PARADIJS VOOR EENDEN
N MANITOBA
Televisie in
Australië
ontwikkelt
zich snel
De Franse lijfwacht
Werk aan de winkel
voor knutselaars
PRIJZEN EN KOSTEN
ZATERDAG 11 JANUARI 19 58
PAGINA TWEE
Bij de foto's
QSTAAT ZIJN MANNETJE J
i
DE JEUGDIGE atleten, die iedere mor- dehuis een paar japonnen moest gaan ko
gen om prompt negen uur bij elkaar ko- pen. De Arabische sjeik verliet zich ge-
men in een speciaal zaaltje van het Palais heel op de raad van zijn lijfwacht, die zo
De vleugels van een eend worden ge
kleurd met sneldrogende verf, zodat hij
tijdens zijn vlucht gemakkelijk herkend
kan worden. Het dier ondervindt er niet
de minste hinder van.
de l'Elysée, staan in Parijs als „de man
nen van Albayet" bekend. Zij verschijnen
punctueel op het appèl en houden zich een
uur lang bezig met allerlei gymnastische
oefeningen, die afgewisseld worden met
een intensief bezoek aan de schietbanen
onder het gebouw. Inspecteur Albayet
volgt hun verrichtingen met argusogen,
want zijn „jongens" zijn verantwoordelijk
voor de veiligheid van vooraanstaande
personen. De aanslag op de heer Abdelka-
der Barakrok, de onderstaatssecretaris
voor Algerijnse aangelegenheden, heeft
nog onlangs duidelijk bewezen, dat som
mige politieke figuren de diensten van een
goed getrainde lijfwacht bezwaarlijk kun
nen missen. Monsieur Barakrok, die al ver
scheidene keren telefonisch was bedreigd,
dankt ongetwijfeld zijn leven aan de snel
heid, waarmee de „jongens van Albayet"
het vuur van de Algerijnse rebellen beant
woordden.
Wij zijn de laatste tijd weer een beetje
;n de publieke belangstelling gekomen,
vertelde inspecteur Albayet onlangs. „Het
wordt ons overigens in Parijs niet gemak
kelijk gemaakt. Het is opmerkelijk, maar
belangrijke personen voelen zich in Parijs
blijkbaar zó veilig, dat zij de diensten van
een lijfwacht dikwijls helemaal niet op
prijs stellen. Daar had je bijvoorbeeld de
vroegere Aga Khan, die zó op zijn persoon
lijke vrijheid was gesteld, dat hij geen en
kele lijfwacht in zijn nabijheid duldde. Hij
verandere pas van inzicht, toen bandieten
aan de Cöte d'Azur de aüto van zijn echt
genote aanhielden en er met haar juwelen
discreet mogelijk trachtte enig inzicht te
verkrijgen in de maten van de hoogge
plaatste Arabierse.
„Onder mijn mannen wordt zo ongeveer
elke taal van de wereld gesproken. Voor
gewone karweitjes hoef ik geen specialis
ten aan te wijzen, maar als het nodig is
kan ik iedere vreemdeling een lijfwacht
geven, die zijn moedertaal spreekt. Toen
koning Faroek nog in Egypte regeerde,
heeft hij ons wel eens voor problemen ge
steld. Tijdens' een treinreis van Nice naar
Parijs gaf hij zijn lijfwacht te kennen, dat
hij in geen geval door persfotografen las
tig gevallen wilde worden. De lijfwacht
wist aan zijn wensen te voldoen door drie
keer over te stappen en het laatste traject
in een gesloten vrachtwagen te reizen. De
onderneming slaagde in alle opzichten en
onderneming slaagde in alle opzichten
en koning Faroek klaagde niet over
het gebrek aan comfort tijdens de laatste
etappe."
EEN GOEDE LIJFWACHT staat voor
niets. Hij moet brieven kunnen ,opnemen,
de vreemdsoortigste boodschappen kun
nen doen en verdachte pakketjes bij de
post van onschuldige correspondentie kun
nen onderscheiden. De maandenlange om
gang tussen een hooggeplaatste persoon
lijkheid en zijn lijfwacht leidt dikwijls tot
een hechte vriendschap. Er zijn in Frank
rijk veel hoogwaardigheidsbekleders die
hun vroegere lijfwachten nog altijd uitno
digen om een avondje te komen kaarten.
vandoor gingen. Zo iets is natuurlijk niet De ]iifwacht van de Hertog van Windsor,
(Van onze bijzondere medewerker)
MEN HAD MIJ gezegd, dat ik in het
Delta Moeras (gelegen in de Canadese
provincie Manitoba) alleen biologen zou
ontmoeten. Toen ik er kwam, was mijn
eerste indruk echter, dat mijn vrienden
mij verkeerd hadden voorgelicht Want de
eerste twaalf mensen, die ik in en langs
de rand van dat moeras tegenkwam, wa
ren kunstschilders en tekenaars, kunste
naars dus, die er hun specialiteit van
maakten om moeraslandschappen, alsme
de eenden, ganzen en andere watervogels
op papier en doek te vereeuwigen.
Reeds na een uurtje besefte ik, dat die
ontmoetingen met kunstenaars helemaal
niet verwonderlijk waren. Immers het
Delta Moeras dat zich over een lengte
van ruim dertig kilometer langs de oever
van het Manitoba Meer uitstrekt is een
echt landschapsjuweel en een dorado voor
watervogels. Eenden en ganzen leven er
in groten getale. Daarom vonden Canade
se natuurvrienden, wetenschappelijke wer
kers en autoriteiten dat moeras de ideale
plaats om er een „station" te vestigen,
waar. research-werk wordt verricht be
treffende het leven der vogels en vooral
dat dei^ moerasvogels.
Het belangrijkste „bouwwerk" van het
station is een eendenkooi van zeer grote
afmetingen. De eenden, die zich laten ver
lokken om de kooi in te gaan, worden wel
iswaar gevangenen, maar hun gevangenis
is zó natuurlijk, dat men er de dieren kan
bestuderen als waren zij nog in vrijheid.
Biologen uit vele landen Canada na
tuurlijk en dan de Verenigde Staten, Euro
pa, Nieuw-Zeeland, Australië en Azië
trekken naar het Delta Moeras om zich
aan hun vogelstudie „in de kooi" te kun
nen wijden. Zijn de geleerden uitgestu
deerd, dan stelt men de meeste eenden
weer in vrijheid en kunnen zij terugke
ren naar het Paradijs der Eenden, zoals
men in Canada het Jelta Moeras wel
noemt
Behalve wilde eenden zijn ook wilde gan
zen een geliefd studie-object in dat moe
ras. In de kooi vangt men ze niet. Toch
wilde men hen van nabij gadeslaan. Zo
kwam men er toe draagbare, met schut
kleuren beschilderde observatieposten te
vervaardigen, die men op de geschiktste
plekken in het moeras kan opstellen. Dan
kan men, verborgen in zo'n schuilplaats,
waarnemingen doen en fotograferen naar
hartelust Zo'n observatiepost is te zwaar
om hem alleen te transporteren, zodat er
tenminste twee mensen nodig zijn om hem
op de gewenste plaats te brengen. Een
van de twee blijft vervolgens binnen. De
andere wandelt, waadt o' roeit weg. Be
seffen de vogels, dat zij worden gadege
slagen? De op het station werkzame bio
logen huldigen de opvatting, dat eenden
en ganzen niet kunnen tellen.
Hebben zij waargenomen, dat één
mens zich verwijderde van de schuil
plaats, dan menen de vogels, dat de bei
de mensen zijn vertrokken. En dan ge
dragen zij zich verder „gewoon" en doen
zij, als of er geen menselijke buurman of
buurvrouw op hen let. Het is best moge
lijk, dat de biologen in dit opzicht gelijk
hebben. Mijn eigen ervaring was toen
ik eens een paar uur in zo'n observatie
post zat weggeborgen een beetje an
ders. Vlak in de buurt bevond zich een
bejaarde gans. De vogel zag mij door het
kijkgat in de post. Tellen kon hij misschien
niet, maar zien wel. Er was een tamelijk
brede strook open water tussen het dier
en mij en de gans was voldoende knap in
het schatten van de afstand om te begrij
pen, dat ik op een „veilige afstand" zat.
deren, trekken de biologen het moeras in.
Zij zoeken de nesten op, merken ze, be
studeren de nestbouw, schouwen de eieren,
kortom, zij vergaren veel belangwekken
de bijzonderheden omtrent het huiselijk
doen en laten, huwelijksgedrag en gezins
leven van eenden, ganzen en andere vo
gels. Voorts is men ertoe overgegaan om
kunstnesten (pre-fabricated nesten) te
maken en die op te stellen op voor de
waarneming gunstig gelegen punten.
Vooral de eenden zijn dol op die confec-
tiewoningen. Volgens sommigen geven zij
de voorkeur aan het betrekken van zo'n
„pre-fabricated nest" boven het bouwen
van een eigen „huis".
Uiteraard probeert men op het station
ook de psychologie der vogels te bestu
deren. Ik was er toevallig getuige van, hoe
enige biologen eendenkuikens van een dag
oud testten op hun aanhankelijkheid en
vatbaarheid voor indrukken. Het was een
zeer interessante proef, zelfs voor mij,
een niet biologisch geschool journalist. Het
bleek namelijk, dat die eendenbaby's er
wonderlijke „gevoelens" op na hielden,
want ik stelde vast, dat drie hunner mij
als „moeder" hadden geannexeerd en
mij letterlijk op de voet volgden, waar
heen ik mij ook begaf. Ik heb een foto
van het toneeltje laten maken. Pas toen
ik die toonde, wilden mijn vrienden in
Ottawa, die mij een uitstapje naar het
Delta Moeras hadden aanbevolen, mij
geloven. En sedertdien noemen sommigen
hunner mij spottend de „Eendenmoeder".
De kuikens-van-één-dag houden, de ver
slaggever voor hun moeder en volgen hem
waar hij ook gaat.
Een bioloog heeft een nest in het moeras
gevonden en onderzoekt nu de eieren om
te zien in welk stadium van bebroeding
ze verkeren.
Deze rieten netkorven vinden de eenden
aantrekkelijk, zodat ze er graag in neste
len. Door ze op tevoren zorgvuldig gekozen
plekken te plaatsen is het voor de biologen
gemakkelijk om het gedrag der eenden te
bestuderen.
bevorderlijk voor het prestige van de Fran
se politie, maar wat konden wij er aan
doen? In totalitaire staten is het gewoon
ondenkbaar, dat een staatshoofd of een an
dere belangrijke politieke figuur zonder
lijfwacht op stap gaat, terwijl de groten
van West Europa er juist plezier in hebben
zich aan de waakzaamheid van hun be
schermers te onttrekken. Het rumoer, dat
door de Algerijnen in Parijs is ontketend
en de grondige veiligheidsmaatregelen,
die tijdens de NAVO-conferentie werden
genomen, hebben verscheidene hoge he
ren toch wel tot andere gedachten ge
bracht. Zij laten zich nu de bescherming
van mijn mannen maar al te graag welge
vallen. Elders bestaan wettelijke voor
schriften betreffende de bewaking van of
ficiële persoonlijkheden. In Frankrijk is
deze materie meer een kwestie van tradi
tie. De president van de republiek en zijn
voorgangers worden buitenshuis voortdu
rend bewaakt en verder worden ook de mi
nisters en regeringsleiders nauwkeurig in
het oog gehouden. Voorts beschermen wij
alleen personen, die daaraan in de praktijk
behoefte blijken te hebben."
DE TAAK van een goede lijfwacht is
overigens niet eenvoudig. De jongelui die
voor dit werk worden opgeleid, moeten
aan de nodige eisen /oldoen. Zij moeten
onder alle denkbare omstandigheden hun
koelbloedigheid bewaren en zich steeds
als "volleerde mannen van de wereld kun
nen gedragen. Flink, ontwikkelde spierbal
len en een grote trefzekerheid met vuur
wapens alleen zijn voor inspecteur Alba
yet nog geen reden om de sollicitant in zijn
corps op te nemen.
„Een goede lijfwacht moet veel meer in
zijn mars hebben. Wie een belangrijke per
soon dagenlang vergezelt en praktisch
voortdurend in zijn onmiddellijke nabij
heid vertoeft, moet een ideale reisgenoot
zijn. Zonder de persoonlijke veiligheid van
zijn protégé een ogenblik uit het oog te ver
liezen, moet hij uit zijn hoofd ter zake kun
dige adviezen kunnen geven omtrent de
te volgen reisroute. Hij moet de voornaam
ste spoorwegroutes en luchtverbindingen
op zijn duimpje kennen. Hij moet wefen
welke theatervoorstellingen de aandacht
verdienen en waar „zijn mannetje" het
best bepaalde inkopen kan doen."
Wat dat laatste betreft had de lijfwacht
van de Arabische potentaat het verre van
gemakkelijk, toen hij in opdracht van zijn
beschermeling in een vooraanstaand mo-
die onlangs met pensioen is gegaan, is nog
altijd een graag geziene gast op de zomer
residentie van de hertog in Engeland.
En Robert Schum^n is juist dezer dagen
peetoom geworden van het dochtertje van
zijn vroegere beschermer.
(Van onze correspondent in Sydney
EEN AANTAL der gevangen eenden
worden geringd en krijgen een kleurig
jasje aan. De onderzoekers bestrijken
namelijk de vleugels met een laagje snel
drogende verf, zodat de dieren, nadat ze
in vrijheid zijn gesteld, gemakkelijk te
herkennen zijn. Aldus wil men bijzonder
heden trachten te verkrijgen betreffende
hun „levensruimte", hun vlucht, hun trek
en andere dingen. Het klinkt wat barbaars
om zo'n mooie eend op te verven, doch ter
geruststelling dient te worden gezegd,
dat de verf volmaakt onschadelijk is en
de vogels niet in het minst hindert bij het
vliegen. Bovendien is het een tijdelijke
dracht, dat gekleurde jasje, want bij de
eerstvolgende rui gaan de geverfde veren
verloren en keert de normale tooi terug.
Het biologisch station Delta Moeras zou
niet tot de beste en belangrijkste op aarde
worden gerekend, als men zich er ook
niet intensief bezig hield met de studie
van eieren en nesten. Om deze te bestu-
TELEVISIE is nu ruim een jaar oud in
Australië. Eind oktober van het vorige
jaar begonnen de uitzendingen, nadat er
vele maanden voorbereiding aan vooraf
waren gegaan. In die periode had de vraag
of televisie een particuliere dan wel een
staatsonderneming moest worden de ge-
,moederen in de politieke partijen en in de
industriële ondernemingen danig bezig ge
houden. Uiteindelijk besloot de regering
commerciële stations te laten bestaan naast
het officiële station van de Australische
omroep-commissie. De commerciële sta
tions larderen hun programma's met re
clame van firma's, die daarvoor dik be
talen. In totaal wordt in Australië rond
driehonderd vijf tig miljoen gulden uitge
geven aan advertenties en daarvan strij
ken de commerciële radiostations bijna
tien miljoén gulden op. Een commerciëel
televisiestation heeft ten minste achthon
derdvijftigduizend gulden per jaar in
komsten aan advertenties nodig om zich
zelf te kunnen financieren. Fabrikanten
van kosmetische produkten, zeep en olie-
produkten leveren hét grootste deel yan
dit bedrag.
DE COMMERCIëLE televisiestations
er zijn er thans vier zijn particuliere
ondenemingen. De Australische arbeiders
vakbond en de Australische arbeiders
partij, die een aanvraag voor een televisie
vergunning hadden ingediend, hebben de
kous op de kop gekregen. Alle commer
ciële tv-stations staan thans onder invloed
van de grote krantenondernemingen en
grote televisiemaatschappijen en voor een
deel zelfs Engels krantenkapitaal. De
kranten en de radio-omroepstations die
ook al op commerciële leest zijn geschoeid
(met schetterende reclames de hele dag
door) zijn hier sterk met elkaar ver
weven. Er zijn meer dan honderd parti
culiere radio-omroepstations. Het was dus
onmogelijk om ditzelfde, commerciële
„reclame makende element uit de televisie
te weren". Behalve de vier commerciële
televisiezenders zijn er ook twee zenders
van de regering. Het is netjes verdeeld,
drie stations in Sydney en drie in Mel
bourne. Als men in het oog houdt, dat
Australië zo groot is als de Verenigde Sta
ten, dan zal men begrijpen dat deze zes
stations slechts een heel klein deel van
Australië bestrijken, namelijk alleen Syd
ney en Melbourne en de omgeving van
deze beide hoofdsteden in een straal van
honderd tot honderdvijftig mijl. Het zou
onbetaalbaar zijn een televisiestation op te
richten bijvoorbeeld in Darwin, in het
noorden, dat dan zou moeten uitzenden
voor ten hoogste twintigduizend mensen
in een gebied dat zo groot is als Frankrijk,
Duitsland, Italië en Groot-Brittannië sa
men, waarvan zevenduizend inboorlingen,
die aan televisie nog geen behoefte heb
ben.
OOK IN PERTH, de hoofdstad van West-
Australië, zou de oprichting van een tele
visiestation met een zwaar hoofd bekeken
worden. Het zou betekenen, dat er een
zender zou moeten komen voor een stad
als Rotterdam, maar dan in een gebied dat
zo groot is als half Europa en waar slechts
zevenhonderdduizend mensen wonen. Het
zelfde geldt voor Zuid-Australië, voor
Tasmanië en voor Queensland. Er zal nog
heel wat water in de uitgedroogde,rivieren
van Australië moeten vallen voor dat die
dun bevolkte streken van televisie kun
nen genieten. Maar in Sydney en Melbour
ne, miljoenensteden, die in de dichtstbe
volkte staten van dit continent liggen,
was de opzet en financiering van televisie
geen probleem. In nauwelijks een jaar
tijds waren er in deze twee staten, die
samen 3,2 miljoen zielen tellen, honderd-
vijftigduizend televisie-ontvangsttoesteM
len geregistreerd, waarvan vijfenvijftig-
duizend in Sydney en vijfenzeventigdui
zend in Melbourne. Het aantal „zwart
kijkers" wordt geraamd op veertigduizend.
Overal in deze steden en in de naaste om
geving ziet men steeds meer televisie
antennes verrijzen. Gerekend naar het
aantal huizen, dat binnen het bereik van
een televisiezender ligt, bedraagt het aan
tal dat thans een ontvangsttoestel heeft
vijftien percent, maar de ontwikkeling
gaat snel en met een geschatte omzet van
drieduizend toestellen per week in Victo
ria, en Nieuw Zuid Wales, raamt men het
aantal kijkers in beide staten op een mil
joen over zes jaar.
DE COMMERCIëLE stations zijn het
meest geliefd, ondanks de reclame, naar
schatting kijkt slechts vijftien percent van
de kijkers naar de programma's van het
nationale televisiestation (er is er één in
Sydney en één in Melbourne. In elk der
beide hoofdsteden, Sydney en Melbourne,
zijn twee commerciële zenders) In één
ervan heeft Philips belangen. De directeur
van de Philipsfabrieken, Frank Leddy, is
één van die mensen die een beslissende
invloed hebben gehad op de vorm, waarin
televisie in Australië is ingevoerd. Na een
oriëntatiereis door Amerika en Europa,
verklaarde hij bij terugkeer in Australië
een sterke voorstander van commerciële
televisie te zijn.
Grote warenhuizen en radiowinkels heb
ben in hun etalages altijd een of meer
televisietoestellen ingeschakeld staan. Men
kan elke dag de mensen zich voor de ra
men en openstaande deuren zien verdrin
gen om een uitzending te volgen. Sport-
uitzendingen zijn het meest geliefd, zelfs
golfspel. Zaterdags wordt vrijwel alleen
sport uitgezonden, Paarden spelen daarin
een belangrijke rol. De Australiër is gek
op paarden, vooral omdat ze zich zo ge
makkelijk lenen om er op te gokken. Tele
visie heeft al gelegenheid gegeven aan
Nederlandse immigranten om hun bijzon
dere talenten te tonen. Zo trad, zowel in
Melbourne als in Sydney, Harm van der
Linden op, de voorzitter van de Neder
landse vereniging Sutherlandshire, die een
uitstekend zanger is. Deze zingende voor
zitter oogstte al succes in twee program
ma's, die wekelijks door verscheidene sta
tions voor amateurs worden uitgezonden.
HET KIJKGELD bedraagt ongeveer
vijfenveertig gulden per jaar. Het moet
ineens worden betaald en vloeit in de
staatskas voor de nationale televisie
omroep. De regering heeft het vorige jaar
meer dan vijf en een half miljoen gulden
gespendeerd aan televisiegebouwen, -uit
rusting en dergelijke. De commerciële sta
tions echter, die gevormd zijn door grote
maatschappijen, moeten de financiering
van hun programma's putten uit adver-
tentiegelden. De aanschaf van een tele
visie-ontvanger is tamelijk kostbaar, maar
het afbetalingssysteem heeft daarin al
weer voorzien. Men kan in de zogenaamde
sloppen van Erskinville en Redfern meer
televisie-antennes zien dan in de wijken
der middenstanders. De prijs van een ont
vanger ligt tussen vijftienhonderd en drie
duizend gulden, maar men kan ze ook op
afbetaling kopen voor zeventien gulden in
de week. Daar de afbetaling de Australiër
in het bloed zit zijn huis, zijn elektrische
koelkast, zijn meubelen en zijn auto en
het gemiddelde loon op het ogenblik ruim
honderd vijf tig gulden in de week bedraagt,
(maar het gezinsinkomen dikwijls het dub
bele), is zeventien gulden een peuleschil
letje. Uitzendingen geschieden volgens het
625-lijnen-systeem. De zes stations zenden
bij elkaar 224 uur per week uit, van 's mor
gens negen tot 's avonds elf uur, met een
pauze van een uur in de midag. Philips in
Adelaide fabriceert toestellen met een ont-
vangstscherm van ongeveer tweeënveertig
centimeter. Vier nieuwe fabrieken, maken
de kathodestraalbuizen. Er zijn in totaal
twaalf fabrieken, die televisie-apparaten
HET AMERIKAANSE ministerie van
Defensie heeft een keurig drukwerkje
van vierendertig pagina's laten maken
en daarin zijn wensen op papier gezet.
Het boekje wordt door de post thuisge
bracht bij gerenommeerde uitvinders,
wetenschappelijke organisaties, bekende
knutselaars en al dezulken. Het heet:
„Uitvindingen, die de Amerikaanse
strijdkrachten nodig hebben".
Onder idee nummer 450 treft men de
volgende omschrijving aan van wat ve
len zich nog uit hun jongensboeken her
inneren: „Dodende straal. Uitrusting
van hanteerbare afmetingen, die ver
nietigende stralen kan uitzenden met
een werkzame radius van vierhonderd--
■vijftig meter en waarvoor geen bijzon
dere energievoorziening vereist wordt,
ter aanvulling van de conventionele be
wapening. Nota bene: onderzoekingen
naar dit onderwerp hebben tot op he
den uitgewezen, dat een bijzonder grote
hoeveelheid energie nodig is. Wat ge
vraagd wordt is een geheel nieuwe be
nadering van het vraagstuk".
IN HET BOEKJE wordt nog veel
meer gevraagd. Onder andere, bij num
mer 872: „Wapens, die infanteristen
kunnen tegenhouden. Gevraagd worden
wapens, die meer dan de tegenwoordige
actief en effectief zijn bij de verdediging
van stellingen, die door een grote men
senmassa onder de voet gelopen drei
gen te worden", Het zouden dus wapens
moeten zijn die kunnen worden gebruikt
tegen de in Indochina en Korea door de
communistische veldheren toegepaste
tactiek van het inzetten van grote mas
sa's soldaten tegen een enkel object.
Het leger vraagt een graafmachine,
die per uur tienduizend meter in zachte
grond en zevenhonderd meter per uur in
rotswand of gesteente vooruit kan ko
men, onder de grond. Ook vraagt het le
ger een apparaat, dat in minder dan een
minuut een gat graaft waarin een Pat-
ton-tank in dekking kan gaan, een ge
luidloze raket, een methode om elektri
sche energie over te brengen zonder ge
bruikmaking van kabels of draden, een
instrument, dal van enige afstand een
mijnenveld aantoont en de infanterie zo
in staat stelt er omheen te wandelen en
een werkwijze, waarmee binnen zeer
korte tijd een door een atoomontplof
fing ontstane brand geblust kan worden.
In dat laatste geval zijn de aanwijzin
gen: „Een radicale nieuwe methode om
een conflagratie van enkele vierkante
kilometers oppervlakte, die aangewak
kerd wordt door vuurstormen met een
windsnelheid van honderdzestig kilome
ter per uur, snel en afdoend te doven."
Er is dus werk aan de winkel voor
knutselaars.
maken. Zij hebben gerekend op een jaar
lijkse produktie van vijfentachtigduizend
toestellen. In het eerste jaar investeerden
deze ondernemingen vijfentwintig miljoen
gulden in de televisie. Zij geven arbeid
aan drieduizend arbeidei-s, welk aantal
spoedig zal uitgroeien tot achtduizend.
OP DE AARD van de programma's
wordt controle uitgeoefend door de
Australische omroepcontrolecommissie, een
officiële instelling, die onder andere ver
plicht heeft gesteld, dat er tussen vijf en
half acht alleen maar gezins- en kinder
programma's worden uitgezonden en dat
ten minste een half uur per week een
religieuze uitzending wordt gegeven. Alle
zenders hebben een zendvergunning ge
kregen voor een periode van vijf jaar, na
afloop waarvan de controlecommissie zal
beoordelen óf de vergunnig zal worden
verlengd. Het besluit daartoe hangt na
tuurlijk af van het oordeel der commissie
over de inhoud en de aard van de gegeven
uitzendingen. Er wordt naar gestreefd de
programma's een Australisch karakter te
geven, maar dezer dagen heeft de rege
ring ettelijke tienduizenden aan deviezen
ter beschikking gesteld voor de aankoop
vanAmerikaanse televisiefilms.
