Een biefstuk om te
watertanden!
Vijfentwintig jaar geleden: NEDERLANDSE
TRIOMF IN EEN KEIHARDE MELBOURNE-RACE
Wm
Koningin woonde jubileumviering
van het Landbouwcomité bij
alléén ROOMBOTER
is boter... en boter is niet
te vervangen
De „Uiver" met Parmentier en Moll
landde op de modderige baan van Albury
Voorzitter richtte critiek
op garantiebeleid
Naaimachines
„BROSENS
11
Veilig Verkeer wil algeheel
verbod van amazone-zit
Kerkelijk Nieuws
Zo'n sappige biefstuk verdient toch zeker een
flinke kluit roomboter? Wordt'ie ééns zo lekker!
Eis van twee jaar wegens
verduistering van f 20.000
DONDERDAG 24 SEPTEMBER 1959
Het was in de vroege herfst van het jaar 1934. Geleidelijk aan verscheen op de
voorpagina's van alle kranten ter wereld de naam Melbourne. Dat die stad in 1934
haar honderdste verjaardag vierde, boezemde buiten Australië betrekkelijk weinig
mensen belangstelling in. Wel echter, hoe de viering van het jubileum zou plaats
vinden. De Australische autoriteiten hadden reeds vroeg de hoofden bij elkaar ge
stoken. Het moest een geruchtmakende viering worden, dat was het parool. Denk
beelden en plannen kwamen in groten getale ter tafel. Doch de autoriteiten wilden
iets heel bijzonders, iets dat de naam Melbourne op ieders lippen zou brengen. Toen
kwam de Australische miljonair Sir MacPherson Robertson met een vorstelijk bedrag
over de brug. Het geld (zei hij) moest besteed worden voor een luchtrace van
Engeland naar Melbourne. Alle nationaliteiten mochten deelnemen aan de wedstrijd.
HET plan ging er in. Onmiddellijk be
gon men met de organisatie. Alle deelne
mers moesten gelijkwaardige kansen heb
ben. De race werd daarom gesplitst in een
snelheidswedstrijd en een handicap-race.
De eerste prijs in de snelheidsrace be
stond uit 6000 en een gouden beker, de
tweede uit 850 en de derde uit 290. De
winnaar van de handicap-race kon reke
nen op £1150 en de na hem komende pi
loot op 580. Meer, veel meer dan het geld
deed de eer koene piloten uit vele landen
besluiten om deel te nemen aan de „lucht
slag". De (Engelse) Royal Aero Club nam
de leiding van de wedvlucht op zich. Het
vliegveld Mildenhall (Suffolk) werd aan
gewezen als beginpunt. Het eindpunt stond
reeds vast: Melbourne in de Australische
staat Victoria, zowat een halve aardom
trek 20.000 km) van Mildenhall verwij
derd.
Alom op aarde was het enthousiasme
voor de wedstrijd groot. Als deelnemers
werden 74 machines ingeschreven. De
Royal Aero Club stelde echter zeer zwa
re eisen alvorens toestemming te verlenen
om mee te dingen naar de prijzen. En
slechts 20 van de 74 gegadigden konden
aan die eisen voldoen. Er moesten finan
ciële garanties zijn, want alleen de brand
stof voor de vlucht zou tienduizenden gul
dens kosten. De leden der bemanningen
moesten papieren overleggen, waaruit
hun luchtwaardigheid, ja, hun luchtvol-
waardigheid bleek. Ieder bemanningslid
moest een reddingvest hebben. Iedere ma
chine moest voor drie dagen leeftocht aan
boord hebben. Er moesten minstens zes
rookpatronen bij de uitrusting zijn. De pi
loten moesten speciale logboeken bijhou
den en die door alle controle-posten laten
aftekenen. Er werden nog veel andere
voorwaarden en eisen gesteld. Kortom,
de organisatie was zeer grondig. De or
ganisatoren gingen niet over één nacht ijs.
Zij kenden hun verantwoordelijkheid en
wilden die onder geen beding veron
achtzamen.
De deelnemers aan de snelheidsrace
waren verplicht te landen op de vliegvel
den van Bagdad (Perzië), Allahabad (In
dia), Singapore (Malakka), Port Darwin
(Australië) en Charleville (Australië). De
deelnemers aan de handicap-race moch
ten, desgewenst, nog op enige andere, te
voren vastgestelde, plaatsen landen.
De deelnemers
DE bekendste piloten en toestellen, die
deelnamen aan de race, waren:
Jacqueline Cochran met haar Grenville
eendekker; de Denen Jensen en Hansen
met hun Koolhoven FK-41 „Desoutter";
de Amerikanen Roscoe Turner en Clyde
Pangborn met een Boeing transporttoe
stel; de Australiër Melrose met zijn „Puss
Moth"; de Australiërs MacGregor en
Walker met hun „Miles Hawk"; de
Australiërs Hewett en Kay in een De
Havilland „Dragon"; De Nederlanders
Geyssendorffer (K.L.M.-piloot) en Asjes
met hun (door constructeur Slot gebouw
de) „Panderjager"; de gebroeders Stoo-
dard met hun „Airspeed Courier"; Jim en
Amy Mollison in een De Havilland Comet,
„Black Magie" genaamd; Jones en
Waller, twee Engelsen, eveneens in een
De Havilland Comet; Scott en Campbell
Black in de derde De Havilland Cornet,
„Grosvenor House" gedoopt, omdat het
toestel ter beschikking was gesteld dooi
de directie van dat bekende Londense ho
tel; Parmentier en Moll in het K.L.M.-
toestel DC-2 PH-AJU „De Uiver".
„Cornet" en „Uiver"
DE firma De Havilland had zeer veel
vertrouwen in de door haar gebouwde
„Cornet". Nu, dat vertrouwen bleek ge
rechtvaardigd, want in de Melbourne
Race kwamen de 'voortreffelijke eigen
schappen van het toestel ten volle aan het
licht. Later, in de oorlogsjaren, verscheen
het type opnieuw in de lucht onder de zo
beroemd geworden naam „Mosquito".
De Nederlanders kwamen eigenlijk met
een nieuwigheid. Immers, in 1934 had de
K.L.M. pas een begin gemaakt met het
gebruik van metalen toestellen, die de Ne
derlanders als eersten op de Europese
luchtroutes vlogen. De eerste metalen ma
chine, de Douglas DC-2 „De Uiver" werd
ingeschreven door de Melbourne Race.
De Uiver werd met vereende krachten
uit de modder van de renbaan te
Albxuj getrokken naar een goede
startplek.
Het was niet de bedoeling om de snel
heidswedstrijd te winnen. Men wilde een
goed figuur maken in de handicap-race.
Daarom nam „De Uiver" behalve de
beide piloten, de boordmecanicien (Prins)
en de marconist (Van Brugge) een drie
tal passagiers (onder wie de bekende
Duitse aviatrice Thea Rasche) en ruim
100 kg post mee op de verre reis. Op het
vliegveld Mildenhall trok het toestel de
aandacht van vakmensen en belangstellen
den. Het aantal meningen en voorspellin
gen omtrent de kansen van „De Uiver"
overtrof dat voor andere machines. Ko
ningin Mary en de (toenmalige) Prins van
Wales bezichten het toestel van binnen en
van buiten.
De race
DE twintigste oktober was de grote dag.
Twintig machines waren in de prille
ochtenduren gereed om te starten. De
Lord Mayor van Londen was gekomen
om het vertreksein te geven. Twintig
maal zwaaide hij met een Engelse vlag.
De eerste keer om halfzes in de ochtend.
„De Uiver" vertrok als zevende. Geen
moeilijkheden deden zich voor bij de start,
die door duizenden toeschouwers werd
gadegeslagen op het vliegveld en door
De schitterende vlucht van de
„Uiver" in oktober 1934 was de
oorzaak van een nationaal feest in
Nederland. Een kwart eeuw geleden
kende liet enthousiasme hier te
lande geen grenzen, zó trots was men
op de piloten, die de „Uiver" naar
Melbourne hadden gevlogen.
den Scott en Campbell Black voort. Rust
gunden beide mannen zich niet. Toen zij
's maandagochtends in Singapore land
den, vernamen zij, dodelijk vermoeid, hoe
prachtig „De Uiver" vloog. Onmiddellijk
kozen beide mannen weer het luchtruim.
Toen „De Uiver" in Singapore landde,
vernam Parmentier, dat Scott en Camp
bell Black zes uur voorsprong hadden. Hij
begreep, dat hij ernstige tegenslag van
de „Grosvenor House" voorbehouden
niet als eerste in Melbourne kon aanko
men. De in spanning luisterende mens
heid begreep eveneens, dat de Snelle Vo
gel met de beroemde hotelnaam het ging
winnen van het Vliegende Hotel met de
vogelnaam!
De winnaars
TOCH scheen het een ogenblik, dat
Parmentier als eerste de eindstreep zou
halen, want boven de Timor Zee liet een
der motoren van de „Grosvenor House"
de piloten in de steek. Zij moesten op één
motor verder vliegen. Met een uiterste
wilsinspanning bereikten zij niettemin de
eerste Australische landingsplaats (Port
Darwin). Met een uiterse wilsinspanning,
ja, maar ook vertelde Scott (hij had
een revolver naast zich liggen voor het
geval zij in zee zouden storten) later
dank zij hun vrees voor de haaien, die in
de zee daar talrijk en vraatzuchtg zijn.
In Port Darwin moesten beide mannen
uit de cockpit getild worden, zó moe wa
ren ze.
Snel werd de motor geïnspecteerd.
Toen bleek, dat reparatie veel tijd zou
Het Verbond voor Veilig Verkeer heeft
de minister van Verkeer en Waterstaat
verzocht te willen bevorderen dat een
wijziging in het Wegenverkeersreglement
wordt gebracht waarbij de zo genoemde
amazone-zit ook voor motorrijwelen en
scooters wordt verboden.
Het Verbond voor Veilig Verkeer is van
oordeel dat de motieven, die enige tijd
geleden hebben geleid tot het verbieden
van de amazone-zit bij rijwielen met hulp
motor evenzeer gelden ten aanzien van mo
torrijwielen en scooters, omdat ook daar
bij de amazone-zit de verkeersveiligheid
in ernstige mate in gevaar kan brengen.
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Bovenkarspel c.a. J. Four-
nier te Goutum (Fr.); te Boven-Hardinx-
veld W. Vroegindewey te Barneveld. Aan
genomen naar Lekkerkerk R. van 't Lin-
denhout te Wapserveen. Beroepen te Rot
terdam Ph. Cornelder te Wilhelminadorp.
Aangenomen het beroep van de Prof.
Kerkverg. van Utrecht tot pred. voor
buitengew. werkz. (geest. verz. Diaco-
nessenhuis te Utrecht) K. Koopmans te
Austerlitz.
Geref. Kerken
Beroepen te Hoogstede (Graafschap
Bentheim Duitsland) J. G. O. Guhrt te Em-
den (Oost-Friesland, Duitsland). Bedankt
voor Andijk (vac. J. Végh) K. H. Schu
ring te Hallum. Beroepen te Ridderkerk
G. Heijerman te Nijverdal.
Advertentie
miljoenen gevolgd dank zij de radio-re
portages. De race was begonnen. Met het
uur nam de spanning toe. In Nederland
rees zij torenhoog!
De eerste berichten omtrent „De Uiver"
luidden allemaal gunstig. Het andere Ne
derlandse toestel, de Panderjager, ging
het minder voor de wind. Geyssendorffer
en Asjes hadden een uitstekende reis tot
Allahabad. Toen zij daar wilden landen,
functioneerde het landingsgestel niet, zo
dat Geyssendorffer zich met één wiel
moest behelpen. Niettemin lukte het hem,
de kist aan de grond te zetten. Nadat het
mankement hersteld was en het toestel
over het veld taxiede voor een nieuwe
start, kwam het in botsing met een vracht
wagen en ging het in vlammen op. Dat
was het einde van de dappere Panderja
ger!
„De Uiver" landde overal keurig op tijd
en zaH de snellere, „Grosvenor House"
danig op de hielen. Gejaagd door de Ne
derlanders en gedreven door de wens om
koste wat het kost de race te winnen, ijl-
Parmentier en Moll bij hun triomfale
thuiskomst.
vergen, klommen Scott en Campbell Black
maar weer in de cockpit en startten zij
opnieuw op één motor. Zowat 3'/a uur wa
ren zij in Port Darwin gebleven. Ook in
Charleville begonnen technici dadelijk
aan de kapotte motor te knutselen, maar
ook daar wilden de piloten niet wachten.
En dus vlogen zij verder op één motor
over een woest, bergachtig en zeer dun
bevolkt land. De wereld hield de adem
in. Zouden de dappere mannen het doel
halen? Welnu, Scott en Campbell Black
worstelden, worstelden.... en wonnen!
Dinsdagsmiddags om halfdrie zetten zij
hun machine aan de grond op de Fleming-
ton Renbaan te Melbourne. Een enthou
siaste menigte zorgde voor een daverende
begroeting. Tienduizenden waren met ex
tra-treinen naar Melbourne getogen. De
gouverneur van de Staat Victoria, de bur
gemeester van Melbourne, de schatrijke
Sir MacPherson Robertson en vele an
dere autoriteiten waren ter verwelkoming
aanwezig. De heer Edwards, directeur
van het hotel „Grosvenor House", had in
Engeland tijdig een boot genomen om zijn
toestel welkom te kunnen heten in Mel
bourne. En aardige bijzonderheid!
de eerste lauwerkrans, die de winnende
luchthelden om de schouders werd ge
worpen, was aangeboden door de K.L.M!
Door de maatschappij dus, aan welker
concurrentie het toe te schrijven was, dat
Scott cn Campbell Black meer dood dan
levend in Melbourne waren aangekomen.
Uiver-spanning
HOE was „De Uiver" intussen geva
ren? Parmentier en zijn mannen waren
52 uur na hun vertrek van Mildenhall ge
land te Batavia (nu Djakarta geheten).
Zij waren doorgevlogen naar Koepang
(Timor) en hadden van daar de sprong
over zee naar Port Darwin gemaakt. „De
Uiver" boven Australië!! Het bericht
vloog door Nederland en deed allerwegen
de harten sneller kloppen. Toen volgde de
mededeling: „De Uiver" is van Charle
ville gestart! Nog één etappe. De zege in
de handicap-race scheen verzekerd. En
toen kwam, als een donderslag bij helde
re hemel, het bericht: „De Uiver" is ra
diografisch niet meer te bereiken. „De
Uiver" zweeg. „De Uiver"ja, welk
lot had het toestel getroffen? Niemand
wist het zeker, maar bange vermoedens
rezen in menig hart.
Wat was er intussen met de machine
gebeurd? Onverwacht was Parmentier
in een zware storm terechtgekomen. De
radiozender raakte defect. Contact met de
grond was onmogelijk. Parmentier cir
kelde rond. Na een uur daalde hij heel
behoedzaam tot hij de grond kon zien. Hij
zag een stadje, maar hij wist niet welk
stadje het was. Gelukkig hadden de inwo
ners, terwijl „De Uiver" hoog in de wol
ken tegen de elementen voor zijn leven
vocht, het geronk van vliegtuigmotoren
gehoord boven het geraas van de storm.
Onmiddellijk troffen enige energieke man
nen maatregelen om te helpen. De plaat
selijke radiozender riep alle autobezitters
op naar de renbaan om daar hun wagens
zo op te stellen, dat zij met de koplam
pen een deel van de baan helder konden
verlichten. Met een zeer krachtige sein-
lantaren werd de naam van het stadje
Albury in morsetekens gespeld. Nog
cirkelde „De Uiver" rond boven Albury,
maar de bemanning zag de verlichïe
grondstreep en ook de lichtseinen. Toen
besloot Parmentier het waagstuk te on
dernemen. Op voortreffelijke wijze landde
hij op de renbaan van Albury. In een dik
ke modderlaag kwam het toestel tot stil
stand. Het was halftwee in de nacht.
De bemanning en de passagiers gunden
zich een paar uur slaap. De burgemees
ter van Albury betrok persoonlijk de
wacht bij het toestel, hoewel hij enigszins
invalide was en slechts met behulp van
een stok kon lopen. En de volgende och
tend? Toen stonden vele hulpvaardige
burgers gereed om met vereende krach
ten „De Uiver" uit de modder te trekken.
Zij wilden geen geld of andere beloning.
Zij wilden niet meer, maar ook niet min
der dan de mannen die met hun ma
chine feeds zón prachtige prestatie had
den geleverd letterlijk en figuurlijk „uit
de modder" helpen. De mannen en vrou
wen van Albury wensten niet, dat „De
Uiver" zou stranden in het gezicht van de
haven.
De startbaan was kort. Daarom beslo
ten Parmentier en Moll getweeën verder
te vliegen. De post werd uitgeladen en
over land naar Melbourne vervoerd. Plet
besluit om „licht." te vliegen was vooral
voor Thea Rasche een grote teleurstel
ling, maar zii schikte zich soortief in het
onvermijdelijke. Een uur na het vertrek
uit Albury landde „De Uiver" in Mel
bourne. En wel als tweede toestel, dat de
verre reis had volbracht. Parmentier en
Moll verwierven de eerste prijs in de
handicap-race en de tweede in de snel
heidswedstrijd. Melbourne juichte op
nieuw en de Nederlandse consul-generaal
deelde mee, dat koningin Wilhelmina de
leden der bemanning had benoemd tot
ridders in de Orde van Oranje-Nassau.
Nagalmen
SCOTT en Campbell Black hadden op
een uur na drie etmalen nodig gehad om
Melbourne te bereiken. Slechts drie uur
van de eenenzeventig hadden zij gesla
pen. „De Uiver" legde het traject af in
drie dagen, achttien uur en twintig minu
ten, terwijl de als derden aangekomen
Amerikanen Turner en Pangborn drie da
gen en eenentwintig uur en drie kwartier
onderweg waren geweest. Stuk voor stuk
schitterende prestaties. Melbourne's
eeuwfeest was op grootse wijze tot een
wereldfeest geworden. Koene vliegers uit
enige landen hadden bewijzen geleverd
van hun kunnen, hun wil en hun doorzet
tingsvermogen. Zij hadden een nieuwe
„luchtslag" met glans en met ere gewon
nen. Dank zij hen en dank zij de initiatief
nemers van de Melbourne Race verkreeg
de naam Melbourne een ereplaats in het
Boek van de Geschiedenis der Lucht
vaart.
In Nederland kende het enthousiasme
geen grenzen, toen men vernam, welke
prestaties en successen op naam van
Parmentier en de zijnen waren komen te
staan. Als één grote familie leefde het
gehele volk in de successen mee. Het werd
een nationaal feest in de ware zin des
woords. „De Uiver" was zo populair ge
worden, dat de naam zelfs als handels
merk opgeld deed. Prentbriefkaarten, ge
legenheidsgedichten en souvenirs ver
schenen aan de lopende band op de markt.
Het was al „Uiver" wat de klok in Ne
derland in die dagen sloeg!
Wederom laaide het enthousiasme hoog
op, toen „De Uiver" met zijn kranige be
manning op Schiphol terugkeerde. Het
Nederlandse volk bood (natuurlijk, zijn
wij geneigd te schrijven) het Australische
stadje Albury een gedenkplaat aan als
bewijs van dankbaarheid. En toen Al-
bury's burgervader nadien een bezoek
bracht aan ons land, leek zijn tocht door
Nederland veel op een triomftocht. De
ouderen onder ons zullen zich de dagen
van „De Uiver-glorie" en „De Uiver-
vreugde" stellig nog herinneren.
Had de Melbourne Race nog een zake
lijke nagalm? Ja, zeer zeker. Want de
K.L.M. bestelde na het grote succes
van „De Uiver" nog een veertiental
DC-2 machines. De fabrikant van die
toestellen, Donald Douglas, had dus even
eens alle reden om in zijn nopjes te zijn
over de Melbourne Race en vooral over
de Nederlandse triomf met „De Uiver".
(Nadruk verboden)
HET NEDERLANDS ZUIVELBUREAU - RIJSWIJK (Z.H.)
De Koningin heeft gisteren de buiten
gewone algemene vergadering van het
Koninklijk Nederlands Landbouw Comité
ter'gelegenheid van het 75-jarige bestaan
van dit comité in het Scheveningse Kur-
haus bijgewoond. „Uw aanwezigheid hier
steekt ons weer een hart onder de riem.
Wij hebben het gevoel er toch bij te be
horen", aldus zei de voorzitter, ir. C. S.
Knottnerus, in zijn woord van welkom.
Ir. Knottnerus herinnerde aan de weinig
gunstige publieke mening, dat de boeren
bedrijven te weinig rationeel, de land
bouwprijzen te hoog» en het beroep op de
schatkist te zwaar zouden zijn. „De boer
krijgt het gevoel, dat hij in de maat
schappij geen welkom lid is en dat zijn
arbeid, welke nog niet zo lang geleden
nodig was om Nederland in leven te hou
den, nu overbodig wordt geacht", aldus ir.
Knottnerus, die de vorstin het eerste
exmeplaar van een gedenkboek aanbood
Tot de minister van Landbouw, mr. Ma-
rijnen zei de voorzitter onder meer dat
het door de minister ontvouwde beleid,
hierdoor in de N.S.B. De heer Louwes
Koningin Juliana bekijkt aandachtig
het herdenkingsalbum.
met name de koers in het garantiebeleid
met gemengde gevoelens ontvangen is.
„Voor nieuwe bedrijven worden havens,
spoorwegen en autowegen uit de algeme
ne middelen aangelegd, maar verbeterin
gen op het platteland geschieden ten
bate van bestaande bedrijven, die de
kosten ervan voor een belangrijk gedeel
te moeten dragen".
Tot de staatssecretaris van Sociale Za
ken, de heer B. Roolvink, verklaarde ir.
Knottnerus, dat de landbouw bij de loon
vorming niet in een uitzonderingspositie
wil verkeren.
De heer H. D. Louwes, oud-voorzitter
van het K.N.L.C. en voorzitter van het
Landbouwschap, sprak over de agrari
sche geschiedenis van de laatste 25 jaar.
In de jaren dertig was het schip van de
Nederlandse landbouw in een storm ver
zeild. In die tijd ook ontstond „Landbouw
en Maatschappij", tijdens de bezetting
afgegleden naar nationaal-socialistisch
niveau, aldus de heer Louwes. Vooral een
aantal Drentse boerenfamilies verzeilde
achtte het verontrustend, dat men na de
bevrijding ten opzichte van alles, wat met
„landbouw en maatschappij" samen
hing zo gemakkelijk is overgegaan tot
de orde van de dag. Nog altijd dreigt het
gevaar, dat de landbouwbevolking zich
niet bevredigend gevoelt in het volksge
heel. De verschillen in welvaart, arbeids
omstandigheden en arbeidstijden met an
dere bevolkingsgroepen worden weer gro
ter. Maar veel groter, aldus de heer Lou
wes, is het gevaar van de politieke, cul
turele en maatschappelijke ongevormd
heid. De greep van kerken en evangelie
op de mensen verzwakt en er is geen
geestelijk, zedelijk en sociaal ideaal, dat
deze waarde vervangt.
De minister van Landbouw en Visse
rij, mr. Marijnen bracht de gelukwensen
van de regering over. Hij deelde mede
dat de Koningin het hoofdbestuurslid de
heer G. van der Ley, tevens voorzitter
van de Gelderse Maatschappij van Land
bouw, had bevorderd van ridder tot offi
cier in de Orde van Oranje-Nassau. De
daarbij behorende versierselen werden
door de minister aan de heer Van der
Ley overhandigd.
Advertentie
RUIME KEUS IN DIVERSE MERKEN
Gen. Cronjéstraat 148 Telefoon 531
ff
De officier van Justitie bij de rechtbank
te Leeuwarden heeft twee jaar gevange
nisstraf geëist tegen een 43-jarige gemeen
teambtenaar, die zich als hoofd van de
dienst Sociale Zaken in de gemeente Leeu-
warderadeel zou hebben schuldig gemaakt
aan verduistering van 20.000. Het ging
er bij deze zaak om of de verdachte ver
regaande slordigheid of verduistering ten
laste kon worden gelegd. De verdachte
zelf verklaarde, dat het eerste het geval
was. „Ik ben juridisch wel schuldig, maar
moreel niet," meende hij.
Aanvankelijk had de verdachte aan de
politie verklaard, dat het niet onmogelijk
was, dat een gedeelte van het verdwenen
geld voor zijn huishouding was gebruikt,
maar later kwam hij op deze verklaring
terug. Op 21 mei was het tekort bij een
controle aan het licht gekomen. Bij een
nader onderzoek bleek toen, dat er voor
een totaalbedrag van 19.720,48 aan ont
vangen inkomsten was verzwegen. Voor
de rechtbank verklaarde De V. dat er in
1953 „plotseling onverklaarbare tekorten"
waren ontstaan.
De president merkte op, dat de verdach
te meermalen op zeer geraffineerde wijze
heeft getracht zijn knoeierijen te verber
gen door in reeds gecontroleerde boeken
veranderingen aan te brengen. De offi
cier van Justitie was ook van mening, dat
er zeer bewust geknoeid was. De verdach
te was aanvankelijk slechts armmeester,
maar later werd hiervoor de welluidende
benaming hoofd van de dienst voor Socia
le Zaken uitgedacht. „Door die mooie ti
tel heeft hij alle werkelijkheid uit het oog
verloren," volgens de officier.
Verdachte's raadsman, mr. H. Schoot
stra, had in zijn pleidooi geen goed woord
over voor het rapport van de controleur,
die de malversaties aan het licht had ge
bracht. Daarin werden uitsluitend de ver
geten ontvangstposten opgespoord, maar
aan de verzuimde uitgaven-posten is niets
gedaan, zei hij. De controle liet zeer veel
te wensen. De verdachte kon zelf bepalen
wat gecontroleerd moest worden. Op 7 ok
tober z°l de rechtbank uitspraak doen.
