsel vei-vaardigd. De smak is de
g voox-ganger van de Groninger kof.
Bonnard Dezer dagen is in het Mai-
g son de la Pensée Frangaise een Bonnard-
g tentoonstelling geopend waar een hon-
g derdtal werken (olieverven, gouaches en
M tekeningen) getoond worden. Deze ten-
toonstelling duurt tot begin October.
ER IS één ploeg in de karavaan van de
g Tour de France, voor welke dagelijks een
g tijdrit op het programma staat: dat is de
g televisie-eenheid van de Franse omroep,
g Drie cameralieden lossen elkaar geduren-
g de elke étappe af en ontwikkelen onmid-
g dellijk na de finish hun films. In de na-
g bijheid van het eindpunt van een étappe
g bevindt zich een hefschroefvliegtuig, dat
g het kostbare mate-
riaal naar 't dichtst-
jj bijzijnde vliegveld
g brengt, vanwaar een
toestel de spoelen
g naar de luchthaven
g Buc op het lie de N.S
g France vliegt. Daar
j§ staat dan weer een helicopter klaar, die
g even later bij de Almabrug op een Seine-
g kade landt. Het laatste deel van het trans-
port geschiedt niet mechanisch, maar ge-
g woon door een bezorger. In de televisie-
m studio's van de Franse omroep aan de rue
g Cognacq-Jay worden vervolgens de voor
g de uitzending in aanmerking komende
g toertafrelen tot een reportage gemonteerd,
g De uitzending heeft dagelijks aan het ein-
g de van het televisieprogramma plaats, om
g ongeveer kwart voor elf.
De televisiemedewerkers van de Fran-
g se omroep leveren daarmee een prestatie,
g welke die van de winnaar-van-de-dag
g evenaart, zo niet overtreft. De directie
m van de Franse omroep geeft op haar beurt
j§ blijk financiële offers niet te schuwen om
g haar kijkers te gerieven. In elk geval blijft
g ze de commei-ciële concurrentie op die
g manier een slag voor. Zo gezien wordt
de Tour de France een ware tour de force.
Voor de
microfoon
J. H. B.
(Uit een nieuwe „Cartoons"-Pocket-
editie: French Postcards". Uitg. Avon
Publications Inc. te New York).
