Sovjet-jeugd
wieden in
met vakantie: augurken
socialistische wedijver
Uitgaan in Haarlem
Ïklklï
Met de filmcamera in „De wereld der stilte
Vlissingen misschien eindhaven voor
enorme passagiersschepen der V.S.
LANGE
STERKE
NAGELS
Vijftig jaar geleden
EEN DAG IN EEN PIONIERSKAMP
Veertienjarige president neemt
op de kampplaats appèl af.
Sovjet II meldt zich voltallig
/•"Hoe is het ontstaan?^
Toeristenreizen uit Amerika voor vijftig dollar
VRIJDAG 17 AUGUSTUS 1956
3
Produktief spel
Dodelijke ernst
Volgens plan
Strakke regie
Huiveringwekkend
Westduits protest tegen
Britse oorlogsfilms
Lufthansa zal in september
vooroorlogs net bevliegen
Dit woord: CEL
Maak geen ruzie niet
ons nieuwe leger!"
Commando-overdracht
Hotelhouder in Rhenen
is boos op de WV
Uit Haarlems Dagblad
van 17 augustus 1906
SVERDLOVSK. Het meer lag diepblauw tussen de heuvels,
waarop donkergroene dennen groeiden. In de late zomermiddag
Honken verre kreten van spelende kinderen, een riem van een roei
boot sloeg kletsend in het water, de vliegen zoemden traag tussen
de bomen en het warme zonlicht viel door een keukenraam, waar
een dikke kokkin stapels dikke boterhammen stond te smeren. Toen
blies iemand, een trompetsignaal en het grote zandige plein tussen
de vriendelijke houten barakken begon zich te vullen met toe
stromende kinderen, lachende jongens en meisjes met bruine ge
zichten. Het was het beeld van een vakantie in een jeugdkamp,
zoals men het overal ter wereld zou kunnen vinden, waar kinderen
uit een grote grijze stad naar buiten trekken om het avontuur te
beleven van bos en water in de zon. Er was één verschil. De kin
deren droegen rode halsdoeken over hun witte bloesjes. Zij waren
„pioniers." Zij behoorden tot de jongste garde van de communis
tische partij van de Sovjet-Unie. Aan de bomen ter weerszijden van
de oprijlaan van het kamp hingen de grote portretten: Marx,
Engels, Lenin, Kroesjtsjev, Boelganin, Malenkov, Mikojan, Kaga-
novitsj en Moloiov keken met uitgestreken gezichten over al die
spelende kinderen heen en er wapperden rode spandoeken in de
wind met „Strijd, voor de wereldvrede," „Pioniers moeten leren,
werken en blij zijn," en „Pionier wees bereid tot de strijd voor de
zaak van de communistische partij."
Op het ogenblik dat ik dat zag, viel de genoeglijke stemming
van mij af, want ik herinnerde mij een soortgelijk beeld
uit nazi-Duitsland. Ook daar waren van die kampen, alleen
heetten de pioniers daar „pfimpfe." Ze hadden ook witte
bloesjes en aardige bruine gezichtjes en ze mochten ook
spelen in bos en hei en dansen en liedjes zingen, eer ze
spelenderwijs trouw tot in de dood zwoeren aan de vlag
van het nationaal-socialisme. Kinderen vinden dat een
heerlijk spel en de goed-geschoolde jeugdleider behoeft
ze er maar nauwelijks bij aan te moedigen. Persoonlijk
vind ik het geestelijke ontucht met minderjarigen en ik
kon niet nalaten dat tegen een van onze Russische bege
leiders te zeggen. Hij keek verbaasd en zei: „Maar wij
voeden gewoon onze kinderen in onze geest op." Toen had
ik hem wel kunnen zeggen, dat de liberale democratie
zoveel eerbied voor de mens heeft, dat zij het verwerpe
lijk acht een kind al aan een politieke overtuiging vast te
klinken eer het de tijd heeft er zelf een te kiezen, doch
ik zweeg maar liever. Men geraakt tot momenten in de
Sovjet-Unie, waarop men moedeloos beseft, hoe diep de
kloof is.
Overigens hadden de kinderen het daar best in dat kamp.
Het waren zoontjes en dochtertjes van arbeiders in. de Oeral-
Mach-fabriek, die hier 26 dagen kwamen doorbrengen voor
negentig roebel (de resterende 62 roebel worden door de vak
bond betaald) en in vergelijking met hun grauwe fabrieks
stad Sverdlovsk moet dit zonnige kamp hen wel het paradijs
hebben geleken. Zij konden er roeien en zwemmen, vissen
en volleyballen en voor regenachtige dagen was er handen
arbeid. Men liet ons vol trots de boetseer-afdeling zien, waar
overigens niet lekker met klei geknoeid mocht worden en
geen vreemde beestjes mochten worden gekneed. De verant
woordelijkheid van de produktieve arbeid wordt er al vroeg
ingebracht. Daarom vulden zij slechte vormen met klei en
als die de bakoven uitkwamen, stonden er meteen honderden
hondjes en paardjes en poesjes in de rij. Uiterst smakeloos,
maar uiterst doeltreffend. En dat vrijelijk uitleven van de
kinderziel is tenslotte maar een van de decadente uitvindin
gen van de Westerse psycho-analytici.
Bij de opvoeding tot produktieve Sovjet-burgers behoorden
ook werk-excursies. Ik las een verslag van zo'n uitstapje
naar een kolchoz, dat een van de jongens voor de muurkrant
had gemaakt. Het begon met: „Wij zijn gisteren allemaal
moe maar voldaan in het kamp teruggekeerd." Dat zou een
twaalfjarige bij ons ook geschreven kunnen hebben, maar ik
betwijfel of zo'n landgenootje van ons niet
aan het gichelen zou zijn geslagen, wan
ner hij de volgende zin had gelezen: „Wij
hebben ons op de kolchoz in brigades ver
deeld en zijn toen in socialistische wedijver
aan het augurken wieden gegaan. Brigade
twee heeft gewonnen." Om zulke dingen
wordt in de pionierskampen van de USSR
volstrekt niet gelachen, want zij behoren
tot de dodelijke ernst en de onwankelbare
zekerheden van 't stelsel, Evenals trouwens
de organisatie van het kamp, die de kin
deren zelf in handen hebben, onder toezicht
van een aantal jeugdleiders van de Kom
somol, de partijbeweging van de rijpere
jeugd.
Het blijft allemaal geheel in stijl. Iedere
barak kiest haar eigen „sovjet" (raad) en
voor het hele kamp is er een soort opperste
sovjet, die vergadert in een kamer met
rood laken op de bestuurstafel en een aan
tal trommels en trompetten, alsmede enige
leuzen en wederom de konterfeitsels van
de Sovjet-leiders aan de muur. Die opper
ste sovjet stelt voor het verblijf van één
zo'n groep van 850 kinderen een „vier
weken-plan" op met een aantal te ver
vullen doelstellingen en aan het eind van
de vakantie wordt dan in een resolutie
ernstig geproclameerd dat die doelstellin
gen met zeker vijftig percent zijn over
troffen. Het mogen dan kinderen van zeven
tot zestien jaar zijn, zij hebben de techniek
al geheel onder de knie.
In eenzame hoogte boven dit alles troont
de president van de opperste sovjet, in dat
geval een levendig kereltje van een jaar of
veertien, die duidelijk de lieveling was van
de jeugdleiders en eruit zag alsof hij al heel
precies begreep dat men met twijfelen in
de Sovjet-Unie niet ver komt. Op hem
rustte de belangrijke taak het kamp-appèl
af te nemen voor ons groepje bezoekers,
dat op een speciaal podium had plaats ge
nomen. De kampjeugd had zich in carré
opgesteld en beurtelings kwam een jonge
tje of meisje met ernstig gezicht naar het
midden, waar het presidentje stond, groette
met de rechterarm voor het gezicht en riep
dan: „tovarisj president, sovjet nummer elf
meldt zich voltallig, 54 kinderen." Kame-
>aad president riep dan heel hard dat het
in orde was en meldde tenslotte het gehele
effectief aan zijn kampleider.
Deze trad vervolgens zelf naar voren om
oen spontane hulde aan de buitenlandse
bezoekers te commanderen, waarbij hij met
'uide bevelen eerst de wereldvrede en ver
volgens de Nederlands-Russische vriend
schap voor enige strak-geregisseerde
vhoera's" in aanmerking deed komen.
Daarna werd volgens plan een ieder de
Sovjet-jeugd met vakantie: onder het alziend, oog
van Marx en Engels.
ontroering te machtig, aardige kleine meis
jes snelden aan en drukten ons bossen
bloemen in de handen, eer zij ons lachend
en blij meetroonden naar een zitje in het
bos voor een kleine zanghulde.
Daar werd in ernst de ontroering mij
haast te machtig. Een man trok een paar
mineur-accoorden uit zijn harmonica en
de ronde gezichtjes van de jongens onder
hun kaalgeschoren hoofdjes en die van de
meisjes, omkranst door vlechtjes, kwam
een trek van toegewijde ernst. Daarna
zongen zij een van die vreemde Russische
liedjes, die net als de ziel van dit volk
zijn, die van mineur naar majeur open
barsten en dan ineens weer terugzwenken
naar mineur, die zachtjes wegglijden en
De pioniers zingen.
dan ineens weer hartstochtelijk opsprin
gen en die de onbestemde tragiek ver
tolken van dit land, dat altijd zoveel beter
heeft verdiend dan het gekregen heeft.
Kamp-appèl„tovarisj president"
(rechts) meldt de kampsterkte aan
de jeugdleider.
Niet juist op Jamboree
LONDEN (Reuter). - Westduitse verken
ners, die de internationale jamboree mee
maken op het landgoed van de Britse ko
ningin te Sandringham in Norfolk, hebben
geprotesteerd tegen de vertoning in de
kamp-bioscoop van de films „The Dam
Busters" en „The Wooden Horse".
De leider van de Westduitse verkenners
heeft verklaard, dat de organisatoren er
in hebben toegestemd, „The Wooden Hor-
se" uit de circulatie te nemen, maar dat
„The Dam Bursters" opnieuw is vertoond.
„Ik geloof niet dat het juist is zulke films
op de jamboree te draaien", aldus de West
duitse leider.
(Van onze correspondent in Bonn)
Met dezelfde gezagvoerder, die in 1935
de eerste geregelde vlucht naar Zuid-Ame-
rika maakte, heeft de Westduitse Lufthan
sa woensdag de lijndienst op Buenos Aires
die bij het uitbreken van de tweede we
reldoorlog in 1939 werd gestaakt hervat.
Voortaan zullen twee maal per week Con
stellations van de D. L. H. de ge
regelde dienst tussen West-Duitsland en
Zuid-Amerika onderhouden. De vliegtijd
bedraagt dertig uur. In 1934 maakte de
toenmalige Lufthansa proefvluchten over
het zuidelijke deel van de Atlantische
Oceaan ter voorbereiding van de lucht-
dienst, die in 1935 tot stand kwam en eerst
met Dornier-vliegboten en later ook met
luchtschepen werd onderhouden. Toen de
dienst in 1939 werd gestaakt, had de Luft
hansa meer dan 500 lijnvluchten op Zuid-
Amerika gemaakt.
Tot de oudste ontleningen aan het La
tijn behoren de woorden waarin de La
tijnse c als k wordt uitgesproken, zoals
keizer (caesar), kerker (career) en kel
der (cellarium). In later tijd werd het
Latijnse cella, waarvan cellarium na
tuurlijk een afleiding is, als: cel overge
nomen.
Met het woord cel of cello, het mu
ziekinstrument, is het een heel ander ge
val. Het antieke Italiaanse instrument
heette: viola. De kleine viola of violino
is onze viool; de violone of zeer grote
viool is onze bas. Van violone is het
verkleinwoord violoncello, het basje dus
of onze violoncel. Wanneer men zegt dat
iemand cel of cello speelt, gebruikt men
alleen de verkleiningsuitgang zonder het
hoofdwoord. Men zegt als het ware: hij
^speelt zo mooi op de „tje". j
TONEEL EN DANS
Vrijdag 17 augustus, Vleeshal, 20.00, 20.45,
21.30 uur: Poppentheater van Jan Nelissen
geeft een uitvoering met de „Koffiecantate"
van J. S. Bach. Tot en met dinsdag 21
augustus.
MUZIEK
Vrijdag 17 augustus, Grote Kerk, 12.0012.30
uur: Beiaardbespeling door Fred, de Nie
uit Leiderdorp. Het programma vermeldt
werken van onder anderen Mozart, Coupe-
rin, Denijn en Hullebroek.
Dinsdag 21 augustus, Grote Kerk, 2021
uur: Orgelconcert door de stadsorganist
Albert de Klerk. Het programma vermeldt
onder meer werken van Sweelinck, Buxte-
hude, J. S. Bach en Hindemith.
Dinsdag 21 augustus, Concertgebouw, 20.15
uur: Concert door het Noordhollands Phil-
harmonisch Orkest onder leiding van Ma-
rinus Adam. Solist is de violist Jean Louis
Stuurop. Gespeeld wordt „Le Chasseur
Maudit" van César Franck, de Symphonie
Espagnole van Lalo en de eerste symfonie
van Bizet.
Donderdag 23 augustus, Openluchttheater,
Bloemendaal, 20.00 uur: Concert door het
Noordhollands Philharmonisch Orkest met
solistische medewerking van de sopraan
Nelly Groenevelt.
Donderdag 23 augustus, Grote Kerk, 15.00
16.00 uur: Orgelconcert door de stadsorga
nist Albert de Klerk. Het programma ver
meldt werken van César Franck, Toebosch,
Pierre du Mage, Cor Kee en van de
concertgever.
Donderdag 23 augustus, Grote Kerk, 20.00
21.00 uur: Beiaardbespeling door Leen 't
Hart uit Delft. Het programma vermeldt
onder meer werken van Mozart, Handel,
Brahms, Beethoven en Bach.
DIVERSEN
Cinema Palace: Iedere ochtend 10.30 uur:
„Hans en Grietje", een Amerkaanse pop-
penfilm in kleuren.
Studiotheater: Iedere ochtend 10.30 uur:
De Amerikaan H. B. Cantor uit New York, president van de Carter Hotels Operating
Corporiation, heeft ook Vlissingen bezocht op zijn rondreis door Engeland en België
om een overzicht te krijgen van de mogelijkheden die havens zouden kunnen bieden
aan toekomstige grote toeristenschepen. Hij is in Milford Haven (Engeland) geweest
en bezocht ook Zeebrugge. Daarna heeft de heer Cantor in Vlissingen zijn visie
gegeven op de mogelijkheden van dit intercontinentale toeristenvervoer. Hij heeft in
de eerste plaats het oog op de Amerikaanse toerist, al zullen zijn schepen ook aan
Europese gegadigden vervoer kunnen bieden. De heer Cantor zeide niet te weten
wanneer er een definitieve beslissing valt. Vermoedelijk is dit over vier maanden
en daarna zal het nog wel twee jaar duren voordat de bouw van de twee schepen
voltooid is. Het gaat bij de uitvoering van zijn plannen om „de kleine man" in
Amerika die Europa op een goedkope manier moet kunnen zien. Cantor heeft
die plannen al twintig jaar. Men is thans aan het zesde ontwerp van uitvoering bezig.
Er waren maar een paar woorden te
verstaan: „Sovjetskaja" bijvoorbeeld, en
„Krasny", dat rood betekent, en die kin
deren zongen dat zo ernstig en gelukkig,
dat men voelde dat zij trots en tevreden
dachten de voorhoede te zijn van hun
grote vaderland en een nieuwe geluks-
droom voor de hele mensheid. Zo zongen
zij, die kleine pioniers, kinderen nog die
niet weten dat men ze van hun vrijwillig
heid heeft beroofd, dat zij geen pioniers
maar gevangenen van die droom zijn.
Daarom liep mij op die warme zomer
middag een koude huivering over de rug.
De heer Cantor wil geen concurrentie
met de bestaande scheepvaartlijnen. De
tonnage van zijn schepen, die „Carter
Peace" en „Carter Goodwill" zullen heten,
is 90.000 ton elk. De „Queen Elizabeth"
meet 83.000 ton. Zij zullen ieder 6000 pas
sagiers kunnen vervoeren met een be
manning van 1350 koppen. De bouwkosten
bedragen honderd miljoen dollar per stuk.
De schepen zijn ontworpen door Vladimir
Yourkevitch, de architect, die ook de
„Normandie" bouwde.
Een enkele reis naar Europa met een
van de „Carter"-schepen zal de Amerikaan
vijftig dollar kosten, maar dit is alleen
99
IN DE DIEPTEN der zeeën, waar het
eeuwig schemer is, daalden in 1948 twee
duikers omlaag van de Franse Onderzee-
onderzoekingsgroep, commandant Jacques
Yves Cousteau en zijn assistent Frédenic
Dumas. Zij brachten een elektrische
lamp mee omlaag, door een snoer met de
oppervlakte verbonden. Dumas richtte zijn
reflector op een rotswand, vijftig meter
onder de zeespiegel. Hij draaide het licht
aan. Voor het eerst rinds de schepping wer
den op dat moment de werkelijke kleuren
van dit gebied zichtbaar. In zij:n boek „De
zwijgende wereld", schrijft Cousteau: „De
lichtbundel onthulde een overweldigende
mengeling kleuren, waarin het rood en
oranje overheersten. Het kon zo van het
palet van Matisse zijn gekomen. Zelfs de
vissen hadden dit niet eerder kunnen aan
schouwen. Waarom waren er hier, waar
niemand hen kon zien, zulke fantastische
kleuren? Waarom overheerste hier het
rood, dat men eigenlijk alleen in de bo
venste lagen goed kan zien? En welke
kleuren zijn er dan ver beneden ons wel
niet, waar nog nooit een wezen heeft kun
nen doordringen?"
DE VRAGEN, die Cousteau hier stelt,
zullen wel nooit beantwoord worden. Ook
de film, waarin hij ons deze wonderbaar
lijke wereld de „Wereld der stilte"
onthult, geeft er geen antwoord op. De film
stelt ons het bestaan van die wereld voor
ogen als een feit. En wanneer wij dat con
stateren, moeten wij meteen en een tikje
spijtig neerschrijven, dat van de verwon
dering van Cousteau, de verbijstering bijna
waarmee hij die kleurrijke schoonheid dei-
diepten waarnam, bijna niets wordt over
gedragen op de toeschouwer. De snelheid,,
waarmee de feiten worden opgediend, de
logica, waarmee wij worden gedwongen
het bestaan van die wereld te aanvaarden,
laat weinig ruimte voor ook maar bezin
ning achteraf over. Wel wekt het begin
van de film de illusie van een ontdekkings
tocht naar het nooit geziene, het grote en
mysterieuze onbekende, maar het drama
tisch accent valt al spoedig niet op de
kennismaking met die fantastische wereld,
het wordt snel verschoven naar de hande
lende mens daarin, naar de wijze, waarop
hij de diepten der zee verovert en zich ver
trouwd maakt met de vormen van het
landschap, de levensmethoden van de be
woners. De vaart, waarmee wij door het
water worden gevoerd als op een scooter,
ontneemt ons de kans verbijsterd te zijn
door wat wij zien. Wij vergapen ons aan
de duikers. De wereld, die zij ontdekken,
wordt door ons nauwelijks mee ontdekt.
DAT IS van één kant misschien ook een
verklaarbaar gevolg van het feit, dat de
films, die vóór Cousteau werden gemaakt,
reeds flora en fauna van het leven onder
de zeespiegel in beeld brachten. Het nieuws
is er dus zo'n beetje af. Doch dat is maar
ten dele waar. Cousteau's film had een
herschepping van de adembenemende ont
dekking" kunnen betekenen. Zijn uitgangs
punt was evenwel anders. Voor hem was
op de eerste plaats belangrijk de expeditie,
welke hij naar de diepzee ondernam. Zelf
schrijft hij in zijn boek, dat hij en zijn
mannen niet doken om films te maken. De
films werden gemaakt om het duiken vast
te leggen. Daarvan draagt „De wereld der
stilte" het stempel. Maar eenmaal hier
van op de hoogte en dus niet meer uit op
filmische ontdekking, kan men zeer veel
genieten van wat Cousteau heeft vastgelegd
en verzameld om de wetenschap te dienen
en af en toe speels, uit louter plezier, heeft
bijeengegaard. En dan treft het dat de
sterkste delen van de film te vinden zijn,
waar de diepten worden verlaten om bo
vengronds een broedende schildpad waar
te nemen, die een bijna menselijke ver
schijning krijgt of weer onder water
een gezonken schip te bezoeken, dat als
een fantoom uit de nevelen oprijst. Het is,
vermoed ik, deze associatie met het men
selijke, de enig op ons gevoel doorwerken
de vergelijkingsnorm, die deze episoden in
de film dramatische zeggingskracht geven.
In alle andere gedeelten, waar de zwij
gende en mysterieuze wereld van onder de
zeespiegel in beeld wordt gebracht, hadden
er geen mensen moeten zijn, had alleen die
wereld ons moeten worden getoond om ons
te overrompelen en verbazen. Want juist
door de afwezigheid van de mens, is haar
leven zo imponerend en staan wij zo hul
peloos tegenover de vragen, die zij over
haar schepping oproept.
Maar misschien is dat ondankbaar tegen
over de thans geschapen mogelijkheid om
in haar geheimen binnen te dringen en ten
minste de vreemde sensatie te ondergaan
van een tocht in een rijk, dat nooit te ont
ginnen is en nooit geheel te doorvorsen. In
zoverre zou ik „De wereld der stilte" een
openbaring willen noemen en de lezer aan
raden zich met de duikers van de Franse
Onderzee-onderzoekingsgroep onder water
te begeven, voorbereid op de vermoeienis
sen van snel wisselende gezichtspunten,
maar ook gereed voor het innerlijk aspect
van dit machtige avontuur, dat in vergelij
king met Disney's groots opgezette natuur
film, geen showeffecten nastreeft, maar
zijn opdracht met verrassend mooie resul
taten getrouw uitvoert. P. W. FRANSE
voor het vervoer. Het eten aan boord kan
gekocht worden in een cafetaria met plaat
sen voor 1500 mensen en een dinerzaal
voor duizend mensen. Drie maaltijden zul
len samen vier dollar kosten. Elk schip
krijgt twee cantines voor zelfbediening en
vier bars en cocktail lounges.
Alle hutten zullen een bad bevatten.
Ook zal er scheepstelevisie in elke hut zijn
waardoor de reizigers alles wat aan boord
gebeurt kunnen gadeslaan. De schepen zul
len door twintig luchtdichte schotten naar
wordt verwacht onzinkbaar zijn. Zij kun
nen omgebouwd worden tot vliegdek
schepen of troepentransportschepen. Ook
de Europeanen kunnen gebruik maken van
deze schepen, maar wanneer zij eenmaal in
Amerika zijn krijgen zij te maken met het
„keiharde" dollarvraagstuk, aldus de heer
Cantor. „Wat de haven betreft: ik neem
mijn plannen en situatietekeningen mee.
Er zouden grote vernieuwingen moeten ko
men wil men mijn schepen kunnen ontvan
gen". De diepgang van zijn schepen is
groot, namelijk 33 voet als de schepen ge
laden zijn. Hij deelde nog mede, dat men
in Engeland heeft aangeboden de schepen
voor hem te bouwen.
Wat de mogelijkheid van een haven
voor zijn schepen in Engeland betreft,
merkte de heer Cantor op, dat een haven
daar natuurlijk het nadeel heeft dat de
passagiers nog door moeten reizen naar
het continent.
BONN (United Press). - Het Westduitse
ministerie van Defensie heeft zich tot de
bevolking der Bondsrepubliek gewend met
het verzoek, geen ruzies te maken met de
soldaten van de pas opgerichte „Bundes-
wehr" over kwesties van defensie en
dienstplicht. Dit is een officiële reactie op
berichten in een aantal (populaire) West
duitse bladen over toenemende botsingen
tussen de bevolking en het nieuwe leger.
Op 4 september zal de bevelhebber der
zeestrijdkrachten, tevens commandant zee
macht Nederland, vice-admiraal F. T.
Burghard, aan boord van Hr. Ms. kruiser
„De Ruyter" zijn functie van bevelhebber
der zeestrijdkrachten overdragen aan de
vice-admiraal H. H. L. Pröpper. In aanslui
ting daarop zal het commando der zee
macht in Nederland worden overgedragen
aan de schout-bij-nacht G. B. Fortuyn.
Vakantieprogramma voor jong en oud.
Lidotheater: Zondagochtend 11.00 uur ver
toning van de operettefilm „Rose Marie".
Zaterdag 23.30 uur nachtvoorstelling van
de film „Vergeef mij", met Raf Vallone.
Luxortheater: Iedere ochtend 10.30 uur op
het toneel vakantieprogramma door Adri
van Oorschot.
Rembrandttheater: Iedere ochtend 10.30 uur
vakantieprogramma met Montagne's
Jeugdvariété. Zondagochtend 11.00 uur
vertoning van de Zweedse film over dieren
in de natuur „Het grote avontuur".
TENTOONSTELLINGEN
Woonhuis Jacobus van Looy: Geopend don
derdags van 1012.30 uur en van 13.3017
uur en zondags van 1417 uur.
Frans Halsmuseum: Nieuwe opstelling van
de regentenstukken van Frans Hals, expo
sitie van poppenhuis anno 1750 met in
ventaris. Het museum is geopend op werk
dagen van 10-17 uur, der zondags van 13-17
uur. Zaterdag 18 en 25 augustus avond
openstelling van 20.30—22.30 uur. Interieur
met kaarsen verlicht.
Teylersmuseum: Schilderijen uit de negen
tiende en twintigste eeuw. Tekeningen
onder meer van Rembrandt, Michel An-
gelo, Claude Lorrain. Geopend op iedere
werkdag behalve maandag van 11-17 uur
en de eerste zondag van iedere maand van
13—17 uur.
Bisschoppelijk Museum, Jansstraat 79: Mid
deleeuwse en latere schilderijen, sculptu
ren, paramenten, kantwerk, handschriften
en munten. Geopend op werkdagen van
10-17 uur, des zondags van 13-16 uur.
Grote Kerk, Grote Markt: Te bezichtigen op
werkdagen van 9 tot 17 uur en op iedere
vrijdagavond van 20-22 uur. Bezichtiging
onder geleide op aanvrage voor groepen
van tenminste vijftien personen.
Tinholthuis, Bloemendaal, Vrijburglaan 17:
Het museum is geopend van maandag tot
en met zaterdag van 9-12 en van 14-16 uur.
Gruquiusmuseum, Heemstede. Historische
stoommachines en grote maquette van Ne
derland met waterstanden en overzicht
overstromingsramp februari 1953. Geopend
van 9-12.30 en van 13.30-17 uur.
Vleeshal. Ter gelegenheid van de Pieter
Langendijkherdenking wordt een tentoon
stelling gehouden „Rendez-vous der Rede
rijkers, vijfhonderd jaar toneel". Geopend
dagelijks van 14-17 uur en 's avonds van
19.30-22.30 uur. Tot 2 september.
Vishal. Tentoonstelling van zesentachtig te
keningen van Vincent van Gogh, dagelijks
van 10-17 uur. Avondopenstelling behalve
op zondagen van 19.30-22.00 uur. Zondags
geopend 1417 uur.
Huis Van Looy: Tentoonstelling van werken
van de schilder A. Paul Weber. Tot en
met 2 september.
Tussen een hotelhouder te Rhenen en de
plaatselijke vereniging voor vreemdelin
genverkeer is een conflict gerezen doordat
de V.V.V. het desbetreffende hotel niet op
de lijst van hotels en pensions in Rhenen
had geplaatst, omdat de hotelhouder geen
lid is van de V.V.V. Voorts zou de V.V.V.,
naar de hotelhouder meent, gasten naar
hotels en pensions buiten Rhenen hebben
gestuurd met de mededeling dat in Rhenen
geen plaats meer was, hoewel zijn hotel
nog kamers beschikbaar had. De hotelhou
der is van plan een kort geding tegen de
V.V.V. aanhangig te maken. Hij wil als
argument aanvoeren dat deze vereniging
wordt gesubsidieerd met overheidsgelden,
en dat de hotels er niet zijn voor de V.V.V.,
maar de V.V.V. er is voor de hotels.
ADVERTENTIE
Schoonheidsspecialiste
Ann Seymour schrijft in
..Woman and Beauty":
„Nagels die breken en splij
ten hebben behoefte aan
een speciale olie, genaamd
NuNale, die onder de nagel
riem doordringt, snelle
groei bevordert en broos
heid voorkomt." Nu ook in
Nederland-ƒ1.80 per flacon.
maakt broze nagels sterk
De laatste hand wordt thans gelegd aan
de forten te Hoofddorp. Men is nog bezig
met het hard maken der paden en ter
reinen, die toegang geven tot de kazerne
en de andere kunstwerken. Spoedig
wordt een begin gemaakt met het 'afbre
ken van de tijdelijke woningen voor de
ambtenaren, die bij de fortifieatiewer-
ken betrokken zijn geweest. In Hoofd
dorp gevoelt men terdege, dat de werk
zaamheden een einde nemen. Vele par
ticuliere woningen zijn reeds ontruimd en
staan ledig. Een blok nieuwe huizen
wacht al geruimen tijd op huurders, zeer
ten nadele van de bouwondernemers, die
zoo koortsachtig gebouwd hebben.
