Zelfs in de wellustige luxe van
Beiroet kriebelt ongerustheid
PiCTlÓt
Na de dooi nu weer vorst
in Hongaarse litteratuur
Van dag tot dag
Schoolmelk
OASE VAN GEZOND VERSTAND
Terroristen uit Syrië voeren een actie voor
„groter Syrië" en „kleiner Libanon"
Vier schrijvers boeten
voor hun realisme
<~Pra.a.tótc>el
^Hoe is het ontstaan
Kijk om goed te zien
door
BRILLEN
Atoomwet op komst
President Sukarno had
nare reis naar Medan
Ambassadeur in Mexico
komt bij UNO-delegatie
Koopt bij KAAN!
K.L.M.-vliegers vergader
den meer dan zes uren
Op de
Kerkelijk Nieuws
Verbrande behangselpapier
fabriek wordt herbouwd
Dit woord:
LOGEREN
ZATERDAG 23 NOVEMBER 1957
Nsar aanleiding van de weigering van
de minister van Sociale Zaken en Volks
gezondheid om de rijkssubsidie op de
schoolmelkverstrekking te hervatten,
waarover wij reeds in een vorig commen
taar schreven, moet ons nog iets van het
hart. De minister geeft blijk het wezen
lijke belang van de schoolmelk niet te be
seffen wanneer hij meent, dat de ouders
zelf wel voor deze voeding kunnen zorg
dragen.
Het gaat namelijk bij de schoolmelkver
strekking niet alleen om de vooral voor
kinderen zo belangrijke voedingswaarde
van de melk, maar zeker ook om het tijd
stip waarop deze wordt verstrekt. De on
derbreking van de vrij lange periode tus
sen ontbijt en koffiemaaltijd door de
volwassenen, waaronder ook het onder
wijzend personeel, meestal met een kop
koffie gegarneerd door het drinken van
een kwart liter melk is uit medisch oog
punt bijzonder gewenst. De minister had
wat dat betreft niet alleen de gemeente
lijke schoolartsendiensten kunnen raad
plegen, maar ook de Gezondheidsraad, die
nog kort geleden op het belang van de
schoolmelk heeft gewézen.
Het is daarom zo te betreuren dat de
minister een slecht voorbeeld heeft ge
geven, omdat men zich in onderwijskrin
gen hier en daar nog wel eens tegen de
schoolmelkverstrekking wil verzetten, on
der het motief, „dat de lessen zo worden
gestoord". Men denkt dan dat de school
alleen een instituut is om te „leren", een
opvatting welke van weinig begrip voor
de brede taak van de school ten behoeve
van de maatschappij getuigt. Ook wordt
er tegenover de leerlingen van de hogere
klassen wel eens met het gevoelsargument
gewerkt, dat het drinken van melk tijdens
de schooluren eigenlijk kinderachtig zou
zijn. We weten tenminste van een geval,
waarin een Ulo-hoofd bij het ronddelen
van de melk een zuigfles op het bord te
kende. Het resultaat bleef niet uit en de
melkverstrekking moest op die school bij
gebrek aan belangstelling worden stopge
zet
In Haarlem heeft het gemeentebestuur
enige jaren geleden de melkverstrekking
ook voor middelbare scholen mogelijk ge
maakt, nadat van medische zijde was be
vestigd, dat ook voor oudere kinderen
deze voeding tijdens de lange morgen
schooltijd zeer aanbevelenswaardig is. Het
eerste jaar bleek daarvoor een redelijke
belangstelling ,maar men kan moeilijk
zeggen, dat deze vorm van gezondheids
zorg voor de jeugd is ingeburgerd. Ouder
verenigingen en oudercommissies kunnen
er natuurlijk veel aan doen of de school
van hun kinderen deel zal nemen aan de
schoolmelkregeling of niet. Wij menen een
positieve waardering van de schoolmelk
niet warm genoeg te kunnen bepleiten.
ADVERTENTIE
ZIJLSTRAAT97- HAARLEM
TELEFOON 1272 6
De minister van Sociale Zaken en Volks
gezondheid heeft aan de Tweede Kamer
medegedeeld dat in interdepartementaal
verband wordt gewerkt aan het ontwerpen
van een zogenaamde „Atoomwet" welke
zal moeten voorzien in het scheppen van
een vast orgaan van overleg van alle be
trokken departementen.
Voorts wordt overwogen daarbij een re
geling te treffen voor registratie van
splijtstoffen, een vergunningsstelsel voor
exploitatie van kernreactoren en een stel
sel van controle en inspectie.
Verder is een ontwerp-radio-actieve stof-
fenbcsluit op grond van de Warenwet
voorbereid en in de ministerraad gebracht.
DJAKARTA (ANP) Volgens in Dja
karta ontvangen berichten, heeft presi
dent Sukarno voor een openbare bijeen
komst in Noord-Sumatra zich fel gekeerd
tegen het Amerikaanse weekblad „Time",
dat hem van opschepperij had beschul
digd en beweerd had, dat de president
slechts door communisten en „ja-broers"
wordt gesteund.
De president merkte op, dat dc „Impe
rialistische Amerikaanse pers" vaak las
terlijke berichten over hem heeft geschre
ven. De imperialistische kranten hebben
wij reeds vaak belasterd en ervan be
schuldigd alleen maar gesteund te worden
door een handvol „ja-broers," maar, zo
voegde de president hier aan toe, „Ik dank
God voortdurepd, dat negentig percent van
het Indonesische volk met mij de natio
nale revolutie heeft voortgezet." Sukarno
zeide reeds van vroeger af aan te hebben
gedacht: „als je door de imperialisten
wordt belaagd en belasterd, wil dat zeg
gen dat je het goed doet. Doch wees op
ie hoede, als de imperialisten je prijzen."
(Een ook eens door Kroesjtsjev aange
haalde uitspraak van Lenin. Red.)
„Time" publiceerde het betreffende ar
tikel in het nummer van de vorige week,
hat de president, volgens Antara, zou
hebben gelezen tijdens zijn luchtreis van
Djakarta naar Medan, waar hij thans ver-
loeft in verband met de officiële opening
van de universiteit van Noord-Sumatra.
WILLEMSTAD, Curagao (ANP) De
Nederlandse ambassadeur in Mexico, dr.
H. R. van Houten, vertrekt heden naar
New York, teneinde daar deel uit te maken
van de Nederlandse delegatie bij de UNO
voor de behandeling van de kwestie-
Nederlands Nieuw-Guinea. Mr. Van Hou
ten voegt zich op verzoek van minister
Luns bij de delegatie. De heer Van Houten
was te Willemstad als voorzitter van de
conferentie van landen uit het Caraïbische
gebied, die sedert begin november te Wil
lemstad bijeen is.
(Van onze reisredacteur)
BEIROET, november Zelfs in de wellustige luxe van liet zoele Beiroet,
waar rappe motorboten jonge, gebruinde goden en godinnen op waterski's in
wolken van wit schuim over de blauwe Middellandse Zee trekken tegen een
Hollywoodachtig decor van steeds meer wolkenkrabbendc hotels en flatgebou
wen in Italiaanse stijl, begint men vandaag de dag een kriebeltje van ongerust
heid te voelen. Niet omdat er ergens een valuta valt. Daar weet men wel raad
mee op de vrije geldmarkt van Libanon, een land, dat als enige natuurlijke
rijkdom de slimme handelsgeest van zijn inwoners kent. Ook niet omdat er
minder toeristen zouden komen. De nachtclubs, waar men tegen Amerikaanse
prijzen Europees vermaak kan vinden, zijn vol en nieuwe hotels blijven als
tulpen uit de grond schieten. Libanon heeft als enig land in het Nabije Oosten
de reputatie dat het er meestal rustig is. Zelfs tijdens het Suez-conflict was het
„business as usual", de mercantiele Libanezen zijn meer geïnteresseerd in hun
bankrekening dan in het hees uitgekreten nationalisme van hun buren. Die geld
zucht mag de bezoeker aanvankelijk onaangenaam treffen, maar wanneer hij uit
de baaierd van soms redeloos fanatisme in Syrië of Egypte in Beiroet terugkeert,
dan omspoelt hem het materialistische gezonde verstand van de afstammelingen
der Foeniciërs, gelijk een behaaglijk warm bad. Totdat hij opgeschrikt wordt
door een daverende knal en geschrokken informeert wat daar zo rauw het sereen
comfort verstoorde. „Een bom van de terroristen" zegt de hotelportier achteloos.
Terroristen in Libanon? Inderdaad. Ster
ker nog: er is op het ogenblik zowaar in
het nabije oosten geen land waar zoveel
geschoten en geknald wordt als in het
zonnige paradijsje in de Oosthoek van de
Middellandse Zee. En dit keer zijn het
niet alleen de rijke, maar wat primitieve,
landeigenaren in de bergen, die buiten
Beiroets Franse civilisatie de vermeende
beledigde eer van dochter of zuster wreken
met een vinger aan de trekker van een
machinegeweer. Dit is altijd zo geweest en
vormt de specerij van het anders wat een
tonige leven. Zo lang men maar niet naar
dochters of zusters keek, was een kogelvrij
vest echt niet nodig. Maar in de afgelopen
maanden is iedere paar dagen in Beiroeth
een bomaanslag gepleegd op gebouwen
van regering, politieke partijen of kran
ten. Soms schoot men zelfs op mensen of
sneed hen stilletjes de keel open. Die aan
slagen hadden één ding gemeen: ze waren
altijd gemunt op pro-westelijke lieden of
instanties. Voorheen waren de interne
politieke verwikkelingen in Libanon nooit
erg helder: de politici, wier portretten
met gladde glimlach op alle muren zijn
geplakt, beschuldigden elkaar ten hoogste
van de import van zieke koeien of de ver
duistering van een half miljoen pond re-
geringsgeld en kregen dan onmetelijke, -
maar onduidelijke, ruzies, die vooral stof
tot babbelen in de koffiehuizen gaven..
Maar nu is wél duidelijk wat er aan de
hand is.
„Volksverzet"
Op een ochtend na een dubbele bom
aanslag in de stad, zag ik een adjudant van
luitenant-kolonel Abdel Hamid Serraj,
hoofd van de Syrische inlichtingendienst,
welgemutst in een taxi door Beiroet rijden.
En in het „New Omayad" hotel in Damas
cus had ik al eerder groepen jonge Liba
nezen opgemerkt, die met opén kragen en
ernstige gezichten aan de lippen hingen
van een verbannen Libanese extremist.
Er waren politieke vluchtelingen bij en
leden van het drieduizend man sterke
Libanese vrijwilligerscorps, dat in Syrië
zijn opleiding krijgt bij de volksverzets
groepen. „Om het Syrische broedervolk bij
te staan tegen de dreigende Turken" heet
het officieeel. Maar de Libanese regering
is ook niet van gisteren en weet wel beter.
Want de Syriërs hebben zich nooit hele
maal neergelegd bij de afsplitsing van het
half-christelijke Libanon, die Frankrijk ge
durende zijn mandaatsperiode doorvoerde.
Libanon en Syrië, hoe nauw ook met el
kaar verbonden in velerlei opzicht, heb
ben daarom zelfs geen diplomatieke ver
tegenwoordigingen bij elkaar. En nu Ser
raj, Hoerani en de hunnen van een „groter
Syrië" dromen en die dromen kracht bij
zetten door terrem--commando's van Syrië
uit naar Jordanië en Libanon te zenden,
begint de Libanese regering echt een
beetje koude voeten te krijgen. Vooral
omdat Syrië zo dicht tegen de Sovjets be
gon aan te leunen, heeft Libanon schielijk
de bescherming van het Eisenhower-plan
ingeroepen, en de zware kruiser „Salem",
vlaggeschip van de Amerikaanse zesde
vloot, komt op gezette tijden geruststel
lend zijn kanonnen in de haven van Bei
roet laten zien.
Het blijft nochtans een ongemakkelijk
evenwicht. En even ongemakkelijk blijft
de glimlach van de Libanese leiders, wan
neer zij de verzekering geven dat er wer
kelijk niets aan de hand is. De regering
riep daartoe onlangs zelfs een persconfe
rentie voor de buitenlandse corresponden
ten bijeen en vroeg hun waarom zij zoveel
alarmerende berichten de wereld inzon
den, terwijl de toestand volkomen normaal
was. De vraag van een van de correspon
denten of hij des woordvoerders bedoelin
gen goed begrepen had, wanneer hij eruit
opmaakte, dat deze een toestand, waarin
iedere dag met bommen wordt gesmeten,
volkomen normaal noemde, werd minder
gewaardeerd. Maar tegelijkertijd heeft de
regering alle Libanese journalisten, die
zich in hun leven bedreigd achten, toe
stemming gegeven naast hun vulpen ook
een pistool te dragen. „Normaal" is in Bei
roet een rekbaar begrip.
„Volksbeweging"
Nu ziet het er nog niet naar uit, dat die
incidentele aanslagen een revolutie in Li
banon teweeg zuilen brengen. Maar zij
begeleiden wel een Syrische campagne van
onrustbarend karakter. Men spreekt de
laatste tijd van een „groter Syrië, en een
„kleiner Libanon". Dat betekent een stre
ven om de haven van Ti'ipoli in het noor
den en die van Sidon in het zuiden met
hun respectieve achterlanden bij Syrië
in te lijven. Kan dat? De helft van de Li
banezen bestaat uit christenen en zij be
wijzen afgezien van een groep christe
lijke extreme socialisten slechts lippen
dienst aan de Arabische eenheid. Voor een
tweede-rangsrol in een mohammedaanse
De clronm van een groter Syrië"
Akram Iloerany, leider van de Syri
sche Baath-partij, presidentvan het
Dé Syrische volksverzelsgroepén oefe
nen met hel oog op „dreigende Turkse
agressie". Maar drieduizend Libanese
vrijwilligers gaan mee-oefenen in de
guerilla-techniek. En dat vervult de
Libanese regering met zorgen.
staat voelen zij niemandal, te meer niet
daar zij nu commercieel, politiek en cul
tureel in Libanon de eerste viool spelen.
Maar de andere helft bestaat uit moslims,
er zijn honderdduizend Palestijnse vluch
telingen in Libanon en de Arabische pro
paganda begint onder dezen êen heimwee
naar de grote Arabische natie te wekken.
Juist in het noorden en het zuiden zijn deze
groepen verreweg in de meerderheid.
Wainneer de Syriërs er in slagen in deze
streken „volksbewegingen voor een terug
keer naar Syrië" op touw te zetten, dan
komt de droom van een „groter Syrië"
dicht bij zijn verwezenlijking. Hoe lang
de Libanese romp in het gebied om Bei
roet het dan zou uithouden is vraag twee
en geen aangenome.
Het vervelendste is, dat de Libanezen
de Syriërs niét "ai'te zeer voor het hoofd
kunnen stoten, omdat Libanon evenzeer
van het Syrische achterland afhankelijk is
als bijvoorbeeld Nederland van het Duit
se, daar veranderen zelfs alle kanonnen
van de Amerikaanse zesde vloot niets aan.
De Libanezen hebben reeds al hun moed
moeten verzamelen om in de afgelopen
weken een vijfhonderd ongewenste Syri
sche, Jordaanse en Palestijnse elementen
over de Syrische grens te zetten „retour
aan de afzender".
Voorlopig is deze hele kwestie nog maar
één van de vele tijdbommen die in het
Nabije Oosten liggen opgeslagen. Men
mag hopen dat zij nooit zal afgaan, al was
het maar ter wille van de in Amman,
Cairo en Damascus steeds weer tot lichte
zenuwstoornis gedreven correspondenten.
Want zij vinden in Beiroet met al zijn
geldjagers, sjacheraars, nachtclubs en hui
zen van zondig vermaak, één artikel dat
in het Nabije Oosten steeds schaarser be
gint te worden: een flinke portie verstan
dige verdraagzaamheid.
(Van onze correspondent in Wenen)
De Oostenrijkse P.E.N.-club heeft ge
protesteerd tegen de hoge straffen, die
kortgeleden tegen vier Hongaarse schrij
vers zijn uitgesproken. De meest bekende
van hen is Tibor Dery, wiens werken in
bijna alle wereldtalen werden vertaald en
die vooral achter het ijzeren gordijn een
grote invloed heeft uitgeoefend. Tezamen
met de marxistische cultuurfilosoof Georg
Lukacz heeft Dery in de Petöfi-club on
der de linksgerichte intellectuelen dat kli
maat voorbereid, waarin het geestelijke
verzet tegen de Russische bezetting in al
haar vormen werd ontwikkeld.
Julius Hay is waarschijnlijk de man
geweest die in de noodlottige nacht van
3 op 4 november in radio-Boedapest voor
het laatst het Westen opriep om te helpen.
De vier veroordeelden waren overtuig
de communisten, die zeker geen burgerlij
ke regeringsvorm in Westerse trant heb
ben nagestreefd, doch alleen een linksge-
richt socialisme met de vrijheden van het
Westen. Zij waren anti-stalinisten, die el
ke vorm van terreur veroordeelden en een
meer liberale richting verdedigden. Deze
tendens kwam na de dood van Stalin niet
alleen in Hongarije naar de oppervlakte,
maar ook elders achter het ijzeren gor
dijn.
In zijn beroemde novelle „Dooi" heeft
Ilja Ehrenburg de vroegere heilige huis
jes onder schot genomen, waarin hij la
ter door Doedinzev werd nagevolgd.
Daarmee volgden zij eigenlijk het re
cept van de communistische literaire cri-
tiek die voorschreef dat de kunst de ver
schillende fasen van de nieuwe maatschap
pelijke orde moet weerspiegelen. In feite
echter liet men dit realisme alleen toe
wanneer het in dienst stond van de par
tij. Reeds onder Lenin mochten de schrij
vers slechts „ingenieurs van de zielen"
zijn, die als handlangers de plannen van
de leiding moesten voorbereiden en onder
steunen. Nog erger werd het onder Stalin,
die alleen toeliet, dat de kunst als px-opa-
gandiste voor de partij en haar program
ma optrad.
De „Cultuur-managers",
Tegen dit onware gedoe is eindelijk ver
zet gekomen. Ehrenburg stond niet alleen.
Vooral Dery was als schrijver realist en
als zodanig beschreef hij ook de werke
lijkheid van het communisme. Doch daar
mee haalde hij zich de haat van de „cul
tuur-managers" op de hals, zoals ook 25
jaar vroeger bij Gladkow, Babel, Mayer-
hold, Eisenstein en Lunatsjarsky het ge
val is geweest. Bij de veroordeling van
Dex-y c.s. ging het niet om een vergrijp
tegen het „socialistische realisme," maar
om de diepere bedoelingen, om het ver
zet tegen onmenselijkheid, de vei'dediging
van de menselijke waardigheid en het
revolutionaire protest.
Niet woordkunstenaars stonden voor de
rechter, maar mensen die opgekomen wa
ren voor de vrijheid in woord eix geschrift.
In zijn grote romans „De afgebroken zin"
en „Het antwoord" protesteerde hij tegen
de realiteit van het communistische re
gime, maar in zijp overgetelijke novelle
„Niki" vex-zette hij zich misschien met
nog meer kracht tegen het systeem van
Horthy.
Ook toen reeds zuchtte hij in de gevan-
gemis en men lijkt hem toen ernstig
mishandeld te hebben. Nu is hij een ge
broken man. Op 64-jax-ige leeftijd is hij
nog tot negen jaar gevangenisstraf ver-
ooi'deeld. Men kan nauwelijks verwach-
ten dat hij deze straf zal overleven. Het
aangekondigde dooiweer is ender Kadar
omgeslagen in een ijzige vorst.
ADVERTENTIE
Partij SMYRNA-WOL
100 gram ƒ1.69
Gen. Cronjéstr. 129, Hrl.
parlement en Syrië's politieke leider
nummer één, met generaal-majoor Af if
Bizri, stafchef van het Syrische leger.
Van half acht vrijdagavond tot twee
uur des nachts is in het Parkhotel te Am
sterdam een gecombineex-de ledenverga
dering gehouden van de beide organisa
ties der K.L.M.-vliegers. In deze verga-
dering is verslag uitgebracht van de con
ferentie, welke de minister van Sociale
Zaken en Volksgezondheid over het sala-
risconflics met de voorzitters van beide
verenigingen heeft gehad.
Na afloop van de vergadering kon de
voox'zitter van de vereniging der K.L.M.-
vliegers, de heer W. F. Bellink, geen en
kel commentaar op het besprokene geven,
noch inlichtingen vei'strekken over de
genomen besluiten.
ADVERTENTIE
SCHOONHEIDSPREPARATEN
voor iedere dame
een welkom geschenk
depositaire officiel
Zijlstraat 88 - Telef. 10083 - Haarlem
Geslepen rijst
Toen er in 't laatst van de vorige eeuw
onder de bevolking van het voormalige
Nederlands Indië een ziekte ontstond met
zenuwontstekingen en zucht, ontdekten
twee Nederlandse artsen dat deze ziekte
samenhing met een nieuwe mode in de
verzorging van het belangrijkste volks-
voedsel, de rijst.
Er was een machine bedacht die de rijst
korrels kon polijsten, zodat ze er glimmend
uit tevoorschijn kwamen, en het duurde
niet lang of m.en vroeg in de winkel nooit
anders dan glimmende rijst, want hij leek
fraaier en gleed gladder door de vingers.
En toen leerden de mensen ziek. Wat
was het geval? In de politoer machines
werd van de rijstkorrels het buitenste,
uiterst dunne vliesje afgehaald en in dat
vliesje zat nu juist een stof die de mens
nodig had om gezond verder te kunnen
leven. De voedingskracht van de korrel
zelf ligt in gewoon zetmeel, dat ook het
hoofdbestanddeel uitmaakt van brood en
aardappelen, maar het vlies bevat iets
veel zeldzamers, iets veel edelers, het
vitamine B. Dit alles vonden die twee
Nederlandse artsen en zij hebben daarvoor
de Nobelprijs gehad.
Ons hele volk krijgt sinds lang de lagere
9choolbinnenkort zal het acht klassen
hebben doorlopen. Het zal niet zo lang
duren of we hebben allemaal ook middel
bare school gehad.
We zullen steeds meer weten; ook hoe
wij ons moeten gedragen wordt ons steeds
beter geleerd. Evenals het steeds toene
mende verkeer op de weg tot een steeds
nauwkeuriger in acht nemen van de ver
keersregels dwingt, worden door de ont
wikkeling van het maatschappelijke ver
keer onze handelingen voortdurend m,eer
gestroomlijnd. Elk jaar groeit het aantal
mensen dal zich in het algemeen-aan
vaarde standaardgedrag te schikken weet.
In de universiteitssteden wordt het straat
beeld gedurende de groentijd verlevendigd
door figuren, gekleed op een wijze, zoals
vijftig jaar geleden regel was, waarbij een
rafel meer of minder niet gesteld wordt,
kleding waarmee iemand alleen maar is
en nooit iets kan willen z ij n.
Maar na de groentijd ziet men dit nooit
meer. Bij de veranderde kleding heeft het
binnenhuis zich aangepast en bij het bin
nenhuis de hele levensstijl. We zijn allen
gepolijst, wij lijken fraaier en glijden
gladder door de vingers.
En het vitamine B? De mens die iets
w i l zijn, houdt op te zijn.
Belcampo
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Rotterdam-Delfshaven
(wijkgemeente Middelland) W. Vos te
Mensingeweer. Aangenomen naar Pijn-
acker (toez.) H. K. Stauttener te Mijns-
heerenland. Bedankt voor Ederveen (toez.)
C. Graafland te Ameide; voor Wijk bij
Heusden J. Noltes te Ernst. Aangenomen
de benoeming tot vicaris te Bilthoven mej.
H. B. de Neeling, vicaris te Zuidzande
(Z.V1.).
Gcref. Kerken
Tweetal te 's-Gx-avenhage-Oost (vac.
wijlen J. Attema) P. de Bruijn te Woer
den en R. J. de Jong te Winschoten. Be
roepen te Hellendoorn E. J. Duursema te
Vorden; te Lexmond H. A. van Botten-
burg, kand. te Hilversum.
Evang. Luth. Kerk
Aangenomen naar Edam-Monniken-
dam K. Berveling, hulppx-ediker te Stads
kanaal.
Geref. Gemeenten
Beroepen te Hendrik Ido Ambacht L.
Kieboom te Lisse.
Deze week
- kiest u 'n feestelijk jurkje
- ontmoet u de schrijver van
..hobby" jeugdboeken
- krijgt u 6 pagina's geschenkentips
met rijm-raad voor de Sint
Libclle Nassauplein
Haarlem.
De gebroeders Sanders hebben het be
sluit genomen dat hun behangselpapier
fabriek zal worden herbouwd. Alleen staat
nog niet vast waar dit gebeuren zal. De
zelfde plaats komt niet in aanmerking,
aangezien men daar in Delfgauw te veel is
ingebouwd.
De directie heeft een oplossing gevon
den om de bestellingen voor het seizoen
1958 uit te voeren. Aan de klanten is mee
gedeeld, dat deze op tijd en in overeen
stemming met hun wensen zullen worden
uitgevoerd. Direct daarna zal worden be
gonnen met de hei-bouw van het bedrijf.
Aan het personeel is de toezegging gedaan,
dat het niet bang behoeft te zijn voor ont
slag. Iedereen die dat wenst kan in dienst
blijven. De nachtploeg is ingezet in een
klein behangselpapierfabriekje, dat de
Gebr. Sanders te Rotterdam bezitten, ten
einde de produktie daarvan verder op te
voeren.
Het is eigenaardig dat wij Nederlan
ders, bekend om onze gastvrijheid, geen
eigen woord hebben om het begrip: er
gens gastvrijheid genieten, ergens tijde
lijk onderdak hebben, uit te dx-ukken.
Wij behelpen ons met het Franse loger,
dat zowel: wonen als: huisvesten bete
kent. Oudtijds zeide men: liggen bij of
met enen; een rest daarvan kennen wij
nog in het woord thuisligger, dat eigen
lijk veel aardiger is dan commensaal.
Het Noordhollands heeft voor logé en
logeren eigen woorden. Men spreekt
daar van: warskipper en te warskip
gaan. Ook het woord slaapgast hoort
^men wel eens bezigen.
