Poppe Damave exposeert
„De wonderbaarlijke mandarijn
en Nederlandse noviteiten
„De Acht" in „De Waag"
Chatte"
ZATERDAG 7 MAART 1959
HAARLEMS DAGBLAD
OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
7
Vier premières bij de
Zuidnederlandse Opera
Amerikaanse studenten
musiceren in Haarlem
„Fanfare" naar Londen
Culturele functie in centra
van Noordholland
WASSERIJ DUYN
Haarlemmermeer krijgt er
89 woningwetwoningen bij
FASCINEREND BALLET
Meisjes in gevaar
Schrikbewind der
Comanches
De wanhoop van inspecteur
Gideon
De danseres van de duivel
Die gold ene Brücke
's Nachts langs de trottoirs
Journaals
De nieuwe haarmode
Dit jaar een Nederlandse
Boekenweek in Londen
Leidse middenstand liet
prof. Samkalden voor
lege stoelen staan
Deze maand is „In 't Goede Uur" op
het Nieuwe Kerksplein te Haarlem werk
van de Haarlemse schilder Poppe Dama
ve te zien. Door dit gebeuren viel het me
weer op hoezeer in Haarlem een bij oude
re tradities aansluitende kunst levend
weet te blijven. Voor Damave's werk
staande denkt men aan Bonington, Tur
ner, Boudin en Jongkind, maar men voelt
het. niet als van gisteren. Zijn reisindruk
ken zouden de onze kunnen ziin. Op z'n
minst kunnen we de natuur nog zo leren
zien als hij die weergeeft. Ik noemde na
men van bekende meesters, hetgeen niet
wil zeggen dat Damave direct hun voor
beeld volgde. Nergens vertoont hij het
krampachtige van het verwerken van een
invloed. Hij staat dicht bij hen, omdat hij
eveneens zijn les in de natuur geleerd
heeft. De op deze figuren volgende rich
tingen hebben hem niet geraakt. Het ge
nieten van de natuur was hem voldoende,
het overbrengen van die indrukken is zijn
doel. En omdat de natuur blijft, is Dama
ve's werk levend. Mag hij dan niet zo be
langrijk zijn als genoemde schilders, het
geen blijkt uit Damave's hier niet ge-
exposeerde werken van grotere formaten,
hij kan ons op bijna gelijke wijze bevre
digen. En dat is heel wat, nu het werk van
genoemden voor ons niet meer te betalen
is, voor zover het nog ter beschikking zou
staan.
Damave is een goed tekenaar, een goed
aquarellist en een uitstekende etser. Hij
weet de effecten van het toeval te leiden
als weinig anderen. Alles aan zijn werk
komt ons als heel natuurlijk voor. Hij is
niet bang voor een gecompliceerd onder
werp. Wanneer hij in klein formaat werkt
behoeft dat ook niet, omdat de indruk van
het uiterlijk van het geheel hem voldoen
de kan zijn. Mij lijkt het een genade zo
te kunnen genieten als hij en daarom acht
ik zijn resultaten belangrijk.
Damave's werken is echt genieten om
dat hij op ruim voldoende wijze zijn tech
niek beheerst en kan werken zonder de
bijgedachte aan verkoop. Hij is danook wel
een heel andore figuur dan de welbeken
de landschapschildertjes uit het Gooi bij
voorbeeld. Hij heeft zich ook nooit gespe
cialiseerd op bepaalde onderwerpen. Hij
kan overal terecht. Op deze tentoonstel
ling is veel uit Engeland te zien. Voorts
zijn er ook Nederlandse onderwerpen,
waarvan enkele ons misschien bekend
zijn. Het werk van buiten onze grenzen
Advertentie
Op het repertoire van de Zuidnederland
se Opera zijn de volgende werken opgeno
men: „Lakmé", opera van Leo Delibes,
..Romeo en Juliette", opera van Charles
Gounod, „Die Fledermaus", operette van
Johan Strauss, en „De Tsarewitsjz", ope
rette van Frans Léhar.
De première van „Lakmé" is gesteld
op begin april, van „Die Fledermaus" be
gin juni en van „Romeo en Juliette" op 25
juli in het Openluchttheater van Valken
burg.
Een kleine groep jonge en begaafde mu
sici uit de Verenigde Staten die dit aca
demisch jaar met een beurs krachtens het
Fullbrightprogramma in Nederland stu
deren, zullen op dinsdag 17 maart in de
Renaissancezaal van het Frans Halsmu
seum in Haarlem een concert geven. De
balen daarvan komen ten goede aan het
Prinses Beatrix-Poliofonds voor de be
strijding van de kinderverlamming. Er
zal een gevarieerd programma van zel
den uitgevoerde klassieke en hedendaag
se werken worden gegeven, dat geheel
zal zijn aangepast bij dit jonge gezelschap
met Alan S. Curtis en Leonard Raver,
clavecimbel en piano, Nancy C. Fowler,
Don T. Jaeger en Donald C. Muggeridge,
hobo, Dorothy Muggeridge, cello en Keith
Polk, hoorn.
Bert Haanstra's eerste speelfilm „Fan-
ire" komt naar Londen. Op 17 maart zal
te film in besloten voorstellingen voor
Nederlanders en andere genodigden wor
den vertoond. In het programma is ook
opgenomen Haanstra's documentaire
„Glas". De mogelijkheid wordt op het
ogenblik onderzocht of „Fanfare" in aan
merking zal kunnen komen om later ook
in het openbaar in Engeland te worden
vertoond. Veel zal er in dit verband van
afhangen hoe de film op het filmfestival
te Cannes zal worden beoordeeld.
komt ons echter niet minder vertrouwd
voor. Damave gaat niet op het uitzonder
lijke af. Hij ziet de dingen onder het licht
van een dag, in een atmosfeer van een
dag. Zo kunnen wij allemaal zijn onder
werpen ontmoeten. Hij vermoeit ons niet
met achtergronden. Hij leert ons dat het
op deze aarde mooi kan zijn. En hij heeft
niet eens de opzet ons dat te leren. Want
dat er zoveel moois bestaat, is voor hem
een natuurlijke zaak. Dat het leven zo zijn
moeilijkheden heeft, weet Damave ook
wel. Maar met de zijne hebben wij niets
te maken. Het is juist dat voorbijgaan aan
zichzelf, dat me deze figuur zo doet waar
deren.
Het is eigenaardig te bedenken dat deze
eenvoudige kunst zo dicht staat bij die tijd,
waarin de kunst de allerindividueelste uit
drukking heette te zijn van de allerindivi
dueelste emotie. Damave's werk kan van
iedereen zijn, althans wat betreft emotie.
Voor de expressie daarvan is natuurlijk
iets nodig. En dat heeft Poppe Damave
voldoende in zijn handen.
Tot 16 maart exposeren leden van de
groep „De Acht" in het Waaggebouw te
Haarlem.
„De Acht" is een springplank geweest
voor enkele Haarlemse beeldende kunste
naars. Op vorige tentoonstellingen ont
moette men nog werk van jongeren, waar
in wel mogelijkheden konden zitten voor
een toekomst. Ditkeer zie ik die er hele
maal niet in. Afgezien van de vraag wat
er nog voor toekomst schuilt in het werk van
de bekende Karei Appel, over wie men te
genwoordig maar weinig hoort, geloof ik
zeker niet in het ge-Appel van P. Bruns-
mann, die hier ook nog enige modelstudies
vertoont, waarin hij poogde „modern" te
doen. Hij deed beter te trachten zijn hier
ook vertegenwoordigde collega C. W. Man-
dersloot te evenaren. Niet dat deze Man-
dersloot nu zo belangrijk is, maar van dit
gezelschap kan hij het meeste.
„De Acht" omvat ook dilettanten naast
beginnelingen in het serieuze kunstenaars
schap. Daarom weet men nooit hoe men
nu eigenlijk tegenover deze groep moet
staan. Werk van amateurs pleziert mij
vaak. omdat de makers wellicht actief le
ren genieten van beeldende kunst. Een
zekere trots over het bereikte kan een ze
kere ontroering wekken. Misschien blijkt
zelfs wel eens een echt kunstenaarschap.
Ditkeer zag ik nauwelijks enige hoop. Me
vrouw H. J. M. Guillot-Kennedy schilder
de een opvallend expressief en even wat
karikaturaal portretje leuk, maar voor
iemand van het vak net niet genoeg. Een
stilleven en een atelierhoek van J. van
Greevenhoek werden treffende schilderij
tjes. J. Santen wist zich eveneens te onder
scheiden. Sympathiek vond ik een teke
ning van een dorpskerk van H. Schoorl.
De beperking tot het tekenen zou ver
scheidene der hier vertegenwoordigden
geen kwaad doen. Het geheel is voor mij
net zo weinig opwekkend als de eerste de
beste schilderijenwinkel.
Bob Buys
In 1956 deed het Prins Bernhardfonds
het resultaat verschijnen van een op zijn
verzoek uitgevoerd onderzoek naar de re
gionale situatie in de provincie Noordhol
land. De Sociografische Werkgemeen
schap van de Amsterdamse Gemeentelij
ke Universiteit, die dat rapport samenstel
de, heeft dat onderzoek voortgezet uit een
omgekeerde „blikrichting" en neergelegd
in een rapport over „De culturele functie
der centra in Noordholland".
Het rapport bevat een verslag van het
onderzoek in de centra Alkmaar, Purme-
rend, Zaandam, Haarlem en Hilversum
en doet enige suggesties ten behoeve van
een cultuurbeleid volgens plan. Aangera
den wordt onder meer groter coördinatie
van plaatselijke en regionale culturele
activiteiten voor zóver de wereldbe
schouwelijke onaantastbaarheid dat toe
laat door persoonlijk contact, voox-lich-
ting en gemeenschappelijke verzorging
van incidentele culturele manifestaties.
Getracht moet worden te komen tot ver
sterking van het culturele gehalte van het
goede amusement en consequent tegengaan
van uitwassen.
De gemeente-slassificatie dient volle
dig afgeschaft te worden en vervangen te
worden door premies ten behoeve van het
culturele leven. Gestreefd moet worden
naar een subsidiebeleid ten gunste van er
kende culturele organen volgens vaste
waarderingsmaatstaven en gehele of ge
deeltelijke overheveling der vermake
lijkheidsbelasting op amusement naar de
particuliere en niet-commerciële culture
le activiteiten, in plaats van naar het toe
vallige tekort op de gemeentebegroting.
Voorts is het gewenst planlogische recon
structie van het platteland te verkrijgen,
ook met het scheppen van een zo gunstig
mogelijk milieu voor het culturele leven,
zulks onder meer door concentratie der
bevolking in of bij cultureel levenskrach
tige woonkernen die overigens van zo be
scheiden omvang dienen te blijven dat het
agrarische element er zich thuis kan voe
len en als gelijkwaardige dorpsgenoten
volledig tot zijn recht kan komen.
„Klein Zwitserland" bij Bergen in
Noordholland, proeve van het werk
van Poppe Damave (niet opgenomen in
de hierbij besproken tentoonstelling
in de Haarlemse kunstzaal aan het
Nieuwe Kerksplein).
Advertentie
amsterdamsevaart20 tel.11053
In de donderdag gehouden raadsver
gadering van Haarlemmermeer heeft de
wethouder van Volkshuisvesting, dr. M.
Brouwer, meegedeeld, dat aan deze ge
meente voor 1959 een bouwvolume van 89
woningwetwoningen is toegewezen. Voor
de eerstvolgende raadsvergadering zullen
de leden hieromtrent nadere voorstellen
bereiken.
Advertentie
INLICHTINGEN: TELEFOON 12031
(L u x o r) Het blonde vrouwelijke Tar-
zannetje Liane, dat en passant erfgena
me is geworden van een aantal ouderlijke
miljoenen, is, na een korte kennismaking
met de Europese beschaving, ontnuchterd
naar haar Afrikaanse oerwouden terug
gekeerd, waar zij door haar zwarte on
derdanen, de imaginaire Wodo-negers,
als een verloren dochter begroet wordt.
Bloot en onvervaard zet zij haar regiem
als blanke negerkoningin voort, alsof er
geen vuiltje aan de knikker is. Maar he
laas komen slechte mannen, in de vorm
van slavenjagers, de jungle-idylle versto
ren. Na een vrijwel eindeloze reeks van
de griezeligste avonturen en sensaties
zegepraalt tenslotte toch het Goede en
kan de kleine' Liane de man van haar
dromen in de armen sluiten. Het verhaal
tje heeft al even weinig om het lijf als
de charmante hoofdrolvertolkster, net
hangt als droog zand aan elkaar en bevat
meer onwaarschijnlijkheden dan wij ooit
Wie vrijdagavond in Theater Carré de
steriele vertoning van „Les Sylphides"
door het Nederlands Ballet zag, zal niet
hebben verwacht dat het eerste van de
vier programma's van dit gezelschap in
Amsterdam snel tot een gedenkwaardige
aangelegenheid zou groeien. Het werd een
bijzonder interessante voorstelling met
drie hoogtepunten.
De eerste noviteit was het resultaat van
een drievoudige opdracht van de gemeen
te Amsterdam aan een componist, een
schilder en een choreograaf: Wolfgang
Wijdeveld schreef de muziek, Pierre van
Soest ontwierp decor en kostuums voor
„Spel" van Hanny Bouman, die een kleu
rig divertissement met' een episodisch ka
rakter leverde over de jeugd in het voor
stadium tot het leven der volwassenen, vol
gens de ouderwetse formule „een beetje
vrolijkheid met een beetje pijn". Op zich
zelf behoeft men het pretentieloze niet als
een bezwaar te zien, al vraagt men zich
af waarom er een opdracht gegeven moest
worden bij afwezigheid van creatie
ve noodzaak. Betreurenswaardiger is, dat
het bewegingspatroon zoveel onafge
maakte motieven in de ruimte liet bunge
len. Overigens is het een aardige gelegen
heid geworden voor de jongste generatie
om toneelervaring op te doen, die bij voor
beeld een mooie danseres als Sonja van
Beers nog nodig heeft. Haar tegenspeel
ster Maria Bovet lijkt met haar bepaald
niet geringe technische middelen sneller
aan expressie toe te komen. Ronald Snij
ders profiteerde vooral van de gul geschon
ken kansen om zijn fraaie sprongen te de
monstreren Bij een wat krachtiger allure
kan er een goede partner uit hem groeien.
Sensationeel in de relatief gunstigste
zin van het woord was het aandeel van
Joan Cadzow in de pas de deux „De zwar
te zwaan" met Jaap Flier, die ditkeer dui
delijk in haar schaduw bleef. Na dit inter
mezzo van virtuositeit kwam de tweede
noviteit: „Klein avondspel" van Rudi van
Dantzig op het door Marius Ruysink met
warme toon tezamen met het door Anton
Kersjes gedirigeerde Utrechts Stedelijk
Orkest voorgedragen fluitconcert van
Christoph Willibald von Gluck, waarbij
Toer van Schayk een zinrijke toneelaan
kleding (a la een terras in Versailles) ont
wierp. Deze kleine suite lijkt Van Dantzig
een logische schrede verder te hebben ge
bracht op zijn ontwikkelingspad. Hij heeft
de muziek geenszins „naar de letter" ge
volgd, maar met kennelijke instemming
naar de geest, die van tot schoonheid ver
puurde bewogenheid. Terecht werd door
het kiezen van een enkel vrouwelijke be
zetting de bijgedachte aan conflicten ge
weerd. Aldus aanschouwde men lyriek
in eigenlijke zin, een zangerige melodie
van zich tot klassieke klaarheid verhel-
Op deze foto ziet men van links naar
rechts Marianne Westerdijk, Alexan
dra. Radius, Milly Gramberg, Astrid
Liefting, Olga Dzialiner en Gaby Ab-
bink in het andante van „Klein
Avondspel" van Rudi van Dantzig op
het door het Utrechts Stedelijk Orkest
gespeelde Fluitconcert van Christoph
Willibald von Gluck, welk ballet vrij
dag door het Nederlands Ballet in
Theater Carré voor het eerst werd
vertoond.
derend gevoel. De kuisheid een welda
dig contrast met de romantische genot
zucht won aan waarde door het ver
mijden van alia overbodige versieringen.
Misschien zijns ondanks is dit werk door
de vele ontleningen vooral wat betreft het
langzame middendeel, een hommage ge
worden aan Sonia Gaskell, die jaren gele
den een van haar beste werken op mu
ziek van dezelfde toondichter maakte. Ook
aan Balanchine heeft Van Dantzig veel te
danken, maar hij heeft diens invloed ver
werkt op een manier, die in de rijping van
zijn artistieke persoonlijkheid past. „Klein
Avondspel" werd door Gaby Abbink, Son
ja van Beers, Maria Bovet en Astrid Lief
ting op de meest opvallende plaatsen met
elegante beheersing voor het voetlicht ge
bracht. Milly Gramberg voldeed in de
solopartij, waarin men overigens veel lie
ver Marianna Hilarides had gezien.
De belangrijkste première was die
van de instudering van „De wonderbaarlij
ke mandarijn" door de uitgeweken Hon
gaarse dansers Ernö Vashegyi en Vera
Pasztor, de melodramatische pantomine
van Melchior Lengyel, waarvoor Béla Bar-
tök in 1919 de muziek componeerde. Dit
verhaal van bovenmenselijke liefde aan
de zelfkant van de maatschappij mocht
pas na de oorlog in Boedapest voor het
eerst worden opgevoerd. Het is misschien
wel aardig eraan te herinneren, dat het in
1926 te Keulen verboden werd, toen dr. Kon
rad Adenauer daar burgemeester was. De'
laatste jaren zijn er talrijke zettingen van
gemaakt. Hier te lande zijn tot dusver al
leen die van Etchevery door het gezel
schap van de Brusselse Muntschouwburg
en de zonderling superrealistische en
daardoor ouderwetse uit Joegoslavië ver
toond. De thans gemonteerde versie is
door Sonia Gaskell in Parijs gekozen. De
ze vult op inderdaad fascinerende wijze de
ruimte, die door de wel met kleurige inten
siteit schilderende maar nooit beschrij
vende muziek aan de dansers gelaten
wordt.
Bij de nagesti-eefde eenheid sluit het de
cor van Roger Chailloux als het ware
vervaardigd onder het motto: het expres
sionisme voorbij zich goed aan. Het
draagt ertoe bij het werk zijn eigen, in
zichzelf besloten geldigheid te geven. Be
paald uitmuntend zijn de kostuums. Irene
de Vos kreeg halverwege deze week de
opdracht de ziekgeworden Willy de la Bye
in de vrouwelijke hoofdrol te vervan
gen. Haar suggestieve creatie kan nog veel
aan geraffineerd elan winnen, maar het
was een opmerkelijk goede prestatie. Aart
Verstegen vervult de titelrol met de nodi
ge autoriteit. Van de verdere medewerken
den excelleerde Conrad van de Weetering
door ritmische spanning. Hulde aan An
ton Kersjes voor de trefzekere „begelei
ding". Men zal er nog meer van vernemen
als ik maandag de herhaling heb gezien.
Die avond wordt ook een reprise van
„Klein Avondspel" gegeven. Vandaag
staan onder meer „Dessins pour les six"
en de Pas de Quatre op het repertoire, zon
dag worden de tweede akte van „Het Zwa-
nenmeer" en „Graduation Ball" uitge
voerd. Dansliefhebbers, grijpt uw kans:
voorbeeldig ballet op een groot toneel met
een prima orkest.
David Koning
in een film bij elkaar gebracht zagen. Wie
dat alles licht telt, zal Liane 2 misschien
wel kunnen waarderen. Wij niet.
(Cinema Palace) Het gevaar komt
dit keer van een welgesteld heer, die er
een gewoonte van maakt meisjes, die
daarvan zijn gediend, in zijn nachtclub te
laten optreden om ze vervolgens naar
Zuid-Amerika te doen verdwijnen. De
politie zet een val en slaagt erin de nette
heer en zijn handlangers in te rekenen.
De film is Duits. Dat wil zeggen: ze kan
het niet halen bij wat de Fransen nog van
zo'n gegeven weten te maken. Dat vindt
dan vooral zijn oorzaak in het feit, dat
heel de vertoning is gespeend van goede
smaak. Armoedig opgezet, armetierig uit
gewerkt, de zogenaamde naakte waarheid
met de nadruk op het adjectief. Zo grof
van smakeloosheid, dat we er alleen maar
beschaafd nee tegen kunnen zeggen.
(Roxy) De traditie wil, dat of de
cowboys of de Indianen het witte doek van
dit theater geweld aandoen Ditmaal is het
de krijgszuchtige stam der Comanches, die
met de tomohawks zwaaiend over de prai
rie rent en terreur uitoefent over naar
vredespijpen snakkende blanken. De paar
den draven, de pijlen snorren, geweerscho
ten klinken alom. Vóór de rust is weer
gekeerd, blijkt wie ware helden zijn en
waar Amor's pijlen doel hebben getroffen.
Van maandag tot en met donderdag volgt
„De wraak van een terechtgestelde".
(Studio) Naar een scenario van de
immer vindingrijke T. B. Clark maakte
John Ford de film onder de wijdlopige titel
hierboven vermeld. Ze kon ook heten: één
dag uit het leven van een inspecteur van
Scotland Yard. Maar al gebeurt er ook van
alles op die ene dag, onze inspecteur wordt
geen super-mens. Hij blijft zich bewust
van eigen betrekkelijkheid en als hij dat
al mocht vergeten, dan drukken de „ge
wone" bindingen met zijn gezin, zijn supe
rieur en zijn ondergeschikten hem wel met
de neus op de feiten. Daarom is deze film
een film met werkelijke humor. Ze laat
nauwelijks haar held tijd om op adem te
komen. Hij raakt in de meest uiteenlopende
situaties verzeild Ieder nieuw telefoontje
betekent opnieuw actie. Het heeft dan ook
geen zin na te pluizen hoe alle gevallen,
waarvoor hij wordt geplaatst, nu precies in
elkaar steken. We volstaan vaak met de
suggestie. Toch is er spanning, handeling,
een beetje sentiment, een tikje tragiek. En
vooral: een ironie, die weldadig aandoet.
We kijken geamuseerd toe hoe de inspec
teur een perfecte rol van Jack Hawkins
geen rustig ogenblik kent. Voor wie zelf
tot rust wil komen, lijkt ons deze film de
beste, de meest attractieve vorm van ont
spanning.
(Rembrandt en FransHals) De
uiterlijke aantrekkelijkheden van Brigitte
Bardot vormen ook deze zich in het kleu
rige Spanje afrollende liefdesgeschiedenis
de spil waar alles om draait. De wijze
waarop zij in de rol van het Franse meisje
Eva dochter van een na de bevrijding
uit Frankrijk gevluchte schrijver de
mannen om haar slanke vinger windt, ver
schilt maar weinig met haar aandeel in
andere op dit thema geschreven scenario's.
Ditmaal laat een schatrijke Don zich wil
loos in haar strikken en armen vangen,
daarbij huis en haard in de steek latend.
Het meisje schept er echter een duivels
behagen in een soort „kat-en-muis-spelle-
tje" met de veel oudere man te spelen.
Totdat het danseresje op een hardhandige
manier op haar nummer wordt gezet. Dat
was blijkbaar net wat ze nodig had, want
sterker dan ooit voelen de geliefden zich
daarna tot elkaar aangetrokken. Ziedaar in
korte trekken de inhoud van deze door
Julien Duvivier geregisseerde maar weinig
overtuigende film. Of het moest zijn dat de
schoonheid en de romantiek van het schil
derachtige Spanje uitstekend tot hun recht
komen.
(Minerva). Het' weekeinde brengt
ons des avonds de reprise van „Die goldene
Brücke". een Duitse film. die laat zien hoe
het wel moet. In de middagvoorstellingen
laten Abbot en Costello ons lachen als A.
en C. in stofzuigers. Woensdag wordt de
Russische film „Het Bolsjoi Ballet" op
nieuw vertoond.
L i d oEen jonge kapelaan tracht
prostituées weer op het goede pad te krij
gen en de moeilijkheden die hij daarbij
ondervindt zijn drieërlei: de meisjes zijn
zo vereenzelvigd met hun vak en hun om
geving dat ze daarbuiten bij de geringste
tegenslag weer terugvallen: de „fatsoen
lijke" wereld heeft weinig bereidheid de
meisjes een kans te geven; en tenslotte
zijn de financiële profiteurs achter de
schermen hard genoeg om het de kapelaan
allermoeilijkst te maken door knokkers op
hem en brandstichters op zijn pension af
te sturen. De film is in zoverre geslaagd,
dat het „vak" van de meisjes zonder enige
romantiek wordt weergegeven en dat de
kille berekening achter dit bedrijf op de
voorgrond is. Maar verder wordt de strijd
tussen goed en kwaad, liefde en bereke
ning, religie en hypocrisie, zó dik opgelegd
uitgebuit dgt het geheel onwaarschijnlijk
wordt, temeer omdat „de goedheid" het zo
totaal van „de slechtheid" wint. Voor het
zover is heeft de kijker echter heel wat
goede fotografie gezien.
Het journaal „Spiegel van Nederland"
besteedde deze week veel aandacht aan het
boek in het algemeen, naar aanleiding van
de opening van de vierentwintigste Boe
kenweek, maar in het bijzonder aan „Een
zaam maar niet alleen" van Prinses Wil-
helmina, waarvan onlangs de tweede druk
verscheen. Voorts zag men hoe in een
spannende match de Belgen het van de
Nederlanders wonnen in een basketbal
wedstrijd en tot slot, gaf „De Spiegel" een
paar verrassende beelden van de eerste,
échte, zomerse zondag, op 1 maart, een dag
waarop het Zandvoortse strand weer over
bevolkt was, dat de kinderen weer kuilen
schepten, en de moeders zich behagelijk in
het zonnetje koesterden
Polygoon-Profilty laat ondermeer beel
den zien van overstromingen op Java, de
uitbundige ontvangst welke aartsbisschop
Makarios door zijn Grieks-Cyprioten werd
bereid en de ontginning van het Suri
naamse oerwoud in het raam van het
Brokopondo-plan.
Advertentie
ff
U VOELT HET de lente is in aantocht.
Iedere vrouw wil er weer op haar best uit
zien. De nieuwe haarmode „Chatte" heeft het
voordeel aan de vrouw een perfect kapsel
te geven, dat door zijn speciale coupe goed
draagbaar is bij sport, spel en uitgaan.
De haren zijn kort, maar wel vol, althans
boven op het hoofd, breed uitgewerkt aan de
zijkanten, maar in tegenstelling tot de vorige
lijn zijn de zijkanten van
het haar niet naar het ge
zicht toe. maar omhoog
ceborsteld.
In Haarlem zijn leden van
het „Syndicat":
'jiaKiii (luw
pour 1 diincV
195 9
Louis Pierlot, Zijlstraat 88
Salon Leonard, Wagen
weg 29.
(Van onze correspondent in Londen)
Dank z(j het initiatief van mevrouw L.
Keja-Jambroes uit Santpoort, die bekend
heid geniet wegens haar verzorging van
vaklitteratuur voor de Nederlandse artsen,
heeft de Boekenweek een verlengstuk ge
kregen in Engeland. Dit jaar voor het eerst
doet een uiterst aantrekkelijke collectie
Nederlandse boeken in Londen de ronde
langs etn aantal tentoonstellingen, door
mevrouw Keja georganiseerd, die daartoe
in staat is gesteld door een Amsterdamse
boekhandel en een aantal Nederlandse uit
gevers.
Dit is van meer dan Incidentele beteke
nis omdat onder de talrijke in Engeland
permanent wonende en tijdelijk werkende
landgenoten al lang de behoefte is gevoeld
om contact te houden met het Nederlandse
geestesleven. Speciaal voor de jeugd is dit
van belang, omdat zij dreigt te vervreem
den van haar taal en land. De Boekenweek,
die zondag na een predikatie van de voor
ganger dr. R. H. van Apeldoorn over het
boek geopend werd in de gemeenschaps
zaal van de Dutch Church, trok dan ook
grote belangstelling van leden van onze
kolonie. Het Nederlandse boek vormde zo
doende het middelpunt op jongerenbijeen
komsten zowel van hervormden als ge
reformeerden. Het is de bedoeling de boe
ken in de komende dagen ook tentoon-
te stellen in het onder rooms-katholieke
leiding staande Nederlandse Huis. het al
gemene centrum voor werkende Neder
landse meisjes in Hampstead.
De Boekenweek in de Britse hoofdstad,
waar een dergelijke instelling wat het En
gelse boek betreft onbekend is. vormde ook
een unieke gelegenheid voor de talrijke
Engelsen, die onze taal bestuderen en meer
dan gewone belangstelling voor ons land
en zijn cultuur koesteren. Om kennis te
maken met de nieuwste Nederlandse boe
ken werd op de colleges, waar de heer
Fernand Renier en mejuffrouw Rosey Pool
vele jaren Nederlands doceren, werd plaats
voor de Boekenweek ingeruimd. De stu
denten bleken in staat het door mevrouw
Keja opzettelijk in het Nederlands ge
sproken inleidende woord uitstekend te
volgen.
De boeken zullen ook nog in het tot de
Londense universiteit behorende Bedford-
college. waar prof. Wevers en mei dr. Hui-
zinga onze taal doceren, worden tentoon
gesteld.
De federatie Leiden van de Partij van
de Arbeid had een bijeenkomst georgani
seerd in de Stadsgehoorzaal, waar prof.
dr. I. Samkalden, oud-minister van Justi
tie, het woord zou voeren. Maar toen het
tijdstip van beginnen was aangebroken
stond de socialistische spreker tegenover
één winkelier. Beiden zijn toen maar
naar huis gegaan
