DE SINT RIJDT OOK
OP WOLKENKRABBERS
Een Sinterklaasvertelling voor
allen, die het toch niet meer geloven
door Henk Biersteker
yUieAlain.
9
DONDERDAG 4 DECEMBER 1958
HAARLEMS DAGBLAD
OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
tel binnen. Links en rechts in de foyer hoor
de de gelukkige Vanderven het bekende
gestroomlijnde restant van zijn vroegere
landstaal uitspreken. Af en toe werd er
een poging tot een Sinterklaasliedje onder
nomen, maar het eind ervan was meestal
zoek. Hij had dit voorzien en deelde al
thans van de versjes, die het orkest zat op
te pompen, de tekst uit. De stemming, die
voor het heerlijke avondje verlangd werd
was reeds in het middaguur overvloedig
aanwezig. Ook de promotor van dit alles
deelde daarin. Er was maar één onzeker
heid die hem kwelde.
Buffalo Bill had verzuimd in tabberd te
oefenen ei. durfde daar nu nauwelijks in het
dak op. Hij stond met een pijnlijk gezicht
aan een der rijk bestikte ondergewaden
te frummelen. Zijn opdrachtgever er
gerde zich grenzeloos aan zijn lummelach
tigheid. In de grote kelderruimte van het
hotelbedrijf, waar de bedrijfslift op uit
kwam, weerkaatsten de muren de gelui
den van een kleine scène, waarin Jane ver
geefse moeite deed haar heer aan te moe
digen. Door haar sterk veranderde huids
kleur scheen zij hem echter eerder te inti
mideren. Ook het paard, dat door het
hotelpersoneel druk met suikerklontjes
achterna werd gelopen, deelde in de span
ningen van zijn meester, want het schuim
bekte. En de heer Vanderven was daar na
aan toe. Hij vergat zichzelf zozeer, dat hij
Bill in het bijzijn van de chef-kelner en
twee kelners de viaag toeslingerde wat. hij
de vorige middagen dan wel op het dak
mocht hebben^ uitgevoerd met zijn doch
ter. Uit de vernietigende blik, die zijn doch
ter hem toen uit haar verschrikkelijk witte
ogen toezond, begreep hij, dat het tweetal
solidair was. Hij kreeg hen niet het dak op
voordat Bil] van een van zijn mooiste on
dergewaden ontdaan was en zijn tabberd
drastisch was ingekort.
Het uur van de bestijging naderde.
De cameramannen aan de overkant trof
fen de laatste voorbereidingen voor de uit
zending en voor de ramen der bovenste
etages verdrongen zich tal van mensen.
In het hotel liep het storm en de heer Van
derven gaf bevel de grote zaal voor de Hol
landers te reserveren en de andere zalen,
waar ook televisieontvangtoestellen
stonden, te reserveren voor de vele nieuwe
belangstellenden. En bijna devoot van ver
langen naar hun jeugd zongen zijn gasten
„Hore de wind waait dro de bome". Enke
le ouderen in het gezelschap kregen er
vochtige ogen van. Het voorprogramma
werd besloten met een „For he's a jolly
good fellow" aan het adres van Sinter
klaas en van de koene organisator. Deze
was zelf nu ook met grote dankbaarheid
vervuld omdat hij Bill én het paard èn zijn
dochter zelf naar het dak had zien vertrek
ken.
In een uithoek van de staat, waarover
het programma werd uitgezonden, zaten
natuurlijk ook Pete en zijn vrouw bij het
beeldscherm. Zij hadden er geen behoefte
aan gehad hun vader in zijn dwaasheden te
stijven, maar enig meeleven kon hen toch
niet worden ontzegd. De zoon was wegge
bleven omdat hij niet medeplichtig geacht
wilde worden aan een debacle, waar hij
niets mee te maken had. Maar hij had er
al bijna spijt van toen de bekoorlijke
omroepster in haar aankondiging zijn va
der lof toezwaaide voor zijn durf en zijn
speelse geest. Er kwam eerst een praatje
over de voorliefde van het Nederlandse
volk voor deze beschermheilige. Hier en
daar een beetje kras hoe kwamen ze
erbij, dat alle Nederlandse kinderen tot
hun puberteit toe in Sinterklaas geloven?
maar enfin, goed bedoeld.
Even later de reeds bij voorbaat opge-
HAARLEM
Maison LEONARD, Wïjenwej 29
Louis PIÈRLÓT, Zijistraat S3
Van NIEL, Grote Houtstraat 92
HEEMSTEDE
Parfumerie ELIZABETH, Zandvesrtseiun 75
ZANDVOORT
Joh. A, SUYKERBUYK, Thorfceckestraat 11
wonden commentator en vervolgens een
rij daken, die nu eenmaal altijd een wat
gore, slecht onderhouden indruk maken.
Maar deze leegte deed de verwachting
sterk toenemen en Pete hield zijn adem in
toen ineens de Sint te paard en Pieter
baas te voet in het beeldvenster ver
schenen. „The Saint comes marching
in" gilde de reporter tegen een achter
grond van gejuich
De bisschop leek het overigens niet ge
riefelijk te hebben. Hij greep af en toe met
een hand naar zijn mijter, terwijl zijn op
perkleed zeer wijd uitwervelde. Een hele
televisiemast was er een ogenblik onzicht
baar door. Van Zwarte Piet zou hij nooit
hebben kunnen dromen, dat zijn zuster
daarachter stak. Ook verwonderde hem de
vederlichte sprongen waarmee zij achter
de schimmel aandartelde en er zelfs af en
toe achterop sprong. Af en toe, wanneer
het paard een ogenblik stilstond, las zij op
het paard staande over zijn schouder de
brieven mee. Deze rustige momenten wer
den afgewisseld door staaltjes van hoge-
schoolx-ijden alsof het louter berijden van
daken de toeschouwers nog niet genoeg
kon imponeren.
Plotseling werd de aandacht van het
weldoende^drieJ.jil,..afgerukt door een opge
wonden mannetje,dat links acherin het
beeld verscheen. Het bleek de heer Vander
ven te zijn. Ondanks zijn leeftijd en zijn
omvang bewoog hij zich zeer schichtig
over het dak. Hij scheen de goedheilig
man iets achterna te willen roepen. Hij
draaide zich zelfs pal naar de camera en
maakte bezwerende gebaren met zijn
handen. De eerste reactie van Pete was
ergernis geweest: nu was die show bezig
iets te worden en nu moest zijn pa zich toch
nog even belachelijk komen maken. Maar
Advertentie
NORDMENDE NEDERLAND
LEIDSEPLEIN 2 AMSTERDAM
al spoedig werd het duidelijk, dat de heer
Vanderven zich niet volgens plan in de ver
toning had laten inlassen. Daarvoor was
zijn verwarring te echt. Dat beseften blijk
baar tezelfdertijd ook de cameramensen
want het opgewonden mannetje werd zon
der pardon het beeld uitgedraaid. Dat
concentreerde zich nu weer op de Sint en
zijn bevallige knechtje, die samen op het
ros tussen de televisiemasten door laveer
den.
De uitzending bleef tot het eind toe
boeien, vooral ook door een slotopname,
waarbij de Sint, omstuwd door kinderen,
een vraaggesprek toestond. Maar wat Van
derven junior verontrustte, was dat zijn va
der er niet bij was komen staan. Zoveel
bescheidenheid na een geslaagde stunt
lag niet in zijn aard. Een ramp moest hem
verhinderd hebben hierbij te zijn. Het echt
paar besloot terstond naar Mulecreek door
te reizen. Pete zou zijn vader sportief ko
men gelukwensen en zeggen dat het hem
speet en zo. En dan zouden zij vernemen,
wat er aan de hand was geweest.
Zij kregen van de gerant op ijzige toon
te horen, dat hun vader zich niet al te wel
gevoelde en naar bed was gegaan, maar
dat het echt niets ergs was. Zij begrepen
toch wel, dat het voorgevallene hem nog
al had aangegrepen?
Wat? vroeg Pete. Het was toch een
stukkie daverend showwerk?
Vond u toch wel ja? kaatste de ge
rant hooghartig terug. De chef-kelner was
spraakzamer. Alle gasten hadden nog war
me handen van het klappen, toen de zo
juist in het beeldvenster opgedoemde ge
stalten van Sint en het paard en Piet met
veel gekraak veranderde in niets dan wat
wilde lichtspetters.
Aanvankelijk was aan een normale sto
ring gedacht, maar toen er na vijf minu
ten niets was veranderd, had de oude heer
Vanderven zich haastig onder veel excu
ses verwijderd. Het euvel had zich op alle
toestellen in het hotel voorgedaan. Bij
onderzoek op het dak was de heer Vander
ven gebleken, dat de antenne geveld was,
vermoedelijk door een van de achterbe
nen van de schimmel. Talrijke gasten wa
ren de straat opgerend om nog een glimp
van de voorstelling op te vangen, maar
niemand had iets gezien. Het voorval wet
tigde de somberste vooruitzichten voor de
toekomstige relaties met de diverse Hol
landse kolonies, want de meeste gasten
waren diezelfde avond nog weggegaan.
De oude heer Vanderven bevond zich
geheel onder de dekens toen zijn zoon
schoorvoetend diens pompeuze slaapver
trek betrad. Deze hield afstand van de de-
kenberg alsof het een in werking zijnde
vulkaan was. Va, riep hij een beetje
temerig. De aangesprokene deed alsof
hij uit een heel diepe slaap ontwaakte,
maar toen Pete hem bemoedigend wilde
gaan toespreken, greep hij naar de witte
telefoon naast zijn oorkussen teneinde
enige instructies naar de keuken door te
geven. Pete voelde zich hierbij zozeer ge
passeerd, dat hij zijn compliment weer
inslikte en slechts naar 's mans welstand
informeerde.
Uitstekend, zeide zijn vader met een
intonatie, waaraan enige wrangheid niet
vreemd was. Beiden zwegen een ogenblik
en toen nam de vader opnieuw het woord.
Weet je al dat je zuster gaat trouwen,
joh?
Hedenéé, met wie?
Je raadt het nooit, je raadt het nooit.
Met die slungel van een Buffelebil. Haha,
aardig, haha, haha..
Neemaar, heb je ooit.
Zegtat mejonge, zegtat, hahaha!
De glimlach lag akelig verstard op va
ders gelaat, toen hij later het regionale
avondblad las. Het blad besteedde veel
aandacht aan de stunt, maar bevatte ook
een foto, waarover een witte pijl naar een
eenzaam silhouetje op het dak wees, ver
vat in een wit kringetje. Tot in de fines
ses onthulde het zijn lezers, wat er pre
cies aan de hand was geweest de kel
ners hadden natuurlijk gekletst.
Pete was nu toch wel zeer met zijn va
der begaan. Het verschafte hem aller
minst plezier, dat zijn sombere voorgevoe
lens achteraf gerechtvaardigd bleken te
worden.
Ach man, opperde hij, maak je
toch niet te sappel. Publiciteit is altijd
goed. Wat dat stelletje Nederlanders ge
mist heeft, dat hebben nou een heleboel
Amerikanen thuis gezien. Kop op.Denk
nog eens aan dat ouwe pofferbedrijf, dat
u heb grootgemaakt.
Eén wenkbrauw trilde op het gelaat van
de heer Vanderven. In de mening dat hij
de spanning aan het breken was, zei Pete
Don 't look bitter take a fritter.
Op dat moment voltrok zich een woede
uitbarsting, die de sfeer tussen vader en
zoon weer voor jaren ssuiserde,
PARIS
Advertentie
De meest bekende parfums
von GUERLAIN worden U
in een fraai zakflacon in
leren elui gebracht
ODE, SHALIMAR, MITSOUKO, L'HEURE BLEUE,
VOL DE NUIT, SOUS LE VENT, JICKY, FLEUR DE FEU.
Vanaf fl 14
De oude heer Vanderven was typisch een
van die Nederlanders, die de vaderlandse
bodem moeten verlaten om tot grotere
materiële wasdom te komen. Hij had in
ons land zeven jaar lang een groot mo
biel poffertjesbakkerijbedrijf gehad en een
bankrekening die even sprongsgewijs toe
als af nam. Maar zijn bedoening ontmoet
te nogal eens weerstanden in de afgeba
kende sectoren van de vaderlandse be
drijvigheid, al was het alleen maar omdat
zij in geen ervan precies paste.
Er was een dag gekomen, waarop een
van die ambtenaren, die zelfs in de rook
der kostelijkste sigaren niet ontdooien, de
heer Vanderven had toegevoegd, dat zijn
affaire „voor de wet" eigenlijk niet eens
bestond. Toen had hij zich ontzaglijk op
gewonden, alle deuren op de weg naar de
uitgang achter zich dicht gesmakt en zich
voorgenomen om ergens ver achter de
westelijke horizon opnieuw te beginnen.
Als hij dit vertelde, kwam er altijd een
tirade mee over het vaderland, dat zijn
beste zonen versmaadt enzovoort. Nu was
het waar, dat de ondankbaarheid, welke
hij zijn vaderland toedichtte, in die dagen
vooral sterk geleefd had bij een aantal
zijner krediteuren, die zich slechts mor
rend bij zijn surseance van betaling had
den neergelegd.
De heer Vanderven; was er zo eentje, die
men te onzent weinig kans pleegt te geven,
omdat zijn grillige fantasie zijn commer
cieel inzicht te vaak overheerste. Die fan
tasie was overigens tegelijk zijn noodlot
en zijn beschermengel. Zij was het ook,
die hem zonder de minste kopzorg de over
steek naar de Verenigde Staten had doen
aanvaarden. Zijn fantasie had hem geleid
naar dat land, waar zij 'zélf ongetwijfeld
ook beter kon gedijen. Behalve het kari
ge bedrijfskapitaal, dat hem nog restte,
nam hij nog een produktiefactor van be
tekenis mee: zijn inmiddels volleerde zoon,
die de zakelijkheid en het gebrek aan ver
beeldingskracht van zijn vrouw had ge
ërfd.
Een jaar later kon men op vele fancy-
fairs in het noorden der Verenigde Staten
in snorkende bewoordingen zijn „real
Dutch fritters" zien aanprijzen en inder
daad bleken deze oprechte Nederlandse pof
fers bij de inwendige Yank goede ingang
te vinden.. De levenslust, van zijn. nieywe.
omgeving maakte het mogelijk, dat Van
derven na enkele jaren constant op "drie
tot zes kermissen tegelijk een rijdende pof
ferkeuken had staan. Het ging hem in alle
opzichten voor de wind. Zijn zoon zag kans
om de levering van bloem, die aanvanke
lijk nogal hortend ging, te stabiliseren en
diens grootste verdienste was wel, dat hij
de poedersuiker tegen bijzonder gunstige
condities leerde betrekken. Zijn dochter
Jane, die hem door haar fratsen vaak eer
een belemmering dan een stuwkracht voor
het bedrijf had geleken, leverde hem schat
ten op, toen zij ten huwelijk gevraagd werd
door een telg uit een familie, die een reus
achtig levensmiddelenconcern beheerde.
De telg was voor haar in beroering geko
men toen zij poffers voerde aan Buffalo
Bill, die breeduit voor de fritterbar op een
fancy-fair in Ohio was neergestreken.
Hij was spoedig daarop weer van haar ge
scheiden, maar de relatie bleef verder uit
stekend.
De voorspoed maakte de heer Vanderven
weer wat overmoedig, hetgeen herhaalde
lijk tot felle woordenwisselingen met zijn
zoon leidde. De meningen botsten vooral
toen de oude met het plan voor de dag
kwam om een „help-yourself-frittery" in
het leven te roepen. Daarbij zouden de
kermisgangers zelf in onderlinge wedijver
poffers kunnen bakken en verteren. Maar
hoezeer hij het ook aanprees als een mid
del om de poffertjes populair te maken, zijn
zoon en zijn echtgenote reden hem in de
wielen. Evenzo verging het zijn plannen
om een vliegtuig aan te kopen en een
..flying frittershop" in het leven te roepen.
Het enige waarvoor Piet, die inmiddels
Pete was gaan heten, de fantasie van zijn
pa nog welkom achtte, was de reclame.
De slagzin, waarmee de poffers ten tijde
van de economische depressie waren ge
propageerd „don't look bitter, take a
fritter" had er wellicht veel toe bijge
dragen, dat de gevolgen van deze depres
sie in het eigen bedrijf niet zo diep door
werkten.
Het was tenslotte ook helemaal niet no
dig, dat zij samen in de poffertjeszaak ble
ven zitten, nu deze zó goed floreerde, dat
papa zonder bezwaar een ander project
kon aanpakken. Hij kocht een hotel met
honderdtwintig bedden in Mulecreek en
liet het opwindende bestaan van weleer
aan zijn zoon over. Deze was met de op
lossing bijzonder ingenomen. Hij had met
zijn echtgenote overwogen, dat pa in een
dergelijke omgeving weinig malle dingen
zou kunnen uithalen. En hij ontving dan
ook jarenlang niets dan goede berichten
uit Mulecreek: het hotel was goed beklant
en de heer Vanderven beijverde zich door
briefcampagnes om zijn hotel tot een tref
punt voor Amerikanen van Nederlandse
komaf te maken. Maar toen kwam er in
eens omstreeks de maand september een
brief, die Pele onmiddellijk zijn zaak deed
verlaten en de continental nemen om zijn
vader weer iets uit het hoofd te gaan pra
ten.
Jong, sprak zijn vader, toen Pete nog
maar nauwelijks bij hem binnen was,
dat zou nou toch zo leuk wezen, zo'n Sin
terklaas op dak. Moe-jij je 'es indenken:
al die Hollanders in een grote reünie bij
mekaar hierzo, in mijn hotel en dan
een Sinterklaasfeest zoals ze nog nooit van
ze levensdage hebbe meegemaakt, zelfs
ginter in Holland niet.
—Pete zei hij plotseling met een
zachte vertrouwelijkheid in zijn stem,
hè-jij met al je geloof ooit een Sinterklaas
landers, die zeiden, dat zij graag een
ouderwets Sinterklaasweekend in Mule
creek zouden willen beleven.
Buffalo Bill zag in de hele onderneming
een goed stuk publiciteit voor zijn eigen
showbedrijf. Hij zou er zakelijk niet zo
veel aan gehad hebben als hij bij Vander
ven niet had kunnen bedingen, dat er in
de uitzending uitdrukkelijk bij zou komen,
dat de roemruchte prairieheid Buffalo
Bill voor deze gelegenheid zijn cowboy
hoed voor een mijter verwisseld had. Die
toezegging was Vanderven niet van harte
gegaan. Mogelijk was het uit piëteit tegen
over het geloof van zijn eigen kinderjaren.
En het was hem ronduit onmogelijk de
aanbiedingen van een likeurstokerij, een
fabriek van huishoudelijke artikelen en
een lederwarenconcern aan te nemen om
de verheven missie van de bisschop ver
gezeld te doen gaan van hun reclameleu
zen voor weetikhoeveel van de kostprijs.
Zijn dochter Jane vond het heerlijk om
naast Bill de rol van de moorse bediende
te vervullen. Zij had destijds bij zijn be
zoek aan de poffertjeskraam al danig te
gen hem opgezien en was nu bij zijn her
verschijning zelfs tamelijk verliefd op hem
geworden. Hoe het met de ruige rijder zelf
stond was nog niet zo duidelijk, al moet
wel worden toegegeven, dat hij met zeer
veel animo zijn ros de lift inleidde, toen
hem bij zijn aankomst werd gezegd, dat
het meisje hem bereids op het dak wacht
te. Het hoogteverschil tussen de bank en
het .daaropvolgende flatgebouw, kon .inder
daad. door stroobalen wat geleidelijker
gemaakt worden. Jane zowel als het paard
hadden aanvankelijk enige hoogtevrees,
maar Buffalo Bill overwon beide, respec
tievelijk door galante aanmoedigingen en
door een keiharde dressuur. De best nog
op dak gezien? Nee-hè? ging hij zacht ver
der om ineens overeind te gaan zitten en
te roepen en zoiets wordt hier vertoond,
bij de ouwe Vanderven op dak. Hierzo en
nérgens anders.
En dènk-t-erom, dat die Amerikanen er
van opkijken. Meneer, mijn hotel wordt
beroemd door die stunt... throughout the
States.throughout the states.
Pete zweeg. Zijn vader had weer dat wa
zige in zijn ogen, dat hem altijd zo be
zorgd maakte. Het zou hem niet baten om
zonder meer het plan lachwekkend te ma
ken. Het enige wat erop zat, was er serieus
op ingaan, maar de technische moeilijk
heden tot een enorm complex samenvoe
gen.
Wat in Nederland nog nooit iemand
geprobeerd heeft, wilt u hier gaan uitha
len?
Jaweromniet? Wat begin je nou in
Nederland op die verrekte puntdaken?
Houdereffe rekening mee, dat we hier al
les goed plat hebbe bovenop. Ik heb twee
middagen met drie kelners op het dak ge
zworven om die zaak te bekijken. Hier
naast zit een groot warenhuis, een bank
en drie flatgebouwen. Verschil van hoogte
te verwaarlozen. Alleen bij een van de
flats, maar daar gooien we een zootje stro
balen tegenaan.
Maar die andere eigenaren dan? Die
zijn toch niet zo gek, dat ze dat goed vin
den?
Oóóónéé-óóóónéé? Die heb ik gepolst.
Dat zit lekker. Nou ja, hierzo dan. eentje,
die schadevergoeding wil alster wat door
kapot gaat.
En wie leent zich voor die grappe-
makerij?
Het antwoord daarop was een uitbars
ting van verontwaardiging: Jij ziet je
vader als een ouwe gek. Dat heb je altijd
gedaan. Altijd als ik eens iets wil, zet je
zukke ogen op. Wie dacht jij nou eigenlijk
dat die zaak van jou had grootgemaakt?
En hoe dacht je? Hij duwde krachtig met
zijn wijsvinger tegen het hoofd.Brains
meneer, brains en durf om es wat uit te
halen. Wat ben jij der voor een? Ik heb
nog meer durf imme grote teen, dan jij
in je hele hoof.
Das nou juist het vervelende, dat u het
niet in uw hoofd hep.. Dergelijke emotio
nele twistgesprekken en perioden van bok
kig stilzwijgen wisselden elkaar af. Het
.(jnjge .dut Pete nog over het plan aan de
weet'kón komen, was, dat diezelfde Buf
falo- Bill;7-die op een fancy-fair eens rhêt
zijn zus had zitten vrijen, zich thans be
reid had verklaard als heilige het dak op
te gaan. Met zijn zus als Piet. Door een
voorziening in de liftkoker zou het geheel
zonder al te veel moeite naar het dak kun
nen worden overgebracht.
De volgende morgen was de stemming
iets welwillender Pete's rampgevoel had
plaats gemaakt voor een kalme verwon
dering over het feit, dat idiote denkbeel
den iemand zo vastberaden konden ma
ken. Bovendien was er bij hem een vraag
gerezen, die hij als een soort genadeslag
voor deze hele plannenmakerij zag, 'n detail,
waar zijn vader natuurlijk helemaal niet
aan had gedacht. En toen deze juist breed
uit in zijn stoel had verteld, dat de uitno
digingen voor twee Hollandse kolonies
reeds de deur uit waren, zei Pete, met op
zet een beetje achteloos: Ze zullen er
niet veel van zien. Ga maar eens hier in
de straat staan. Hoe wouen ze dan vijf
tien etages hoog op het dak kijken? Zijn
vader zweèg verward en Pete dacht een
ogenblik dat hij het al gewonnen had. Te
vroeg. De oude was niet voor één gat ge
vangen.
Dan gooi ik het voor de televisie! zei
hij onoverwinnelijk.
Maar dan kan het toch evenzogoed
op de grond geënsceneerd worden? meen
de Pete. Dat geeft niet zoveel moeite
ook
Geen kwestie van jonge. Ik wil het
op mijn hotel of nergens. Hij strekte zich
uitdagend in zijn stoel uit en keek inge
spannen naar een hoek van het plafond,
alsof daaruit nieuwe invallen te wachten
waren, die het geheel nog wonderlijker zou
den maken. En Pete gebruikte toen hij
wegging de uitdrukking, waarmee hij zich
gewonnen placht te geven: Mij benieu-
we.
De heer Vanderven verheugde zich er
over, dat hem te elfder ure dat denkbeeld
van de televisie te binnen was geschoten,
want hij had meer aan de stunt dan aan
de toeschouwers gedacht. Enkelen hunner
zouden de vertoning misschien alleen uit
een paar bovenste etages aan de over
kant kunnen waarnemen en dat was zijn
bedoeling niet. Maar was het niet leuk om
op de televisie te krijgen, wat er op je
eigen dak gebeurde? Het aantal toestellen
in het hotel werd met zes uitgebreid, zo
dat het schouwspel in de zalen en de groot
ste nevenvertrekken te volgen zou zijn.
De heer Vanderven trad in verbinding met
een televisiemaatschappij in dat deel van
Amerika, waar ook Mulecreek ligt en de
ze bleek dadelijk wat voor het spektakel
te voelen. Een mobiele camera zou op een
dak aan de overzijde de zaak volgen voor
een directe uitzending. Zijn suggestie, om
de opnamen uit een hefschroefvliegtuig
te doen maken, stuitte op enkele bezwa
ren, maar men verzekerde hem, dat er
ook op deze wijze een zeer levendig beeld
van de gebeurtenis kon worden verkregen.
Inmiddels ontving hij verscheidene en
thousiaste reacties van vroegere Neder-
wel lieve pseudo-Piet vond het zalig om
daar met man en paard alleen te zijn op
de hoge, uitgestrekte daken, waar hier en
daar televisieantennes opschoten als bo
vennatuurlijke planten. Het waren onver
getelijke uren voor haar.
Een befaamd dansorkest had met grote
inspanning enige Nederiandse Sinterklaas
liederen ingestudeerd in een ritme, dat
de heer Vanderven maar weinig kon be
koren en een paar televisieoperateurs
hadden met toestemming van de eige
naars hun voorzieningen getroffen op de
tegenoverliggende percelen toen de voor
avond van het grote feest aanbrak. Er wa
ren al dertig Nederlanders van komaf in
het hotel aangekomen, wier onderlinge
kennismaking op zichzelf al een ongekend
genoegen was. Een regionaal dagblad
wijdde een paar kolom aan de betekenis
van Sinterklaas voor het Nederlandse volk
en trok daarbij enige gevolgtrekkingen,
die Vandervens haren ten berge deden rij
zen. Zijn zoon Pete en diens echtgenote
waren „tot hun spijt verhinderd". Maar
de oude Vanderven wist wel beter. Hij
had nog wel zoveel reclame voor hun pof-
fer-s gemaakt. Van alle wanden in het res
taurant werd de bezoekers toegeroepen:
Don't look bitter, take a fritter!
De volgende morgen kwamen er nog
meer landgenoten vol van voorpret het ho-
