Golden Fiction
Parijs maakt opnieuw kennis
met rassendiscriminatie
Vijftig jaar geleden
Rassenhaat richt zich ditmaal tot de
Algerijnse medeburgers in Frankrijk
^Qraatótoel
3
Waterlanders
Menselijk verkeer
Aantal verkeersongevallen
in Amsterdam neemt toe
Door verkeersongelukken
39.150 personen gedood
Sigaretten en kanker
Onder ons gezegd...
toch maar
liever
Israel beschuldigd van
bestandsschending
ALGERIJE - EEN VLAMMEND VRAAGTEKEN (2)
Libanon stemde voor
Westerse koers
Weens waarnemer:
„China geheel gebonden
aan Sovjet-Unie"
„Die Kleinen Fische"
in de hoofdstad
de OMYL
spuitbus van ORGAHON bevat de
1 absolute insectendoders
Uit Haarlems Dagblad
van 2 juli 1907
DINSDAG 2 JULI 1957
Het ontstellend groot aantal verdrin-
kingsgevallen gedurende de hitte der laat
ste dagen trekt nog eens de aandacht naar
het voor ons land eigenlijk zeer merk
waardige verschijnsel, dat velen de zwem
kunst niet machtig zijn.
Ons waterijke land met zijn vele gele
genheden tot zwemmen in de vrije natuur
gelegenheden die niet altijd door de
plaatselijke overheid worden opengesteld,
zodat velen een clandestiene verkoeling
trachten te genieten biedt talloze ge
varen voor diegenen die niet of gebrekkig
kunnen zwemmen. De zee eist ieder jaar
haar slachtoffers, doch het toezicht aan de
stranden en de nadrukkelijke waarschu
wingen tegen de verradelijkheid van een
zeebad beperken dit aanzienlijk. De rivie
ren, plassen en vaarten nodigen bij een
hittegolf zeer verleidelijk uit tot een bad,
vooral wanneer in een bepaalde omgeving
geen of te weinig zwembaden aanwezig
zijn. En iedere zomer weer moet een aan
tal mensen de duik in het water met de
dood bekopen.
Er is een duidelijke behoefte aan gedegen
algemeen zwemonderwijs en daarbij moet
een aantal factoren aanwezig zijn, die in
vroeger tijden in ons land door afwezig
heid hebben geschitterd.
Verplicht zwemonderwijs op de scholen,
voldoende gelegenheid voor dit zwemon
derwijs door goede badinrichtingen met
goedkope tarieven en begrip van ouders
en opvoeders voor het onberekenbare nut
van de zwemvaardigheid hunner kinde
ren zijn de voornaamste voorwaarden tot
een algemene verbreiding der zwemkunst.
Hoe jonger de kinderen beginnen, des te
sneller en des te veelzijdiger wordt hun
vertrouwdheid met het water ontwikkeld;
het is een algemeen verschijnsel dat kleu
ters van vijf, zes jaar in een ongelofelijk
korte tijd „wateratten" worden, wanneer
zij voldoende gelegenheid krijgen om zich
de elementaire beginselen der zwemkunst
eigen maken.
De laatste jaren is het zwemmen als
leervak op vele lagere scholen ingevoerd,
die tot voordien hun leerlingen „verre van
het water" hadden gehouden. De inspec
teurs l.o. hebben een open oog voor de
noodzakelijkheid ervan en richten hun be
leid onder meer bij de beoordeling van
de diverse leerplannen op een algemene
opneming van zwemonderwijs van de
hoogste klassen op het lesrooster. Zwem
onderwijs in de twee hoogste klassen is
een uitstekend begin, maar op den duur
zullen toch de lagere klassen ook moeten
worden ingeschakeld, waarbij de over
weging geldt dat kleine kinderen gemak
kelijker leren en een minder uitgebreid
lesrooster hebben. De bijzondere scholen,
die door hun gelijkstelling met het open
bare onderwijs eveneens van de subsidies
genieten, gaan ook in die richting, maar
in de praktijk zijn er nog gapingen. De
hoofden der scholen en de ouders treft
in deze gevallen een grote verantwoorde
lijkheid. Uit eigen waarneming is ons een
geval bekend, dat op een b.l.o.-school het
zwemonderwijs werd nagelaten uit de
overweging, dat het gemengde zwemmen
der leerlingen ongewenst was. Dergelijke
kortzichtigheden komen wellicht nog meer
voor, doch er is goede hoop dat zij een
verdwijnend verschijnsel zijn.
Volgens de optelling, die wij geregeld
op onze voorpagina publiceren, hebben er
in ons land in de eerste helft van dit jaar
556 dodelijke verkeersongelukken plaats
gehad. Bij die optelling is dan nog geen
rekening gehouden met die gevallen, waar
in het slachtoffer pas na enige dagen of
weken is overleden. Volgens het Centraal
Bureau voor de Statistiek waren er alleen
in het eerste kwartaal van dit jaar al 96
slachtoffers, die niet onmiddellijk maar
binnen dertig dagen na een verkeersonge
val overleden. Als men dit cijfer ook voor
het tweede kwartaal als berekeningsbasis
aanhoudt - hoewel het daarvoor vermoe
delijk te laag is komt men voor de eerste
helft van 1957 toch reeds op een geschat
totaal aantal doden van 748, hetgeen tien
percent meer is dan het officiële aantal
dat in de eerste helft van het vorige jaar
door het C.B.S. is geregistreerd.
Het aantal verkeersongevallen stijgt dus
nog steeds. De toenemende frequentie,
waarmee wordt gewaarschuwd en opge
treden tegen het dodelijk verkeersgevaar,
vindt men terug in het aantal slachtoffers,
dat dat verkeer vergt. Iedereen is vóór
veilig verkeer, maar het verkeer schijnt
sterker te zijn dan ieders wens. Het blijft
niet alleen onveilig, het wordt steeds on
veiliger.
Dit onheilspellend gebeuren van een on
persoonlijke macht, die sterker lijkt dan
de wil der mensen, stelt niet alleen eisen
van grote verantwoordelijkheid aan hen,
die trachten door maatregelen in te grij
pen. Iedereen is verplicht zijn wil door te
zetten tegen de grote mensendoder, tegen
het verkeer. Wie alleen op eigen veilig
heid bedacht is, speelt in zijn kaart. Pas
als men zich de drager weet van ook an
dermans veiligheid kan het nu nog vooral
individuele verzet een collectieve doorslag
krijgen, waarvoor de macht van het ge
motoriseerde moet zwichten: menselijk
verkeer. Menselijk verkeer is niet afhan
kelijk van het vervoermiddel dat men ge
bruikt; dat men dan pas waarlijk nuttig
gebruikt. Als prikkel daartoe gaan wij door
met het dagelijks publiceren van het do
dencijfer.
Een voorlopige, door het Amsterdamse
Bureau van Statistiek gehouden telling,
heeft uitgewezen, dat er in mei van dit
jaar 1933 verkeersongevallen ter kennis
van de politie kwamen. Dit aantal is 1,9
percent hoger dan dat over mei 1956 toen
1897 ongevallen werden gerapporteerd.
In de afgelopen meimaand hadden 251
ongevallen (13 percent) de dood, ernstig
letsel of zware schade ten gevolge; 531 per
sonen werden min of meer ernstig gewond.
De verkeersongevallenthermometer voor
1957 wees eind mei 8460 aan. Sedert 1 ja
nuari van dit jaar werden 21 percent meer
slachtoffers geteld dan in 1956.
In 19SS in 14 Europese landen
De economische commissie van de UNO
voor Europa heeft thans statistische gege
vens gepubliceerd inzake het aantal ver
keersongevallen in 1955. Dit is het tweede
jaarlijkse overzicht, dat over dit onder
werp door de E.C.E. is uitgegeven en de
slotsom is, dat 1955 meer ongelukken
bracht dan 1954.
In veertien landen met een gezamenlij
ke bevolking van 276 miljoen zielen, von
den 39.150 personen de dood door verkeers
ongevallen, 1.079.491 werden gewond. Het
betrof daarbij 858.253 ongevallen. Onder
deze ongevallen zijn niet opgenomen zoda
nige, waarbij slechts materiële schade
werd veroorzaakt. Evenals in 1954 kwa
men omstreeks 4 pro mille van de bij on
gevallen betrokkenen om het leven.
PARIJS (Reuter) De Franse kanker
specialist dr. Raymond Labarjet meldt be
moedigende resultaten bij het elimineren
van het gevaar van longkanker voor siga
rettenrokers. Hij zegt dat hij samen met
zijn medewerkers een manier gevonden
heeft om 95 percent van de benzopyreen en
andere kanker-stimulerende teerprodukten
uit de sigarettenrook te verwijderen. Zijn
rookmachines hebben duizenden sigaretten
verwerkt, die gratis door de overheid ter
beschikking zijn gesteld.
Men is tot de conclusie gekomen, dat het
sigarettenpapier een groter gevaar inhoudt
dan de tabak zelf, maar het gevaar van
beide kan door een chemische behandeling
aanzienlijk worden verminderd.
ADVERTENTIE
0p de
Een gulden genieting voor 90 cent
NEW YORK (UP) De gemengde be
standscommissie van de UNO voor Palesti
na heeft Israel ervan beschuldigd, een
?edemilitairiseerd gebied aan de grens met
^yrië militair versterkt te hebben. Er wor
den geen waarnemers van de bestandscom-
"mssie meer toegelaten. De commissie stelt
',0.?.rom voor, het gebied onder constante
observatie te nemen, dag en nacht door.
Het rapport is gedateerd 27 juni en op-
"'este'd door de plaatsvervanger van gene
raal Burns, kolonel Leary. Deze verklaart
dat noch de bestandscommissie, noch zijn
waarnemers door Israel in het gedemilita
riseerde gebied zijn toegelaten, dat het ge
bied met versterkingen en stellingen om
geven is, en dat Israel in de omstreden zone
van de Huleh-moerassen alle bepalingen
van de wapenstilstand geschonden heeft.
T* 57 iarf it* wdoM" "Jv i '"-"ó v-,.-
(Van onze correspondent in Parijs)
Parijs is niet alleen de hoofdstad van Frankrijk, de zetel der regering en het - uit
zonderlijk gecentraliseerde - middelpunt van het hele administratieve, economische
en culturele leven des lands. Parijs is óók een conglomeraat van volken en - naast
New York - zonder twijfel de meest cosmopolitische stad ter wereld. Het zou te ver
voeren hier na te gaan welke eigenschappen van het Franse volk het al die buiten
landers mogelyk hebben gemaakt zich in Parijs gemakkelijk aan te passen en op te
lossen in één gemeenschap, waarin ze van hun aard en veelal hun taal, geen afstand
behoefden te doen, maar het feit kan niet worden ontkend.
Helaas is aan deze vreedzame samenleving van Franse en tenminste één categorie
van vreemdelingen sinds kort een einde gekomen. Sterker: er vallen in Parys zelfs
onmiskenbare tekenen van rassentegenstellingen en -discriminatie waar te nemen.
Men begint weer te letten op de huidskleur, de ogen, de neus, de haarinplant van
een voorbijganger. En wanneer men dan een Algerijn herkent - lichtbruin van huids
kleur, donker haar en ogen, en veel kleiner van stuk dan zyn Noordafrikaanse broe
ders de Marokkanen of Tunesiërs - dan komt de gedachte op: zou dat soms ook een
Fellagha of een „agent" kunnen wezen? En ongemerkt doet men er een schepje
bovenop.
De Algerijnen hebben in Frankrijk - of
schoon ze in naam gelijkgerechtigde land
genoten waren - nooit een bijzonder goede
naam gehad. Vandaag worden ze bovendien
gevreesd. De kranten publiceren dagelijks
breeduitgesponnen reportages over de on
menselijke wreedheden, die de Algerijnen
in hun eigen land en ook in Frankrijk be
drijven en waarbij sluipmoorden, waarvan
de daders nog niet werden achterhaald,
eveneens op hun rekening worden geschre
ven. De propagandistische uitwerking van
die krantenartikelen is overigens niet de
enige oorzaak van de tegenstellingen, die
in steeds sterker mate zich tussen Fransen
en Algerijnen openbaren. De Franse politie
geeft - zij het ongewild - dagelijks voor
beelden van rassendiscriminatie. Op straat
worden, onder het oog van het publiek,
Algerijnen aangehouden, naar hun identi
teitspapieren gevraagd en gefouilleerd.
Auto's moeten stoppen en worden op wa
pens doorzocht, wanneer de bestuurder
Algerijnse trekken vertoont. Verdachte
elementen worden door de agenten op
straat in de boevenwagens - de beruchte
paniers a salade (slamanden) - opgeborgen
en weggebracht.
Fascisme
Niemand zal willen ontkennen dat de
Franse autoriteiten onder de huidige om
standigheden er niet goed aan doen een
aantal Algerijnse elementen in de gaten te
houden, maar men kan zich afvragen of er
geen discretere, en tevens doelmatiger,
methoden bestaan ter bereiking van dat
doel. De tafrelen, die zich in de Algerijnse
wijken van Parijs afspelen, brengen in
ieder geval op vrij griezelige wijze, de be-
zettingsdagen in de herinnering, toen voor
bijgangers op straat door de Duitsers wer
den aangehouden, wanneer hun neuzen op
een Semitische afkomst leken te wijzen.
Is Frankrijk, het land van de vrijheid, de
gelijkheid en de broederschap, op weg eep
fascistische natie te worden?
De vrees voor een meer of minder ver
kapte dictatuur is zeker niet denkbeeldig.
De Franse regering is op een glad en
dalend vlak beland, zo niet op een gletsjer
gezeten. Het Algerijnse drama is daar de
oorzaak van. In het begin was er een over
eenkomst met de Algerijnen mogelijk ge
weest, waarbij beide volken hun lot mis
schien blijvend aan elkander hadden kun
nen verbinden. Frankrijk wenste echter -
tegen beter weten in - aan de fictie van het
„Franse Algerije", dat een deel van het
moederland vormt, vast te-houden en daar
door werd ieder vruchtbaar gesprek bij
voorbaat onmogelijk gemaakt. In die ge-
dachtengang of beter wensdroom - was
het ook logisch de Algerijnse nationalisten
als rebellen te doodverven, die in verzet
waren tegen het wettelijk gezag te Parijs,
en de oorlog voor het behoud van dit
„department" voor te stellen als een plaat
selijke pacificatie-actie.
Deze camouflage houdt echter al lang
geen stand meer tegen de onbarmhartige
werkelijkheid. Het is nu eenmaal onver
mijdelijk dat een dubbelhartige politiek
uitwassen oplevert. Tot die uitwassen be
horen rassendiscriminatie en rassenhaat tot
de bedenkelijkste verschijnselen. Wanneer
men vandaag de „Kasbah's van Parijs", de
Algerijnse wijken doorkruist en er met de
bewoners spreekt, dan voelt men zich niet
alleen op vreemd grondgebied, doch zelfs
in een vijandig land. De mogelijkheden als
nog een brug te slaan tussen Fransen en
Algerijnen zullen we in een slotartikel
nader onder ogen zien.
Grote meerderheid voor regerings
partij
TRIPOLI (UP) Bij de verkiezingen,
die de afgelopen vier zondagen in de Liba
non zijn gehouden, heeft de pro-westelijke
regeringspartij van premier Sami el-Solh
een overweldigende meerderheid behaald.
In de afgelopen zondag gehouden verkie
zingen behaalden de regeringskandidaten
vier en de oppositie zes zetels. Het is nog
niet beslist wie de vier resterende zetels
zullen bezetten.
In de 66 afgevaardigden tellende uit een
Kamer bestaande volksvertegenwoordi
ging beschikte de regeringspartij reeds
over 38 zetels, zodat een twee-derde meer
derheid vrijwel verzekerd is. Grondwets
herzieningen behoeven tweederde meer
derheid en wenst men Camille Chamoun
als president te handhaven hetgeen de
regeringspartij wenst dan zal de grond
wet moeten worden gewijzgid. Herverkie
zing is volgens de huidige grondwet niet
mogelijk.
Bij de zondag gehouden verkiezingen be
haalde de minister van Buitenlandse Za
ken Charles Malik 10.302 stemmen, zijn
communistische tegenkondidaat Sabdoellah
Hraiky slechts 276.
Politieke waarnemers zijn van oordeel
dat de uitslag der verkiezingen een neder
laag betekent voor de linkse pro-Egypti
sche en pro-Syrische groeperingen, en een
overwinning voor Chamoun, die zich uit
sprak voor de Eisenhower-leer.
Duits cabaret
(Van onze correspondent in Wenen)
Het cabaretgezelschap „Die Kleinen
Fische" uit München, één van de kleine
cabaretgezelschappen uit Duitsland, zal
de hele maand juli in ons land optreden.
Maandagavond ging de première in het
Theater de la Mar in Amsterdam. Op de
helft van de maand gaat het gezelschap
naar Scheveningen.
Toneeltjes als deze doen zich veelvul
dig voor. Algerijnen in Parijs worden
onderzocht op wapens.
Onder de titel „de hoofdstad van China
heet Moskou" schrijft H. Ophoff, bekend als
vakman voor de politieke verhoudingen
in het Verre Oosten, in het Oostenrijkse
tijdschrift „Forum" een opmerkelijk arti
kel over de betrekkingen tussen de Sovjet-
Unie en het communistische China. Hij
waarschuwt daarin tegen de opvatting als
zou China zijn eigen weg kunnen gaan en
daardoor een gevaar kunnen betekenen
voor de alleenheerschappij van Moskou.
Ofschoon China met zijn onmetelijke op
pervlakte en zijn 500 tot 600 miljoen in
woners ontegenzeggelijk een potentiële
macht zou kunnen betekenen,is het door de
achterstand van zijn industrie verreweg
de mindere, in zekere zin zelfs de slaaf
van de Sovjet-Unie. Het grote China pro
duceert bijvoorbeeld evenveel steenkool
als Polen met zijn 28 miljoen inwoners en
evenveel elektrische energie als België.
Vooral de staalproduktie staat met vier
miljoen ton nog in een beginstadium, con
creter uitgedrukt: China produceert hon
derd maal minder staal dan de Verenigde
Staten en veertig maal minder dan de
Sovjet-Unie. Hieruit volgt, dat China van
het buitenland en in de eerste plaats van
de Sovjet-Unie afhangt, wil het zich een
plaats veroveren in de communistische
wereld om nog te zwijgen over een
plaats op de wereldmarkt, aldus deze des
kundige.
Deze economische afhankelijkheid drukt
haar stempel op de politieke betrekkingen,
die dan ook in de gemeenschappelijke ver
klaring van Boelganin en Tsjoe En-Lai op
18 januari van dit jaar werden omschreven
als betrekkingen tussen socialistische lan
den van een geheel eigen soort, „omdat zij
wordt beheerst door de hoogste belangen,
namelijk de overwinning in de gemeen
schappelijke strijd voor de triomf van het
communisme".
Maar ook in de praktische politiek is het
volgens de schrijver nooit tot ernstige
meningsverschillen gekomen. De commu
nistisch partij van China heeft bijvoor
beeld op bevel van Moskou haar doods
vijand Tsang Kai-Sjek in 1938 niet uit de
weg mogen ruimen en tevens hebben de
Chinese communisten zich in 1945 niet
verzet tegen de demontage en vernieling
van de industri in Mandsjoerije, ofschoon
het communistische China van die indu
strie het grootste voordeel had kunnen
hebben. Tenslotte heeft geen communis
tisch land de wenken van Moskou zo slaafs
en gehoorzaam opgevolgd als China, dat
bijvoorbeeld de collectivisering van de
landbouw in het snelste tempo heeft door
gevoerd.
De partijkaders zijn in China op leven
en dood aan elkaar vastgeklonken, omdat
de leden van het Chinese centrale comité
voor 57 percent in de Sovjet-Unie zijn op
geleid. Deze zorgen er wel voor, dat Peking
zich houdt aan de richtlijnt- van Moskou
inzake binnenlandse en buitenlandse poli
tiek. Wat China vooral nodig heeft is rijst
en grondstoffen. Deze bevinden zich in
Zuid-Oost-A ië, welke gebieden vroeger
bij China hebben behoord. Nu heeft elke
regering in Peking slechts één ideaal, na
melijk weer in het bezit te komen van
deze bronnen, waardoor het altijd dreigen
de gevaar van hongersnood en armoede
kan worden uitgeschakeld.
Dit ideaal kan nooit althans niet in
de gegeven situatie worden verwezen
lijkt tegen de wil van Moskou, maar al
leen in samenwerking en met steun van
deze grote communistische mogendheid.
„Daarbij vergete men niet", aldus de
heer Ophoff, „dat het aantal Russische ex
perts en adviseurs in China op het ogen
blik groter is dan dat van alle overige
buitenlanders tezamen. Iedere fabriek, die
in China wordt gebouwd, betekent een
nieuwe band met Moskou. Dat weten de
machthebbers in Peking en zij leggen zich
bij dit feit neer.
Hitte
De zon stond als een laaiende vuurbal
in het glimmend blauw. Vóór mij strekte
zich een onafzienbare zandvlakte uit, kor
stig gebakken door de trillende warmte,
hier en daar gespleten onder de roosteren
de werking van de zonnestralen. De be
groeiing van het landschap beperkte zich
tot een eenzaam struikgewas, volgens een
onregelmatig kronkelende lijn - met grote
onderbrekingen vanwege de zandverstui
vingen - zich verliezend in de verte.
De gedachte aan water werd een obses
sie. Het rode stof kroop in mijn keel en
mijn lippen waren als leer. Mijn tong had
in uren geen dronk geproefd en het beeld
van een bedauwd glas helder, koud water
maakte mij gek. Toch was ik niet bi]
machte, het uit mijn gedachten te zetten.
Mijn ledematen waren pijnlijk en ver
stijfd van vermoeienis. Mijn ogen werden
geprikkeld door de felle zon en het stof,
en zagen nog slechts de trillingen van de
tot stroop gebrande lucht boven het hete
zand, dat door mijn schoenzolen heen mijn
voeten verzengde.
En de woestijn nam geen einde. Steeds
meer zand, steeds meer stof, in een ein
deloos vergezicht van onbarmhartig zon
licht.
DrinkenEr bestond niets anders meer
op deze wereld. Er was niets anders meer
van belang dan drinken. Drinken, een koele
stroom verfrissend vocht door de slokdarm
in het lichaam te voelen komen, de lippen
te kunnen dompelen in de weelde van een
slok ijswater Maar er was geen ijswater,
zelfs geen lauw water. Er was niets dan
droogte, warmte, stof, zand.
Bij het naderen van een grijs, uitge
droogd bosje dat half onder zand gewaaid
was, werd mijn half-verdoofde attentie
getrokken door iets, dat boven het korre
lige, hete zand uitstak. Ik viel op de knieën
en begon met bijna machteloze vingers te
graven. Het was iets hards, iets glads. Het
was de hals van een fles.
Mijn leren tong, mijn verdroogde keel,
mijn verbrande lippen, mijn hele naar
water snakkende wezen groef naar de fles,
die onder het zand voor de warmte was
gespaard en koel aanvoelde. Toen ik haar
tevoorschijn trok, maakte zij een klokkend
geluid
Het was alsof de hemel op aarde neer
daalde. De hemel met al zijn gelukzalig
heid van koele stromen wijn, van ijstaarten
op zilveren schalen, van vruchtensappen
in kristallen glazen en duizend andere
vloeibare heerlijkheden. De hemel - dat
kon op dit moment enkel nogdrinken
zijn.
En die hemel zat opgesloten in de fles,
die ik omhooghield tegen de brandende
zon.
Het was een vol flesje met....
Bedenk eens, heren fabrikanten, hoeveel
méér u morgen nog zou hebben verkocht,
als uw merk limonade op de plaats van
deze puntjes had gestaan!
R. Agteran
ADVERTENTIE
Eén druk op de knop, en de
Omyl-spuitbus verspreidt
een fijne onbrandbare nevel,
die insecten, larven, eieren
en poppen totaal verdelgt!
Verfrist de atmosfeer.
DE GROOTSTE SPUITBUS VOOft
HET MINSTE GELD
ORGANON-OSS
Geslaagd. Aan het Amsterdams
Conservatorium zijn geslaagd voor piano
c 1 mejuffrouw J. Mechelse in Bloemen-
daal en mejuffrouw Oei Khing Hwa in
Haarlem.
PETERSBURG. Het voortduren
der onregelmatigheden in verscheidene
deelen van Rusland heeft den Tsaar ge
noopt, zijn veiligheidsdienst te verster
ken. Er liggen thans twee torpedoboo
ten voor den ingang van Peterhof en
twee in de Newa-delta, ter bescherming
van minister-president Stolypin. In de
Oostzee zijn acht torpedobooten in
dienst gesteld, die alle schepen onder
zoeken om te verhinderen dat in het
geheim wapenen naar de Russische ha
vens worden gebracht. Ook in de haven
van Odessa is het toezicht verscherpt,
maar toch wisten daar twee havenar
beiders den geneeskundigen inspecteur
dood te schieten en daarna te ontko
men.
