Er cirkelen vreemde vogels boven
's werelds jongste staat: Guinea
GA
FLITSEN
Over en weer
Achterstanden
Atlantische prijzen
voor Hella Haasse
en prof. Bouman
Achter de bittere bravoure van vertrekkende
Fransen, schuilt onzekerheid over
het bruut doorhakken van de banden
WEST-AFRIKA IV
Oost en West in
Hotel de France
KAMPERMAN
Vijf noodcollegezalen voor
protesterende studenten
Minister Berthoin zegt
verbetering toe
Kleine voortekenen
SenrjpiHP
Roekeloos sbel
Ion en motor ontworpen
voor ruimtevaart
0p de.
<~Praatótosl
Mis die
aansluiting
niet!
Nieuw-Guinea mag geen
onzekere factor blijven
DONDERDAG 2 0 NOVEMBER 1958
O
O
Opnieuw is een benadering van het
ideaal ener Europese economische ge
meenschap gestrand in het klippengebied
van het vrijhandelsgeschil. Reeds eerder
zijn andere methoden van benadering dier
gemeenschap dit woord breder te in
terpreteren dan de „kleine" E.E.G. mis
lukt door onoverbrugbare tegenstellingen
tussen de landen der Euromarkt enerzijds
en de overige O.E.E.S.-landen. Er worden
thans pogingen in het werk gesteld alsnog
een soort verzoening met practische
maatregelen te bewerkstelligen, waarbij
Zowel Adenauer als De Gaulle en Spaak
rollen van bemiddelaars op zich hebben
genomen. Dat het oorspronkelijke plan
voor een vrijhandelszone geen kans op
verwezenlijking meer heeft, moet helaas
echter worden aangenomen.
De bijna tot wanhoop vergroeide hoop op
een grote Europese samenwerking op het
gebied van gemeenschappelijke belangen
heeft door deze ontwikkeling opnieuw een
kwetsuur gekregen. Vooral ook, omdat
met de economie zoveel factoren van on
derlinge daadkracht samenhangen, die in
de snelle ontwikkeling van de hedendaag
se situatie een Europese coördinatie niet
kunnen ontberen, willen zij niet worden
verlamd en wil men voorkomen dat er uit
nationaal oogpunt achterstanden ontstaan
die bijna niet meer zijn in te halen.
Ofschoon de samenwerking op het ge
bied der atoomenergie in de kleine ge
meenschap der Euratoom is vastgelegd en
voorzien, heeft deze atoomenergle-produk-
tie weinig kansen op een enigszins vol-
doeninggevende toekomst, wanneer niet
tegelijk de volle kracht van een totale
Europese economische coördinatie daar
achter wordt gesteld.
Er zijn nog meer facetten: wanneer we
het oog laten vallen op de vliegtuigpro-
duktie, bijvoorbeeld, valt het onmiddellijk
op dat de vervaardiging van moderne ver
keersvliegtuigen in Europa nagenoeg on
begonnen werk wordt, wanneer niet op
ruime Europese schaal laboratorium- en
empirisch werk kan worden verricht met
straalaandrijving, toepassing van atoom
energie en in het algemeen aanwending
van de nieuwste en doelmatigste vindin
gen op dit gebied. Al deze dingen gaan bo
ven de nationale draagkracht uit en groeien
zelfs ver over de rand van de kleine ge
meenschap der Euromai'kt- en Eura-
toomlanden. Vliegtuigbouw is een belang
rijke economische factor. Noch voorberei
dend wetenschappelijk, noch onderzoe
kend en proefnemend, noch producerend
is in nationaal of klein-internationaal ver
band gelijke tred te houden met de grote
machten.
Als Europa op de weg der mislukkin
gen blijft voortgaan, zal het voor de nieu
we wonderen van techniek slechts afzet
gebied en geen leverancier kunnen wor
den. In de nieuwe tijden zal het dan een
achterlijkheid demonstreren, die de gehe
le Europese huishouding zal denigreren
tot een economisch verarmde volkenagglo
meratie, die geen welvaartsaspecten
biedt.
Een jury, bestaande uit dr. E. van Raal-
le, prof. mr. B. V. A. Röling en Bernard
Verhoeven, heeft de beide eerste prijzen
voor de Atlantische Boekenprijsvraag toe
gekend aan Hella Haasse en prof. dr. P.
J. Bouman.
De prijzen, die tot een totaal van elfdui
zend gulden waren uitgeloofd door de At
lantische commissie, werden toegekend
aan vier auteurs en hun vier uitgevers. In
de litteraire sector gaat de eerste prijs
naar de schrijfster en de uitgever (Que-
rido) van „De ingewijden". De tweede
prijs is voor mevrouw A. Rutgers van der
Loeff-Basenau en uitgever Ploegsma voor
„Je bent te goed, Giacomo". In de niet-
litteraire sector werden prof. Bouman en
uitgever Van Gorcum bekroond voor „Vijf
stromenland". De tweede prijs in deze
sectie gaat naar dr. J. W. Schulte Nord-
holt en uitgever Van Loghum Slaterus
voor „Het volk dat in duisternis wandelt."
PARIJS (Reuter) Duizenden Parijse
studenten, die een staking van 36 uur be
gonnen waren uit protest tegen de onvol
doende universiteits-accommodatie, ver
welkomden op een bijeenkomst in de Sor-
bonne met luid gejuich de mededeling dat
er een vijftal nood-collegezalen ter beschik
king zouden worden gesteld. De bijna twin
tigduizend studenten van de wis- en na
tuurkundige faculteit, die voor hun staking
openlijk steun van hun professoren had
den gekregen, hebben aangedrongen op
bespoediging van de uitvoering van het
bouwprogramma voor de universiteit en
vervanging van de te kleine collegezalen
waar sommigen reeds uren van te voren
aanwezig zijn om zich van een plaatsje te
verzekeren. De noodzalen zijn door andere
faculteiten aangeboden.
(UPI) De studentenstaking begon
met een massa-betoging op de binnen
plaats van de Sorbonne. Enkele uren voor
dat de demonstratie zou beginnen, kondig
de de minister van Onderwijs, Berthoin,
aan dat pogingen zullen worden gedaan
om aan de eisen tegemoet te komen.
(Van onze reisredacteur)
CONAKRY, november. De ronde, open eetzaal van het moderne, spierwitte
Hotel de France in Conakry geeft een beknopt panorama van de wording van
's werelds jongste republiek: Guinea. Tussen ranke palmen ziet men een trage,
loodkleurige oceaan, waarop de zwarte silhouetten drijven van „pirogues", breek-
hare vissersbootjes, bemand door magere negers. Daarachter ligt het wellustig
groen van de Loos-eilanden, slechts gebroken door een rauwe, roodbruine wond,
een bauxietmijn, waarin Guinea's rijkdom aan aluminiumerts aan de oppervlakte
komt. Dat is het decor, belicht door de hete schijnwerper van de Afrikaanse zon.
Wie zijn de acteurs? Er zijn de nieuwe Afrikaanse ministers, de enigen die in
deze hitte een jasje kunnen verdragen. Zelfbewust, hoewel wat stijfjes, stappen zij
binnen in welgesneden, antracietgrijze pakken uit Parijs, het moderne uniform
der ministeriële hoogwaardigheid. André, de Franse „maitre d'hótel", bedient
hen met dezelfde plechtigheid die hij aanwendt jegens de Oostduitsers aan de
volgende tafel, een handelsdelegatie die als een gier boven het van de Franse
kudde afgedwaalde schaap lijkt te cirkelen. Zij telt een grijze partijganger, scheel
en met een zenuwtrek, die de anderen controleert, een bleke, blonde jongeman
met een neus als een deurknop en een vermoeid soort meneer, e.x-fabrieks-
directeur, later bediende, eerst van nazi's, nu van volksdemocraten. In afwachting
van de sluiting van een handelsakkoord absorberen zij onbeschrijflijke hoeveel
heden Nederlands bier a zes gulden de fles. Er zijn ook andere nieuwkomers:
Britse geologen en luchtvaartdeskundigen, die, bedaard pijprokend, het terrein
komen verkennen, een gigantische Amerikaan in zwarte short en rood-wit geblokt
hemd, die voornamelijk transpireert, een delegatie van gladde Tunesiërs, die de
Guinese regering officieel komt feliciteren en officieus tot kalmte komt manen.
Naast al deze zojuist gearriveerde
vreemde vogels, zijn er vooral vertrekken
de gasten: kortgeknipte Franse admini
strateurs, ambtenaren, militairen en tech
nici in open hemd en de kortste shorts ter
wereld. Zij zijn vergezeld van lichtner-
veuze vrouwen en zwermen, uit hun doen
geraakte, kinderen, die gillen als sirenes.
Zij ratelen honderduit, verkeren in een
vreemde mengeling van opgewonden va
kantiestemming, overmoed, bitterheid en
onzekerheid. Er is voor hen het vervroegd
verlof in het koele thuisland, de brauvoure
van het nieuwe Frankrijk, met een re
gering die niet met zich laat sollen. Ook de
opgekropte rancune jegens de ondankbare
Afrikanen: „Hospitalen meneer, scholen,
wegen, miljoenen. Investeringen. En nu?
Stank voor dank" en het leedvermaak:
„Ze wilden toch zo graag „nee" zeggen,
onafhankelijk zijn? Welnu, laat ze maar.
Binnen drie maanden rijden ze de hele boel
in de soep. Wat zullen we lachen".
Zij zullen natuurlijk helemaal niet
lachen. Want het zou tekort doen aan hun
liefde voor dit land. waaraan zij zwetend
en kankerend de beste jaren van hun
leven gaven, wanneer men achter hun bit
tere bravoure niet de onzekerheid herken
de over de tragische vraag of het brute
doorhakken van alle banden met Guinea
wer,_rt1"k een verantwoord besluit is van
Frankrijks aanwezigheid in dit hete stuk
Afrika. Het bevredigt hun emotioneel dat
De Gaulle uit torenhoge, hautaine ge
griefdheid Guinea de woestijn lijkt in te
sturen. Maar nochtans pijnigt hen de vraag
of Frankriiks mokkend treuzelen met de
officiële erkenning van Guinea, die de lo
gische, en elegante, consequentie van de
royale referendumkeuze had moeten zijn,
niet het in de steek laten betekent van
zevenduizend Franse particulieren, ba-
nanenplanters, ondernemers, technici en
winkeliers, van twee miljard gulden aan
Franse investeringen. Ook het in de steek
laten van een land. dat. hoewel het nooit
om een Franse administratie heeft ge
vraagd, er nu niet ineens van de ene dag
op de andere buiten zal kunnen.
Van de ene dag op de anderehet
vertrek van alle Franse regeringsfunctio
narissen administratie, politie, douane,
medische dienst, onderwijs, spoorwegen,
P.T.T., luchtvaart, landbouw is vrijwel
voltooid. De plotselinge overdracht heeft
tot geen enkel incident van betekenis ge
leid, verliep in volmaakte orde. Maar af
Het Hotel cle France in Conahij
zó bouwdle Frankrijk in Afrika
m
WÊmm
en toe hapert al het elektrische licht, ra
dio-Guinea is drie dagen uit de lucht ge
weest, kleine voortekenen van de prak
tische problemen, die zich zullen voordoen,
wanneer het vliegwiel van de Franse im
puls tot stilstand gekomen zal zijn. Alle
hoopvolle werken van de fides (het
Franse investeringsfonds voor de over
zeese gebiedsdelen) zijn lamgelegd, een bij
na afgebouwd hospitaal staat stil en ver
laten. Tienduizenden, zijdelings van de
Franse aanwezigheid afhankelijke. Gui-
neanen zijn zonder inkomen. De detail
handel verflauwt, de grote ondernemers
remmen hun activitëit, afwachtend tot de
onzekerheid omtrent de grootste vraag zal
zijn opgeklaard: blijft Guinea in de zone
van de franc?
Die vraag beslist ovtr veel. De Guinese
regerine leeft van voorschotten uït de
Franse schatkist, thans vijftien miljoen
gulden, heeft zelf geen liquide middelen
om ziin ambtenaren te betalen. Guinea's
belangrijkste export, bananen, genieten
een zwaar beschermde voorkeursbehande
ling op de Franse markt (een veertig per
cent hogere prijs dan die op de wereld
markt). Een eigen Guinese muntsoort zou
slechts een twaalfde van de huidige waar
de hebben. Aangewezen op eigen kracht
zou Guinea slechts zeven maanden per
jaar kunnen leven. De grote toekomst
projecten worden zwaar bedreigd. Het zijn
de plannen van twee internationale maat
schappijen. „Bauxites du Midi" en „Fria"
om in Boké en Fria bauxiet te delven, en
in 1956 aluminium te fabriceren. Want
voor het laatste is de bouw nodig van
een grote stuwdam in de Konkouré-
rivier op een lening van de Wereldbank
met een Franse garantie. Die garantie, en
daarmee de lening, lijkt on z'n zachtst ge
zegd, hoogst onwaarschijnlijk, al gaan
beide maatschappijen voorlopig voort met
hun projecten.
Ziedaar een paar van de problemen, die
Guinea's „nee" en de Franse reactie daar
op hebben opgeworpen. Ik laat de redenen
van dat „nee" in het midden tot een vol
gend artikel. Gesteld zij slechts, dat Gui
nea een volkomen constitutionele keuze
heeft gedaan. Dat Frankrijk zijn nieuwe
betrekkingen met Guinea aan een consul
tatie met de partners van de nieuw te vor
men Franse gemeenschap wil onder
werpen,-is billijk en logisch. Dat het Gui
nea's keuze niet heeft beantwoord met
een prompte erkenning en een proviso
rische regeling voor de financieel-econo-
mische betrekkingen en een soepele over
dracht van het Franse bestuursapparaat is
daarentegen onbillijk, onlogisch en onver
standig. Van een economische chaos in
Guinea kunnen alleen de communisten
profiteren. Het argument dat men wilde
afwachten tot Sékou Touré's regering zou
bewijzen in staat te zijn Guinea's soeve
reiniteit uit te oefenen, klinkt zwak. En
kele leden der Franse regering hebben uit
persoonlijke gekwetsheid Sékou Touré mo-
Ün.dei Guineas lege ruimten •eggen
rijkdommen zal Fria zijn bauxiet-
project kunnen verwezenlijken?
res willen leren op een manier, die enigs
zins doet denken aan de aanvoerder van
een voetbalclub dat tegen een eigenwijs
jongetje zegt: „En nou mag jij lekker nooit
meer met ons spelen". Daarbij vergetend
dat er andere voetbalclubs in de wereld
zijn. Het treuzelen heeft de erkenning door
andere westelijke mogendheden, die vitale
belangen in dit gebied hebben (Groot-Brit-
tannië, België en de Verenigde Staten)
nodeloos vertraagd en de communisten
zijn er als de kippen bij geweest om van
deze tijd- en propagandawinst. te profi
teren. Het is ook een vrij roekeloos spel
met aanzienlijke Franse belangen ge
weest.
Men zou hier aanmerkelijk bitter over
kunnen worden, ware het niet dat Frank
rijk op het ogenblik dat ik dit schrijf
in beginsel besloten heeft Guinea te er
kennen en een voorlopige regeling te tref
fen waarbij Guinea in de zone van de
franc en daarmee in de westelijke in
vloedssfeer kan blijven, iets waarvan de
Guinese regering geenszins wars is. alle
naniekverhalen omtrcni ha ,r communis
tische inslag ten spijt. Met een zucht van
opluchting kan nwn vaststellen, dat er een
wederziid.se neiging bestaat de barst te
helen. Het was hoog tijd.
NEW YORK (AFP) North American
Aviation heeft ëeri Ionen-motor ontwor
pen, welke in het bijzonder voor de ruim
tevaart van belang wordt geacht. De mo
tor is in staat met een vermogen van één
pond een projectiel of ruimteschip met een
gewicht van 10.000 pond voort te stuwen
en wel van af het ogenblik, dat het pro
jectiel niet meer onderhevig is aan de
zwaartekracht van de aarde. In de „ruim
te" gekomen kan een veertje (de ionen
motor) de olifant (het ruimteschip) voort
stuwen. aldus een zegsman van North
American. De snelheid, waarmee het
ruimteschip, eenmaal onttrokken aan de
zwaartekracht, zich zou voortbewegen, is
dermate beperkt, dat het projectiel zeker
drie maanden nodig zou hebben om de
maan te bereiken. De iónen-motor werkt
als volgt: cesium, een licht blank metaal
wordt zodanig verhit, dat het in gasvor
mige toestand verandert. Dit metaal-gas
stroomt in een kamer, waarin de tempe
ratuur 1500 graden bedraagt. Door deze ho
ge temperatuur wordt een electron gedwon
gen zich „los te maken" van een metaal
gas molecule, die daardoor positief gela
den wordt. Een 12.000 volts stroom wordt
door de positief geladen molecule gezon
den met als resultaat, dat de molecule
een snelheid verkrijgt van 500.000 km. in
het uur. Deze positieve stroom van posi
tief geladen ionen vormt de kracht van de
voortstuwing van de motor.
Er is niets ingewikkelder op
de wereld dan de liefde. De
liefde in al haar verschijnings-
en verdwijningsvormen en
haar ontelbare nuances als
factor van verkeer tussen de
mensen de liefde tussen
verliefden, tussen moeders en
kinderen, tussen kunstenaars
en kunst, tussen materialisten
en geld, tussen idealisten en
idealen, tussen alles en allen
die met elkander omgaan over
de brug der genegenheid en
verbondenheid zonder dwang.
De complicaties van dat
menselijke gevoel, dat zo veel
omvattend met een naam
wordt aangeduid doch zoveel
verschillende vormen heeft,
schieten welig op als brand
netels langs de wegen. Men
ziet ze overal, men heeft er
iedere levensseconde mee te
maken.
Vandaar dat het enigszins
kortzichtig is, slechts van
liefde te gewagen wanneer
twee mensen van beiderlei
kunne in de huwelijksboot
worden genomen of, voor
dien. als bevroren schaduwen
in portieken staan vastgeolakt.
Want de liefde is de olie die
het leven doet voortgaan of
moet ik zeggen het vuur dat
de raderen doet wentelen?
Soms is het vuur, soms is het
mathematica, soms ook is het
een duivel of een genie. Maar
altijd is het een stimulans om
dingen te doen en te zeggen
en na te laten, en altijd is er
een voorwerp van liefde, dat
haar opwekt en ontvangt.
Is het geen liefde, die de
machinist uren doet wrijven
en poetsen aan de hendels en
stangen van zijn machine, tot
zij van goud en kristal lijkt te
zijn gemaakt? Een man vol
liefde en toewijding en geduld
die wellicht thuis vrouw en
kinderen tot wrakhout zou
kunnen slaan om één enkel
onvertogen woord.
Zo vreemd is de liefde
maar zij kan nog vreemder
zijn. Er zijn vaders die hun
dochters bont en blauw ram
melen omdat de overmaat van
hun liefde voor het kind geen
uitweg heeft. Dochters die uit
huizig zijn en weigeren de ge
negenheid van haar ouders te
accepteren in de stille uren
van huiselijke avonden
dochters die zeer geliefd zijn
en daarom van de ene hoek in
de andere worden geslagen.
Dat is vreemd maar het
kan nóg vreemder.
Let eens op, hoe het in de
Sinterklaastijd gaat. Men trekt
zich terug in afgesloten ka
mers en prutst aan surnrises
en rijmelarijen. Men leeft zijn
genegenheid uit in verras
singen en viert ziin liefde bot
in geschenken. Doch wee het
voorwerp der liefde, als het
onverhoeds de kamer binnen
dringt en dé verrassing be
derft. Dan uit zich de spijt
om de gemiste kans tot de
monstratie der genegenheid
in woede en vervloeking
een liefde als een furie tégen
degene, die bemind wordt.
Omdat zij niet de kans ge
kregen heeft, zich te demon
streren in de vorm die de min
naar wenste. Een' vreemde
liefde, maar toch heeft zij
geen andere naam.
Het vermoorden van echtge
notes door liefhebbende echt
genoten is een vaak voor
komend verschijnsel. Deze
vrouwen worden zozeer be
mind, dat de minnaar haar
dood als een bevrijding voelt
wat wel te begrijpen, doch
niet te verontschuldigen valt.
Want de eenzijdige liefde is
inderdaad een last. Wie haar
niet dragen wil, vindt slechts
een uitkomst in de dood.
Het allervreemdste van de
liefde echter is het volkomen
gebrek aan argumentatie,
waarmee zij twee mensen of
(wee wezens tot elkander
trekt. Men kan zich soms ver
beelden dat het de mooie neus
if de welgevormde gestalte
mer vrouw is, die de liefde
wekt doch dan zouden alle
oejaarde, invalide en niet zeer
nooie vrouwen zonder min-
laars door het leven gaan. En
lat is aantoonbaar onwaar.
Trouwens een dame die
in de eenzaamheid van haar
bestaan haar volle genegen
heid heeft geschonken aan
een fox-terrier, kan zich bij
de dood van haar lieveling
onmiddellijk dezelfde fox-ter
rier in levenskrachtiger uit
voering verschaffen. Doch de
liefde laat zich niet over
schakelen- de dode fox neemt
haar mee in zijn graf.
De liefde is een onnaspeur
lijke uitverkiezing, waarvpor
geen zichtbare argumenten
te vinden zijn. Zij betekent
dat plotseling één mens tus
sen miljoenen zich verbonden
weet met één andere van die
miljoenen verbonden, doch
tegelijk vereenzelvigd en sa
mengesmolten.
En die constatering doet
vreemde gedachten rijzen ten
aanzien van de jaloezie, die
hand in hand pleegt te gaan
met iedere genegenheid, hoe
ondiep zij ook moge zijn.
Want als liefde een vereen
zelviging is, betekent de ja
loezie niets anders dan een
kreet van zelfbehoud. De
mens die innig liefheeft zon
der jaloers te zijn, moet nog
geboren worden en kan
nooit geboren worden, omdat
hij niet volledig een mens zou
kunnen zijn.
Als men degene, die men
liefheeft, beschouwt als een
deel van zichzelf, dan moet de
pijn die het verlies der ge
liefde begeleidt, een pijn van
doodsangst zijn- Wie kan
glimlachen en onverschillig
zijn, als hem een arm of been
wordt afgekapt?
Welnu, beschouwd in haar
samenspel met de jaloezie is
de liefde niet zo vreemd.
Want dan blijkt, hoe zij de
vervolmaking van het men
selijke wezen is, die onder
gaan wordt als een verrijking
en een volstrekt eigendomme-
lijk bezit, dat organisch tot
het ,.ik" behoort.
Vandaar, dat eenzijdige lief-
de zo kwalijk te verdragen
valt. Vandaar ook, dat de vol
maakte liefde tussen twee
mensen slechts voorkomt als
de dubbele orchidee in het
oenvoud van wurgende lia
nen.
Vandaar ook, dat men op
Sinterklaasavond meestal zo
wel surprises geeft als ont
vangt, aldus symboliserende
dat men niet in een wereld
van weldoeners en welgeda-
nen, doch in een wisselwer
king van over en weer gaande
genegenheid leeft, die de enige
werkelijke basis van constan
te liefde kan zijn.
J. L.
Het geheim van het wisselen
Waarde lezer, hebt u wel eens stilge
staan bij het geheimzinnig proces van het
geldwisselen? Ik bedoel hier het omwisse
len van min of meer zachte florijnen in
een of andere keiharde muntsoort? Hebt
u er wel eens over gepeinsd hoe dat in zijn
werk gaat?
Ge komt dan, reizende naar een of ander
buitenland, aan die grens, die gewone
mensen scheidt van andere gewone men
sen. Uw zakken zitten vol met die zachte
florijnen, waar u aan de andere kant van
die onzichtbare lijn nog geen oudbakken
kadetje voor kunt kopen, laat staan een
onderdak. Maar reeds komt daar de red
dende engel aangesneld die u de weg naar
het buitenland zal ontsluiten, de man met
de tassen, de portefeuilles, het boekje en
het geheimzinnige machientje dat bungelt
op zijn stoere buik. Hij is een minzaam
man, glimlachend bereid u te helpen.
Gij nu telt uw florijnen uit op het wiebe
lende tafeltje van de coupee. Het zijn er
precies tweehonderd. En dan gaat de min
zame man aan het werk. Hij manipuleert
aan het machientje, er gonst iets, er ronkt
ietsHij gaat nijver schrijven in een boekje
vol carbonpapier, en na nog meer hande
lingen gaan uw florijnen in zijn tas en een
vette bundel min of meer smoezelige
vreemde biljetten treedt aan het daglicht
en verandert van eigenaar. Ge werkt die
weg in uw portefeujlle die er onaangenaam
dik van wordt. Rijdende overschrijdt ge de
grens, wat kan u nog gebeuren in dat bui
tenland?
Ge doet ivat. ge te doen hebt en keert
na tv>ee dagen terug naar het vaderland-
Lieve mensen hebben u met alles vrijge
houden, ge zijt ponden aangekomen, en al
die smoezelige biljetten zitten nog net zo
in uw portefeuille. Ge weet u in het bézit
van nog steeds tweehonderd florijnen. Het
leven komt. u zeer aangenaam voor.
Daar naakt de grens. Daar naakt de
man met de tassen, boekjes en het ma
chientje. Ge legt vol trots de ongerepte
bundel voor hem neer met een uitnodi
gend gebaar. Hij gaat weer aan het werk,
het machientje ronkt en gonst, de pen
schrijft, de tassen gaan open, biljetten rit
selen, munten rinkelen, en honderd en
vijfennegentig florijnen worden voor u
uitgeteld. Ge zit paf. Ge heft een zwak
protest aan, wijst er op dat het er twee
dagen geleden nog tweehonderd waren. De
eenmaal reddende engel zegt„Tja, die
koersen...." en beent weg. Verdrietig
bergt ge hef geld weg. Ergens op die on
zichtbare scheidingslijn tussen twee lan
den werden keiharde vreemde valuta zo
zacht, als kaas. Vijf florijnen gingen zomaar
in lucht op.
Koersen, jawel.' Het kannatuurlijk
kan het. Maar is het u ooit overkomen,
waarde lezer, dat ge méér ontving dan u
dacht? Dat de maaltijd in de restauratie
goedkoper uitviel dan u met de meest
pessimistische rekenarij ooit zelf had be-
somd? Ach, het doorvorsen van het geld
wisselen zal ons wel nooit lukkenMaar
raar blijft het, da's vast.'
Sporry
Advertentie
Gebruik die
flitsaansluiting
op uw fototoestel.
Voor kiekjes
binnenshuis:
de leukste van
uw leven!
Herbert Evatt:
SYDNEY (Reuter) De aanspraken,
die Indonesië maakt op de inlijving van
Westelijk Nieuw,Guinea bij Indonesië, zijn
„lichtzinnig en niet te verdedigen", zeide
de leider der oppositie in het Australische
parlement, dr H. Evatt, in een toespraak,
die hij dezer dagen hield in een televisie
programma, waarop hij verscheen teza
men met de ondervoorzitter van de Austra
lische arbeidsparty A. Calwell. Beiden
verklaarden, dat de Australische arbeids
party zich scherp stelt tegenover de In
donesische eisen ten aanzien van Neder
lands Nieuw Guinea.
Dr. Evatt zeide, dat Australië er op moet
staan dat, voor het geval de Nederlanders
de soevereiniteit over het gebied zouden
overdragen, dit onder Australisch beheer-
schap zou worden gesteld. Als het eiland
Nieuw Guinea voor Australië een onzeke
re factor vormt, wordt Australië doorlopend
bedreigd, aldus dr. Evatt.
Advertentie
Voor 'n BETERE BONTMANTEL
Wagenweg 11 - Haarlem - Tel. 12924