Nieuwe politiek in Nabije Oosten
is dringend noodzakelijk
r
Parijse overleg moet - ook
zonder Eisenhower - doorgaan
^"Hoe is het ontstaan?^
Van dag tot dag
Amerikanen trappen met hun eersteklas
schoenen op de tenen der Arabieren
Rookt Uw man sigaren?
^Praatótoel
Met ons alien
Maximum snelheid wordt in
Moskou opgeheven
Amerikaanse bladen
over Eisenhowers ziekte
NAVO-PARTNERS MENEN:
Wordt Nationale Reserve
toch opgeheven?
Eisenhowers ziekte komt
op een zeer ongelegen
tijdstip
HAD EISENHOWER
EEN BEROERTE?
Op de
,Net als Churchiir
Twee miljard meer voor
rakettenprogram in V.S.
GEBOREN EN
GETOGEN
v
v0ENSDAG 27 NOVEMBER 1957
Ondanks politiële en justitiële bemoei
en draaien de wekelijkse puzzelroulettes
vrolijk door en vullen ieder weekeinde
duizenden trouw hun vierkantjes in, waar
door de kans op fortuin enkele dagen lang
de gemoederen van een aanzienlijk deel
des volks in spanning houdt. De juridische
puzzel die eraan vast zit, namelijk de vraag
n( hier van wettelijk verboden gokken
m0et worden gewaagd, is nog lang niet op
gelost en dat is trouwens voor de vele
liefhebbers geen vraagstuk. Gokken of
„iet, zij vinden het een prettige bezigheid
en zij hebben er wekelijks een bedrag voor
over ook al (en nu komt het) „omdat er
een goed doel mee gediend is".
Goede doelen" zijn er te over doch
het is een teken des tijds dat het royale
schenken van een liefdevolle gave meren
deels verdrongen is door de methode, die
de schenker tegelijk een kans op fortuin
en een tijdvullende bezigheid biedt. Dat
is jammer voor de goede doeleinden, die
in de milddadigheid worden aanbevolen
op de oude, eenvoudige manier, zonder
puzzel en zonder gelukskansen. Doch daar
over willen we niet uitweiden. Wij willen
slechts de conclusie onderstrepen, dat er
voor een bescheiden gave in geld ten bate
van een charitatief doel toch altijd bij dui
zenden nog wel wat overschiet en dat
velen ondanks de tamelijk klemmende fi
nanciële situatie nog best wat blijken te
kunnen missen.
Wij zouden hun, die er een gewoonte
van hebben gemaakt wekelijks een klein
bedrag te besteden aan de aankoop van
een kleine gelukskans een kans die
vaak één op de zoveel-honderdduizend is!
- willen aansporen voor een of meer keren
deze minimale kans eens op te geven en
weg te schenken aan een groep medebur
gers, van wie bij bevoegde instantie be
kend is dat zij leven in een zo armelijke,
benarde toestand, dat zij letterlijk alles,
wat het leven in materiële zin enige op
gewektheid kan verlenen, moeten missen.
Een groot aantal kleine gaven verrassen
derwijs afkomstig van hen, die eigenlijk
niet van plan waren iets te geven zou
het totale bedrag, dat volgens traditie ook
dit jaar weer wordt ingezameld voor nood
lijdende medeburgers, kunnen doen stijgen
tot een grootte die alle pessimistische ver
wachtingen zou beschamen.
Wat Haarlem betreft, heeft het comité
„Stille Armen" een oproep tot hulp en vrij
gevigheid gedaan die wij gaarne nog eens
nadrukkelijk herhalen en waaraan wij een
dringende aanbeveling toevoegen. Uit per
soonlijke ervaring is ons maar al te goed
bekend, hoe groot de nood van sommige
gezinnen is en hoe ten onrechte de buiten
wereld vaak de mening is toegedaan, dat
onze maatschappij geen materiële benau
wenis meer kent. Er zijn gezinnen en al-
leenwonenden, wier ontbering en gebrek
aan ook maar de geringste materiële
vreugde velen verstomd zou doen staan.
Wanneer men van dergelijke gevallen zou
kennisnemen, zou men zonder twijfel met
enige schaamte denken aan de vele gemiste
kansen om zulk een gezin een kleine
vreugde te bezorgen. Wanneer men lief
hebber is van kansen op fortuin en daar
voor geld over heeft, dan zou men eens
moeten weten hoezeer de armsten onder
ons met dat kleine, vaak verspilde gelds
bedrag van anderen een lang ontbeerde,
kleine vreugde hadden kunnen kopen, die
voor ons een dagelijkse en daardoor wei-
niggewaardeerde gewoonte is geworden,
doch voor hen meer betekent dan met
woorden is uit te drukken.
De inzameling tegen Kerstmis kan de'
groep, waarvoor de opbrengst bestemd is,
niet méér geven dan een luttel bedrag voor
de feestdagen. Hun algemene situatie zal
er niet door verbeteren, doch zij zullen
eens iets extra's kunnen doen „eens iets
extra's" voor hun gezinsleden, voor hun
kinderen, voor zichzelf.
Wij hopen dat in deze maand van ver
steviging der banden in gezin en vrienden
kring door velen de waarde van een vrien
delijk gebaar tegenover anderen nog eens
duidelijk zal worden ingezien; dat een ver
rassend groot aantal giften voor de arm
sten der armen blijk zal geven van een
nog steeds volop bloeiend besef in brede
lagen des volks voor de „kans op geluk",
die gelegen is in een royaal gebaar, waar
voor geen tegenprestatie wordt aangebo
den. Behalve dan deze: de voldoening over
een welbesteed offer.
(Van onze reisredacteur
Het geheim van iedere succesvolle
voorspelling omtrent het Nabije Oosten
is doodeenvoudig", zei een Britse oude
rot in het vak tegen mij, terwijl hij zijn
kopje „mazbout" leegdronk, „je zegt ge
woon: de huidige westelijke politiek is
tot falen gedoemd, een nieuw beleid is
dringend noodzakelijk. Wanneer je dan
een half jaar later in Cairo of Damascus
terug bent, omdat ook de nieuwe aanpak
tot narigheid heeft geleid, eindig dan
vooral je reportage weer met „de
huidige westelijke politiek is tot falen
enzovoorts. Wijs op de juistheid van je
vorige sombere voorspellingen ga ermee
door en je wordt vanzelf beroemd als
Nabije Oosten-specialist. Risico loop je
nauwelijks, want de kans dat het Westen
hier een succesvolle politiek zou voeren,
kun je wel uitsluiten."
Hij stond op en zei: „Je wilt mij wel
verontschuldigen, ik moet mijn repor
tacre gaan afsluiten. De huidige weste
lijke politiek is tot.... je begrijpt me
wel. Tot de volgende crisis, vriend. Over
een maand of wat zie ik je weer. En
dan misschien met een helm op."
Wie thans, een jaar na het Suez-conflict
dat een tijdperk in het Nabije Oosten af
sloot, het Arabisch tableau overziet, kan
inderdaad nauwelijks somberder gestemd
raken. Het rampzalig Suez-avontuur heeft
liquidatie-uitverkoop gehouden van de
restanten Britse en Franse invloed in het
Nabije Oosten, een gebied dat van beslis
sende betekenis is, omdat het de brug
vormt tussen Europa, Azië en Afrika, om
dat het, wanneer het straks versterkt zal
zijn met twintig miljoen onafhankelijke
Noordafrikaanse Arabieren, voorbestemd
is zuidwaarts een stimulerende invloed te
hebben in ontwakend zwart Afrika, en om
dat het Europa's levensbloed, de olie, be
heerst. In het vacuum dat door het Brits-
Franse vertrek ontstond, is meer Russische
dan Amerikaanse invloed binnengezogen.
Van de vele geschilpunten is het ontplof-
baarste (het Arabisch-Israelisch conflict)
verder dan ooit van een oplossing, omdat
de Arabieren hun diepste achterdocht, dat
Israel een springplank van het westers
imperialisme zou zijn, bevestigd hebben
gezien in de Frans-Brits-Israelische aan
val op Egypte. Ik las dezer dagen de ont
roerend naïeve verzekering van mr. Abel
Herzberg, dat de joden de beste vrienden
van de Arabieren zijn. Het vervelende is,
dat de Arabieren de allerlaatsten zullen
zijn om dat te geloven.
Schijnbare resultaten
De westelijke politiek, die thans aan de
beurt is om tot falen gedoemd te zijn, is
in feite een Amerikaanse. Zij is ontstaan
uit de op zichzelf noodzakelijke verklaring
van de Amerikaanse regering, kort na de
Suez-crisis afgelegd, dat de Russische
pogingen om het Nabije Oosten binnen te
marcheren of te sluipen, zouden stuiten op
gewapend Amerikaans verzet. Vooral op
MOSKOU (UP) De stadsbestuurders van
Moskou zijn voornemens binnenkort de in
öe hoofdstad geldende maximum snelheid
van zestig kilometer per uur op te heffen.
Zij hopen daardoor verkeersopstoppingen
zoveel mogelijk te voorkomen. Wat de
resultaten van de nieuwe maatregel ook
gullen zijn, niemand verwacht dat daar
door het grootste probleem van het Mos
kovische verkeer: de roekeloze voetgan-
gers-gewoonten, zal worden opgelost.
De voetgangers in Moskou, of zij nu
hoofdstedelingen of bezoekers uit de pro
vincie zijn, hebben de gewoonte kris-kras
de straat over te steken, zonder op ver
keerslichten of naderende auto's te letten.
Soms blijven zij midden op de rijweg
staan om een praatje met een kennis te
maken.
„Opheffing van de maximum snelheid
helpt geen zier," zei een taxichauffeur.
>'Een chauffeur moet bij iedere zijstraat
remmen, omdat hij daar voetgangers voor
j-ijn wagen zal vinden, of de stoplichten
manden of niet."
„Het moet een plechtige gedachte zijn
voor iedere president, vooral voor een zo
bescheiden man als Eisenhower, dat het
koersverloop op- de effectenmarkt omge
keerd evenredig is aan de stijging of da
ling van zijn lichaamstemperatuur, en dat
zelfs een klaarblijkelijk milde ziekte bij
sommigen vrees wekt voor de directe
toekomst van ons land", schrijft de N e w
YorkTimes in een commentaar op het
nieuws uit het Witte Huis. „Maar Eisen
hower kan oók zéker zijn van de diepe
genegenheid van zijn landgenoten, daarbij
inbegrepen degenen die niet voor hem
stemden en ook zij die weten, dat het lot
van de natie niet afhangt van één man,
hoe hoegeplaatst ook".
De New York Herald Tribune
zegt in een hoofdartikel onder meer: „De
wereld zal het betreuren, dat Eisenhowers
ziekte wellicht zal kunnen leiden tot ver
traging in het overleg van de NAVO-lan-
den. Maar zij kan zich verheugen over
het feit, dat er in de interimperiode die
nu aanbreekt geen regeringsvacuum zal
zijn, dank zij de inspanningen van de pre
sident om teams te vormen aan wie hij
bepaalde onderdelen van zijn autoriteit
kan overdragen. Zo is bijvoorbeeld vice-
president Nixon van meet af aan door hem
voorbereid om al de verantwoordelijkhe
den van het waarnemend presidentschap
op zijn schouders te kunnen nemen."
Men moet het Arabisch nationalisme
serieus nemen, al heeft het ook zijn
vermakelijke kanten. Hier ziet men
Syrische vrijwilligsters van de volks
verzetsgroepen op mars. Zij lopen uit
de pas en haar uniformen zitten wat
slordig. Maar achter dit grappige beeld
schuilt een stuk emancipatie: deze
vrouwen gingen kort geleden nog ge
sluierd. Naast een ouderwets fanatisme
vertegenwoordigen de Arabische natio
nalisten onloochenbaar de schaarse
krachten van het modernisme in het
Mohammedaanse Nabije Oosten.
Even slecht is het gesteld met. de per
soonlijke betrekkingen, die in de Arabische
verhoudingen veelal beslissend zijn. Zelfs
die Amerikanen, die tevoren nauwkeurig
geïnstrueerd zijn, dat zij met een ander
soortige beschaving te doen krijgen, bren
gen het zelden verder dan een geveinsde
belangstelling voor de Arabische cultuur,
zeggen op z'n best: „hoe interessant" en
wachten met ongeduld op het ogenblik,
waarop zij de lof kunnen zingen van de
„American way of life" in de trant van:
„je weet niet wat je mist". Zij trekken zich
na werktijd terug in de comfortabele iso
latie van koelkast, gepasteuriseerd voedsel,
scotch-on-the-rocks en de nieuwste jazz
platen. Met al hun beste bedoelingen, tech
nologische superioriteit, brave maar over-
vereenvoudigde moraal, luidruchtige
vriendschappelijkheid en gebrek aan ge
voel voor nuances, staan zij dagelijks met
hun eerste klas schoeisel ,.made-in-USA"
boven op de blote voeten van de Arabieren.
En er zitten meterslange tenen aan die
voeten. De langste daarvan is het islami
tische principe van waardigheid in ar
moede. Hoeveel arrogantie men de Britse
en Franse imperialisten van weleer ver
wijten mag, er zijn er onder hen altijd
geweest, die zich zoals Glubb of Lawrence,
met hen vereenzelvigden en hun levens
wijze aannamen, die, zoals de Fransen,
voldoende cultuur bezaten om de Arabische
beschaving niet als een exotisch maar fos
siel souvenir te beschouwen, die voldoende
meneer waren om onder de stoffige armoe
de Arabische tegen-meneer te herkennen
en tegemoet te treden.
aandrang van mensen, die abusievelijk
meenden, dat Nasser het conflict verloren
had en dat het ogenblik gekomen was een
algehele regeling voor het Nabije Oosten te
dicteren, is deze noodzakelijk vage ver
klaring uitgegroeid tot het Eisenhower-
plan, een tot legislatuur verheven politiek,
die in de praktijk verwerd tot een werf-
campagne voor actieve bondgenoten tegen
het communisme. Een schijnbaar loffelijk
pogen naar een bekend, maar reeds eer
der mislukt recept van minister Dulles
dat zelfs schijnbare resultaten opleverde.
Het bracht naast de oude bondgenoot Irak
drie andere Arabische regeringen schoor
voetend min of meer in het westelijke ge
lid: de Libanese, Jordaanse en Saoedi-
Arabische. Maar het bereikte in wezen
precies hetgeen het Eisenhower-plan had
willen voorkomen: steeds verder gaande
Sovjet-penetratie in Egypte en vooral in
Syrië, landen die in de balans van het
Nabije Oosten veel zwaarder wegen dan
het kleine Libanon, het gammele Jordanië
en het achterlijke Saoedi-Arabië.
Weggesmeten kapitaal
Dit beleid van de Amerikanen, die een
jaar terug in Caïro bejubeld waren, omdat
de Arabieren in Washingtons veroordeling
van de Suez-actie een glimp meenden te
zien van het oude Roosevelt-Amerika. heeft
hen binnen twaalf maanden van de ge-
vierdste tot de gehaatste westerlingen in
het Nabije Oosten gemaakt. Het furieuze
anti-Amerikanisme van thans is ten dele
onvermijdelijk, omdat de afkeer jegens de
invloed uitoefenende vreemdeling zich in
eerste instantie richt tegen de aanwezigen,
c.q. de Amerikanen, en minder tegen de
reeds verjaagde Britten en Fransen. Maai
de Amerikanen hebben nodeloos politiek
kapitaal weggesmeten, toen zij er niet in
slaagden de overgevoelige Egyptenaren en
Syriërs duidelijk te maken, dat. zij bereid
waren tot economische steun zonder on
aanvaardbare politieke verplichtingen. En
de verleende militaire en economische hulp
aan Jordanië, alsmede de bescherming aan
Libanon geboden, hebben bijna evenveel
wrok gewekt. Iedereen zal zich de lichte
ergernis herinneren, die in Europa de
dankbaarheid voor de Marshall-hulp ver
gezelde. Dat deed zich toen voor in ont
wikkelde landen, die tenslotte best begre
pen wat goed voor hen was. Maar in de
achterdochtige, overgevoelige Arabische
landen ligt dat anders. Zelfs een ontwik
kelde Jordaniër geloofde het nonsensicale
verhaal dat een van de Globemasters, die
met veel tralala wapens naar Amman
vlogen, volgeladen was met handboeien.
Ziehier de treffende symboliek van de
duizend-en-éen-nacht in een land, waar
tweederden van de bevolking zich door de
1 regering onderdrukt voelt.
De diepste reden waarom de huidige
Amerikaanse politiek in het Nabije Oosten
tot falen gedoemd is, heb ik met opzet
nog onvermeld gelaten, omdat ik dit kern
probleem in een apart artikel wil behan
delen. Ik zal het hier slechts aanduiden.
Het betreft de wijd en zijd verspreide
mening, dat het Arabisch nationalisme, de
Arabische eenheidsdrang, een schertsver-
schijnsel, een soort woordenfantoom is, dat
door de voortdurende onenigheid der Ara
bische regeringen dagelijks gelogenstraft
wordt. Die onenigheid schept de enorme
verleiding te pogen de Arabische landen
tegen elkaar uit te spelen. Hoesseins en
Saoeds te gebruiken om dammetjes op te
werpen, die de diepe onderstroom van
Arabische solidariteit moeten splitsen. Dat
is een tragische vergissing. Wie vandaag
het woelig water van het Arabisch natio
nalisme wil bevaren, heeft een loods nodig,
die erop geboren is: Gamal Abdel Nasser.
Het lijkt een bittere pil, maar zij komt uit
de medicijnkast van de werkelijkheidszin.
ADVERTENTIE
Wij hebben voor hem een aardige
SINT NICOLAAS-VERRASSING.
ZIJLWEG 58
HAARLEM
Vijftig vrijwilligers kregen een
ontslagbrief
Het Tweede Kamerlid mr. Roosjen
(A.R.) heeft aan de minister van Defen
sie gevraagd of het de minister bekend
is dat onder dagtekening van 3 mei 1957
aan een 50-tal vrijwilligers bij de Natio
nale Reserve is medegedeeld, dat hun
met ingang van 1 januari 1958 ontslag uit
de militaix-e dienst zal worden vei-leend in
verband met de opheffing van de Natio
nale Resei-ve. De heer Roosjen vx-aagt
welke betekenis aan deze kennisgeving
moet worden gehecht nu ten aanzien van
de Nationale Reserve nog steeds geen be
slissing is gevallen.
PARIJS (UP) De confei-entie van
regeringschefs der vijftien NAVO-part-
ners zal volgende maand in Parijs normaal
doorgang vinden. Vice-president Richard
M. Nixon zal Eisenhower daax-bij vervan
gen. Dit is momenteel de algemene mening
na het nieuws dat de Amerikaanse presi
dent 'door''zijn' ziekte niet aan dit overleg
zal kunnen deelnemen. Aanvankelijk zijn
er enkele stemmen opgegaan om de confe
rentie tot volgend voorjaar uit te stellen,
in de hoop dat Eisenhower dan wel van
de partij zou kunnen zijn, doch uit officiële
verklaringen, commentaren van goed inge
lichte zijde en uit pei-scommentaren overal
in de NAVO-landen, blijkt wel dat men
algemeen van oordeel is dat de situatie niet
toelaat, de conferentie uit te stellen of te
Het nieuws van Eisenhowers ziekte
heeft een diepe indruk gemaakt in Ame
rika en uiteraard is het publiek zeer be
gaan met het lot van de populaii-e pre-
sident. Toen Eisenhower zich ruim een
jaar geleden opnieuw herkiesbaar stelde,
heeft hij onomwonden medegedeeld, dat
hij zich, als hij zou worden herkozen, zou
moeten ontzien. De kiezers en ook de lei
ders van de i-epublikeinse partij, hebben
dus geweten dat Eisenhower zijn krach
ten niet meer ten volle zou kunnen in
zetten.
Intussen zullen velen zich thans afvra
gen of het belang van het land ermee ge
diend is geweest, dat men niettemin op een
verkiezing van „Ike" heeft aangestuurd.
In rustiger tijden zou de president ondanks
zijn betrekkelijk zwakke gezondheid
misschien bestand zijn geweest tegen zijn
taak, doch de huidige periode kan men
beslist niet als rustig kenschetsen.
Uiteraard is het niet te bewijzen, dat
Eisenhowers ziekte een gevolg is van de
spanning der weken, die achter ons lig
gen, weken waarin de president langere
vergaderingen heeft geleid dan ooit tevo-
ren, en waarin tal van spoedbeslissingen
moesten worden genomen, nu duidelijk
was geworden hoezeer Amerika en de vrije
wereld zich moesten inspannen om de
achterstand op de Russen in te halen.
Het moet echter mogelijk worden ge
acht, dat die spanning en die inspanning
voor de president te veel zijn geweest.
Hoezeer Eisenhower zich overigens de
laatste weken ook ingespannen heeft,
toch heerste bij vele waarnemers de in
druk, dat de verhoogde activiteit van
Washington niet alleen van Eisen
hower is uitgegaan. Vice-president Nixon
was namelijk een der eersten, die het
gevaar signaleerde, nadat de Russen hun
eerste Spoetnik de ruimte hadden inge
zonden. Bovendien hebben McElroy, de
nieuwe minister van Defensie, en Kilian,
Eisenhowers assistent voor i-aketaange-
legenheden, groot vertrouwen gewekt door
de energieke manier, waarop zij dadelijk
de problemen hebben aangepakt. Daar
om kan men thans reeds zeggen dat, in
dien Eisenhower zich nu nog meer dan
tevoren zal moeten ontzien, Amerika toch
zal doorgaan met een serieuze poging om
door inspanning van alle krachten die
pijnlijke achterstand in te halen.
Niettemin blijft het uitermate betreu-
renswaardig, dat in deze ernstige periode
Amerika niet over een px-esident beschikt
in de kracht van zijn leven, die zich vol
ledig kan inzetten voor zijn schier boven
menselijke taak.
„degraderen" tot een overleg op het niveau
van de ministers van buitenlandse zaken.
De secretaris-generaal der NAVO, Spaak,
die zich momenteel in Londen bevindt, is
reeds. bez,ig de geallieerden te polsen hoe
zij denken over vervanging van Eisen
hower door Nixon op de conferentie. Spaak
heeft vorige maand het idee van een con-
ferentie-aan-de-top geopperd. De eerste
reacties waren gunstig. Welingelichte krin
gen in Londen zeiden dat premier Mac-
millan naar Parijs komt als Nixon ook
gaat. In Bonn wordt hetzelfde verklaard
wat kanselier Adenauer betreft. Verwacht
wordt dat Frankrijk zich bij die houding
zal aansluiten.
Nederlandse visie
De Nederlandse afgevaardigde bij de
NAVO-raad, mr. E. N. van Kleffens,
is eveneens van mening dat. de conferentie
van 16 december normaal doorgang moet
vinden wegens de zeer dringende agenda
punten.
„De enige vraag is slechts of het
nu een top-conferentie zal worden of
een gewone ministersconferentie", aldus
mr. Van Kleffens. De regeringshoofden
zijn van het besluit van het Witte Huis
op de hoogte gesteld en het is aan hen te
beslissen of zij niettemin de conferentie
bijwonen.
Mr. Van Kleffens kon echter nog niet
zeggen of dr. W. Drees de conferentie zal
bijwonen.
De NAVO-raad komt morgen bijeen om
zich over de toestand en over eventuele
wijzigingen in het conferentieplan te be
raden.
Een vroegere voorzitter van de Ameri
kaanse vereniging van hartspecialisten, dr.
Irving Wright, heeft dinsdagavond te
New York gezegd, dat president Eisen
howers ziekte waarschijnlijk toch „een
kleine beroerte" is. Deze vorm van be
roerte," zo zei hij, „komt vrij veel voor en
de meeste patiënten herstellen weer ge
heel. De aandoening kan verooorzaakt zijn
door de buitengewoon grote geestelijke
druk, waaronder de president in de afge
lopen weken heeft moeten werken," aldus
dr. Wright.
Hij voegde eraan toe, dat onder het
woord beroerte stoornissen van verschil
lende aard worden begrepen.
Een vooraanstaande Amerikaanse neu
roloog, dr. Raymond Adams, verklaarde
gisteravond dat. er vele voorbeelden zijn
van mensen, die „aan hetzelfde hebben ge
leden als wat de president nu is over
komen" en die weer volledig hun verant
woordelijke taak op zich hebben kunnen
nemen. Hij noemde als voorbeeld Chur
chill, wiens spraakvermogen, tengevolge
van een lichte beroerte in 1953, ook was
gestoord. Op de vraag of de president, zijn
taak zal kunnen vervullen, zei dr. Adams
dat hij gevallen kende van patiënten die
op de ene dag geen woord konden uitbren
gen en de volgende dag weer normaal
konden spreken.
Vice-president Nixon verklaarde na een
bezoek aan het Witte Huis, dat de presi
dent „volledig in staat is besluiten te
nemen". Er is niet gedacht aan overdracht
van de presidentiële bevoegdheden. Wel
vermoedde Nixon, dat hij, als nu dezelfde
gang van zaken gevolgd wordt als bij de
vorige ziekten van de president en dat hij,
Nixon, de kabinetsvergaderingen zal voor
zitten tot Eisenhower weer beter is.
C onverseren
De heer Francis Albert Gullick (London)
heeft de C.T.A. (Conversing Travellers
Association) opgericht. Er wordt op dui
zenden leden gerekend. Er zijn daarom
duizenden insignes gemaakt. Wie zulk een
insigne draagt, toont zich bereid een ge
sprek in de trein aan te knopen. Wanneer
dezelve het insigne af doet, toont hij (of
zij) daarmee dat het gesprek dient af te
lopen.
Nu liggen, ook op dit gebied, in Engeland
de zaken anders dan bij ons. Niet dat Brit
ten niet even grote kletsmeiers zijn als
verreweg het merendeel van alle mensen
op aarde, maar zij hebben gedurende tien
tallen generaties geleerd ook in dit opzicht
hun spontaniteit te beheersen. Daarom is
Francis Albert Gullicks initiatief voor
Britse verhoudingen nuttiger, zo niet
noodzakelijker, dan voor (bijvoorbeeld)
Nederlandse.
Hier zou een andersomme vereniging
nuttiger zijnEen Non-Conversing Travel-
Iers Association. Met andersomme insignes,
voorstellende een gezichtje met een grote
dikke wijsvinger op de lippen. Wie dat
draagt wil daarmee zeggen: spreekt u mij
alstublieft niet aan, ik ben op conversatie
in het algemeen en met u in het bijzonder
heel niet gesteld. Wie zo'n ding draagt en
het dan afdoet, wil daarmee zeggen: u
moogt met mij praten over uw ziekte
beeld, over dat van uw gade, uw groot
moeder en uw kinderen; ik ben bereid uw
klachten aan te horen over de huidige toe
stand van wereld en maatschappij in ver
gelijking met de befaamde goeie ouwe; u
moogt mij alles vertellen over uw zwager,
die ondanks zijn heel niet rooskleurige
financiële situatie een tévé gekocht heeft
(uiteraard - zoals dat tegenwoordig is -
op afbetaling); u moogt mij uw oordeel
uiteenzetten over de voetbalwedstrijden op
zondag, over de politieke constellatie, over
de prijzen, over uw intieme kennissen,
over de lonen en over het diepe peil waar
toe de huidige jeugd in vergelijking met
toen u nog jong en onverwend was - ge
zonken is.
Als het speldje blijft zitten, is dat een
teken voor uw trein(over)buren dat u niet
geïnteresseerd bent in zijn (haar) mede
delingen, zelfs niet wanneer deze maag
zweren, onophoudelijke hoofdpijnen en
wandelende nieren betreffen. Hebt u het
niet op, dan wilt alles horen over het
vilaine optreden der buren, het liefdesver
driet van mevrouw heur nicht en de on
billijkheden dag na dag bedreven op het
bureau Sociale Zaken ten gemeentehuize.
Men moet rekening houden met het
volkskarakter.
In Engeland vereisen deze dingen een
andere aanpak dan bij ons. Daar moet men
- om een afschuwelijk grove volksuitdruk
king te gebruiken - de mensen de bek
openbreken. Bij ons dichtslaan.
Het is beter dit met insignes dan met
lichamelijk geweld te doen.
Elias
ADVERTENTIE
WASHINGTON (AFP) De Ameri
kaanse regering zal de begroting voor de
aanmaak van geleide projectielen met
twee miljard dollar verhogen, zo heeft de
voorzitter van de financiële commissie
van de Senaat, de Democraat Burd .dins
dag bekendgemaakt. Op andere, niet na
der genoemde posten zal echter een mil
joen dollar worden bezuinigd.
Proef mislukt
Dinsdagavond is officieel bekendge
maakt, dat 's middags een raket van het
type „Jupiter" van de Amerikaanse lucht
macht is gelanceerd, maar dat de proef
is mislukt. Door technische moeilijkheden
kon de raket zijn baan niet volledig af
leggen.
De raket werd op het proefterrein Cap
Canaveral in Florida gelanceerd. (AFP)
Wanneer men van iemand zegt, dat
hij ei-gens geboren en getogen is, drukt
men daarmee uit dat hij een bepaalde
plaatsv door en door kent. Het deel
woord getogen is een overblijfsel van
een oud werkwoord tiën dat: trekken
betekende. Dat trekken hetzelfde be
tekent als opvoeden, bewijzen het
Franse werkwoord élever en het
Duitse erziehen. Geboren en getogen
betekent dus letterlijk: geboren en op
gevoed, grootgebracht. In Zuid-Neder
land zegt men: iewers (ergens) gewon
nen en geboren zijn. Winnen betekent:
verwekken.
