Gedachten over de kunst,
kunstenaar en publiek
1^-hMfoeuj
Peek&Cloppenburg
Schooljongens voeren eindje
mee met de „Johan"
Uèrvliet
ÏELif bp bFrlfbfn fijb
kwaliteit
Minister Klompé sprak
predikanten toe
3
CULTURELE DAG NOORDHOLLAND
Platteland is bij beroepstoneelspelers niet in tel
Wè! samenwerking met
P.v.dLA.-wethouders
SERVEERSTERS VOL VERWACHTING
Naar Brussel met „Het
dansende ezeltje"
Christelijke onderwijzers
niet bij het G.N.V.
Maatschappelijk werk
geen technische zaak"
Bloemencorso definitief
op 25 april vastgesteld
Honderdachtjarige in
Dordrecht overleden
de
Verkeersplein Oudenrijn
krijgt verkeerslichten
VRIJDAG 3 APRIL 1959
(Van een onzer redacteuren)
In een lichtvoetig betoog heeft de oud
voorzitter van de Culturele Raad Noord
holland, mr. A. F. Kamp (en niet Kant,
zoals gisteren ten gevolge van een tele
fonisch misverstand in de krant stond) op
de in Zandvoort gehouden Culturele Dag
Noordholland 1959 zi.in licht laten schijnen
over het thema: „Kunst, kunstenaar en
publiek". Wat hij over dit door hemzelf
als „uitermate glibberig" gekenschetste
onderwerp te zeggen had, vertegenwoor
digde uiteraard zijn eigen zeer persoon
lijke visie. Maar wie mr. Kamp als
spreker en als schrijver kent, die weet dat
zijn privé-opinies, getuigend van een
levendig gevoel voor humor en een flinke
dosis oorspronkelijkheid, altijd belang
wekkend zijn, ook als zij geen aanspraak
maken op „maatgevendheid". Wie zou
trouwens een „maatgevend" oordeel kun
nen vellen over ondefinieerbare begrippen
als kunst, kunstenaar en kunstgenieter,
laat staan over de geheimzinnige wissel
werkingen tussen deze drie grootheden?
Mr. Kamp bepaalde zich dan ook tot het
geven van een aantal kruidige en critische
opmerkingen ten aanzien van de afzonder
lijke onderdelen van zijn thema. En dat
loog er niet om: „De grootstedelijke acteur,
die op tournee is in de provincie, „gelooft"
het vaak wel", aldus mr. Kamp. „Hij
neemt het doorgaans ni^t zo nauw met zijn
plastiek, zijn tekst en zijn articulatie, want
op het platteland komt dat er allemaal
niet zo erg op aan; de „boeren" slikken het
toch wel". En vervolgens: „De toneelspeler
de goede niet te na gesproken is
uitermate ij del en veracht in zijn hart het
publiek. Maar tegeliikertijd zoekt hij de
grootst-mogelijke publiciteit".
Eenzaam in de massa
Wat het publiek betreft, vroeg mr.
Kamp zich af of men eigelijk wel van „het"
publiek als collectiviteit kan spreken. In
de grond van de zaak is ieder van ons
eenzaam; óók in de massa. Allen achten
wij onszelf heel bijzonder en in elk van
ons leven creatieve krachten. Ook als zij
blijven sluimeren, stellen die krachten ons
toch in staat het scheppen van de kunste
naar makkelijker te volgen en van zijn
kunst te genieten".
„Wat wij lezend, luisterend en beschou
wend, steeds weer zoeken, óók bij collec
tief kunstgenot, is degeen die ons in alles
het naaste is, namelijk ons zelf. Maar
soms ook herkennen wij ineens onze buur
man in een toneel of romanfiguur en
dat is dan een heerlijk moment. Doch wij
als publiek hebben althans de vrijheid, ons
kunstgenot te vinden waar wij het zoeken
willen, doch deze vrijheid verplicht ons
ook, kennis te nemen van de eigentijdse
kunst. Velen ergeren zich eraan, als er een
nonfiguratief schilderij of een experimen
teel gedicht bekroond wordt, maar toch
moeten wij ons realiseren dat uit iedere
poging tot vernieuwing wellicht iets
waardevols ontstaan kan.
Vernieuwing van kunst naar vorm en
inhoud achtte mr. Kamp overigens vrij
wel een illusie. Alles wat de dichter, de
componist, de schilder creëert, of hoopt te
creëren is immers „schon dagewesen" of,
zoals André Gide het zei: „De kunstenaar
kan steeds opnieuw beginnen omdat nie
mand luistert". „Kunst en cultuur ver
staan", zo besloot de spreker, „kan men
slechts, om met Guido Gezelle te spreken,
„als de ziele luistert".
De ochtend werd besloten met een in
leiding over „De bronnen van de jazz"
door twee leden van de stichting Het
Schoolconcert. De concertpianist Willem
Hielkema schetste de ontwikkelingsgang
van de jazz, van de primitieve tam tam-
ritmen uit de Afrikaanse oerwouden via
de simpele religieuze liederen der plan-
tageslaven in „Dixieland" tot aan de mo-
Advertentie
BRUYNZEEL
KEUKENS en KASTEN
De plasticbekledingsplaat
DEHOUTWERFN. V.
Kampersingel 20-24 - Tel. 0 2500 - 11932
Haagse V.V.D.-fractieleider
Aan het begin van de begrotingsbehan
deling in de Haagse gemeenteraad heeft
de fractievoorzitter van de V.V.D., de heer
Nieukex-ke verklaai-d, samenwerking met
de P.v.d.A. in het college van B. en W.
niet af te wijzen. „Prof. Oud", zo zei hij,
„heeft te kennen gegeven, dat de V.V.D.
samengaan in de regering met de par
tij van de Arbeid afwijst. Hieruit mag
niet de gevolgtrekking worden gemaakt,
dat de V.V.D.-fractie samengaan met de
Partij van de Arbeid in het college van
B. en W. nu o o k afwijst of dit zou be
horen te doen. Er is een essentieel ver
schil tussen de wetgevende taak van het
parlement en de bestuui'lijke taak van de
gemeenteraden: in het parlement voei-t
de politiek de boventoon. In de raad gaat
het veel meer om aangelegenheden die
met politiek slechts zijdelings of niet te
maken hebben. De onmogelijkheid van
samenwei-king in het topcollege, omdat
men dan in het kielzog van een andere
partij terecht zou komen, is daardoor in
de raad niet aanwezig. De verhouding van
de raad tot het college van B. en W. is ook
een geheel andere dan die van de rege
ring tot de beide Kamers van de Staten-
Generaal. De V.V.D.-fractie kan zich er
daarom zeer wel mee verenigen, dat wet
houders van de V.V.D. naast die van de
P.v.d.A., zo goed als naast die van de an-
dei-e partijen, in het college aanwezig
sijn", aldus de heer Nieukerke.
derne stromingen en gecommercialiseerde
uitwassen. Een bariton zong ter illustratie
van het betoog enkele negro-spirituals en
fragmenten uit Gershwins negeropera
„Porgy and Bess".
Scapino-première
Na de lunch in hotel Bouwes woonden
de deelnemers aan de Culturele Dag in
de Concertzaal te Haai'lem een uitvoering
van het Scapino-ballet voor de Haax-lemse
schooljeugd bij. Belangrijkste onderdeel
van het programma was de première van
een nieuw balletje „Kleurverschil" naar
een idee van Adriaan Morriën op muziek
van Hans Osieck in de choreografie van
Kai-el Poons. Daar het hier een landelijke
première beti-of, mocht de jeugd in de zaal
de uitvoerenden in spreekkoor succes
wensen met de bekende balletheilwens
„toitoitoi!" En een succes werd het, want
dit nieuwe werk, minder pantomimisch,
dan de meeste balletten van het ensemble,
maar nochtans met een ook voor kinderen
duidelijk herkenbare symboliek, is een
aanwinst voor het repertoire. Het geeft
de dansers die in groene en blauwe kos
tuums (de jongens in een overallachtig
maillot, de meisjes in trui en korte x-ok) de
vei-scheidenheid van mensen en dingen
uitbeelden, alle gelegenheid hun tech
nische begaafdheden te tonen in een
boeiend spel van wisselende lijnen en fi
guren. dat vooral als inleiding van het
jeugdige publiek tot het moderne ballet
grote waarde kan hebben. Dat oude be
kenden als „De verjaardag van de In
fante" en „Het gipsbeen" (naar een der
bekroonde verhalen van He Scapino-
scenariowedstrijd voor ki^f-ii) met hun
sprookjesachtige, sterk vernaiende inslag
er bij jong Haarlem opnieuw als koek in
gingen, zal wel geen nader betoog be
hoeven.
Advertentie
'n Jeugdige vliegenier in
een Hawker Hunter
WIND JACKET
Een stoer model met dubbele sluiting,
prima waterafstotende poplin in moderne
kleuren
6 jaar
DENIMPANTALON
IJzersterk, twee achterzakken met rits,
vlot streepdessin
6 jaar
PRAIRIE - AANBIED ING
SHORTS
Oersterk, modern gestreept.
6 jaar
m Alle artikelen met kleine stijging per maat
U/elefómodeckeatded - O toppteJtoïieS
Een groep van 175 kinderen, leerlingen van de hoogste twee klassen van enige
Amsterdamse lagere scholen, heeft donderdagmiddag de eerste etappe van de reis
om de wereld van de „Johan van Oldebarnevelt" mee mogen maken, van Amsterdam
naar ÏJmuiden. De kinderen werden afgezet bij de Noordersluis om ongeveer half vier
's middags en gingen met de trein weer terug naar Amsterdam.
De toneelgi-oep Arena zal als onderdeel
van de culturele uitwisseling op verzoek
van enige Belgische toneel- en onderwijs-
autoriteiten in de Koninklijke Vlaamse
Schouwburg in Brussel op 14 april een
voorstelling geven van „Het dansende
ezeltje" van Erik Vos. Dit stuk is een der
eex'ste grote successen van de toneelgroep
Arena en is in Nederland x-eeds zeven en
zeventig keer gespeeld. Muziek en regie
zijn eveneens van Erik Vos. Een groot
aantal Belgische autoriteiten zal de voor
stelling bijwonen.
Anderhalf uur later dan werd verwacht,
lag de „Van Oldebarnevelt" in de Noorder
sluis. Hier waren honderden mensen aan
wezig om het schip uitgeleide te doen. Het
wachten is hun echter niet lang gevallen,
want, er was weer veel bedrijvigheid in en
om de sluizen. Zij zagen hoe de Genuees
„Antonietta-Bozzo" werd geschut en dooi
de zwarte rookwolken uitbrakende sleep
boot „Annie Goedkoop" richting Amster
dam werd getrokken.
De schooi-stenen van de hoogovens en die
van de sleepboten wedijverden in het grau
wer maken van de lucht. Het werd steeds
drukker. De automobilisten gaven geen ge
hoor aan het per luidspreker omgeroepen
verzoek hun wagens van het sluisterrein af
te rijden. Pas als er een agent naderde
werd aarzelend gas gegeven.
Op het havenkantoor moest men ook nog
rekening honden met de „Rhesus-factor".
Het Britse schip „Rhesus" (ex-,.Maron")
uit Liverpool en de „Johan van Oldebarne
velt" hielden namelijk een „wedloopje" wie
van de twee het eerst zou worden geschut,
de van zee komende Engelsman of de uit
varende Johan. De race werd gewonnen
door de „Rhesus" en zo kregen de mensen
op de kade de gelegenheid zich eerst nog
te vergapen aan de schilderachtige en
grijnzende Oosterlingen aan boord van de
Brit, voordat zij hun zakdoeken te voor
schijn haalden.
Toen het machtige silhouet van de „Van
Oldebarnevelt" opdook ter hoogte van de
tunnel, gaf een jongetje te kennen wel te
weten waarom het schip uitvoer: het was
pas geverfd en moest daai-om een proef
vaart maken.
Nauwelijks lag het schip in de sluis of
er brak een oorverdovend lawaai van af
scheidskreten en onophoudelijk sluiterge-
klik van fototoestellen los. Eindelijk kon
den de zakdoeken worden getrokken. De
toekomstige wereldreizigers zagen er echter
uit en gedroegen zich of zij een dakje uit
gingen. Gelukkig slaagde de zon er in het
wolkendek te doorbreken, zodat het af
scheid nog wat werd opgevrolijkt.
Schoolkinderen
Inmiddels stortten zich ter hoogte van
het achterdek vele jongens en meisjes van
de loopplank op de kade. Zij behoorden tot
de groep Amsterdamse schoolkinderen, die
de vaart door het Noordzeekanaal mee
heeft mogen maken.
De elfjarige Martien van Muyden had
zich gedurende de tocht met zijn vriendjes
vermaakt met voetballen op het achterdek.
Als bal diende een prop papier. Martien is
echter een geestdriftig verzamelaar van
alles op scheepvaartgebied, foto's, maat
schappijvlaggetjes, scheepsmodellen en
daarom was hij erg blij met de enveloppe
met inhoud, die de jongens allemaal kre
gen. Onno en Arnold Bosch, beiden tien
jaar en net als Martien van Muyden leer
lingen van de Maranathaschool in Amster
dam, hebben handtekeningen verzameld
van bemanningsleden.
De kinderen mochten niet in de machine
kamer, op de brug of bij de winches komen
vanwege het gevaar.
De begeleidende onderwijzers waren
enigszins teleurgesteld. Weinig kinderen
hebben hun ogen goed de kost gegeven, zij
voetbalden, verzamelden handtekeningen
of keken toe hoe andere mensen aten. Van
het eigenlijke doel van de reis, het kennis
maken met een groot rchip, is weinig
tei-echt gekomen. Als verontschuldiging
mag echter gelden, dat de gi-oep van 175
kinderen eigenlijk te groot was.
Serveersters
Vrolijk lachend hingen Marianne Kerk
meester, Hans Houten en Sjoukje Doek uit
de patrijspoorten van de messroom. Zij
praatten met elkaar en de bekenden op de
wal, maar toch wachtten ze met ongeduld
op het moment, dat de „Johan" het ruime
sop zou kiezen.
„Ik vind het heerlijk" riep Marianne
tegen haar ouders. Sjoukje zei niet veel,
maar ook in haar ogen glansde de ver
wachting. Vierentwintig serveei-stex-s ma
ken de wereldreis van 78 dagen mee. Het
is voor het eerst ,dat men vrouwelijk per
soneel gebruikt en de meisjes, die hierdoor
een kans hebben gekregen veel van de
wei-eld te zien, zijn opperbest in hun schik.
Eerst hebben ze een spoedcursus gevolgd
en toen kwam de paas-trip naar Wight.
De trip was mooier voor de passagiex-s
dan voor de meisjes, want ze moesten hard
werken, en voelden 's avonds hun benen
niet meer van vermoeidheid. Maar alles
went en nu draaien ze er hun hand niet
meer voor om.
Zij bedienen in de vei-schillende salons
en slapen in vierpersoonshutten.
De 24-jarige zwarte Marianne Kerkmees
ter uit Amsterdam is temidden van deze
meisjes wel een opvallend iemand. Deze
dochter van de eigenaar van „Siësta" in
MARIANNE KERKMEESTER
Sloterdijk (bij de Amsterdammers welbe
kend ais de vroegere eigenaar van „De
Kist" aan de Overtoom) heeft haar ouders
al voor vele verrassingen geplaatst.
Zij werkte op verschillende kantoren, en
op één er van had ze een chef, die leraar
in moderne talen aan de H.B.S. was ge-
Op de „Johan van Oldenbarnevelt",
die gisteren voor zijn eerste reis-
rond-de-wereld uit Amsterdam ver
trok, is gebroken met de traditie, dat
in de eetzalen uitsluitend mannelijk
personeel werkzaam is. Er zijn 24 ser
veersters aan boord, waarvan men er
hier een vijftal aan het werk ziet
weest. Hij hielp haar bij de taalstudie en
dat is later goed r.e pas gekomen. Want
toen ze na nog enkele baantjes te hebben
gehad, van de mogelijkheid hoorde met de
„Johan" mee te gaan, aarzelde ze geen
moment.
Ze had altijd al willen reizen, was al
eens in Parijs geweest, maar van een
wereldreis had ze nooit durven dromen. Ze
greep de kans met beide handen, sollici
teerde en wachtte. 27 februari kwam het
gunstige antwoord, dat Marianne deed
dansen van vreugde.
„Zij wil altijd wat anders" vertelde haar
vader, „ze heeft aan ballet gedaan, wilde
gaan paardrijden, en nu is er dan dit. Ja,
het is een pittige meid. Dat ze de baan
gekregen heeft, dankt ze aan haar talen
kennis, want serveerster is ze nog nooit
van haar leven geweest. Al heeft ze mij
eens in de zaak prachtig een gehele avond
geholpen." Toen moest meneer Kerkmees
ter zijn verhaal onderbreken.
De „Johan" loeide en langzaam schoof
het schip de Noordersluis uit. „Tot ziens"
schreeuwden Marianne, Hans (die bij de
vader van Marianne in dienst is geweest
en Sjoukje. „Tot ziens" riepen de passa
giers, „tot ziens" riepen de achterblijvenden.
Langs de kant stonden de twee jongetjes.
„Ik geloof, dat hij toch niet alleen weg
gaat om de verf te proberen" zei de een.
Het sluisterrein was nog geruime tijd
het toneel van een enorme verwarring.
Voetgangers overstroomden de rijwiel
paden, fietsers gingen noodgedwongen op
de grote weg rijden. Over de grasbeiTnen
wandelden de schooljongens die mee wa
ren geweest. Allemaal met hun enveloppe,
waarin foto's van de „Johan", suikerzakjes,
scheepsvlag en andere souvenirs, in de
hand, en het hoofd vol hex-inneringen.
Vrij van alle verkeersdrukte verdween
in de verte de „Johan van Oldebarnevelt"
als een nietige stip in de wijdse ruimte van
de Noordzee.
Tijdens de te Utrecht gehouden verga-
dex-ing van de Protestants-Christelijke On
derwijzersvereniging is met ovex-grote
meex-derheid van stemmen het voorstel
van het hoofdbestuur, om toe te treden tot
het Christelijk Nationaal Vakvex-bond,
verworpen.
Op de tweede dag van het congres van
de Vereniging van predikanten van de Ge
reformeerde kerken in Nederland is don-
dex-dag onder meer het woord gevoerd
door de demissionaire minister van maat
schappelijk werk, mej. dr. M. A. M. Klom
pé, over het onderwerp „predikant en
maatschappelijk werk." Zij was uitgeno
digd over dit onderwerp te komen praten
nadat zij in een rede te Groningen had
opgemerkt dat de predikanten in hun op
leiding meer bij het maatschappelijk werk
betx-okken moeten zijn. Zij hield dit ook
nu staande, want, zo meende zij, niet al
leen het materialisme neemt toe, maar
ook de geestelijke hongex\
Het maatschappelijk werk mag niet
worden tot een technisch apparaat, uit
sluitend bepex-kt tot deskundige krachten,
aldus de minister. Het is ook een stuk cha-
ritas, .en al is er met de overgang van een
groot deel der kerkélijke charitas naar
de px-ofane wereld winst geboekt, de ver
antwoordelijkheid der kerk is er dubbel
zwaar door geworden. De kerk moet het
woord zó brengen, dat de leden der kerk
dit in hun dagelijks leven manifesteren.
De kerk moet voorts de normen stellen
waax-aan het werk moet beantwoorden. Zo
komt men, aldus de minister, bij het zoe
ken naar de beste vormen om de mede
mens te dienen op het brede terrein van
de solidariteitsdiensten aan de andex-,
een onvervangbax-e zaak en een eerste
christenplicht. Daarin schiet nu de maat
schappij te kort. Hoe meer die diensten
waar worden gemaakt, hoe minder maat
schappelijk werk er nodig is.
Niet alle predikanten weten goed raad
met een maatschappelijk werkster, meen
de de minister. Maar zij moeten zien, dat
de taak van zulk een werkster ook een
stuk zielszorg is en de medewerking van
de ambtsdrager niet kan ontberen.
Het corsocomité in de bollenstreek heeft
besloten het bloemencorso op zaterdag
25 april te laten rijden. Die dag zal de
stoet praalwagens om elf uur van de War-
monderdam bij Sassenheim vertrekken.
In vorige jaren heeft het comité steeds
„het weer afgewacht". Thans is het ge
zwicht voor de aandrang van de zijde van
toeristische organisaties en ondernemin
gen om tijdig de definitieve datum van
het corso vast te stellen. Deze hebben dan
voldoende tijd om belangstellenden op de
hoogte te stellen of tochten te organiseren.
Reeds thans staan velden met hyacin
ten geheel of bijna in bloei. Dit zijn de
allervroegste rassen. Met enkele dagen
zon staan zij in volle bloei. Slechts bij een
warmtegolf zullen ook de late hyacinten
rassen op 25 april zijn uitgebloeid.
Daar niet alle kleui-en meer in de late
rassen voorkomen, zal men de ontwikke
ling van de bloei nauwgezet volgen en zo
nodig een grote hoeveelheid bloemen in
koelcellen opslaan. Blijft het weer tame
lijk koel en zonloos, dan zijn op de corso
datum zeer vele bloemen in de meeste
kleui-en beschikbaar.
De belangstelling in het buitenland voor
het cox-so is groter dan ooit.
In het gemeente ziekenhuis te Dordrecht
is op 108-jarige leeftijd ovei'leden Neeltje
van Velzen, de oudste burgeres van Dor
drecht en op één na de oudste inwoonster
van Nederland.
Neeltje van Velzen werd op 21 januari
1851 te Jutphaas geboren. Al spoedig moest
zij haar beide ouders missen. Zij werd toen
in het gemeentelijk weeshuis van Dor
drecht opgenomen. Op 98-jarige leeftijd
vond ze, na een veelbewogen leven, een
liefderijk ondex*dak bij het Leger des Heils.
Daar sleet ze de laatste tien jaar van haar
leven. Op haar laatste verjaardag ver
richtte opoe Van Velzen nog een officiële
daad. Toen stelde zij namelijk in tegen
woordigheid van een groot aantal auto
riteiten het nieuwe recreatiecentrum van
het Leger des Heils te Dordrecht in ge
bruik.
raatótcel j
Gesel der mensheid
„Nou?!", sprak mijn vriend Zebedeus
Hiks tot zijn ega en sloeg met zijn vlakke
hand op het stukje Wereldnieuws in deze
krant. „Nou!? Hier staat het nou! Jij hebt
griep en je wilt geen borreltje nemen, dat
oud-vaderlandse middel waar onze voor
ouders bij zwoeren!"
„Watstaaterdan
indiekrant?", klonk het, van
tussen de koperen knoppen van het ledi
kant.
„Hier!", zei Zebedeus. „Het staat er
zwart op V)it, van een profésser dokter
Warburg in Zweden. Die heeft het voor
de radio verteld. Slaappoeiertjes en dran-
kiesallemaal niks gedaan. Een bor
reltje mot je nemen. Daar knapt een mens
van op! Dat heeft een mens bij tijd en
wijle nodig!"
„Ik mót geen drank!", klonk het nu veel
beslister. „Bel de apotheek maar op voor
me pilletjes die ik altijd heb. Je weet hoe
ik denk over drank. Drank is de gesel van
de mensheid!"
„Overdrijf toch niet zo", verdedigde hij
zijn zaak. „Zo'n geleerd man zal het toch
wel weten. Ik zal het je nog es voor
lezen: „dat het beter is voor het slapen
gaan een borreltje te nemen dan slaap
poeders of dergelijke". En verder„Pro
fessor Warburg beveelt overwerkte mensen
bier en andere alcoholhoudende dranken
aan als voortreffelijke middelen ter ont
spanning. mits met. mate gebruikt!"
„Nou staat dat er zo", en hij richtte zich
op in zijn fauteuiltje, „maar ik voel me
inderdaad de laatste tijd een beetje over
werkt".
Toen kwam de dokter met zijn onder
zoek, zijn diagnose en tenslotte zijn thera
pie van acetylsalicyl of zulk soort ta
bletten.
„Daar kan me maag niet tegen", dreinde
de kranke.
„Het lost beter op in alcohol dan in
water, dus ik zou zeggen een cognacgrocje,
dan blijft het er wel in".
Cognac is nogal duur als je goeie hebt",
opperde Zebedeus voorzichtig.
„Dan haalt u maar twee maatjes", loste
de arts ook dit euvel op, om met een
vriendelijke c i bemoedigende belofte van
terug te komen de deur uit geloodst te
worden door Zebedeus, die daarna, al met
zijn overjas aan, de slaapkamer weer be
trad.
„Waargajenaartoe?",
snotterde ma, letterlijk.
„Effe naar 't hoekie", zei Zebedeus op
gewekt, „een maatje cognac halen".
„Néééé!", dreinde het nu dringend van
onder de wol.
„Wat nou nééé?".
„De dokterheeftgezegdtwee
maatjes!"
Jan van Ees
Het vex-keersplein Oudenrijn, knelpunt
van samenkomst van de wegen Den Haag-
Arnhem en Amsterdam-Den Bosch, krijgt
nog deze zomer verkeerslichten. Men
hoopt de installatie vóór augustus gereed
te hebben. Ongeveer tegelijk met de
plaatsing van de lichten zal op het plein
wat meer ruimte voor het verkeer wor
den gemaakt door de parkeerstroken bij
de rijbanen te trekken.
De verkeerslichten zullen slechts een
voorlopige en zeer gedeeltelijke oplos
sing geven voor de moeilijkheden bij
Oudenrijn, waar op drukke dagen een ge
deelte van het verkeer moet worden om
geleid en waar tegenwoordig zelfs al op
werkdagen politiepersoneel nodig is om op
stoppingen te voorkomen. De enige af
doende oplossing is volgens de KNAC een
algehele reconstructie van dit wegen
knooppunt, waarbij de verkeersstromen
noord-zuid en oost-west elkaar ongelijk
vloers kruisen. Aan plannen in die rich
ting wordt gewerkt, maar de uitvoering
zal niet vóór 1963 gereed komen.
Advertentie
ADVIEZEN VOOR
SLECHTHORENDEN
Het grootste gevaar waaraan een slecht
horende, die geen goed hoortoestei ge
bruikt, blootstaat, is dat hij zich uit het
gezelschapsleven terugtrekt. De gevolgen
hiervan zijn: vereenzaming, mensen
schuwheid en in sommige gevallen zelfs
wantrouwen tegenover de buitenwereld.
De beste manier om deze moeilijke si
tuatie te ontlopen is zich niet te veel met
zichzelf en zijn eigen moeilijkheden bezig
te houden, maar belangstelling voor an
deren aan te kweken. Werken voor ande
ren, medemensen te helpen waar dit
mogelijk is, maakt ons gelukkig en ver
hoogt onze levensmoed, ondanks onze
handicap.
Zeg niet: ik ga maar niet naar die. ver
jaarsvisite, want ik versta toch maar de
helft van wat er wordt gezegd, maar
denk: wat kan ik doen om de gezelligheid
te verhogen.
Deze serie adviezen wordt U aange
boden door
horen
zien
4
KONINGSTRAAT 11
HAARLEM
TEL. 16171
Hit de Oprechte Saturdagse Haerlemse
Courant van 31 Maart 1759
AMSTERDAM. By de Weduwe Van Kooten
en J. de Cerf, Boekvex-koo-
pers op den Nieuwen Djrk,
het zesde huys van den
Dam, en by Jan David
Kleynenberg in de Herberg
de Karsseboom t'Amster-
dam is te bekomen: Con
ditie van een Contract ter
oprechtinge van een SOCIETEYT, tot
Ondersteuning van Weduwen of andere
Benoemdens, onder de Zinspreuk: LIEF-
DENS BLOEY is VREDENS-GROEYin
hetwelke reeds ten huyze van bovenge
melde kan worden ingeteekend. N.B. In
dit Contract kunnen deelnemen (onder
Conditie daar te zien) Liedens van 20 tot
60 jaaren oud, zowel buiten als binnen
gemelde Stad woonachtig.
