uwum
VERSCHOPPELINGEN VAN DE MAATSCHAPPIJ
MOEDERTJE
Voor de
Ficus diversifolia
Arme
Amerikaanse
man
NORMAN HARTNELL lanceert zijn
nieuwste modellen voor dit seizoen
Mooi zijn in
Oost-Duitsland
Om te kleuren;
ZATERDAG 22 FEBRUARI 1958
Erbij
PAGINA ZES
ouders tot last tot ze groot genoeg waren
dan zo veel mogelijk geld te gaan verdienen
Slank worden
.J
Gescheiden vrouwen
en haar zorgen
De deur van de grote plechtige zaal in het gerechtsgebouw is gesloten. Dit komt
wel meer voor, maar dan kan iedereen, die daartoe bevoegd is toch naar binnen.
Nu is hij echter afgesloten voor iedereen, op enkele uitzonderingen na. De perstafel
is niet versierd met schrijvende mensen en ook de publieke tribune is verlaten door
het op sensatie beluste publiek. En toch is er een zitting, want achter de groene tafel
zitten de strenge heren met hun zwarte toga's. Er zijn ook verdachten, meer dan
één zelfs, maar niet de ons zo bekende met verwarde haren en onverschillige norse
uitdrukking op het gezicht.
Nee, het zijn bange kinderen, die vol
angst naar die gestrengheid opkijken of
beschaamd hun hoofd buigen, omdat ze
gezondigd hebben tegen de wet en nu
terecht moeten staan. Deze kinderen heb
ben niet genoten van een onbezorgde jeugd,
ze hadden geen moedei-, die voor hen
klaar stond en hen met liefde opvoedde,
en geen vader, die streng kon optreden
als het eens nodig was. Ze hadden wel
ouders, maar die misten de tact en het
geduld om met hen om te gaan, hen steeds
op hun fouten te wijzen en de rechte weg
en goede lijn voor ogen te houden.
De vader gaat er 's avonds op uit en
zwalkt op straat en zoekt zijn heil in
café's waar hij vrienden ontmoet, die geen
al te beste invloed uitoefenen op zijn toch
al slappe karakter. Ook komt hij wel eens
dronken thuis en gooit dan alles overhoop.
Dan is moeder bang en valt tegen de
kinderen uit, die nooit een gezond en nor
maal familieleven kunnen leiden. Al vroeg
hebben ze armoede gekend en de politie.
daarvoor moet je maar ver uit de buurt
blijven.
Geld is het voornaamste
Al heel klein waren ze alleen maar een
zorg en last voor hun ouders, maar groter
geworden kunnen ze van dienst zijn: aller
hande karweitjes opknappen, die lang niet
alle het daglicht konden velen. Dat hin
derde echter nietals er maar geld
binnenkwam. Geld daar werd alles op te
rug gebracht. Het bepaalde de waarde van
hun leven. Wanneer ze dat mee naar huis
brachten was alles goed. Dan liepen ze
geen kans afgeranseld te worden en zonder
eten naar bed gestuurd te worden. Is het
dan niet te begrijpen, dat deze kinderen al
vroeg tot verkeerde praktijken komen? Ze
hebben steeds misdaad en diefstal om zich
heen gezien, en wanneer ze iets verkeerd
deden, was er niemand, die hen er op wees
en hen er om strafte. Nu zijn ze gesnapt en
moeten ze zich voor hun misdaad verant
woorden.
Kan hun al dat kwaad ten volle worden
aangerekend? Meestal niet, want ze heb
ben nooit het verschil geleerd tussen goed
en kwaad en een goed voorbeeld hebben
ze nooit gehad. Hoe weten ze dan hoe ze
moeten handelen?
Gingen ze 's avonds uit en kwamen ze
later thuis dan afgesproken, dan kregen
ze van hun ouders vanachter een gesloten
deur te horen: „Wij hebben al de hele
avond op jullie gewacht, wachten jullie nu
vannacht maar op ons". De gevolgen kunt
u zich wel voorstellen!
Een normaal gezinsleven hebben deze
kinderen nooit gekend. Een meisje van
veertien jaar vertelde me eens, dat haar
vader haar moeder met een mes had ge
stoken, waardoor ze nu verlamd was. Een
broer had zich opgehangen omdat hij op
diefstal betrapt was. Zijzelf had in een
driftbui een van haar zusjes met een fles
op het gezicht geslagen, waardoor ze
nu blind was. „Ik heb er geen spijt van,"
vertelde ze, het is een gemene stroop-
likker, en steeds scheldt ze me uit voor
„circusmeid", omdat ik enkele maanden in
een circus heb gewerkt"Het is wel
een heel kras voorbeeld, maar het is be
slist niet verzonnen.
Het eist veel geduld en tact, deze kin
deren op de juiste manier aan te pakken.
Vele instellingen, religieuze zowel als
particuliere, houden zich met hun op
voeding bezig. Er bestaan observatie
huizen, waar ze drie maanden blijven
om van daaruit door de kinderrechter
naar een ander tehuis of instelling te
worden overgeplaatst. Dit kan dan een
gesloten tehuis zijn of een waar zc in
de gelegenheid worden gesteld buitens
huis arbeid te verrichten.
Wanneer die jonge mensen hier eenmaal
zijn, bestaat de kans dat ze het inzicht
krijgen, nodig om een goede plaats in de
maatschappij in te nemen. Ze zullen dan in
staat zijn later zelf een gezin op te bou
wen, dat het fundament is voor een gezon
de maatschappij.
Katy
De Ficus is een algemeen bekende ka
merplant en komt m verschillende soorten
voor. Vooral de Ficus diversifolia is aar
dig om als kamerplant gekweekt te wor
den; ook al omdat u niet bang behoeft te
zijn dat u er binnen enkele jaren geen
plaats meer voor zoudt hebben. De kleine
vruchtjes, die de plant sieren, verraden
al dadelijk dat u met een Ficussoort te
doen hebt. De plant moet niet te warm ge
zet worden; een matig verwarmde kamer
is al voldoende. Te hoge kamertempera
tuur is verkeerd; de plant laat dan beslist
de bladeren vallen en dat zou jammer
zijn. Indien de takken iets te ver uitgroei
en kan men nadat de vruchtjes zijn geval
len, wel iets terug snoeien. Zonodig gaat
u verpotten, maar doe dat in geen geval
in deze tijd van het jaar. Wacht er nog
een maand mee. In de zomermaanden kan
de plant best extra voedsel gebruiken.
G. Kromdijk
De relatie tussen man cn vrouw is in
Amerika in veel opzichten anders dan in
Europa. Amerika wordt dikwijls het land
van de toekomst genoemd. Zoals het op
dit moment in Amerika is, zo wordt het
later ook in Europa, zegt men vaak. Het
veelgelezen weekblad „Look" heeft zo
juist een artikel gepubliceerd over de rela
tie tussen de vrouw en de man in Ame
rika. De positie van de Amerikaanse man
wordt daar somber in voorgesteld. De
mannen in Amerika zouden, vooral de
laatste twaalf jaar meer en meer onder
de heerschappij van de vrouw gekomen
zijn.
De getrouwde Amerikaanse man heeft
een zwaar leven. Het is niet toevallig, dat
de gemiddelde levensduur van de vrouw
73 jaar is en van de man slechts 67. Meer
en meer is het gebruik geworden, dat een
jong gezin in een voorstad woont. Dat be
tekent dat de man dagelijks twee of drie
uren moet reizen om zijn kantoor of fa
briek te bereiken. Dat alleen is reeds ver
moeiend, maar bovendien moet hij zich
tot het uiterste inspannen, wil hij het res
pect van zijn vrouw behouden. Succes in
het werk, meer dollars, hoger positie, ma
ken de man meer geliefd. De man moet
hard werken, maar hij mag ook de vaste
trein naar huis niet missen. Een borrel in
de treinbar, dat mag nog, maar het wordt
niet gewaardeerd als hij blijft hangen in
de stad. Hij moet namelijk een goed va
der zijn en regelmatig met de kinderen
spelen. Bovendien moet het gras gemaaid
worden, de afwas gedaan en allerlei kar
weitjes in huis .verricht.
Het is de laatste tijd meer en meer de
mode, dat een Amerikaanse jongen en
meisje een soort onofficiële verloving aan
gaan, wanneer ze nog op de middelbare
school zijn. „Look" is van oordeel dat die
„vaste vriendschap" een uitvinding is van
de vrouw. De vrouw wil zich zo spoedig
mogelijk geborgen voelen en van kind af
aan wordt de man getemd. Ja, wanneer
men het artikel in „Look" gelezen heeft,
kan men alleen maar zeggen: „Wat zijn
die Amerikaanse mannen er toch slecht
aan toe." En de Nederlandse?
(Van onze Londense medewerkster)
Een modeshow bij de Engelse ontwer
per Norman Hartnell is altijd een belang
rijke gebeurtenis, omdat deze hofcoutu-
rier elke keer de vrouw boeit met zijn
nieuwe scheppingen. Voor mij was deze
dag zo belangrijk, omdat hij mij een half
uur van zijn kostbare tijd beloofd had.
De grote modekoning is in Amerika en
in Engeland beroemd geworden door
zijn creaties voor koningin Elizabeth en
het is Norman Hartnell, die Londen tot
een gevaarlijke concurrente van de Va-
rij'se mode-industrie'hééft gemaakt.
Norman ontving me in zijn weelderig in
gericht atelier, waar de beeldigste lappen
katoen en chiffon achteloos op de grond
lagen. Aan de wanden hingen schetsen van
avondtoiletten, nachtgewaden geen ge
wone nachtponnen, maar heus meer gewa
den strandpakjes en mantelpakken. Nor
man is vooral beroemd door zijn mantel
pakken.
Hij nam een sigaret, ging tegenover me
zitten en stak direct van wal: „U wilde
graag weten wat ik in Holland ga doen.
Wel, nu de gemeenschappelijke markt rea
liteit geworden is, zullen we de kansen op
het vasteland een afzetgebied te veroveren,
niet voorbij laten gaan. En we zullen dit
jaar in Nederland beginnen en vandaar uit
ons geluk beproeven in andere landen. In
het voorjaar zullen grote Nederlandse
firma's de door mij ontworpen katoentjes,
chiffon, mantelpakken, nylons, parfums en
hoeden te koop aanbieden.
De Oostduitse communisten hebben be
zwaar gemaakt tegen een nieuw boek over
de verzorging en vermeerdering der aan
trekkelijkheid der vrouw op grond van het
feit, dat het boek niet geschikt is voor so
cialistische arbeidende meisjes.
Het boek zou misschien zijn nut kunnen
hebben voor vrouwen van de „demi-mon
de" in het kapitalistische westen, maar
niet voor een vrouwelijke arbeidster in een
fabriek van de Russische zone, die haar
brood in het zweet haars aanschijns ver
dient.
De communisten zijn in het bizonder
boos over de aanbeveling in het boek ge
laat-maskers te vervaardigen van bananen
of aardbeien om de huid soepel te maken.
Men kan die in Oost-Duitsland niet eens
vinden om te eten, laat staan voor schoon
heids-doeleinden.
De schrijver heeft ook de fout begaan de
Oostduitse meisjes het „sprookje op de
mouw te spelden", dat. als zij mooi zijn,
zij wellicht met hun rijke werkgever kun
nen trouwen
Hij beveelt eau-de-cologne een pro-
dukt uit West-Duitsland aan inplaats van
middelen uit de Russische zone.
„Hij maakt propaganda voor het gebruik
van olijf-olieprodukten en van amandel
melk, dingen, die wij niet hebben," zo
zeggen de communisten.
„Wie over schoonheids-middelen spreekt,
mag het communisme niet uit het oog ver
liezen aldus hun conclusie.
Het Franse boekje „Maigrir par la
méthode des bases calories", geschreven
en samengesteld door madame Béhotequy
de Teramond, waarover wij twee weken
geleden in „Erbij" schreven, is nu in het
Nederlands verschenen onder de veelzeg
gende titel „Zonder hinder kilo's minder"
bewerkt door dr. W. van der Soeterwou-
de.
De druiventros inspireerde de ontwerper
van dit hoedje tot zijn bepaald niet alle
daagse creatie.
Een grote juweliersfirma zal mijn ont
werpen voor byouterieën in goud en edel
gesteente vervaardigen en ik moet zeggen
dat er vooral op dit gebied prima vakmen
sen in uw land zijn."
Met een peinzende blik trekt hij aan zijn
sigaret Van deze pauze maak ik onmid
dellijk gebruik om te vragen of hij ook zijn
nieuwe modellen in Nederland zal expo
seren en of hij dan ook een speciale crea
tie voor de Nederlandse vrouw, die wat
zwaarder gebouwd is dan haar Engelse
zuster, zal ontwerpen.
Omdat hij steeds blijft zwijgen en
peinzen, voeg ik eraan toe: „En dan nog
deze vraag, mr. Hartnell. Denkt u dat de
„hemdjurk" een blijvertje is?"
Hij moet beslist de wanhoop in mijn
ogen gelezen hebben, want hij antwoordde
met een lachje: „Ik geloof niet, dat de
„sack" zich zal handhaven. Deze lijn is
onvrouwelijk en ik prefereer de kokerlijn,
die breder in de schouder is, schuin afloopt
naar de taille en nauw om de heupen sluit.
U zult straks tijdens de show zien, dat er
geen „sack" bij is. En heus, gelooft u mij,
ik behoef voor de Nederlandse vrouw niets
speciaals te ontwerpen, want al mijn mo
dellen zijn voor iedere vrouw draagbaar.
Wat de modeshow in Nederland betreft.
die zal ik graag geven als men er mij om
vraagt. Het is een kostbare geschiedenis,
want behalve de costuums zal ik al mijn
mannequins mee moeten nemen."
De tijd vloog om en vóór ik er erg in
had, was het half drie en werden wij ge
waarschuwd dat de grote voorjaarsshow
begonnen was.
Uit de keuze van materiaal, de coupe, de
prachtigste kleurencombinaties en de ma
nier van draperen, bleek Hartnell's mees
terschap Alle modellen waren inderdaad
draagbaar; en hoewel de rokken korter
waren dan het vorige .jaar. bleven ze acht
tot tien centimeter onder de knie.
Het geheel gaf een jeugdig effect. Ook de
mantelpakjasjes waren korter. Marine
blauw en grijs bleken de favorietkleuren.
De middagtoiletlen hadden veelal een
overblousend bovenstuk en een gladde rok.
De avondjaponnen waren „droompjes" en
vaak versierd met lovertjes of borduur
werk. De grote variaties in stijl en lengtes
boeiden steeds opnieuw. Zo was een zacht
groene avondjurk kort van voren en van
achteren in een sleep uitlopend. Een zacht-
rose cocktailjurkje met een „haremrok"
irok de aandach) van mijn buurvrouw. De
mannequin moest zich voor haar nog eens
extra ronddraaien en toen kon ook ik pas
goed zien, hoe kunstig de stof door elkaar
gevlochten was.
„Dat toiletje is echt iets voor mijn doch
ter", vertelde ze mij. „Zij zal dit jaar als
..debutante" voorgesteld worden.
Tot nu toe was het de gewoonte dat
meisjes uit de gegoede stand bij het be
reiken van de zeventienjarige leeftijd in
het societyleven „gelanceerd" werden. Dit
„debutanten seizoen" begon altijd met een
voorstelling ten hove. Aan deze gewoonte
De Parijse politie begint, er langzamerhand genoeg van te krijgen om de
74-jarige Lucie BUn te arresteren. Ze staat bij de hele politiemacht bekend als
„mémère", wat „moedertje" betekent. Ze is onlangs voor de 45ste maal ge
arresteerd.
Haar misdrijf: winkeldiefstal.
Als mémère gevolg zou geven aan haar vroegere veroordelingen zou ze niet
eerder in Parijs terug mogen komen dan in het jaar 2850. Iiaar straftijd werd
steeds door gratie bekort. Wanneer ze het weer niet kan laten, komt zij naar
Parijs met vier rokken over elkaar heen en een mantel, die aan de binnenkant
een ontelbaar aantal zakken heeft. Ze stevent dan op de grote Parijse waren
huizen af, waar men haar zo langzamerhand wel kent, alleen niet het nieuwe
personeel
De politie deelde mee, dat zij dit Keer een bijzondere voorkeur had voor
slopen. Men vond de binnenkant van haar mantel eenvoudig behangen met
kussenslopen.
Op het strafregister van de politie staat „Mémère" al bijna een halve eeuw
genoteerd. De eerste winkeldiefstal pleegde zij op 25-jarige leeftijd. Ze was
toen nog zo onervaren, dat zij vergat om de prijs-etiketten af te halen van een
paar onderrokken, die zij meenam zonder te betalen.
Daar lacht zij nu om. Het was een ernstige beroepsfout".
Nonnau Harinetl
heeft koningin Elisabeth evenwel een ein
de gemaakt en dit jaar zullen de laatste
„presentations at court" gehouden worden.
Een creatie van witte chiffon, opgestikt
met gouden vierkante lovertjes, had de
modekoning plagend „Bank leak" genoemd,
doelend op de disconto-lek affaire, die on
langs zoveel stof deed opwaaien.
Over het geheel was deze show een ver
ademing. Nu eens geen „schoolmeisjes"-
stijl. met abnormale korte rokken en geen
„recht toe recht aan"-snit van de hemd
jurk.
Automatische" horloges
verkleind verbeterd
Het automatische horloge, dat zichzelf
opwindt, wordt over de hele wereld veel
vuldig gedragen. Het systeem berust op
een halve schijf, die in de kast over het
uurwerk heen ligt en bij elke beweging
draait, waardoor het veerwerk via een
ingenieuze versnellende overbrenging
wordt opgewonden. Deze horloges moe
ten door die schijf, de rotor, altijd vrij
dik zijn en zwaarder, dan een horloge met
gewoon opwindsysteem. Een Zwitserse
ingenieur heeft het rotorsysteem thans zo
danig verbeterd en verkleind dat de rotor,
een microrotor dus, slechts een vijfde deel
van het oppervlak van een dames- of
herenhorloge beslaat en daardoor in het
stelsel van het uurwerk kan worden op
genomen. Dit betekent, dat automatische
horloges op den duur niet dikker of
zwaarder meer behoeven te zijn dan ge
wone horloges.
In de Zweedse havenstad Gothenburg
hebben enkele gescheiden vrouwen een
vereniging in het leven geroepen, die ten
doel heeft de belangen van deze groep te
behartigen. Het is waarschijnlijk de eer
ste vereniging van deze aard in de wereld.
Er zijn in Zweden niet minder dan
20.000 gescheiden vrouwen. Het aantal kin
deren, dat aan haar zorg is toevertrouwd,
bedraagt 25.000.Dat is in vele gevallen ech
ter onmogelijk, omdat de man niet voldoet
aan de hem bij de scheiding opgelegde
plichten. De meeste vrouwen zijn dan ook
aangewezen op maatschappelijke steun.
De vereniging komt ondermeer op tegen
het feit, dat de man het recht op pensioen
behoudt, terwijl er toch tijdens het huwe
lijk voor werd betaald. Twee andere pro
grammapunten behandelen de ziektever
zekering en het belastingvraagstuk. Za
kenlieden mogen de kantoorhulp van hun
inkomsten aftrekken, terwijl de geschei
den vrouw niet de kosten voor het dienst
meisje, dat tevens op de kinderen past, in
mindering mag brengen. Voorts acht
men het verkeerd, dat bij een scheiding
steeds gevraagd wordt, hoeveel de man
voor de kinderen kan opbrengen. Men zou
moeten vragen hoeveel de vrouw nodig
heeft om te kunnen bestaan.
HET LELIJKE hondje zonder naam
kwam alleen 's nachts op straat. Over
dag durfde hij niet, omdat de dikke
honden en poezen uit de buurt hem uit
lachten en plaagden en zelfs de men
sen hun hoofd opzij draaiden omdat ze
hem te lelijk vonden om naar te kij
ken. Pas 's avonds als alle mensen ge
zellig met hun honden en katten in huis
zaten ging hondje, want zo noemde hij
zichzelf, erop uit om te zien of er mis
schien iemand iets voor hem had over
gelaten. Veel was dat meestal niet en
meestal rammelde hij nog van honger
als hij tegen de morgen terugkwam in
zijn pakhuis. Daar rolde hij zich dan
maar weer op tegen een hoop vodden
aan en wachtte de nacht af.
Maar vandaag, toen de zon opeens
scheen alsof het al echt voorjaar was
kon ook hondje niet binnen blijven.
Door een gebroken raam van zijn pak
huis woei een frisse wind, die al een
-beetje naar bloemen en zon rook. De
neus van hondje ging op en neer. Hij
vergat zijn honger, rekte zijn magere
rug en sloop naar buiten. De zon scheen
op zijn kop en de straat was eindelijk
eens niet nat aan zijn pootjes.
„Ik voel me een andere hond", zei
hondje tegen zichzelf, „een rijke hond,
een dikke hond". Hij liep alsof hij een
rijke en een dikke hond was, niet in
elkaar gedoken langs de huizen, maar
fier middenop de straat. Och, de an
dere honden en katten waren ook zo te
vreden met die zachte lucht, dat ze er
niet ^p letten en de mensen hadden hun
neuzen in de wind. Die zagen hem dus
ook niet.
Hondje kikkerde helemaal op. „Ik
voel me...", zei hij tegen zichzelf, „ik
voel me Hij moest er heel lang over
nadenken, toen wist hij hoe hij zich
voelde. „Jarig... ik voel me jarig", zei
hij tegen zichzelf en opeens stond hij
stil midden op straat. Hij was jarig.
Nooit zou hij er aan gedacht hebben als
hij in zijn donkere pakhuis was blijven
zitten, maar nu, met de frisse wind om
zijn kop en de zon op zijn rug schoot
het hem te binnen. Het was zijn ver
jaardag. En toen deed hondje iets wat
hij in geen jaren gedaan had: hij hup
pelde! Hij huppelde, huppelde zoals al
leen een jarige hond dat kan. Niet een
mëter, niet één straat uit, nee, een uur
lang huppelde hij tot hij alle huizen van
de stad achter zich had en voor zich de
hele wereld zag liggen.
„Oo", hijgde hondje, „wat is het
heerlijk om hond te zijn en wat is het
heerlijk om jarig te zijn!"
„Bén jij jarig?" vroeg een stem.
Hondje keek op. Naast hem stond een
geweldig groot paard. „Jazeker", zei
hondje, „vandaag op de eerste mooie
dag van het jaar ben ik jarig".
„Je kunt het zien", zei het paard met
zijn diepe stem, „je ziet er helemaal
jarig uit".
Het hart van hondje klopte van blijd
schap. Nog nooit had iemand zoiets
aardigs tegen hem gezegd. Een paard,
stel je voor, een paard dat iets vrien
delijks tegen een hondje zegt, dat niet
eens een naam heeft.
„Zeg jongens", riep het paard tegen
de schapen die een beetje bang en een
beetje dom naar het hondje stonden te
kijken, klaar om hun weiland in te
vluchten als het hondje hard zou gaan
blaffen of brommen.
„Zeg jongens", zei het paard weer,
„deze hond is jarig".
„Dat kun je zien", knikte het oudste
schaap, „hij ziet er zo vrolijk uit".
„De lucht is ook vrolijk omdat hij
jarig is", zei een ander schaap. Twee
lammetjes fluisterden met elkaar, ze
gichelden even en renden toen weg naai
de slootkant.
„Lachen ze me uit?" vroeg hondje
verlegen aan het paard.
„Jóu uitlachen? Iemand uitlachen
die jarig is? Stel je voor", zei het
paard. „Nee, wacht maar even, ik weet
wat ze gaan doen".
Het hondje wachtte nieuwsgierig af,
dichtbij de grote hoef van zijn gewel
dige vriend, het paard. De oude scha
pen knikten vriendelijk met hun kop
pen naar de lammetjes bij de sloot.
„Dat is een heel goed idee", mekkerde
het ene schaap en het andere zei: „dat
is erg lief bedacht".
Het hondje werd steeds nieuwsgieri
ger. vVat deden die lammetjes toch?
Toen ze terugkwamen en hij zag wat
ze bij zich hadden kreeg hij bijna tra
nen in zijn ogen. De lammetjes hadden
elk een boeketje kleine gele bloemetjes
in hun bek. Speenkruid! Een bosje
speenkruid voor het jarige hondje.
Hij bedankte ze met wel twintig lik
ken en hij schudde de poten van de oude
schapen en de geweldige hoef van het
paard ook. En toen wist hij opeens niets
meer te zeggen en rende weg met zijn
staart tussen zijn benen en het boeketje
tussen zijn tanden. „Haha", brieste het
paard hem na, „je hebt zeker haast
hè. Je zult wel een lekker maaltje krij
gen vandaag. Daag, eet smakelijk".
Ach, had hij dat nou maar niet ge
zegd, want opeens merkte hondje weer
hoe 'n verschrikkelijke honger hij had,
hoe mager hij was en hoe zijn buik
knorde. Nee, hij was opeens helemaal
niet jarig meer. Toen hij de eerste hui
zen van de stad voorbij sjokte waren al
leen die bloemetjes nog over van zijn
mooie feest. Hoe kwam hij aan eten?
Daar was weer die vraag van elke
dag. „En toch ga ik niet naar mijn
pakhuis, ik heb geen zin om op de krui
meltjes van de anderen te wachten. Ik
ga bedelen", dacht hij. Hij trippelde
een tuinhekje in en krabbelde aan een
keukendeur waarachter het heerlijk
rook. Maar nee, hij schaamde zich op
eens. Bedelen wou hij niet. Hij keek
vlug om zich heen of niemand het gezien
had en hij keerde zich al weer om.
Maar voor hij weg kon lopen ging de
deur opeens open en een klein meisje
met een grote strik in haar haar keek
verbaasd naar hondje.
„Oo mam", riep ze, „oo mam, kom
eens kijken. Er is een hondje om me
te feliciteren. Hij heeft echte bloemen
uit het weiland in zijn bek. Oo mam,
nu is er toch iemand gekomen".
De moeder van het meisje kwam ook
in de deur staan en ze deed helemaal
niet zoals andere mensen altijd tegen
hondje deden. Ze ging net als het
meisje op haar hurken zitten en aaide
hondje over zijn rug.
Maar hondje keek nog niet naar haar,
hij liep tot de voeten van het kleine
meisje en daar legde hij zijn boeketje
neer. „Zie je mam, zie je wel! Hij
komt echt voor mij!", riep ze.
„Nou, maar dat komt goed uit, net
nu alle anderen niet kunnen. Kom gauw
binnen, hondje. Je ziet er naar uit alsof
je best trek in iets hebt".
En voor hondje het wist zat hij in de
keuken op verjaarsvisite met een stuk
je vlees met aardappelen, ja zelfs met
een klein stukje taart voor zich.
„Je gaat toch niet meer weg, hè", zei
het kleine meisje dat naast hem op de
grond zat. „Ik heb nog nooit een hondje
gezien met zulke lieve ogen".
„Alsjeblieft", zei hondje tegen zich
zelf, „hoor je dat? Dat zegt ze tegen
jou!" Even was het heel stil in de keu
ken, het kleine meisje keek haar moe
der aan en toen keken ze allebei naar
hondje, die met grote smekende ogen
van de één naar de ander keek.
„Nee", zei de moeder, „hij gaat
nooit meer weg. Maar ik weet natuur
lijk niet of het hondje bij óns wil blij
ven".
Nou, praten kon hondje niet, maar
met wel duizend rare sprongen en
kwispels van zijn staart en lichtjes in
zijn ogen vertelde hij ze hóe graag hij
wilde blijven. Nu heet hondje geen
hondje meer. Hij heet „Verjaardag",
omdat hij elke dag van het jaar kijkt
alsof hij jarig is. En dat is ook geen
wonder als je een vrouwtje hebt zoals
hij.
Mies Bouhuys
Je kunt dit ventje maken van lucifers,
een pijpeschoonmaker, kitrken, een
paar grote kralen en een veertje.
