BABITO, DE MUZIKANT
De heer R. Verbeek nam afscheid
van grote schare naaste medewerkers
De Pseudo-
Echtgenote
Basis voor maatschappelijk werk
onder buitenkerkelijken
lm!
Commissaris der
Koningin bezocht
firma Beynes
Tien jaar Humanitas
Ook Spierpijn
ZATERDAG 1 OCTOBER 1955
HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
8
In Santpoorts Provinciaal Ziekenhuis
Openingsmiddag Ned.
vereniging voor
huisvrouwen
Suède jasjes In kleuren ƒ110.-
DE JUISTE COMBINATIE
Aanbesteding boren van
waterputten bij Castricum
Nieuwe boxen in het
Krelagehuis te Haarlem
NCRV ontbiedt zangers
naar de Grote Kerk
Een opkomende
KOU?
4 October herdenkingsbijeenkomst in Haarlem
Intensieve bejaardenzorg
Om zedelijke krachten
FEUILLETON
door MARY BURCHELL
DE WAARDERING, die de scheidende economisch directeur van het Provinciaal
ziekenhuis te Santpoort, de heer R. Verbeek de afgelopen weken heeft mogen
oogsten na een carrière, die hem in 44 jaren van de laagste naar de hoogste ladder der
administratieve ziekenhuis-hierarchie voerde, is gistermiddag in de grote, volle aula
van de inrichting nogmaals gesublimeerd, toen de scheidende voor het front züner
naaste medewerkers en vrienden de laatste dag in deze werkkring afsloot. Jan van
Zutphen, die in de moeilijke jaren, welke de omwentelingen in de medische en admi
nistratieve aangelegenheden der provinciale ziekenhuizen zich zagen voltrekken, in
de commissie van bestuur zitting had, heeft wellicht de diepste indruk achtergelaten
met zün gulle hartelijkheid jegens een jongere vriend: „Je was nooit een Streber,
maar streefde altijd naar het beste".
De opvolger van de heer Verbeek, de
heer J. A. Valk heeft aan het begin van
deze afscheidsbijeenkomst een reeks tele
grammen uit alle hoeken van het land
voorgelezen, die stuk voor stuk getuigden
van een gemeende erkenning van het vele
goede, dat de heer Verbeek in de loop der
jaren voor de krankzinnigenverpleging
verzette. Talloze bloemstukken waren even
zovele tolken van anderer erkentelijkheid.
De heer J. Rustige, gedeputeerde en
voorzitter van de huidige commissie van
bestuur der provinciale ziekenhuizen in
Noordholland heeft gememoreerd, hoe de
door de scheidende directeur ontworpen
organische bedrjjfsrekening door vele zie
kenhuizen is overgenomen, onder meer tot
in Parijs en Rome toe.
Hij sloot zich echter niet op in de ad
ministratie, maar kon aan de zijde van
enige eminente geneesheren-directeuren
veel doen voor de patiënten in Santpoort,
Bakkum en Medemblik: de arbeidstherapie
bijvoorbeeld gaf de ziekenhuizen dezer pro
vincie een grote roep en de heer Verbeek
had daar ook zijn aandeel in. Voorts ont
wierp hij het 5-jarenplan voor de nieuw
bouw der ziekenhuizen. De dank voor dit
alles keert zich ook tot mevrouw Verbeek,
die al die jaren haar man tot steun was.
Naar Velsens college
Sprekende over de inmiddels begonnen
wethoudersloopbaan der gemeente Velsen,
die op de pensionnering van de heer Ver
beek volgt, zei de heer Rustige: „De voor
bereiding tot dat werk hebt ge hier opge
daan". Voorts greep hij terug naar de eer
ste jaren der provinciale inrichtingen, die
nu samen 3822 mensen herbergen, of in
Santpoort alleen al zoveel inwoners als de
gemeente Barsingerhorn-Winkel, in Bak
kum het aequivalent van het zielental der
gemeente Wieringerwaard en voor Medem
blik dezelfde bezetting als de gemeente
Beemster.
„Het optimisme van de heer Verbeek
heeft wel eens fel afgestoken bij het scep
ticisme, dat de psychiatrie veelal ken
merkt", zeide dr. W. Ploegsma onder meer
in zijn rede als eerste geneesheer-directeur
te Santpoort, sprekende namens het direc
torium der provinciale inrichtingen. Na
mens de medezeggenschapscommissie voer
de de heer G. Drogtrop het woord, dan
kende voor de vele verbeteringen, die de
heer Verbeek wist te bewerkstelligen voor
het personeel; de heren A. v. d. Brugge en
P. Zegwaard spraken namens de diverse
vakbonden de laatste speciaal uit naam
van de KABO en hun beider woorden
gingen vergezeld van een aantal boeken.
Als directielid van het Diaconessenhuis
te Eindhoven en uit naam van de „Ver
eniging voor administratie en economie in
ziekeninrichtingen", die de scheidende
hielp oprichten, sprak de heer J. Schuur
man. Velsens loco-burgemeester H. de
Boer, die met zijn ambtgenoten en de
secretaris der gemeente de heer J. Veen-
stra ter bijeenkomst present was, toonde
zich verheugd bij dit afscheid: het Velsense
college kan de heer Verbeek nu tenminste
tot de zijnen rekenen. Hij meende, dat een
deel van de roem, die de heer Verbeek zich
in zijn carrière verzamelde, afstraalt op
Velsen.
Albums en tapyt
Vervolgens spraken de heren H. v. Hems-
bergen namens de provinciale accountants
dienst, A. R. Kars namens het personeel
(hij overhandigde de heer Verbeek drie al
bums, in eigen boekbinderij gemaakt, twee
met foto's uit de inrichtingen, één om daar
alsnog herinneringen aan toe te voegen)
en L. C. Warmerdam, eveneens uit naam
van het personeel, die een Smyrna-tapijt
van 12 vierkante meter beloofde uit de
Santpoortse weverij, dat wel op stapel
staat maar nog niet gereed is.
„Ome Jan" van Zutphen beklom het po
dium om een persoonlijk woord tot de heer
Verbeek te richten: doorspekt met herinne
ringen aan vroegere jaren kwam hij op de
kwaliteiten van de scheidende directeur,
die al werden opgemerkt toen hij als jonge
klerk in Santpoort kwam. „Je kwam als
cijferaar, maar de menselijkheid is er nooit
bij ingeschoten", ging de heer Van Zutphen
Woensdag 19 October wordt in het Mi
nerva Theater de openingsmiddag van de
Nederlandse vereniging van huisvrouwen,
afdeling Haarlem en omstreken gehouden.
Het programma luidt als volgt: Openings
woord door de presidente van de vereni
ging mevrouw A. Hamaker-Willink; zang
door het huisvrouwen koor onder leiding
van mej. Cor Igesz en met pianobegelei
ding van mevrouw Mondriaan-Ligthart en
een kleinkunstprogramma door mevrouw
Jiswalda van Ittersum en de heer Han
Beuker.
De middag begint om kwart over twee.
ADVERTENTIE
^feg.HUKKI dVefmmm
BARTELiORISSTR. HAARLEM TEL. 13439
FERD. BOLSTR. 48 A-DAM - TEL. 717162
voort „achter de cijfers stonden voor jou
steeds de patiënten". Hij eindigde zijn sma
kelijke toespraak met de woorden: „Sta op
en beloof me, dat je je ernstig zult voor
nemen mij te kloppen in mijn leeftijd".
(Ome Jan wordt volgende week 92).
Nadat ook prof. dr. W. M. v. d. Scheer
als voormalig geneesheer-directeur, mede
namens prof. dr. G. Kraus de persoon van
de heer Verbeek waarderend had belicht:
„er was psychiatrisch begrip bij deze eco
noom", sloot de heer J. A. Valk de lange
ry sprekers af met een waardig slotwoord:
de grote lyn wordt doorgetrokken, de
koers is uitgezet en de plannen worden
verwezenlijkt.
In een lange antwoordrede heeft de heer
Verbeek zijn vele uitzwaaiers bedankt. In
„Meerzicht" is daarna in intieme kring ge
recipieerd en menigeen heeft van de ge
legenheid gebruik gemaakt even door de
weverij te wandelen om naar het Smyrna-
tapijt-in-aanbouw te kijken.
ADVERTENTIE
der kleuren kan ieder werkstuk
in Smyrna- en Soudanwol tot
een waar kunststuk maken.
Wij adviseren U deskundig.
„LABOR", Rijksstraatweg 127, Haarlem
Telefoon 24642
Op het kantoor van de Provinciale Wa
terleiding Bedrijven van Noordholland
werd Vrijdagmorgen 30 September de
bouw van drie maal honderd pomp- en
peilputten aanbesteed in de duinen nabij
Castricum. De inschrijvingen konden ge
schieden volgens het bestek en volgens
eigen methode. In totaal kwamen acht in
schrijvingen binnen, waarbij de firma
N.V. Grondboorbedrijf J. Mos uit Rhoon
(bij Rotterdam) twee maal inschreef en de
firma Gebr. J. en C. Hoebe uit Castricum
voor de bouw van 3 maal 100 pompen
apart inschreef.
De inschrijvingen waren: 1. Nederlandse
Onderneming voor Watervoorziening (En
schedé) (alternatieve aanbieding)
f 128.150; 2. N.V. Grondboorbedrijf J. Mos
(Rhoon bij Rotterdam) (alternatieve
aanbieding) f 135.000; 3. firma H. J.
Tjaden, (Haarlem) (volgens bestek)
f 138.500; 4. Utrechtse Waterleiding Maat
schappij (Utrecht) (alternatieve aan
bieding) f 150.700; 5. N.V. Grondboorbe
drijf V. Mos (Rhoon) (volgens bestek)
f 153.316; 6. Roel Haitjema en Zoon (De-
demsvaart) (volgens bestek)
f 154.703.99; 7. firma R. M. J. Hollander
(Apeldoorn) (volgens bestek)
1 184.930 en 8. Gebr. J. en C. Hoebe.
(Castricum) (volgens bestek) deel 1
f 111.468, deel 2 f94.800, deel 3 f97.188.
Verwacht wordt dat de gunning in de loop
van de volgende week zal geschieden en
dat de werkzaamheden over een maand
zullen beginnen.
Ook Jan van Zutphen sprak de heer
R. Verbeek toe bij zijn afscheid.
Een hoogtepunt van het officiële bezoek,
dat de commissaris der provincie Noord-
holland, mr. J. H. Prinsen Vrijdag aan Be
verwijk bracht, werd de wandeling door de
nieuwe fabriek van de firma Beijnes.
Vergezeld van zijn echtgenote en het vol
tallige college van burgemeester en wet
houders der gemeente is de commissaris
ontvangen door de beide directeuren, ir.
G. O. J. van Ditshuyzen en drs. W. L.
Beijnes.
Na deze officiële begroeting waarbij de
naaste medewerkers aan de gasten werden
voorgesteld, is er een rondgang door het
bedrijf gemaakt en in de verschillende
montagehallen van de grote fabriek heeft
men zich op de hoogte kunnen stellen van
de vervaardiging van de nieuwste types
spoorwegwagons voor de Nederlandse
Spoorwegen de verschillende fasen van
het bouwproces zijn van nabij gadegesla
gen. Toontje de commissaris de meeste be
langstelling voor de technische kantjes van
het proces, zijn echtgenote liet zich ter
dege voorlichten over meubilair en stoffe
ring van de rijtuigen. Nadat er nog een be
zoek aan het moderne kantoorgebouw van
de firma is gebracht, namen de gasten na
ruim anderhalf uur dankbaar afscheid en
het gezelschap heeft daarna, voorafgegaan
door de motorpolitie, een rit door de Be-
verwijkse nieuwe wijken gemaakt.
Uit het weekblad voor bloembollencul
tuur vernemen wij, dat in de voorste helft
van de beurszaal in het Krelagehuis 32
boxen zijn geplaatst. De bedoeling daarvan
is de beursbezoekers in de gelegenheid te
stellen iets vertrouwelijker zaken te doen,
hetgeen in het voorste deel van de zaal tot
dusverre bezwaarlijk was. Bovendien is er
nu een wat breder middenpad ontstaan
waardoor er iets meer ruimte is vrijge
komen.
De Zondagavondzang, een bekend pro
gramma-onderdeel van de NCRV, zal
Maandagavond in de Grote Kerk te Haar
lem worden opgenomen. Ieder, die lust
heeft om mee te zingen wordt dus naar
de Grote Kerk ontboden. Vooral onder deze
hoge gewelven kan men voor de uitzending
heel wat zangers gebruiken.
Diamant. De receptie ter gelegenheid
van het zestigjarig bestaan van Harmonie
„Crescendo", waarover wij reeds schreven,
wordt gehouden op Zaterdagmiddag 8 Oc
tober in „De Leeuwerik" aan de Kruisstraat
te Haarlem.
„The Americano" (Frans Hals)
Reeds in talrijke min of meer opwinden
de cowboyfilms is de strijd tussen een rijke
veehouder en een drom kleine landbou
wers uitgebeeld en over het algemeen
speelden zich de schietpartijen in Texas af,
het klassieke land van de op de heup ben
gelende revolver.
In deze film echter heeft men het strijd
toneel verlegd naar Brazilië en men kan
constateren dat het snelle trekken van de
schietijzers tegen de achtergrond van een
Braziliaanse jungle ook zijn bekoring heeft.
Een veehouder uit Texas brengt het resul
taat van jarenlang fokken, drie dure stie
ren naar een „rancho" ergens in Brazilië
waar ze tegen een flinke prijs van de hand
gedaan zullen worden. Hij raakt de beesten
inderdaad kwijt, ontvangt zijn geld, maar
wordt betrokken in een formele landoorlog
van een rijke „rancho"-bezitter, die knar
setandend naar het ploegen der „keuter
boeren" in de omgeving kijkt, daar naar
zijn mening op dit land slechts vee behoort
te grazen. In deze gelegenheid mengt zich
bovendien een charmant-edelmoedige ban
diet, die het natuurlijk voor de kleine lui
den opneemt. Enfin, het recht zegeviert
niet eerder dan na het langdurig fluiten
van kogels waarbij „The Americano" van
goede oefening in het moederland blijkt
geeft. Een kleurrijke cowboy-film waarbij
men tevens kan genieten van enkele lief
tallige Braziliaanse schonen en dromerige
inheemse muziek. H. S.
„Wagensporen naar het Westen" (Roxy)
Volgens het gebruikelijke procédé raken
wij verwikkeld in een felle strijd tussen
boeren en hun belagers in Kansas. Een
bende veedrijvers zorgt voor de conflicten,
die eindigen met de zegepraal voor de par
tij, die het recht aan haar zijde heeft. Een
idyllische romance kruidt de kruitdamp.
Van Maandag af wordt vertoond „Een
vrouw helpt de Saint", een Londense thril
ler.
T
„Mrs Miniver" (Minerva). Vandaag
en morgen wordt deze succesvolle film in
reprise gebracht.
„Der Vogelhand Ier" (Lido). Liefheb
bers van deze befaamde operette komen in
Lido wel aan hun trek, want deze verfil
ming in fraaie kleuren geeft oog en oor het
volle pond. Men kent ongetwijfeld dit ro
mantische verhaal van de charmante prin
ses, die als boerendochter verkleed, naar
een dorpsfeestje gaat en daar een overigens
onschuldig amoureus avontuurtje beleeft
met een jonge vogelkoopman.
De prins houdt zich intussen ook aange
naam bezig en de verloofde van de vogel
koopman moet noodgedwongen de nacht
doorbrengen in het prinselijk kasteel,
slechts in gezelschap van des prinsen se
cretaris, omdat al het personeel ook aan
het feestvieren is. En uit al deze situaties
komen natuurlijk de talrijke misverstanden
en verwikkelingen voort, die, om het ver
haal een blij einde te bezorgen, allemaal
weer uit de wereld geholpen moeten wor
den, hetgeen dan ook gebeurt op een ma
nier waarmee men zich uitstekend kan
amuseren. Vroegere prominente Duitse
filmsterren als Ilse Werner en Wolf Albach
Retty spelen de hoofdrollen in deze film,
die de bekende operettemelodieën alle recht
doet wedervaren. S. K.
„De dertiende passagier" (S t u d i o)
Het verhaal van een vliegtocht, die vooruit
is gedroomd en waarvan de afloop een
ramp zou zijn. In „Erbij" is er reeds over
geschreven. De film garandeert behoorlijk
wat spanning en enige fraaie typeringen,
maar ze werkt haar karakters niet genoeg
uit om bevrediging over de gehele linie te
schenken. De aandacht valt te dikwijls op
détails, welke grote doch onbeantwoorde
verwachtingen wekken. Spanning echter
te over. Fr.
„Geladen Zaterdag" (Cinema Pala-
ce) Een merkwaardige Amerikaanse
thriller, die een bankroof als uitgangspunt
heeft. De bankroof blijkt evenwel meer te
dienen om een aantal figuren nader te pre
ciseren dan dat alles op dit feitelijke hoofd
thema gericht is. Dat is geen bezwaar zo
lang de kleine drama's rond het grote dra
ma maar in een evenwichtige waardever
houding staan. Niet altijd slaagt de regis
seur Richard Fleischer er in zulks te rea
liseren. De vreemde hobby van de bank
directeur bijvoorbeeld doet nogal onsmake
lijk aan. Zijn biecht aan het einde is hele
maal mis. Sentiment op oppervlakkig ni
veau verzwakt de geladenheid. De bank
roof zelf en 't gevecht daarna zijn een mooi
staaltje van wat men met het filmmedium
kan bereiken. Ook in dit geval komt men
door de spanning voldoende aan zijn trek
ken. Fr.
„Blake helpt een handje (L u x o r)
Eddie Constantine is dit keer de flinke
piloot, die zodra hij in Parijs aankomt be
trokken raakt bij een moord. Na een mi
nuut of tien is er aan het hele verhaal al
ADVERTENTIE
U voelt U weer "stralend
na een ^ICERTJE
geen touw meer vast te knopen, zodat men
zich uitsluitend tevreden moet stellen met
de knok- en schietpartijen, die nodig zijn
om een bende gangsters buiten gevecht te
stellen. Bovendien heeft men voor de vrou
welijke hoofdrollen drie vrijwel volkomen
identieke meisjes gekozen hetgeen ook al
niet bijster verduidelijkend werkt. Eddie
Constantine heeft echter geen tijd om daar
bij stil te staan want om de honderd meter
film is hij aan het vechten en steeds weer
slaat hij zo hard, dat de klappen in de Gro
te Houtstraat te horen moeten zijn. Enfin,
het loopt allemaal goed af en onderhoudend
is het allemaa wel.
H. de G.
„Gejaagd door de wind" (R e m-
brandt) Weer geprolongeerd. Roman
tische ontboezemingen oefenen nog steeds
veel aantrekkingskracht uit
DE AFDELING HAARLEM van de vereniging „Humanitas" komt Dinsdag 4 October
in feestelijke vergadering bijeen in „De Leeuwerik", waar de voorzitter, de heer
F. S. N o o r d h o f f, ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van „Humanitas"
de herdenkingsrede zal uitspreken.
Niemand is daar immers meer toe geroepen dan deze man, in wiens werkkamer
op 7 September 1945 „Humanitas" werd opgericht, nadat Haarlems oud-burge
meester M. A. Reinalda daartoe de stoot had gegeven. Uiteraard werd daarmee een
opvatting in praktijk gebracht, welke in socialistische kringen gedurende de jaren
der bezetting veld had gewonnen, namelyk dat het lenigen van persoonlijke noden
niet een uitsluitende overheidstaak is, maar mede tot het terrein behoort van
particuliere organisaties en instellingen.
Daarom werd „Humanitas" opgericht als
een volkomen zelfstandige instelling welke
voornamelijk onder de buitenkerkelijke be
volking haar taak zou vervullen. Dat werd
ook in de statuten vastgelegd, maar daarin
werd tevens nadrukkelijk gezegd, dat bij
alle te verrichten maatschappelijk werk
naar coördinatie gestreefd zou worden, in
zonderheid met de arbeid van vrijzinnig-
christelijke groepen.
Intussen zette de Haarlemse afdeling in
1945 en 1946, een beetje onwennig nog, de
eerste schreden op het zo uitgestrekte ter
rein der sociale zorg. Men werd ingescha
keld bij de verdeling van Rode Kruis-
kleding, men stuurde verzwakte huismoe
ders met vacantie, men organiseerde ge
zinshulp. Er werd een maatschappelijk
werkster aangesteld en de overheid er
kende en waardeerde het streven van
„Humanitas" met een subsidie.
Maar allengs werd ook de inwendige
structuur van de vereniging verstevigd,
inzonderheid door het vorrnen van secties
welke zich' op éen speciaal maatschappe
lijk facet gingen toeleggen: gezinshulp, be
jaardenzorg, reclassering en kinderbe
scherming. De maatschappelijke werkster
geeft aan de secties leiding, naast haar
taak als contactpersoon met gezinnen en
autoriteiten.
Inzonderheid de sectie bejaardenzorg
verzet veel werk. Voor ongeveer honderd
vijftig ouden van dagen wordt op het ge
bied van culturele ontwikkeling en ont-
Heel, heel lang geleden was er eens een jongen, die het land doortrok van de ene
plaats naar de andere. Hij had alleen maar een knapzak bij zich en een fluit.
Met het spelen op die fluit verdiende Babito zijn kost. Want als hij ergens een kas
teel bereikte, dan ging hij daar zijn muziek spelen en liedjes zingen. Er was toen
natuurlijk nog geen radio en daarom vond men het leuk, als de knaap met zijn fluit
verscheen. Maar hij moest dan ook wel altijd lange einden te voet afleggen; in de
zomer tSts het warm was en in de winter, als de sneeuw op het land lag. 1-2
spanning heel wat gepresteerd: bioscoop
bezoek, attenties op hoogtijdagen in hun
persoonlijke leven, bustochten, speciale
programma's ter gelegenheid van de feest
dagen en dergelijke.
Sinds 1 Januari van dit jaar werd „Hu
manitas" ook erkend als voogdijvereniging.
In Ellecom staat het kindertehuis, dat
reeds te klein bleek.
Er bestaat evenwel ook samenwerking in
een andere richting, zoals duidelijk tot
uiting komt bij de exploitatie van het in
samenwerking met de Federatie van Wo
ningbouwverenigingen opgerichte bejaar
dentehuis „De Blinkert". Om daartoe een
breder draagvlak te verkrijgen werd sa
menwerking gezocht en verkregen met een
viertal kleinere kerkgenootschappen van
uiteenlopende aard. Die samenwerking
heeft sterk de aandacht getrokken, omdat
zij juist op geestelijk terrein gekenmerkt
wordt door een grote mate van verdraag
zaamheid en wederzijds begrip, hetgeen
straks bijvoorbeeld ook bij de samenstel
ling van verpozingsprogramma's voor de
bewoners van „De Blinkert" tot uiting zal
komen.
Juist door die practische samenwerking
wordt wel het best de mening weerlegd
die hier en daar nog wel eens opgeld doet,
als zou „Humanitas" anti-religieus zijn en
geen zedelijke normen erkennen.
Tegen zo'n scheve voorstelling van zaken
komt voorzitter Noordhoff fel op: „Wij
menen juist dat de mens de taak heeft de
zedelijke krachten die in hem sluimeren
tot ontwikkeling te brengen. „Humanitas"
kan door zijn arbeid daartoe meehelpen".
Al groeit het ledental bevredigend (thans
bijna vijfhonderd), er is nog maar een
klein deel van de bevolkingsgroep, waar
voor „Humanitas" in de eerste plaats be
doelt te werken, aangesloten. „Het moest
mogelijk zijn ineens op een duizend leden
te komen", zegt de voorzitter, die overigens
met dankbaarheid gewag maakt van stij
gende collecte-opbrengsten.
Tenslotte zijn tien jaren nog maar een
korte periode voor een organisatie welke
op een zo veelzijdig, zo moeilijk en dikwijls
zo onbekend en onontgonnen terrein is
gaan ploegen.
Maar er is alle reden tot blijdschap om
wat reeds bereikt kan worden. Daarvan
is de erkenning in brede kring dat „Hu
manitas" bestaansrecht heeft wel het voor
naamste. En dat zal op 4 October in „De
Leeuwerik" ook wel blijken.
ADVERTENTIE
en rheumatische pijnen
wrijft U weg met
(vertaald uit het Engels)
ê'Feuilleton 52
„O ja, natuurlijk! Zodra u weer sterk
genoeg zoudt zijn om een schok te door
staan.
„Als het dus te laat zou zijn geweest, om
nog iets te doen..?"
„Zo hebben wij er nooit over gedacht".
„Nee, natuurlijk niet. Luister eens, meis
je, ik wil nu eerst een beetje gaan rusten.
En als Michael straks thuiskomt, zal ik
hem uitleggen, dat hij een zeer fortuinlijke
vrijgezel is".
Patricia lachte, maar ze keek mevrouw
Harnby toch enigszins bezorgd aan.
„Bent u niet te moe geworden? Was 't
niet allemaal een beetje te veel voor u?"
„Mijn lieve Patricia, ik heb me nog nooit
zo in vorm gevoeld, sinds ik danste voor de
keizer in Wenen en persoonlijk door hem
werd gecomplimenteerd. Ik voel me een
voudig prima!" Ze lachte even ondeugend
en voegde eraan toe: „Het is alsof ik een
voorstelling in optima forma heb gegeven,
begrijp je?"
Patricia keek haar geamuseerd aan. Ze
begreep hoe mevrouw Harnby zich voelde.
Zij zelf voelde zich vooral heel erg opge
lucht
Toen ze beneden kwam, ging de telefoon.
Het was Michael, die haar meedeelde, dat
hij wat later thuis zou komen. Maar ten
slotte viel het nogal mee en was hij nét
op tijd voor het eten. Er was echter geen
gelegenheid meer om hem nog naar boven,
naar zijn moeder, te sturen, en gedurende
de maaltijd had Patricia moeite om haarl
opwinding te verbergen. Hoe graag zou ze
tegen hem gezegd hebben: „Kijk niet zo
bezorgd, Michael, alles komt prachtig voor
je in orde!"
Alleen Isobel scheen iets van haar span
ning te merken. Ze zei terloops: „Is er iets
bijzonders aan de hand, Patricia? Je bent
zo nerveus".
„Nee, er is niets", verzekerde Patricia
haar op luchtige toon. „Althans niets ver-
kéérdsDe nadruk, die ze legde, deed
Michael glimlachend opkijken en zeggen:
„Misschien wel iets prettigs?"
„Nee, er is helemaal niets", zei Patricia
enigszins kortaf. Er kwam een blos op haar
wangen en de anderen keken haar even
verwonderd aan.
Na het eten ging Michael uit zichzelf
naar zijn moeder, en Patricia bleef in ge
zelschap van Isobel, die een vrij vervelende
conversatie voerde over onbelangrijke din
gen, terwijl Patricia aan andere dingen
dacht.
Die lieve, goeie Michael
Wat zou hij opgelucht zijn, nadat hij van
de eerste schok was bekomen!
Het zou natuurlijk heel erg voor hem
zijn, de waarheid over zijn huwelijk te
moeten horen..! Maar zijn gevoelens ten
opzichte van Pat moesten de laatste weken
al zó veranderd zijn, dat zijn opluchting
het stellig zouden winnen van zijn teleur
stelling. Hij zou een geheel nieuw leven
kunnen beginnen.
Er was nu geen sprake meer van een
scheiding op zo voordelig mogelijke voor
waarden. Hij had niet anders te doen dan
dit mislukte huwelijk te vergeten, en na
enige tijd zou het zijn alsof het nooit had
bestaan.. Alles wat ermee samenhing, zou
hij nu uit zijn gedachten zetten. Niemand
zou hem dat kwalijk kunnen nemen. Zij,
Patricia, zeker niet! Hij zou haar stellig
alle goeds toewensen en misschien zou hij
voorstellen, dat ze elkaar zo nu en dan
nog eens zouden ontmoeten, maar verder....
wel, verder was zij tè nauw verbonden met
deze ongelukkige episode uit zijn leven,
die hij wilde vergèten.
Daar was niets aan te veranderen. Zelfs
als ze er iets aan kon veranderen, was het
de vraag of ze het zou dien. Ze hield ge
noeg van Michael om hem een volkomen
herwonnen vrijheid te gunnen
„Weet je", drong Isobel's stem tot haar
door, „ik geloof, dat het langzamerhand
tijd wordt, dat Debora en ik naar huis
terug gaan. Tante Leni is werkelijk door
het ergste heen en we behoeven ons dus
geen zorgen meer over haar te maken. Bo
vendien ben jij hier, dus is het echt niet
nodig, dat ik blijf
„O, maar ik zalPatricia hield zich
zelf nog net op tijd in. Ze kon Isobel op
dit ogenblik nog niets uitleggen. En in plaats
van „Ik zal binnenkort vertrekken", zei
ze „Ik zal jullie beiden erg missen."
„Dank je, Patricia! Ik hoop, dat je ons
eens in Schotland zult opzoeken. Debora
is dol op je, weet je dat?"
Patricia mompelde iets van erkentelijk
heid en draaide zich om naar Julia, die de
kamer binnenkwam. Wat Julia ook had
mee te delen, het zou in ieder geval niet
meer de aankondiging zijn van een her
nieuwd bezoek van Pat! Maar toch
bleek er nog een verrassing mogelijk.
„Hier is meneer Magerton voor U me
vrouw", zei Julia. „Ik heb hem in de stu
deerkamer van meneer Michael gelaten.
Hij wilde U even alleen spreken."
HOOFDSTUK XII
„Meneer Magerton?" Patricia keek het
meisje verwonderd aan, maar haar stem
klonk kalm. „Goed, Julia, ik kom."
Even later liep ze de hal door in de rich
ting van Michael's studeerkamer, waar Phil
op haar wachtte.
Hij stond bij de schoorsteenmantel, toen
ze het vertrek binnenkwam, en hield zijn
handen in de zakken van zijn dinner-jacket
Hij bekeek met grote aandacht een schil
derij, dat boven de schoorsteen hing. Toen
hij haar hoorde binnenkomen, draaide hij
zich om en met uitgestrekte handen kwam
hij op haar toe.
„Phil" Patricia stak ook haar handen
uit en drukte de zijne. „Wat is er? Waar
om ben je hierheen gekomen?"
„Ik wilde je zien. Ik kon niet langer
wachten. Wees alsjeblieft niet boos, dat
ik hierheen kwam."
„Ik ben helemaal niet boos", antwoordde
ze. En ze voegde er aan toe: „Het komt er
bovendien niets meer op aan, want intussen
is de zaak aan alle kanten uit de doeken
gedaan."
„Bedoel je, dat iedereen nu weet dat
jouw huwelijk met hem slechts een fictie
was?"
„Ja".
„Gode-zij-dank!" riep Phil uit, alsof dit
voor hem belangrijk was. Hij was er zo
door verrast, dat hij vergat haar een ver
dere uitleg voor zijn komst te geven.
„Wil je niet gaan zitten, Phil?" vroeg
Patricia. „En wil je me een verklaring ge
ven, waarom je me zo dringend wenste te
zien? Ik geloof niet dat er zo heel veel
meer tussen ons te bespreken is.
Phil ging in een diepe stoel zitten. „Ik
begrijp, dat jij het zo ziet," zei hij lang
zaam, „en ik neem het je niet kwalijk. Ik
wilde je sprekenwelmisschien
in de eerste plaats om je mijn verontschul
digingen aan te bieden
„Verontschuldigingen?" Patricia keek
Phil vragend aan. Ze kon zich hem niet
goed voorstellen als iemand, die deemoedig
zijn verontschuldigingen maakt. „Waar
voor? O, ik begrijp hetVoor hetgeen
er de laatste keer, dat we elkaar ont
moetten, gebeurden?"
„Ja, ik heb er nog eens ernstig over een
en ander nagedacht, en ik ben tot de over
tuiging gekomen, dat ik me als een schoft
heb gedragen, door een meisje als jou zo
iets voor te stellen. Ik begrijp nog niet, hoe
ik er toe kwam. Maar wees ervan over
tuigd, dat het niet mijn bedoeling was je te
grieven".
„Nee, Phil, dat begrijp ik wel. Het is alleen
soort dingen denken. Pieker er niet meer
over. De fout lag gedeeltelijk ook bij mij,
ik maakte het je niet bepaald gemakkelijk.
Naderhand heb ik beseft, dat mijn rol als
pseudo-echtgenote en mijn gepraat over
echtscheidingszaken, alsof het niets was,
je een volkomen verkeerde indruk gegeven
moest hebben."
„Nee, jou treft geen enkele blaam. Je
hebt niets gedaan, waardoor ik mocht aan
nemen, dat je op mijn voorstel in zou
gaan." zei Phil ernstig.
„Het was alleen mijn eigen verkeerde
opvatting van de zaak."
„Goed, Phil". Patricia glimlachte. Hij
scheen vastbesloten te zijn alle schuld op
zich te nemen. „Laten we er niet verder
over piekeren, alles is vergeven en verge
ten. Ik vind het aardig van je, dat je spe
ciaal hierheen bent gekomen, om je ver
ontschuldigingen aan te bieden, ik ben
daar erg blij over, want ik vond het alle
maal héél vervelend. Maar nu is dat andei-s
en behoeven we elkaar dus geen verwijten
meer te maken."
(Wordt vervolgd).