ZONNEBRIL
BETER HELEMAAL GEEN
DAN EEN SLECHTE...
KERAMIEK
INEEN
BOLLENSCHUUR
utouta
discaucs
Voor de
Erbij
IK WIL DE KLEI IN MIJN HANDEN VOELEN
De vrouw van de beul
Verpleegster won proces
Hechte band tussen Monaco
en Oostende gelegd
DE KLIMMENDE FUCHSIA
ZATERDAG 28 JUNI 1958
PAGINA TWEE
Enkele tientallen jaren geleden vertoonde de filmster
Katherine Hepburn zich voor het eerst met een donkere
bril op haar neus. Er werd over geschreven en gesproken
en de filmreclame had haar doel bereikt. Het was inte
ressant met een donkere bril te lopen. Het was geheim
zinnig en mysterieus.
Andere vrouwen wensten evenals de beroemde film
ster hun lieftallige ogen tegen de invloed van de felle
zon te beschermen. Zo deed de zonnebril zijn intrede,
vooreerst nog als een niet al te serieus genomen voor
werp van de mode der vrouw.
Anders werd de zaak, toen ook hoogst ernstige figuren
en de Amerikaanse legerleiding zich voor de zonnebril
gingen interesseren. Het bleek, dat een zonnebril in staat
was de ogen van de soldaten die getraind werden voor
gevechten in tropische, zonrijke gebieden, bij oefeningen
in felle zon beter te beschermen. De zonnebril ging be
horen tot de standaarduitrusting van elke Amerikaanse
soldaat, die naar gebieden werd gezonden waar fel zon
licht te verwachten was.
En hiermede had de zonnebril voorgoed zijn intrede
gedaan. In totaal werden 25 miljoen zonnebrillen onder
de Amerikaanse soldaten verdeeld.
RUIM DRIE JAAR GELEDEN bezochten we de keramisten Jenny en Wim Duller
in hun bollenschuur waar ze toen pas begonnen waren met een experiment: sie
raden, gebakken van klei. Er is sinds die tijd veel veranderd. Ze wonen thans in
een veel grotere bollenschuur, waarin beneden een expositieruimte en een atelier
zijn ingericht en waar vijf meisjes en een jonge man klei bewerken tot sieraden
en een grote verscheidenheid van andere voorwerpen.
De sieraden, die zo'n geheel eigen karakter bezitten, zijn met groot enthousiasme
ontvangen. Ze passen in wezen bij het moderne interieur, bij de nieuwe kleuren en
stoffen van deze tijd. In veel kunstnijverheidszaken, binnen en buiten onze grenzen,
zijn ze thans te vinden. Met dat al is geen enkele concessie gedaan aan de originali
teit: het zijn stuk voor stuk handwerkprodukten, waarvan er geen een geheel gelijk
is aan een ander. Ieder steentje, kraaltje of vormpje wordt met de hand geboet
seerd, steeds in andere vorm. Wim Duller maakt zelf de glazuren, die een bijzonder
stempel op dit werk drukken. Hij is altijd aan het experimenteren en komt voort
durend tot nieuwe kleurverrassingen.
Jenny Duller formuleert de werkwijze aldus: „Wij gaan hier allemaal zelfstandig
onze gang. In de praktijk is gebleken, dat dit een blijvende stimulans vormt. De
meisjes zijn als het ware bezeten door het werk. Ieder heeft een eigen afdeling, die
haar het best ligt, bijvoorbeeld oorbellen, clips, kettingen of plastieken. Onze ont
werpen, gevoegd bij de hunne, geven een schakering van veelzijdig artistiek werk.
Om de beurt nemen we de meisjes mee op reis om hen te laten zien waar hun
produkten terechtkomen. Je eigen ketting geëtaleerd lijkt een heel ander ding. Ze
zien ze daar in een omgeving waar ook de nieuwe stoffen liggen en daardoor komen
ze op frisse ideeën met op de achtergrond andere combinatiemogelijkheden."
We gaan naar het atelier en worden op slag gegrepen door de speciale sfeer van
rustig geconcentreerd bezig zijn. Een meisje met sluik blond haar, een rode roos
voor zich op tafel waaraan ze af en toe genietend ruikt, brengt met een penseel het
glazuur aan op de brede schakels van een armband. Even verder staan we stil bij
een warrige blonde krullebol, die op enigszins gebogen haarclips met een pennetje
grillige figuren krast.
„Als deze vormen gedroogd zijn, worden ze gebakken, dan geglazuurd en gaan dan
nog een keer de oven in," legt ze uit. „Sommige glazuren worden wel vier of vijf
keer opnieuw gebakken."
„Kijk, dit is de oven," wijst Jenny. Op ijzeren pennen hangen stenen kralen in
rijtjes achter elkaar. Het geeft ons in een flits een associatie van kebab op een
stokje, dat kostelijke Oosterse gerecht van stukjes vlees boven het vuur geroosterd.
Er zijn allerlei vormen: driehoekjes, pegels, peerdrups, ovalen en rondjes. „Dat
oranje wordt straks door het bakken flessengroen," verklaart Wim Duller. „Het is
vaak voor ons zelf een verrassing hoe het produkt uiteindelijk gekleurd is."
Dan wordt ons oog getrokken naar de decoratieve, heel brede Romeinse armbanden
in drie grote delen, die door metaal of koord aaneengevoegd zijn. „Die zijn nieuw,"
zegt Jenny. „We hebben suède tegen de binnenkant geplakt, zodat het aardewerk
jonge - isen hun met de hand
gevormde produkten van klei.
niet tegen de huid schuurt." Ze schuift er een aan haar slanke arm; het is een
sieraad, dat bij haar persoonlijkheid past. „Doordat wij met elkaar werken, is er veel
meer variatie in onze collectie mogelijk. We hebben zelfs sieraden voor oudere
mensen. De ouden van dagen, die hier vlak achter wonen, komen hier graag kijken
en ze zijn bijvoorbeeld dol op de hangers in wat soberder kleuren, die uitstekend met
hun kleding harmoniëren."
Henny is de jongste medewerkster. Ze is vijftien jaar en heeft twee prille vlecht
jes. Met haar dunne vingertjes vormt ze vaardig pegelvormige kralen van klei. „Ik
vind het hier fijn," zegt ze spontaan. „Nadat ik van school kwam, ben ik getest en
toen zeiden ze, dat een artistiek beroep me lag. Toen ben ik hier gekomen."Ze ver
velt het met innige voldoening.
De man in het gezelschap tref ik achter de draaischijf, waar langzaam maar zeker
tussen zijn koesterende handen een vorm ontstaat. „Om de beurt, oefenen ze aan de
draaischijf," zegt Wim Duller, „zodat ze het allemaal leren. Eenmaal per week
komen we 's avonds allemaal bij elkaar voor een les in draaien en glazuren."
LANGS EEN ZELFGEMAAKTE KACHEL in de hoek, een ronde vorm met rondom
geplaatste stenen, waarin een open vuur kan worden aangelegd, wandelen we naar
de expositieruimte. Hier komt eerst goed de enorme verscheidenheid van produkten
tot zijn recht. We zien er sautoirs, heel lange kettingen van pegelstenen met kleinere
kralen afgewisseld in beige, groene en gele kleurspelingen, vormpjes' als zwaluwtjes
op een lijntje, onregelmatige rondjes tussen om en om gelegde staafjes, Oosters aan
doende kettingen, haarclips met pastelkleurige decoraties, oorbellen, sierlijk van
model en kleur en toch met het karakter van aardewerk, medaillons aan snoeren
langwerpige kralen. En nog meer: schalen, vazen en bakjes in sobere vormen en in
kleuren waar je niet op uitgekeken raakt, omdat één kleur steeds een andere scha
kering vertoont. Ook worden we geconfronteerd met enkele muur- en gevelversie
ringen: opdrachten van Wim Duller.
We kunnen moeilijk weg komen uit deze prettige sfeer, waar overal de liefde tot
het handwerk spreekt. Het liefst zouden we er zelf bij gaan zitten om mee te werken.
Dat gevoel moet het eerste meisje, dat zich uit zichzelf kwam aanmelden ook hebben
gehad: „Ik vind die sieraden zo mooi. Mag ik hier komen werken?" Zo is het met
alle anderen gegaan Jenny en Wim hebben nog nooit sollicitanten voor een functie
hoeven op te roepen.
„Vroeger heb ik nooit gelegenheid gehad achter elkaar door te gaan met mijn
andere passie, het schrijven van romans," vertrouwt Jenny ons toe. „Nu is het zo
ver, dat ik mij vaak kan terugtrekken achter mijn schrijfmachine. Maar soms moet
ik mijn manuscript toch ook weer laten liggen, want ik wil regelmatig de klei in
mijn handen voelen."
Tineke Raat
Het licht dat door de zon wordt uit
gezonden, bevat stralen van verschillende
golflengten. We zien de diverse stralen,
waaruit het zonlicht is samengesteld, als
de zonnestralen door een ruit vallen of
via water tot ons komen. Dan zien we
dat het oorspronkelijke witte zonlicht in
een groot aantal gekleurde stralen uit
eenvalt.
Het zonnespectrum dat we (na breking
van het zonlicht door glas of water) zien
ontstaan, is samengesteld uit de volgende
kleuren: rood, oranje, groen, geel, blauw,
violet.
Het zonnespectrum bevat ook voor het
oog onzichtbare stralen, zoals de infra
rode stralen (gelegen in het spectrum
vóór het rood) en de ultra-violette stra
len, die in het spectrum hun plaats heb
ben na het violet. Het zijn juist de stralen
in het gebied van het ultra-violette licht,
die schadelijk voor ons oog zijn.
Dezelfde ultra-violette stralen bereiken
ons ook uit een hoogtezon. Allen, die wel
eens met een hoogtezon behandeld zijn,
weten dat de patiënt die onder de hoogte
zon gaat ook zijn ogen moet afschermen
met een donkere bril of ze met een ste
vige doek moet bedekken. Treffen de
ultra-violette stralen enige tijd achtereen
het oog, dan is de eerste reactie een soort
lichte ontsteking van de vliezen welke de
oogbol omgeven. Roodheid en tranen tre
den op, gecombineerd met pijn.
Welnu, ook de ultra-violette stralen
van de zon kunnen op dezelfde wijze scha
delijk zijn voor onze ogen. Aan de andere
De vrouwen van het Zwitserse dorpje
Riehen bij Bazel zullen voortaan een
woordje mee mogen spreken bij het rege
len van de zaken in hun eigen gemeen
schap. De mannen van Riehen hebben toe
stemming hiertoe gegeven. Van de 812
mannen stemden er 175 voor het geven van
de macht aan de vrouwen en 100 tegen.
Het voorstel was hierdoor aanvaard.
Riehel is de eerste Zwitserse gemeente
waarin de vrouwen stemgerechtigd zijn.
Onlangs is in een andere kleine gemeente
in de buurt van Bazel getracht de vrouwen
te betrekken bij het behartigen van de ge
meentebelangen. Dit voorstel werd echter
afgewezen.
kant zijn we er zeer op gesteld, dat deze
ultra-violette stralen ons bereiken. Want
het zijn deze stralen, die ons de zo vurig
begeerde bruine kleur doen krijgen en die
in de huid vitamine D doen ontstaan.
Is een zonnebril in ons land nood ake-
lijk? Vile boeren, landarbeiders, vissers
en schipners. die dagelijks in de buiten
lucht verkeren, ook in de zomer, dragen
nooit ee.i zonnebril. Want meestal zijn de
zonnestralen niet zo fel en scherp in ons
land, dat zij werkelijk schade veroor
zaken aan onze ogen.
Maar toch kan felle zonneschijn bij
veel mensen die er niet aan gewend zijn,
Katherine Hepburn
lang in de zon te verblijven, hoofdpijn
doen ontstaan. Soms werpen grote water
vlakten een felle spieg ling van de zon
in ons oog en ook dat kan hinderlijk zijn.
Veel mensen knijpen voortdurend hun
ogen dicht, als zij in fel zonlicht moeten
kijken. Dat kan op den duur ook ver
moeiend werken. Andere mensen krijgen
hoofdpijn van het steeds dichtknijpen van
de ogen en van het fronsen van het voor
hoofd dat zij daarbij meestal doen. In die
gevallen is het zeker raadzaam een zonne
bril te nemen, vooral als men weet dat
men zijn vakantie aan het strand of op
het water gaat doorbrengen.
Men moet ervoor zorgen dat men kleine
kinderen niet blootstelt aan scherp zon
licht. Men moet ze echter geen zonnebril
geven, want dan bestaat de kans dat ze
lichtschuw worden. Zorg ervoor, dat de
baby niet tegen de zon in ligt te kijken.
Gaat u naar het buitenland waar de
zon feller schijnt en ook langer achtereen
dan in ons land, dan is het kopen van een
zonnebril aan te bevelen. Dit geldt vooral
als men naar zee gaat of naar een gebied
van grote meren. Want grote watervlak
ten weerspiegelen sterk het zonlicht, zo
dat het oog dan extra door direct en
teruggekaatst zonlicht getroffen wordt.
Sneeuw weerkaatst zonlicht ook in sterke
mate. Daarom hebben mensen die de win
tersport beoefenen ook meestal een zon
nebril op en ook onze schaatsenrijders
die aan de Elfstedentocht deelnemen of
in het buitenland schaatswedstrijden rij
den, dragen meestal een zonnebril.
De donkere kleur van het glas van de
zonnebrillen kan op twee wijzen verkre
gen worden. Of men verwerkt in het glas
een bepaalde kleurstof, die het glas zijn
donkere, beschermende kleur geeft, zoals
de Duitse zonneglazen meestal hebben: of
men maakt de zonneglazen volgens een
geheel nieuw systeem, zoals sinds korte
tijd in Nederland.
Eerst worden heldere, kleurloze glazen
vervaardigd en vervolgens wordt een zeer
dunne laag kleurstof op het glas gelijk
matig aangebracht. Bij de aldus vervaar
digde glazen bevindt zich overal evenveel
kleurstof op het glas, ook al is dit in het
midden wat dikker en boller, zoals wel
vaak het geval moet zijn.
Is de kleurstof verwerkt in het glas
zelf, dan bevindt zich bij een dik glas
juist op de plaatsen van de grootste dikte,
in het centrum van het glas, meer kleur
stof dan in de randen. Bij een goede zon
nebril absorbeert de kleurstof het ultra
violette licht van de zonnestralen, zonder
dat de natuurlijke verhoudingen van de
kleuren gewijzigd worden. Ook lenzen van
de wat duurdere fototoestellen zijn vaak
gekleurd, waarbij de aan het glas toege
voegde kleur de ultra-violette stralen af
schermt.
Het is beter in het geheel geen zonne
bril te dragen dan een slechte. Bent u
gewend een bril te dragen, dan moet u
bedenken, dat ook de glazen van uw zon
nebril dezelfde sterkte moeten hebben.
Een bezoek aan de oogarts kan dan nodig
zijn, teneinde de juiste sterkte van uw
glazen te laten bepalen.
Het is echter ook mogelijk om voor de
glazen van uw gewone bril zonneglazen
te plaatsen, waardoor wel het scherpe
zonnelicht wordt tegengehouden, maar de
eigenlijke sterkte van uw bril niet wordt
gewijzigd.
Men kan echter in ons land, ook in
de zomer, zonder zonnebril. Koopt u toch
een zonnebril, neem dan een goede. Uw
ogen zün het waard.
Fuchsia's kunt u in alle mogelijke soor
ten bestellen; ze bloeien dat het een lie
ve lust is en al mogen ze dan een beetje
ouderwets zijn, ze doen het nog maar best.
Hebt u een koude kas die 's winters vorst-
vrij gehouden kan worden, dan zult u ook
veel plezier hebben van de klimmende
soorten; er zijn verschillende en eigenlijk
zijn ze allemaal even mooi. Wie van u
over connecties beschikt in Engeland zou
bij Engelse tuinvrienden een hele collec
tie kunnen aanschaffen, want zij kweken
ze in alle mogelijke soorten en met zeer
veel succes. Fuchsia's voldoen in de zo
mermaanden binnenshuis als potplanten
(Van onze correspondent in Bonn)
Ze is een blonde 23-jarige vrouw met
een oneindig geduld, mevrouw Sommer,
echtgenote van een van de ergste beulen
van het voormalige concentratiekamp
Buchenwald. Ze zit iedere dag naast het
wrak dat van deze man over is, in de
rechtszaal van Bayreuth mee te luisteren
naar de verschrikkingen die slachtoffers
van haar man met nauwelijks ingehouden
woede nog eenmaal vertellen. Twee jaar
geleden trouwde zij, als 21-jarige ver
pleegster met de toen 41-jarige Martin
Sommer. Tien maanden geleden kregen
de heer en mevrouw Sommer een kind
Thans zit ze dag aan dag naast Sommers
rolstoel. Haar echtgenoot wordt daar hij
niet staan of zitten kan, binnengerold in de
rechtszaal. Zijn vrouw kijkt noch links
noch rechts, ze zit haar vier uur „wacht"
in de rechtszaal braaf uit, de handen in
elkaar het gezicht iets naar beneden ge
richt zonder emotie van de vreselijke
verhalen over de ellende, die haar man
jaren lang heeft teweeg gebracht. Als het
publiek verontwaardigd roept „hang die
Sommer toch op", geeft ze geen krimp.
Als getuigen flauw vallen, omdat ze nu
nog niet opgewassen zijn tegen de ver
schrikkelijke herinnering van het kamp,
dan buigt haar hoofd geen centimeter die
per. Geen traan welt uit haar ogen. Alle
verhalen over dodelijke inspuitingen, alle
getuigenissen over folteringen gaan langs
mevrouw Sommer heen. de meest myste
rieuze figuur uit het hele proces van Bay
reuth.
niet zo best, ze hebben wat meer frisse
lucht nodig. Het is veel beter hen met pot
en al in de tuin te poten. Op het heetst
van de dag staan ze wel graag een beetje
beschermd, maar ze profiteren toch wel
graag van het zonnetje. Voortkweken door
middel van stekken is heel goed mogelijk.
Jonge scheutjes van ongeveer zeven cen
timeter lengte kunt u nu wel voor dit doel
gebruiken. In een potje met vrij zanderi
ge grond zullen ze spoedig wortels vormen;
de eerste tijd dient u ze dan uit de felle
zon te houden.
G. Kromdijk
Jenny en Wim Duller met hun medewerk
sters in het atelier. Jenny draagt een brede
Romeinse armband in drie delen.
De Deense Agnete Hansen heeft de
strijd, die zij geheel alleen sinds 1956 te
gen de sociaal-democratische vakbonden
heeft gevoerd, gewonnen.
Agnete Hansen werd in 1956 uit haar
betrekking bij het ziekenhuis van Aarhuus
ontslagen. Bij een gerechtelijk onderzoek
kwam aan het licht, dat dit was geschied
op aandrang van vakbondsleiders, die op
hun beurt weer onder druk stonden van
leden. De vakbondsleiders hadden de zie
kenhuisdirectie kunnen bewegen mevr.
Hansen te ontslaan „omdat haar aanwe
zigheid onrust en zelfs stakingen" zou kun
nen uitlokken tenzij zij zich bij de vak
bond aansloot.
Mevrouw Hansen verklaarde ronduit
niet de minste sympathie te koesteren voor
de sociaal-democraten en zich niet bij de
vakvereniging te zullen aansluiten. De
zaak werd ten slotte door het Hof en het
Opperste Gerechtshof behandeld, die bei
de beslisten dat het ontslag onwettig was.
Het gemeentebestuur van Aarhuus is
thans veroordeeld tot het betalen van een
schadevergoeding aan mevrouw Hansen
van 5.000 kronen.
(Van onze correspondent in Brussel)
Het bezoek van prins Rainier en prinses
Gracia van Monaco aan België wordt een
triomftocht voor de ex-filmster Grace
Kelly. In alle steden vindt zij bewonderaars
die haar willen zien. Na een bezoek aan
Brugge, waar zij door de gouverneur van
de provincie in het historisch paleis van
de graven van Vlaanderen werden ontvan
gen, zijn beide prinselijke personen in
Oostende aangekomen, waar zij twee dagen
de feesten meemaken van de verbroe
dering tussen Oostende en Monaco, die
vorig jaar is begonnen. Tussen de beide
badplaatsen is een uitwisseling van arties
ten, folkloristische groepen en autoriteiten
voorgenomen. Het grote plein te Oostende,
voor het nieuwe casino, zal voortaan plein
van Monaco heten. De burgemeester van
Oostende, oud-minister Van Glabbeke,
overhandigde aan prins en prinses twee
identiteitskaarten, waardoor zij ereburgers
van Oostende werden. De bisschop van
Brugge celebreerde een mis in de kathe
draal van de stad, met assistentie van de
aartsbisschop van Monaco. De Belgische
zeemacht bracht de eerbewijzen. Prins Rai
nier en prinses Gracia werden ook door
koning Boudewijn ontvangen. Overal heb
ben tienduizenden de prinses hartelijk toe
gejuicht.
Nu de dagen weer zomers worden vermin
dert de behoefte aan de produktie, althans
aan het in circulatie brengen van nieuwe
grammofoonplaten, zeker in de „serieuze"
sector. Vandaar dat in deze rubriek voor eni
ge „varia" de aandacht wordt gevraagd, in
het bijzonder voor de „Zes adagio's" van Wil
lem Pijper, gespeeld door het Residentie-Or
kest onder directie van Eduard Flipse.
IN HET semi-klassieke gebied ver
scheen een opname van de Wiener
Philharmoniker van een Johan-Strauss-
concert (Decca LxT 5432). Onder leiding
van Willi Boskovsky voert dit beroem
de orkest een hele reeks grotendeels
minder bekende nummers van de wals-
koning uit: Champagne Polka, de wals
Wiener Blut, de Pizzicato-polka, de wals
Liebesli'eder, de polka (van Josef
Strauss) Heiteren Mut, de Explosions
Polka, de wals Wiener Bonbon, de Per
zische mars en de „Waldmeister"-
ouverture. Bijzonder fraai van opname
is deze plaat niet: de strijkersklank is
hard en korrelig, het koper klinkt grof
en als geheel hangt de klank van de
verschillende instrumentengroepen als
los zand aan elkaar. Vooral het slag
werk is niet „geïntegreerd" in het to
taal. Wat de interpretatie betreft, men
hoort direct aan de typerende rubati
en accenten, aan de ritmische
„Schwung", dat deze Oostenrijkse folk
lore door inboorlingen gebracht wordt.
Voor feestelijke gelegenheden, waar
niet zo nauw geluisterd wordt, een
aardige plaat, voor de werkelijke lief
hebbers technisch niet genoeg af.
MEN KENT wellicht het verhaaltje
dat Brahms, toen hij het manuscript
van een thans wereldberoemde wals (ik
meen dat het de „Schone Blaue Donau"
was) bij zijn vriend Johann Strauss op
de schrijftafel zag liggen alleen de
signatuur ontbrak nog er „Leider
nicht von Johannes Brahms" op schreef.
Men kan zich afvragen of Brahms zijn
confrater werkelijk om zijn produktie
als componist benijdde, dan wel of
hierin niet veeleer de mismoedige con
statering school van de levenslust en
„wereldse" zin van de ander als con
trast met zijn eigen moeizame intro
versie. Brahms' wat depressieve, pein
zende toon hoort men op een „klassiek
klankjuweel" (Philips G 05319 R) feite
lijk aan één stuk door. Aafje Heynis
vertolkt deze voor ons op de éne plaat
zijde in de geliefde „Altrapsodie" opus
53, met medewewking van het Con
certgebouw-Orkest en het mannenkoor
Apollo, het geheel onder leiding van
Eduard van Beinum en op de andere
zijde in de „Vier ernste Gesange" met
haar vaste begeleider Johan van der
Boogert. De kwaliteiten van deze zan
geres te bezingen lijkt mij overbodig: de
klank van haar stem en het intelligente
gebruik, dat zij van haar vocale midde
len maakt, zijn algemeen bekend. De
innigheid van de voordracht wint hier
nog door het vermijden van een al te
gemakkelijk pathos.
DE „ZES ADAGIO'S" van Willem
Pijper (een 45-toeren-plaatje van Phi
lips) zouden naar mijn mening in de
discotheek van iedere Nederlandse mu
ziekliefhebber een plaats moeten heb
ben. Klare bezieling heeft hier een
gestalte van grote eenvoud gevonden.
Het is als zodanig een werk in de
schoonste traditie van ons land, waarbij
men zowel aan de poëzie van Pijpers
tijdgenoot Nijhoff als aan een door een
warme liefde getinte koele verbeeldin
gen van schilders der gouden eeuw als
Saenredam of Vermeer herinnert wordt.
De zes meditaties zijn in hun heen-en-
terugwaarts stromen uit en naar de
centrale toon C een prachtig voorbeeld
van bewogenheid in evenwicht, een
kenschetsing die op twee manieren te
interpreteren is. Men hoort een goed
opgenomen prachtige uitvoering door
het Residentie-Orkest onder leiding van
Eduard Flipse, vanouds een propagan
dist voor het oeuvre yan Pijper.
m w
i{r J!
w;
Sas Bunge
