BABITO, DE MUZIKANT De heer R. Verbeek nam afscheid van grote schare naaste medewerkers De Pseudo- Echtgenote Basis voor maatschappelijk werk onder buitenkerkelijken lm! Commissaris der Koningin bezocht firma Beynes Tien jaar Humanitas Ook Spierpijn ZATERDAG 1 OCTOBER 1955 HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT 8 In Santpoorts Provinciaal Ziekenhuis Openingsmiddag Ned. vereniging voor huisvrouwen Suède jasjes In kleuren ƒ110.- DE JUISTE COMBINATIE Aanbesteding boren van waterputten bij Castricum Nieuwe boxen in het Krelagehuis te Haarlem NCRV ontbiedt zangers naar de Grote Kerk Een opkomende KOU? 4 October herdenkingsbijeenkomst in Haarlem Intensieve bejaardenzorg Om zedelijke krachten FEUILLETON door MARY BURCHELL DE WAARDERING, die de scheidende economisch directeur van het Provinciaal ziekenhuis te Santpoort, de heer R. Verbeek de afgelopen weken heeft mogen oogsten na een carrière, die hem in 44 jaren van de laagste naar de hoogste ladder der administratieve ziekenhuis-hierarchie voerde, is gistermiddag in de grote, volle aula van de inrichting nogmaals gesublimeerd, toen de scheidende voor het front züner naaste medewerkers en vrienden de laatste dag in deze werkkring afsloot. Jan van Zutphen, die in de moeilijke jaren, welke de omwentelingen in de medische en admi nistratieve aangelegenheden der provinciale ziekenhuizen zich zagen voltrekken, in de commissie van bestuur zitting had, heeft wellicht de diepste indruk achtergelaten met zün gulle hartelijkheid jegens een jongere vriend: „Je was nooit een Streber, maar streefde altijd naar het beste". De opvolger van de heer Verbeek, de heer J. A. Valk heeft aan het begin van deze afscheidsbijeenkomst een reeks tele grammen uit alle hoeken van het land voorgelezen, die stuk voor stuk getuigden van een gemeende erkenning van het vele goede, dat de heer Verbeek in de loop der jaren voor de krankzinnigenverpleging verzette. Talloze bloemstukken waren even zovele tolken van anderer erkentelijkheid. De heer J. Rustige, gedeputeerde en voorzitter van de huidige commissie van bestuur der provinciale ziekenhuizen in Noordholland heeft gememoreerd, hoe de door de scheidende directeur ontworpen organische bedrjjfsrekening door vele zie kenhuizen is overgenomen, onder meer tot in Parijs en Rome toe. Hij sloot zich echter niet op in de ad ministratie, maar kon aan de zijde van enige eminente geneesheren-directeuren veel doen voor de patiënten in Santpoort, Bakkum en Medemblik: de arbeidstherapie bijvoorbeeld gaf de ziekenhuizen dezer pro vincie een grote roep en de heer Verbeek had daar ook zijn aandeel in. Voorts ont wierp hij het 5-jarenplan voor de nieuw bouw der ziekenhuizen. De dank voor dit alles keert zich ook tot mevrouw Verbeek, die al die jaren haar man tot steun was. Naar Velsens college Sprekende over de inmiddels begonnen wethoudersloopbaan der gemeente Velsen, die op de pensionnering van de heer Ver beek volgt, zei de heer Rustige: „De voor bereiding tot dat werk hebt ge hier opge daan". Voorts greep hij terug naar de eer ste jaren der provinciale inrichtingen, die nu samen 3822 mensen herbergen, of in Santpoort alleen al zoveel inwoners als de gemeente Barsingerhorn-Winkel, in Bak kum het aequivalent van het zielental der gemeente Wieringerwaard en voor Medem blik dezelfde bezetting als de gemeente Beemster. „Het optimisme van de heer Verbeek heeft wel eens fel afgestoken bij het scep ticisme, dat de psychiatrie veelal ken merkt", zeide dr. W. Ploegsma onder meer in zijn rede als eerste geneesheer-directeur te Santpoort, sprekende namens het direc torium der provinciale inrichtingen. Na mens de medezeggenschapscommissie voer de de heer G. Drogtrop het woord, dan kende voor de vele verbeteringen, die de heer Verbeek wist te bewerkstelligen voor het personeel; de heren A. v. d. Brugge en P. Zegwaard spraken namens de diverse vakbonden de laatste speciaal uit naam van de KABO en hun beider woorden gingen vergezeld van een aantal boeken. Als directielid van het Diaconessenhuis te Eindhoven en uit naam van de „Ver eniging voor administratie en economie in ziekeninrichtingen", die de scheidende hielp oprichten, sprak de heer J. Schuur man. Velsens loco-burgemeester H. de Boer, die met zijn ambtgenoten en de secretaris der gemeente de heer J. Veen- stra ter bijeenkomst present was, toonde zich verheugd bij dit afscheid: het Velsense college kan de heer Verbeek nu tenminste tot de zijnen rekenen. Hij meende, dat een deel van de roem, die de heer Verbeek zich in zijn carrière verzamelde, afstraalt op Velsen. Albums en tapyt Vervolgens spraken de heren H. v. Hems- bergen namens de provinciale accountants dienst, A. R. Kars namens het personeel (hij overhandigde de heer Verbeek drie al bums, in eigen boekbinderij gemaakt, twee met foto's uit de inrichtingen, één om daar alsnog herinneringen aan toe te voegen) en L. C. Warmerdam, eveneens uit naam van het personeel, die een Smyrna-tapijt van 12 vierkante meter beloofde uit de Santpoortse weverij, dat wel op stapel staat maar nog niet gereed is. „Ome Jan" van Zutphen beklom het po dium om een persoonlijk woord tot de heer Verbeek te richten: doorspekt met herinne ringen aan vroegere jaren kwam hij op de kwaliteiten van de scheidende directeur, die al werden opgemerkt toen hij als jonge klerk in Santpoort kwam. „Je kwam als cijferaar, maar de menselijkheid is er nooit bij ingeschoten", ging de heer Van Zutphen Woensdag 19 October wordt in het Mi nerva Theater de openingsmiddag van de Nederlandse vereniging van huisvrouwen, afdeling Haarlem en omstreken gehouden. Het programma luidt als volgt: Openings woord door de presidente van de vereni ging mevrouw A. Hamaker-Willink; zang door het huisvrouwen koor onder leiding van mej. Cor Igesz en met pianobegelei ding van mevrouw Mondriaan-Ligthart en een kleinkunstprogramma door mevrouw Jiswalda van Ittersum en de heer Han Beuker. De middag begint om kwart over twee. ADVERTENTIE ^feg.HUKKI dVefmmm BARTELiORISSTR. HAARLEM TEL. 13439 FERD. BOLSTR. 48 A-DAM - TEL. 717162 voort „achter de cijfers stonden voor jou steeds de patiënten". Hij eindigde zijn sma kelijke toespraak met de woorden: „Sta op en beloof me, dat je je ernstig zult voor nemen mij te kloppen in mijn leeftijd". (Ome Jan wordt volgende week 92). Nadat ook prof. dr. W. M. v. d. Scheer als voormalig geneesheer-directeur, mede namens prof. dr. G. Kraus de persoon van de heer Verbeek waarderend had belicht: „er was psychiatrisch begrip bij deze eco noom", sloot de heer J. A. Valk de lange ry sprekers af met een waardig slotwoord: de grote lyn wordt doorgetrokken, de koers is uitgezet en de plannen worden verwezenlijkt. In een lange antwoordrede heeft de heer Verbeek zijn vele uitzwaaiers bedankt. In „Meerzicht" is daarna in intieme kring ge recipieerd en menigeen heeft van de ge legenheid gebruik gemaakt even door de weverij te wandelen om naar het Smyrna- tapijt-in-aanbouw te kijken. ADVERTENTIE der kleuren kan ieder werkstuk in Smyrna- en Soudanwol tot een waar kunststuk maken. Wij adviseren U deskundig. „LABOR", Rijksstraatweg 127, Haarlem Telefoon 24642 Op het kantoor van de Provinciale Wa terleiding Bedrijven van Noordholland werd Vrijdagmorgen 30 September de bouw van drie maal honderd pomp- en peilputten aanbesteed in de duinen nabij Castricum. De inschrijvingen konden ge schieden volgens het bestek en volgens eigen methode. In totaal kwamen acht in schrijvingen binnen, waarbij de firma N.V. Grondboorbedrijf J. Mos uit Rhoon (bij Rotterdam) twee maal inschreef en de firma Gebr. J. en C. Hoebe uit Castricum voor de bouw van 3 maal 100 pompen apart inschreef. De inschrijvingen waren: 1. Nederlandse Onderneming voor Watervoorziening (En schedé) (alternatieve aanbieding) f 128.150; 2. N.V. Grondboorbedrijf J. Mos (Rhoon bij Rotterdam) (alternatieve aanbieding) f 135.000; 3. firma H. J. Tjaden, (Haarlem) (volgens bestek) f 138.500; 4. Utrechtse Waterleiding Maat schappij (Utrecht) (alternatieve aan bieding) f 150.700; 5. N.V. Grondboorbe drijf V. Mos (Rhoon) (volgens bestek) f 153.316; 6. Roel Haitjema en Zoon (De- demsvaart) (volgens bestek) f 154.703.99; 7. firma R. M. J. Hollander (Apeldoorn) (volgens bestek) 1 184.930 en 8. Gebr. J. en C. Hoebe. (Castricum) (volgens bestek) deel 1 f 111.468, deel 2 f94.800, deel 3 f97.188. Verwacht wordt dat de gunning in de loop van de volgende week zal geschieden en dat de werkzaamheden over een maand zullen beginnen. Ook Jan van Zutphen sprak de heer R. Verbeek toe bij zijn afscheid. Een hoogtepunt van het officiële bezoek, dat de commissaris der provincie Noord- holland, mr. J. H. Prinsen Vrijdag aan Be verwijk bracht, werd de wandeling door de nieuwe fabriek van de firma Beijnes. Vergezeld van zijn echtgenote en het vol tallige college van burgemeester en wet houders der gemeente is de commissaris ontvangen door de beide directeuren, ir. G. O. J. van Ditshuyzen en drs. W. L. Beijnes. Na deze officiële begroeting waarbij de naaste medewerkers aan de gasten werden voorgesteld, is er een rondgang door het bedrijf gemaakt en in de verschillende montagehallen van de grote fabriek heeft men zich op de hoogte kunnen stellen van de vervaardiging van de nieuwste types spoorwegwagons voor de Nederlandse Spoorwegen de verschillende fasen van het bouwproces zijn van nabij gadegesla gen. Toontje de commissaris de meeste be langstelling voor de technische kantjes van het proces, zijn echtgenote liet zich ter dege voorlichten over meubilair en stoffe ring van de rijtuigen. Nadat er nog een be zoek aan het moderne kantoorgebouw van de firma is gebracht, namen de gasten na ruim anderhalf uur dankbaar afscheid en het gezelschap heeft daarna, voorafgegaan door de motorpolitie, een rit door de Be- verwijkse nieuwe wijken gemaakt. Uit het weekblad voor bloembollencul tuur vernemen wij, dat in de voorste helft van de beurszaal in het Krelagehuis 32 boxen zijn geplaatst. De bedoeling daarvan is de beursbezoekers in de gelegenheid te stellen iets vertrouwelijker zaken te doen, hetgeen in het voorste deel van de zaal tot dusverre bezwaarlijk was. Bovendien is er nu een wat breder middenpad ontstaan waardoor er iets meer ruimte is vrijge komen. De Zondagavondzang, een bekend pro gramma-onderdeel van de NCRV, zal Maandagavond in de Grote Kerk te Haar lem worden opgenomen. Ieder, die lust heeft om mee te zingen wordt dus naar de Grote Kerk ontboden. Vooral onder deze hoge gewelven kan men voor de uitzending heel wat zangers gebruiken. Diamant. De receptie ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van Harmonie „Crescendo", waarover wij reeds schreven, wordt gehouden op Zaterdagmiddag 8 Oc tober in „De Leeuwerik" aan de Kruisstraat te Haarlem. „The Americano" (Frans Hals) Reeds in talrijke min of meer opwinden de cowboyfilms is de strijd tussen een rijke veehouder en een drom kleine landbou wers uitgebeeld en over het algemeen speelden zich de schietpartijen in Texas af, het klassieke land van de op de heup ben gelende revolver. In deze film echter heeft men het strijd toneel verlegd naar Brazilië en men kan constateren dat het snelle trekken van de schietijzers tegen de achtergrond van een Braziliaanse jungle ook zijn bekoring heeft. Een veehouder uit Texas brengt het resul taat van jarenlang fokken, drie dure stie ren naar een „rancho" ergens in Brazilië waar ze tegen een flinke prijs van de hand gedaan zullen worden. Hij raakt de beesten inderdaad kwijt, ontvangt zijn geld, maar wordt betrokken in een formele landoorlog van een rijke „rancho"-bezitter, die knar setandend naar het ploegen der „keuter boeren" in de omgeving kijkt, daar naar zijn mening op dit land slechts vee behoort te grazen. In deze gelegenheid mengt zich bovendien een charmant-edelmoedige ban diet, die het natuurlijk voor de kleine lui den opneemt. Enfin, het recht zegeviert niet eerder dan na het langdurig fluiten van kogels waarbij „The Americano" van goede oefening in het moederland blijkt geeft. Een kleurrijke cowboy-film waarbij men tevens kan genieten van enkele lief tallige Braziliaanse schonen en dromerige inheemse muziek. H. S. „Wagensporen naar het Westen" (Roxy) Volgens het gebruikelijke procédé raken wij verwikkeld in een felle strijd tussen boeren en hun belagers in Kansas. Een bende veedrijvers zorgt voor de conflicten, die eindigen met de zegepraal voor de par tij, die het recht aan haar zijde heeft. Een idyllische romance kruidt de kruitdamp. Van Maandag af wordt vertoond „Een vrouw helpt de Saint", een Londense thril ler. T „Mrs Miniver" (Minerva). Vandaag en morgen wordt deze succesvolle film in reprise gebracht. „Der Vogelhand Ier" (Lido). Liefheb bers van deze befaamde operette komen in Lido wel aan hun trek, want deze verfil ming in fraaie kleuren geeft oog en oor het volle pond. Men kent ongetwijfeld dit ro mantische verhaal van de charmante prin ses, die als boerendochter verkleed, naar een dorpsfeestje gaat en daar een overigens onschuldig amoureus avontuurtje beleeft met een jonge vogelkoopman. De prins houdt zich intussen ook aange naam bezig en de verloofde van de vogel koopman moet noodgedwongen de nacht doorbrengen in het prinselijk kasteel, slechts in gezelschap van des prinsen se cretaris, omdat al het personeel ook aan het feestvieren is. En uit al deze situaties komen natuurlijk de talrijke misverstanden en verwikkelingen voort, die, om het ver haal een blij einde te bezorgen, allemaal weer uit de wereld geholpen moeten wor den, hetgeen dan ook gebeurt op een ma nier waarmee men zich uitstekend kan amuseren. Vroegere prominente Duitse filmsterren als Ilse Werner en Wolf Albach Retty spelen de hoofdrollen in deze film, die de bekende operettemelodieën alle recht doet wedervaren. S. K. „De dertiende passagier" (S t u d i o) Het verhaal van een vliegtocht, die vooruit is gedroomd en waarvan de afloop een ramp zou zijn. In „Erbij" is er reeds over geschreven. De film garandeert behoorlijk wat spanning en enige fraaie typeringen, maar ze werkt haar karakters niet genoeg uit om bevrediging over de gehele linie te schenken. De aandacht valt te dikwijls op détails, welke grote doch onbeantwoorde verwachtingen wekken. Spanning echter te over. Fr. „Geladen Zaterdag" (Cinema Pala- ce) Een merkwaardige Amerikaanse thriller, die een bankroof als uitgangspunt heeft. De bankroof blijkt evenwel meer te dienen om een aantal figuren nader te pre ciseren dan dat alles op dit feitelijke hoofd thema gericht is. Dat is geen bezwaar zo lang de kleine drama's rond het grote dra ma maar in een evenwichtige waardever houding staan. Niet altijd slaagt de regis seur Richard Fleischer er in zulks te rea liseren. De vreemde hobby van de bank directeur bijvoorbeeld doet nogal onsmake lijk aan. Zijn biecht aan het einde is hele maal mis. Sentiment op oppervlakkig ni veau verzwakt de geladenheid. De bank roof zelf en 't gevecht daarna zijn een mooi staaltje van wat men met het filmmedium kan bereiken. Ook in dit geval komt men door de spanning voldoende aan zijn trek ken. Fr. „Blake helpt een handje (L u x o r) Eddie Constantine is dit keer de flinke piloot, die zodra hij in Parijs aankomt be trokken raakt bij een moord. Na een mi nuut of tien is er aan het hele verhaal al ADVERTENTIE U voelt U weer "stralend na een ^ICERTJE geen touw meer vast te knopen, zodat men zich uitsluitend tevreden moet stellen met de knok- en schietpartijen, die nodig zijn om een bende gangsters buiten gevecht te stellen. Bovendien heeft men voor de vrou welijke hoofdrollen drie vrijwel volkomen identieke meisjes gekozen hetgeen ook al niet bijster verduidelijkend werkt. Eddie Constantine heeft echter geen tijd om daar bij stil te staan want om de honderd meter film is hij aan het vechten en steeds weer slaat hij zo hard, dat de klappen in de Gro te Houtstraat te horen moeten zijn. Enfin, het loopt allemaal goed af en onderhoudend is het allemaa wel. H. de G. „Gejaagd door de wind" (R e m- brandt) Weer geprolongeerd. Roman tische ontboezemingen oefenen nog steeds veel aantrekkingskracht uit DE AFDELING HAARLEM van de vereniging „Humanitas" komt Dinsdag 4 October in feestelijke vergadering bijeen in „De Leeuwerik", waar de voorzitter, de heer F. S. N o o r d h o f f, ter gelegenheid van het tienjarig bestaan van „Humanitas" de herdenkingsrede zal uitspreken. Niemand is daar immers meer toe geroepen dan deze man, in wiens werkkamer op 7 September 1945 „Humanitas" werd opgericht, nadat Haarlems oud-burge meester M. A. Reinalda daartoe de stoot had gegeven. Uiteraard werd daarmee een opvatting in praktijk gebracht, welke in socialistische kringen gedurende de jaren der bezetting veld had gewonnen, namelyk dat het lenigen van persoonlijke noden niet een uitsluitende overheidstaak is, maar mede tot het terrein behoort van particuliere organisaties en instellingen. Daarom werd „Humanitas" opgericht als een volkomen zelfstandige instelling welke voornamelijk onder de buitenkerkelijke be volking haar taak zou vervullen. Dat werd ook in de statuten vastgelegd, maar daarin werd tevens nadrukkelijk gezegd, dat bij alle te verrichten maatschappelijk werk naar coördinatie gestreefd zou worden, in zonderheid met de arbeid van vrijzinnig- christelijke groepen. Intussen zette de Haarlemse afdeling in 1945 en 1946, een beetje onwennig nog, de eerste schreden op het zo uitgestrekte ter rein der sociale zorg. Men werd ingescha keld bij de verdeling van Rode Kruis- kleding, men stuurde verzwakte huismoe ders met vacantie, men organiseerde ge zinshulp. Er werd een maatschappelijk werkster aangesteld en de overheid er kende en waardeerde het streven van „Humanitas" met een subsidie. Maar allengs werd ook de inwendige structuur van de vereniging verstevigd, inzonderheid door het vorrnen van secties welke zich' op éen speciaal maatschappe lijk facet gingen toeleggen: gezinshulp, be jaardenzorg, reclassering en kinderbe scherming. De maatschappelijke werkster geeft aan de secties leiding, naast haar taak als contactpersoon met gezinnen en autoriteiten. Inzonderheid de sectie bejaardenzorg verzet veel werk. Voor ongeveer honderd vijftig ouden van dagen wordt op het ge bied van culturele ontwikkeling en ont- Heel, heel lang geleden was er eens een jongen, die het land doortrok van de ene plaats naar de andere. Hij had alleen maar een knapzak bij zich en een fluit. Met het spelen op die fluit verdiende Babito zijn kost. Want als hij ergens een kas teel bereikte, dan ging hij daar zijn muziek spelen en liedjes zingen. Er was toen natuurlijk nog geen radio en daarom vond men het leuk, als de knaap met zijn fluit verscheen. Maar hij moest dan ook wel altijd lange einden te voet afleggen; in de zomer tSts het warm was en in de winter, als de sneeuw op het land lag. 1-2 spanning heel wat gepresteerd: bioscoop bezoek, attenties op hoogtijdagen in hun persoonlijke leven, bustochten, speciale programma's ter gelegenheid van de feest dagen en dergelijke. Sinds 1 Januari van dit jaar werd „Hu manitas" ook erkend als voogdijvereniging. In Ellecom staat het kindertehuis, dat reeds te klein bleek. Er bestaat evenwel ook samenwerking in een andere richting, zoals duidelijk tot uiting komt bij de exploitatie van het in samenwerking met de Federatie van Wo ningbouwverenigingen opgerichte bejaar dentehuis „De Blinkert". Om daartoe een breder draagvlak te verkrijgen werd sa menwerking gezocht en verkregen met een viertal kleinere kerkgenootschappen van uiteenlopende aard. Die samenwerking heeft sterk de aandacht getrokken, omdat zij juist op geestelijk terrein gekenmerkt wordt door een grote mate van verdraag zaamheid en wederzijds begrip, hetgeen straks bijvoorbeeld ook bij de samenstel ling van verpozingsprogramma's voor de bewoners van „De Blinkert" tot uiting zal komen. Juist door die practische samenwerking wordt wel het best de mening weerlegd die hier en daar nog wel eens opgeld doet, als zou „Humanitas" anti-religieus zijn en geen zedelijke normen erkennen. Tegen zo'n scheve voorstelling van zaken komt voorzitter Noordhoff fel op: „Wij menen juist dat de mens de taak heeft de zedelijke krachten die in hem sluimeren tot ontwikkeling te brengen. „Humanitas" kan door zijn arbeid daartoe meehelpen". Al groeit het ledental bevredigend (thans bijna vijfhonderd), er is nog maar een klein deel van de bevolkingsgroep, waar voor „Humanitas" in de eerste plaats be doelt te werken, aangesloten. „Het moest mogelijk zijn ineens op een duizend leden te komen", zegt de voorzitter, die overigens met dankbaarheid gewag maakt van stij gende collecte-opbrengsten. Tenslotte zijn tien jaren nog maar een korte periode voor een organisatie welke op een zo veelzijdig, zo moeilijk en dikwijls zo onbekend en onontgonnen terrein is gaan ploegen. Maar er is alle reden tot blijdschap om wat reeds bereikt kan worden. Daarvan is de erkenning in brede kring dat „Hu manitas" bestaansrecht heeft wel het voor naamste. En dat zal op 4 October in „De Leeuwerik" ook wel blijken. ADVERTENTIE en rheumatische pijnen wrijft U weg met (vertaald uit het Engels) ê'Feuilleton 52 „O ja, natuurlijk! Zodra u weer sterk genoeg zoudt zijn om een schok te door staan. „Als het dus te laat zou zijn geweest, om nog iets te doen..?" „Zo hebben wij er nooit over gedacht". „Nee, natuurlijk niet. Luister eens, meis je, ik wil nu eerst een beetje gaan rusten. En als Michael straks thuiskomt, zal ik hem uitleggen, dat hij een zeer fortuinlijke vrijgezel is". Patricia lachte, maar ze keek mevrouw Harnby toch enigszins bezorgd aan. „Bent u niet te moe geworden? Was 't niet allemaal een beetje te veel voor u?" „Mijn lieve Patricia, ik heb me nog nooit zo in vorm gevoeld, sinds ik danste voor de keizer in Wenen en persoonlijk door hem werd gecomplimenteerd. Ik voel me een voudig prima!" Ze lachte even ondeugend en voegde eraan toe: „Het is alsof ik een voorstelling in optima forma heb gegeven, begrijp je?" Patricia keek haar geamuseerd aan. Ze begreep hoe mevrouw Harnby zich voelde. Zij zelf voelde zich vooral heel erg opge lucht Toen ze beneden kwam, ging de telefoon. Het was Michael, die haar meedeelde, dat hij wat later thuis zou komen. Maar ten slotte viel het nogal mee en was hij nét op tijd voor het eten. Er was echter geen gelegenheid meer om hem nog naar boven, naar zijn moeder, te sturen, en gedurende de maaltijd had Patricia moeite om haarl opwinding te verbergen. Hoe graag zou ze tegen hem gezegd hebben: „Kijk niet zo bezorgd, Michael, alles komt prachtig voor je in orde!" Alleen Isobel scheen iets van haar span ning te merken. Ze zei terloops: „Is er iets bijzonders aan de hand, Patricia? Je bent zo nerveus". „Nee, er is niets", verzekerde Patricia haar op luchtige toon. „Althans niets ver- kéérdsDe nadruk, die ze legde, deed Michael glimlachend opkijken en zeggen: „Misschien wel iets prettigs?" „Nee, er is helemaal niets", zei Patricia enigszins kortaf. Er kwam een blos op haar wangen en de anderen keken haar even verwonderd aan. Na het eten ging Michael uit zichzelf naar zijn moeder, en Patricia bleef in ge zelschap van Isobel, die een vrij vervelende conversatie voerde over onbelangrijke din gen, terwijl Patricia aan andere dingen dacht. Die lieve, goeie Michael Wat zou hij opgelucht zijn, nadat hij van de eerste schok was bekomen! Het zou natuurlijk heel erg voor hem zijn, de waarheid over zijn huwelijk te moeten horen..! Maar zijn gevoelens ten opzichte van Pat moesten de laatste weken al zó veranderd zijn, dat zijn opluchting het stellig zouden winnen van zijn teleur stelling. Hij zou een geheel nieuw leven kunnen beginnen. Er was nu geen sprake meer van een scheiding op zo voordelig mogelijke voor waarden. Hij had niet anders te doen dan dit mislukte huwelijk te vergeten, en na enige tijd zou het zijn alsof het nooit had bestaan.. Alles wat ermee samenhing, zou hij nu uit zijn gedachten zetten. Niemand zou hem dat kwalijk kunnen nemen. Zij, Patricia, zeker niet! Hij zou haar stellig alle goeds toewensen en misschien zou hij voorstellen, dat ze elkaar zo nu en dan nog eens zouden ontmoeten, maar verder.... wel, verder was zij tè nauw verbonden met deze ongelukkige episode uit zijn leven, die hij wilde vergèten. Daar was niets aan te veranderen. Zelfs als ze er iets aan kon veranderen, was het de vraag of ze het zou dien. Ze hield ge noeg van Michael om hem een volkomen herwonnen vrijheid te gunnen „Weet je", drong Isobel's stem tot haar door, „ik geloof, dat het langzamerhand tijd wordt, dat Debora en ik naar huis terug gaan. Tante Leni is werkelijk door het ergste heen en we behoeven ons dus geen zorgen meer over haar te maken. Bo vendien ben jij hier, dus is het echt niet nodig, dat ik blijf „O, maar ik zalPatricia hield zich zelf nog net op tijd in. Ze kon Isobel op dit ogenblik nog niets uitleggen. En in plaats van „Ik zal binnenkort vertrekken", zei ze „Ik zal jullie beiden erg missen." „Dank je, Patricia! Ik hoop, dat je ons eens in Schotland zult opzoeken. Debora is dol op je, weet je dat?" Patricia mompelde iets van erkentelijk heid en draaide zich om naar Julia, die de kamer binnenkwam. Wat Julia ook had mee te delen, het zou in ieder geval niet meer de aankondiging zijn van een her nieuwd bezoek van Pat! Maar toch bleek er nog een verrassing mogelijk. „Hier is meneer Magerton voor U me vrouw", zei Julia. „Ik heb hem in de stu deerkamer van meneer Michael gelaten. Hij wilde U even alleen spreken." HOOFDSTUK XII „Meneer Magerton?" Patricia keek het meisje verwonderd aan, maar haar stem klonk kalm. „Goed, Julia, ik kom." Even later liep ze de hal door in de rich ting van Michael's studeerkamer, waar Phil op haar wachtte. Hij stond bij de schoorsteenmantel, toen ze het vertrek binnenkwam, en hield zijn handen in de zakken van zijn dinner-jacket Hij bekeek met grote aandacht een schil derij, dat boven de schoorsteen hing. Toen hij haar hoorde binnenkomen, draaide hij zich om en met uitgestrekte handen kwam hij op haar toe. „Phil" Patricia stak ook haar handen uit en drukte de zijne. „Wat is er? Waar om ben je hierheen gekomen?" „Ik wilde je zien. Ik kon niet langer wachten. Wees alsjeblieft niet boos, dat ik hierheen kwam." „Ik ben helemaal niet boos", antwoordde ze. En ze voegde er aan toe: „Het komt er bovendien niets meer op aan, want intussen is de zaak aan alle kanten uit de doeken gedaan." „Bedoel je, dat iedereen nu weet dat jouw huwelijk met hem slechts een fictie was?" „Ja". „Gode-zij-dank!" riep Phil uit, alsof dit voor hem belangrijk was. Hij was er zo door verrast, dat hij vergat haar een ver dere uitleg voor zijn komst te geven. „Wil je niet gaan zitten, Phil?" vroeg Patricia. „En wil je me een verklaring ge ven, waarom je me zo dringend wenste te zien? Ik geloof niet dat er zo heel veel meer tussen ons te bespreken is. Phil ging in een diepe stoel zitten. „Ik begrijp, dat jij het zo ziet," zei hij lang zaam, „en ik neem het je niet kwalijk. Ik wilde je sprekenwelmisschien in de eerste plaats om je mijn verontschul digingen aan te bieden „Verontschuldigingen?" Patricia keek Phil vragend aan. Ze kon zich hem niet goed voorstellen als iemand, die deemoedig zijn verontschuldigingen maakt. „Waar voor? O, ik begrijp hetVoor hetgeen er de laatste keer, dat we elkaar ont moetten, gebeurden?" „Ja, ik heb er nog eens ernstig over een en ander nagedacht, en ik ben tot de over tuiging gekomen, dat ik me als een schoft heb gedragen, door een meisje als jou zo iets voor te stellen. Ik begrijp nog niet, hoe ik er toe kwam. Maar wees ervan over tuigd, dat het niet mijn bedoeling was je te grieven". „Nee, Phil, dat begrijp ik wel. Het is alleen soort dingen denken. Pieker er niet meer over. De fout lag gedeeltelijk ook bij mij, ik maakte het je niet bepaald gemakkelijk. Naderhand heb ik beseft, dat mijn rol als pseudo-echtgenote en mijn gepraat over echtscheidingszaken, alsof het niets was, je een volkomen verkeerde indruk gegeven moest hebben." „Nee, jou treft geen enkele blaam. Je hebt niets gedaan, waardoor ik mocht aan nemen, dat je op mijn voorstel in zou gaan." zei Phil ernstig. „Het was alleen mijn eigen verkeerde opvatting van de zaak." „Goed, Phil". Patricia glimlachte. Hij scheen vastbesloten te zijn alle schuld op zich te nemen. „Laten we er niet verder over piekeren, alles is vergeven en verge ten. Ik vind het aardig van je, dat je spe ciaal hierheen bent gekomen, om je ver ontschuldigingen aan te bieden, ik ben daar erg blij over, want ik vond het alle maal héél vervelend. Maar nu is dat andei-s en behoeven we elkaar dus geen verwijten meer te maken." (Wordt vervolgd).

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Haarlem's Dagblad | 1955 | | pagina 10