De vrouw achter het masker
discaucs
DE WITTE ARONSKELK
De poppen van mevrouw Howard
Drie lijnen in de
Italiaanse mode
Snorrekoppen en
trembleuses
Erbij
Schenking Japanse kunst
aan het Rijksmuseum
ZATERDAG 9 AUGUSTUS 1958
PAGINA TWEE
IN ITALIË, waar de zon uitbundiger
schijnt dan waar ook en waar die zon
alles een stralende gloed en levendig
heid. geeft, hebben we in de wandelende
vrouw van Rome en Florence de repre
sentatie gevonden van dè zomermode
van dit jaar.
OPVALLENDE HARMONIE
BIJ DE ACCESSOIRES
BLIJVEN in ons land de meeste excessen
van de mode beperkt tot een zeer kleine
groep, in Italië, waar de vrouw van nature
uiterst slank en elegant is, gaat men, als
men zichzelf respecteert, gekleed volgens
de nieuwste modelijnen. Het is een fasci
nerend schouwspel om, gezetelen op een
terrasje, de Italiaanse vrouw te zien langs
komen als tijdens een modeshow: rustig
en uiterst gracieus lopend en gekleed als
om naar een groot feest te gaan. Opvallend
is dat niet de kleding maar zijzelf het
middelpunt blijft en dat haar japon en de
accessoires in juiste harmonie gekozen
zijn.
Door drie stijlen in het bijzonder werden
we geboeid en net was opvallend hoe zui
ver het hoofdthema was uitgevoerd. De
„ligne sac" die zeer elegant kan zijn,
maar vaak „vermoord" wordt door haar
draagster zagen we nu in alle eenvoud
terug in de linnen japonnetjes in zacht,
vloeiende lijn: zonder mouwtjes, met een
lage halsuitsnijding en kort tot. in de knie
holte, kwam ze wel het meeste tot haar
recht. Het enige, dat een onderbreking gaf
aan de rechte lijn, was een lange dubbele
ketting, vaak van een speciaal geslepen
glinsterend glas, dat in de zon prachtige
lichteffecten gaf. Toch zagen we in deze
rechte jurkjes reeds een vage aanduiding
van de taille, geaccentueerd door een half
ceintuurtje of strikje, een streven dat in de
komende wintermode sterk naar voren
komt. Eveneens van linnen waren de tal
rijke pakjes met korte, even afstaande
jasjes. Deze jasjes zijn evenals het mate
riaal heerlijk luchtig en koel wat zeer
belangrijk is in een land, waar de zomer-
temperatuur vaak rond de vijfendertig gra
den schommelt. Speciaal ging de voorkeur
uit naar een zacht maisgele kleur en een
warm bleu, dat bekoorlijk paste bij het
donkere uiterlijk van de Italiaanse.
EN NATUURLIJK gaat in het land van
de moeibeibomen en de zijderups de spe
ciale aandacht uit naar de prachtige zijden
stoffen. Licht, soepel en luchtig, bedrukt
met juichende bloemdessins, vol leven en
gewaagde kleurschakeringen, zo lagen ze
weelderig geplooid in de etalage, maar
ook verwerkt tot de meest exotische model
len, waarvan de „ligne trapéze" het meest
bespeelde modethema bleek te zijn. In de
schouder zeer smal en mouwloos viel de
stof wijd vallend en schuin naar beneden.
Soms vertoonde het model veel overeen
komst met een duster, wanneer de rug
schuin geknipt was en het rechte voorpand
twee zakken vertoonde, „vaak. was de
schuine rug voorzien van een knöopslui-
ting van boven tot onder en in veel ge
vallen vond de voor dit doel zo uiterst ge
schikte lijn een uitwerking in een uiterst
elegante positiejapon. Zeer geraffineerd
viel dan de fijn geplisseerde stof in een
wijde waaier naar beneden en verleende de
draagster een bekoorlijke gratie.
ALS BEHOREND tot de belangrijkste
accessoires noemen we de tassen voor
dit seizoen vooral de gevlochten strotassen
in allerlei afmetingen, van eenvoudige
enveloppe-tassen tot tonnetjes en bijen
korfjes toe. Dit strovlechten is al een zeer
oude volkskunst, die met veel smaak en
vaardigheid wordt beoefend, gezien de
meesterwerkjes die met een onuitputtelijke
fantasie worden ontworpen. Ondanks het
gebruik van vaak zeer grove biezen ma
terialen blijven de modellen toch allemaal
zeer elegant van vorm. De meeste tassen
zijn naturel en vertonen als enige garne
ring een deksel, bies of beugel van leer
en een mooi bewerkt slot.
Ook de schoenen zijn in juiste harmonie
gekozen, spits van neus en diep uitgesne
den, gevlochten, met bandjes of met een
eenvoudig strikje, maar alle sierlijk van
vorm en gemaakt om de draagster nóg
meer elegance te verlenen.
Katij
„Sinds ik schermlessen neem, kan ik veel beter autorijden, want ik heb er sneller
door leren reageren. Net als bij autorijden kom je bij het schermen steeds voor
nieuwe situaties te staan, die je bliksemsnel moet oplossen". Deze woorden tekenden
we op uit de mond van een huisvromo, die vol enthousiasme was over deze sport.
„Ik ben reusachtig blij, dat ik schermlessen ben gaan nemen. Ik had veel te weinig
lichaamsbeweging, maar nu worden zoveel spiergroepen in actie gebracht, dat ik me
bepaald fitter ben gaan voelen". Haar geestdriftige uitspraken brachten ons ertoe
ook eens een kijkje te nemen in de enige schermschool, die Haarlem rijk is. We
werden ontvangen in de gezellige huiskamer van het echtjaar C. van der Valk, de
jonge schermleraar en zijn donkerharige vrouw, die juist bezig was de dertien
maanden oude dochter Marjolijn haar papje te voeren.
DAT OOK onze voorouders aan het
einde van de vorige eeuw gevoel had
den voor praktische dingen bewijst bij
voorbeeld de uitvinding van de „snorre-
kop". Dat was een theekopje met een
soort stang aan de binnenkant, en ivas
speciaal bestemd voor de mannelijke
theegebruiker. De stang diende er na
melijk -noor om de snor, welke ieder
mannelijk, gelaat sierde, in bedwang te
houden, zodat de thee niet eerst gefil
treerd werd, alvorens men de drank
niLttigde.
De „trembleuse" was een andere at
tractieve uitvinding. Het kopje paste
precies in een opstaande rand op het
schoteltje, zodat het op zijn plaats bleef,
hoe de hand van de theedrinker(ster)
ook trilde. De trembleuse moet. in deze
tijd, dat koorts - voorgewend of niet -
een veel voorkomend verschijnsel ivas,
zeker in een behoefte hebben voorzien.
Chinese theekopjes zijn even oud als
het Chinese porselein. Het zijn ragfijne
breekbare gevalletjes zonder oor en
aanvankelijk zonder schoteltje. In het
begin stelden de Eïiropese fabrikanten
van aardewerk zich tevreden met het
namaken van de kleine Chinese kopjes.
Spoedig daarop voerde men echter twee
belangrijke veranderingen in. Om tege
moet te komen aan de Europese ge
woonte maakte men het kopje groter en
voorzag het van een oor. Toch heeft
het kopje zonder oor nog lange tijd
stand gehouden. Zelfs in de achttiende
eeuw werden nog oorloze theekoppen
gemaakt
In de wekelijkse rubriek van nieuwe gram
mofoonplaten bespreekt onze medewerker Sas
Bunge ditkeer twee vioolconcerten van Serge
Prokov.jev, door Isaac Stern met het filhar
monisch orkest van New York gespeeld aan
weerszijden van Fontana 699014 CL.
„Ja, er bestaat een toenemende belang
stelling voor het schermen", aldus de heer
Van der Valk. „Wat u daar vertelt over
snel reageren is beslist een feit. Trouwens,
ook de houding kan er enorm door ver
beterd worden. Er zijn wel doktoren, die
mensen met rugklachten, bijvoorbeeld
bromfietsers, die vaak lange afstanden on
beweeglijk in één houding afleggen, naar
ons toesturen".
„Wie zijn zo uw leerlingen? Meer dames,
heren of kinderen?"
„Onze jongste is zes en de oudste is vijf
enzestig. Dames evenveel als heren. En
veel jongens ook".
„Ja, dat is merkwaardig", interrumpeert
zijn vrouw. „In andere steden schermen
vooral veel meisjes, hier is de situatie juist
omgekeerd".
Onze gastheer vervolgt: „Twaalf jaar is
voor kinderen een goede leeftijd om te be
ginnen. Voor een jong kind is de sport nog
te ingewikkeld. Oudere mensen missen
snelheid, maar hebben routine en tech
niek". „En wijsheid", voegt mevrouw Van
der Valk eraan toe.
„U schermt zeker ook?" vragen wij haar.
„Ja natuurlijk en ik ben, geloof ik. een
moeilijke leerlinge".
„Nee, ik ben een kri^cl^ man", weer
legt haar echtgenoot. „En Marjolein gaaf
het. ook leren". Je kunt. zien. ..dat papa no-
pelt om zijn dochter dé floret te leren
hanteren, maar voorlopig houdt zij zich
aan kleine oefeningen in de box, onder be
geleiding van tevreden mummel geluidjes,
die voor volwassenen onverstaanbaar zijn.
een touché leert plaatsen en snelheid, re
actie en doorzettingsvermogen leert. Het
eigenlijke partij trekken volgt doorgaans
pas na een half jaar, want schermen is
niet gemakkelijk.
Voor we weggaan verdiepen we ons nog
even in de hobby van mevrouw Van der
Valk. Zij ontwerpt wandkleden in appli
catietechniek en heeft al menige opdracht
uigtevoerd. „Ik heb vooral veel gemaakt
voor jongelui, die hun huis gaan inrichten.
Het meeste is dus weg, maar kijk, dit
kleed kan ik u laten zien. Het is ge
ïnspireerd op het Franse chanson „Brave
Margot".
We staan oog in oog met een allerliefst
herderinnetje achter glas. Ze drukt een
klein katje aan haar borst; op de achter
grond grazen de schapen. Allerlei lapjes
zijn benut kraaltjes en borduursteken
vex-lenen de voorstelling reliëf. Het werk
is van een charmante ongekunsteldheid.
„Op het ogenblik kom ik niet zo aan dit
werk toe, want Marjolijn eist heel wat
van mijn tijd op. Maar ik ben vast van
plan om binnenkort weer op de oude voet
voort te gaan".
Tineke Raat
We zien daarna een jonge vrouw aan het
werk in wit schermvest en met. masker. Ze
heeft een jaar les. Een ooggetuigenverslag
moet u niet van ons eisen, we zijn maar
leek. „Pas voorwaarts, een schijnsteek,
denk aan de beenstand, nu mijn aanval
weren" achter elkaar flitsen de bevelen
achter het masker van de leraar vandaan.
Het geconcentreerde en sierlijke bewegen
in deze sport heeft zeker indruk op ons
gemaakt.
„Ik heb veel enthousiaste leerlingen",
horen wij na de les. „Een echtpaar dat
hier schermt heeft zelfs in de vakantie de
attributen meegenomen om ergens op een
stil plekje te kunnen oefenen. En de jon
gens zijn er ook door gegrepen. Toen ik
laatst een partij had getrokken met een
zestienjarige jongen zei hij: „U bent toch
nog te sterk voor me". Voor schuchtere
jongens is deze sport een grote stimulans,
als zij bijvoorbeeld uitkomen tegen grotere sing in het Rijksprentenkabinet van het
knapen, die zij dank zij hun betere tech- Rijksmuseum in Amsterdam, zijn verza-
niëk de baas zijn. Het kweekt- zelfbeheer- meling Japanse prenten gelegateerd.
Wijlen dr. J. A. Bierens de Haan, die op
13 juni in Siena (Italië) is overleden, heeft
aan de staat der Nederlanden, ter plaat-
aan je moet de verdediging van de
egëhstshdèr op je latèn ïnwerkèn én dat
vraagt tijd en geduld. Als mijn leerlingen
partijen trekken, zie ik eigenlijk pas goed
hoe ze reageren, of ze agressief koel be
rekenend of impulsief zijn. Het masker
valt als het ware af".
Dit legaat, dat de hoofddirecteur van
het Rijksmuseum in Amsterdam namens
de staatssecretaris van Onderwijs, Kun
sten en Wetenschappen heeft aanvaard,
bestaat uit ongeveer driehonderd stuks en
is de meest omvangrijke verzameling op
dit gebied in Nederland.
OP DEZE PLAAT vindt men de beide
vioolconcerten van Prokovjev (opus 19
en 63) verenigd in magnifieke vertol
kingen van Isaac Stern in samenwer
king met. het New York Philharmonic
Orchestra, op de ene plaatzijde door
Dimitri Milropoulos, op de andere
door Leonard Bernstein gedirigeerd.
Stern past alle ressources van zijn in
strument toe om de, hier en daar zeer
weerbarstige, muziek tot leven te wek
ken en hij slaagt daarin op meesterlijke
wijze. Het zijn bezielde vertolkingen,
uit het hart van de muziek, de prestatie
van een kunstenaar die aan het grote
geheel een gestalte weet te geven door
zijn aandachtig afluisteren van de
waarde der geringste details. Dit is
muziekmaken: de liefde voor de noten
waarbinnen de spanning trilt die, inner
lijk geregistreerd en door het instru
ment geleid waarvan de weerstand vol
ledig overwonnen moet worden, op de
toehoorder overslaat rr t de kracht van
een natuurverschijnsel dat voor allen
aanwezig is en toch alleen door het in
grijpen van de enkeling betekenis kan
krijgen.
Als muziek zó gebracht wordt, gaat
zij spreken. Zij wordt tot haar eigen
lijke functie herleid, namelijk een me
dium te zijn, een voertuig van mede
deling van mens tot. mens. Waar dit
gebeurt wordt zij doorschijnend en
men krijgt door de klank heen de com
ponist te zien, op omgekeerde wijze als
de natuurkundige aan de zichtbaar ge
maakte trillingsfiguren de eigenschap
pen van de toon kan aflezen.
Wat het eerste vioolconcert betreft,
door Prokovjev begonnen in 1913, doch
pas voltooid in 1921, een werk dus van
zijn „westerse" tijd, men hoort er de
stem van een melancholieke dandy, met
ogen als lachspiegels, iemand die de
wereld in-elkaar-drukt en uit-een-
trekt, net zolang tot de wrange, lach
wekkende, boosaardige en deerniswek
kende figuur ontstaat die hij zelf is.
„Visions fugitives" en „Sarcasmes"
noemde de componist twee bundels
pianowerken, die in dezelfde tijd ont
staan zijn en die titels zeggen wel iets:
zijn instelling was bepaald niet die van
een vernieuwer evenmin als een lach
spiegel de mensen verandert, omdat zij
er hun proporties in verliezen. Prokov- s
jevs klanken lijken misschien bij het S
eerste aanhoren gedeformeerd, het is
echter de deformatie van een dwerg g
die toch niet minder mens is omdat zijn
lichaam niet aan de menselijke maat
beantwoordt. Nu eens richt hij zich tot
ons in frazen van smekende lyriek, dan
weer is hij als het ware de nar wiens s
buitelingen en woordspelingen hem, de Sj
speling der natuur, in vroeger tijden tot
het amusant je van koningen en keizers s
maakten. Sprookjesachtige „verteken- g
de" melodieën, grillige, eruptieve mo- S
tieven, een bijna behekste bewegings- S
drift zijn de voornaamste elementen
van dit boeiende muzikale maskerspel, s
In het tweede vioolconcert, daterend
van 1935, het jaar nadat de componist
zich als staatsburger van de Sovjet-
Unie weer in zijn land vestigde, wordt
deze lijn niet doorgetrokken, de vir-
tuoos bedwongen hulpeloosheid open-
baart geen wanhoop maar verschraalt
tot frustratie, een marionettenpose
waarvan de bekende artistieke gehoor- s
zaamheidsverklaring aan de staat het
symptoom was. Een wat leeg klassicis-
me is het resultaat zonder de spanning.
die Stravinsky weet te scheppen juist
door de distantie ten opzichte van zijn
eigen invallen. In zijn vroeger werk
speelde de componist met de expres-
sieve mogelijkheden van de muziek,
grijpend en terugwijkend als de dandy
die verrukt wordt door alles wat de se
aarde biedt doch haar, als flaneur,
slechts met de tenen aanraakt, als de
nar die de prinses liefheeft doch haar
slechts als duikelman mag vermaken. =e
Dit alles viel nu onder de critiek op een
decadente wereld, een innerlijke wereld
tevens waarvan Prokovjev de sleutel
verloren had. Men krijgt dan ook de
indruk van iemand die het spreken
ontzegd is en die zich voortaan door e=
gebaren verstaanbaar tracht te maken.
De intenties zijn duidelijk, maar er is
een gebrek aan directheid. Alleen in e=
het laatste deel wordt op een gehamer-
de vijf-achtste-maat een bres in deze
omheining geslagen. =s
Sas Bunge
LONDEN (UPI) De B.B.C.-televisie
heeft Marlon Brando en Sophia Loren voor
de hoofdrollen in een t.v.-bewerking van
„Antonius en Cleopatra" gecontracteerd.
De opnamen voor de telerecording zullen
worden gemaakt op een tijdstip, dat beide
filmsterren schikt, in de nabije toekomst.
Een bepaalde categorie leerlingen
komt speciaal voor het. schermen, een
andere zuiver voor ontspanning. Zij
willen bijvoorbeeld de drukte van het
zakenleven afreageren. Er worden zo
wel privé- als clublessen gegeven,
maar ook in het laatste geval is het
onderricht individueel, terwiil er on
derling geoefend wordt. ..W» houden
regelmatig competitiewedstrijden, ook
dames tegen heren, of instuifavonden
en jaarlijks zaalkampioenschappen.
Sinds vier jaar is de heer Van der Valk
die altijd veel aan sport heeft gadaan. bezig
met zijn lessen, na zijn opleiding op hef
CIOS te Overveen te hebben voltooid, en
een jaar praktijk in Rotterdam. Dank zii
de in Nederland bestaande opleiding tot
schermleraar is deze sport weer meer be
oefenaren gaan tellen. Afgestudeerde leer
krachten vestigen zich en trekken leer
lingen aan.
Toen omstreeks 1800 het dragen van
wanenen aan officieren en de adel werd
foegestaan, ontstond de lust tot duelleren
bij al dan niet gerechtvaardigde beledi
gingen. In die tijd werden schermscholen
opgericht met een maitre d'escrime aan
het hoofd, die cursisten oefende in het ge
bruik van stompe wanens. Zij brachten de
lessen dan met. scherp in de praktijk. Op
de Amsterdamse toneelschool geeft de heer
Van der Valk nu weer les in het oude duel.
onder andere met ponjaard en rapier.
Dames mogen alleen met floret scher
men. een licht wanen met stompe punt en
°en buigzame kling, heren kunnen zich
daarnaast ook op sabel of degen bekwa
men. De eerste lessen vinden plaats zonder
wapen, want eerst moet de schermstelling
geleerd worden. Voor een le\'ensgrote
spiegel kan men zichzelf in dit stadium
controleren. Dan volgen de ontwikkeling
van de weringen en de steken en de com
binatie van hand- en beenbewegingen
Geleidelijk leert men de specifieke be
wegingen van het schermen, zodat men
van afweer in de aanval kan overgaan,
(Van een bijzondere medewerker)
MIJN POPPEN zijn mijn lust en mijn leven, zegt
mevrouw Betsy Howard, ze verlenen glans en kleur
aan mijn bestaan, ze schenken mij voldoening en stem-
i men mij blij en tevreden. Vroeger maakte ik wel eens
"s 11 wordt de witte vochtige atmosfeer. Na half mei kan men een pop voor mijn plezier om een kind cadeau te doen,
,„„i a öenoernc eet eigenlijk haar dan een maand rust geven en ver- toen mijn man en ik nog op Vancouver Island woonden.
dat er ook een sooit is met gele bloe- volgens in de volle grond van de tuin po- Ons hxds stond op het geheimzinnige Verboden Plateau,
me !eu.nt er 'n v0 .,e &rond ten. Indien ze binnen gekweekt moet wor- waarover tal van spookverhalen de ronde doen en dat
van de tuin kweken en daar heeft ze dan den: in mei rust gunnen en in juni uit de
wel een zeer zonnig en warm plekje no- pot nemen en alle oude en droge grond
dig. De witte aronskelk kan 's zomers ook verwijderen en er verse bloemistengrond
heel goed in ie volle grond van de tuin voor in de plaats geven,
gepoot worden, doch begin oktober dient
men haar in een ruime pot te zetten en
gaat ze naar binnen. Voorlopig mag ze
nog niet te veel warmte hebben, doch wel
volle zon. De aronskelk is een echte nat
hals en kan dus veel water hebben en
heeft ook veel voedsel nodig. Wekelijks
moet men toch wel een beetje opgelosh
kamerplantenkunstmest geven en dage
lijks dient men te gieten. Op een zonnk
plekje kan dat nog onvoldoende zijn.
De aronskelk geeft voor januari niet zi
veel bloemen. Als de dagen langer wor
den zal er meer bladvorming komen en
dan kan men ook meer bloemen verwach
ten. De plant moet 's winters in een ma
tig of normaal verwarmde kamer ge
kweekt worden en verlangt daar wel een
bevolkt wordt, naar men zegt, door wonderlijke wezens.
Mijn man was een beetje invalide, maar toch wist hij
ons boerenbedrijf op peil te houden. We waren gelukkig.
Een jaar of acht geleden echter stierf hij. En toen kwam
G. Kromdijk voor mij de grote vraag: Wat nu verder te doen? Na veel
nadenken en wikken en wegen besloot ik om „in de
poppen te gaan". Ik wilde niet op het Verboden Plateau
blijven wonen. Daarom deed ik de boerderij van de hand
en ging ik hier in Nanoose Bay wonen. Ik betrok de
bungalow, die ik nog bewoon. Het is geen grote of weel
derige woning, maar erg gezellig en groot genoeg voor
mijn poppen en ik. Bovendien houd ik van de streek
hier. Daarom vestigde ik mijn poppenrijk hier. Vrienden
zeggen wel eens, dat die lange tijd op Verboden Plateau
i.och zijn sporen heeft nagelaten en dat de wonderlijke
plateauwezens mij nog dikwijls inspireren, als ik poppen
vervaardig. Misschien hebben ze gelijk, al ben ik zelf
helemaal niet bijgelovig!
MEVROUW HOWARD heeft grijzend haar en stellig
ïeeft ze zorgen en moeilijkheden gekend. Maar als zij
spreekt, tintelen haar ogen en is zij onderhoudend en
opgewekt. Zij is met die poppenmakerij het gehele jaar
door bezet, druk bezet zelfs: „Er komen bestellingen en
verzoeken binnen, dat ik ze maar nauwelijks kan af
werken. Twee groepen mensen zijn er, die ik tot mijn
beste afnemers reken. Allereerst natuurlijk de jonge
mensen, de kinderen, die nu eenmaal overal op aarde dol
zijn op poppen. De tweede groep zijn de verzamelaars
de „connoisseurs" die mijn poppen willen bezitten,
omdat zij ze merkwaardig of kunstzinnig of beide
vinden. Weet u, dat ik eens voor Churchill een „Schot"
heb gemaakt? Naar ik onlangs hoorde, heeft Sir Winston
die pop nog steeds in zijn bezit.
Ik streef er naar vertelt mevrouw Howard verder
om iedere pop een eigen persoonlijkheid te geven en zo
karakteristiek mogelijk te maken. Dit vereist natuurlijk
veel studie van kostuums, klederdrachten, gezichten,
manier van bewegen en natuurlijk ook van kleuren. Ge
lukkig is mijn fantasie, hoe levendig ook, wat ik noem
betrouwbaar, zodat ik mij zelden opvallend vergis, als
ik een pop ontwerp. In de regel weet ik precies, wat ik
wil uitbeelden. En meestal lukt het me! Zelden maak ik
twee precies eendere poppen. En altijd besteed ik heel
veel zorg aan de afwerking, tot in de kleinste details.
De hoofden en gezichten zijn meestal van zijde, die
vleeskleurig geverfd is. De mond en de ogen breng ik
aan met lak. Al mijn poppen hebben echt haar. Een
kapper in Nanoose Bay is mijn haarleverancier. Kijkt
u eens! Ik ben juist bezig een bruidje te maken. Ziet u
al die gouden garnering? Dat zijn vergulde rijstkorrels.
Een precisiewerk, dat vergulden van rijstkorrels!
De wonderlijkste bestellingen bereiken mij. En uit de
verste landen ontvang ik brieven en verzoeken om leve
ranties. Dat is prettig natuurlijk, maar gelukkig waar
deert men ook in Canada en vooral hier in de streek mijn
produkten. Het gebeurt tamelijk veel, dat kinderen met
hun ouders grote afstanden afleggen om de poppen te
zien en een keuze te maken. Dat is voor hen een feest,
maar ook voor mij is zo'n kinderbezoekje een hoogte
punt. Ik vind het heerlijk, die bewonderende, verrukte
gezichtjes te zien en ze daarna blij en glunder te zien
vertrekken met hun veroverde schat. Vanochtend kreeg
ik een telefoontje, dat er straks weer twee kleinen naar
mijn poppenkamer komen kijken. Ik verwacht ze over
een half uurtje. Wilt u zolang wachten?"
De kinderen heetten Valerie Sinclair en John El ford.
ze woonden in Cedar (evenals Nanoose Bay in de Cana
dese provincie Brits-Columbia gelegen). John en Valerie
waren opgetogen, toen ze de poppenschat zagen. Eersl
werden ze er een beetje stil van. En toen later de kreten
van bewondering en geestdrift uit de kindermonden
klonken, praatte ik weliswaar zacht met mevrouw Ho
ward, maar mijn bewondering voor die begaafde, kunst
zinnige, aardige, gastvrije, vlijtige vrouw en voor haar
poppen was heus niet minder groot als die van Valerie
en John, die de gelukkige bezitters van net-echte speel
kameraden werden.
