VOOR JULLIE
DE SJAH, OPENHARTIG, BEMINNELIJK EN WAARDIG,
HEEFT EEN VERFIJND GEVOEL VOOR HUMOR
DIE SLECHTE
WITTE MIER
„Of ik een vrouw zoek? Het is de
vraag of ze me willen hebben"
EVA PAWLIK:
ACTRICE EN
IJSREVUESTER,
ACADEMICA
UIT EEN LIJN
REKENHOOFD
CIJFERTOL
Stachys olympicius
ZATERDAG 16 MEI 1959
Erbij
PAGINA VIJF
■i
ANGE EN HIEKE, de mosvrouw-
tjes, waggelden wat moeilijk voort op
hun ganzevoetjes. Ze waren zwaar
bepakt. Ze droegen ieder een zak met
kruiden op hun rug die ze met één
hand vasthielden en tussen zich in
droegen ze een stok waaraan een
hele rij takjes mét bosbessen bengel
den. De mosvrouwtjes zijn maar heel
klein en voor hen zijn takjes met bos
bessen zo iets als voor ons enorme
druiventrossen. Ze zijn niet mooi, die
mosvrouwtjes, maar wel erg goed. Ze
hebben lange spitse neuzen en wat
verschrikte, uitpuilende oogjes en ja
ze hebben echte ganzevoetjes. Ze
zijn erg knap in het vinden van genees
krachtige kruiden en daar maken ze
L drankjes en zalfjes van. En ze helpen
alle dieren in 't bos die ziek of gewond
zijn.
De huisjes van mosvrouwtjes zitten
versopt in die grote mosbanken die
heel diep in het bos te vinden zijn. En
daar hun kleertjes van mos gemaakt
zijn kan men ze haast niet onderschei
den tussen al dat mos. Ze dragen
ouderwetse jakjes en lange rokken en
van die punthoeden met een hele grote
rand. Het ziet er keurig uit in hun
huisjes en ze hebben grote voor
raadkamers, waar behalve medicijnen,
ook veel lekkere dingen worden be
waard.
Ange en Hieke waren niet meer zo ver
van huis toen ze aan de kant van het
9 pad een grote witte mier zagen liggen.
Hij was gewond en scheen bewuste
loos te zijn. De mosvrouwtjes maak
ten een grote boog om hem heen en
liepen wat vlugger door. Maar na en-
H kele ogenblikken zei Ange: „Die mier
was er erg aan toe, we kunnen hem
toch niet zo laten liggen".
„Dat kunnen we wel", vond Hieke.
„Je weet hoe mieren zijn, vooral die
witte. Wreed, zonder enig gevoel; ze
ontzien niets".
„Dat neemt niet weg", zei Ange,
„dat het een medeschepsel is; hulpe
loos en gewond. Het is onze plicht om
hem te helpen".
Hieke kneep haar lippen op elkaar
en liep zwijgend verder. Maar einde
lijk bleef ze toch staan. „Goed, je hebt
misschien gelijk. Laten we onze plicht
Idan maar weer doen. Maar toch ge
loof ik dat de wereld er beter aan toe
zou zijn zonder witte mieren".
Ze legden hun kruiden en-bosbessen
neer, liepen terug en tilden de mier
op een beukeblad; daarna droegen ze
hem voorzichtig naar huis. Hij had drie
gebroken poten; die werden gespalkt.
Zijn wonden werden verzorgd en ver
bonden en ze goten hem wat van hun
opwekkende bosbessenwijn tussen de
kaken. Toen haalden ze hun kruiden
I weer op en gingen aan hun werk.
«DE WONDEN VAN DE MIER waren
na enkele weken helemaal genezen en
nog wat later konden de poten ook uit
het verband. Maar het lopen wilde nog
niet lukken; telkens als hij een paar
stapjes probeerde te doen zonk hij
weer kreunend neer op zijn mosbedje.
Hij moest nu toch eens flink zijn en
i doorzetten, vonden de mosvrouwtjes,
wnat zijn poten zijn echt helemaal
heel. Een beetje oefenen en hij loopt
weer net zo goed als vroeger. Hij had
geen speciale verzorging meer nodig,
dus konden ze rustig hun gewone gang
gaan. 's Morgens hielden ze altijd
spreekuur en reikten medicijnen uit
en 's middags gingen ze de zware zie
ken opzoeken.
Toen ze op een middag thuiskwamen
was de mier verdwenen. Ze zochten in
het huisje en rondom het huisje, maar
hij was weg en hij bleef weg. Hoewel
ze het heel vreemd vonden waren ze
er toch niet rouwig om dat ze hem
kwijt waren, want een prettige gast
was hij nu niet bepaald geweest.
Ongeveer een week later, net toen
het spreekuur van. de mosvrouwtjes
achter de rug was, kwamen er plotse
ling twee eksters aanvliegen. Nog
voor ze neerstreken begonnen ze al te
roepen: „gauw, gauw, jullie moeten
hier weg". Maar dat vonden de mos
vrouwtjes toch te mal, ze wilden ten
minste weten waarom. „De witte mie
ren zijn op weg hierheen, ze zijn al
dichtbij; het hele volk is op pad. Die
mier van jullie heeft ze over jullie
voorraden verteld en daar hebben ze
't op voorzien. Mieren zijn dol op zoe
tigheid". De mosvrouwtjes begonnen
te jammeren maar deden verder niets
en daarom pakte de ene ekster Hieke
in zijn snavel en de andere Ange en
vlogen met ze naar hun nest. „Kijk nu
maar daar", wezen ze toen, „ze zijn
al een heel stuk dichterbij. Wat een
geluk dat we ze op tijd zagen". De
mosvrouwtjes konden hun ogen niet
geloven. In gesloten gelederen nader
den duizenden mieren; het leek wel of
er een enorme, witte slang kwam aan-
glijden.
I „Blijven jullie rustig zitten", zeiden
de eksters. „We willen zien of we hulp
kunnen krijgen". En weg warén ze.
Ange en Hieke voelden zich veilig in
het nest en bleven geboeid zitten kij
ken.
NA EEN POOSJE leek het net of de
slang langzamer vooruit kwam en dat
was geen verbeelding, want ten slotte
lag hij helemaal stil. Dat duurde een
hele tijd en toen kwam er weer be
weging in. Maar, o schrik. Het mie-
renleger sloeg nu een andere richting
in; het kwam recht op hun boom af.
Het bedroefde liedje
Er is iets heel bedroevends gebeurd
met „Het bedroefde liedje", het verhaal
dat Christine Meyling twee weken gele
den voor jullie schreef. Het verhaal is
in de war geraakt zodat een stukje uit
het midden nog achter het eigenlijke
einde stond. Jullie zult het wel niet be
grepen hebben, een verhaal dat nog
door gaat als het al uit is! Maar nu
weten jullie hoe het komt en we zorgen
dat het niet meer gebeurt, hoor! (Red.)
Ze waren dus blijkbaar toch ontdekt.
En het duurde ook niet zo heel lang
of de voorste mieren begonnen de stam
op te kruipen. Ze deden dat van alle
kanten en met zoveel tegelijk dat het
er uitzag of de boom langzaam begon
te verbleken. Ange en Hieke werden
opeens heel kalm. „Ze hebben ons nog
niet", zei Hieke. „Het beste wat we
doen kunnen is om ieder in een dunne
tak te klimmen, liefst een tak waar
maar één mier tegelijk tegenop kan
lopen. En dan wapenen we ons met
een stevig recht takje, zo lang moge
lijk, daarmee kunnen we ze ons van
't lijf houden. Gauw, ik zie ze al aan
komen".
DE MOSVROUWTJES waren net
op tijd in een mooie, dunne twijg ge
klommen. Daar was de eerste mier
al, op de tak van Hieke en het was
niemand minder dan hun eigen mier.
„Hij keek Hieke vals grijnzend aan.
„Jullie met z'n beidjes al dat lekkers
oppotten, hè? En wij, mieren maar
hard ploeteren", zei hij. Toen schoot
hij vooruit. Maar Hieke schepte hem
met haar takje en hij viel naar bene
den. Ze drongen nu in lange rijen op;
Hieke en Ange stootten en duwden in
een razend tempo, maar ze begrepen
dat ze het niet lang zouden kunnen vol
houden. En toen ze de moed al bijna
opgaven waren daar ineens de ek
sters weer. Ze werden opgepakt en
even later neergezet op een dikke tak
van een andere boom. Toen vlogen ze
weer weg en wat de mosvrouwtjes nu
te zien kregen zouden ze nooit verge
ten. De lucht werd letterlijk verduis
terd door honderden spreeuwen die
zich formeerden tot een lange rij die
telkens neerdook op het mierenleger.
En dat betekende weer zoveel mieren
minder. Het bleef ook niet bij spreeu
wen, alle vogels uit het bos kwamen
aangevlogen, zelfs de kleine winter
koninkjes.
JE ZAG DE RIJEN mieren dunner
worden en die nog over waren gingen
naar alle kanten op de vlucht. Die dag
en nog vele andere dagen bleven de
vogels jacht op ze maken, tot er geen
mier meer te bekennen was.
Het duurde wel even voor Ange en
Hieke van de schrik bekomen waren,
maar eindelijk leefden ze toch weer
even rustig en tevreden voort als voor
dat vreselijke avontuur.
Feu
Hoe oud zou deze meneer zijn? Dat
kun je zelf uitrekenen. En kan je dan
ook nog becijferen hoe oud zijn twee
lingbroer is, waarvan je duidelijk de
schaduw ziet?
EEN RUSSISCHE JOURNALIST wilde
weten wat er waar was van het bericht
dat Groot-Brittannië in geval van een re
volutie in Perzië bommenwerpers ter be
schikking van de Perzische regering zal
stellen. Het antwoord van de Sjah: „Ik kan
u de verzekering geven, dat er in Perzië
geen revolutie komt", werd met luid ap
plaus begroet. De Sjah liet hierop volgen
dat het natuurlijk mogelijk is dat iemand
een aanslag op hem zal plegen. Maar, zo
zei hij, dat is nog geen revolutie. Tegen
een revolutie kan men met bommenwer
pers niets uitrichten. Een revolutie, zo zei
hij, wordt alleen veroorzaakt door een on
tevreden bevolking. De Sjah gaf de ver
zekering dat negenennegentig percent van
de Perzen achter de regering staat. „Dat
weet ik niet door een opiniepeiling, maar
zo zijn de gevoelens in Perzië."
EVA PAWLIK is een van de eerste so
listes van de Weense lJsrevue „Betove
ring der liefde", die thans in de Apollohal
in Amsterdam wordt gegeven. Zij werd in
Wenen geboren en was nauwelijks vijf
jaar toen ze voor het eerst ging schaatsen
op de grote Weense ijsbaan. Al dadelijk
bleek dat ze een uitzonderlijk talent had.
Ze was amper zeven, toen ze al „show"
moest rijden in de grote steden in Duits
land en zelfs in Londen. Maar niet alleen
op het ijs, maar ook op school was Eva
bij de eersten. In het begin kon ze dat
schaatsen er gemakkelijk bij doen, maar
toen ze later tot zeven uur per dag moest
oefenen en ze het gymnasium bezocht, werd
dat moeilijker. Toch heeft Eva Pawlik
doorgezet. Vaak stond ze dan maar om vijf
uur op. Na het gymnasium behaalde zij
zelfs een doctoraal examen in de filosofie
schrikkelijks. Wanneer ze met het schaat
sen op zal houden, weet Eva Pawlik niet
En dat wil ze ook niet weten, want voor
lopig hoopt Eva Pawlik met haar partner
en echtgenoot Rudi Seeliger het belang
rijkste danspaar van de Weense ijsrevue
te blijven.
„Frau Doctor" Pawlik in haar kleed
kamer. „Als mijn „ystijdperk" voorbij is
wil ik bij het onderwijs", zegt zij. En
welke middelbaar scholier zou niet gaarne
door een zo charmante lerares onderwezen
worden in de geheimen van de wijs
gerige propaedeuse?
Je moet eens proberen deze figuur na
te tekenen zonder het potlood van het
papier te nemen. Om het moeilijker te
maken mag je geen enkele keer twee
keer trekken, noch twee keer over een
kruispunt gaan.
beminnelijk: „U bedoelt of ik een vrouw
zal vinden?" Angstige stilte in de zaal,
waar de buitenlandse journalisten zich als
gastheren nogal in verlegenheid gebracht
voelden. De Sjah verbrak echter de span
ning met de woorden: „Het is maar de
vraag of ze me willen hebben", waarop
daverend gelach en toejuichingen los
barstten. De Sjah vertelde nog dat zijn
missie in Denemarken zeker een paar
koeien zal kopen en dat allerlei specialis
ten zeer welkom in Perzië zijn.
(Van onze correspondent in Londen)
DE SJAH VAN PERZIE heeft tijdens zijn driedaagse staatsbezoek
gegeven van de binnenlandse ontwikkeling gedurende de afgelopen vijf
aan Groot-Brittannië op een perslunch in Londen een rooskleurig beeld
jaar. De Sjah zei dat Perzië zonder zelfverheffing voort gaat op de weg
naar democratische en sociale hervorming. In de afgelopen jaren heeft
het de hiervoor nodige stabiliteit bereikt. Uit de rede van de Sjah werd
het duidelijk dat voor hem de sociaal-economische problemen in het mid
delpunt staan en dat Perzië dringend behoefte heeft aan technische bijstand
om zijn verreikende ontwikkelingsplannen in snel tempo te verwezen
lijken en vooral ook om politiek gezond te blijven. De Sjah zette uiteen
hoe Perzië's positieve nationalisme heeft bijgedragen tot de nieuwe wel
vaart. De produktiviteit is met sprongen vooruit gegaan en op vrijwel alle
gebieden worden vorderingen gemaakt en de grondslagen gelegd voor de
stijging van de algemene levensstandaard. Het meest indrukwekkende is
volgens de Sjah de democratisering. Met de heerschappij Van de machtige
enkelingen is het gedaan. De Sjah zei met trots dat het feodalisme tot
het verleden behoort en dat er niet meer dan twintig grootgrondbezitters
in het land zijn. „Hoe eerder zij verdwijnen, des te beter", voegde hij er bij.
DE SJAH SPRAK met geestdrift over
zijn eigen bijdrage tot opheffing van het
grootgrondbezit, de oprichting van de coö
peratieve boerenleenbanken en de sociale
maatregelen voor het platteland. In de
korte periode, dat het programma in uit
voering is, steeg het inkomen van de boe
ren met vierhonderd percent. Het zal ge
leidelijk toenemen tot duizend percent.
Ook staatsgronden zullen tegen redelijke
pacht ter beschikking komen van de klei
ne boeren. De Sjah zei zich gelukkig te
prijzen dat de overgangsperiode, waarin
talrijke fouten gemaakt zijn achter de rug
is en de werkelijke opbouw is begonnen.
Voorrang heeft het grootscheepse water
bouw- en bevloeiingsplan in Zuidwest Per
zië, dat het begin betekent van een nieu-
De Sjah met Koningin Elizabeth tijdens
zijn recente staatsbezoek aan Groot-
Brittannië.
we industriële ontwikkeling in het Nabije
Oosten. De watervoorziening is volgens de
sjah belangrijker dan de ruimtevaart. Hij
verwacht kennelijk alles van de nieuwe
verlichte middenklasse, die het feodalis
me heeft verdrongen. Er studeren thans
dertienduizend Perzische studenten in het
buitenland, waarvan tweeduizend in En
geland.
MET INTELLIGENTIE, charme en
slagvaardigheid beantwoordde, de Sjah na
afloop van zijn rede een aantal schrifte
lijke vragen. Een collega van een vrijpos
tige Londense krant stelde de nogal pijn
lijke vraag of de Sjah vertellen wilde wat
hij tijdens zijn privé-verblijf in Engeland
zou doen. De Sjah ontlokte een daverend
applaus toen hij allerbeminnelijkst ant
woordde, dat aangezien dit een privé aan
gelegenheid is, hij er verder niets over kon
zeggen. Voor iedereen, ook voor de Sjah,
was de volgende tweede vraag geen ver
rassing. namelijk of de Sjah er over denk'
opnieuw te trouwen. De Sjah antwoorddi
De Sjah heeft een waardige, openharti
ge en beminnelijke persoonlijkheid. Hij
heeft een fijn gevoel voor humor, maar is
in wezen van diepe ernst vervuld. Alle
oppervlakkigheid is hem vreemd, maar hij
is niet zo somber als hij soms voorgesteld
wordt. Ilij is allerminst een zwakkeling
of een pretmaker, maar een stuwende
kracht, die met een helder doelbewustzijn
zijn taak bij de hervormingen in Perzië
vervult. Er gaat zelfvertrouwen en tevens
warme menselijkheid van hem uit. alsme
de een rust, voortkomende uit een even
wichtig karakter, tevens de weerspiege
ling van de filosofie van Perzië.
De internationale spanningen lijken op
het zelfbewuste Perzië minder vat te heb
ben dan men zou denken. De informatie
dienst van de Sjah is uitmuntend. De gas
ten aan de lunch ontvingen een vloed van
materiaal over Perzië. Er is echter geen
betere woordvoerder dan de Sjah zelf, die
uitstekend Engels spreekt met een zachte,
welluidende stem. Hij is wars van schone
frasen en geeft geen blijk van terughou
dendheid. Menig diplomaat en politicus
kan daar een voorbeeld aan nemen.
DIOR GAAT NAAR MOSKOU
Onder auspiciën van de Russische Ka
mer van Koophandel zal het Franse mode
huis Dior van 10 tot 16 juni een reeks
modeshows geven in Moskou, zo is door
radio Moskou meegedeeld.
Yves Saint Laurent, de directeur en
ontwerper van het huis Dior, gaat zelf
mee naar de Sovjetrussische hoofdstad.
Hij wordt vergezeld door twaalf van zijn
mannequins, die de Moscovieten onge
veer 120 verschillende creaties, een groot
deel van de zomercollectie zullen tonen.
In juli komt een Newyorks modehuis in
.Moskou „showen".
Stachys olympicus of Stachys lanala is
een mooie grijsbladige plant die een plek
je in uw siertuin wel waard is. In de bor
der voldoet deze mooie sierplant uitste
kend, doch u moet er rekening mee hou
den dat ze vrij breed uitgroeit en dat men
na twee jaar zeker al verplanten moet.
Deze grijsbladige plant wordt ook wel
voor randbeplanting gebruikt, doch dan
moet zij ook om de twee jaar verplant
worden; het pad zal anders spoedig geheel
dichtgegroeid raken en dat is niet de be
doeling. Stachys kan uitstekend voorge-
kweekt worden door middel van stekken;
jonge scheuten kan men nu, doch ook in
de zomermaanden van de plant nemen en
als men het weer een beetje mee heeft,
zullen ze vrij snel doorgroeien.
Deze grijsbladige planten doen het in
de border ook zo aardig als men ze met
oranjekleurige bloemen combineert; pro
beert u dat maar eens. Stachys is volko
men winterhard en het is niet nodig ze te
gen het invallen van de winter af te dek
ken; zij redden zichzelf wel.
G. Kromdijk
ACHT JAAR WAS ZE, toen ze kam
pioene werd van de junioren, tien toen ze
eerste werd bij de senioren. Daarop volg
den allerlei invitaties. Een half jaar was
ze in Amerika. „Wel leuk, maar ik had er
toch nooit willen blijven, niet om de men
sen, die waren er allemaal even aardig
maar omdat het zover van mijn geboorte
land verwijderd ligt." Eva Pawlik houdt
van Wenen. Ze is getrouwd met. haar part
ner Rudi Seeliger en het echtpaar is not
maar gemiddeld één maand per jaar it
Wenen. De rest van het jaar reist het hee
Europa door. Eva Pawlik heeft in haa
leven al heel wat. landen gezien, maar z<
kan moeilijk zeggen waar ze het nu hei
prettigst vond. „Ieder land heeft zijn voor-
en nadelen. En meestal ben ik er te kort
om het echt te leren kennen. Vaak hebben
we ook helemaal geen tijd om de stad in
te gaan, want dan hebben we zowel
's middags als 's avonds een voorstelling.'
EVA PAWLIK heeft het niet alleen bi,
het schaatsen gelaten. Enige jaren geleder
speelde ze namelijk de hoofdrol in de filn
„Frühling auf dem Eis", die ook in Neder
land vertoond is. Dat vond ze heerlijk
want naast schaatsen is toneelspelen haa
grootste hobby. Als ze na deze revue ir
Wenen terugkeert gaat ze weer een film
maken, al betreft het dit keer slechts flit
sen van de ijsrevue. Daarna beginnen
weer de repetities voor het volgende pro
gramma. Het is een vermoeiend leven, so
liste te zijn in een beroemde ijsrevue, maar
Eva Pawlik zou niets anders ivillen. Het
huishouden, waar ze overigens werkelijk
nooit aan toe komtvindt ze iets ver-
Eva en Rudi zijn al geruime tijd getrouwd, voor mi} neer", lacht Eva, als haar man-
maar nog even „weg" van elkaar als in de en-partner haar helpt met het dichtrijgen
wittebroodsweken. „Elke avond knielt hij van de hoge witte schaatsschoenen.
In plaats van een dobbelsteen kun je
voor een heleboel huiskamerspelletjes
ook een genummerde draaitol gebrui
ken. Die kun je zelf vervaardigen van
twee kurken, een spijker en een rond
stukje karton. Kijk maar goed naar de
tekening, want daaraan kun je zien
hoe het worden moet.
I
