Géén gewoon laxeermiddel
Matu-ralLax
VOOR DE PRET
De achteruitrijder
Dr. J. van der Velde gaat heen
als inspecteur van onderwijs
Corrie ten Boom in Haarlem
terug van wereldreis
Docent en adviseur van naam krijgt
nu meer tijd voor studies
Enthousiast evangeliste predikte in
V.S., Australië en Azië
„MENEER
LELIJK"
ZEVEN DAGEN
IN EN OM
HAARLEM
Oude kaarten
Examens
Kleuterschool wordt
verbeterd
Wil scooterrijder zich
melden?
Heemstede heeft bijna
26.000 inwoners
Voor bejaarden
DONDERDAG 26 FEBRUARI 1959
HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
Spreken met dr.T van der Velde in Heemstede, inspecteur van het lager
onderwijs in de inspectie Amstelveen, betekent een visie op interessants onder
wijsvraagstukken vernemen. Dr. Van der Velde laat over zichzelf maar schoor
voetend enkele inlichtingen los. Die acht hij niet zo belangrijk. Alle gereserveerd
heid is echter verdwenen, als hij over het onderwijs spreekt. Want dit is hem zijn
leven lang ter harte gegaan. In onderwijskringen heeft hij zich een gezaghebbende
naam veroverd. Dr. Van der Velde heeft dan ook een mooie staat van dienst
achter zich. Aan het einde van deze maand gaat hij zijn loopbaan als inspecteur
wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd beëindigen. Ter ge
legenheid hiervan wordt hem zaterdagmiddag in de „Beurshal" in Hoofddorp
een afscheidsreceptie aangeboden.
Terwijl dr. Van der Velde in zijn stu
deerkamer aan de Spoorzichtlaan in Heem
stede zit, vertelt hij over zijn werk bij het
onderwijs. Twee boekenkasten zijn geheel
gevuld met ondermeer pedagogische wer
ken en taalkundige studies. Op een van de
planken staat ook zijn dissertatie: „De
tragedie der werkwoordsvormen" een be
langrijke studie over het taalonderwijs op
de lagere school. Op 26 november 1956 is
hij aan de Universiteit in Groningen ge
promoveerd.
D.e heer Van der Velde verliet in 1912 de
Deventer kweekschool. Hij werd onder
wijzer in de Friese gemeente Scnoterland,
waar hij slechts twee jaar bleef om daarna
zijn militaire dienstplicht te vervuilen. Op
23-jarige leeftijd werd hij in 1917 hoofd
van een school in Diever, zes jaar later
vertrok hij naar Appingedam. Ook hier is
hij zes jaar hoofd geweest. In 1929 werd de
heer Van der Velde hoofdonderwijzer in
Amsterdam. Op 43-jarige leeftijd volgde,
in 1936, zijn benoeming tot inspecteur in de
Dr. J. van der Velde
Foto; Studio Lohr, Heemstede
inspectie Winschoten, in 1947 werd hij in
zijn huidige functie aangesteld.
Nu klinkt het wat vreemd, als men hoort
dat de heer Van der Velde al op 23-jarige
leeftijd hoofd van een school was. Vóór
1920 bestond die mogelijkheid nog. In zijn
eerste jaren bij het onderwijs heeft hij op
kleine scholen gewerkt. Dit is hem iater, in
zijn inspecteursfunctie, goed van pas ge
komen.
„Door mijn werk op kleine scholen, kon
ik deze later heter beoordelen en hij mijn
adviezen rekening houden met het speci
fieke van deze scholen". Dr. Van der Velde
acht het een totaal onjuiste bewering dat
het onderwijs op de kleine school over het
algemeen onvoldoende zou zijn. „Integen
deel, de kinderen op zo'n school moeten
veel zelfstandiger werken. Zij zijn beslist
niet te beklagen. Het individuele, ivaar-
naar we bij de onderwijsvernieuwing stre
ven, is op de kleine scholen iets vanzelf
sprekends".
Vele publikaties
De heer Van der Velde behaalde de mid
delbare acten Nederlands A en B en Peda
gogiek A en B. De taalkunde had zijn
grote belangstelling en daarom bleef hij dit
vak zijn aandacht geven. Ook voelde hij
zich sterk tot de pedagogiek aangel rokken.
De resultaten van zijn studies kwamen
ondermeer tot uiting in vele publikaties,
welke bijvoorbeeld in Pedagogische Stu
diën zijn opgenomen. Reeds lang voor de
oorlog liep de heer Van der Velde aan de
Rijksuniversiteit in Groningen college. Na
de oorlog hervatte hij zijn academische
studies en wel aan de Universiteit in Am
sterdam. Op grond van zijn staat van dienst
werd hij hier van de colleges vrijgesteld.
De studies vonden hun bekroning in de
promotie op 26 november 1956.
Hoewel dr. Van der Velde sinds 1936 niet
meer als onderwijzer aan een school ver
bonden is, wil dit niet zeggen dat hij voor
het lesgeven geen gelegenheid meer heeft
gevonden. „Als inspecteur blijf je een
beetje doceren," zegt hij. Voor de oorlog
gaf hij vele lezingen voor onderwijzers over
de onderwijsvernieuwing. Thans geeft hij
nog colleges aan het Nutsseminarium in
Amsterdam.
Het aantrekkelijke in de inspecteursfunc
tie vindt hij wel de adviserende taak. Zijn
vakstudies kwamen hem hierbij uitstekend
van pas. Niet alleen als inspecteur gaf dr.
Van der Velde vele adviezen. Hij is hoofd
bestuurslid van de Maatschappij tot Nut
van het Algemeen en voorzitter van de
nutscommissie voor het onderwijs. Voorts
is hij lid van de onderwijscommissie van
de Partij van de Arbeid en tevens heeft hij
zitting gehad in de werkgroep van het
rijksschooltoezicht, die het ontwerp van
de „mammoetwet' heeft voorbereid.
Belangrijke studies
Door zijn studies en functies heeft dr.
Van der Velde een belangrijke bijdrage ge
leverd aan de vernieuwing van het onder
wijs. De studies zijn voornamelijk van
taai-didactische aard. Ook van zijn inte
resse voor de schoolorganisatie heeft hij
blijk gegeven. In onderwijskringen kent
men het standpunt van dr. Van der Velde:
geen grammatica op de lagere school. In
zijn proefschrift heeft hij dit standpunt
verdedigd. Meermalen heeft hij in de afge-
Advertentie
Naiu-raLax werki anders en kan
zonder bezwaar ook bij werk bui
tenshuis gebruikt worden.
Natu-raLax is géén gewoon laxeer
middel, maar herstelt de natuurlijke
regeBrnaat, zodat U met een
gerust hart elke dag aan uw werk
kunt gaan, ook buitenshuis of op reis
,dc regelmaat wan de klok'
Een uitkomst bij hardnekkige verstopping!
lopen jaren hierover zijn stem laten horen.
Nog in het januari-nummer van Pedago
gische Studiën is van zijn hand een artikel
verschenen onder de kop: Grammatica op
de lagere school?
Over het taalonderwijs zijn nog betrek
kelijk weinig academische studies verricht.
Daarom is het proefschrift van dr. Van der
Velde des te opmerkelijker. Naar het oor
deel van de scheidende inspecteur bestaat
in ons land een nog veel te gering contact
tussen de universiteit en de lagere school.
Aan geen enkele Nederlandse universiteit
is bijvoorbeeld een proef-lagere school ge
vestigd. De universiteit van Chicago had
zo'n school al in 1900. „Als in ons land zo'n
proefschool was geweest, zou het met de
onderwijsvernieuwing veel vlotter zijn ge
gaan," is z\jn mening.
Voor de scheidende inspecteur breekt er
beslist geen tijd van rusten aan. „Ik heb
altijd gestudeerd. Hiervoor komt thans wat
meer gelegenheid. Overigens is er nog
genoeg werk overgebleven," zegt de heer
Van der Velde. Om zijn verdiensten voor
het onderwijs is hij in 1954 benoemd tot
officier in de orde van Oranje Nassau.
Een bekende Haarlemse, mej. Corrie ten
Boom is dinsdagavond van een wereld
reis van vier en een half jaar terugge
keerd. Voorzover men haar niet mocht
kennen als een zeer vitale en blijde evan
geliste zal zij zeker bij tal van Haarlem
mers bekend staan als een lid van die fa
milie in de Barteljorisstraat, waar zich
gedurende de donkere bezettingsjaren een
verzetsepos afspeelde, toen daar vele door
de nazi's vervolgde Joden hun schuilplaats
hadden. Het waren de vreselijke conse
quenties van dit verzet, de dood van haar
vader en de opsluiting van haar en haar
later eveneens omgekomen zuster Betsy
in het beruchte vrouwenkamp Ravens-
brück die wonderlijk genoeg tevens de be
zielende achtergrond zouden vormen voor
de activiteit welke Corrie ten Boom na de
tweede wereldoorlog in ons land én ver
daarbuiten is gaan ontplooien. Haar. laat
ste grote evangelisatietocht voerde haar
eerst naar Amerika, waar zij sprak in ker
ken, vergaderingen, universiteiten, bij-
belscholen en gevangenissen (onder meer
in de Sing Sing), vervolgens naar Zuid
Afrika, vandaar naar Nieuw Zeeland,
waar zij ongeveer een jaar bleef en van
waar zij ook verscheidene eilanden in de
Stille Zuidzee bereisde, voorts naar
Australië, waar zij grote menigten fa
brieksarbeiders toesprak, naar India,
waar zij aan een indrukwekkend christe
lijk appèl in de communistische staat
Kerala medewerkte, daarna naar Sera-
wak, de Philippijnen, waar zij in een paar
grote gevangenissen predikte, Korea, Ja
pan, Formosa en Quemoy, waar zij het
kerstfeest vierde met een door het vuur
der communistisch Chinese kustbatterijen
verschrikte bevolking, en vervolgens via
Hongkong, Manilla en Vietnam, Jeruza
lem en Zwitserland naar Nederland terug.
Nederland zal zij overigens ook maar even
„aandoen", want vermoedelijk op 6
maart vertrekt zij alweer voor een nieu
we reis, waarvan Ierland de eerste be
stemming is.
„Een geweldig avontuur" noemde zij de
ze reizen in een vraaggesprek, dat wij met
haar hadden. „Niet in de eerste plaats om
de ontmoetingen met vreemde landen en
volken, maar temidden van al die volken
mensen tegen te komen, die ontdekken, dat
Jezus Christus niet tot de gewijde geschie
denis behoort, maar ook nu leeft, zoals
Hijzelf beloofd heeft, voor iedereen, die
zijn hart aan Hem wil geven. Overal het
zelfde Evangelie, overa' dezelfde uitbun-
De Haarlemse evangeliste Corrie ten
Boom, geflankeerd door twee eme
ritus-koppensnellers", zoals zij ze
lachend noemde, op Serawak (Brits
Borneo). Zij vertelde, dat vele van deze
mensen nog nooit iets anders dan de
bijbel hebben gelezen. „Eenzijdig?"
voegde zij er onmiddellijk aan toe,
„man, je staat versteld van hun levens
wijsheid
dige blijdschap. Nog nooit heb ik op al die
reizen iemand ontmoet, die zich aan deze
Heiland toevertrouwde en er ooit spijt van
gehad heeft...." Ieder, die Corry ten
Boom kent, weet, dat zij nooit om het
wezenlijke van haar boodschap heendraait
maar met de deur in huis pleegt te val
len.
Wij veronderstelden, dat haar bezoek
aan Jeruzalem op de terugweg, een pel
grimage geweest was. „Welnee", was haar
zakelijke antwoord, „ik heb daar wat fo
to's gemaakt en wat dia's geschoten, die
kan ik mooi bij mijn lezingen gebruiken".
Deze opmerking trof ons. Het was een dui
delijke reactie van haar op de neiging om
de beleving van het evangelie min of meer
te fixeren op de gewijde plaatsen in Is
rael en, Jordanië. Haar ontdekking, dat de
zelfde „Zoon der mensen", die daar leefde
en leed, de geschiedenis, dus ook het he
den en de eeuwigheid beheerst, is juist de
grote drijfkracht achter deze vrouw.
Op onze vraag, hoe zij tot haar evange
lisatiewerk gekomen is, herinnerde zij
aan de kamptijd van haar en haar zuster
in Ravensbrück. Daarover schreef zij kort
na de oorlog het boekje „Gevangene en
tóch..." Daarin zijn tal van ervaringen
opgetekend, waarin zij de verhoring van
vele gebeden herkende en de onmiddellij
ke nabijheid van Christus in deze nood.
„De roeping tot dit alles kwam op een
heel simpele manier tot me, namelijk,
door wat mijn zuster Betsy mij drie da
gen voor haar sterven voorhield als ons
programma als we ooit hieruit zouden ko
men. Ten eerste dat we een tehuis zou
den oprichten voor het herstel van men
sen, die in deze kampen hebben geleden,
ten tweede, dat we een van deze kampen
waar nu levens werden afgebroken zou
den gebruiken om levens op te bouwen en
ten derde, dat we overal zouden getuigen,
dat het antwoord op alle vragen van deze
tijd niet is de religie, dat wat de mensen
maken om God te vinden, maar Christus,
die er al zolang op uit is om de mensen
te vinden. Bij dat alles, zei Betsy, moeten
we ons nooit over geld bezorgd maken,
want God is onze penningmeester, en ook
niet over onze gezondheid, want God is
ook onze Heelmeester
De eerste twee punten van dit program
ma zijn verwezenlijkt. Het geld stroom
de na de oorlog binnen voor de „Ten
Boomstichting", genoemd naar haar va
der, waarvoor de Schapenduinen in Bloe-
mendaal kon worden gehuurd en geëxploi
teerd als herstellingsoord voor concentra
tiekampslachtoffers. Later werd de villa
„Zonneduin" aan de Rijperweg in Bloe-
mendaal aangekocht, dat nog altijd een
herstellingsoord is, zij het uiteraard niet
meer voor vroegere gevangenen. In sa
menwerking met de „Hilfsarbeit" van de
Evangelische Kirche in Duitsland werd
het vroegere concentratiekamp in Darm
stadt ingericht voor ontheemden, voor wie
zij eveneens veel werk verzette.
Het derde punt, evangelisatie, zal Cor
rie ten Boom, die nu zesenzestig is, de rest
van haar leven ten volle bezighouden.
vrouw Van der Knoop graag
oude prentbriefkaarten van
Den Briel en omgeving ont
vangen.
Soms ontvangen we zo
maar een berichtje van een
Haarlemmer, die momenteel
in het buitenland woont
en werkt. Nu is er een brief
gekomen van de College of
the Pacific, een school in
Stockton in Californië (USA).
Daarin wordt verteld, dat tot
de vierentwintig uitverkoren
studenten van de school,
wier namen zijn opgenomen
in de uitgave voor dit jaar
van „Who's who among stu
dents in American colleges
and universities", ook de
vroegere Haarlemmer John
(of gewoon Jan?) Felix be
hoort.
Het is een hele eer in dit
exclusieve boek met per
soonsbeschrijvingen ver
meld te worden. Slechts uit-
blinkers op een bepaald ge
bied komen ervoor in aan
merking. John bezocht nog
in 1953 een middelbare school
in Haarlem. Hij studeert nu
lichamelijke opvoeding en
hij is leider van een atletiek-
groep. Verder is hij een
enthousiast wedstrijdzwem
mer en waterpoloër. Hij is
lid van enkele verenigingen
van gymnastiekleiders en
van studentenverenigingen.
In 1957 viel John de eer te
beurt door zijn mede-stu
denten te worden gekozen
als „meneer Lelijk".
Vorige maand, op 24
januari, is deze ex-Haarlem
mer getrouwd met een eer
stejaars studente van zijn
school, die tevens onderwij
zeres is in Stockton.
Amsterdam. (V.U.). Pedagogiek m.o.-A: A. Pi-
lon, Rotterdam; A. Hamstra. Enschede; L. H.
Stronkhorst, Amersfoort. Pedagogiek m.o.-B: A.
de Jong, Gorinchem; L. Kranenborg, Amsterdam;
D. J. Witkamp, Zeist. Doctoraalexamen psycho
logie: mej. I. A. van Barneveld, Rotterdam.
Amsterdam. (Gem. Un.). Doctoraalexamen eco
nomie: A. Morreau, Amsterdam.
Leiden. Doctoraalexamen culturele antropolo
gie: mevrouw E. Witterjrians-Pino, Rotterdam.
Utrecht. Gepromoveerd tot doctor in de rechts
geleerdheid op een proefschrift „Kritische be
schouwing van de Wegenwet" mr. L. H. M. Da-
men te Eindhoven.
Nijmegen. Doctoraalexamen geneeskunde (2)
P. W. H. M. Coolen, Wijchen; F. M. Grosveld,
Roosendaal; Th. W. A. M. Ibes, Nijmegen; Th. H.
Kolkman, Dieren en M. G. N. Pollissen. Luttera-
de-Geleen. Doctoraalexamen rechten: mej. A. M.
Roeloffzen, Hengelo.
Groningen. Doctoraalexamen economische we
tenschappen: G. van Veenen, Drachten. Doctoraal
examen Nederlands: mej. M. van Royen, Gro
ningen.
Amsterdam. Gemeente Universiteit. Bevorderd
tot arts: mevr. A. Hooykaas-Kühler, mej. K. G.
Oei en de heren S. M. Bellot, E. G. E. Egger, J.
J. Weijers. allen te Amsterdam; P. Zwaan, Ber
gen aan Zee. Artsexamen le gedeelte: mej. W. J.
M. Hermans, P. B. Schuil en J. B. Bijlsma, allen
te Amsterdam.
„Hoe zou je er ooit ever uitgesproken kun
nen raken", vroeg zij. „Wist u, dat er ze
ventienduizend beloften in de Bijbel
staan. Het liefst nog en daar vindt men
de oorsprong van haar roeping terug
preekt zij voor gevangenen. In Manilla
sprak zij tweehonderd gevangen bendele
den toe, onder wie vijftig ter doodveroor-
deelden. „In die omstandigheden blijkt de
honger naar het Evangelie. Maar ook de
macht van de duivel. Een gevreesde ben
deleider die tot het geloof overging en een
heel ander mens werd, werd door zijn
vroegere bendeleden met vijftig messteken
vermoord. Een martelaar..", verzuchtte
mej. Ten Boom.
Reünie
Teneinde haar vele vrienden gelegen
heid te geven, haar te ontmoeten, organi
seert de Zuiderkapel, waarin een gebeds
gemeenschap al jarenlang achter het
werk van deze en andere evangelisten
staat, een reünie, die donderdagavond 5
maart gehouden wordt in het Gebouw der
Vrijzinnig Hervormden aan de Jacob-
straat 6. Corrie ten Boom zal daar een cau
serie houden over haar reizen en deze
met dia's illustreren. De avond begint
om acht uur maar met het oog op de ver
wachte belangstelling worden de deuren
om kwart over zeven geopend.
Voor het treffen van voorzieningen en
het aanschaffen van meubilair en lesma
teriaal ten behoeve van de tweede kleu
terschool in Zwanenburg stellen B. en W.
van Haarlemmermeer de raad voor een
krediet van 4850.- beschikbaar te stel
len.
Om half tien woensdagavond is een scoo
terrijder op de Gedempte Voldersgracht
in Haarlem in botsing gekomen met de
achterzijde van een invalidewagentje van
een twintigjarig daar wonend meisje. De
man zocht het meisje op om haar van
de aanrijding in kennis te stellen, doch
toen hij weg was, bleek dat het wagentje
een schade van ongeveer veertig gulden
had gekregen.
De politie verzoekt de scooterrijder zo
vriendelijk te zijn zich met haar in ver
binding te stellen.
Advertentie
Begin van dit jaar stonden in Heemste
de 25886 mensen ingeschreven. In de loop
van het vierde kwartaal van '58 nam het
inwonertal met 56 toe. Er vestigde zich
590 personen en er vertrokken 554 men
sen. Geboren werden 93 kinderen, 73 inwo
ners overleden. Het aantal huwelijken be
droeg 64, waarvan 39 kerkelijk werden ge
sloten. Zes echtscheidingen werden uitge
sproken.
„Ik had eigenlijk ook ban
ketbakker kunnen worden.
Ik heb trouwens een hele
tijd in de bakkerij en kokerij
van m'n oom gestaan. Maar
op een goede dag ben ik er
toch mee opgehouden. En
hoewel ik altijd met plezier
taarten gespoten heb kan ik
toch niet zeggen, dat ik er
spijt van heb gehad. Als bak
ker ben je ook maar gebon
den. Dag en nacht werken en
nooit eens vrij.
Toen ik acht jaar was had
ik al vioolles. Het ging sorns
niet al te best, vooral niet
wanneer m'n vriendjes bui
ten speelden. Toch heb ik het
later nog vaak kunnen ge
bruiken, want tegenwoordig
nog maak ik af en toe het
clowntje met de viool op zijn
rug. Later ging ik saxofoon
spelen in een jongensorkestje
en weer later, na de oorlog
al weer, richtten we de
„Moonlight Serenaders" op.
Ik was toen al weer 34 jaar,
want de tijd staat ook niet
stil. En in die tijd pas is het
clowntje gekomen. Er stond
een strip in Haarlems Dag-
blad/O.H.C. en die heette
„Wag en Warrel", eigenlijk
net zoiets als Panda. Jan Da
vids en ik zijn naar de direc
tie van de krant gegaan om
te vragen of we die naam
mochten gebruiken. Dat
mocht en we traden samen
overal op. Voor verenigingen
en buurtclubs. Toen werd ik
echter ziek. Ik heb vier
maanden op bed moeten lig
gen en dat viel helemaal niet
mee. Je weet hoe dat gaat
als je nog wat jonger bent.
Je leeft maar en je hebt geen
tijd om ziek te worden. Ik
had het moeilijk, maar de
collega's hebben me enorm
gesteund. Altijd kwamen ze
me opzoeken hier in de Cre-
merstraat 81 en zo ben ik er
weer bovenop gekomen. Op
bed heb ik toen aan een an
der nummer aan een caba
retgezelschap je liggen den
ken. En daar zijn we na m'n
ziekte mee begonnen. De
„Ca'oolini's" heette het. Kaki,
de goochelaar uit Alkmaar,
zat erin, „splinter" Bonnema
uit Beverwijk, Jan Davids
natuurlijk en dan ikzelf. Mr.
Tims. Da's gewoon Smit,
maar dan óhigekeerd.
Het ging best, we hadden
behoorlijk werk, maar later
ben ik toch weer wat anders
gaan doen. Eerst als saxofo
nist, violist en showman bij
de „Witte Kraaien" en later
weer het losse werk. Ik heb
bijvoorbeeld een tournee van
steravonden van de N.C.R.V.
meegemaakt, met Wessel
Dekker en Vrij en Blij en
verder trad ik op in de
N.C.R.V.-kinderprogramma's
voor de televisie. Enorm leuk
werk.
Tja en toen is er weer wat
gebeurd. We kregen in 1956
een contract met zes grote
fabrieken. Harry Bouwman
en ik. Samen verzorgden we
opvoeringen van drie uur,
Dick Smit, alias mr. Tims,
aan het werk: het clowntje
met het viooltje maken.
overal in het land. We ma
ken zo tussen het optreden
door heel af en toe een beetje
grappige reclame. Ja we doen
het nog steeds. We hebben al
zeshonderd voorstellingen
gehad, bij de vijfhonderdste
kreeg ik een gedenkboek. We
werken vijf avonden per
week, 's zomers en 's winters.
Het is vastigheid en het blijft
ook nog wel even. Voor dit
jaar zitten we al weer vol en
ook in 1960 gaan we er mee
door. Enorm leuk werk toch
nog, want overal is het pu
bliek weer anders. Overigens
weten Harry en ik precies
wat we aan elkaar hebben.
We kennen de programma's
tot de minuut uit ons hoofd.
Trouwens dat mag ook wel
na die paar jaar.
Achter het toneel zit ik
dan wat te lezen of ik werk
m'n reisverslagen bij. Dat is
m'n grote hobby, reizen en
fotograferen. Ik doe het alle
bei al jaren. In 1931 ging ik
voor het eerst op stap. Met
een vriend, een voetreis langs
de Rijn. Terug zijn we toen
gaan vliegen. Dat was enorm.
Het kostte van Keulen naar
Amsterdam nog geen vijftien
gulden en voor de trein be
taalde je toen 9,60. Het was
bar slecht weer en verder
zaten we steeds tegen die
wieltjes op te kijken, want
ze hadden nog geen landings
gestellen, die ze konden in
trekken. Maar toch heb ik
toen verschrikkelijk genoten.
Van al m'n reizen heb ik
Op maandag 2 maart houdt
de katholieke bond van be
jaarden en gepensioneerden,
afdeling Haarlem in gebouw
St. Bavo in Haarlem des
middags om half drie een
bijeenkomst. De bekende
goochelaar Mr. Jack zal op
het toneel verschijnen met
zijn papegaaien en voorts zal
de heer A. van der Veldt,
X.V.P.-raadslid van Haar
lem, een toespraak houden.
Van mevrouw J. C. van1
der KnoopGebraad, hoofd
redactrice van de Nieuwe
Brielse Courant ontvingen
wij een brief, waarin zij ons
en onze lezers mee
deelt, dat zij in het bezit is
van oude prentbriefkaarten
van Haarlem, Bloemendaal,
Bergen. Schoorl, Hoorn, Vel-
sen, Alkmaar, Zandvoort,
Den Helder, Zaandam, Zaan
dijk en Hillegom. Degenen,
die hun verzameling willen
uitbreiden kunnen deze
prentbriefkaarten gratis ont
vangen van Mevrouw Van
der Knoop (Voorstraat 61,
Den Briel) na opgave van
volledig adres en vermelding
van de plaatsnaam waarvan
men oude kaarten verlangt.
Als tegenprestatie zou me-
verslagen gemaakt. Dat doe
ik tegenwoordig tussen het
werk door. Ik teken erbij, en
ik plak m'n foto's allemaal
in. En verder begin ik meest
al in januari al met het voor
bereiden van een nieuwe
reis. Bij de ANWB haal ik
altijd een reisbeschrijving en
dan stippel ik de route ver
der zelf helemaal op kaarten
uit. We gaan altijd met z'n
vieren op stap, m'n vrouw en
de twee dochters. Dat mag
ook wel want de rest van het
jaar zien ze me eigenlijk niet
veel. Door de week ben ik
Dick Smit in zijn vrije tijd:
vakantiereizen uitstippelen
bij de ANWB.
elke avond weg en meestal
pak ik op zaterdag een of
ander los dingetje. In de
buurt weliswaar, maar toch
ben je dan weer op stap.
Overdag slaap ik, hoewel
dat soms wel eens moeilijk
is. Overal hoor je lawaai,
wasmachines, honden, ra
dio's. Maar verder ben ik
best tevreden. Ik heb voor
lopig vast werk en dat is
heel wat waard
Het achteruitrijden dient
stapvoets te geschieden
en aan die kant van de
weg waarover men is
komen aanrijden. Hier
bij mag het overige ver
keer niet in gevaar
worden gebracht en
uiteraard mag men ook
de overige weggebrui
kers niet hinderen. De
ANWB wijst er op, dat
er dus gestopt moet
worden indien de ver
keersomstandigheden dit
vereisen. Verder heeft
de achteruitrijder de
verplichting op een
kruising of splitsing om
aan al het verkeer, dat
niet zelf achteruitrijdt,
voorrang te verlenen.
Dit geldt dus ook voor
het geval, dat de achter
uitrijder van rechts
komt en/of op een voor-
rangsweg rijdt!!! Een
voudig gezegd: de ach-
teruitrijder is volkomen
ondergeschikt aan al het
overige verkeer.
voorrong op
cchteruitrijder op voorrongsweg
VOOR-
RANGS WEG
