Aambeien?
A'
c
VAN NIEL
Omhulsel
'nA r
Parlementair commentaar
^Praatótoel
V
ctifral-10
Van dag tot dag
3
Oktoberrevolutie
Dit is nog steeds
m'n eerste
Interlocale telefoongids
in drie of vier delen
Ook voor kleine zelfstan
digen verhoging kinder
bijslag gevraagd
Benelux Muziekweek
van Gaudeamus
0p de
Officier, die inenting
weigerde, veroordeeld
PHILIPS -ROXANE
Voor diefstallen op schepen
tweeënhalf jaar geëist
Zeepost
pONDERDAG 14 NOVEMBER 1957
Wanneer men kennisneemt van de enor-
e prestaties der Sovjetrussische tech
nische wetenschap, daarbij de reusachti
ge industriële ontwikkeling van dat land
fn aanmerking neemt en dan ook nog
óverweegt hoe Rusland op het gebied van
spoorwegen, waterwerken, landbouw-
voorzieningen en bouwnijverheid met
-rote stappen voorwaarts is- gegaan na
Óen eeuwenlange stilstand in het tijdperk
van voor de revolutie, dan is men ge
neigd bij de herdenking van deze revolu
tie de intussen verlopen veertig jaren te
beschouwen als een periode van grote
vooruitgang.
Zou men daaruit dus moeten conclude
ren, dat de omwenteling naar het commu
nisme voor Rusland een heilzame veran
dering heeft gebracht? Dat zou een ge
vaarlijk standpunt zijn, wanneer het als
som van alles, wat er in die veertig ja
ren is gebeurd, zou worden aanvaard.
Veertig jaren geleden is een revolutie uit
gebroken in een achterlijk, geknecht en
ongeordend land, waar een volk de tiran
nie niet langer wenste te verdragen.
Sindsdien is dat land, verenigd met vele
buurlanden tot een federatie, een van de
grootste machten ter-wereld geworden
doch was dat het doel der revolutie, die
door zovelen met grote persoonlijke of
fers is betaald en die ontelbare mense
levens heeft gekost?
Wanneer de oktoberrevolutie in Rus
land haar doel zou hebben bereikt, zou
het Russische volk thans een vrij en zich
zelf regerend volk moeten zijn, wiens eco
nomische en sociale omstandigheden in
vergelijking met de rest van de wereld
op een enigszins dragelijk niveau zouden
kunnen zijn gekomen door een geleidelij
ke inloop van de grote achterstand.
De revolutie heeft zich echter niet op de
iotstandkoming van die vrijheid gericht,
doch een weg gekozen die leidde tot een
suprematie tegenover het buitenland, een
machtsontwikkeling naar buiten ten kos
te van de vrijheid binnenin.
Deze gang van zaken zal de verzetslie
den-van veertig jaar geleden, die de zwa
re hiel van het Tsaristisch regiem van
zich afsloegen, niet voor ogen hebben ge
staan. Wel hebben zij de terreur van de
Tsaristische regeringsmethode vereen
zelvigd met het toen geldende systeem
van „rijk verdrukt arm", dat ook in de
rest van Europa gold. Doch de vrijheid van
de persoonlijkheid moet hun drijfveer zijn
geweest, want zij is de drijfveer van ieder
die opstaat tegen geweld en onrecht.
De oktoberrevolutie is verworden tot
een nieuw systeem van geweld en on
recht onder de leuze, dat het ganse volk
als een organische persoonlijkheid zijn
vrijheid tegenover de rest van de wereld
diende te bevechten. Die vrijheid heeft
Rusland verkregen doch de individuele
mens is even onvrij gebleven.
Thans is de Russische revolutie langs
een lange omweg weer genaderd tot het
punt, waarop de menselijke vrijheid bin
nen het nationale verband zich aandient
met de nimmer tot zwijgen te brengen
vraag, waar haar recht en haar erkenning
blijven.
Het systeem tracht die vraag te ont
gaan door steeds grotere prestaties te le
veren naar buiten. Doch met grotere
macht naar buiten is de brandende kwes
tie van veertig jaar geleden niet geblust.
De revolutie is nooit geëindigd, zij duurt
reeds veertig jaar en zal wellicht nog
veertig jaar kunnen duren, vooraleer zij
bereikt heeft wat haar eens voor ogen
heeft gestaan: de persoonlijke vrijheid
der mensen in een vrijwillig verband
van samenwerking tegenover de bui
tenwereld.
Het is alsof de Russische mens van
weleer, die het recht voor zich opeiste als
individu te worden erkend, is opgesmolten
in de natie en nu tevreden moet zijn met
het feit, dat niet hij, doch die natie er
kenning heeft gevonden. Doch daar kan
hij niet tevreden mee zijn. 'Vant zijn re
volutie van veertig jaar geleden ging
niet tegen die wereld daarbuiten, doch
tegen de onvrijheid in eigen huis. Hij
kan desnoods de resultaten van deze
veertig jaar als een eerste stap zien. Doch
hij zal nooit ophouden met vragen naar
de tweede stap.
Dat moge zijn volhardend voornemen
zijn geweest bij de recente herdenking.
ADVERTENTIE
P.T.T. is voornemens de interlocale
telefoongids in drie of vier delen* te laten
verschijnen. Daarnaast zullen vermoedelijk
dertien districtsgidsen uitgegeven worden.
De kleine streekgidsjes zullen verdwijnen.
Tenslotte zullen waarschijnlijk ook weer
de plaatselijke gidsen voor de drie grote
steden Amsterdam, Den Haag en Rot
terdam verschijnen. Een besluit of deze
gidsen ook opgenomen zullen worden in
de interlocale gids, is nog niet genomen.
Thans zijn de Amsterdamse, Haagse en
Rotterdamse gegevens niet in de inter
locale gids opgenomen. De interlocale gids
zal volgend jaar volgens een nieuw
systeem, stammend uit de Verenigde Sta
ten, gedrukt worden. De daarvoor beno
digde technische apparatuur is reeds be
steld.
Het Nederlands Verbond van Midden
standsverenigingen heeft zich tot de mi
nister van Sociale Zaken en Volksgezond
heid gericht inzake de compensate voor
de gestegen kosten van het levensonder
houd in de vorm van een tijdelijke verho
ging van de kinderbijslag voor de lager
bezoldigde groepen van werknemers.
Het verbond verzoekt de minister, nu
in de Stichting van de Arbeid overeen
stemming is bereikt over het uitbrengen
van een advies aan de regering over de
ze compensatie, een eventueel gelijke
maatregel in overweging te willen nemen
voor de zelfstandigen die in aanmerking
komen voor een uitkering volgens de
Noodwet Kinderbijslag voor Kleine Zelf
standigen.
Gezien de gestelde inkomensgrens waar
bij de kleine zelfstandigen volgens de be
palingen van de noodwet voor een uitke
ring in aanmerking komen, behoeft het,
naar het verbond aanneemt, geen uitvoe
rig betoog om de minister duidelijk te ma
ken dat ook deze kleine zelfstandigen door
de stijging van de kosten van het levens
onderhoud in dezelfde mate getroffen
worden als de in het advies van de Stich
ting van de Arbeid genoemde groepen
van werknemers.
Inplaats van de traditionele Nationale
Muziekweek wil de stichting Gaudeamus
in 1958 een Benelux Muziekweek organi
seren. De voornaamste reden daarvoor is,
dat het bestuur van Gaudeamus er van
overtuigd is, dat het bij de huidige steeds
groeiende, internationale samenwerking
zinloos en zelfs gevaarlijk is, de jonge
Nederlandse componisten in het isolement
van een nationale muziekweek te dringen.
Ook voor de Benelux Muziekweek, die 30
augustus tot 6 september in Bilthoven zal
plaats hebben, wordt weer een prijsvraag
uitgeschreven. In de jury hebben ditkeer
zitting genomen de heren: Kees van Baa-
ren, directeur van het Koninklijk Conser
vatorium in Den Haag, Leonce Gras, di
recteur van de afdeling Muziek aan het
N.I.R. te Brussel, Roelof Krol, dirigent bij
de Nederlandse Radio Unie en Ton de
Leeuw, directeur afdeling voor componis
ten van Gaudeamus.
Juist omdat het maar zelden voor
komt, dat u wéér voor de aan
schaffing van een horloge komt te
staan, is het zo verstandig deze
onmisbare, trouwe en langdurige
metgezel met zeer veel zorg te kie
zen. VAN NIEL, die reeds sinds
mensenheugenis uitsluitend goede
horloges verkoopt, wil dan ook
gaarne uw raadsman zijn.
Grote Houtstraat 86 - Haarlem
Speciaalzaak sinds 1883
ADVERTENTIE
cellofaan
verpakt
ADVERTENTIE
dan TRANSROID-tabl«ttea
INNEMEN
en de onaangename klachten verdwijnen 1
Verkrijgbaar bU Uw apotheker o» drogtat
(Van onze parlementaire redacteur)
Minister Hofstra is een precies man, ook
in de wijze, waarop hij nauwkeurig ingaat
op hetgeen er in het debat te berde is
gebracht. Geen opmerking liet hij onaan
geroerd en zo kwam het dat hij woensdag
middag enige uren lang aan het woord is
geweest. Hij heeft de Kamer onder meer
nog eens aan de hand van heel wat cijfer
materiaal haarfijn uiteengezet, dat en
waarom er in de gegeven omstandigheden
alle reden voor bestedingsbeperking be
staat. Het viel op, dat hij niet bij voorbaat
afwijzend stond ten opzichte van het door
zijn partijgenoot ir. Vondeling (P.v.d.A.)
geopperde denkbeeld om grotere slagvaar
digheid met betrekking tot het treffen van
belastingmaatregelen te kunnen bereiken
door de wetgever alleen het maximum van
het tarief van een bepaalde belasting
te doen vaststellen, ten einde aan de
regering ruimere armslag te geven, doordat
zij dan met behulp van een algemene maat
regel van bestuur wijzigingen in het tarief
zou kunnen aanbrengen. De minister gaf in
elk geval te kennen voorshands geneigd te
zijn, in zulk een stelsel geen strijd met de
Grondwet te bespeuren. Overigens zou het
altijd aan de Staten-Generaal blijven om
uit te maken, of deze, indien het uit een
J. G. Suurhof
constitutioneel oogpunt toelaatbaar ware,
een dergelijke weg zou willen inslaan.
Bij de replieken ontmoette de Vonde-
lingiaanse gedachte intussen heel wat be
strijding. Zowel, omdat het toch zeer
twijfelachtig is, of de Grondwet een dus
danige methode op belastinggebied toelaat,
alsook omdat er op die manier veel te veel
onzekerheid zou ontstaan voor de belasting
betalers.
Noch minister Zijlstra noch zijn ambt
genoot minister Suurhoff vermochten, na
al wat er zo al in woord en geschrift over
de financiële, sociale en economische pro
blemen van de dag de laatste tijd in het
midden is gebracht, nog veel nieuws te
berde te brengen. Al met al had het debat
dan ook iets mats, zodat de heer Furler, de
voorzitter van het „parlement" van de
Europese Kolen en Staal Gemeenschap, aan
wie in het Kamergebouw een maaltijd was
aangeboden, nu niet bepaald veel belang
wekkends te horen noch te zien kreeg, toen
hij later op de avond uit de loge voor
buitenlandse bezoekers het schouwspel in
de Kamer gade sloeg.
Ware hij tot een laat uur gebleven, dan
had hij, zo hij althans iets van de Neder
landse taal verstaat, nog kunnen genieten
van de wijze waarop minister Suurhoff de
communistische afgevaardigde Gortzak on
der handen nam. De weinige nog aanwezige
leden werden plotseling klaar wakker en
luisterden met bewondering naar de minis
ter van Sociale Zaken, die met grote ken
nis'van zaken en zeer slagvaardig de heer
Gortzak van repliek diende.
Suggestie
„Vanmorgen", sprak mijn vrouw, nog
altijd een beetje uit haar evenwicht, „van
morgen riep een meneer van de gemeente
het trappenhuis in, dat er van tien uur
tot drie uur vanmiddag geen water zou
zijn. Ik hèb nog gedacht: wat lastig nou,
net in de middaguren geen water, maar
verder heb ik er niet bij stilgestaan. Had
ik het maar gedaan. Afijn.
Toen ik even na tienen mijn handen wou
afspoelen, deed de kraan alleen nog priet-
priet, fluffluf en verder een diepe eu-
klank, maar er kwam geen druppel meer
uit. En ik had niets getapt".
„Tsjöh", zei ik met ongeveinsde inte
resse.
„Eerst dacht ik: nou jongens", voer zij
voort, „kan ik meteen eens zien hoe fre
quent je water gebruikt in een huishouden.
Het enige waar ik op dat moment water
voor nodig had, was het begieten van de
plantjes. Ik liep naar binnen en stofte
zo'n beetje rond. Wat m'n hand vond om
te stoffen
En nü het gekke: ik heb nooit dorst en
ik kan me niet herinneren, dat ik ervoor
naar de kraan ben gelopen.
Maar toen ik die rulle grond om de plan
tjes zag en er aan dacht dat er nu hele
maal geen water meer was, voelde ik dorst.
Vind je dat niet gek. En toen scheen de
zon ook nog de kamer in op de droge
plantjes en toen werd het nog erger. Idioot
gewoon".
De slordige plaatsing achter elkander
van twee zó tegenstrijdige adjectieven
bracht mij niet van mijn stuk. Met nog
altijd groeiende aandacht vroeg ik: „En
heb je het uitgehouden?"
„Vraag het me niet", zeide zij. „Eerst
dacht ik: ik heb nog wel een klein flesje
vruchtensap. En vanmiddag bij het brood
drink ik melk. Ik doe immers nóóit anders.
Maar de vruchtensap maakte het alléén
maar erger, het werd echt vervelend en
hoe ik mezelf ook uitlachte en uitmaakte
voar een hysterica en zo, het was zo. Ik
had geweldige dorst. Nou, toen ben ik nog
eens langs de drie kranen en de douche
gegaan en alleen uit de douche haalde ik
nog een klein mondje water en een half
nat pak.
Ik had geen zin om bij de buurvrouw
om water te gaan vragen. Wat moet je
zeggen. Fegéte. Dan denken ze ook: wat
een slome.
Ach ben je mal, dacht ik, ik ga wat
lezen, dan vergeet ik het welMaar na
een half uur kon ik het niet meer uithou
den. Ik naar de buren. Niet te gelóven, ik
heb wel drie kroezen leeggedronken. Vind
je me geen rare?"
„Och nee
„Wat ga je doen?"
„Ik heb dorst, ik ga wat drinken".
Dit stelde haar gerust.
Henk Biersteker
Het Hoog Militair Gerechtshof heeft de
42-jarige reserve-kapitein L. J. R. H. ver
oordeeld tot 250 gulden boete, subsidiair
50 dagen hechtenis, en ontslag uit de mili
taire dienst, omdat deze op ethische gron
den had geweigerd zich te laten inenten
tegen pokken. De eis van de advocaat
fiscaal was veertien dagen gevangenis
straf en ontslag.
De weigering van kapitein H. werd be
schouwd als het niet opvolgen van een
dienstbevel. De commissie, die belast is
met het onderzoek in dergelijke zaken,
stelde vast, dat de weigering niet was ge
grond op in de wet erkende bezwaren. De
krijgsraad te velde-zuid had de reserve
officier veroordeeld tot drie maanden ge
vangenisstraf met entslag uit de militaire
dienst.
Velen uwer zullen, met mij,
in de loop der jaren een
gruwelijke hekel hebben ge
kregen aan de schertsteke-
ningen over het chapiter:
pantoffelheld. Onveranderlijk
komt er een nietig persoontje
met hangsnor, bolhoed en
neusknijpertje uit de teken-
stift van de geestige artiest,
onveranderlijk sjouwt hij sta
pels pakjes voor zijn naast
hem schrijdende vrouw, die
een geweldige omvang paart
aan de gezichtsuitdrukking
van een gemobiliseerd huzaar.
Alle onderwerpen voor
grapjes worden trouwens ver
velend, als ze in teveel varia
ties maar met steeds dezelfde
gegevens worden herhaald.
Maar dat zielige hoopje echt
genoot naast die indrukwek
kende kathedraal-van-een
vrouw is meer dan vervelend
geworden: het is langzamer
hand een aanfluiting van de
humor.
Neen, dat is nu echt niet
omdat de discriminatie mij
ner sekse mij bijzonder pijn
lijk treft. Want die omvang
rijke ballon, die de vrouw in
dergelijke grapjes moet voor
stellen, is voor de andere
sekse evenmin een compli
ment. Wat mij zeer speciaal
aan het hart gaat is, dat er in
werkelijkheid nooit zulke
mensen blijken te bestaan.
Grapjes maken over dingen
die niet bestaan kan iedereen.
Echte humor heeft met de
realiteit te maken en de
vertekening dezer realiteit
mag nooit verder gaan dan de
werkelijkheid zelf, hoe kari
katuraal zij ook kan worden
geïnterpreteerd.
Soms denkt men wel eens
zo'n tragisch huwelijksmis-
lukkelingetje te ontmoeten
men ziet de hangsnor, de bol
hoed, de geringe grootte en
de hondenblik achter de
kleine brilleglazen en men
denkt: daar is nu Nicodemus
uit het moppenblaadje. Doch
gaat men met hem naar zijn
huis en reikt men zijn vrouw
de hand ter kennismaking,
dan blijkt zij hem te aanbid
den, of te vrezen, of in ieder
geval te koesteren als een
kind.
En speciaal de grote, om
vangrijke vrouwen met het
hoedje op één oor hebben de
neiging, een leven vol eerbied
te slijten aan de zijde van
een onooglijk manspersoon
eerbied voor zijn gaven of
gaafjes of manieren of hebbe
lijkheden.
Want iedere man, klein of
groot, heeft een klein of groot
talent om vrouwen te impo
neren, al is het maar door te
zwijgen.
Vele uren heb ik eens in
grote twijfel verkeerd over
de vraag, of de tekenaars van
de vele snormannetjes en
dragondervrouwen tóch gelijk
hadden: vele uren achtereen,
die ik doorbracht in de ge
zinskring van zo'n echtpaar,
dat regelrecht uit de New-
Yorker leek te zijn gestapt.
Nicodemus zat ineengevouwen
op de sofa, met de gelaats
uitdrukking van het hondje
in de kunstmaan bij het pas
seren van Venus. Amalia
troonde in haar eigen kolos
sale fauteuil, compleet met
kussentje voor het hoofd en
bankje voor de zere voeten.
Hij las de wensen van haar
gezicht, zij wenste aan één
stuk door. Ik kon me voor
stellen hoe hij stapels pakjes
achter haar aan zou dragen en
daarbij zwijgend haar ver
wijten zou slikken over het
feit, dat hij niet ook nog hof
felijk alle deuren voor haar
openhield. Hij had de beken
de snor ook triest neer
hangend als een treurwilg tot
bijna op zijn terugwijkende
kin.
Een kin die het terugwijken
ongetwijfeld van haar baas
had afgekeken.
Zij praatte, hij luisterde en
knikte. Nooit heb ik een man
zo vaak zien knikken hij
deed het preventief, soms se
conden voordat het hem ge
vraagd werd, om er zeker
van te zijn dat hij niet te laat
zou komen.
Hij was het soort man
waarvan verteld wordt, dat
hij zijn vrouw in de salon met
een minnaar betrapte, daarop
schuchter het hoofd om de
deur stak en zei: „Als meneer
blijft eten. moet ik nog wat
aardappelen bijschillen".
Doch Amalia zag er niet naar
uit, dat zij enige interesse voor
minnaars had of dat min
naars enige interesse zouden
kunnen hebben voor hóór.
Deze onmiskenbare afwezig
heid van het Grote Avontuur
in haar leven werd natuurlijk
gecompenseerd bij iedere
vrouw wordt zoiets altijd ge
compenseerd door iets. In dit
geval bestond de compensatie,
meende ik, uit het dresseren
van Nicodemus tot een wezen,
dat het midden hield tussen
een slaaf, een roomklopper,
een pinchertje en een schoor
steenbeeldje.
De omstandigheden wilden,
dat het echtpaar mij uitnodig
de voor een uitstapje per
auto. Nicodemus sloop de
deur uit na het onmisbare
bolhoedje te hebben opgezet,
terwijl Amalia zich omhulde
met kilo's bont en zichzelf
bekroonde met bloemen en
veren, tesaamgebonden op een
scheefstaand dekseltje van
kunststro.
Toen wij naar buiten schre
den door de voordeur, voelde
ik onmiskenbaar Amalia's
persoonlijkheid in de sfeer. Ik
kreeg de bijna onbedwingbare
neiging om te sloffen en te
krommen, en het was zelfs
alsof ik het snelle ontstaan
van een hangsnor gewaar
werd doch dat was louter
suggestie.
Voor de deur stond een
voorwerp, dat van de ene
huisdeur tot de andere reikte
en het daglicht nagenoeg ver
duisterde. Een soort landhuis
van nikkeistaai en chroom op
glanzende witte wielen, met.
de staart van een Constella
tion en de neus van een loco
motief, met deuren als die
van het rijksmuseum en een
bagageruimte waarin een
klein gezin zich knusjes zou
kunnen inrichten.
Dat was een auto, om zo te
zeggen.
Een van die auto's, die ont
worpen lijken om over de
zoutvlakten van Utah te ra
zen, waar niets in de weg
staat of komt, en bij hun ver
schijning op onze arme vader
landse wegen de indruk ma
ken alsof een mysterieuze
Gulliver ze heeft achterge
laten na zijn vlucht uit ons
dwergenland.
Een auto, waarin Nicodemus
niet meer of nauwelijks te
zien was hij zat wegge
dreven in de schuimrubber
oneindigheden die „zitplaat
sen" heten en ging schuil ach
ter het enorme stuurwiel, dat
met een boomdikke kolom
vastzat op het dashboard met
de velerlei kleurige licht
reclames.
Amalia rolde zich naar bin
nen en deinde neer in het
rubber, waarbij het rollend
paleis 'n lichte wiegbeweging
maakte. Ik had achterin een
goed gezicht op het echtpaar
in dr omlijsting van hun twin
tigduizend gulden aan gelakt
staal en glas, doch juist daar
door kwam ik tot een verras
send! ervaring.
Want toen de starter zoemde
en de wagen met zijn chromen
feestneus en zijn vliegtuig
staarten zich in beweging zet
te, was Nicodemus plotseling
Nicodemus niet meer. Hij had
in geen dele nog overeenkomst
met figuren uit de New-Yor
ker integendeel, hij was een
man geworden, ofschoon een
betrekkelijk kleine. Het nik
kelen machien gehoorzaamde
aan zijn handen en voeten,
doorploegde de verkeers
stroom en zoefde ongehinderd
door de drukte, ogenschijnlijk
daarbij alle andere wegge
bruikers verpletterend doch
in werkelijkheid niemand de
rend door de handige ma
noeuvreerkunst van de chauf
feur.
En Amalia was veel kleiner
geworden. Zij wierp nu en
dan een angstige, soms ook
een bewonderende blik op
haar echtgenoot, zweeg
voortdurend en glimlachte
vaag. Er was eerbied en on
derdanigheid in haar glim
lach.
Het was verrassend, doch
verklaarbaar: Nicodemus had
zich met veel kapitaal een
verlengstuk aangemeten, een
pronkjuweel van Amerikaanse
protserigheid, dat hem heerser
deed zijn over velen die hij
met een achteloos getoeter
terzijde joeg.
En Amalia wellicht vele
malen voor haar rijbewijs ge
zakt boog haar geweldig
heid voor de majesteit der
techniek, waaraan haar man
zich zo moedig had vastge-
smolten.
Geen Nicodemus dus, geen
Amalia. Slechts een man en
een vrouw, aan elkander ge
waagd en beiden heersend op
hun terrein, elkander impo
nerend en gehoorzamend, on
geacht snor en boeza. Geen
levende moppenfiguren, doch
echte mensen, die de zegen
van de Amerikaanse autopro-
duktie nodig hadden om echte
echtgenoten te zijn.
En zo ziet men, waarvoor
die Amerikaanse auto's die
nen, hoe slecht zij ook passen
in ons bestel en hoe dom van
afmeting zij schijnen op onze
wegen. Zij zijn een stuk van
de persoonlijkheid.
Als Nicodemus voor zijn
huisdeur stopt en eruit kruipt,
kruipt hij uit zijn mannelijk
omhulsel. Maar dat is zijn
zaak.
Tussen zijn eigen vier mu
ren mag hij wezen wat hij
wil.
J. L.
ADVERTENTIE
van
Niet alleen A en D maar alle
vitaminen die U nodig hebt.
Een flacon van 100 dragees f2.90
Nu óók voordelige gezins- 7J
verpakking van 150 dragees
Phllips-Roxane Nederland N V. - Amsterdam
De procureur-generaal bij het gerechts
hof heeft tweeëneenhalf jaar gevangenis
straf geëist tegen een 51-jarige Rotter
dammer, die reeds 27 keer is veroor
deeld, waarvan twintig keer wegens dief
stal. Hij stond thans terecht omdat hij er
van wordt verdacht talrijke diefstallen te
hebben gepleegd aan boord van Neder
landse en buitenlandse schepen in de ha
ven van Rotterdam. De rechtbank had
hem hiervoor tot anderhalf jaar gevan
genisstraf veroordeeld, van welk vonnis
zowel de verdachte als de officier van
Justitie in hoger beroep waren gegaan.
De verdachte was enige keren betrapt
aan boord van schepen, terwijl hij bezig
was kasten en laden te doorzoeken. Als
hem dan werd gevraagd wat hij deed,
antwoordde hij, dat hij werkte voor een
Rotterdams scheepsreparatiebedrijf. Toen
uit een hut aan boord van een schip tach
tig gulden werd vermist, direct nadat men
de verdachte in deze hut had gezien, werd
de man ingerekend.
Tegenover het gerechtshof hield de ver
dachte vol dat hij nooit had gestolen. Zijn
verdediger meende, dat, hoewel de ver
dachte inderdaad alle schijn tegen zich
heeft, het bewijs van zijn schuld niet was
geleverd. Pleiter vroeg vrijspraak en on
middellijke invrijheidsstelling. Het hof
wees dit laatste verzoek af en bepaalde de
uitspraak op 27 november.
Met de volgende schepen kan zeepost
worden verzonden. De data, waarop de
correspondentie uiterlijk ter post moet zijn
bezorgd, staan achter de naam van het
schip vermeld.
Argentinië: m.s. „Alcor" 19 nov.; Austra
lië: via Engeland 23 nov.; Canada: s.s.
„Nieuw Amsterdam" 19 nov. en m.s.
„Noordam" 21 nov.; Chili: via New York
21 nov.; Ned. Antillen: m.s. „Prins der
Nederlanden" 19 nov.; Nieuw Zeeland: via
Engeland 23 nov.; Unie van Z.-Afrika en
z:w.-Afrika: m.s. „Pretoria Castle" 23 nov.;
Brits-Oost-Afrika: via Frankrijk 23 nov.
