Er cirkelen vreemde vogels boven 's werelds jongste staat: Guinea GA FLITSEN Over en weer Achterstanden Atlantische prijzen voor Hella Haasse en prof. Bouman Achter de bittere bravoure van vertrekkende Fransen, schuilt onzekerheid over het bruut doorhakken van de banden WEST-AFRIKA IV Oost en West in Hotel de France KAMPERMAN Vijf noodcollegezalen voor protesterende studenten Minister Berthoin zegt verbetering toe Kleine voortekenen SenrjpiHP Roekeloos sbel Ion en motor ontworpen voor ruimtevaart 0p de. <~Praatótosl Mis die aansluiting niet! Nieuw-Guinea mag geen onzekere factor blijven DONDERDAG 2 0 NOVEMBER 1958 O O Opnieuw is een benadering van het ideaal ener Europese economische ge meenschap gestrand in het klippengebied van het vrijhandelsgeschil. Reeds eerder zijn andere methoden van benadering dier gemeenschap dit woord breder te in terpreteren dan de „kleine" E.E.G. mis lukt door onoverbrugbare tegenstellingen tussen de landen der Euromarkt enerzijds en de overige O.E.E.S.-landen. Er worden thans pogingen in het werk gesteld alsnog een soort verzoening met practische maatregelen te bewerkstelligen, waarbij Zowel Adenauer als De Gaulle en Spaak rollen van bemiddelaars op zich hebben genomen. Dat het oorspronkelijke plan voor een vrijhandelszone geen kans op verwezenlijking meer heeft, moet helaas echter worden aangenomen. De bijna tot wanhoop vergroeide hoop op een grote Europese samenwerking op het gebied van gemeenschappelijke belangen heeft door deze ontwikkeling opnieuw een kwetsuur gekregen. Vooral ook, omdat met de economie zoveel factoren van on derlinge daadkracht samenhangen, die in de snelle ontwikkeling van de hedendaag se situatie een Europese coördinatie niet kunnen ontberen, willen zij niet worden verlamd en wil men voorkomen dat er uit nationaal oogpunt achterstanden ontstaan die bijna niet meer zijn in te halen. Ofschoon de samenwerking op het ge bied der atoomenergie in de kleine ge meenschap der Euratoom is vastgelegd en voorzien, heeft deze atoomenergle-produk- tie weinig kansen op een enigszins vol- doeninggevende toekomst, wanneer niet tegelijk de volle kracht van een totale Europese economische coördinatie daar achter wordt gesteld. Er zijn nog meer facetten: wanneer we het oog laten vallen op de vliegtuigpro- duktie, bijvoorbeeld, valt het onmiddellijk op dat de vervaardiging van moderne ver keersvliegtuigen in Europa nagenoeg on begonnen werk wordt, wanneer niet op ruime Europese schaal laboratorium- en empirisch werk kan worden verricht met straalaandrijving, toepassing van atoom energie en in het algemeen aanwending van de nieuwste en doelmatigste vindin gen op dit gebied. Al deze dingen gaan bo ven de nationale draagkracht uit en groeien zelfs ver over de rand van de kleine ge meenschap der Euromai'kt- en Eura- toomlanden. Vliegtuigbouw is een belang rijke economische factor. Noch voorberei dend wetenschappelijk, noch onderzoe kend en proefnemend, noch producerend is in nationaal of klein-internationaal ver band gelijke tred te houden met de grote machten. Als Europa op de weg der mislukkin gen blijft voortgaan, zal het voor de nieu we wonderen van techniek slechts afzet gebied en geen leverancier kunnen wor den. In de nieuwe tijden zal het dan een achterlijkheid demonstreren, die de gehe le Europese huishouding zal denigreren tot een economisch verarmde volkenagglo meratie, die geen welvaartsaspecten biedt. Een jury, bestaande uit dr. E. van Raal- le, prof. mr. B. V. A. Röling en Bernard Verhoeven, heeft de beide eerste prijzen voor de Atlantische Boekenprijsvraag toe gekend aan Hella Haasse en prof. dr. P. J. Bouman. De prijzen, die tot een totaal van elfdui zend gulden waren uitgeloofd door de At lantische commissie, werden toegekend aan vier auteurs en hun vier uitgevers. In de litteraire sector gaat de eerste prijs naar de schrijfster en de uitgever (Que- rido) van „De ingewijden". De tweede prijs is voor mevrouw A. Rutgers van der Loeff-Basenau en uitgever Ploegsma voor „Je bent te goed, Giacomo". In de niet- litteraire sector werden prof. Bouman en uitgever Van Gorcum bekroond voor „Vijf stromenland". De tweede prijs in deze sectie gaat naar dr. J. W. Schulte Nord- holt en uitgever Van Loghum Slaterus voor „Het volk dat in duisternis wandelt." PARIJS (Reuter) Duizenden Parijse studenten, die een staking van 36 uur be gonnen waren uit protest tegen de onvol doende universiteits-accommodatie, ver welkomden op een bijeenkomst in de Sor- bonne met luid gejuich de mededeling dat er een vijftal nood-collegezalen ter beschik king zouden worden gesteld. De bijna twin tigduizend studenten van de wis- en na tuurkundige faculteit, die voor hun staking openlijk steun van hun professoren had den gekregen, hebben aangedrongen op bespoediging van de uitvoering van het bouwprogramma voor de universiteit en vervanging van de te kleine collegezalen waar sommigen reeds uren van te voren aanwezig zijn om zich van een plaatsje te verzekeren. De noodzalen zijn door andere faculteiten aangeboden. (UPI) De studentenstaking begon met een massa-betoging op de binnen plaats van de Sorbonne. Enkele uren voor dat de demonstratie zou beginnen, kondig de de minister van Onderwijs, Berthoin, aan dat pogingen zullen worden gedaan om aan de eisen tegemoet te komen. (Van onze reisredacteur) CONAKRY, november. De ronde, open eetzaal van het moderne, spierwitte Hotel de France in Conakry geeft een beknopt panorama van de wording van 's werelds jongste republiek: Guinea. Tussen ranke palmen ziet men een trage, loodkleurige oceaan, waarop de zwarte silhouetten drijven van „pirogues", breek- hare vissersbootjes, bemand door magere negers. Daarachter ligt het wellustig groen van de Loos-eilanden, slechts gebroken door een rauwe, roodbruine wond, een bauxietmijn, waarin Guinea's rijkdom aan aluminiumerts aan de oppervlakte komt. Dat is het decor, belicht door de hete schijnwerper van de Afrikaanse zon. Wie zijn de acteurs? Er zijn de nieuwe Afrikaanse ministers, de enigen die in deze hitte een jasje kunnen verdragen. Zelfbewust, hoewel wat stijfjes, stappen zij binnen in welgesneden, antracietgrijze pakken uit Parijs, het moderne uniform der ministeriële hoogwaardigheid. André, de Franse „maitre d'hótel", bedient hen met dezelfde plechtigheid die hij aanwendt jegens de Oostduitsers aan de volgende tafel, een handelsdelegatie die als een gier boven het van de Franse kudde afgedwaalde schaap lijkt te cirkelen. Zij telt een grijze partijganger, scheel en met een zenuwtrek, die de anderen controleert, een bleke, blonde jongeman met een neus als een deurknop en een vermoeid soort meneer, e.x-fabrieks- directeur, later bediende, eerst van nazi's, nu van volksdemocraten. In afwachting van de sluiting van een handelsakkoord absorberen zij onbeschrijflijke hoeveel heden Nederlands bier a zes gulden de fles. Er zijn ook andere nieuwkomers: Britse geologen en luchtvaartdeskundigen, die, bedaard pijprokend, het terrein komen verkennen, een gigantische Amerikaan in zwarte short en rood-wit geblokt hemd, die voornamelijk transpireert, een delegatie van gladde Tunesiërs, die de Guinese regering officieel komt feliciteren en officieus tot kalmte komt manen. Naast al deze zojuist gearriveerde vreemde vogels, zijn er vooral vertrekken de gasten: kortgeknipte Franse admini strateurs, ambtenaren, militairen en tech nici in open hemd en de kortste shorts ter wereld. Zij zijn vergezeld van lichtner- veuze vrouwen en zwermen, uit hun doen geraakte, kinderen, die gillen als sirenes. Zij ratelen honderduit, verkeren in een vreemde mengeling van opgewonden va kantiestemming, overmoed, bitterheid en onzekerheid. Er is voor hen het vervroegd verlof in het koele thuisland, de brauvoure van het nieuwe Frankrijk, met een re gering die niet met zich laat sollen. Ook de opgekropte rancune jegens de ondankbare Afrikanen: „Hospitalen meneer, scholen, wegen, miljoenen. Investeringen. En nu? Stank voor dank" en het leedvermaak: „Ze wilden toch zo graag „nee" zeggen, onafhankelijk zijn? Welnu, laat ze maar. Binnen drie maanden rijden ze de hele boel in de soep. Wat zullen we lachen". Zij zullen natuurlijk helemaal niet lachen. Want het zou tekort doen aan hun liefde voor dit land. waaraan zij zwetend en kankerend de beste jaren van hun leven gaven, wanneer men achter hun bit tere bravoure niet de onzekerheid herken de over de tragische vraag of het brute doorhakken van alle banden met Guinea wer,_rt1"k een verantwoord besluit is van Frankrijks aanwezigheid in dit hete stuk Afrika. Het bevredigt hun emotioneel dat De Gaulle uit torenhoge, hautaine ge griefdheid Guinea de woestijn lijkt in te sturen. Maar nochtans pijnigt hen de vraag of Frankriiks mokkend treuzelen met de officiële erkenning van Guinea, die de lo gische, en elegante, consequentie van de royale referendumkeuze had moeten zijn, niet het in de steek laten betekent van zevenduizend Franse particulieren, ba- nanenplanters, ondernemers, technici en winkeliers, van twee miljard gulden aan Franse investeringen. Ook het in de steek laten van een land. dat. hoewel het nooit om een Franse administratie heeft ge vraagd, er nu niet ineens van de ene dag op de andere buiten zal kunnen. Van de ene dag op de anderehet vertrek van alle Franse regeringsfunctio narissen administratie, politie, douane, medische dienst, onderwijs, spoorwegen, P.T.T., luchtvaart, landbouw is vrijwel voltooid. De plotselinge overdracht heeft tot geen enkel incident van betekenis ge leid, verliep in volmaakte orde. Maar af Het Hotel cle France in Conahij zó bouwdle Frankrijk in Afrika m WÊmm en toe hapert al het elektrische licht, ra dio-Guinea is drie dagen uit de lucht ge weest, kleine voortekenen van de prak tische problemen, die zich zullen voordoen, wanneer het vliegwiel van de Franse im puls tot stilstand gekomen zal zijn. Alle hoopvolle werken van de fides (het Franse investeringsfonds voor de over zeese gebiedsdelen) zijn lamgelegd, een bij na afgebouwd hospitaal staat stil en ver laten. Tienduizenden, zijdelings van de Franse aanwezigheid afhankelijke. Gui- neanen zijn zonder inkomen. De detail handel verflauwt, de grote ondernemers remmen hun activitëit, afwachtend tot de onzekerheid omtrent de grootste vraag zal zijn opgeklaard: blijft Guinea in de zone van de franc? Die vraag beslist ovtr veel. De Guinese regerine leeft van voorschotten uït de Franse schatkist, thans vijftien miljoen gulden, heeft zelf geen liquide middelen om ziin ambtenaren te betalen. Guinea's belangrijkste export, bananen, genieten een zwaar beschermde voorkeursbehande ling op de Franse markt (een veertig per cent hogere prijs dan die op de wereld markt). Een eigen Guinese muntsoort zou slechts een twaalfde van de huidige waar de hebben. Aangewezen op eigen kracht zou Guinea slechts zeven maanden per jaar kunnen leven. De grote toekomst projecten worden zwaar bedreigd. Het zijn de plannen van twee internationale maat schappijen. „Bauxites du Midi" en „Fria" om in Boké en Fria bauxiet te delven, en in 1956 aluminium te fabriceren. Want voor het laatste is de bouw nodig van een grote stuwdam in de Konkouré- rivier op een lening van de Wereldbank met een Franse garantie. Die garantie, en daarmee de lening, lijkt on z'n zachtst ge zegd, hoogst onwaarschijnlijk, al gaan beide maatschappijen voorlopig voort met hun projecten. Ziedaar een paar van de problemen, die Guinea's „nee" en de Franse reactie daar op hebben opgeworpen. Ik laat de redenen van dat „nee" in het midden tot een vol gend artikel. Gesteld zij slechts, dat Gui nea een volkomen constitutionele keuze heeft gedaan. Dat Frankrijk zijn nieuwe betrekkingen met Guinea aan een consul tatie met de partners van de nieuw te vor men Franse gemeenschap wil onder werpen,-is billijk en logisch. Dat het Gui nea's keuze niet heeft beantwoord met een prompte erkenning en een proviso rische regeling voor de financieel-econo- mische betrekkingen en een soepele over dracht van het Franse bestuursapparaat is daarentegen onbillijk, onlogisch en onver standig. Van een economische chaos in Guinea kunnen alleen de communisten profiteren. Het argument dat men wilde afwachten tot Sékou Touré's regering zou bewijzen in staat te zijn Guinea's soeve reiniteit uit te oefenen, klinkt zwak. En kele leden der Franse regering hebben uit persoonlijke gekwetsheid Sékou Touré mo- Ün.dei Guineas lege ruimten •eggen rijkdommen zal Fria zijn bauxiet- project kunnen verwezenlijken? res willen leren op een manier, die enigs zins doet denken aan de aanvoerder van een voetbalclub dat tegen een eigenwijs jongetje zegt: „En nou mag jij lekker nooit meer met ons spelen". Daarbij vergetend dat er andere voetbalclubs in de wereld zijn. Het treuzelen heeft de erkenning door andere westelijke mogendheden, die vitale belangen in dit gebied hebben (Groot-Brit- tannië, België en de Verenigde Staten) nodeloos vertraagd en de communisten zijn er als de kippen bij geweest om van deze tijd- en propagandawinst. te profi teren. Het is ook een vrij roekeloos spel met aanzienlijke Franse belangen ge weest. Men zou hier aanmerkelijk bitter over kunnen worden, ware het niet dat Frank rijk op het ogenblik dat ik dit schrijf in beginsel besloten heeft Guinea te er kennen en een voorlopige regeling te tref fen waarbij Guinea in de zone van de franc en daarmee in de westelijke in vloedssfeer kan blijven, iets waarvan de Guinese regering geenszins wars is. alle naniekverhalen omtrcni ha ,r communis tische inslag ten spijt. Met een zucht van opluchting kan nwn vaststellen, dat er een wederziid.se neiging bestaat de barst te helen. Het was hoog tijd. NEW YORK (AFP) North American Aviation heeft ëeri Ionen-motor ontwor pen, welke in het bijzonder voor de ruim tevaart van belang wordt geacht. De mo tor is in staat met een vermogen van één pond een projectiel of ruimteschip met een gewicht van 10.000 pond voort te stuwen en wel van af het ogenblik, dat het pro jectiel niet meer onderhevig is aan de zwaartekracht van de aarde. In de „ruim te" gekomen kan een veertje (de ionen motor) de olifant (het ruimteschip) voort stuwen. aldus een zegsman van North American. De snelheid, waarmee het ruimteschip, eenmaal onttrokken aan de zwaartekracht, zich zou voortbewegen, is dermate beperkt, dat het projectiel zeker drie maanden nodig zou hebben om de maan te bereiken. De iónen-motor werkt als volgt: cesium, een licht blank metaal wordt zodanig verhit, dat het in gasvor mige toestand verandert. Dit metaal-gas stroomt in een kamer, waarin de tempe ratuur 1500 graden bedraagt. Door deze ho ge temperatuur wordt een electron gedwon gen zich „los te maken" van een metaal gas molecule, die daardoor positief gela den wordt. Een 12.000 volts stroom wordt door de positief geladen molecule gezon den met als resultaat, dat de molecule een snelheid verkrijgt van 500.000 km. in het uur. Deze positieve stroom van posi tief geladen ionen vormt de kracht van de voortstuwing van de motor. Er is niets ingewikkelder op de wereld dan de liefde. De liefde in al haar verschijnings- en verdwijningsvormen en haar ontelbare nuances als factor van verkeer tussen de mensen de liefde tussen verliefden, tussen moeders en kinderen, tussen kunstenaars en kunst, tussen materialisten en geld, tussen idealisten en idealen, tussen alles en allen die met elkander omgaan over de brug der genegenheid en verbondenheid zonder dwang. De complicaties van dat menselijke gevoel, dat zo veel omvattend met een naam wordt aangeduid doch zoveel verschillende vormen heeft, schieten welig op als brand netels langs de wegen. Men ziet ze overal, men heeft er iedere levensseconde mee te maken. Vandaar dat het enigszins kortzichtig is, slechts van liefde te gewagen wanneer twee mensen van beiderlei kunne in de huwelijksboot worden genomen of, voor dien. als bevroren schaduwen in portieken staan vastgeolakt. Want de liefde is de olie die het leven doet voortgaan of moet ik zeggen het vuur dat de raderen doet wentelen? Soms is het vuur, soms is het mathematica, soms ook is het een duivel of een genie. Maar altijd is het een stimulans om dingen te doen en te zeggen en na te laten, en altijd is er een voorwerp van liefde, dat haar opwekt en ontvangt. Is het geen liefde, die de machinist uren doet wrijven en poetsen aan de hendels en stangen van zijn machine, tot zij van goud en kristal lijkt te zijn gemaakt? Een man vol liefde en toewijding en geduld die wellicht thuis vrouw en kinderen tot wrakhout zou kunnen slaan om één enkel onvertogen woord. Zo vreemd is de liefde maar zij kan nog vreemder zijn. Er zijn vaders die hun dochters bont en blauw ram melen omdat de overmaat van hun liefde voor het kind geen uitweg heeft. Dochters die uit huizig zijn en weigeren de ge negenheid van haar ouders te accepteren in de stille uren van huiselijke avonden dochters die zeer geliefd zijn en daarom van de ene hoek in de andere worden geslagen. Dat is vreemd maar het kan nóg vreemder. Let eens op, hoe het in de Sinterklaastijd gaat. Men trekt zich terug in afgesloten ka mers en prutst aan surnrises en rijmelarijen. Men leeft zijn genegenheid uit in verras singen en viert ziin liefde bot in geschenken. Doch wee het voorwerp der liefde, als het onverhoeds de kamer binnen dringt en dé verrassing be derft. Dan uit zich de spijt om de gemiste kans tot de monstratie der genegenheid in woede en vervloeking een liefde als een furie tégen degene, die bemind wordt. Omdat zij niet de kans ge kregen heeft, zich te demon streren in de vorm die de min naar wenste. Een' vreemde liefde, maar toch heeft zij geen andere naam. Het vermoorden van echtge notes door liefhebbende echt genoten is een vaak voor komend verschijnsel. Deze vrouwen worden zozeer be mind, dat de minnaar haar dood als een bevrijding voelt wat wel te begrijpen, doch niet te verontschuldigen valt. Want de eenzijdige liefde is inderdaad een last. Wie haar niet dragen wil, vindt slechts een uitkomst in de dood. Het allervreemdste van de liefde echter is het volkomen gebrek aan argumentatie, waarmee zij twee mensen of (wee wezens tot elkander trekt. Men kan zich soms ver beelden dat het de mooie neus if de welgevormde gestalte mer vrouw is, die de liefde wekt doch dan zouden alle oejaarde, invalide en niet zeer nooie vrouwen zonder min- laars door het leven gaan. En lat is aantoonbaar onwaar. Trouwens een dame die in de eenzaamheid van haar bestaan haar volle genegen heid heeft geschonken aan een fox-terrier, kan zich bij de dood van haar lieveling onmiddellijk dezelfde fox-ter rier in levenskrachtiger uit voering verschaffen. Doch de liefde laat zich niet over schakelen- de dode fox neemt haar mee in zijn graf. De liefde is een onnaspeur lijke uitverkiezing, waarvpor geen zichtbare argumenten te vinden zijn. Zij betekent dat plotseling één mens tus sen miljoenen zich verbonden weet met één andere van die miljoenen verbonden, doch tegelijk vereenzelvigd en sa mengesmolten. En die constatering doet vreemde gedachten rijzen ten aanzien van de jaloezie, die hand in hand pleegt te gaan met iedere genegenheid, hoe ondiep zij ook moge zijn. Want als liefde een vereen zelviging is, betekent de ja loezie niets anders dan een kreet van zelfbehoud. De mens die innig liefheeft zon der jaloers te zijn, moet nog geboren worden en kan nooit geboren worden, omdat hij niet volledig een mens zou kunnen zijn. Als men degene, die men liefheeft, beschouwt als een deel van zichzelf, dan moet de pijn die het verlies der ge liefde begeleidt, een pijn van doodsangst zijn- Wie kan glimlachen en onverschillig zijn, als hem een arm of been wordt afgekapt? Welnu, beschouwd in haar samenspel met de jaloezie is de liefde niet zo vreemd. Want dan blijkt, hoe zij de vervolmaking van het men selijke wezen is, die onder gaan wordt als een verrijking en een volstrekt eigendomme- lijk bezit, dat organisch tot het ,.ik" behoort. Vandaar, dat eenzijdige lief- de zo kwalijk te verdragen valt. Vandaar ook, dat de vol maakte liefde tussen twee mensen slechts voorkomt als de dubbele orchidee in het oenvoud van wurgende lia nen. Vandaar ook, dat men op Sinterklaasavond meestal zo wel surprises geeft als ont vangt, aldus symboliserende dat men niet in een wereld van weldoeners en welgeda- nen, doch in een wisselwer king van over en weer gaande genegenheid leeft, die de enige werkelijke basis van constan te liefde kan zijn. J. L. Het geheim van het wisselen Waarde lezer, hebt u wel eens stilge staan bij het geheimzinnig proces van het geldwisselen? Ik bedoel hier het omwisse len van min of meer zachte florijnen in een of andere keiharde muntsoort? Hebt u er wel eens over gepeinsd hoe dat in zijn werk gaat? Ge komt dan, reizende naar een of ander buitenland, aan die grens, die gewone mensen scheidt van andere gewone men sen. Uw zakken zitten vol met die zachte florijnen, waar u aan de andere kant van die onzichtbare lijn nog geen oudbakken kadetje voor kunt kopen, laat staan een onderdak. Maar reeds komt daar de red dende engel aangesneld die u de weg naar het buitenland zal ontsluiten, de man met de tassen, de portefeuilles, het boekje en het geheimzinnige machientje dat bungelt op zijn stoere buik. Hij is een minzaam man, glimlachend bereid u te helpen. Gij nu telt uw florijnen uit op het wiebe lende tafeltje van de coupee. Het zijn er precies tweehonderd. En dan gaat de min zame man aan het werk. Hij manipuleert aan het machientje, er gonst iets, er ronkt ietsHij gaat nijver schrijven in een boekje vol carbonpapier, en na nog meer hande lingen gaan uw florijnen in zijn tas en een vette bundel min of meer smoezelige vreemde biljetten treedt aan het daglicht en verandert van eigenaar. Ge werkt die weg in uw portefeujlle die er onaangenaam dik van wordt. Rijdende overschrijdt ge de grens, wat kan u nog gebeuren in dat bui tenland? Ge doet ivat. ge te doen hebt en keert na tv>ee dagen terug naar het vaderland- Lieve mensen hebben u met alles vrijge houden, ge zijt ponden aangekomen, en al die smoezelige biljetten zitten nog net zo in uw portefeuille. Ge weet u in het bézit van nog steeds tweehonderd florijnen. Het leven komt. u zeer aangenaam voor. Daar naakt de grens. Daar naakt de man met de tassen, boekjes en het ma chientje. Ge legt vol trots de ongerepte bundel voor hem neer met een uitnodi gend gebaar. Hij gaat weer aan het werk, het machientje ronkt en gonst, de pen schrijft, de tassen gaan open, biljetten rit selen, munten rinkelen, en honderd en vijfennegentig florijnen worden voor u uitgeteld. Ge zit paf. Ge heft een zwak protest aan, wijst er op dat het er twee dagen geleden nog tweehonderd waren. De eenmaal reddende engel zegt„Tja, die koersen...." en beent weg. Verdrietig bergt ge hef geld weg. Ergens op die on zichtbare scheidingslijn tussen twee lan den werden keiharde vreemde valuta zo zacht, als kaas. Vijf florijnen gingen zomaar in lucht op. Koersen, jawel.' Het kannatuurlijk kan het. Maar is het u ooit overkomen, waarde lezer, dat ge méér ontving dan u dacht? Dat de maaltijd in de restauratie goedkoper uitviel dan u met de meest pessimistische rekenarij ooit zelf had be- somd? Ach, het doorvorsen van het geld wisselen zal ons wel nooit lukkenMaar raar blijft het, da's vast.' Sporry Advertentie Gebruik die flitsaansluiting op uw fototoestel. Voor kiekjes binnenshuis: de leukste van uw leven! Herbert Evatt: SYDNEY (Reuter) De aanspraken, die Indonesië maakt op de inlijving van Westelijk Nieuw,Guinea bij Indonesië, zijn „lichtzinnig en niet te verdedigen", zeide de leider der oppositie in het Australische parlement, dr H. Evatt, in een toespraak, die hij dezer dagen hield in een televisie programma, waarop hij verscheen teza men met de ondervoorzitter van de Austra lische arbeidsparty A. Calwell. Beiden verklaarden, dat de Australische arbeids party zich scherp stelt tegenover de In donesische eisen ten aanzien van Neder lands Nieuw Guinea. Dr. Evatt zeide, dat Australië er op moet staan dat, voor het geval de Nederlanders de soevereiniteit over het gebied zouden overdragen, dit onder Australisch beheer- schap zou worden gesteld. Als het eiland Nieuw Guinea voor Australië een onzeke re factor vormt, wordt Australië doorlopend bedreigd, aldus dr. Evatt. Advertentie Voor 'n BETERE BONTMANTEL Wagenweg 11 - Haarlem - Tel. 12924

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Haarlem's Dagblad | 1958 | | pagina 3