Eemskwestie bemoeilijkt de
besprekingen met Nederland
GR AT
Oud-burgemeester O'Dea van
Sydney komt naar ons land
Paarden galoppeerden ondanks de
regen door feestend Santpoort
Nescafe
Van dag tot dag
Wraakzittimg
Lofwaardige stap
Vrees voor „Europoort" als grote
concurrent van Duitse havens
3
Nieuwe veerboot bracht
allerminst uitkomst
Tweelingzusjes pleegden
winkeldiefstallen
DUITSE MINISTER VERKLAART:
mm
recepten.
Geef MU
maar
Verdronkenen gevonden
De pseudo-Bartjes
Beeldhouwster krijgt gelijk
in geding tegen warenhuis
Cees Laseurs toestand
enigszins beter
<~Pracitóteel
WOENSDAG 6 AUGUSTUS 1958
Wat Kroesjtsjev thans beoogt, kan men
betitelen als Rusland's wraakzitting na de
speciale UNO-Assemblee over Hongarije.
Misschien zal de geschiedenis uitwijzen,
dat. Mao Tse Toeng invloed heeft gehad
op Kroesjtsjev's nieuwe koers, maar ook
zonder zijn bezoek aan, Peking moet de
!„ider Van de Sovjet-Unie beseft hebben,
dat eigenlijk de komkommertijd is aange
broken, nu Irak voor de wereld weer aan
vaardbaar is geworden en nu in Libanon
de rust lijkt weer te keren en de aftocht
van de Amerikaanse troepen daarvan op
den duur het logisch gevolg moet zijn,.
Steinbeck schreef een beroemd boek:
Druiven der gramschap". Welnu, de
hoofdschotel van de speciale UNO-Assem-
blee, die Kroesjtsjev thans wenst, zal be
staan uit „komkommers der gramschap".
Een indrukwekkend groot gedeelte der 81
UNO-leden zal scherpe redevoeringen af
steken over de „agressie" van de Verenigde
Staten en Groot-Brittannië. Dagen, wel
licht wekenlang zullen de radio en pers
van de communistische en neutrale landen
vol staan met redevoeringen over wat voor
kolonialistische en kapitalistische olie-
dorst zal worden uitgekreten. Teneinde een
tegenwicht te geven aan het Russische
propaganda-offensief, zal mogelijk Eisen
hower zelf het Amerikaanse standpunt in
de UNO-Assemblee verdedigen. Een Rus
sische woordvoerder te New York heeft
reeds verklaard, dat Kroesjtsjev niet voor
deze gelegenheid zal overkomen.
Of de Sovjet-Unie een tweederde meer
derheid zal vinden voor een resolutie,
waarin de Verenigde Staten en Groot-
Brittannië worden veroordeeld, valt nog te
bezien, doch dat is voor Kroesjtsjev van
minder zorg. Resoluties van de UNO-As
semblee zijn in feite niet meer dan krach
teloze conclusies of aanbevelingen. Hoofd
zaak voor de Sovjet-Unie is de propa-
gandawaarde, die een langdurige Assem
blee-zitting oplevert.
Evenmin is het geheel zeker of de Ver
enigde Staten een meerderheid van twee
derden bijeen kunnen krijgen voor een
resolutie, die een versterking van de UNO-
groep in Libanon zou aanbevelen. Zulks is
echter evenmin belangrijk, nu Hammars-
kjoeld, na de zittingen van de Veiligheids
raad, toch al op zich genomen had de
UNO-groep te versterken.
Wie voelt zich thans gelukkig, en wie
ongelukkig door deze nieuwste wending?
Kroesjtsjev, die wellicht door Peking op
de vingers is getikt, moet thans een spe
ciale UNO-Assemblee verkiezen, want an
ders had hij haar niet voorgesteld. Dulles
moet opgelucht zijn, want, hij is nooit geest
driftig voor een topconferentie geweest en
bovendien is hij beducht, dat Eisenhower
in een propaganda-debat zijn mannetje
niet zou staan. Macmillan heeft, zonder
dat dit iets kostte, zich in eigen land popu
lair gemaakt door aan te dringen op een
topconferentie, waarover hij zelf eigenlijk
niet bijzonder opgetogen was. De Gaulle
is nu verlost van de aandrang tegen zijn
wens in deel te nemen aan een propa-
ganda-spektakel, waarvan hij gruwt.
De enige, die wellicht teleurgesteld zal
zijn, is Hammarskjoeld, die thans zijn UNO
geëxploiteerd ziet als een enorm reclame
klankbord, terwijl hij in zijn idealisme ge
hoopt had dat de machtigen der aarde de
grondslag zouden kunnen leggen voor een
harmonischer wereld.
(Vervolg van pag. 1)
omt, gaat Nederland nu dus een prijzens
waardige stap nemen; het is daarin voor
tegaan door België, Denemarken, de
Duitse Bondsrepubliek, IJsland, Ierland,
Luxemburg, Noorwegen en Zweden. Helaas
is Frankrijk (als enig land naast het
aas veel later tot de Raad van Europa
toegetreden Oostenrijk) tot nu toe in ge
breke gebleven, zelfs maar het algemene
gedeelte van de Conventie die op Frans
grondgebied geconcipieerd en uitgewerkt
is! te ratificeren. En juist in Frankrijk
zou er, als De Gaulle er onverhoopt niet
in zou slagen zich met democratische mid
delen staande te houden, wel eens gauw
behoefte kunnen ontstaan aan internatio
nale waarborgen inzake de rechten en
fundamentele vrijheden van de mens, zo
als die in de Conventie zijn vastgelegd.
Maar hierbij dient zich vanzelf ook nog
een ander vraagstuk aan: in hoeverre zijn
de uitspraken van de Europese instanties
bindend voor de betrokken staten? In dit
opzicht is de situatie nog verre van be
vredigend. De Commissie voor de Rechten
van de Mens kan immers slechts aansturen
op een minnelijke schikking; als deze on
bereikbaar is, kan een beroep worden ge
daan op het Hof, welks uitspraken bin
dend zullen zijn. Zullen zijn, want het
Hof is nog steecis niet tot stand gekomen!
Het kan pas worden geformeerd als acht
leden-staten van de Raad van Europa
bebben verklaard, de jurisdictie van het
Hof als bindend te zullen aanvaarden. En
ot dusver zijn er slechts zes van zulke
'erklaringen waaronder die van Neder-
and afgelegd. Het wachten is nu dus
o twee landen (van de negen, die zich
a dit punt nog steeds afzijdig hebben ge-
uden) om volledige waarde en kracht
11 geven aan wat men in Straatsbui'g, mis-
chien ietwat voorbarig, „het Europese
landvest van de Vrijheid" heeft genoemd.
Simon Koster
Nu sinds 1 augustus de nieuwe veer
boot „Prinses Beatrix" op het veer Vlis-
singen-Breskens in dienst is gesteld, is de
stagnatie veel groter dan voox-dien. De
„Prinses Beatrix" vertrekt herhaaldelijk
uit de veerhavens met nog voldoende
plaatsruimte aan boord, terwijl tal van
automobilisten en passagiers op de wal
moesten achterblijven. Dit komt doordat
men thans geen kaartjes meer op de
veerboot kan kopen en de twee loketten
te Vlissingen en het ene te Breskens de
stroom van veergebruikers niet snel ge
noeg kunnen verwerken. Tal van wegge
bruikers hebben in de afgelopen dagen
een uur moeten wachten op de volgende
veerboot. Af en toe liet men een reserve
boot varen, maar aangezien dit in Bres
kens niet tijdig bekend werd gemaakt,
misten velen ook deze boot.
Gedeputeerde Staten van Zeeland heb
ben zich reeds ernstig over deze problemen
beraden. Er zal nu voornamelijk ten be
hoeve van treinpassagiers, een extra kaar-
tenverkooploket met dubbele bezetting
worden geplaatst. De bezetting van de
loketten voor de verkoop van kaartjes
voor voertuigen zal met één man worden
uitgebreid.
De politie te Harlingen is door een
diefstal van een paraplu op het spoor
gekomen van een enorme reeks diefstal
len, gepleegd in Leeuwarden, Harlingen
en andere Friese plaatsen. De diefstallen
zijn gepleegd door de tweelingzusjes
Joukje en Hiltje S. uit Kimswerd bij Har
lingen. Dit kwam aan het licht toen een
Harlinger winkelier aangifte deed, dat er
een paraplu uit zijn zaak was verdwe
nen. De beide meisjes die in deze zaak
een tas hadden gekocht, werden op het
politiebureau ontboden en daar bleek dat
zij ook in het bezit waren van de para
plu. De politie informeerde of het twee
tal soms ook iets wist van de reeds dief
stallen, die in de laatste tijd in Harlingen
waren gepleegd en het duurde niet lang
of de zusjes vielen door de mand. Onmid
dellijk volgde huiszoeking in de ouder
lijke woning. De politie stond perplex,
want de kasten en de zolder stonden vol
met tafelbestekken, cassettes, theelichtjes,
wandborden, doosjes met gouden ringen
en gouden horloges. Het aantal opgesta
pelde huishoudelijke artikelen was niet te
tellen. De meisjes onthulden dat zij ook
in Bolsward en Emmeloord partijen ge
stolen goed hadden verborgen, omdat er
in het ouderlijk huis geen plaats meer
was.
De diefstallen zijn gepleegd in het tijds
bestek van één jaar. Veel werd buit ge
maakt in winkels in Leeuwarden, onder
meer talrijke japonnen en mantelpakjes.
De zusjes verklaarden dat het allemaal zo
gemakkelijk was gegaan, dat zij hun
werkterrein tot andere plaatsen hadden
uitgebreid.
Tegen een aantal familieleden van de
meisjes, die gestolen goederen hadden
verborgen of ten geschenke aangenomen,
is proces-verbaal opgemaakt.
De meisjes zijn ter beschikking van de
Justitie te Leeuwarden gesteld.
(Van onze correspondent in Bonn)
De westduitse
mininister van
Verkeer, Seebohm,
heeft verklaard,
dat de Eems-Dol-
lart-kwestie tus
sen Nederland en
Duitsland nog
steeds niet is op
gelost en dat de
Nederlands-Duit
se onderhandelin
gen daardoor nog
altijd bemoeilijkt
worden. Minister
Seebohm kantte
zich opnieuw te
gen mogelijke Ne
derlandse plannen
om de Dollart ge
deeltelijk in te
polderen. Zijns in
ziens zal hierdoor
zowel de ontwik
keling van Emden
als die van Delf
zijl geremd worden. Verkleining van de
Dollart als spuibekken betekent volgens de
minister het veroorzaken van grote water
bouwkundige moeilijkheden door verzan
ding van het vaarwater.
Het ligt in de bedoeling de haven van
Emden uit te breiden. Óp het ogenblik
heeft deze haven een diepte van negen
meter, bij normale getijverhoudingen vol
doende voor schepen tot 20.000 ton. Men wil
in de komende jaren de haven uitbaggeren,
waardoor schepen tot 25.000 ton en een
diepgang van tien meter Emden zullen
kunnen aandoen.
Dit acht minister Seebohm voldoende
voor de ertshaven Emden, die in 1957 een
omslag had van 8,5 miljoen ton, waar
van 5,8 miljoen ton ertsinvoer.
Vrees voor „Europoort"
Minister Seebohm verklaarde grote be
wondering te hebben voor wat op water
bouwkundig gebied in Nederland ge
schiedt en geschied is. Over het Neder
landse deltaplan verklaarde hij dat dit
plan niet alleen gemaakt is voor bescher
ming van de bevolking en het land tegen
rampen als in februari 1953, maar ook
voor vergroting van de capaciteit van de
haven van Rotterdam. De aanleg van wat
men te Rotterdam noemt de Europoort, zal,
aldus de Duitse minister voor de Duitse
Noordzeehavens neerkomen op een zeer
grote en moeilijk te overwinnen concur
rentie. De goede verbinding van Rotterdam
met het Roergebied en het feit dat de
Duitse havens steeds weer door verzan
dingsproblemen geplaagd worden, betekent
een grote handicap voor de Duitse havens
in hun concurrentiestrijd tegen Rotterdam.
Advertentie
•ï'.vA't- ''-'v
Vraag Uw winkelier
om inlichtingen
over de Nescafé
receptenboekjes.
.ür Hescafé
IÉ>,xiJÉlSÉIii^
Het probleem van de Eemsmonding, dat
de Duitse minister aanroerde, is wel een
van de moeilijkste onderwerpen, die bij de
Nederlands-Duitse onderhandelingen, die
waarschijnlijk binnenkort zullen worden
hervat, ter sprake komen.
De Eemsmonding behoort reeds eeuwen
lang tot het Duitse souvereiniteitsgebied.
De scheepvaartroute leidde destijds door
de zo genaamde Bocht van Watum, dicht
langs de Nederlandse kust en langs Delf
zijl. Een verzanding van het noordelijke
deel van deze bocht had tot gevolg, dat de
Duitsers een ook voor grote schepen ge
schikte vaarweg naar Emden tot stand
brachten door het Oostfriese Gaatje, welke
vaarweg zij sindsdien ook steeds op de
vereiste diepte houden. Emden is voor de
Duitsers een haven van betekenis, speciaal
voor de afvoer van kolen uit het Roer
gebied en voor de aanvoer van erts Delf
zijl is de laatste jaren voor Nederland
van veel meer belang geworden, in de
eerste plaats door de verdere industrialisa
tie, die zich in de naoorlogse jaren in de
noordelijke provincies is gaan voltrekken,
maar vooral ook door de stiching van de
sodafabriek.
Gemeenschappelijk beheer?
Beide landen willen ,een goede scheep
vaartverbinding van deze havens met de
open zee. Nederland wil daarbij graag in
vloed kunnen uitoefenen op de vaarweg
naar Delfzijl. De oplossing wordt nu ge
zocht in de richting van een gemeenschap
pelijk waterstaatkundig en scheepvaart
kundig regiem over dit Duitse gebied. De,
Duitse bondsregering zou zich destijds be
reid hebben verklaard de vaargeul voor
grote schepen van en naar Delfzijl onder
het beheer van de Nederlandse waterstaat
te plaatsen, evenwel zonder de souvereini-
teit over te dragen. Men zou daarmede
tegemoet willen komen aan het Neder
landse standpunt, dat de vaarweg naar
Delfzijl niet meer van de Duitse waterstaat
afhankelijk mag zijn. De regeringen zouden
het er over eens zijn geworden, dat door
de instelling van een tweezijdige Eemscom_
missie een benadeling van één van de par
tijen uitgesloten moet worden.
Aan Duitse kant. acht men het van door
slaggevende betekenis, dat de toegang tot
de haven van Emden niet in het gedrang
zal komen. De goede hydrologische condi
ties in de Eemsmonding zouden gewaar
borgd moeten zijn. In dit verband moet
de door de Nederlandse regering getoonde
bereidheid worden gezien eventueel af te
zien van verdere drooglegging van de Dol
lart, indien daardoor een verzanding van
de toegang tot Emden zou worden ge
riskeerd.
Een oplossing in een voor beide landen
aanvaardbare vorm is er tot nu toe echter
niet gevonden. Men heeft onder andere nog
geen overeenstemming kunnen bereiken
over de wederzijdse begrenzing van het
waterstaatkundig beheer in de Eemsmon
ding.
In de Scheveningse Binnenhaven is het
lijkje gevonden van de 13-jarige Thea M.
uit de Spireastraat. Het meisje verdronk
vorige week woensdagochtend bij het ba
den in zee.
De pseudo-Bartjes, die door een waren
huis te Assen werden verkocht, is een
slaafse nabootsing van het beeld, dat staat
in de tuin van het gemeentehuis te Assen
en dat vervaardigd is door de Amsterdamse
beeldhouwster Suze Berkhout, zo heeft de
president van de arrondissementsrecht
bank te Assen in kort geding geconcludeerd
en dientengevolge werd de eigenaar van
het warenhuis te Assen veroordeeld tot
een dwangsom van 500,voor elke over
treding van het verbod het nagemaakte
beeldje te vervaardigen of te doen ver
vaardigen, openbaar te maken, uit te stal
len, te verspreiden, ten verkoop aan te bie
den of te doen aanbieden, ten verkoop in
voorraad te hebben of te verkopen, ter
wijl de gedaagde verder werd veroordeeld
in de kosten van het geding.
De rechtbank overwoog onder meer. dat
Suze Berkhout de vervaardigster is in de
zin van de auteurswet. De stelling van
eiseres, dat de beeldjes door gedaagde ver
kregen zijn door deze af te gieten is onvol
doende weersproken. Met gedaagdes stand
punt, dat het hem niet gelukt is met de
plateel fabriek een overeenkomst te sluiten
en dat hij daarom gedwongen werd zich
op andere wijze van dergelijke beeldjes te
voorzien, kon de rechtbank niet akkoord
gaan. De fabrikant of alleenverkoper van
een bepaald artikel kan er regelmatig be
lang bij hebben dat dit slechts in bepaalde
zaken wordt verkocht. Wanneer de eige
naar van het warenhuis er niet in is kun
nen slagen de originele beeldjes voor zijn
zaak aan te kopen, dan had hij zich daar
bij moeten neerleggen. De weigering gaf
gedaagde geen vrijbrief om inbreuk te
maken op het auteursrecht van Suze Berk
hout, noch om jegens de plateelfabriek een
onrechtmatige daad te plegen door de na-
maak-bcMdjes te verkopen voor een lager
bedrag dan door de plateelfabriek was
vastgesteld. Hij heeft willen profiteren van
de moeite, arbeid en kosten van Suze Berk
hout waardoor de echte Bartje-beeld.ies
een gewild artikel zijn geworden.
(Van onze correspondent in Parijs)
Wanneer de toestand van Cees Laseur
het toelaat, zullen vandaag de röntgenfo
to's worden gemaakt. Het resultaat daar
van zal wel niet voor morgenochtend be
kend zijn, omdat de diensten in de Parijse
ziekenhuizen in de vakantiemaand minder
sterk bezet zijn dan gewoon. Mocht dokter
Paraf, de specialist die Laseur behandelt,
van oordeel zijn dat de patiënt mag wor
den vervoerd en dat hij een luchtreis kan
maken, dan zal hij over enige dagen met
de K.L.M. naar Nederland terugkeren.
Het is ook mogelijk dat het beter wordt ge
acht dat Laseur nog enige tijd in Parijs
blijft. In dat geval zal hij van het St. An-
toineziekenhuis worden overgebracht
naar een particuliere kliniek vlakbij Pa-
rijé en daar nog enige tijd" verblijven voor
hij, naar ons land wordt vervoerd.
Naar mevrouw Laseur ons dinsdag
avond meedeelde, is de behandelende ge
neesheer tot dusver niet ontevreden over
Laseur's toestand. Laseur is, voorzover
de omstandigheden dat toelaten, nogal op
gewekt en hij amuseert zich met het waar
nemen van het leven in de Parijse zieken
huizen. In het bijzonder de langs de bed
den komende verkopers van croissants en
mineraalwater en die van dagbladen heb
ben zijn verwondering gewekt. Cees
Laseur heeft overigens ook alweer wat
soep mogen eten en hij hoopt, dat hij zo
spoedig mogelijk naar huis zal kunnen
terugkeren.
de
Zij schreeuwen in hun slaap
Vroeger was dat eenvoudig: toen trokken
alle Parijse „huizen" zo'n beetje één lijn
Toen was het allemaal veel gemakkelijker.
Of je toen al naar haut-couturier Piet keek
of naar Wim, het was allemaal, zoals de
Fransen dat zo mooi weten te zeggen, één
toute-mémePiet nam een kort rokje, Wim
ook. Kees had een bloot nekje; Guus ook.
Alles ivas mooi en eenvoudig en de
mode-redactrices waren dikke, tevreden,
evenwichtige vrouwen mat brede buiken
en glanzende konen. Het leven was goed
in Parijs. De fotografen stonden glimla
chend te knippen als gold het de toren van
Pisa of de kabelbaan van Namen, en de
huismoeders hoefden de klerenkast van
vier jaar geleden maar open te trekken
om de nieuwste collectie te kunnen aan
trekken. Het was toen allemaal niet zo
heftig en haastig. En vooral niet zo ver
ward. Want hoe gaat dat nu?
Ja, dat wilt gij van ons wel eens weten:
hoe het nu gaat. Dat is een heel verhaal.
Kijk: er zijn, zeg maar, dertien huizen in
Parijs. Vroeger gingen die mooi samen als
het om het blote halsje van uw en onzer
vrouwe ging. Of om haar knieën-néé,
knieën-ja. Of om vrouwelijke vormen-ja,
vrouwelijke vormen-néé. Nu is dat anders.
Want in elk dier huizen zit een haute-
couturier en tikt zich wanhopig met een
potlood tegen de tanden totdat hij een
nieuwe lijn, een nieuw silhouet heeft uit
gevonden. Dan roept hij die ogenschijn
lijk zo vergeestelijkte, synthetische meis
jes bij elkaar die het beroep van manne
quin baseren op een erfelijke ondervoe
ding, en belt de kranten op.
En dan begint het: al die dertien huizen
blijken nu een andere „ligne" te hebben
ontdekt. Dat geeft de grootste opwinding:
de moderedactrices wenen hele dagén bo
ven hun blocnootje. Zij zijn mager gewor
den en minnetjes en met rode randen om
de ogen en geen vreugde kleurt nog heur
wangen. Zij kijken om zich heen als opge
jaagde beestjes, hollen van show naar
show en mét haar hollen de modefotogra
fen, koortsige knapen met nauwe broeks
pijpjes en moede gezichten, en de publi-
citeitschefs en overal treft hen hetzelfde
sombere toneel: telkens een andere „ligne"
en óveral die troep wezenloze, onwerkelij
ke, bleekzuchtige, bloedeloze, doortrapte
meisjes met hun verworden koppetjes, de
mannequins, die ronddraaien en rond
draaien. En hier is de rok kort, daar lang,
daar bol, daar nauw, daar met flappen,
daar met strikken-van-achter, met strik-
ken-van-voor, met kleppen, met kieren,
met dingen en zo is dat ook met het halsje.
Halsje laag, halsje hoog, nekkie zus, nekkie
zo-
En thuis zit uw Mien. „Verdikkie", roept
zij ineens uit, „de rokken worden weer
kort! Hier staat het!" en zij ziet mistroos
tig de inhoud van haar klerenkast voorbij
trekken. Dan leest zij een andere krant.
Die zegt: „De rokken blij v en zo, nee, ze
worden langer!'' en dan vliegt Mien, als
een eekhoorn zo rap naar boven en rukt
de kast open en haalt alle jurkjes van
voorbije seizoenen tevoorschijn. En begint
te passen. Zeer intens. En geheel zwijgend.
En twee uur later zegt ze verzadigd tegen
u: „Misschien dat ik hier en daar iets af
zal moeten doen van de rok maar verder
is het nog best leuk. Dat ding van drie
jaar geleden kan ik nou weer mooi aan.
En ook dat geeltje. Die ruit. Dan ben ik
weer modern van de winter. Dat blauwtje
heeft nog niemand gezien!"
Daarom schreeuwen die haute-couturiers
soms in hun slaap. Samen, bij wijze van
spreken, met de mode-redactrices en de
fotografen. En de inkopers der modemaga
zijnen. Een heel geschreeuw des nachts.
Duif
(Van onze correspondent in Sydney)
Met de „Aagtekerk" van de Holland-
Australië-Lijn is onderweg naar Neder
land Ernest o'Dea, oud-burgemeester van
Sydney. Heel Sydney, met z'n bijna twee
miljoen inwoners, kent Ernie, die al vier
keer lord mayor (burgemeester) van de
ze miljoenenstad is geweest en die hoopt,
deze erezetel nog eens te bezetten. Hij
komt nu voor de tweede keer naar Neder
land. Toen een groep zakenlieden hem
een gratis vakantiereis naar Japan aan
bood als blijk van waardering voor het
Ringrjjden op de fiets is
lang niet gemakkelijk, laat
staan op het losse paard.
Hier waren enige honder
den toeschouwers de drui
lerige regen ten spjjt dins
dagmiddag aan de Hoofd
straat in Santpoort getuige
van. Vlak voor het café
restaurant „De Weyman",
waar velen zich verzekerd
hadden van een comfor
tabel en droog zitje, werd
de traditionele Santpoortse
feestweek ingeluid.
Het ringrijden was bij
zonder spectaculair, te
meer omdat het door de
regen spekgladde wegdek
een niet te onderschatten
handicap betekende. Om
negen uur stapten de eerste
ringrijders op de fiets en
weldra stoven zij op de ring
af, terwijl zij hun houten
zwaardjes uitdagend naar
voren staken en de span
ning duidelijk van hun ge
zichten was af te lezen.
Dat velen moeite hadden
zich te concentreren zowel
op het besturen van hun
fiets als op het steken van
het zwaard je door de ring
viel duidelijk te onderken
nen. Vele „pedaleurs" kwa
men dan ook pas op het
allerlaatste ogenblik tot de
ontdekking, dat zij een
paar meter naast de ring
zaten. Een wanhopige ruk
aan het fietsstuur mocht
dan niet meer baten; boven
dien vergrootte deze ma
noeuvre de kans op slippen.
Enige deskundige „stuur
lui aan de kant" waren
van mening dat het „ach
terover geleunde steken"
meer kans op succes bood
dan de „voorovergebogen
steektechniek". Toen zij
echter zelf aan de beurt
kwamen bleken zij er niets
van terecht te brengen
Nog spectaculairder maar
ook heel wat moeilijker
was het ringsteken op het
losse paard. De grootste
moeilijkheid was namelijk
de paarden, wier hoeven
keer op keer wegslipten ten
gevolge van de natte straat,
in toom te houden. Soms
bleven zij, nauwelijks vijf
meter voor de ring hals
starrig staan, steigerden en
wierpen hun hoofden in de
lucht, terwijl het schuim
op hun bekken stond. De
berijders hadden dan de
grootste moeite om niet tot
zandruiter te worden ge
bombardeerd. Met veel ge
schreeuw en het klakken
van de zweep slaagden zij
er dan wel weer in om hun
viervoeters in het „paarde-
gareel" te krijgen, maar
vaak deden de paarden
duidelijk blijken dat zij er
geen zin meer in hadden.
De enkeling die er on
danks alle moeilijkheden in
slaagde toch de ring te
doorboren werd dan ook
met een hartelijk applaus
beloond.
Bijzonder moeilijk had
een jongetje van een paar
turven hoog het. Fier zat
hij op de rug van een ge
zapig welgeproportioneerd
werkpaard en hoewel hij
fier zijn rug rechtte en zijn
borst vooruitstak lukte het
hem niet boven de hals
van het paard uit te kijken.
Toch slaagde hij er op een
(paarde)haar na in de ring
te bemachtigen.
Grappig was ook de
kleine IJmuidenaar, die
getooid met cowboyhoed
een pittige pony bereed,
maar helaas geen succes
boekte.
's Middags stond een
ringrijderij voor paren met
paard en tilbury op het
programma.
vele werk, dat hij in het belang van Syd
ney heeft gedaan, verkozen de oud-burge
meester en zijn vrouw een reis naar de lage
landen in plaats van naar het land van de
rijzende zon.
Hij zal in de hoofdstad ontvangen wor
den door burgemeester Van Hall. Ook
zal hij oud-burgemeester d'Ailly opzoe
ken. Beide ex-burgervaders, Ö'Dea en
d'Ailly, zijn al eerder bij elkaar te gast
geweest. Australië bewaart levendige
herinneringen aan het bezoek van de
„vliegende burgemeester" van Amster
dam in 1952, toen mr. d'Ailly en O'Dea
samen met Hollandse meisjes in Sydney
hand aan hand dansten op straat.
De oud-burgemeester van Sydney is lid
van de Arbeidspartij, lid van de senaat
van Nieuw Zuid Wales en al 34 jaar lang
raadslid, bovendien al 38 jaar lang sec
retaris van de Bond van Winkelbedien
den. Hij begon als 13-jarige jongen in het
schoenfabriekje van zijn vader. Geen
wonder, dat hij er trots op is lord mayor
van Sydney te zijn geweest. Hij is ook
trots op zijn vrije-burgerschap van Am
sterdam, dat hem verleend werd bij zijn
eerste bezoek aan de Nederlandse hoofd
stad.
Ernest O'Dea heeft grote belangstelling
voor stedebouw. Hij hoopt in Nederland
de laatste vorderingen te zien. Met de
bouw van flatwoningen is Nederland
Australië ver vooruit. Flats maken het
mogelijk dat de mensen dichterbij hun
werk kunnen wonen. In Australië moeten
de mensen dikwijls 75 tot 90 km. en meer
reizen van en naar hun werk, twee keer
per dag. De Australiërs weten niet beter
of het hoort zo. Maar Ernest O'Dea weet
dat het ook anders kan. Het had hem ge
troffen, dat er in Nederland ondanks ge
brek aan grond toch nog zoveel speelruim
te is voor kinderen.
Hobby
Kinderspeeltuinen zijn een hobby van
O'Dea. Hij heeft in Sydney zoveel voor de
jeugd gedaan dat een stadspark naar hem
is genoemd. Dank zij hem wordt er nu een
groot speelterrein aangelegd in één van de
armste buurten van Sydney. Ook de oplei
ding van de jeugd gaat hem ter harte. Het
leerlingenstelsel voor de industrie is in
Nederland beter georganiseerd dan in
Australië, vindt hij.
Deze 69-jarige oud-burgemeester heeft
veertig jaar lang in de bres gestaan voor
de rechten van de kleine man. Amsterdam
mag in hem een bezoeker begroeten, die
het best vertegenwoordigt dat Australië
bieden kan: gemeenschapsgevoel en liefde
voor het kind.
