Golden Fiction
Constructiever
NEDERLAND EN INDONESIË (SLOT)
Vijftig jaar geleden
Maar alleen wanneer wij het
verleden kunnen vergeten
Van dag tot dag
ewooo
Onder ons
gezegd...
toch maar liever
Indische
Nederlanders
Onrechten
Om
Radioactieve neerslag
Lord Salisbury veroordeelt
Brits buitenlands beleid
Principe van goede trouw
wordt ondermijnd
Einde
Laatste kans
Zelfcritiek gevraagd
Emoties overboord
I l
fOp de
^Praatótoel
Mao neemt uitnodiging van
collega Vorosjilov aan
Suikerbrand op Cuba
Uit Haarlems Dagblad
van 28 mei 1907
ÜIInöjJAO dü MEI 1957
O
Minder bekendheid dan Moederdag, Va
derdag en Sinterklaas heeft wellicht de
Vrijgezellendag, die op 30 mei wordt ge
vierd. Dat komt natuurlijk omdat de han
del er weinig brood in ziet. Welke relaties
van vrijgezellen moet men met reclame be
werken om hen tot het kopen van present
jes te stimuleren?
„Geef uw vrijgezel een scheerapparaat!"
is een slagzin die nergens op slaat. Trou
wens, de Vrijgezellendag is niet een feest
van geven en nemen ter verhoging van de
gezelligheid, doch een ernstige zaak, die in
de eerste plaats de saamhorigheid der vrij
gezellen in een sociale strijd tot uitdruk
king brengt.
Die sociale strijd is helaas hard nodig.
In Krasnapolski te Amsterdam zal op He
melvaartsdag een congres worden gehou
den. De ongehuwden zitten sociaal in ons
land in een hoek waar zware slagen vallen,
onrechtvaardig zware slagen, vergeleken
bij de klapjes die gehuwden met of zonder
kinderen te verduren krijgen. Twee zeer
belangrijke grieven worden voortdurend
door de ongehuwden onder de aandacht
van de overheid gebracht, voorlopig zonder
noemenswaardig succes: in de eerste plaats
de onevenredig hoge belasting, ten tweede
het volslagen gebrek aan medewerking tot
het verkrijgen van woongelegenheid.
Wat de belasting betreft: een vrijgezel,
die bijvoorbeeld 3000.per jaar verdient,
betaalt 126 percent méér belasting over dit
inkomen dan een gehuwde zonder kinde
ren. Als hij 9000.verdient, is dat per
centage 165. Hoe hoger de inkomens, hoe
minder ongunstig de verhouding wordt,
doch bij 20.000.is het altijd nog
100 144,4.
De zware belasting op het ongehuwd zijn
dateert uit de bezettingstijd en werd „uit
gevonden" door Mussolini, die in Hitier
een vaardige navolger vond. De Duitsers
voerden haar ook in ons land in, doch de
Nederlandse overheid heeft er na de be
vrijding nog een schepje op gedaan.
Waarom? Dat is een vraag die niet met re
delijke argumenten kan worden beant
woord.
Wat de huisvesting betreft: geen plaat
selijke huisvestingsautoriteit is bereid te
erkennen, dat vrijgezellen recht op woon
ruimte hebben. Zij worden overgeleverd
aan onderverhuurders en kamertjesmel
kers, die „gemeubileerd" verhuren en daar
bij niet aan prijsvoorschriften zijn gebon
den. Dat maakt voor de ongehuwden het
leven naar verhouding veel duurder dan
voor gehuwden, terwijl zij niet profiteren
van sociale vergoedingen waaraan zij mee
betalen.
Het congres in Amsterdam is niet over
bodig, en het roeren van de grote trom,
teneinde de aandacht op deze misstanden
te vestigen, evenmin.
Vandaag is het 25 jaar geleden, dat de
verbinding tussen Noordholland en Fries
land dwars over de Zuiderzee tot stand
kwam door middel van de Afsluitdijk, een
waterwerk dat als een monument van Ne
derlandse kundigheid kan worden be
schouwd.
De daad van deze ingrijpende dijkbouw
volgde op vele woorden en vele twijfels,
vele plannen en ontelbare bedenkingen.
Het is voor ons thans een uitgemaakte
zaak, dat dergelijke waterwerken tot de
volkomen betrouwbare mogelijkheden be
horen en dat het nationale belang ervan
rijkelijk opweegt tegen de kosten. Doch
wanneer men aan de andere kant van het
tijdsbestek staat, met een ongewisse en on
berekenbare toekomst voor ogen, die ver
vuld is van onbekende factoren, dan eist
het besluit tot uitvoering moed, visie en
fantasie.
Deze drie dingen hebben onze voorvade
ren op sommige momenten met bewonde
renswaardige besluitvaardigheid opge
bracht. Wij danken daaraan talrijke voor
zieningen in ons land, die een onbereken
baar nut hebben afgeworpen. De afsluiting
van de Zuiderzee en de daarbij ontworpen
en reeds grotendeels uitgevoerde inpolde
ringen waren groteske denkbeelden op het
moment dat zij opkwamen in de gedachten
van enkelingen. Zij waren fantasieën, ont
sproten aan breinen die hun tijd vooruit
waren en zij werden aangepakt door men
sen met moed en visie.
Wij Nederlanders, Europeanen, wereld
burgers, zijn afhankelijk van enkelingen.
Enkelingen die ons gegeven worden als een
avant-garde naar de toekomst, mensen
met verbeeldingskracht van groots allure,
die over hun tijd durven heenkijken en de
moed hebben af te rekenen met eigentijdse
öekrom pen heden
Ieder moment in de geschiedenis vraagt
iaden voor de toekomst. Ook dit moment.
Eaten wij de enkelingen die tussen ons op
staan met profetische visie op welk ter
rein des levens ook niet met laatdun
kende twijfels omringen, doch ernstig
overwegen of wij hun geen eerbied en hulp
verschuldigd zijn. Want er komt niets
groots tot stand zonder de fantasie van het
ongewone.
Is niet veel van wat wij thans als ge
woon beschouwen, eens verbazingwekkend
en ongewoon geweest?
TOKIO (Reuter) De metingen die in
Japan verricht worden sedert de Britse
kernproef op Christmas Island, hebben
aangetoond, dat de radio-actieve neerslag
uiterst gering
(Van onze correspondent in Londen)
Lord Salisbury, tot voor kort de re
geringsleider in het Hogerhuis, die de
regering heeft verlaten wegens onenigheid
over de Britse politiek ten opzichte van
Cyprus en Egypte, is het oneens met pre
mier MacMillan, dat een gedeeltelijke boy
cot van het Suezkanaal door slechts enkele
landen waardeloos zou zijn. Volgens Salis
bury zou dit, integendeel, een aanzienlijk
moreel effect hebben gehad. Wij zouden
hebben getoond, dat wij de grootste waar
de hechten aan het beginsel van goede
trouw tussen de volken, dat thans is on
dermijnd. Op deze manier zouden wij
hebben herwonnen, dat wij nu verloren
hebben, namelijk het morele leiderschap
van de wereld, waarvoor de Verenigde
Staten terugdeinzen, zo zei hij in het
Hogerhuis.
Salisbury, die tot voor kort, evenals zijn
beroemde voorvaderen, de Cecils, groot
gezag in de conservatieve partij had en
die met Churchill door koningin Elizabeth
geraadpleegd werd bij de benoeming van
MacMillan als minister-president, zei dat
hij in zijn politieke loopbaan, die volgens
hem nu ten einde is, de les had geleerd,
dat slechts een vastberaden en consequen
te buitenlandse politi--'- kans op slagen
heeft. Door ons inbind i ten opzichte van
Makarios en Nasser krijgen andere landen
het gevoel, dat wij altijd bluffen, hetgeen
het oorlogsgevaar alleen maar naderbij
kan brengen. De grootheid van een land
aldus Lord Salisbury hangt niet af
van zijn omvang of rijkdom, maar van de
bereidheid ter wille van beginselen mate
riële offers te brengen. Volgens Lord Sa
lisbury is uit een onlangs gehouden opinie
onderzoek gebleken dat 64 percent van de
ondervraagden voor verdere boycot van
het Suezkanaal was en slechts 28 percent
ertegen.
Sallarisverhoging in Hongarije
De Hongaarse regering heeft zaterdag
besloten, de salarissen van ambtenaren
met tien tot dertien percent te verhogen.
Rechters en openbare aanklagers krijgen
een salarisverhoging van twintig percent.
ADVERTENTIE
4
O
Een gulden genieting voor 90 cent
(Van onze reisredacteur)
„Wanneer" zei de Indonesische arts en hij liet voor een moment de uit hoffe-
lijkheid geveinsde instemming varen, die gesprekken met Indonesiërs zo vaak
aan de oppervlakte houdt, „wanneer zal Nederland ooit de eeuwige schoon
moederverhouding laten varen? Wanneer zal het ophouden, hier rond te spieden
of de boorden van het lieve zoontje nog net zo netjes gestreken zijn als vroeger,
of de baby soms in de rommel ligt, of er wel genoeg vitaminen in het eten
zitten? Begrijpen jullie niet dat wij daar dol van worden juist ómdat wij heus
wel weten, dat die baby een beetje in de rommel ligt? Jullie houding is vroeger
altijd geweest: „Kijk, dat moet je zo doen. Zal ik het je eens voordoen?.
Ach, laat ik het zelf maar doen!" Het liefst zouden jullie het nog zo inrichten.
En als wij obstinaat zijn en zelf onze eigen fouten willen maken, dan lopen
jullie als echte schoonmoeders met bitse gezichten rond. De experts van rechts,
dè „Indiëkenners", zijn vol triomfantelijke hoon. En de mensen van links, „de
vrienden van Indonesië", zijn al even verontwaardigd, omdat wij na onze onaf
hankelijkheidsstrijd niet de zindelijke gcluksrecepten van de Partij van de
Arbeid hebben opgevolgd, waardoor zij nu een beetje in hun hemd staan. Kan
er bij jullie dan niemand meer een „onbelaste" houding vinden, niemand wer
kelijk de wereldwijsheid opbrengen om ons te plaatsen in de categorie waar wij
thuishoren: die van de jonge staten met al hun problemen en nationalistische
kinderziekten, arm en irritant, maar trots en overgevoelig op onze souve-
reiniteit?"
Dat was openhartige taal en hij ging
nog even verder: „Jullie koloniale beheer
was misschien uitstekend, maar in jullie
na-koloniale beleid zün jullie voor het
grote gebaar te klein gebleken. Jullie durf
den niet los te laten, bleven krampachtig
papieren banden plakken: zware unies,
lichte unies. R.T.C.-overeenkomsten, pa
pier, papier, papier".
Duidelijke taal, die uitspraak, hetgeen
vele Indonesiërs voelen en die enige over
denking waard is nu de verhouding tussen
Nederland en Indonesië erger in het slop
zit dan ooit tevoren. Alle papieren banden
zijn verbroken, er resten zelfs niet meer
de normale betrekkingen tussen twee soe
vereine staten. Niet alleen zjjn er geen
hoge commissariaten meer, maar zelfs
geen ambassades. Nederland en Indonesië
worden nu wederzijds gerepresenteerd
door „ongenoemde diplomatieke vertegen
woordigingen". President Sukarno die
eens zei: „Van nu af aan zijn de Neder
landers onze geëerde gasten", lanceert
thans het ene anti-Nederlandse dreige
ment na het andere, onze eigen beminne
lijke minister van Buitenlandse Zaken lijkt
een bezemsteel te hebben ingeslikt wan
neer hjj het woord Indonesië verneemt.
Zal deze miserabele toestand voort
duren? Dat hangt van veel af. Ik heb eer
der uiteengezet dat verbeteringen der be
trekkingen onwaarschijnlijk lijkt, zolang
het in de huidige bewindslieden be
lichaamde destructieve nationalisme in
Indonesië hoogtij viert. Maar ik heb ook
aangeduid dat er constructiever krachten
in verrassende sterkte nog wel doen
de zijn, daar verandering in te brengen.
Wanneer dat lukt en het lijkt vroeger
of later onafwendbaar slaat het uur
van Nederlands laatste kans om een ge
zonde verhouding met Indonesië tot stand
te brengen. Maar eer iemand zich illusies
zou willen maken, dient te worden gesti
puleerd dat:
a. Een gezonde verhouding tussen Ne
derland en Indonesië niets, maar dan
ook niets meer kan zijn dan de nor
male, gangbare betrekkingen tussen twee
volkomen vrije en soevereine staten met
eerbiediging van elkanders gerechtvaar
digde belangen en wensen, zonder eniger
lei bijzondere band.
b. De eerdergenoemde constructieve
krachten een Hatta en de jonge kolo
nels en autonomisten die hem in het zadel
willen helpen ons allerminst om de hals
zullen vliegen, wanneer zij aan het bewind
zijn gekomen. Zij zijn volstrekt niet pro-
Nederlands, zij zijn slechts gematigder en
reëler.
Punt a. vraagt weinig toelichting. Mis
schien zal men tegenwerpen dat er toch
grote Nederlandse zakelijke belangen als
mede culturele restanten in Indonesië lig
gen, die speciale overeenkomsten ver
langen, dat er in Nederland zelfs een re
servoir van deskundigheid bestaat, dat ten
behoeve van Indonesië zou kunnen wor
den gebruikt. Welnu, ik geloof dat die
Nederlandse zakelijke belangen niet met
papieren garanties kunnen worden be
schermd, dat zij slechts kunnen worden
gecontinueerd wanneer en zolang het In
donesië duidelijk is, dat dit Nederlandse
bedrijfsleven in eerste instantie de Indone
sische economie ten goede komt. Wat de
culturele invloeden betreft en het is
vleiend te merken dat zoveel Indonesisch
intellectuelen Nederlands gevormd zijn er
ook onder elkaar Nederlands spreken -
de beste manier om ze om hals te brengen
is, ze met officiële stimulansen op te drin
gen. En deskundige bijstand kan slechts
wortel schieden wanneer de Indonesische
Wederpartij er uit werkelijk gevoelde be
hoefte om v raagt.
Punt 'b. impliceert, dat het bereiken van
normale betrekkingen met Indonesië, in
dien de constructieve krachten aan het be
wind zouden komen, weliswaar mogelijk,
maar niet gemakkelijk zou zijn. En daar
raakt men het tere punt van de Nederland
se houding jegens Indonesië, daar moet
men de critische objectiviteit, die men zo
gaarne op vreemde landen toepast, tegen
over zichzelf betrachten. Hetgeen lastig is,
want geen probleem wordt door ons Ne
derlanders al is het vaak onbewust
zo subjectief bekeken als het Indonesische.
Herinneringen, idealiseringen, ressenti
menten, rancunes en desillusies kolken ei
rond in een pot vol emoties. Ook bij de
wederpartij trouwens. Maar aangezien wij
moeilijk de Indonesische houding kunnen
veranderen, zullen wij ons ertoe moeten
bepalen ons eigen standpunt onder de loep
te nemen.
Welnu, uitgaande van het feit, dat wij
slechts als volkomen vrije en soevereine
staten tot normale betrekkingen kunnen
komen, zullen wij moeten proberen ook
politiek schoon schip te maken, het
verleden en de daarbij behorende emoties
definitief te vergeten. Men zou van som
migen willen vragen, de naam Nederlands
Oost-Indië voorgoed op te bergen in de
allerachterste klapper van het geestelijk
archief. Want alles dat uit die hoek komt,
wekt in Indonesië een gevaarlijke ketting
reactie van bedenkelijke associaties:
RijkseenheidWesterlingrepubliek
Zuid-MolukkenDoor de Eeuwen
trouwsnode plannen tot terugkeer,
die de Indonesiërs op hun achterste benen
drijven en „subversief complot" doen
roepen.
Hun overgevoelige achtex-docht op dit
punt mag overdreven zijn, zij bestaat. An
dere Nederlanders, die teleurgesteld zijn
omdat hun voormalige Indonesische vrien
den, na dankzegging voor de verleende
>X<XOCCCO>3CCCCCOOOCCODDC0030C<X>COCCCCOCOCOCXXXXX>OCCOCC'.
'i In mijn artikel over de Indische Ne- ft
g derlanders maakte ik enige opmerkin- 8
gen omtrent een in Nederland gevoerde 8
C actie te hunner behoeve, die verduide- 8
8 lijking nodig hebben. Mijn bedenkingen H
tegen de politieke aspecten ervan golden
g niet de actie van de stichting „hulp aan
8 landgenoten in Indonesië". Voor deze
was de kwalificatie „prijzenswaardig"
bedoeld. Mijn bedenkingen richtten zich
tegen degenen buiten deze stichting,
die uit wrok jegens Indonesië en poli
tieke afkeer van de Nederlandse rege
ring de moeilijke positie van de Indi
sche Nederlanders schromelijk hebben
opgeblazen. Hetgeen iiiët wegneemt dat
de situatie van de Indische Nederlan- g
ders in Indonesië - zoals ik trouwens o
al schreef - inderdaad veelal benard is. 8
Naast de hulp, die de Nederlandse rege- g
ring hen verstrekt, is er inderdaad 8
ruimte voor particulier initiatief ter 8
leniging van hun nood. Degenen die dit'i
loffelijk streven willen steunen, her-
inner ik aan het gironummer van de 8
stichting „Hulp aan landgenoten ine
Indonesië". Het is: 308.
9 8
XXXXOCO CCODOOC>DOCOrX>XOCODO~OOCCOCOOCCOOCOOCOC<
hulp bij de verkrijging der onafhankelijk
heid, hun eigen weg zijn gegaan, zou men
erop willen wijzen, dat ook de best be
doelde adviezen voor een zo juist mondig
gewordene naar voogdijschap rieken.
Alle Nederlanders zullen tenslotte moe
ten streven naar een werkelijk „onbelaste"
houding, waaruit men niet anders, vooral
niet heviger, reageert op de gebeurtenis
sen in Indonesië dan op hetgeen in soort
gelijke andere landen geschiedt. Die hou
ding zal zich ook moeten weerspiegelen
in het regeringsbeleid. Op dit stuk zal het
met name overweging verdienden om, zij
het dan node, ten dele afstand te doen van
het grote reservoir van plaatselijke ken
nis, dat belichaamd is in de oud-bestuurs
ambtenaren, die zowel op het ministerie
van Buitenlandse Zaken als op onze diplo
matieke posten daarginds in grote mate
het beleid bepalen en uitvoeren. Want de
prijs voor die kennis is onafwendbaar een
zekere „belastheid". Zeker zou het voor
eventuele nieuwe contacten de beste start
zijn, met nieuwe onderhandelaars aan ta
fel te komen, met uitverkorenen op grond
van hun diplomatieke gaven, en niet van
hun kennis omtrent het verleden.
Nu er in Indonesië grote veranderingen
mogelijk lijken, dient Nederland zich in de
restex-ende tijd op die mogelijkheid ge
ducht te px-epareren.
Beeld uit het verleden, dat voor velen
moeilijk te vergeten zal zijn.
Gedachtekracht
Het is begonnen toen onze meester in
de klas vertelde over de Kaninefaten,
mensen, die, wanneer ze trek begonnen te
krijgen, een Kennemer duinkonijn gingen
vatten met hetzelfde gemak waarmee onze
Vlaamse broeders tegenwoordig een pot-
teke bier vatten. Zo zei de onderwijzer.
Op mijn kinderlijk gemoed maakte dit
een diepe indruk. Het was dus mogelijk,
zonder fret of schietwerktuig konijnen te
vangen. Door ze eenvoudig te pakken.
Deze gedachte heeft mij nooit meer los
gelaten en mijn leven lang heb ik geëx
perimenteerd met het zittende wilde
konijn. Over deze proeven, die vanzelf
sprekend alleen maar uitgevoerd kunnen
worden als niemand er bij is, zal ik hier
voor 't eerst iets publiceren.
Ik ben begonnen op de eenvoudigste en
meest voor de hand liggende manier: het
beest benaderen zonder dat het mij zag
bewegen. Een dier gaat niet op de loop
voor een rustig beeld, wel voor een bewe
ging of een geur. Ik bewoog mij dus on
zichtbaar langzaam naa,r hem toe, net als
bij het spel omkijkertjeNa jarenlange
oefening kon ik het bij tegenwind brengen
tot twee meter achttien. Mijn arm was
toen acht en vijftig centimeter. Er bleef
een gaping van één m.eter zestig.
Deze gaping bleek niet meer te verklei
nen. Ik moest mijn methode dus verande
ren.
Steeds had ik gezien dat konijnen tal van
andere dieren, fazanten, vee, hazen, onbe
vreesd vlakbij zich lieten komen. Ik ging
er nu toe over, in plaats van bewegingloos
te schijnen, de bewegingen van zulke die
ren te imiteren, gedroeg mij als een gra
zend schaap, een huppende haas. Nu moest
ik dubbel op mijn hoede zijn voor mede
mensen. Zij hadden mij voor gek aange
zien of, in het geval van de haas, bij goede
imitatie misschien doodgeschoten.
Deze methode bleek een groot succes.
De gaping werd tot één meter tien terug
gebracht, waarbij wel in aanmerking moet
worden genomen dat mijn arm. ondertus
sen de volwassen lengte van vijf en zestig
centimeter had bereikt. Ik denk dat de
geur mij toch tenslotte verried. Het spreekt
vanzelf dat men al capriolen makend meer
geur verspreidt en zijn geur meer ver
spreidt dan doodstil.
Om tot mijn doel te komen, moest ik
dus een derde reeg inslaan.
Dit is nu vijf jaar geleden. Daarvóór
had ik het konijn uitsluitend beschouwd
als jachtbuit. Ofschoon het natuurlijk om
hem begonnen was, had ik het niet zelf
in mijn methode betrokken. Dat werd nu
andersZoals de slang, naar 't heet, zijn
prooi door hem strak aan te kijken tot
verlamming brengt, zo zou ik nu proberen
het konijn aan zijn plaats te bannen, niet
met mijn blik - een slangenblik bezit ik
niet - maar met mijn gedachtekracht. Zijn
eioen verstand, al rvas het nog zo klein,
zou. ik inschakelen en door opperste con
centratie zou ik hem vastnagelen aan de
grond waar hij op zat.
En, triomf! Het lukte. De gaping is voer-
wonnen. bestaat niet meer. De benadering
bedraagt precies drie en zestig centimeter,
de lengte van mijn arm...
Maar nu het gekke. Zodra ik de wil tot
bemachtigen krijg en mijn arm begin uit
te strekken, gaat het konijn er vandoor.
Het schijnt wel of de concentratie dan
meteen verbroken wordt. Hier moet ik
dus nog op werken.
Want ik geloof onvoorwaardelijk in ge
dachtekracht.
Dat een gedachte mij van kindsbeen af
niet loslaat en mij elke keer wanneer ik.
met een zittend konijn word geconfron-
1eerd opnieuw beheerst, is dat al niet be
wijs genoeg?!
Belcampo
ADVERTENTIE
Alle merken dus ruime keuze
uNGEL, Gr. Houtstr. 181, Tel. 14444
PEKING (Reuter) De px-esident van
communistisch China, Mao Tse Toeng,
heeft een uitnodiging voor een bezoek, „te
gelegener tijd" aan de Sovjet-Unie aan
vaard. Dit is gezegd in een communiqué
aan het eind van een bezoek van px-esident
Vorosjilov van de Sovjet-Unie aan China.
Volgens waarnemers is het mogelijk, dat
het bezoek in de zomer wordt gebracht,
daar de Poolse premier eerder dit jaar in
Peking de hoop heeft uitgesproken, Mao
spoedig in Polen te zien.
Eigen weg
Volgens het communiqué zijn de Russi
sche vertegenwoordigers er sterk van over
tuigd dat de communistische partij van
China in hoog aanzien staat bij het volk en
de wegen en middelen weet te vinden, die
passen bij bepaalde praktische omstandig
heden in China, tot de opbouw van het
socialisme.
Waarnemers maken hieruit op, dat de
Russische leiders bereid zijn de Chinese
methoden te erkennen, zelfs als zij ver
schillen van hun eigen uitleg van het
marxisme en er mee instemmen dat China
'.ijn eigen weg naar het socialisme vindt.
(UP) Vorosjilov bezocht China twee
maal, van 15 april tot 6 mei en van 24 tot
26 mei. In de tijd daartussen bezocht hij
"ndonesië en Noord-Vietnam.
HAVANA (United Press) Een hevige
brand, vermoedelijk gesticht door sabo-
teurs, heeft zondagavond de „tinguaro"
rietsuikermolen in Perico op Cuba, in de
as gelegd en miljoenen guldens schade ver
oorzaakt.
Tweehonderdduizend zakken suiker, met
een waarde van twaalf miljoen gulden,
gingen eveneens verloren.
HAARLEM. Het heeft H. M. de
Koningin behaagd onzen stadgenoot dien
beeldhouwer Jan Bronner een subsidie
toe te kennen, voorloopig voor één jaar
bestemd om zijn verdere studiën te be
kostigen.
