EUROPESE DIENST VAN DE BBC, EEN DEMOCRATISCH BOLWERK
Twintig componisten in actie
voor gehandicapte pianist
BBC en vrij Europa
„HEDENDAAGSE MUZIEK"
BESTAAT 30 JAAR
Cor de Groot bezverkt
concerten voor de
linkerhand
Hoewel voor vrij Europa de
drang naar Londen te luisteren
vanzelfsprekend veel geringer is
dan tijdens de oorlog, is uit een
luisteraarsonderzoek in zeven lan
den gebleken, dat daar dagelijks
nog altijd minstens twee miljoen
mensen rechtstreeks op de Euro
pese uitzendingen van de BBC af
stemmen. Zodra er zich in die lan-
landen een crisis voordoet, zoals in
Frankrijk over Algerije, stijgt het
aantal luisteraars met sprongen.
Het aantal Franse luisteraars nam
zelfs met vijftig percent toe. In
1946 waren er in Europa 33]/2 mil
joen radiotoestellen, thans bijna
111 miljoen. Evenals bij de telesisie
neemt ook bij de radio het aantal
toestellen toe, hoewel in langzamer
tempo. De BBC is van oordeel dat
nog lange, onbepaalde tijd de inter
nationale omroep zal kunnen blij
ven steunen op de radio en niet op
televisie.
HET WAS MET een bloedend hart, dat
om reden van bezuiniging in 1957 besloten
moest worden de Europese dienst te kort
wieken, zodat behalve ons land, Scandina
vië, België, Portugal en Oostenrijk niet
meer in eigen taal door Bush House wor
den toegesproken, hoewel de uitzendingen
in het Engels beschikbaar blijven. Boven
dien voorziet de Europese Dienst de diver
se nationale omroepen van materiaal over
Engeland voor heruitzending. Iets betrek
kelijk nieuws is dat de BBC thans ook Eu
ropa van televisiefilms voorziet. Er zullen
eerstdaags ook films worden afgeleverd
met teksten in de talen van het land, waar
voor ze bestemd zijn. Iets bijzonders was
onlangs, dat het televisiegesprek tussen
president Eisenhower en premier Mac-
millan via Eurovisie naar Rome werd
doorgegeven, waarbij hetgeen er door de
staatslieden werd gezegd in Londen gelijk
tijdig werd vertaald, zodat uit beider mon
den Italiaans klonk!
DE NADRUK van dc naoorlogse taak
van de Europese uitzendingen ligt natuur
lijk op de doorboring van het IJzeren Gor
dijn, dat de ether in de vorm van een enorm
net van uiterst kostbare, veel elektrische
stroom verslindende stoorzenders, hermc-
Ter gelegenheid van het dertigjarig be
staan van de Nederlandse Vereniging voor
Hedendaagse Muziek worden op 1 decem
ber, 11 februari en 29 maart in de Kleine
Zaal van het Concertgebouw te Amsterdam
drie jubileumconcerten gegeven. Op de
eerste avond zal het Danzi Kwintet optre
den. De laatste twee avonden worden ver
zorgd door het Rheinische Kammerorches-
ter onder leiding van Mauricio Kagel.
De programma's zijn als volgt:
Het Danzi-Kwintet met medewerking
van Elisabeth Lugt, zang, Alois en Al-
phons Kontarsky, piano, Christoph Caskel,
slagwerk, speelt op 1 december Septet van
Peter Schat; Quatro Fabulas de Daniel
Devoto voor fluit, sopraan, hobo en fagot
van Estaban Eitler; Kwintet van Hans
Werner Henze; Mobiles voor twee piano's
van Henri Pousseur; Trois structures voor
twee piano's van Pierre Boulez en Cyclus
voor soloslagwerk van Karlheinz Stock-
hausen.
Het Rheinisches Kammerorchester onder
leiding van Mauricio Kagel speelt op 11
februari: Polyphonica-monofica-rythmica
voor fluit, twee klarinetten, saxofoon,
hoorn, slagwerk en piano van Luigi Nono;
Transicion 2 van Maurico Kagel; Concert
opus 24 voor 9 instrumenten van Anton
Webern en Kreuzspiel voor hobo, basklari
net, piano en vier slagwerkers van Karl
heinz Stockhausen; op 29 maart met mede
werking van de Franse zangeres Marie
Thérèse Cahn, Le Marteau sans Maïtre van
Pierre Boulez; Quartetto a due tempi van
Bruno Maderna en Sexteto de Cuerdas,
van Mauricio Kagel.
„Les Frères Jacques",
And/ré Bellec. Georges Bel-
lec de enige twee échte
broers Paul Tourenne
en Frangois Soubeyran ko
men met hun pianist Pierre
Philippe op 8 oktober in
Haarlem. Dit wereldbe
roemde viertal werkt al
vijftien jaar samen en hun
verbondenheid is zo hecht,
omdat zij zich buiten hun
werk vrijwel niet met el
kaar bemoeien. Bij elke
première zijn zij zenuw
achtig als debutantjes. Zij
staan dan ook voor de niet
geringe taak te bewijzen
dat het vorige programma
niet het beste was. In „Le
Monde" schreef Claude
Sarrante: U kunt het ge
loven of niet, maar ze zijn
wéér beter dan vorig jaar.
„Les Frères Jacques" zijn
thans op een wereldtournee
dat twee jaar duurt, door
Europa, Noord- en Zuid-
Amerika, Japan en zelfs
Rusland. Hun teksten, zang
en mime zijn één volmaak
te harmonie en zij kunnen
de toeschouwer even mak
kelijk ontroeren met de
puurste poëzie als doen
schateren met exuberante
baldadigheid. Zij zijn de
onbetwiste meesters geble
ven in hun eigen, veel ge-
imiteerde genre. Hun op
treden bevrijdt de toe
schouwers tot een onge
compliceerde levensvreug
de, waar zelfs de meest cri-
tische onderzoeker van
„hoé doen ze het nou" aan
geloven moet. Hun „weten
schap van gebaar", hun
muzikaliteit, hartverove-
rende mimiek, pikanterie
en onschuld, poëzie en
barsheid, hebben deze grote
artiesten terecht de titel
bezorgd van „de atleten
van het chanson". De tal
loze Haarlemse bewonde
raars mogen gelukkig zijn
hun Franse vrienden in
Haarlem te kunnen zien
optreden. De hierbij afge
drukte foto toont les Frè
res Jacques in een situatie,
waarin zij zich uiterst op
hun gemak voelen: een lege
schouwburg, de stilte vóór
de stormvan applaus.
Het zeer spectaculaire
programma bevat groten
deels nieuwe nummers, zo
als „Dolly 25", „Shah Shah
Persan", „La Femme du
monde", „La demoiselle de
bas étage", „Faut bien,
qu'on vive" en nog veer
tien andere voor Neder
land nieuwe creaties, be
nevens het alleraardigste
„Les boites a musiqueuit
„La belle Arabelle". Op
verzoek zijn er enkele oud.e
nummers opgenomen, zoals
„A la Saint Médard" en
„Le complexe de la truite".
Met het oog op een goed
begrip der teksten, is in
het bijzonder goed ver
zorgde en rijk geïllustreer
de programma de korte in
houd van alle nummers in
het Nederlands afgedrukt.
met argumenten dienen te worden beant-
tisch tracht af te sluiten, iets waarin men
t. i woord en niet met lawaai!
maar ten dele is geslaagd. Er sijpelen nog
genoeg BBC-nieuws en -beschouwingen VEELBETEKENEND WAS, dat bij de
door om dagelijks miljoenen luisteraars in onlusten van Poznan in 1956 welke zulk een
de door het communisme beheerste landen grote rol speelden in de politieke verande-
te bereiken. Polen is de enige uitzondering ringen in Polen, de woedende menigte niet
omdat het vrij afstemmen op Londen toe- alleen gevangenissen aanviel, maar ook
staat. De BBC was zells onlangs op de de plaatselijke stoorinstallaties en daar-
jaarheurs van Poznan door een stand ver- rnee uitdrukking gaf aan het verlangen
tebenwoordigd, welke enorme belangstel- naar geestelijke vrijheid. In Polen bleek,
ling trok. Maar de Russen pogen de radio- dat in weerwil van de storingen tachtig
ontvangst in Polen door storing van bui- percent van de radiobezitters naar weste-
tcnaf te beletten. lijke stations luisterde. In Tsjechoslowa-
t>r. ctaad*7p«rr,pt,o -j j t ki.ie gebruikten zelfs de communistische
DE STOORZENDERS worden door Lon- pr0vinciale bladen de B.B.C. als de hoofd-
den als een stille hulde van de communis- bron v001. het westelijke nieuws, omdat
tische machthebbers aan de BBC be- het snel en betrouwbaar was. Het officiële
schouwd. De BBC had gehoopt dat de mis- orgaan van de Sovjetjeugdorganisatie in
lukking van de door Gobbels begonnen ra- Moskou erkende openlijk dat de „fatsoen-
diostoringen de Russen na de oorlog wij- bjkste" propaganda afkomstig is van de
zer zouden hebben gemaakt, maar Stalin objectieve B.B.C. Een Lagerhuislid dat on-
paste hetzelide middel toe, dat door jangs Roemenië terugkeerdde, beaam-
Kroesjtsjev is overgenomen. De Sovjet- de daj. iedereen afhankelijk is van de
storing van de BBC begon in april 1949. b.b.C en dat iedereen naar Londen luis-
lijdens het bezoek van Boelganin en tert. Voor Hongarije geldt hetzelfde.
Kroesjtsjev aan Londen in 1956 werd de
storing enkele maanden stopgezet (even-
als nu bij de reis van de Sovjet-premier
door Amerika), maar zij werd ten tijde ONDANKS DE CENSUUR stromen er
van de Hongaarse revolutie hervat. De ua a-, o -o n
storing van kortegolfuitzendingen is moei- V001 durend bneven b,] de B B'C- binnen
lijk, omdat het niet voldoende is stoorzen- v3n luisteraars in de communistische lan
ders op dezelfde lengte te laten werken, den, die hulde brengen aan de uitzendin-
daar de korte golven op de plaats van ont- gen. Het grootste aantal vaak ontroeren-
vangst dienen te worden verbroken. Hier- de bijvalsbetuigingen komt uit Oost-Duits
voor is een uitgebreide apparatuur nodig,
welke zich in feite alleen kan concentre- lanc>- Iemand schreef: „Als men zesen-
ren op de dichtbevolkte gebieden. twintig jaar onder dictatuur heeft geleefd
is het alsof men uit een kooi kijkt om nu
NA DE TERUGKEER van Gomoelka in
Polen werd onthuld, dat de opheffing van eens geen machines maar menselijke we
de radiostoorzenders tweeënvijftig korte zens tot je te horen spreken",
golfzenders en elf middengolfzenders had Volgens de jongste Amerikaanse gege-
vrijgemaakt! De kapitaalkosten van de vens zouden er in het gehele Sovjet_biok
oprichting van de stoorzenders werden of-
ficieel op 112 miljoen zloty's geschat en de 2o0° stoorzenders werken, waarvan de
jaarlijkse kosten om ze te laten functione- directe kosten op 350 miljoen gulden per
ren op nog eens 30 mil joen zloty's on- jaar worden geschat en de kapitaalkosten op
geveer een derde van de jaarlijkse totale -n miljard gulden. Als vergelijking kunnen
omroepkosten Belangrijker was echter,
dat officieel werd toegegeven dat al dit hiertegenover de totale jaarlijkse kosten
geld en energie in feite een verspilling wa- van de gezamenlijke buitenlandse uitzen-
renomdat dotgn ined, eoothesroemnrk dingen van de B.B.C. worden gesteld,
ren, omdat de storingen het doorkomen waarmee slechts 50 tot 60 miljoen gulden
van de BBC-uitzendingen niet konden ver-
hinderen.. De uitwerking op de openbare zlJn gemoeid,
mening was precies het omgekeerde van
hetgeen men verwacht had. De geruchten,
welke voortvloeiden uit het illegaal luis- G Ul'SllSSen leketOUeel til
teren achtte men gevaarlijker dan de bui
tenlandse „leugens". De heilzame slotsom A TllSteFdCf Ul en A i'fllieni
waartoe men kwam, was dat argumenten
Het Werkcentrum voor Leketoneel en
Creatief Spel te Amsterdam geeft ook dit
seizoen een cursus „dramatische expres-
Het Danzi-kwintet, bestaande uit Frans sie in de opvoeding" die tegelijkertijd in
Vester (fluit), Koen van Slogteren (hobo), Amsterdam en Arnhem gegeven zal wor-
Pem Godri (klarinet), Brian Pollard (fagot), den, op twintig zaterdagmiddagen van 24
Adriaan van Woudenberg (hoorn). oktober tot en met 26 maart. De lessen
zullen gegeven worden respectievelijk in
het gebouw van het Toneelmuseum, He
rengracht 168, Amsterdam en in de Arn
hemse Toneelschool, Parkstraat 34.
Zoals in eerder gegeven cursussen het
geval was zullen enige theoretische uiteen
zettingen gegeven worden: een algemene
inleiding van de therapeutische waarde
van de spontane expressie, creatief spel
met moeilijk opvoedbare kinderen. Het
grootste deel der lessen zal echter gericht
zijn op de praktijk: het spel als voorbe
reiding op de dramatische expressie, het
creatief spel met leerplichtige jeugd, het
dramatiseren van verhalen en het impro
viseren naar uiteenlopende opdrachten,
het interpreteren van spelteksten, het be
wegend beleven van muziek, masker- en
poppenspel, decor- en kustuumimprovisa-
tie.
Tot de docenten behoren: Ben Albach,
Ben Groeneveld, Margreet van der Hei
de, Roel Hiemstra, Lou Hoefnagels, Kas-
per Hoste (Gent), pater J. den Ouden
SCJ., Egbert Steegstra, Nel Theunis-
sen, Theo Vesseur, Adrïenne van Vries-
land-Canivez, .drs, Flip .Wafelbakker.
VOORZOVER WIJ WETEN bezit Engeland geen enkel
afzonderlijk monument voor de slachtoffers van de Tweede
Wereldoorlog. Men heeft op de nuchtere, conventionele, na
de Eerste Wereldoorlog opgerichte gedenktekens (meestal
slechts uit een simpel kruis bestaande) eenvoudig de jaartallen
1939-1945 erbij gezet en in kleinere plaatsen ook de namen van
de omgekomenen. Er is ook geen monument, dat herinnert
aan de vreselijke bombardementen van Londen. Op dit gebied
schijnen de Britten, die nu eenmaal liever hun gevoelens be
heersen, het talent voor artistieke uitdrukkingsmogelijkheden
te missen, al mag men natuurlijk niet vergeten, dat Engeland
tot het geluk van het vasteland aan een
bezetting is ontsnapt en de daaraan ver
bonden emoties heeft gemist. Hetgeen
echter niet betekent dat de Engelsen
Bush House
in Londen
ongevoelig geweest zijn voor het lot van
A* H nt +p<7Piin PPl f.C o
morsetekens, welke de V van Vic
torie vormen. Elk kwartier golft het nu
nog door de ether, telkens een nieuwe
uitzending inleidend.
de rest van Europa. Het tegendeel is
waar. Getuige daarvan is het bouwwerk,
dat het wijde gedeelte van het Strand
beheerst het uitgestrekte en acht ver
diepingen tellende Bush House, dat in
feite als een soort oorlogsmonument mag
velden. Bijna vijf jaar lang kwamen DE EUROPESE DIENST viert zijn een-
in, n 7 entwintigste geboortedag. De eerste uit-
uit Bush House de klanken, welke bezet zending geschiedde eind september 1938
Europa geestelijk mede op de been na de noodlotsconferentie van München,
i r toen de door Chamberlain afgelegde ver-
hielden. Daar zetelt nog altijd de Luw- kiarjng ijlings in het Frans. Duits en Itali-
pese dienst van de BBC, tezamen met aans moest worden verspreid. Het was een
ii. ii i i geïmproviseerd begin. Vreemde talen zijn
de diensten, welke de rest van de njej. bepaald de kracht van de Engelsen en
wereld bestrijken. Gedurende 223 uren de buitenlanders, die de BBC te hulp riep,
i, 1 r 7 werden er als het ware met hun haren bij-
per week wordi. er in liet Engels en gesieept( zodat de historische uitzending
achttien andere talen uitgezonden. Wie duidelijk de sporen van deze haast toonde.
het gebouw betreedt treft er inderdaad ^p®oviseï^
een stukje Verenigd Europa aan, want al te formele en daardoor vaak stroeve en
7- 7 7 7 onpraktische werkmethoden. De BBC is
hier werken dag en nacht mensen van 7eJf gen v00rbeejd van een vrije, losse en
elke Europese nationaliteit er zijn er soepele opzet. Zij is door de regering ge-
nog talriijken. die er ook In de oorlog ^aar ^e™el onaffe-
waren met geestdrift samen om als drijf is eveneens vrij van rechtstreekse re-
objectieve voorUchtingsbron te dieven. |~S^e1eSSe?in'we£e
Elke uitzending begint nog steeds met jen en hoeveel uren er zal worden uitgezon
den. Maar wat de programma-inhoud be
treft, is er geen inmenging van buitenaf.
DE ALLERGROOTSTE VRIJHEID be
zat destijds de twee jaar geleden opgehe
ven Nederlandse sectie, welke de keuze
van materiaal zelf mocht bepalen. De
meeste overige secties bleven onderwor
pen aan de beslissingen van de centrale
redactieleiding, welke echter haar eigen
verantwoordelijkheid kent. Zij werkt zon
der politieke controle van buitenaf, al be
zit de regering in theorie een vetorecht,
dat in de praktijk nooit behoefde te worden
toegepast. Dit is des te opmerkelijker daar
de buitenlandse diensten van de BBC niet
gefinancierd worden uit luisteraarsgelden,
maar door bedragen, welke jaarlijks door
het parlement worden toegewezen. De be
trekkingen tussen de BBC en de regering
berusten op wederzijds betoon van goede
wil en respect, een ideale situatie welke
trouwens kenmerkend is voor de algemene
Britse opvattingen over de staat. Dezelfde
geest ademt trouwens het werk van de
Britse Europese Omroep, welke zich vóór
alles tot taak stelt zo objectief mogelijk de
verschillende facetten van het leven in
Engeland te projecteren. Dit maakt zeker
een diepere indruk dan opgeschroefde pro
paganda. De stem van Britanje is zeker
niet de stem van de partij, welke op een
zeker ogenblik de macht bezit, maar de
stem van alle Britten.
VOOR VELEN ZAL het bericht, dat
Cor de Groot wegens indispositie
van zijn rechterhand zijn reper
toire in het komend seizoen zal
beperken tot werken voor de lin
kerhand, een schok zijn geweest.
Al een viertal jaren voelde hij pijn
tussen de derde en vierde vinger
van de rechterhand bij het spelen.
Maar de concertpraktijk moest
doorgaan. Tot tenslotte, tijdens een
studio-opname midden in een stuk,
de hand „klem" zat. Men kon de
opname uiteraard overdoen, maar
in de concertzaal kan dat niet. Me
dici begrepen het niet, specialis
ten evenmin. Zouden de nieuwste
middelen uit Amerika helpen? Pro
beren maar, doch dan ook volko
men rust met die hand was het con
signe; rust, afwachten, afzeggen,
al die vele concerten voor het ko
mende winterseizoen, waarin Cor
de Groot juist zijn vijfentwintig
jarig solistisch optreden zou vieren.
COR DE GROOT is er de man niet naar
'ich uit het veld te laten slaan. Hij zegt:
..nu speel ik al sinds mijn vijfde jaar piano
en ik weet nog niet eens hoeveel toetsen er
op een piano zitten. Maar ik weet wel wat
je ermee kunt doen. En zo vraag ik me af
of het nu toch wel echt verplicht is, dat je
er met twee handen op speelt.
„Het zijn er achtentachtig", breng ik
voorzichtig in het midden, „en Wittgen
stein had na de eerste wereldoorlog een
arm verloren. Voor hem componeerde Ra-
vel zijn..."
„Ravels concerto voor de linkerhand
speel ik al jaren", herneemt De Groot,"
„maar wil je wel geloven, dat er instan
ties zijn die ik Ravels linkerhand-concert
ter vervanging voorstel en die dan ijskoud
antwoorden: „ja, maar we willen toch lie
ver iets voor twee handen! En als ik dan
nog moet horen, dat Ravel hun te modern
is en ik stel dan mijn eenhandige bewer
king van de toch al zoveel bewerkte Liszt-
fantasie voor, dan vinden zij dat heilig
schennis"
„Zij zouden het misschien niet eens ge
hoord hebben als zij het niet wisten..."
„Dat kun je zelf beoordelen," zegt Cor
de Groot, „luister eens naar deze experi
menten" Hij zet zijn taperecorder aan. Er
klinkt een reeks pianostukken van Tsjai-
kofski. Een leek zou er niets afwijkends
aan merken en het mooi vinden en ik moet
er speciaal op letten om te merken, dat de
ze stukken met minimale aanpassing zo
danig voor de linkerhand geschikt zijn ge
maakt, dat ze praktisch niet van het ori
gineel zijn te onderscheiden. En dat voor
experimenten!
„Ja," zegt De Groot met nadruk, „jam
mer dat ik nog niets anders op de band
heb, want ik neem de hele pianolitteratuur
ALS IK MET BEWONDERING vraag
hoe hij ertoe gekomen is, vertelt hij: Voor
mijn jubileum zou ik voor de N.C.R.V. een
serie van tien recitals spelen. Het was bui
tengewoon sympathiek van programma
leider Geerink Bakker, dat hij me in deze
nood niet in de steek liet. Het ligt ook niet
in zijn aard een hand te weinig te vinden
en zo zou ik alle linkerhandstukken, die ik
in de pianolitteratuur kon vinden mogen
spelen. Maar zoveel bestaat er niet. Als ik
volgens plan in oktober deze serie zou be
ginnen, voorzag ik in januari of februari
al het voorhanden linkerhand-materiaal
gespeeld te hebben. En wat dan? Daarom
kwam ik op het idee zelf linkerhand-bewer
kingen te proberen en ik vertelde hem van
mijn experimenten. Daardoor kwam de
grote troost na de afwijzende beschikkin
gen, die ik hier en daar moest incasseren.
Geerink Bakker ging stilletjes aan de slag
en bezorgde me toen ineens een van de ont
roerendste momenten van mijn leven met
de allerplezierigste mededeling, dat niet
minder dan twintig Nederlandse compo
nisten zich bereid hadden verklaard een
compositie voor de linkerhand voor me te
schrijven. Ongelooflijk aardig.
COR DE GROOT overhandigt mij het
volgende lijstje: Henk Badrngs, Jan Fel-
derhof, Hugo Godron, Oscar van Hemel,
Albert de Klerk, Bertus van Lier, Karei
Mengelberg, Hans Osieck, Wouter Paap,
Herman Strategier, Wolfgang Wijdeveld,
Willem Andriessen en uit Den Haag Hen
drik, Jurriaan en Louis Andriessen, Ignaz
Liliën, Leon Orthel, Max Prick van Wely,
Hans Schouwman en Alexander Voormo
len. Van twee Hagenaars vertelt Cor de
Groot nog enthousiast: „Plotseling kwam
Orthel hier binnenvallen, spontaan als al
tijd, gaat aan mijn vleugel zitten, speelt
achtereenvolgens drie thema's, onder
werpt ze aan mijn oordeel en zegt: „Dat
wordt een sonate voor je, maar die zit
voorlopig nog in de oven". „Voormolen
zegt De Groot verontschuldigt zich,
dat hij zo langzaam componeert. Ik troost
hem, dat hij nog tijd heeft tot 1960. De
volgende morgen ligt er een briefkaart in
mijn bus met erop getekend een slak aan
het begin van een lange weg, waaronder
geschreven „ben al gestart!"
„IS DAT NIET ontzettend aardig? en al
leen doordat je zelf tracht van de nood een
deugd te maken. Ja, wat moest ik anders
doen? Bij de pakken neerzitten en maar
wachten tot mijn hand beter is? Ik heb al
zestig bewerkingen voor de linkerhand
klaar, maar ik moet ze nog instuderen en
dat is een techniek op zichzelf. Je moet
het omgekeerde doen als je je leven lang
met je rechterhand gewend bent geweest.
Met je duim moet je de melodie accentue
ren in je linkerhand en met je rechterhand
moet je de duim juist ondergeschikt hou
den. En dan is er een speciale techniek
van half pedaal nodig.."
MEVROUW DE GROOT zegt: „Ik loop
aldoor weer naar zijn studeerkamer om te
kijken of hij nu heus niet toch ook zijn
rechterhand gebruikt!"
door om te zien wat er geschikt is voor uit
voering met de linkerhand alleen. Het is
soms verrassend. Maar ik wil tot het uiter
ste controleren of het klinkende resultaat
werkelijk geheel voldoet en toen ik destijds
deze taperecorder kocht, had ik niet kun
nen dromen hoe het ding me nu meer dan
ooit te pas zou komen. Ik weet nu langza
merhand wel hoe ik piano speel, maar dit
is totaal iets anders natuurlijk."
