Panorama der
wereldkerk
■ft
Prins Rainier was het liefst
in stilte getrouwd
Elke Zaterdag acht pagina's bij pile edities van
Haarlems Dagblad {Oprechte Haar lemsche Courant
België verwacht een
massaal luchttoerisme
in de vakanties
BEDENK ZELF EEN
LEUK VERHAAL
KERKELIJK LEVEN
Bouwen met geloof
Bloemlezing van bijzonderheden
Meer hoogheden
uit Hollywood
dam uit Europa
Overal was de drukte van ieder voor
jaar weer begonnen: op het land, in de
stad en onder de bomen van de bossen.
Ja hoor, de vogels waren aan het bou
wen. Ook als ze geen nieuw nest nodig
hadden waren ze toch druk bezig, want
de oude nesten hadden zoveel te lijden
gehad van de strenge winter dat ze he
lemaal opgelapt en dichtgestopt moesten
worden. Het nest van de familie Mus
bijvoorbeeld onder de pannen van een
bakkerij, waar het al die koude maan
den heerlijk warm was geweest.
„Help toch eens mee", riep vader
Mus op een zonnige morgen in april te
gen zijn vrouw, die een badje nam in
de dakgoot. „Zit niet te baden als een
deftige kanarie. Ga aan het werk".
„Ik denk er niet over", tsjilpte me
vrouw Mus, die de eigenwijste van alle
vogels in de stad was. „Ik heb er ge
noeg van. Ik wil buiten wonen. Laten
we een zomerhuisje kiezen ergens in de
bossen".
Vader Mus zuchtte, want hij wist dat
als zijn vrouw eenmaal iets in haar
hoofd had, je dat er met geen honderd
vette wormpjes of graantjes meer uit
kreeg.
„Maar we hebben het hier toch heer
lijk, probeerde hij, „een warm huis, dat
we weer helemaal nieuw gaan maken,
vlakbij de waterkant waar je de worm
pjes maar voor het oppikken hebt en
iedere week een meelauto, waar altijd
wel wat afvalt. Wat wil je nog meer,
kind?"
„Ik wil naar buiten. De stad verveelt
me. Laat die strootjes maar liggen, we
gaan meteen weg, Voor de middag zijn
we nog in het bos".
Vader Mus liet de strootjes, die hij
die morgen al had opgehaald, treurig
uit zijn snavel vallen. „Goed", zei hij,
„laten we dan meteen maar gaan".
Nog één keer keek hij om naar het
fijne nest onder de pannen, waar ze het
al die maanden zo goed hadden gehad.
Hij hield van de stad, van de mensen
en kinderen, die altijd goed voor hen
gezorgd hadden, van het lawaai en van
de grote meeuwen, die als mussenenge-
len boven hun dak zweefden en soms
wel eens een stuk brood naar beneden
lieten vallen.
Zwijgend vlogen ze met de wind mee
naar de bossen. Telkens als mevrouw
Mus iets zei, deed hij of hij het niet.
hoorde. Hij was echt bedroefd. „Het
schiet al aardig op hè", tsjilpte mevrouw
Mus en ze wees met een vlerk naar de
paarse krokusjes op de bollenvelden.
„Tsjiep", zei meneer Mus. Meer niet.
„Mooi windje, hè", riep ze even later.
„Tsjiep", zei meneer Mus.
„Wat dacht je hiervan?" Voor hij ant
woord gaf, liet ze zich al zakken boven
de boomtoppen van een groot bos. Ze
waren nog niet geland of ze hoorden al
hoe druk het daar was. En gefluit, ge
piep en gekras het leek wel een vo-
gelfabriek. Iedereen was op zijn eigen
manier aan het werk voor zijn nest.
Vader Mus kwam een beetje bij toen
hij die gezellige drukte zag. „Waar wil
je?" vroeg hij aan zijn vrouw, want hij
kreeg echt zin om meteen te beginnen,
als het nou toch moest.
„Tja...." tsjilpte zijn vrouw. „Laten
we eerst eens wat rondkijken. Ze flad-
ze hun kopjes tegen aanlegden. „We
blijven hier", juichte mevrouw Mus
toen ze eenmaal lag. „Het is hier heer
lijk en die kraai heeft niet gezegd, dat
we niet onder de grond mochten".
„Ik ben geen muis", zei haar man met
een gaap en toen sliep hij in. Maar mid
den in de nacht werd hij met een schok
wakker. „Au., au., au!"
Het heerlijke zachte kussentje, waar
ze tegen in slaap gevallen waren, had
zich omgedraaid en was opeens veran
derd in een ding vol naalden, spijkers,
splinters en prikkels. „We zijn beto
verd", gilde mevrouw Mus en een sla
perige stem vroeg in het donker:,.Wie.
is., er., be-toverd? En wat.." Opeens
werd de stem helemaal wakker: „Wat
dóen jullie in mijn hol?"
„Wie bent u?" vroeg vader Mus sna
velklapperend van angst.
„Ik ben de egel en jullie hebt me uit
mijn slaap gehaald. Hoe ver is het
jaar?"
„Het is voorjaar en het is net Pasen
geweest", piepten de mussen.
„Zo., zo", zei de stem, „is het al zó
laat. Nou, dan is het niet erg dat jullie
me hebt wakker gemaakt. Maar wat
kwamen jullie doen?"
„We dachten dat dit een leeg hol
was", fluisterde mevrouw Mus.
„O, nee", zei de egel, „ik ga er dade
lijk op uit om te kijken of mijn verloof
de al wakker is. Als dat zo is trouwen
we nog vandaag en komt ze hier wonen.
Tja, u mag natuurlijk wel bij ons in
wonen, maar als we kinderen krijgen
moet u er uit".
„Nee", tsjilpte mevrouw Mus, „het is
erg vriendelijk van u, meneer egel,
maar wij willen zelf ook kinderen,
dus dat zou te druk worden. Nee,
wij gaan terug naar de stad.
„Heel wijs", knikte de egel, „ik wens
u een goede reis en een mooi nest vol
jonge mussen".
„Dank u, dank u" tsjilpten ze. „Wij
wensen een prettige bruiloft en een
mooi nest vol jonge egels, die net zo
vriendelijk zijn als u".
Met een zwaai van hun vlerkjes scho
ten ze het nest uit en het bos in, waar
het al dag begon te worden. En voor de
zon hoog aan de hemel stond waren ze
al bij het oude nest in de weer met
strootjes en takjes. En niet één keertje
was mevrouw Mus eigenwijs.
MIES BOUHUYS.
Hier is dan weer een beloofde reeks
van vier tekeningen, waar jullie zelf een
verhaaltje bij kunt bedenken. De aar
digste inzendingen zullen wij in een der
eerstvolgende nummers opnemen. Stuur
ons wat je bedacht hebt toe aan onze
bureaus in de loop van de volgende
week. De adressen vind je op de voor
pagina van de krant. Zet op de enve
loppe, links bovenaan: Kinderverhaal
Doe je best en probeer maar eens of je
net zo leuk kunt schrijven als Mies
Bouhuys.
derden en vlogen, hipten en tripten een
uur lang van boom naar struik en van
struik naar boom. Maar er was niets
naar de zin van mevrouw Mus te vin
den. En als er iets naar haar zin was,
dan woonden er al andere vogels.
De zon begon al onder te gaan en nog
altijd hadden ze niets gevonden. Uitge
put van het vliegen en fladderen zaten
ze samen op de tak van een denneboom.
Een zwarte kraai streek vlak boven hen
neer.
„Zoekt u iets" vroeg hij. Mevrouw
Mus wilde al een heel verhaal beginnen,
maar zo gauw de kraai het woord huis
je hoorde, schudde hij zijn kop. „Dat zal
niet gaan. Alle bomen zijn al besproken.
De struiken net zo goed".
„Och kom", tsjilpte mevrouw Mus,
„één klein mussennestje zal er toch nog
wel bij kunnen!"
De kraai schudde opnieuw van nee.
„De beukenstammen buigen door onder
de nesten. En als daar straks nog eieren
en jongen bijkomen.nee mevrouw, het
gaat niet".
„Och zwartjan, wat heb jij daar over
te zeggen?" riep mevrouw Mus brutaal.
„Ka", kraste de kraai, „probeert u
het maar eens. U krijgt hier geen stroo
tje los zonder mijn toestemming". Met
een vloog hij weg.
„Wat moeten we nu?" vroeg mevrouw
Mus. want opeens was ze benauwd. Ze
liet haar man de zaak verder opknap
pen.
„Een schuilplaats zoeken voor de
nacht en morgen bij zonsopgang terug
naar de stad. Misschien heeft nog nie
mand ons oude huis ingepikt", zei hij
flink.
In de bomen waagden ze zich niet
meer. Ze Zochten dus vlak langs de
grond waar het helemaal donker was.
„Hier", riep mevrouw Mus en ze duwde
haar man een hol in. „Moet ik daarin
slapen?' vroeg hij. „Ik lijk wel een
muis".
Maar het hol was heerlijk warm en
ze vonden er een zacht kussentje waar
WANNEER men met iemand in gesprek
komt over kerkelijke aangelegenheden,
valt het vaak op welk een ontstellende
mate van gemis aan kennis op dit terrein
bestaat. Dit kan men in vele gevallen con
stateren, zowel bij hen die bij een kerk
genootschap zijn aangesloten als bij hen,
die dat niet zijn. Van wat nu eigenlijk een
andere kerkformatie, als die waarbij men
aangesloten is, beweegt, weet men maar
al te vaak weinig af.
Geldt dit reeds voor de kerken in ons
eigen land, in veel sterkere mate gaat dit
nog op voor kerkgemeenschappen in andere
landen. Wanneer men er eens toe over
ging in ons land een enquête te houden
met vragen over de buitenlandse kerken,
zou het resultaat zonder enige twijfel pover
moeten worden genoemd.
NEEN, sluiten we de ongetwijfeld aan
wezige gunstige uitzonderingen uit, dan
moet helaas gezegd worden, dat men in ons
land nog steeds veel te weinig oog heeft
voor het kerkelijk leven in andere landen.
Naar onze mening behoeft deze toestand
dringend verbetering. In onze tijd worden
gelukkig op verschillend terrein internatio
nale verbindingen tot stand gebracht. En
hoewel ook op het kerkelijk terrein de con
tacten ongetwijfeld groeiende zijn, is het
toch nog lang niet zo, dat de kerken, ge
trouw aan haar hoge roeping vooraan gaan.
Dit stellende zal het duidelijk zijn dat we
iedere goede poging toejuichen om de be
staande te langzaam verbeterende toe
stand de goede richting te geven. We
zijn dan ook ronduit verheugd over een
onlangs verschenen boek, dat ongetwijfeld
een steentje in de goede richting zal bijdra
gen. We bedoelen „Panorama der Wereld
kerk" (vertellingen uit de Oecumene) ón
der redactie van Tina Keller, dr. H. van
der Linde en N. G. J. van Schouwenburg,
het Boekencentrum in Den Haag.
Het is een echt vertelboek. Een studie
werk is het zeker niet. Na het lezen van
het bovenstaande zal het duidelijk zijn, dat
dit de waarde ervan zeker niet vermindert.
Veertien schrijvers vertellen van allerlei
initiatieven die in delen van de Wereldkerk
plaats hebben. Het gaat om „momentopna
men uit het dagelijks leven van kerken en
christenen in andere delen van de wereld".
Ds. J. J. Buskes Jr. schrijft over zijn
werk in Amsterdam, ds. A. A. Spijkerboer
over het werk van de kerk onder de vluch
telingen. Verder kan men onder meer over
de zending in Parijs, over Grieks orthodox
christendom en over het werk der kerken
in Egypte, Indonesië, Japan, Canada, de
Verenigde Staten en Latijns-Amerika lezen.
WAT betekent het nu eigenlijk in de
praktijk om samen kerk te zijn in een
wereld, waarin men allesbehalve altijd
vraagt naar de leer van de Heer der kerk?
In zijn hoofdstuk „Zending in Europa"
geeft dr. J. L. Klink, remonstrants predi
kant te Utrecht, hiervan een beeld als hij
over het werk van ds. Symanowski, predi
kant-arbeider in Duitsland vertelt. Temid
den van het puin bij Mainz-Kastèl langs de
Rijn is dr. Symanowski na de oorlog begin
nen met de bouw van een groot tehuis voor
arbeiders en studenten. Zelf woonde hij
aanvankelijk in een kippenhok. Toen hij
zijn opdracht kreeg, zei men hem: „Met
geld kan iedereen bouwen. U moet het met
geloof doen." Aanvankelijk slaagde men er
in met behulp van werkkampen van de
Wereldraad van Kerken een noodgebouw
op te richten. Dit betekende gelijktijdig een
schuld van vijftienduizend mark. Gelukkig
bleef financiële steun niet uit.Treffend was
het dat enkele deelnemers aan het werk
kamp een deel van hun spaargeld gaven.
Zo kon worden gewerkt ïian een behoorlijk
gebouw. Duitsers, Amerikanen en Denen
reden zware kruiwagens. Uit vele landen
werkte men samen.
Onder het puin vond men een oorkonde,
waarin stond, dat men de kerk, waar het
puin van afkomstig was, had gebouwd in
de verwachting, dat het gebouw voor
eeuwen zou blijven staan. „Een vreemd
symbool, maar misschien vol betekenis: de
stenen van een verwoest kerkgebouw die
nen voor de bouw van een oecumenisch
centrum en zendingshuis."
In dezelfde bijdrage schrijft dr. Klink in
dit gaarne aanbevolen boek over de toe
komst: „Zal de gestalte der Kerk verande
ren? De stemmen van hen. die zeggen: Mijn
Kerk is de ware Kerk, of: Zie daar is de
Kerk niet, worden soms langzamerhand
wat onzekerder. En velen verheugen zich
in de enkele tekenen van een veranderende
gestalte der Kerk, van een verrassende
openbaring hier of daar van de gemeente
van Christus, waarin het niet meer gaat
om Amerikaan of Duitser, om arbeider of
professor, om Luthers of Hervormd, maar
waarin men elkaar in Christus als broeders
herkent."
7 APRIL 19 5 6
v ■-« S;L..
DEZE MAAND wordt in Monaco het
huwelijk tussen Son Altesse Sérénissime
Zijne Doorluchtige Hoogheid prins
Rainier III uit het huis Goyon de Matig-
non-Grimaldi en de Amerikaanse film
actrice Grace Kelly uit Philadelphia ge
sloten. Op 12 april zal prinses Antoinette,
zuster van de 32-jarige prins, de bruid en
haar rijke aannemersfamilie bij haar aan
komst met het schip „Constitution" ver
welkomen. Antoinette draagt dan nog geen
van de vijftien toiletten, die zij voor de
vierdaagse huwelijksfeesten bij het Parijse
modehuis Lanvin a raison van zestigdui
zend gulden heeft besteld. De eigenares
van dat modehuis is gravin Jean de Polig-
nac, geboren Marie Blanche Lanvin, een
aangetrouwde nicht van graaf Pierre de
Polignac, de vader van Rainier en An
toinette.
OP dinsdag 17 april beginnen de feesten
met een bloemenhulde door de jeugd, de
meisjes gehuld in feestjurken in de lands
kieuren wit en rood, waarvoor ten paleize
satijn en knippatronen gratis te verkrijgen
waren. Tijdens de receptie en het middag
buffet worden twee serviezen gebruikt van
wit porcelein met gouden versiering van
twaalfhonderd stuks elk, speciaal in Li
moges besteld. Een Franse militaire kapel
(driehonderd man) en een Amerikaanse
mariniersband (honderdzestig man) bren
gen een serenade onder de vensters van
het paleis. Folkloristische optochten, koor
zang en ballet worden gevolgd door een
nachtelijke pyrotechnische uitspatting bo
ven de Middellandse Zee.
Uit Monte Carlö bereikte ons deze
prentbriefkaart met de portretten van
Prins Rainier en zijn Amerikaanse
bruid, waarop men tevens de vorstelijke
residentie ziet afgebeeld. Bijgaand arti
kel is een bloemlezing van bijzonder
heden over de voorbereiding van de
bruiloft - meer voor de aardigheid dan
voor de volledigheid.
OP woensdag 18 april wordt het huwe
lijk gesloten door de voorzitter van de Na
tionale Vergadering als ambtenaar van de
burgerlijke stand. Evenals zijn zeventien
medeleden, draagt hij een gloednieuwe
rood-witte sjerp, 's Middags is er een tuin
feest waarvoor alle volwassen Monagasken
zijn uitgenodigd. Antoinette draagt een
japon in de kleuren van de Middellandse
Zee. 's Avonds is er een galavoorstelling
met het Londens Festivalballet in het
operagebouw voor zeshonderd genodigden.
De bruid draagt een witte organza japon,
hoog getailleerd en versierd met borduur
sels van paarlemoer. Over dit extravagante
avondtoilet heeft zij de rood-witte sjerp
van de orde van St. Charles.
Antoinette draagt een japon van rose
kant, waarover een cape van rose en zil
ver gaas. Japon en schoenen zijn gebor
duurd met paarlemoer.
OP donderdag 19 april wordt het kerke
lijk huwelijk gesloten in de St. Nicolaas
kathedraal. Bij het betreden en verlaten
van de kerk wordt muziek van J. S. Bach
op het orgel gespeeld. Voor het vervoer
van de bruiloftstaart, die honderd kilo
weegt, heeft het Hotel de Paris een kar
retje laten maken. De Monagasken kunnen
gratis bioscopen en variététheaters plat
lopen. Deze faciliteit geldt niet voor het
Casino, waar in de gangen extra-speel
tafels gereed staan, 's Middags wordt het
bruidspaar rondgereden in een open auto
en in het stadion gedwongen naar een
voetbalwedstrijd te kijken.
OP vrijdag 20 april begint de huwelijks
reis met het prinselijk jacht Deo Juvante
door de Middellandse Zee. Op woensdag
25 april wordt het paar op audiëntie ver
wacht bij Paus Pius XII. Zij zullen de
Balearen aandoen en waarschijnlijk de
Kanarische eilanden. Er is een uitnodiging
van het Ierland Festival, dat van 6 tot 29
mei duurt.
GESCHENKEN zijn gekomen uit Bor
deaux: wijn op fust en in flessen uit 1929,
het geboortejaar van de bruid; uit Straats
burg: snuisterijen van meisjes die zich de
prins herinneren als luitenant in het Fran
se bevrijdingsleger; uit Michigan: slaap
kamerameublement van de afdeling Grand
Rapids van de vereniging van Amerikaanse
Ieren, die vonden dat een jonge bruid van
Ierse afkomst een tweepersoonsbed toe
kwam. Een Amerikaanse fabrikant, wie
deze historische bijzonderheid blijkbaar
was ontgaan, stuurde een stel schuim
rubber matrassen voor lits-jumeaux. Ver
dere cadeaus: een boekwerk over de plich
ten van man en vrouw in het huwelijk,
verlucht door Benedictijner monniken, van
de geestelijkheid; de twee eerste exem
plaren van het boek „Monaco in zijn
pracht" met bijdragen van vijftien auteurs;
een Rolls Royce van de Nationale Vergade
ring; een antiek stel kostbare schaakstuk
ken van de croupiers van het Casino; een
standbeeld in brons van de sportbond; een
pick-up van de autoclub; een gouden por-
tretlijst ter waarde van dertigduizend gul
den van de Amerikaanse kolonie; een vijf-
tiende-eeuwse kist met noga van Monteli-
mar; lavendel en plattelandsschoeisel uit
het Franse hertogdom Valentinoise.
ALS MEN de persberichten geloven mag,
heeft het geen zin naar Monaco te gaan.
Volgens het algemene commissariaat van
het toerisme te Monte Carlo waren er op
22 maart al geen hotelkamers met bad
meer te krijgen. Toeristen hebben bijna alle
zesduizend kamers besproken. Particulieren
vroegen vijfentwintighonderd francs per
nacht voor een kamer met bad. Persfoto
grafen en filmmensen boden ongeveer vijf
honderd gulden voor raamplaatsen. Een
correspondent van de Volkskrant vernam,
dat men overweegt enkele tientallen be
zoekers te huisvesten in de lege gevange
nis. De dertig cellen hebben warm en koud
stromend water en een schitterend uitzicht
over de Middellandse Zee. De beste raad
die wij u kunnen geven is rustig de krant
af te wachten of naar de televisie te kijken.
Tele-Monte-Carlo zal de plechtigheden
relayeren over het netwerk van Eurovisie,
die in acht landen zes miljoen kijkers kan
bereiken. Het moge een troost zijn dat
april in Monaco de regenmaand is.
JE KUNT alles overdrijven, zelfs demo
cratie: Dit kreeg United Press te horen van
iemand die bevoegd is tot oordelen over de
mening van de Europese aristocratie over
het huwelijk. Ieder is het er over eens dat
de bruid een knap meisje is en dat de
Monagasken zichzelf geluk kunnen wensen.
De overmatige publiciteit heeft echter
terughoudendheid gewekt. Moeder Kelly
heeft een serie artikelen over het leven
van haar dochter in Amerikaanse kranten
laten verschijnen. De Europese koninklijke
huizen hebben, al of niet officieel, laten
weten dat zij geen familieleden zullen af
vaardigen. Diplomatieke vertegenwoordi
gers zullen de honneurs waarnemen.
In hofkringen te Monaco is ontkend dat
Margaret Truman op een gala-avond in
de Sporting Clob zou zingen en het Witte
Huis heeft tegengesproken dat mevrouw
Eisenhower aanwezig zou zijn. De bejaarde
Aga Khan, die toch in Monte Caro logeert,
komt, als hij zich goed voelt. Prinses Mar
garet wil het huwelijk misschien graag
bijwonen, zo schreef de Daily Express: de
aanwezigheid van een lid van de konink
lijke familie zou voor Groot-Brittannië
betere propaganda zijn dan een serie
lezingen onder auspiciën van de British
Council, aldus het blad.
MEN VERWACHT meer hoogheden uit
Hollywood dan uit Europa: onder de hon
derd genodigden van de bruid bevinden
zich David Niven, Cary Grant en Alfred
Hitchcock.
Een van de belangrijkste figuren is de
67-jarige Amerikaanse hofkapelaan pater
Francis Tucker: „Ik ben een huwelijks
makelaar en deze koninklijke verloving is
niet de eerste, waarin ik de hand heb ge
had. Huwelijken tot stand brengen behoort
tot mijn priesterlijke taak. Een groot deel
van de critiek op mij spruit voort uit een
onchristelijke jalouzie op mijn succes. Een
vrouw schreef mij: Wie denk je wel dat
je bent, Raspoetin?" zo vertelde de pater
aan de Sunday Express.
IK HAD er geen idee van dat ik Grace
ten huwelijk zou vragen, zo heeft prins
Rainier aan United Press onthuld. Niet
toen zij verleden jaar mei mijn paleis be
zichtigde en zelfs niet toen ik in december
naar de Verenigde Staten ging. Ik heb
getracht de geruchten tegen te spreken dat
ik de ringen al in mijn zak had. Grace is
nog liever in de dagelijkse omgang dan op
het witte doek. Haar knapheid wordt nog
verhoogd door een innerlijke schoonheid.
Het is moeilijk erover te praten. Ik voel
het meer dan dat ik erover Kan praten.
Het liefst was ik in alle stilte met haar
getrouwd
CARAïBISCH PASSIESPEL
De Nederlandse Stichting voor Culturele
Samenwerking met Suriname en de Neder
landse Antillen heeft aan Albert Helman
(Lou Lichtveld) opdracht gegeven tot het
schrijven van een Caraïbisch Passiespel,
dat zal worden geregisseerd door Edwin
Thomas.
(Van onze correspondent in Brussel)
OP DE „MEIR" te Antwerpen, waar hij
zijn kantoren heeft, hebben wij met da
voorzitter van de Vereniging van de Bel
gische Reisagentschappen, de heer Emila
Wirtz, gesproken. „Het is werkelijk geen
verhaaltje, wanneer ik u zeg dat het toe
risme in West-Europa een grote vlucht
neemt", aldus onze zegsman. „Maar wij
zijn nog slechts aan het begin van een
enorme ontwikkeling van wat ik zou dur
ven noemen het massale luchttoerisme. Dit
jaar charter ik bijvoorbeeld voor eigen
rekening drie vliegtuigen van de Sabena
en twee van de KLM voor massaal trans
port van Antwerpse vakantiegangers naar
Nice en de Balearen."
De winst op deze reizen is gering, maar
de reisagentschappen willen met hun tijd
mee. „Wij moeten massa's goedkoop en
goed transporteren en logeren, want dat is
de formule van de toekomst. In de Ver
enigde Staten is dat reeds volledig het
geval. Men zal toch al gemerkt hebben
dat het niet meer de Amerikaanse miljo
nair is, die naar Europa komt. De dollar
koning komt niet meer naar Europa, hij
gaat jagen op grof wild in Zuid-Afrika of
de Congo, hij wil naar Zuid-Amerika of
naar Azië reizen. Maar de Amerikaanse
arbeider en middenstander zijn het die
naar Europa komen. Hun reis en verblijf
in Europa mogen niet te duur uitkomen.
Wij moeten ons gehele toeristische appa
raat op die „gemiddelde Amerikaan" in
stellen. Geen paleizen van hotels, maar een
kraakzindelijk tweederangshotel, alles in
clusief!"
De heer Wirtz is pas terug van een serie
reizen achter het „ijzeren gordijn"; in
teressante landen, naar zijn opvatting en
ervaring, maar zeer duur. Voorlopig zal
de reis naar Rusland alleen in het bereik
liggen van Europeanen met véél geld. Men
moet rekenen op een goede 3000 gulden
voor een verblijf van drie weken in de
grote Russische steden, zoals Leningrad en
Moskou met name. De musea van Lenin
grad zijn fantastisch: „Ik heb nooit zo'n
prachtige verzameling oude Vlaamse
meesters gezien als men in Leningrad
heeft". De toeristische relaties met Rus
land hebben plaats op bilaterale basis. Met
de bedragen, die door Belgische toeristen
in Rusland worden besteed, komen Rus
sische toeristen naar België en enkele an
dere Europese landen.
„De grote attractie voor de kleine Bel
gische man, die van zijn betaalde vakantie
wil profiteren, is de goedkope reis per
vliegtuig naar die landen, waar ik de zon
kan garanderen", aldus besloot de heer
Wirtz dit gesprek.
DE HEER Constant van Marcke, direc
teur-eigenaar van de rederij Flandria te
Antwerpen heeft ons deze indrukken be
vestigd. Zelf organiseert hij dit jaar een
versterkte toeristische dienst van stoom
boten op Vlissingen en Breskens, vanwaar
deze toeristen of dagjesmensen naar Osten-
de worden gevoerd in autobussen. In 1955
hebben niet minder dan zevenhonderd
duizend Belgen, onder wie veel Brusse
laars, met de Flandriaboten Middelburg en
Veere bezocht. De relaties met Nederland
zijn uitstekend, aldus de heer Van Marcke,
die op de Schelde te Antwerpen een drij
vend restaurant exploiteert. De veralge
mening van de vijfdaagse werkweek in
vele Belgische bedrijven heeft reeds tot
gevolg gehad, dat de passages op zaterdag
twintig percent hoger liggen dan enkele
jaren geleden.
De heer Van de Bijllaardt, directeur
van het ANVV-bureau te Brussel, zeide
ons dat er in België een enorme belang
stelling voor belangrijke culturele mani
festaties in Nederland bestaat Men mag
ook een massale toeloop van Belgische
toeristen naar de „Keukenhof" verwach
ten. Met de Vlaamse Toeristenbond en
Vlaamse Automobielbond en de andere
Belgische toeristische organisaties is de
samenwerking bijzonder prettig, aldus deze
zegsman.
