Hard werken, aardig verdienen, maar
wat brengt de toekomst?
Nederlanders in Indonesië (II)
Vijftig jaar geleden
Denen kiezen vandaag een
nieuw parlement
r
Van dag tot dag
De employé: „Hoe is het nou in
NederlandZijn daar nog kansen
of ben ik te oud
Op de.
<ZPra.atótozl
en
Chinese troepen in Tibet
tot één-vierde verminderd
Prins Makonnen na
auto-ongeluk overleden
Land bouwland kampt met
exportmoeilijkheden
Öost-Duitsland en zijn buur
landen maken zich sterker
Oostduits bewind gaf toe
aan eis van studenten
Maatregelen tegen 122
stakers*ingetrokken
Hoogleraar in het Fries
China protesteert tegen
raketbasis op Formosa
Uit Haarlems Dagblad
van 14 mei 1907
PINS DAG 14 MEI 1957
De basis, waarop de Westduitse minister
van Buitenlandse Zaken, Von Brentano,
zijn beleid wil grondvesten (volgens uit
latingen die hij op het congres der chris
ten-democratische partij te Hamburg heeft
gedaan) lijkt door en door gezond, niet in
de laatste plaats voor het gros der toekom
stige Duitse gezinnen.
Hij stelt zich namelijk op het standpunt,
dat het uit moet zijn met Duitslands stre
ven naar de positie van wereldmacht. Wel
licht is dat voor sommige Duitse voorman
nen een teleurstelling, aangezien het stre
ven naar wereldmacht een voor de hand
liggend politiek ideaal is geweest sinds
onheugelijke tijden, niet alleen voor Duits
land, doch voor vele andere naties. Duits
land echter heeft in deze tijd, nu de wereld
een ander aspect heeft gekregen door de
snelle ontwikkeling van economie en an
dere machtsinstrumenten, het voordeel dat
het slechts te rade behoeft te gaan bij
eigen verleden om te weten, dat streven
naar wereldmacht niet identiek is met de
bevordering van welvaart, veiligheid en
rust der gehele bevolking. Het streven naar
een zo machtig mogelijke positie - nood
zakelijkerwijs volgens een eigendunkelijke
weg en een isolatiepolitiek ten opzichte van
de buitenwereld - kan een interessant en
inspiratief spel zijn van de kleine kring
aan de top, het loopt in de omstandigheden
van vandaag uit op onoverzichtelijke
narigheden van het kaliber, dat Duitsland
aan den lijve kent. Onvermijdelijk zal de
politieke koers op een bepaald moment de
publieke opinie in eigen land moeten bru
taliseren, om naar buiten een vuist te kun
nen maken. Duitsland heeft vele keren een
vuist gemaakt, doch door middel van figu
ren en methoden die het duur heeft moeten
betalen.
Als Von Brentano tot het inzicht is ge
raakt, dat voor Duitsland een betere toe
komst is weggelegd in een vasthoudende
samenwerking met gelijkgestemde landen,
heeft het land een goede voorsprong op
zijn belangrijkste bedreiger, de Sovjet-
Unie, wier buitenlandse politiek nog steeds
lijkt te blijven zweren bij het maken van
vuisten, het zichzelf isoleren en het zich
zelf versterken door brutalisering naar
binnen en naar buiten.
Wanneer Von Brentano er in slaagt, deze
politiek tot de geijkte Duitse politiek te
maken, heeft Europa als geheel een grote
stap verder gezet op het pad der civilisatie
en normalisatie. Als de bron van onrust en
onbehagelijkheid in het hart van Europa
op deze wijze kan worden afgesnoerd, zai
ook eenzelfde bron in Oost-Europa mis
schien op den duur wat milder invloeden
voortbrengen voor de uiteindelijke situatie
in ons oude werelddeel.
De ter ontwapeningsconferentie in Lon
den aan de orde zijnde voorstellen tot in
stelling van zones voor wederzijdse lucht-
verkenning vormen een interessant onder
werp in de reeks der suggesties, die een
toenadering tussen de vijandige polen be
ogen. Interessant betekent nog niet: doel
matig, of zelfs maar: mogelijk doch
aangezien het algemene denkbeeld van
zulke zones door beide partijen wordt ge
accepteerd, moet het toch met meer aan
dacht worden beschouwd dan andere ont
wapeningsplannen, die vaak niet meer dan
propagandafoefjes zijn gebleken.
Er is nog geen enkele reden tot verder
optimisme, ook al niet omdat de gedetail
leerde voorstellen over dit onderwerp aan
beide zijden aanmerkelijk verschillen, zo
dat van een akkoord nog in de verste verte
geen sprake kan zijn.
Het algemene idee echter betekent een
nieuw element in de regeling der poli
tieke verhoudingen, en wel een zeer prak
tisch element. Want wanneer twee elkan
der weerstrevende partijen genoegen ne
men met een regeling die eigen bewegings
vrijheid beperkt en een wederzijdse zelf
beheersing oplegt, spreekt eindelijk in de
internationale discussie de redelijkheid een
woordje mee.
Intussen betekent het instellen van zulke
,verkenningszones" dat door de in de zones
.allende landen een offer aan nationale
■■elfstandigheid zal moeten worden ge
bracht, aangezien zij activiteiten van
vreemde mogendheden boven hun grond
gebied zullen moeten toelaten. Dat zal
speciale moeilijkheden scheppen aan wes
telijke kant, waar de verbondenheid nog
niet ontaard is aan horigheid aan de
sterkste partner. Doch ook Joegoslavië
met name zal niet zonder meer Russische
vliegtuigen boven zijn gebied gedogen,
ook al wordt het in theorie gerekend tot
de sfeer, die door de Sovjet-Unie wordt
beïnvloed.
Een tactische behandeling der bondge
noten en een medezeggenschap van alle
betrokken landen in de uiteindelijke rege
ling zijn factoren, die in het aan de gong
zijnde gesprek over dit onderwerp de be
wegingsvrijheid van Amerika in ieder ge
val strikt beperken tot principiële, alge
mene bevestigingen-onder-voorbehoud.
UITGEVER MAX BROCKHAUS
OVERLEDEN
Max Brockhaus, de oprichter van de be
roemde uitgeverij, bekend bij musici over
de hele wereld, is donderdag verleden
week overleden. Zijn dood werd pas zater
dag bekend gemaakt. Hij werd negentig
jaar.
I
(Van onze reisredacteur)
DJAKARTA. Terwijl ik in de
gloeiend hete auto al lang mijn boordje
had losgemaakt en de transpiratie de
plooi uit mijn broekspijpen dreef, bleven
witte lange broek en wit overhemd, mèt
das, van mijn metgezel voldoen aan het
decorum, dat van de Nederlandse em
ployé in Indonesië vereist wordt. Hij
transpireerde alleen een beetje aan de
slapen en wiste dat in een gewoontege
baar met de rug van zijn hand af. Er
was trouwens al véél gewoonte gewor
den, hij was nu vijf jaar in Indonesië, een
flinke eenvoudige jongen, nog geen der
tig, die vroeger snel carrière zou hebben
;emaakt. Hoe het nu was? „Hard wer
en, een hoop verantwoordelijkheid, een
hoop gedmaar het is wel te har
den. We vermaken ons wel zo'n beetje.
En we verdienen niet zo slecht". Hij
werd er warempel nog een beetje geest
driftig over, „van moeilijkheden over
winnen leer je wat", vergat in het vuur
van zijn betoog haast een gewoontege
baar, de omzipntige boog om een onver
hoeds afzwaaiende betj'ah.... „Nooit
een betjah aanrijden, krijg je de grootste
ellende mee, ze springen je met z'n allen
op je nek". Hij zei ook: „Waar krijg ik
ergens anders een baan, waar ik zó veel
zelf mag beslissen en waar niet een of
andere baas de hele dag in mijn nek
staat te ademen".
Toen keek hij tien minuten stil voor
zich uit. Daarna: „Hoe is het nou in
Nederland? Zijn daar nu nog kansen?
En wanneer vinden ze je te oud? Weet
je, het is hier allemaal wel Heel aardig,
maar hoe lang nog? Dat is het onzekere.
Als ze over vijf of tien jaar de maat
schappij de hals omdraaien, dan ben ik
te oud, dan komen ze ineens allemaal.
En dan zijn er ook nog de kinderen.
Als ik straks mét verlof ga, wil ik toch
eens rondkijken in Nederland naar wat
anders. Alleen zal ik er misschien niet
meer kunnen wennen".
Ziedaar in een notedop de Nederlandse
employé in Indonesië. Met hun vrouwen
en kinderen vormen zy een groep van
omstreeks 18.000 zielen. Zy zitten er by de
olie, in de handel, de cultures of de
scheepvaart. Er zyn er ook nog 2500 (fa
milies inbegrepen) in dienst van de repu
bliek. Zy wonen en werken in Djakarta,
Surabaia, Makassar, Medan, Padang of
op de ondernemingen. In het laatste geval
hebben zij het niet zo gemakkelijk, er zit
ten nog altyd planters in gebieden in
West-Java waar de Darul Islam opper
machtig heerst en waar het Indonesische
leger voor geen geld ter wereld durft te
komen. Niet dat daar groot lijfsgevaar be
staat voor de eenzame administrateur en
zyn vrouw, die haar kinderen zo goed en
kwaad als dat gaat een beetje onderwijs
geeft, maar de „D.I." komt wel op gezette
tyden eten, geld en kleren eisen. Onder
bedreiging met wapens natuurlijk. Er
wordt daar trouwens zo wat iedere nacht
geschoten. Men went eraan, maar het
blyft vervelend.
Ouden en nieuwen
Er zijn onder die Nederlandse em
ployes de „ouden" en de „nieuwen". De
eersten hebben „tempo dulu", de oude tijd,
nog meegemaakt. Hun aanpassing aan de
nieuwe is vaak van licht-ironische zwijg
zame aard. Al houden zij natuurlijk wèl
van het land. De onzekerheid over de toe
komst raakt hen ook minder, zij dienen
de tijd uit, die hen scheidt van het pen
sioen en het huisje in Loosdrecht, waar zij
in de trage hitte van dromen. Het zal die
tijd nog wel duren.
Voor de nieuwen ligt het net anders
om. Zij zijn na de oorlog gekomen, met
de beste bedoelingen en met veel energie,
zij hoefden zich niet om te schakelen, ac
cepteren nu de dagelijkse moeilijkheden
als haast vanzelfsprekend. Maar hun grote
zorg betreft de toekomst, hun pensioen is
nog ver weg, een heel werkzaam leven
lang. En als zij zien hoe de activiteit van
de buitenlandse bedrijven steeds verder
wordt afgekneld, rijst bij hen de kwellen
de vraag of zij niet op drijfzand bouwen.
Zodat in de ochtendschemering op Kema-
joran voor het vertrek van de dagelijkse
K.L.M.-Connie of wanneer de Oranje de
waarschuwing „wegbrengers van boord"
over de haven van Priok doet loeien, men
van de vrienden en kennissen, die verlof
gangers gaan „afdouwen" altijd nog weer
hoort: „Dag mensen. Veel plezier. Zien we
jullie nog terug?" Nu, met dat plezier
schikt het nog al, al gaat er veel kostbare
verloftijd verloren met dat „toch eens
rondkijken in Nederland en het terugzien?"
De K.L.M.-machines van Djakarta lijken
altijd voller dan die naar Djakarta, het
personeelsverloop baart de maatschap
pijen grote zorg, het eindeloos geharrewar
met entry en re-entry visa doet daar nog
een schepje bij.
Geen luxe
Dat was dus de onzekerheid waarvan
die doorsnee-employé mij sprak. „Hard
werken", zei hij verder. Nu, dat gebeurt,
de lange, lieve, hete dag lang voort ploe
teren over de onwaarschijnlijkste obsta
kels. Over niet zo slecht verdienen had hij
het ook. Daar moet men zich geen over
dreven voorstellingen van maken. In luxe
baden doet vrijwel niemand zich, de pas
uitgezondenen moeten zich uitgesproken
beknibbelen, want Indonesië is een duur
Pasar Baru, een van Djakarta's drukste
winkelstraten: Modemagazijn Liberty,
Bata, de Snoeper, de Bijenkorf....
Het lijkt zo Nederlands, het is het zo
weinig.
Uit betrouwbare bron in Katmandoe
(Nepal) is vernomen, dat de regering van
communistisch China heeft besloten een
groot deel van het Chinese leger en het
Chinese personeel, dat op het ogenblik in
Tibet is, terug te trekken.
Dit zou een gevolg zijn van een rege
ling die Tsjoe En Lai onlangs met de Da
lai Lama gesloten zou hebben.
Van de twee divisies met in totaal 50.000
man, die nu in Lhasa gelegerd zijn, zullen
37.000 man worden teruggetrokken.
land geworden. Wonen is het grootste pro
bleem. Er zitten jonge employé's al jaren
in hotelkamers, die zij met anderen moe
ten delen, geen onverdeeld genoegen in de
hitte. En er zijn jonge echtparen, die in
zij het dan aardig ingerichte en nogal
ruime garages wonen. De laatste tijd wor
den er door de maatschappijen overigens
wel huizen en flatgebouwen neergezet.
Uiterst comfortabel. Maar toch een teken
aan de wand. Er hangt in het buitenlandse
bedrijfsleven een zekere liquidatie-men
taliteit, een fiks deel van de winst, die
niet getransfereerd mag worden, wordt
niet meer produktief belegd, maar in ob
jecten die gemakkelijk van de hand ge
daan kunnen worden, als.
De duurte van het leven beknot ook de
bescheiden vermaaksmogelijkheden. Ik
heb eens in een Nedeilands weekblad over
slemppartijen en bandeloosheden gelezen.
De auteur van dat stuk moet wel zwaar
door de muskieten gebeten zijn. Ja, in de
hitte brengt een fles koud bier vaak soel
aas en het „splitje" één vinger whiskey
en een plens soda valt er na acht uur
transpireren op kantoor ook mooi in. Maar
een biertje kost 8 roepiah als men uitgaat
en dus gaat men niet veel uit. Waarheen
trouwens. In Djakarta ritselt het echt niet
van de nachtclubs.
Er is de Britse „box club", innemende
schoolfeestatmosfeer onder een portret
van koningin Elizabeth, en de golfclub.
Voor de weekends de „jachtclub" in Priok,
waar het echt waait en men zich een heel
klein beetje op Kaag of Westeinder kan
wanen. En dan, iets plechtigei-, de „Dja
karta club". Vroeger was dat de sociëteit
„De Harmonie", die in honderd jaar nim
mer haar poorten sloot. Nu staat er bij de
w.c. een bordje „gentlemen" en de biblio
theek heet „library", hetgeen iets inter-
nationaal-neutraler klinkt. Op de buiten
plaatsen rest slechts de „soos", waar de
tijd van rumoerige
feesten en grote rijst
tafels voorbij is. Wel
wordt het kringetje
aldoor kleiner, steeds
minder van dezelfde
gezichten. De ge
sprekken variëren
nauwelijks: „ja, met
Kees heb ik nog
school gezeten, die
Keesje boft als
je naar Padang wordt
overgeplaatst, lekker
klimaatgaan jul
lie nü al met ver
lof.... we moeten
opstappen, baboe
heeft vrijnou,
nog een laatste bier
tje dan".
Geen politiek
Eén ding raken die
gesprekken nooit: de
politiek. Met een zo
uiterste angstvallig
heid mijden de Ne-
dexlanders de interne
politieke aangelegen
heden van hun gast
land, dat zelfs som
mige grotere Neder
landse maatschap
pijen politiek verba
zend slecht geïnfor
meerd blijken. Zelfs
de politieke processen
hebben bij de Neder
landse gemeenschap
in Indonesië een veel
gematigder en ook
geheel andere reactie
ondervonden dan in
Nederland zelf. Dat
de Nederlanders in
Indonesië zich noch
tans niet onder druk
laten zetten, hebben
prof. Drost en de zich
journalist noemende
Willem L. Oltmans
met hun onbezonnen,
ja uiterst kwalijk adres inzake Nieuw
Guinea ondervonden.
Dat er weinig regelmatig vriendschappe
lijk contact met Indonesiërs is, weinig be
langstelling voor de Indonesische cultuur
kan men betreuren maar ook begrijpen.
Dat echter een van de Nederlandse pro
fessorale initiatiefnemers van het Nieuw
Guinea-adres jegens mij de houding van
zijn landgenoten in Indonesië als „mas
sale hysterie" wilde kenschetsen, doet
ernstige twijfel rijzen aan zijn waar
nemingsvermogen en menselijk inzicht.
In de hitte van de dag onder moeilijke
omstandigheden en met een onzekere toe
komst in het verschiet, doet het overgrote
deel van de Nederlanders in Indonesië
gestaag en onopvallend zijn werk. Wat wil
men méér van hen verlangen?
ADDIS ABEBA (Reuter) Prins Ma
konnen, de tweede zoon van keizer Hane
Selassie van Ethiopië, is zondag na een
auto-ongeluk overleden. De Ethiopische
minister van Binnenlandse Zaken, Ded-
jadjmatsj Mausfin Sjillassie, werd bij het
ongeluk ernstig gewond. Het ongeluk ge
beurde zondag op ongeveer 65 kilometer
van Addis Abeba. De 33-jarige prins werd
met een vliegtuig naar de hoofdstad over
gebracht, waar artsen tevergeefs hebben
getracht zijn leven te redden.
(UP) De hertog van Harrar, die vier
zoons had, heeft in Engeland gestudeerd.
In 1954 vei-gezelde hij zijn vader op een
staatsiebezoek naar Nederland. Hij was
de tweede van de drie zoons van de
keizer. De eerste, kroonprins Merid, is
troonopvolger.
(Van onze correspondent te Stockholm)
Als er een volk is dat ontevreden is en
teleurgesteld over de Europese samenwer
king en al die andere integratieleuzen, dan
is het wel Denemarken. Waar elders met
pathos over de Westeuropese markt wordt
gespi-oken, past ieder land toch een pro
tectionistische politiek toe op de invoer
van levensmiddelen en aangezien de Deen
se export voor meer dan de helft uit land-
Aan weerszijden t)an zo'n tropisch sil
houet ligt het heimwee van de Neder
lander in Indonesië besloten. Hij ver
langt naar Nederland en als hij daar
is, verlangt hij naar Indonesië terug.
BERLIJN (Reuter) Parlementaire lei
ders uit Oost-Duitsland, Polen en Tsjecho-
slowakiie hebben na twee dagen geheime
besprekingen te Oost-Berlijn in een ge
meenschappelijke verklaring opgeroepen
tot verdere versterking van de verdragsor
ganisatie van Warschau, met het oog op de
„stelselmatige versterking der N.A.V.O.-
landen". De drie delegaties menen dat, als
eerste stappen om tot ontwapening te ko
men, de proefnemingen met kernwapens
moeten worden stopgezet, waarna er een
verbod op het gebruik van kernwapens
dient te worden uitgevaardigd. In de ver
klaring wordt ook gezegd dat de „be
staande Poolse en Tsjechoslowaakse gren
zen als definitief en onschendbaar" dienen
te worden beschouwd.
De drie communistische parlementaire
delegaties verwelkomen de in West-Duits-
land geuite protesten tegen een mogelijke
kernbewapening van de Westduitse weer
macht.
Tenslotte wordt in de verklaring een be
roep gedaan op de parlementen van andere
Europese landen om samenwerking in een
streven om het mensdom te bevrijden van
de „vrees voor een dood door kernwapens"
en om „gezamenlijk te arbeiden voor het
.verzekeren .van de Europese veiligheid",
bouwprodukten bestaat, wordt het met de
dag moeilijker deze goederen tegen ijzer,
staal, steenkool en benzine te ruilen.
Slechts door lage prijzen is het voor de
Denen nog mogelijk op de buitenlandse
markten bacon, boter, eieren en kaas af
te zetten. Op den duur zal het land echter
op deze manier economisch moeten vast
lopen, temeer omdat de prijzen op de bin
nenlandse markt de ontwikkeling der ex
port-prijzen op de voet volgen. De situatie
doet denken aan de crisisjaren van 1930.
Met dit schrikbeeld voor ogen ijvert
minister-president H. C. Hansen, hoewel
hij socialist is, voor hogere levensmidde
len-prijzen. In een rede op 1 mei herin
nerde hij aan „de tragische les van de
dertiger jarentoen lage prijzen voor
landbouwprodukten en werkeloosheid op
elkaar volgden".
De verschillende partijen laten het volk
op 14 mei met vage beloften naar de stem
bus gaan, omdat het uiterst moeilijk is
met een goed programma voor den dag
te komen. Grote verschuivingen zijn niet
te verwachten, maar een verandering van
twee tot drie zetels is voldoende om het
schip van staat een andere koers te geven.
Op het ogenblik is het Folketing aldus
samengesteld: 74 sociaal-democraten (die
de huidige mindei'heidsregering vormen);
veertienradicaal-liberalen (die de socia
listen dikwijls hebben gesteund en zo
doende met 88 stemmen tegen 87 stemmen
veel konden doordrijven); 42 liberalen (die
volgens hun voorzitter Erik Eriksen er
niet aan denken met de socialisten samen
te werken); dertig consei-vatieven (die ook
niet met de socialisten in een bootje wil
len zitten); acht communisten (die na Hon
garije en een mislukte staking zeker stem
men zullen verliezen); zes belastinghervor
mers (die een soort belasting wensen) en
een vertegenwoordiger van de Duitse min
derheidspartij, die een vaste zetel in het
Folketing heeft.
Een kleine verschuiving is dus voldoen
de om de socialisten, die steeds op een re
geling op bredere basis aandilngen (nie
mand wil graag alleen verantwoordelijk
zijn voor een politiek die tegen de wind in
moet laveren), het regeren onmogelijk te
maken en, zoals in de jaren 1950-1953, aan
kant te zetten. Na de verkiezingen zal de
oude regering echter eerst nog de Britse
koningin ontvangen en als dat feest ach
ter de rug is zal de regering aftreden.
BERLIJN (UP) Een staking van stu
denten aan de Humboldt-universiteit te
Oost-Berlijn heeft ertoe geleid dat een
verbod voor 122 studenten in de veeartse
nijkunde colleges te lopen, omdat hun de
ken naar West-Berlijn was gevlucht, in
getrokken werd. De Oostduitse radio heeft
verklaard dat de studenten „slechts tijde
lijk van collegebezoek waren uitgesloten,
en dat de maatregelen niet permanent be
doeld waren.
De 122 studenten weigerden colleges bij
te wonen toen donderdag andere profes
soren de plaats innamen van Günther
Schützer, de gevluchte deken van de fa
culteit. Toen de stakende 122 studenten
van verdere colleges uitgesloten werden,
staakten de overige studenten.
De Humboldt-universiteit is, vooral
sedert de Hongaarse opstand, voortdurend
een centrum van onrust geweest. Tenmin
ste twintig studenten zouden naar West-
Berlijn gevlucht zijn uit vrees voor ar
restatie.
Paul Laube, de leider der sociaaldemo
craten in Oost-Berlijn, zou volgens de
Westberlijnse afdeling der partij door de
Oostduitse politie gearresteerd zijn. De
S.P.D. is in Oost-Duitsland niet toegelaten
(daar bestaat een „eenheidspartij" van
communisten een aantal vroegere socia
listen) doch Oost-Berlijn is krachtens zijn
viermogendhedenstatus een uitzondering,
al is de activiteit van de S.P.D. er zeer
aan banden gelegd.
Aan de rijksuniversiteit te Utrecht ls be
noemd tot bijzonder hoogleraar vanwege
de Provinciale Onderwijsraad voor Fries
land om in de faculteit der letteren en
wijsbegeerte onderwijs te geven in de
Friese taal en letterkunde dr. P. Gerben-
zon thans wetenschappelijk ambtenaar
eerste klasse aan de rijksuniversiteit te
Groningen.
Telefoneren
De vergadering in het Haagse hotel had
langer geduurd dan voorzien was en omdat
mijn vrouw altijd zegt: „Bel nou even als
je te laat komt voor het eten", spoedde ik
mij, na afloop, naar de telefoniste, die ech
ter in een soort Babylonische spraakver
warring was gewikkeld met de bloembol
len-minnende buitenlandse gasten. Toen
ze mij, tussen een Engelsman en twee
Duitsers door, even te woord kon staan,
verwees zij mij onmiddellijk naar de por
tier, die blijkbaar meer ingesteld was op
het verzorgen van de ordinaire gesprekken
van non-residents. Zijn cabine was echter
geheel gevuld met een topzware dame van
middelbare leeftijd, die in vrij opgewonden
toestand de toeter bekeek, zodat het voor
mij wachten geblazen was. Toen ik ten
slotte de zwaar geparfumeerde cel kon
binnentreden, waren er drie wachtende
heren bijgekomen, die mij met hun blikken
duidelijk „ópschieten, alsjeblieft!" toerie-
pen.
Ik draaide het kengetal, maar reeds bij
het derde cijfer zorgde de investeringsbe
perking van de P.T.T. voor de bezet-toon.
Ik hing weer op en draaide opnieuw
toe-toe-toe-toe, klonk het uit de hoorn.
Tersluiks keek ik naar de wachtende me
nigte, die inmiddels met een bejaarde dame
en een woest uitziende baardmans was
versterkt. Voor de derde maal koos ik
0-2-5-0-toe-toe-toe-toeDe spanning
aan de andere zijde van de celdeur was
voelbaar en ik gaf het maar op. Tenslotte
moet je een beetje sociaal zijn.
Dan maar even onderweg bellen, dacht
ik, en bij het eerstvolgende benzinestation
stapte ik af, liet mijn tank bijvullen en
verkreeg toestemming om het toestel in
het kantoortje te gebruiken. Het was een
met olie en smeer bevuild apparaat, dat
betere dagen gekend moest hebben want
de verschillende onderdelen werden met
isolatieband bij elkaar gehouden, terwijl
de nummerschijf slechts hortend en sto
tend de noodzakelijke omwentelingen bleek
te kunnen maken. Toch kreeg ik de zoem
toon van Haarlem en nadat ik mijn eigen
nummer had gedraaid zei een schorre
mannestem:
„Met café De Roskam".
Daar ik met grote zekerheid wist, dat ik
mijn vrouw daar niet behoefde te zoeken
belde ik, na enige gemompelde veront
schuldigingen, af en begon van voren af
aan. Zorgvuldig koos ik de nummers, kra
kend en steunend draaide de kiesschijf en
toen zei een schelle vrouwenstem:
„Met café De Roskam".
De inmiddels binnengekomen pompbaas
keek op de gesprekkenteller en zei: „Da's
negentig cent, meneer". Ik gaf hem maar
een gulden, want hoe kon ik bewijzen, dat
ik niet juist met café De Roskam had wil
len spreken over de leverantie van bier
viltjes of biljartballen?
Mijn horloge vertelde mij, dat het gezin
inmiddels de handen ging wassen, vóór
tafel. Een halve kilometer verder was een
Chinees eethuis en, hoewel ik niet de min
ste behoefte had aan Bami Goreng, ging
ik er binnenIk bestelde een tonic en vroeg
naar de telefooncel. Deze was spoedig ge
vondenj maar de deur werd geblokkeerd
door een cholerische heer, die met een
vuurrood gelaat en druk gebarend naar
het buffet stond te roepen:
„Hij staat op het woonhuis, hij staat op
het woonhuis!!! Ik moet Rotterdam heb
ben en ze zetten-em aldoor op het woon-
hxiis; hé daar, ober, Rotterdam moet ik
hebben, dringend, en hij staat op het
woonIk rekende de tonic af en ver
trok.
Sommige nachtmerries beleef je in wa
kende toestand.
Thuis vond ik mijn vrouw aan een ont
luisterde tafel.
„Het eten is verpieterd", zei ze verwij
tend, „bel dan ook eens even als je te laat
bent".
Am. de Vita
HONGKONG (AFP) Het communis-
tisch-Chinese ministerie van Buitenlandse
Zaken heeft in een verklaring het legeren
van een met raketten uitgeruste Ameri
kaanse eenheid op Formosa een „aanvals-
daad" genoemd. Volgens „Nieuw-China"
zegt het ministerie in de verklaring dat de
Amerikaanse regering, „die aanhoudend
een politiek van agressie jegens China
voert, welke leidt tot verhoging der span
ning in het Verre Oosten, thans een nieuwe,
uitdagende handeling heeft verlicht, waar
over regering en volk van China zeer ver
ontwaardigd zijn en waartegen zij krachtig
protesteren."
(ADVERTENTIE)
De nieuwe en moderne TRANSROID KUUR
geeft langs HYGIëNISCHE weg direct
verlichting van pijn, jeuk, gevoel van bran
derigheid, obstipatie en andere nare klach
ten. Tenzy Uw arts anders voorschrijft:
Eenvoudig één tablet met een slokje water
INNEMEN
voor elke maaltijd, gedurende vier dagen en
de onaangename verschijnselen verdwijnen!
Bovendien normaliseert de in TRANSROID
aanwezige lichte laxans de darmwerking,
waardoor eventuele herhaling wordt tegen
gegaan.
HERVINDT U ZELF door TRANSROID
Hygiënisch.. Gemakkelijk.. Snelwerkend
Kuurverpakking van twaalf tabletten bij alle
apothekers en drogisten verkrijgbaar.
Transchemie N.V., Keizersgracht 702, A'dam
DE BILT. Op 12 Mei is de tempera
tuur alhier tot bijna 30 graden Celsius ge
stegen. De maximum-temperaturen te
Den Helder, Groningen, Vlissinigen en
Maastricht waren respectievelijk 28, 31, 32
en 32 graden. Sinds de oprichting van het
Meteorologisch Instituut is een zoo hooge
temperatuur in de eerste helft der Mei
maand niet waargenomen. De hoogste was
bijna 32 graden op 28 mei 1892,
