Stijiista
Frans Funke exposeert aquarellen
Nu in zee...? Brrr....
Een beeld van vertwijfeling
„Kerkbouw Nu" een expositie
die ieders belangstelling verdient
Het reveil der katholieke
en protestantse kerkbouw
ofl v. Empelen
Restaurant Lion d'Or
ZATERDAG 12 DECEMBER 1959
HAARLEMS DAGBLAD
OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
7
Enkelvoudige bezetting
slechts voor een deel
der toneelpremières
Kerstconcert van twee
Christelijke koren
Franse kunstprijs voor
Max Ernst
Verkiezingen in Nigeria
„Hirosjima, mon amour
Johannes den Hartog gast-
dirigent bij de Opera
Russisch vliegtuig in het
poolgebied verongelukt
UIT STAD EN STREEK
„Jack the Ripper
Houseboat
De hel van Noord-Afrika
Sag es wit Musik
De moordenaar met
de zachte stem
Joe Dakota
Rusty
Gouden bergen
Journaal
Inbraak in Vondellaan
in Aerdenhout
De schilder Frans Funke heeft van een
deel van zijn huis een kunstzaaltje ge
maakt. Hij noemde het „Chez Nous," ge
woon „Thuis" dus. Hij is pas weer thuis
gekomen. Uit Frankrijk natuurlijk. Want
hij is dol op dat land. Dit keer zat hij aan
de „Cóte d'Azur". Wel ietsanders dan
zijn zo beminde grijze Parijs. Maar hij
was er in de herfst en dan zijn ook daar
de kleuren meer bezonken. Ik geloof dat
de keuze van dit jaargetijde wel een ver
standige van deze toch'in zijn werk zo
zeer Nederlandse figuur was. Beter is het
nog misschien te spreken van een zozeer
Haarlemse figuur, als we Funkes aquarel
len vergelijken met die van zovele Haar
lemse schilders, die de weldadige invloed
van Boot ondergingen. De expositie is gis
teravond onder grote belangstelling ge
opend door de heer A. Planteydt, die dat
om drie redenen verklaarde graag te
doen: de liefde voor Frankrijk, die hij met
Funke gemeen heeft, zijn vriendschap
voor de schilder en de kwaliteit van het
werk. De heer Planteydt dankte Joop ten
Have, Dick Laan, Piet van Heerde en
Wim Steyn voor hun hulp bij de zeer ge
slaagde inrichting van de tentoonstelling.
FUNKE EXPOSEERT tot 28 december
de aquarellen die hij aan de azuren kust
maakte. Ik dacht dat dit werk wel van
een vooruitgang in Funkes ontwikkeling
getuigt. Gezien de mij laatst bekende
aquarellen van Parijs werd Funkes palet
in ieder geval rijker. Dat vindt zijn oor
zaak dan vooral in de keuze van het on
derwerp. De winst is dat hij het onder
werp aandurfde en tot op bepaalde hoog
te ook aankon. Niet alles is even geïnspi
reerd, wel echter het werk van een vak
man, van een bescheiden eerlijk vakman.
De waterkant ligt hem voor mijn gevoel
het best, vermoedelijk omdat de sfeer
daar de Nederlander toch meer vertrouwd
is dan die in de bergen; Overigens wil ik
meteen mijn waardering uitspreken voor
Advertentie
Zoetjes deinen in een bad warm zeewater
van de Cóte d'Azur is een heel serieus mid
del tegen het knagen van de tand des tijds.
Het Noordzee-water is ook 's zomers meest
nog te koud, de huid verzet zich en sluit ook
de goede dingen buiten. Lauw-warm zeewater
echter wordt snel geabsorbeerd.
Rheumatiek, aderverkalking, nervositeit, de
pressie, angst etc. kunnen door een kuur ver
dwijnen. Kuren reeds v.a. 35.—.
Spreekt u eens met
MIA NIESSEN
FLORAPLEIN 18 - TELEFOON 13796
De directies van de Nederlandse Comedie
en de Haagse Comedie hebben thans bij
het ministerie van Onderwijs, Kunsten en
Wetenschappen een voorstel ingediend
over de bedrijfsvoering voor het seizoen
1960/61. Dit voorstel is door het ministerie
ook aan de overige subsidiënten ter be
studering toegezonden en zal binnenkort
voorwerp van bespreking uitmaken in het
subsidiëntenoverleg inzake toneel. Het zal
ook met de Nederlandse Televisiestichting
worden besproken wat de gevolgen be
treft, die het voorstel eventueel voor de
toneelvoorziening van de televisie zou kun
nen hebben, zo wordt van de zijde van het
departement van Onderwijs, Kunsten en
Wetenschappen meegedeeld.
Een communiqué van dit departement
zegt dat, in afwijking van de hier en daar
gepubliceerde gegevens die ontleend wa
ren aan een voor intern gebruik opge
stelde nota de zogenaamde Nota-Oster
over het aantal speelbeurten dat vrij zou
komen indien geheel enkelvoudig zou wor
den gespeeld, het thans ingediende offi
ciële voorstel niét uitgaat van een vol
ledige enkelvoudige bespeling door de ge
noemde gezelschappen. Weliswaar hebben
de directies van deze gezelschappen een
enkelvoudige bezetting van stukken voor
ogen als middel om het artistieke peil van
de voorstellingen te verhogen, maar zij
stellen deze enkelvoudige bezetting slechts
voor een deel der premières voor, terwijl
zij het doublure-systeem overigens willen
handhaven, teneinde de vermindering van
het aantal speelbeurten acceptabel te
maken.
Zoals reeds eerder gepubliceerd is, willen
de directies van de Nederlandse Comedie
en de Haagse Comedie van oudsher
standplaatsgezelschappen, hetgeen tot uit
drukking komt in het aantal vrije voor
stellingen in de eigen stad de gevaren
voor het artistieke peil het hoofd bieden
door niet alle stukken te doubleren en al
dus het aantal speelbeurten te verminde
ren. Zij stellen zich voor met deze werk
wijze toch nog tot elk negen a tien pre
mières te komen.
De genoemde directies menen voor de
televisie een garantie te kunnen vinden
in het stellen van een limiet aan de mede
werking van hun acteurs aan de andere
media; zij denken namelijk het aantal
televisierollen per acteur te beperken tot
twee a drie rollen per seizoen, aldus het
communiqué van het ministerie van On
derwijs, Kunsten en Wetenschappen
een aquarel van een stadje tussen de ber
gen vanuit de hoogte gezien. Funke trof
hierin op knappe wijze de sfeer. Funke
kan knap zijn. Dat viel me vooral op aan
een aquarel met ook uit de hoogte beke
ken bootjes, die pas van de visvangst te
rug gekomen waren. Hoe meer Funke ge
grepen is door zijn onderwerp, hoe kundi
ger ook de uitvoering van zijn aquarel naar
dat onderwerp. Kundigheid is niet per se
een artistieke verdienste. Bij Funke ech
ter is een duidelijk blijk van kunde een
bewijs van zijn interesse. Dat maakt zijn
expositie tot een voor ons gemakkelijke,
een die nu weer eens zonder moeite te ge
nieten is. Funke spreekt een heldere een
voudige taal en daardoor is zijn verhaal
gemakkelijk op waarde te schatten. Fun
ke behoeft men nooit met wantrouwen te
ontmoeten.
MIJN BESTE ONTMOETINGEN op
Funkes tentoonstelling waren dan verder
de hierbij gereproduceerde aquarel, die
uitstekend van compositie is en van een
fijne bij het zonnige toch even bezonken
kleur. Cap d'Antibes, nog mooier van
kleur en misschien het beste dan Funke
meebracht, een gezicht op Antibes, dat de
hiervoor genoemde aquarel evenaart, een
strand bij Cagnes en een op zijn bootje
nettenboetende visser. Funke weet een
aquarel te doorwerken en toch fris te blij
ven dit meestal wanneer hij aan haven of
zee zit. Het herfstige Provence-landschap
is een moeilijk. De schilder valt er niet zo
gemakkelijk op aan als op het zomerse
zonnige. Toch is het wel duidelijk dat Fun
ke het genoot en dat maakt het geheel van
zijn expositie innemend. Men vindt „Chez
Nous" aan de Spaarnelaan 25. De expositie
is tot 28 december geopend.
Bob Buys
Maandag 21 december geeft Haarlems
Christelijk Mannenkoor, dirigent Bernard
Verboom, met medewerking van Schotens
Christelijk Gemengd Koor, dirigent Geert
de Boer, een kerstconcert in de Koning
kerk (Kloppersingel). Het orgel wordt be
speeld door Teke Bijlsma. Uitgevoerd
wordt een programma van kerstliederen,
door ieder der koren afzonderlijk a ca-
pella en met orgelbegeleiding. Gezamen
lijk wordt ten gehore gebracht het Halle
lujakoor uit „The Messiah" van Handel.
De Franse schilder Max Ernst heeft
vrijdag de Franse grote nationale kunst
prijs gekregen. Ernst, een Duitser van ge
boorte, vestigde zich in 1955 definitief in
Frankrijk en verkreeg in 1958 de Franse
nationaliteit. In 1954 werd hij onderschei
den met de grote prijs van de Biennale
van Venetië.
LAGOS (Reuter) Vandaag zullen, naar
verwacht wordt, meer dan negen miljoen
Nigerianen naar de stembus gaan om te
beslissen wie de eerste premier van onaf
hankelijk Nigeria de grootste federatie
van het Afrikaanse continent zal zijn.
Het nieuwe parlement, dat thans gekozen
zal worden, zal vermoedelijk volgend jaar
een motie aannemen, waarin Groot-Brit-
tannië formeel verzocht wordt op 1 okto
ber I960 onafhankelijkheid te verlenen. De
Britse regering heeft reeds beloofd hieraan
gevolg te geven als de motie wordt aan
vaard.
Treffen
In Lagos, de hoofdstad van Nigeria, zijn
bij een treffen tussen demonstranten van
de vakbond van spoorwegarbeiders en de
politie 33 personen, onder wie 13 politie
mannen, gewond; 168 betogers werden in
hechtenis genomen. Volgens de arbeiders
is de spoorwegmaatschappij van plan men
sen te ontslaan wegens vermindering van
de inkomsten.
Advertentie
moderne
interieur
verzorging
binnenweg 95 - heemstede
tel. (02500) 39470
DAT DE FILMKUNST zichzelf nog niet
heeft uitgeput, bewijst soms ineens zo'n
film als „Hirosjima, mon amour". Plotse
ling beseft men dat er met de film onein
dig veel meer dingen zijn te zeggen dan
uit de doorsnee speelfilm blijkt. Wij wor
den overladen met routine-produkten, zo
veel en zo vaak, dat wij bijna niet meer
geloven in de film als kunst. Dan is de
uitzondering op de regel de bevestiging
van het geloof en het vertrouwen in de
autonome taal van de film, het eigen le
ven, dat zij leidt, haar vermoge in de
menselijke werkelijkheid de mt..gelijke
waarheid aanschouwelijk te maken. Wie
is niet geneigd daaraan te twijfelen? „Hi
rosjima, mon amour" doorbreekt ineens
de gladde oppervlakkigheid en haakt zich
in ons vast, een schreeuw van vertwijfe
ling, het gezicht van een wereld, die aan
haar doodsbed staat.
VORM EN INHOUD hebben elkaar in
deze film wederzijds bevrucht. Zij zijn
dan ook onlosmakelijk. Zij zijn van een
verrassende en tegelijk obsederende oor
spronkelijkheid, omdat zij in het perspec
tief van het menselijk bestaan een ver
schrikkelijke en beklemmende werkelijk
heid zien. De bom, die in acht seconden
tweehonderdduizend mensen het leven be
nam in Hirosjima, heeft de weg geopend
voor de vernietiging van de gehele mens
heid. Wij leven in de echo van de ster
venskreet der bewoners van Hirosjima
Op de bodem der wanhoop bloeien onze le
vens, vreemde bezeten levens, die om door
te dringen tot de kern van ons zijn, al
les overboord werpen wat het naakte be
sef daarvan belemmert. De Japanse inge
nieur, die na een toevallige ontmoeting,
een Franse filmster volgt naar haar ho
tel, laat zich gaan in een snel aangroeien
de sympathie, hij denkt niet meer aan zijn
vrouw, zij niet meer aan haar man en
kinderen. Zij brengen samen de nacht
door, hun liefkozingen roepen herinnerin
gen wakker, de steeds aanwezige onder
gang van Hirosjima brengt hen tot een
gesprek over de oorlog en de filmster ver
telt, na een reminiscentie aan de verwoes
tende kracht der atoombom, over wat zij
deed op die dag, dat in Hirosjima de we
reld ten onder ging. Toen scheen de zon
in Parijs.. Woonde ze al lang in Parijs?
Nee, in Nevers. Had zij lief in Nevers?
Ja, een Duitse soldaat. Hij werd doodge
schoten de dag voor Nevers werd bevrijd
Toen onderging zij het lot van andere
sexegenoten: haar haar werd afgeknipt.
Zij werd thuis opgesloten in de kelder.
Daar leefde zij in de herdenking van haar
liefde, die zij lang. lang koesterde, die zij
niet kon verloochenen, die zij overdraagt
op de Japanse ingenieur als zij hem aan
spreekt of hij de geliefde Duitser is en
hij antwoordt met: „En wat deed ik..?"
Ja, ze is getrouwd. Ze heeft ook kinderen.
„Ik ben ook getrouwd. Ik ben heel geluk
kig," zegt de ingenieur. In deze nieuwe
werkelijkheid echter, die niet te vergelij
ken is met hun gewone bestaan, kennen
zij geen plaats toe aan enige binding. Zij
zijn als de insecten, die daags na de ver
woesting van Hirosjima, weer uit de grond
kropen. Hirosjima is hun enige werkelijk
heid. Het is echter een hopeloze werkelijk
heid. Zoals er voor de mensheid geen
hoop meer is. Heel de wereld wordt straks
Beurs voor violist. De violist John
Sekreve, die de laatste tijd als altist in het
Residentie-Orkest speelt, heeft een beurs
eekregen om gedurende acht maanden in
Londen bij Lionel Tertis aan de Royal
Academy of Music te studeren. Hij krijgt
gedurende genoemde tijd studieverlof van
het Residentie-Orkest.
U MOET BESLIST eens aanbellen aan
het grote herenhuis aan de Jansstraat
nummer 79. Daar is het Bisschoppelijk
Museum gevestigd, dat staat in kleine
lettertjes op de gevel aangegeven. De
nauwgezette suppoost opent dan de voor
deur op een kier en verzoekt u het doel
van uw komst te willen mededelen. Als u
te kennen geeft de tentoonstelling „Kerk
bouw Nu" te willen zien, zegt hij blij ver
rast dat zulks tegen betaling van twee
kwartjes wel mogelijk is. Is uw antwoord
gunstig dan gaat de deur wijder open en
wordt u binnen gelaten. Deze vorm van
gastvrijheid heeft het opmerkelijk gevolg
dat u vrijwel geheel alleen de grote en
fraaie collectie van dit museum kunt be
wonderen, want alleen doorzetters komen
zo ver.
DOOR EEN AANTAL portalen, gangen,
poorten en deuren bereikt men de grote
zaal waarin de tentoonstelling wordt ge
houden. Hier is de aangename en voor
name sfeer die het achttiende-eeuwse
vóórgebouw heeft, plotseling helemaal
weg, de zaal is erg lelijk en heeft de
akoestiek van een grafkelder. Niettemin
is de conservator er met eenvoudige mid
delen in geslaagd deze belangwekkende
expositie op overzichtelijke en smaakvolle
wijze in te richten. Het is jammer dat aan
deze tentoonstelling zo weinig publiciteit
is gegeven want de bouwkunst is een
kunst die ons allen aangaat, wij zijn allen
dagelijks door oude en nieuwe bouw
werken omringd, en de bouw van nieuwe
kerken is een aangelegenheid die bijna
iedei; betreft, alleen al uit hoofde van het
feit dat de kerk voortdurend financiële
offers voor de nieuwbouw en instandhou
ding der kerken vraagt. Wij willen weten
hoe de stand van de kerkenbouw is. en
de ontwerpers van die nieuwe kerken heb
ben hier hun scheppingen voor het forum
der publieke belangstelling gebracht.
DE TENTOONSTELLING, die over het
algemeen heel duidelijk is. geeft als eerste
indruk 't onmiskenbaar reveil der rooms-
katholieke kerkenbouw. Sinds hierbij ook
jongere architecten zijn ingeschakeld, is
de kans gekomen vorm te geven aan een
eigentijdse beleving van het geloof. Maar
even onmiskenbaar liggen hun oudere
reformatische collesa's hen ..een ronde
vóór". Immers reeds kort na de oorlog,
terwijl de katholieken hun slaperige en
verwaten neo-basilieken gingen bouwen,
startte met een nieuw elan de protestantse
kerkenbouw, aldus een vernieuwing van
het geloof manifesterend en bouwend aan
een nieuwe traditie. Intussen schijnt echter
aan de vreedzame dictatuur van de ..Bosse
school" een einde te komen en enkele ont
werpen, zoals van Oudejans en Alberts
voor een r.-k. kerk te Volendam en dat
van Bekink voor Utrecht wijzen op een
..inhaalmanoeuvre". Zijn bij voorbeeld bij
de zeer fraaie kerken van Sijmons de
overigens voortreffelijke invloeden van
L. Cerbusier naar mijn gevoel bijna té
L. Corbusier naar mijn gevoel bijna te
het gebouw precies wat het zijn moet: in
haar ontroerende soberheid een teken van
de glorie van de kerk Zulks in tegenstel
ling met de meeste andere waar de glorie
van het ontwerp het min of meer arm
zalig teken van die der Kerk is. Dr grote
verdienste van de ontwerpen var h« "oor
beeld Sijmons, van Kasteel, Duintjer,
Een deel der tentoonstelling
Alberts en Oudejans, Bekink en een
enkele andere, is het (bij de een meer dan
bij de ander) duidelijke kenmerk van
echtheid, van authenticiteit. Te veel plan
nen dragen te zeer het karakter van de
persoonlijkheid van de ontwerper, en te
weinig dat van de kerk. Hoewel het be
langrijk kan zijn in een kerkgebouw de
ontwerper te kunnen herkennen, is het
van het eerste en meest wezenlijke be
lang de kerk als zodanig te herkennen.
Een kerkgebouw dat van het geld van de
gemeenschap wordt gebouwd, is te duur
dan dat de ontwerper zich persoonlijke
hobby's kan veroorloven of zich van Expo-
achtige vormen mag bedienen. Als hij dat
doet, gaat de aard van het kerkgebouw
aan de eigen-aardigheden van de archi
tect ten gronde.
DAT DE ONTWERPER, als antecedent
van de bouwende geloofsgemeenschap
werkt met de vormen eigen aan zijn gene
ratie is vanzelfsprekend; dat is de enige
traditie. Immers traditie bestaat er niet
uit te doen wat grootvader deed, maar
even creatief zijn als onze voorvaderen die
de grote stijlen creëerden. Het zou dwaas
heid zijn te beweren dat de moderne
architect aan het verleden voorbij ziet.
want hij ziet vooruit en het verleden staat
In plaats van Die Zauberflöte zal de
Nederlandsche Opera in de aangekondigde
reeks voorstellingen voor januari 1960 een
andere Mozart-opera uitvoeren, namelijk
Le Nozza di Figaro. Als gastdirigent is
uitgenodigd Johannes den Hertog.
De regie is van Wolf Dieter Ludwig. De
medewerkende solisten zijn Angela Ver-
celli, Marilyn Tyler. Cora Canne Meyer,
Lidy van der Veen. Nelly Burbach. Jos
Burcksen, Paolo Gorin, Guus Hoekman.
Chris Reumer, Gee Smith en Chris Ta
verne.
achter hem. Elk overnemen van vormen
uit de historische stijlen is het bewijs van
creatieve onmacht. Dat na de afgrijselijke
bloei van de neogotiek (de Waterstaats-
gotiek) de neobasiliek toch nog zo'n vlucht
kon nemen is ongelofelijk en ontstellend.
Dat de tentoonstelling „Kerkbouw Nu"
een gelukkige demonstratie kan zün van
een duidelijk scheppend vermogen van
katholieke- evenzeer als van protestantse
architecten, maakt het tot een evenement
dat ieders belangstelling verdient.
Nico H. Andriessen
Advertentie
)e kerstbomen zijn er
•Comt u bijtijds uitzoeken
bloemenmagazijn
Binnenweg 18 - Heemstede - Tel. 3-80-80
REYKJAVIK (Reuter) Een vliegtuig
van de Amerikaanse marine heeft vrijdag
op een ijsveld ten noordwesten van IJs
land het wrak van een tweemotorig Rus
sisch vliegtuig waargenomen. Het toestel
moet kort tevoren verongelukt zijn, want
het was nog niet door sneeuw bedekt. Het
ligt op een 250 km. ten noordwesten van
IJsland. Men acht het moeilijk, zo niet
onmogelijk, om het wrak in deze tijd van
het jaar met een schip te bereiken.
Het toestel is neergekomen in het ge
bied dat valt onder de luchtcontroledienst
van IJsland. Deze dienst weet echter niets
van het toestel af en men vraagt zich af
of het op een geheime vlucht was Van uit
het Amerikaanse vliegtuig heeft men dui
delijk op het wrak de Russische kenteke
nen CCCP waargenomen Men weet nog
niets over het lot van de inzittenden van
het toestel.
één Hirosjima zo is er ook voor hun
liefde geen hoop. Met dat trieste uitzicht
eindigt de film.
WANNEER KUNST het creëren is van
een nieuwe werkelijkheid, dan is de ma
ker van „Hirosjima, mon amour" daar
letterlijk en figuurlijk, naar de vorm en
naar de inhoud, in geslaagd. U begrijpt
het al. Dit is geen vrolijke film. Het is
wel een film om te begrijpen, een film om
jezelf te begrijpen op jouw plaats in deze
wereld. Men hoeft het er niet mee eens te
zijn. Niet met de ondergangsstemming, de
noodlotssfeer, het verlaten van enige mo
raal, maar men kan het wel eens zijn met
de constatering, dat Hirosjima de mensen
terugvoert tot hun innerlijke zelf en dat
zij in hun vertwijfeling de weg volgen,
die deze figuren ons aanwijzen. Om zo'n
verbijsterend besef te onthullen heeft de
filmmaker andere woorden nodig dan die
wij dagelijks spreken, andere gedachten,
andere ideeën. Hij slaat ons met zijn beel
den van de verwoesting. Hij geselt ons met
de opgewekte sight-seers van nu. Hij
dwingt ohs tot onszelf met zijn weerbars
tige liefdesverhouding tussen de inge
nieur en de actrice, die als het ware al
buiten deze wereld staan. Zij glijden eraf.
Wij moeten haar bewoonbaar maken zon
der atoombom, zonder vernietiging Door
wat? Zeker ook door een film als ..Hiro
sjima, mon amour".
P. W. Franse
Nieuws in het kort
Goede opbrengst collecte. De reclas-
seringscollectie heeft in Haarlemmermeer
3.326,37 opgebracht, welk bedrag 39,15
lager is dan dat van 1958. In vergelijking
met het totaal van de opbrengst slaat de
afdeling Haarlemmermeer een zeer goed
figuur.
Fotoclub. Dinsdag 15 december houdt
de fotoclub „De Bloembollenstreek" uit
Lisse haar jaarvergadering in de filmzaal
van het laboratorium voor bloembollen-
onderzoek in Lisse. Onder meer zullen ver
toond worden de films „Spiegel van Hol
land" van Bert Haanstra en „Schot te
boord" van Herman van der Horst.
Advertentie
Hotel-Café-
Gesoigneerde
KERSTDINERS
Gelegenheid tot dansen
Inlichtingen en reserveringen
Telefoon 10281 -14585
(Cinema). In de tachtiger jaren van
de vorige eeuw werd Londen maanden
lang geterroriseerd door een afschuwelij
ke vrouwenmoordenaar, die zijn prooi bij
voorkeur zocht onder de meisjes van lich
te zeden in de sloppen en kroegen van
Eastend. Bijna elke nacht vielen er vrou
wen en meisjes ten offer aan dit monster
van wreedheid die bij zijn euveldaden zo
geraffineerd te werk ging, dat de politie
machteloos stond. Ondanks alle inspannin
gen van Scotland Yard en de Metropolitan
Police is het dan ook nooit gelukt, de hand
op deze weerzinwekkende dolleman te leg
gen, noch zelfs zijn identiteit vast te stel
len. Het geheim van „Jack the Ripper,"
zoals zijn bijnaam in de volksmond luid
de, is met hem in het graf afgedaald. Van
deze duistere episode in Londen's crimi
nele historie heeft de Engelse filmindus
trie nu opnieuw een griezelrolprent ge
maakt (de eerste verfilming dateert uit
de jaren dertig), die naar onze smaak af
grijselijk cru, en terzelfdertijd kinderlijk-
onwaarschijnlijk is. Geen enkel bloederig
detail blijft de bioscoopbezoeker bespaard
de gemutileerde lijken van Jack the Rip
per's slachtoffers, de besmeurde messen,
waarmee hij zijn moorden uitvoert, de
scènes in de snijkamer van de lijkschou
wer, men moet echt nie$ voor een klein
tje vervaard zijn otrt dit alles te kunnen
„genieten'r Zeer jle waarderen von
den wij de voortreiielijKe sfeeruitbeelding
van het Londen omstreeks het fin-de-siècle
en de bijzonder suggestieve belichting.
Aparte vermelding en lof verdient het
fascinerende Franse kleurenfilmpje dat
ons in het voorprogramma een bijna ob
sederende impressie geeft van een cho-
lera-epidemie die Zuid- en Midden-Frank
rijk in het begin van de 19de eeuw bijna
teisterde. De camera, die hier als het ware
een autonoom-bewegend en registrerend
wezen geworden is, toont ons geen stapels
lijken en andere verschrikkingen van de
epidemie: zij „spreekt" slechts in symbo
len en schijnbaar onbelangrijke details,
waarvan echter een huiveringwekkende
suggestie van dood en verderf uitgaat: een
meesterlijk werkstuk.
(Rembrandt). In Houseboat ('n
Droomschip van 'n woonschip) heeft regis
seur Melville Shavelson de beschikking
over een vlot lopend verhaal. Cary
Grant is in deze film de jolige, jonge
weduwnaar, die de moeilijke taak krijgt
om op een oud woonschip drie kinderen op
te voeden. Hij wordt echter bijgestaan
door een charmant en bijzonder mooi
Italiaans dienstmeisje (Sophia Loren), die
alle moeilijkheden in een handomdraai op
lost en die en passant na een reeks verwik
kelingen de weduwnaar aan de haak slaat.
Een weinig indrukwekkend gegeven, dat
echter omgevormd is tot een zeer plezierig
verhaaltje, waarin bijzondere aandacht is
geschonken aan de bezetting van de bij
rolletjes en aan de kleurige decors en
waarin tenslotte elke overbodige scene ge
schrapt werd, hetgeen uiteraard alleen
maar aan het toch al niet trage tempo van
deze komedie ten goede kwam.
(L i d o) Aan spanning geen gebrek in
„De hel van Noord-Afrika". De makers
van deze Engelse film zijn maar weer
eens in de tweede wereldoorlog gedoken,
in welke tijd de avonturenverhalen opge
stapeld lagen. Nu gaat het hier niet om een
oorlogsfilm in de strikte zin van het woord.
Van de oorlogshandelingen ziet men (ge
lukkig) maar weinig. Wel krijgt de kijker
een spannend verhaal opgedist over een
ontspanningstocht van enkele Engelse
militairen door de woestijn in Noord-Afri
ka. Onderweg voegt zich nog een Engelse
officier bij het kleine groepje. Deze wordt
ontmaskerd als spion. Hij bewijst de En
gelsen echter op de tocht-vol-ontberingen
goede diensten en daarom wachten zij in
Alexandrië met uitleveren, tot zij eerst
een goed glas bier met hem hebben ge
dronken.
(Frans Hals). Zuidamerikaans ritme,
charmante meisjes te kus(t) en te keur en
een krachtig gehouden intrige vormen
de kleurige inhoud van deze showfilm zon
der pretenties. Er wordt hevig in ge
musiceerd, gedanst en gezongen, onder
andere door de Peters Sisters en Bibi
Johns, waardoor het verhaal wat in de
knel komt. Een vrijgezel met Don Juan-
allures heeft zich eindelijk in de (huwe-
lijks)boot laten nemen. Bang dat zijn rijke
tante, wier toestemming hij niet heeft ge
vraagd. hem zal onterven, geeft hij een
van zijn vriendinnen voor zijn aanstaande
bruid uit. Dat geeft aanleiding tot ver
warde situaties, vooral wanneer een
broer van de angstige bruidegom ten to
nele verschijnt die zijn schoonzuster als
vrouw krijgt toegeschoven. De erftante
laat zich echter niet bij de neus nemen,
maar ze bezit, gelukkig voor beide neven,
genoeg gevoel voor humor om voor een
voor alle betrokkenen plezierig slot te
zorgen. Van dinsdag af wordt „Het moeras
der zonde" vertoond.
(L u x o r) De uiterlijk wat kinderlijke
jongen, die „De moordenaar met de zach
te stem" vertolkt, blijkt in werkelijkheid
een psychopathisch aangelegde misdadi
ger te zijn met een „raak me niet aan"-
complex. Iedereen, die het ongeluk heeft
hem bij een ruzie of twist een klap of een
stomp te geven, moet sterven. Dat is zijn
primitieve levensopvatting, die hij in het
nog primitievere „wilde westen" kan uit
leven. Eén van deze kandidaat-slachtof
fers is een cowboy, die wegens deelne
ming aan een roofoverval bij hem in de
cel komt te zitten. Aangezien de moorde
naar bijzonder moeilijk te betrappen is,
bieden de autoriteiten de cowboy gratie
aan, als hij er in slaagt de psychopaat
aan de wet over te leveren. Hij slaagt er
in, maar de jury spreekt de man vrij. Dan
volgt een nieuwe poging, maar nu zonder
de steun van de plaatselijke overheden.
(R o x y). Een man met een verleden
keert terug in het stadje, dat in dat ver
leden een grote plaats inneemt. Hij zoekt
er naar het graf, dat zijn naam draagt.
Daarmee gaat hij de strijd aan tegen de
mannen, die dachten hem voorgoed kwijt
te zijn. Hij vindt ze terug in deze kleine
samenleving, waar men hem vreest. Dan
spreken de revolvers en leert men de
naam Joe Dakota uitspreken met de eer
bied, die de drager hem verschuldigd acht.
Spanning dus en harde taal tot maandag.
Niet minder zachtzinnig gaat het in „Ge
dwongen verraad" toe. Het betreft hier de
opleiding van piloten om de kruisverhoren
der vijandelijke inlichtingendiensten te
weerstaan. De film is „getrokken" uit de
Amerikaanse regeringsfilm „Hoe doorsta
ik vijandelijk verhoor".
(Minerva). Zondagmiddag en woens
dagmiddag draait voor de jeugd „Rusty
en het blinde meisje". Dinsdag en woens
dag de hervertoning van de befaamde
vooroorlogse film van Jean Renoir „La
grande Illusion", die wordt gerekend tot
de meesterwerken van de filmkunst.
,(S t u d i o). Een Deense film ditmaal, die
de controverse tussen de bewoners van
twee eilandjes voor de Deense kust in
beeld brengt. De invasie van de techniek
moet er aan te pas komen om iedereen pas
goed op stelten te krijgen en dan doet de
liefde de rest: tweedracht wordt een
dracht. De film vertelt het vrolijke, wel
wat naïeve gegeven, met de nodige over
drijving, die een pittig tempo op de ver
eiste ogenblikken niet uitsluit.
„Nederland in klank en beeld" wijdt
deze week ruime aandacht aan een Mexi
caanse tentoonstelling in Amsterdams.
Voorts zijn er opnamen van het bezoek
van Glasgows burgemeester aan zijn
Haagse ambtgenoot, waarbij zelfs doedel-
zakmuziek valt te genieten. Een kleine
bosuil, regelmatig eetgast in een Oister-
wijks restaurant, ziet eveneens de camera
op zich gericht om op die manier een ver
tederend intermezzo op te leveren.
Toen de bewoners van een huis in de Von
dellaan in Aerdenhout in de afgelopen
nacht kort na het middernachtelijk uur
thuiskwamen ontdekten zij. dat er was in
gebroken. De dader(s) is (zijn) waarschijn
lijk via de balkondeuren op de eerste eta
ge het huis binnengedrongen. Alles op de
bovenverdieping werd overhoop gehaald
en uit een onderzoek bleek, dat er voor
ongeveer vier mille aan sieraden, alsme
de een bedrag in geld van tweehonderd
gulden vermist werd.
De Bloemendaalse politie stelt een onder
zoek in.
