Apartheid slaat hoop van een
millioen mensen de bodem in
IN DE WERELDPOLITIEK
Een Idee mag niet marcheren
Vijftig jaar geleden
Tragedie der Kaapse kleurlingen
Geslachtenlange hunkering
stuit op bloot rassen-voor-
oordeel: hun huid is bruin
J. Yerkade te Santpoort
overleden
/^Hoe is het ontstaan?^
Drie vacantiegangers
ernstig gewond
Oude rechten
Kleine voorrechten
Groot onrecht
Lotsverbondenheid
ADMISSION FREE
ONTVELLINGEN
genéést I
Zoutelande sloopt 29 huizen
voor nieuwe zeewering
Bejaard Amsterdams
echtpaar in Duitsland
verongelukt
Aga Khan brengt ons land
een bezoek in September
EEN GESLAGEN
VIJAND
Radarpost Wester-Schelde
Tijdens botsing nabij Zwolle
Nationale herdenking
van Rembrandt
Gezant van Luxemburg
verlaat ons land
Waarom kijkt een
dokter naar
uw tong?
Uit Haarlems Dagblad
van 26 Juli 1905
DINSDAG 26 JULI 1955
Een kleurlingen-jongetje. Ondanks zijn blanke bloed gaat de
kleurslagboom voor hem dicht.
(Van onze reisredacteur)
KAAPSTAD, Juli.
Het donkere, ranke meisje met het kroezende haar, dat voor
mij in de Kaapstadse winkel stond, kocht een metalen kam
en een doos pommade, waarop „hair-straightener" stond.
Want waar de blanke vrouwen hier zoals elders, haar geld
spenderen om krullen in het haar te zetten, zo geven
de kleurlingen-meisjes het uit om hun krullen recht te
krijgen. Het is maar een teken van de droom, die ruim een
millioen mensen van gemengd ras koesteren. De mensen:
de kleurlingen van de Kaapprovincie in de Unie van Zuid-
Afrika. De droom: de grote stap naar boven te doen, opge
nomen te worden in de blanke gemeenschap. Het is altijd een
lichtelijk pathetische droom geweest, maar hij dreigt nu een
nachtmerrie te worden. Want diezelfde kleine, bruine
mensen, die hun leven lang dapper hebben gedaan of zij de
bordjes „slegs vir blankes" niet zagen, hopend dat zij of hun
kinderen eens het slijten van de maatschappelijke slagboom
zouden beleven en zelf neerkijkend op de donkere massa
van Bantoes onder aan de ladder, zien thans de zware muur
van onverbiddelijke „apartheid" hoger en hoger rijzen.
De kleine bruggehoofden, die zij in de
blanke gemeenschap hadden, worden te
ruggedrongen: hun beperkte stemrecht op
de blanke kiezerslijst wordt straks afge
schaft en vervangen door een „aparte" lijst
voor kleurlingen, die dan enkele blanke
afgevaardigden in het parlement mogen
kiezen. Zij mogen straks niet meer samen
met blanken in de Kaapstadse bussen zit
ten. Huwelijken met blanken zijn reeds
verboden. En de groepsgebiedenwet zal
hen nu uit de enclaves in de blanke buur
ten drijven, uit de oude, armetierige hui
zen, die nochtans hun huizen waren, naar
„aparte" woonwijken.
Toch hebben zij oude rechten in de Unie.
Tot hun voorvaderen behoren immers de
honderd Nederlanders van Jan van Rie-
beeck, die slechts vijf blanke vrouwen bij
zich hadden en derhalve al ras kinderen
kregen bij Hottentotse vrouwen. Vreemde
ironie: de mannen van de „Dromedaris",
door nationalistische Afrikaners als de
grondleggers van de Afrikaanse natie be
schouwd, zogden vandaar de dag terstond
voor vier maanden de gevangenis indraaien
voor hetgeen zij toen deden. En wel onder
de wet op de immoraliteit, die ontucht met
niet-blanken strafbaar stelt. Dit mengras
werd later uitgebreid met Maleiers, andere
Aziaten en Bantoes, slaven, terwille van
de blanke kolonisatie geïmporteerd. En
uiteraard is er een gestadige toevoer van
„witmans" bloed geweest, want de aan
trekkelijkheid van de warme, donkere
kleurlingen-meisjes was vaak sterker dan
het rassenvooroordeel.
Deze „Cape Coloureds" hebben een paar
eeuwen lang geprofiteerd van de liberaler
tradities van Kaopland, door enige Neder
landse en Britse gouverneurs geïntrodu
ceerd. Nu ja geprofiteerd, is een groot
woord, want zij stootten op velerlei gebied
het hoofd aan de kleurbarrière. Maar er
waren altijd enkele kleine voorrechten, en
er was altijd een sprankje hoop. I-Iet mocht
dan zijn dat hun sociale toestanden erbar
melijk waren, dat de zwakkeren zich ver
slingerden aan drank en het inheemse ver
dovingsmiddel „dagga", dat hun stemrecht
misbruikt werd, zij klommen toch langza
merhand op. Zij brachten eigen intellec
tuelen voort, onderwijzers, journalisten,
predikanten, de snelle economische opbloei
van de unie gaf de ondernemendstcn ds
kans om zakenman te worden en vele an
deren om een beter loon te verdienen. En
altijd was er de trots op het Europese
bloed. Spraken zij als eigen taal niet het
Afrikaans?
De dag van hun grote hoop moet hebben
gegloord in de tweede wereldoorlog. Zij
hoorden dat vrijheid, democratie, gelijkheid
en mensenrechten in gevaar waren. Dingen
die zij nooit zo zeer gekend hadden, maar
waarnaar zij zeker hunkerden. En terwijl
Afrikaners in blinde anti-Engelsheid pu
bliekelijk hun hoop op een overwinning
van Hilter's nazi's uitspraken, trokken tien
duizenden kleurlingen uit de oude verval
len huizen van Kaapstads Maleise wijk en
„district zes", uit de dorpjes van het zon
nige West-Kaapland, als vrijwilligers naar
de hete droge woestijnen van Noord-Afri
ka, waar de grote slag begon. Zij dienden
op nederige posten als chauffeur, oppasser
of kok en niet als frontsoldaten, want in
het Zuid-Afrikaanse leger geldt de kleur
slagboom zelfs op het veld van eer. Dat
weerhield honderden van hen echter niet
te sneuvelen of verminkt te raken, want
kogels en bommen kijken niet zo nauw.
Zodat zij na de oorlig met gerechtvaardig
de trots jaarlijks als oud-strijders konden
paraderen, totdat dr. Malan het Kaapse
kleurlingen-corps ontbond. De nationalis
tische regering was aan het bewind geko
men. En de Afrikaner nationalisten voeren
een doelbewuste apartheidspolitiek.
Men kent het beginsel van de „apart
heids" lees: eigensoortige ontwikkeling
op grondslag van het feit dat de in getal
sterkere Bantoes niet alleen op grond van
hun ras, maar vooral vanwege hun primi
tieve besohavingstrap, niet maatschappe
lijk verweven mogen worden met de ho
ger ontwikkelde blanke minderheid, omdat
zulks het eind van de blanke beschaving
in Zuid-Afrika zou betekenen.
Welnu, als men de politiek jegens Kaap
se kleurlingen als toetssteen voor dat prin
cipe neemt, dan komt het er zwaar geha
vend af. Op de Mohammedaanse Maleiers-
groep na zijn hun godsdienst, hun taal en
hun levenswijze die van de blanken zeer
nabij. Het gevreesde verzwelgings-argu-
ment gaat evenmin op: er zijn ruim twee
en driekwart millioen blanken tegenover
een millioen kleurlingen. Opneming der
kleurlingen zou politiek gezien zelfs ver
sterking der blanke gemeenschap zij het
dan niet van de nationalisten beteke
nen. Hun levenspeil zou met enige hulp
tot dat der blanken kunnen worden opge
trokken en waar is in hun geval de theo
retische morele rechtvaardiging van een
toekomstige Bantoestan, waarin de Bantoe
naar eigen onafhankelijkheid zou kunnen
groeien?
De kleurlingen zijn zo ingekapseld in de
blanke maatschappij dat zelfs de strengste
apartheids-theoreticus niets verder kan
aanbieden dan eigen woonwijken waarin
de zeggenschap van de kleurling niet hoger
zal reiken dan het niveau van postmeester
of stationschef.
Van alle apartheids-argumenten blijft er
in dit geval dus slechts één over: kleur.
Kleur van huid, ogen en haar. Een bedrie-
gelijke maatstaf. Want wie is kleurling?
Die parlementsleden van wie iedereen weet
dat zij gekleurd bloed voeren? Neen. Zij
worden als blank aanvaard, al zei een van
hen tegen mij: „Iedere oude Afrikaanse fa
milie in dit land heeft gekleurd bloed in
haar aderen".
En de afstammingswetten van Mendel
gaan ook in dit land op: volkomen blanke
ouders krijgen soms ineens een donker
kind. Blanke schoolhoofden weigeren het
en het kind, wiens broers en zusters naar
de blanke school gaan, moet naar een
kleurlingenschool. Gebrandmerkt! Er
zijn de duizenden grensgevallen, de uiter
lijk volmaakt „blanke" kleurlingen, die ten
koste van een volledige breuk met hun fa
milie de „lijn" hebben overschreden, maar
ook de „gekleurde" blanken die in een
restaurant worden geweigerd.
Zijn dit de individuele tragedies, het
lijdt geen twijfel of de massa der kleurlin
gen voelt zich thans door de' senaatswet
en het groepsgebiedenbeleid in het
diepst van haar ziel geraakt.
Nu haar oude verlangens teniet
worden gedaan, staat zij voor de
grote vraag: moeten wij ons lot
verbinden aan de zwarte meerder
heid? Vraag die haar in een land
vol kleurencomplexen zwaar zal
vallen. „Maar om redenen van
zelfbehoud", zei een van haar lei
ders mij, „rest ons geen andere
keus. In een land dat op een ras
senconflict aankoerst, zou afzij
digheid zelfmoord betekenen". De
logica van zijn beweringen kan
niemand ontgaan. De kleurlingen-
groep is nog gebrekkig georgani
seerd en verscheurd door verschil
lende verlangens en onzekerhe
den, hoewel de SACPO (de Orga
nisatie van Zuid-Afrikaanse kleur
lingen) aanhang wint. Dat com
munisten in een geestelijk en stof
felijk gefrusteerde groep als deze
een gedroomd actie-terrein vin
den, behoeft niemand te verbazen.
Dat de hoger ontwikkelde kleur
lingen op den duur in de emanci
patie-strijd van de Bantoes, die
nog met een chronisch gebrek aan
leiders en politiekkader kampen, een be
langrijk aandeel hebben, lijkt waarschijnlijk.
Opschrift van een trekautomaten-paleis in
Kaapstad: „Wonderland, vrije toegang,
alleen voor Europeanen".
In deze tragische historie heeft één
ding mij het meest getroffen. Ik liep
door „district Six", een van de armste
kleurlingen wijken in Kaapstad, be
rucht door haar „skollies", jeugdige
misdadigers die snel met het mes zijn
in hun bende-oorlogen. Een buurt vol
dronkenschap, menselijk afglijden, vuil
en armoe. Maar ook vol vriendelijke
mensen. Een van hen, hij duwde een
handkarretje, sprak mij aan. Hij zei
aarzelend: „Ik krijg een hekel aan de
blanken, hoewel er natuurlijk een he
leboel goede onder zijn. Maar ik ben
bang, dat ik zo langzamerhand ook een
hekel begin te krijgen aan de goede".
Toen duwde hij zijn handkarretje weer
verder door de natte, grijze straat.
ADVERTENTIE
Tijdens een raadsvergadering te Zoute
lande heeft burgemeester D. Kodde mede
gedeeld, dat in totaal 29 woningen zullen
moeten verdwijnen in verband met de
versterking der zeewering vlak voor deze
gemeente. Onder andere voor de aanleg
van de nieuwe weg zullen 12 woningen
onder de slopershamer vallen. In de mees
te gevallen zullen de wensen voor herbouw
ingewilligd kunnen worden. Er wordt ge
rekend op de hoogst toelaatbare vergoe
ding, maar het wachten is nog op concrete
uitspraken, aldus de burgemeester.
Niet alleen de buitenlandse, maar ook de Duitse pers heeft gedurende de
laatste maanden verlopen na het definitieve accoord over een nieuw
Duits leger met voldoening melding gemaakt van de gans veranderd
gebleken grondslag, waarop de „Wehrmaeht" zal worden opgetrokken.
Andere trainingsmethoden, andere dienstvoorschriften, andere discipline,
andere verhoudingen tussen meerderen en minderen, andere uniformen.
Alles anders dan vroeger alles beter dan vroeger. Minder uitdagend,
minder Pruissisch, minder aggressief, minder antipathiek. Dit alles met
de kennelijke opzet om de wrange herinneringen aan Hitler's legerscharen
zoveel mogelijk op te heffen en de schande, die de nazi's over de Duitse
Wehrmaeht hebben gebracht, uit te wissen. Als er dan toch een nieuw
Duits leger moet zijn, kan men inderdaad deze opzet waarderen, doch
wanneer men erover juicht, loopt men kans een schromelijke vergissing
te maken. Want de misdaden, die Duitsers in de Tweede Wereldoorlog
begingen, werden niet begaan tengevolge van een bepaald soort uniform,
een ganzenpas of een paar plompgeneusde laarzen. Zij werden begaan
door een in uniform gestoken super-nationalisme. En als een nieuwe
Duitse Wehrmaeht, in welke gentlemanlike uitdossing ook, een instrument
van hetzelfde super-nationalisme zou worden, zou zij opnieuw tekort
schieten in Europese beschaving als zij in praktijk treedt.
Abraham Wijnberg, een 62-jarige Am
sterdammer, is met levensgevaarlijke ver
wondingen opgenomen in een ziekenhuis
na een verkeersongeval waarbij zijn 61-
jarige echtgenote, mevr. Hendrika Wijn
bergNievaard om het leven kwam.
Wijnberg reed met zijn vrouw op een
scooter. Bij de splitsing op de „Autobahn"
bij Oplanden werd de scooter aangereden
door een vrachtauto en ongeveer veertig
meter meegesleurd. Mevr. Wijnberg was
op slag dood. Het echtpaar was op weg
naar Oostenrijk om daar een vacantie door
te brengen.
De Aga Khan, de geestelijke leider van
millioenen Ismaili Moslems, zal in Septem
ber een bezoek brengen aan ons land. Hij
arriveert op 27 September, vergezeld door
zijn echtgenote, Begum Aga Khan. Tijdens
zijn vierdaags verblijf in ons land zal hij
de gast zijn van de ambassadeur van Pa
kistan, Begum Liaquat Ali Khan.
Op 80-jarige leeftijd is Maandag in z\jn
woonplaats Santpoort overleden de heer J.
A. E. Verkade, lid van de directie der Ko
ninklijke Verkade's Fabrieken N.V. te Zaan
dam, De heer Verkade was vele jaren voor
zitter van de Kamer van Koophandel en
Fabrieken te Zaandam en voorzitter van de
Vereniging van Kamers van Koophandel in
Nederland.
Als bestuurslid en voorzitter van de Ver
eniging van Nederlandse Werkgevers (het
tegenwoordig Verbond van Nederlandse
Werkgevers) was de heer Verkade meer-
I malen afgevaardigde naar internationale
arbeidsconferenties. Ook was hij enige ja
ren lid van de Hoge Raad van Arbeid. Vijf
en twintig jaar geleden deed hij de rotary-
gedachte uit Amerika ingang vinden in
Nederland en was hij een der initiatiefne
mers tot de oprichting van de Nederlandse
Rotary Clubs.
De heer Verkade was ridder in de orde
van de Nederlandse Leeuw.
Dit is een probleem waarmede zich ge
lukkig ook talrijke Duitsers bezighouden.
Er is namelijk een steeds groeiende groe
pering in Duitsland die dwars door po
litieke partijen en geloofsovertuigingen
heen haar aanhangers heeft gevonden
welke een zuiver inzicht heeft gekregen in
de grote psychologische mankementen,
waaraan Duitsland door de hele moderne
geschiedenis heen geleden heeft en die het
land in miserable avonturen heeft gestort.
Psychologische mankementen, die overi
gens niet enkel aan de Duitse geest inhae-
rent zijn, doch ook gevonden worden in
andere volken. Tot op de bodem gravend,
zou men het belangrijkste mankement zelfs
algemeen menselijk moeten noemen: de
zucht tot heersen, dicteren, met rechtlijnig
geweld zijn zin doordrijven.
Ga naar Afrika, waar men dit verschijn
sel zal terugvinden in de wijze waarop er
in sommige streken de zwarte door de
blanke naar „maatschappelijk geluk"
wordt gedreven. Ga naar Amerika, waar
de gangster-organisaties op de meest brute
manieren terreur uitoefenen. Ga naar
Spanje, waar religieuze dwang zich be
dient van politieke machtsmiddelen. Ga
naar Oost-Europa, waar strevers naar een
betere wereld de massa's met zweepslagen
naar hun paradijs willen drijven. Ga naar
een willekeurig land en een willekeurige
stad, en ziet er huisgezinnen die onder een
streng huisvaderlijk regiem „voor hun
bestwil" zijn geknecht. Het is een zo al
gemeen menselijk verschijnsel, dat men
zich erover zou moeten verbazen als
Duitsland het niét had. Doch in Duitsland
heeft het een andere, dwingender beweeg
kracht dan elders meestal het geval is.
Het wordt er gevoed en gedreven door een
aard-eigen nationalisme, een vertekenende
overtuiging van massa-roeping, waarin
een „sterk, machtig en dominerend Duits
land" voor 's werelds bestwil als eerste
doelstelling optreedt.
Ook in nationalisme zijn variaties. Het
nationalisme van sommige Zuid-Ameri
kaanse staten dwingt hun volken tot af
weer tegen buitenlandse investeringen en
brengt hun ertoe, te proberen alles zelf te
doen. Het nationalisme van de gemiddelde
Amerikaan doet de Verenigde Staten op
klimmen naar een technische en commer
ciële toppositie. Het nationalisme van de
Russen doet hun politieke rechten ver
valsen en minderwaardigheidsgevoelens
verbergen achter fanfares van zelfgenoeg
zaamheid. Het nationalisme van de Duit
sers echter is er een van de gevaarlijkste
soort. Want het roept hen steeds over hun
eigen grenzen in hun veronderstelde rol
van voormannen der Idee. Zij denken dat
Europa een Idee nodig heeft en zij worden
boos op de Europeanen die een ander idee
hebben. Zij denken Europa en de wereld
te dienen door deze andersdenkenden met
geweld tot ander inzicht te brengen. Het
is een ouderwets, nevelig nationalisme, dat
uit oergrotten schijnt te stammen en tot
de beste bedoelingen inspireert, doch ho
peloos ver in het verleden thuishoort
zo het al ergens in de geschiedenis waarlijk
heeft thuisgehoord.
Zoals vroeger godsdiensten te vuur en te
zwaard werden verbreid, zo is het smeu
lend nationalisme van Duitse stam eigenlijk
een internationalisme, dat met geweld
dient te worden tot Europees gemeengoed.
Als men dit soort nationalisme in unifor
men verpakt, marcheert het met edele in
borst en verheven doelstelling over de
grenzen, simpele liederen zingend in de
klare morgen.
Dat is het, wat Duitsers nu van eigen
landgenoten vrezen. En daarom kan ver
anderd snit van uniform en gewijzigde
„Inwendige Dienst" hun niet geruststellen.
Wat echter het buitenland daarbij wél
enigszins geruststelt is het verschijnsel, dat
men in Duitsland zelf zo bevreesd blijkt te
zijn voor het uniform. Dat geldt niet al
leen voor de Wehrmaeht. Ook de politie
wordt er argwanend bekeken en nauwlet
tend in het oog gehouden door degenen,
die een afkeer hebben gekregen van de
eigengereidheid en het machtsvertoon, die
in Duitsers snel worden opgeroepen als zij
een uniform dragen.
De wijziging der Duitse uniformen is
veel minder belangrijk dan de wijziging in
de Duitse mentaliteit, die spreekt uit de
Het nieuwe Duitse uniform: rechts een generaal-majoor, links een korporaal.
Kleur muisgrijs.
talrijke protesten tegen elk „uniform"
verschijnsel, tegen elke massale uitscha
keling der individuele verantwoordelijk
heid. In sommige Duitse bladen worden
vergrijpen van de politie tegen de rech
ten der burgers uitvoerig gesignaleerd en
de daaruit voortvloeiende rechtzaken ge
detailleerd weergegeven.
Dit is een soort stille strijd binnen de
kringen van een volk, dat door harde sla
gen gebracht is tot nadenken. Door naden
ken hebben vele Duitsers beseft, waar de
fout zat. Een natuurlijke aanleg tot filo
sofisch denken heeft daarbij zijn invloed
gehad. Het is inderdaad een probleem van
filosofisch allure, dat van de afzonder
lijke denkers verdieping in grondoorzaken
eist.
Misschien zou men tot de conclusie moe
ten komen, dat het voor Duitsland heil
zaam zou zijn, geen enkel uniform te heb
ben geen enkele gelijkschakeling tot
disciplinaire willoosheid te gedogen. Dat
wil niet zeggen, dat Duischland zichzelf
niet mag verdedigen en dus geen leger mag
hebben, want een leger hebben en de psy-
hologische invloed van het uniform on-
rgaan zijn twee los van elkander staan-
c zaken.
De vereniging van Duitsland in de toe
komst verscherpt het probleem aanzienlijk.
Een zeer nationalistisch getint streven zou
dan zijn vervulling vinden en onmiddellijk
duikt dan het gevaar van de Idee weer op:
Duitsland in Europa. De Duitse roeping in
Europa. De Duitse rol in de klim naar
Europees machtsbewustzijn. Als deze idee
dan weer in uniformen gestoken wordt,
is er in Europa niet veel veranderd, behal
ve de snit der uniformen.
Het doet er bij dit alles weinig toe, of
de nieuwe Wehrmaeht in een NAVO-leger
zal zijn ingeschakeld en niet op eigen hout
je atoomwapens zal mogen gebruiken. Het
doet er zelfs niet toe of er „überhaupt"
Duitse soldaten zijn. Want de Duitse psy
chologen zijn tot de conclusie gekomen dat
het uniform zelf Duitsland's grootste vijand
is. De verdediging daartegen is moeilijk:
zij eist ontwikkeling der persoonlijkheid,
nuchterheid, scepticisme, bezinning, huma
niteit. Zij eist zelfs, dat de bekoring van
het uniform tot een vrees voor het uni
form wordt, en dat de Idee en alle andere
kleinere ideeën persoonlijk eigendom blij-
ben, terwijl hun verspreiding moet wor
den overgelaten aan het voorbeeld en de
praktijk.
Zo zou Duitsland in werkelijkheid een
„geciviliseerde" natie moeten worden,
waardoor het een stap omhoog zou doen
naar het peil van Europa. Pas dan kan ge
dacht worden aan de rol van Duitsland in
Europa. En dan is het vooreerst nog geen
hoofdrol. Het is, vooral voor Duitsland,
een moeilijke lange wegJ.L.
Merkwaardig is, dat men onder een
geslagen vijand niet verstaat: een vijand
die men geslagen heeft, maar: een dood
vijand. Het Middelnederlands heeft: een
dootgeslagen viant in de zin van: een
vijand om dood te slaan, een vijand met
wie men op leven en dood' strijdt. Na
tuurlijk is geslagen eigenlijk het vol
tooide deelwoord van het werkwoord
slaan, maar het is zó volledig bijvoeg
lijk naamwoord geworden, dat het pas
sieve element geheel verloren is gegaan.
Hetzelfde vindt men in de zegswijze:
gebeten zijn op iemand', dat ook alleen
actieve betekenis heeft, terwijl: gebeten
zijn door (een hond) natuurlijk passief
V-
Naast het monument op de geallieerde
landingsplaats te Westkapelle wordt een
proef genomen met een provisorisch sta
tion, teneinde zo mogelijk te komen tot een
havenradarsysteem voor de scheepvaart
langs de boorden en de monding van de
Wester-Schelde. Over de resultaten en de
plaatsen, waar de vaste stations zullen ko
men, is nog niets bekend. Soortgelijke proe
ven worden ook elders ondernomen door
het Nederlands Radar Proefstation te
Noordwijk aan Zee.
Maandagmiddag zijn op de rijksweg
Berkum-Ommen in de gemeente Zwoller
kerspel twee vrachtauto's tegen elkaar ge
botst. Een vrachtauto, komende uit de
richting Zwolle en bestuurd door de 34-
jarige J. van S. werd aan de voorkant ge
heel vernield. De andere auto werd van de
weg gedrukt. In de grasberm van de weg
zaten zes vacantiegangers uit te rusten, die
allen door de auto werden aangereden.
Drie van hen, een man, vrouw en vijfjarig
meisje, werden in zorgwekkende toestand
naar een ziekenhuis in Zwolle vervoerd.
Het waren twee gezinnen, die per fiets
de eerste dag van hun vacantie genoten.
Ernstig gewond werden de 37-jarige me
vrouw J. van der B.-De G. uit Emmeloord
en haar 5-jarig dochtertje; eveneens werd
gewond de 40-jarige heer J. S. uit Zwolle.
De rest van het gezelschap bleef onge
deerd.
Het ongeluk gebeurde op ongeveer een
kilometer van Zwolle, waar de weg naar
Meppel zich afsplitst.
De viering van het feit, dat Rembrandt
driehonderdvijftig jaar geleden werd gebo
ren zal het karakter krijgen van een natio
nale herdenking. Voor de organisatie is een
stichting Rembrandt-Herdenking in het le
ven geroepen. Het is onder meer de bedoe
ling, althans wanneer het buitenland daar
aan de nodige medewerking zal geven, om
een tweetal tentoonstellingen te organise
ren, die een beeld zullen geven van het
werk en de persoon van Rembrandt.
In de loop van de volgende week zal de
gezant van Luxemburg, de heer Auguste
Collart, met vrouw en dochter naar Luxem
burg terugkeren. In December zou het 22
jaar geleden zijn, dat de thans 65-jarige
diplomaat als zaakgelastigde bij onze rege
ring werd geaccrediteerd. De heer Collart
is in de loop der jaren een der meest ge
ziene en geachte figuren in de Haagse di
plomatieke kring geworden. De heer Col
lart werd na de bevrijding benoemd tot ge
zant van Luxemburg bij het Nederlandse
Hof. In 1941 werd de familie Collart naar
een concentratiekamp in Duitsland over
gebracht en in 1942 gedeporteerd naar Si-
lezië, waar Luxemburgers en Slovenen wa
ren bijeengebracht. Na een verblijf van 2
jaar en 8 maanden werd de familie in April
1945 door de Amerikanen bevrijd. De fami
lie Collart vertrekt volgende week naar
haar landgoed te Battenburg aan de Frans-
Luxemburgse grens.
Woensdag zal Koningin Juliana de heer
Collart in afscheidsgehoor ontvangen. Hij
zal dan met zijn echtgenote het noenmaal
met de Koningin gebruiken.
ADVERTENTIE
Een beslagen tong verraadt direct dat er
iets niet in orde is op de 9 meter lange weg
die het voedsel door uw lichaam aflegt. Uw
maag protesteert en waarschuwt dat onver
teerd voedsel zich in uw ingewanden op
hoopt. Een beslagen tong, nare smaak,
hoofdpijn en dat opgeblazen gevoel dat uw
energie ondermijnt, het zijn de alarmsigna
len van uw inwendig verkeersnet. Reageer
er direct op. Neem Andrews bruisend Ge-
zondheidszout, twee lepeltjes op een glas
water, om maag en ingewanden weer op
gang te helpen. Want Andrews bevat - in
smakelijke en prettige vorm - de geneeskrachtige
stoffen die u nodig hebt om storingen in uw
spijsvertering op te heffen. Gun u geregeld
's morgens vroeg even tijd voor een heerlijk
bruisend glas Andrews. Dan functionneert
van binnen alles weer vlot en gaat u met
méér plezier aan het werk. f. 1.65 per bus.
HAARLEM. Burgemeester en wet
houders hebben den gemeenteraad ge
vraagd hem te machtigen aan H. M. de
Koningin te verzoeken te bepalen, dat
mt ingang van 1 Januari 1°06 de schut
terij van Haarlem en hare leden worden
gelijkgesteld met rustende schutterij en
te besluiten, dat de thans aan de schut
terij verbonden bezoldigde personen,
voor zoover zij dat wenschen, tot 1
Augustus 1908 in het bezit van die bezol
diging mogen blijven.
