MAQUETTE
Bakker in Australië
Haarlemse „Marco Polo" trok
door achtentwintig landen
KAMPWERK
BOVEN 1000
UW in Haarlem
bestaat 20 jaar
„Rooie Sien" in Minerva
„Het laatste bedrijf"
VRIJDAG 12 FEBRUARI 1960
HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
7
Teddy Schouten na vier jaar omzwerven terug
Burgerlijke Stand
van Haarlem
A mateurtoneel
Kort nieuws
sinaasappel
citroen
vruchtenlimonade
Koninklijke onderscheiding
voor L. Peperkoorn
zeqq-t/ e^u scUufve dsi,
Dr. Paul Julien spreekt
Uitstel beslissing over
plan-Schalkwijk
Van Mensen en Dingen
Dit is het verhaal: zonder werk in Cey
lon, als verstekeling naar Australië, ge
vangen gezet in Nicaragua, wegens een
opvallende gelijkenis met Fidel Castro..
Teddy Schouten vertelde een uur lang.
Een verhaal doorspekt met Engelse woor
den. Ja, dit is het verhaal van een bruin
gebrande Haarlemse jongen, 26 jaar oud,
zoals hij het ons vertelde in zijn woning
aan de Zwaluwstraat waar hij, na een
zwerftocht door de wereld van vier jaar,
verleden week donderdag kwam binnen
zeilen. Zijn ouders hadden slechts een
vaag vermoeden dat hij zou komen. Zeker
weten, deden ze niets.
„Op 9 juli 1956 begon ik aan mijn reis
naar Afrika".
Met de 220 dollar, die Ted Schouten had
overgespaard van een jaar werken in
Zwitserland hij is elektrotechnicus
trok hij liftend door Europa. Ted had niets
anders bij zich, dan een rugzak, waarin
wat ondergoed, een paar extra hemden,
een slaapzak en een hangmat.
Hij bleef een maand in Joegoslavië en
ging daarna door naar Griekenland en
Turkije.
In 1956 echter begonnen de moeilijkhe
den rondom het Suezkanaal en Ted, die
tevens door een staking in Damaskus
waar hij op dat moment verbleef ver
hinderd werd naar Afrika te gaan besloot
zijn reis voort te zetten naar Perzië.
In Teheran had hij een heel eigenaar
dige onttnoeting. Reeds in Zwitserland had
Teddy Schouten vriendschap aangeknoopt
met een Duitse jongen, die op dat moment
,.de wereld deed". Deze zelfde Duitse jon
gen trof hij aan op de stoep van het
hoofdpostkantoor in Teheran.
Het moedeloze verhaal dat de jongen
deed kwam hierop neer, dat hij „platzak"
was en in geen twee dagen gegeten had.
Als Ted dit vertelt, moet hij toch nog
even grinniken. „Wij noemen hem „Tar-
zan" omdat hij zo geweldig sportief is.
Hij droeg een tulband en ik ben dat ook
gaan doen, omdat het bescherming geeft
tegen de zon en 's nachts heerlijk warm
is." De twee „sight-see'ers", die allebei
een baard droegen „er is niet altijd wa
ter in de buurt en het voorkomt infectie
bij het scheren" zijn toen samen door
Perzië naar Afghanistan gereisd, waar zij
in de winter aankwamen. „Heel interes
sant land," alleen het gekke is; in het
noorden leggen de Russen wegen aan en
in het zuiden bouwen de Amerikanen vlieg
velden." In Afghanistan hebben zij een op
onthoud van ongeveer twee weken gehad,
doordat de vrachtwagen waarmee zij lift
ten in de sneeuw bleef steken. Slechts met
uiterste moeite hebben zij een theehuis
kunnen bereiken, waar zij voorlopig kon
den blijven. Dit verveelde echter gauw.
Reeds een paar dagen later stappen de,
nu weer, voetgangers de sneeuw in, waar
bij ze niet hebben vergeten een geïmpro
viseerde knots een kei met leren rie
men aan een stok vastgebonden mee
te nemen om zich tegen de wolven te ver
weren.
„Tarzan" loopt op sandalen, maar al
gauw klit de sneeuw vast tussen voet en
zool, wat het lopen bemoeilijkt.
Als echter „Tarzan" zijn sandalen uit
trekt en blootsvoets verder gaat, ver
wondt het ijs zijn voeten zodanig, dat ze
besluiten terug te keren.
's Avonds in het theehuis ontdooien de
voeten van Teddy's metgezel en zwellen
op. Een zeer pijnlijk proces, waardoor
het nodig wordt, dat „Tarzan" voorlopig
rust houdt.
Teddy ging alleen verder. Hij had geluk.
Een politiefunctionaris, met wie hij ken
nis had gemaakt, bood hem een vliegtocht
naar Kaboel aan. Een uitnodiging die grif
werd aanvaard.
In Kaboel heeft hij op zijn yriend ge
wacht. Ondertussen werkte hij daar bij een
elektrotechnisch centrum, dat door Duit
sers daar werd gebouwd.
Na een maand daar gewerkt te hebben
reisde Ted echter door naar India en het
m New Delhi sliep hij voor het eerst van
zijn leven in een tempel.
Advertentie
BEVALLEN van een zoon: 9 febr.:
C. J. C. Michel-Brijde; 10 febr.: E. I. M.
Collins-Postma; M. W. Strik-Bakker; I. A.
van Voorthuijsen-Overdiep; M. M. W.
Hoogakker-de Leeuw; M. Veenendaal-
Steeman; C. J. Daalhuizen-van Rooijen;
11 febr.: E. M. van der Putten-Smit.
BEVALLEN van een dochter: 10 febr.:
L. Traksel-Frank; H. E. C. de Groot-Stok -
hof de Jong; C. J. Hilterman-Kruining.
ONDERTROUWD: 11 febr.: M. A. H. van
Bree on L. Reijnders.
GETROUWD: 11 febr.: P. F. van Zijl en
J. W. van der Steeg; D. Koopmans en E
W. Eijlders.
OVERLEDEN: 9 febr.: M. E. Dudok van
Heel-Wilbrenninck, 83 j., Gasthuisvest;
J. de Rooij, 83 j., Kamperlaan; W. de Mink.
74 j., Spaansevaartstraat; P. Kleinenbroich,
82 j„ le Hogerwoerddwarsstraat; 10 febr.:
A. Leshern, 81 j., Jansstraat; G. Beunder-
man, 70 j., Begastraat.
Waarom? „Och, het was daar goedkoop
en ik had niet al te veel geld meer".
Hij verkocht zijn camera en het meeste
van het geld, dat hij nog had, gebruikte hij
om naar Ceylon te komen.
Ceylon, dat mooie eiland voor de kust
van India, bood echter niet voldoende
werk.
Weinig geld, geen werk en geen moge
lijkheid om weg te komen. Geen kapitein
wilde hem als werkend passagier meene
men. Ted probeerde zijn laatste kans. De
helft van zijn toch al minieme bagage
gooide hij weg, de andere helft verdeelde
hij in twee pakjes met een gewicht van
12 pond elk. Deze twee pakjes adresseer
de hij aan het postkantoor in Fremantle,
Australië.
Daags daarna stapte Teddy, gekleed in
een opzichtig „panter"-hemd, met de wei
nige bezittingen die hij nog over had in
een tasje, aan boord van een motorsloep,
die toeristen van Ceylon terugbracht naar
een grote mailboot, die voor anker in de
haven lag.
Tèd zag eruit als een toerist en de ma
troos die aan de reling van het schip de
terugkerende passagiers nauwlettend ob
serveerde, zag hem eveneens als toerist
en mede-passagier aan. Ted bleef aan dek
staan en het spannendste moment kwam.
zo vertelt hij „toen een laundry-man mij
vroeg hoe duur nu eigenlijk de overtocht
van Ceylon naar Australië was. Ik zei op
goed geluk 45 pond en de man zei hm,
hm, dat valt dan -nog mee".
Het was een Italiaanse boot en Ted
stapte, 'nadaf het schip buitengaats was,
naar de kapitein en vertelde hem alles.
„Eerst was hij enorm kwaad, maar toen ik
alles uitgelegd had, bleef hij sportief. En
hij zette mij op de lijst als werkend pas
sagier".
Op de boot legde Ted reeds de
grondslag voor zijn eerste baantje in
Australië. Een priester vroeg, hem, of hij
zijn baard niet wilde verkopen en legde
hem uit, dat in Australië een nieuw merk
scheerapparaat was uitgekomen,* dat nü
voor reclame heren met baarden vroeg
die genegen waren deze te laten afsche-
ren.
Ted had hier oren naar, vooral toen hij
bemerkt had, dat de Australiërs nu niet
zo van baarden gediend waren.
Na aankomst van de boot in Fremantle
waar Ted nog zijn laatste 25 pond moest
overleggen, om als emigrant het land bin
nen te mogen komen werd zijn baard
in een etalage ter ondersteuning van de
leus „het beste scheerhoofd van het jaar"
afgeschoren door een lieve Australische
juffrouw.
Baardloos reisde Ted toen van West
naar Oost, door geheel Australië en in
New Castle vond hij een baan in de elek
trotechniek.
Anderhalf jaar werkte hij daar en met
het geld dat hij overhield kocht hij een
boot ticket naar Holland.
Hij was bijna drie jaar van huis.en een
bootreis terug kon een mooie afsluiting
van het geheel worden. De reis zou gaan
via het Panama-kanaal, maar toen het
eenmaal zover was vond Ted het jammer
dat hij nog niets van Amerika gezien had.
In Panama stapte hij van de boot en be
sloot op de volgende te wachten, die ech
ter pas over acht maanden aankwam.
Acht maanden tijd om door Centraal en
Noord Amerika te zwerven. Teddy Schou
ten heeft zijn tijd benut. Hij trok door
Costa Rica, Honduras, El-Salvador,
Guatemala en Nicaragua.
In dit laatste land beleefde hij zijn zo
veelste avontuur.
Terwijl Ted het brood, dat hij voor een
deel van de dollar, die hij per dag be
steedde, en de limonade ergens in een
dorpje in een park zat te verorberen,
moest hij zijn papieren tonen aan een po
litieman. Ted had inmiddels weer een
baard gekregen en op zijn pas stond een
foto zonder baard.
De politieman vertrouwde het met en
gaf hem opdracht mee te gaan naar het
bureau. Ted weigerde echter. De man
ging weg en kwam even later terug met
enige collega's die hem dwongen naar het
bureau te gaan. Men zag hem aan vc~
een spion van Fidel Castro.
Na een tijd op het bureau gezeten te heb
ben, begon Ted in het Spaans dat hij langs
de wegen geleerd had te protesteren, te
gen zijn aanhouding.
In antwoord op zijn protesten sloot men
hem 24 uur in de cel op. Daar in de gevan
genis at hij het nationale gerecht; bruine
bonen met rijst.
„Dit betekende al veel voor mijn niet
verwende maag."
Eindelijk besloot een kolonel hem vrij
te laten.
Hij heeft toen echter wel een papier op
gevraagd, waaruit duidelijk bleek, dat hij
toerist was. Ted heeft dit nog twee keer
moeten gebruiken.
De wegen in Centraal Amerika lieten
wel eens wat te wensen over. Zelfs heeft
Ted eens een rivier moeten overzwemmen
met zijn bundeltje kleren voor zich op een
vlotje gebonden. Een 61 jaar oude Ameri-
Het programma voor de opvoering van
.Rooie Sien" van Marius Spree mag er dan
op wijzen dat slechts de uiterlijke omstan
digheden en niet de problemen gewijzigd
zijn sinds het ontstaan van het stuk om
streeks de eeuwwisseling, de voorstelling
van gisteravond in het Minerva-theater te
Heemstede toonde duidelijk aan dat de
vorm, waarin die problemen zijn verwerkt,
niet meer van deze tijd is.
Waarom Beppie Nooy haar kwaliteiten,
haar vitaliteit en haar liefde voor de plan
ken aan deze overjarige draak wijdt, weet
zij alleen. Wij hadden moeite om deze Sien
te identificeren met haar aandeel in Toon
Hermans „Ballot", toen zij met minder
middelen meer indruk maakte. Vermoede
lijk was daar een straffe, doelbewuste re
gie niet vreemd aan en dat was wat we
gisteravond node misten- er werd zelfs niet
gesproken over regie in het programma!
Zo ontstond een treffende uitbeelding van
het spreekwoord: In het land der blinden
is éénoog koning. Beppie Nooy's ster schit
terde, Sien leefde, hoe melodramatisch
ook, maar de rest van de bezetting Bep
Nooy Sr. niet te na gesproken kwam
er amper aan te pas, hoezeer men ook door
veel te sterk aangezette chargeringen de
aandacht trachtte vast te houden. Vooral
Ed Bauer als het beroofde boertje „van
buuten" en Johan Sirag als de versleten
baron schoten hiermee hun doel voorbij.
Daarentegen vonden we Ed Bauer als de
verlopen artiest te vlak, zelfs te weinig
verlopen. De analogie met Osborne's „Hu
morist" van Paul Steenbergen kwam zelfs
niet in ons op. Een vakkundige prestatie
werd geleverd door Bep Nooy Sr. die de
lieve grootmoeder en de felle kroegbazin
om de beurt tot leven bracht.
Maar het enthousiasme van de aanwe
zigen betrof waarschijnlijk meer de her
innering aan vroeger voor de ouderen en
de charme van het curieuze voor de jon
geren. Dit laatste element had men zwaar
der kunnen laten wegen als men de aan
kleding meer en consequenter van om
streeks 1900 had gehouden. En wellicht
lokte het aan om een „walletjestragedie"
nu eens niet in de krant te lezen, maar mee
te maken.
Voor ons was het beste deel dat waarin
Sien haar liedjes in het cabaret zong. Daar
herkenden we de Beppie Nooy, zoals ze
bij Hermans en Sonneveld zong en zoals
we haar graag langer hadden willen zien
en horen.
A. B.—K.
Emlyn Williams heeft met „Het laatste
bedrijf" een boeiend toneelspel geschre
ven, waarin hij de navrante historie be
handelt van een verlopen acteur, die ten
gevolge van een overmatig gebruik van
whiskey aan lager wal is geraakt. Alleen
zijn invalide dochter Cattrin blijft in de
grote talenten van haar vader geloven.
Zij offert haar gehele jonge leven op om
in zijn nabijheid te kunnen blijven en een
beslissende come-back voor te bereiken.
Met behulp van een excentrieke kunstbe
schermster wordt hem inderdaad de kans
geboden: hij bouwt met veel moeite een
nieuwe carrière op, die in het aanbod tot
het vertolken van de titelrol in „King
Lear" haar bekroning moet vinden.
Tot hij op de avond van de première moet
vernemen, dat zijn dochter zich met een
veelbelovende componist heeft verloofd en
hun huwelijk haar vertrek naar Amerika
ten gevolge zal hebben. Dit had Cattrin
hem na de première willen vertellen maar
Maddoc komt van deze volkomen onver
wachte mededeling zo onder de indruk,
dat hij weer in zijn oude fout vervalt. De
première wordt afgelast. Zelfs nu is Cat-
trins liefde voor hem nog sterk genoeg om
haar huwelijk op te geven, doch op zijn
beurt beseft Maddoc thans, dat hij iedere
kans op een toekomst moedwillig heeft
verspeeld. Omdat hij zijn dochter niet lan
ger in de weg wil staan, neemt hij vrij
willig afscheid uit dit leven met de we
tenschap, dat zij nu geen enkele reden
meer heeft een huwelijk met Robert te
weigeren.
De toneelvereniging „Door Inspanning
Uitspanning" is donderdag in de stads
schouwburg het eerste Haarlemse ama
teur-ensemble geweest, dat zich aan een
opvoering van dit zware toneelspel heeft
gewaagd. Het is jammer hier onmiddel
lijk aan te moeten toevoegen, dat deze
poging op een mislukking is uitgelopen.
Onbegrijpelijk dat een vereniging, die
met Arthur Millers „Mijn zoons" nog be
trekkelijk kort geleden zulk een hoogst op
merkelijke prestatie leverde, ditmaal niet
verder kwam dan een traag verlopende
opvoering. Even leek het eroop, alsof de
spelers eindelijk de juiste sfeer wisten te
bereiken bij Maddocs tragische thuiskomst
voor de première. Dit was een korte op
leving, waarna het heilig vuur onmiddel
lijk werd gedoofd. Wie moet verantwoor
delijk worden gesteld voor het schrappen
van de grote scène tussen Maddoc en
Cattrin, waarin zij haar verachting voor
zijn futloze houding uitschreeuwt en hem
haar mankheid verwijt? Deze prachtige
scène werd nu vervangen door een bloe
deloos verhaal van mevrouw Banner.
Wat de spelers betreft, slechts Miep Toor-
nend-Ram en Herman van Asperen ble
ken in staat aan de eisen te beantwoor
den. De overigen moeten op grond van
vroegere prestaties stellig capabel worden
beschouwd voor de uitbeelding der karak
ters, die Emlyn Williams zo bijzonder knap
in zijn stuk heeft verwerkt. Op de een of
andere wijze is de regie ditmaal echter
niet bij machte geweest de boeiende tekst
te realiseren, zodat D.I.U. het publiek een
grondige revanche blijft verschuldigd.
kaan, die hij op zijn omzwervingen had
ontmoet vergezelde hem hierbij. Drie
maanden heeft Teddy Schouten door de
„States" gereisd; lopend, liftend, per
trein, per bus
Per boot ging Ted tenslotte terug naar
Southampton en van Engeland met de
treinboot naar Holland.
Na vier jaar stapte hij zijn ouderlijke
woning binnen en het eerste wat hij ging
doen was slapen. Wat hij in de toekomst
wil gaan doen? Reizen. „Eerst door Euro
pa om zijn oude vrienden op te gaan
zoeken. Daarna misschien naar Zweden.
Daar ben ik nog niet geweest."
„En met een blik op zijn moeder;
„maar eerst een beetje thuisblijven."
Twee weken geleden vroe
gen wij in deze rubriek aan
dacht voor de verkeerstafel
die de heer Joh. Flaskamp
uit de Transvaalstraat in
Haarlem op het ogenblik
voor de gemeente Oosterwol-
de aan het bouwen is. Ver
leden week publiceerden wij
bovendien twee ingezonden
brieven van lezers, die het
betreurden, dat Haarlem niet
zo'n tafel heeft. We waren
het daar toen mee eens, maar
nu hebben wij onze mening
ijlings herzien, want Haar
lem blijkt wel degelijk een
dergelijke tafel te bezitten.
In ons eigen dagblad heeft
het gestaan. Op 2 maart
1956. Toen namelijk boden
twee politiemannen uit
Haarlem-Noord, de heer J.
Nanninga en A. Th. Huizinga,
hun hoofdcommissaris een
maquette aan van een deel
van Haarlem-Noord van het
station tot de Jan Gijzenbrug.
Ruim een jaar hadden zij
samen al hun vrije uren ge
bruikt om deze maquette, die
ongeveer 7 Vt bij 2 meter is,
te bouwen en het gemeente
bestuur zag er uiteraard het
grote nut van in. Men bood
de maquette namelijk in
bruikleen aan aan de afde
ling Haarlem en omstreken
van de vereniging van Vei
lig Verkeer en dit aanbod
werd met graagte geaccep
teerd. Sindsdien reist de gro
te tafel langs diverse Haar
lemse scholen en klas voor
klas krijgen de kinderen dan
verkeersonderwijs, waarbij,
inspecteur J. van Zijl van de
reservepolitie als een uitste
kend docent fungeert.
Dezer dagen hebben we
zelf kunnen constateren, dat
de verkeersmaquette in een
grote behoefte voorziet, want
in een bijgebouw van de Ko
ningin Emmaschool kreeg
een klas les met behulp van
de maquette, die voorzien is
van alle mogelijke verkeers
borden, terwijl er bovendien
tal van verkeerssituaties in
zijn opgenomen.
Kortom, een maquette
Haarlem waardig, en we
haasten ons dus de verleden
week geuite veronderstelling
dat men in Haarlem de ver
keerstafel de neus voorbij
laat gaan. in te trekken.
De heer J. van Zijl, bezig met iet geven van verkeerslessen.
Hij doet nu in Australië,
wat hij vroeger in Haarlem
deed. Brood bakken, of
eigenlijk brood laten bak
ken. Maurits Funke jr. uit
Haarlem emigreerde in 1951
naar Australië en in de be
trekkelijk korte tijd van ne
gen jaar heeft hij daar een
bloeiend bakkersbedrijf op-,
gebouwd.
Toen hij in Australië aan
kwam zijn vrouw en bei
de kinderen, de 14-jarige Ro
bert en de 11-jarige Donald
kwamen later per vliegtuig
werkte hij eerst als bak
kersknecht.
Spoedig bleek, dat hij als
los arbeider met graafwerk
voor een te bouwen meelfa-
oriek meer kon verdienen.
Hij trok naar Gladesville,
§én der buitenwijken van
Sydney, en besloot daar zijn
huis neer te zetten.
Maar daarvoor was geld
nodig. „Twee jaar lang werk-^
te ik als arbeider in een tex
tielfabriek van 's morgens
zeven tot 's avonds acht." Al
dus Funke.
Toevallig kwam Funke in
aanraking met een Gelderse
banketbakker, F. Reefman,
die in Gladesville een bak
kerij met een heetwateroven
had. In 1954 kwam Maurits
Funke met hem tot overeen
stemming, dat hij in de week
einden gebruik mocht maken
van deze oven om roggebrood
te bakken, die door Holland
se reizigers aan de man werd
gebracht en door Reefman
over de toonbank werd ver
kocht.
Dit was het begin van een
samenwerking tussen beide
bakkers, die, zodra zij zagen
dat er belangstelling voor
hun produkt bestond, begon
nen uit te zien naar een leeg
staande bakkerij. Deze von
den zij in Auburn, één der
grote voorsteden van Sydney,
onder de rook van Parra-
matta. Zij huurden de bak
kerij. sloegen materiaal in,
kochten een deegmachine en
een snijmachine enFun
ke bakte.
Er werden advertenties
over de radio uitgezonden en
na een jaar trok Reefman er
uit om zelf een nieuwe ban
ketbakkerszaak te beginnen.
Funke zette de roggebrood
bakkerij voort op eigen risi
co. Hij heeft nu vijf man
personeel, waaronder twee
leerlingen.
Terwijl Funke ons dit ver
telt, schuift hij de rogge
broden in cellofaan verpakt
voor een na-bakking in de
oven. Hij laat ons de ver
pakte ontbijtkoek zien, die
met de aanduiding „Funke-
Reefman Honeybar" „weg
vliegen" naaf de klanten.
Toen wij bij Maurits Fun
ke thuis een kijkje gingen
nemen bakkerij en woning
liggen een half uur rijden
van elkaar vandaan liet hij
ons zien hoe hij grote rots
blokken in de tuin had ver
sjouwd en gebikt. Zijn tuin
is nu versierd met rots- en
bloempartijen. Er is een zelf
gebouwde stookplaats voor
het. braden van vlees in de
open lucht („barbecue"), een
geliefkoosde bezigheid van
de Australiërs, wat de Hol
landers spoedig hebben over
genomen.
Mevrouw Funke vertelde,
dat zij vier dagen in de week
als ontwerpster werkzaam is
op de ontwerp-afdeling van
Maurits Funke, die in
Australië een nieuw bestaan
heeft opgebouwd.
een textielfabriek. Als zij ons
een der grote badhanddoe
ken laat zien, waarvan de
ontwerpen gedeeltelijk door
haar zijn uitgevoerd, zegt
Maurits Funke, die lid is van
het bestuur der Nederlandse
Vereniging in Sydney: „Als
immigranten pas zijn aange
komen, vinden zij in de ver
eniging een aanknopingspunt
om in contact te komen met
Nederlanders, die hier al
jaren gevestigd zijn en de
weg weten. „Zelf heb ik on
dervonden hoe belangrijk
het kan zijn iemand te ont
moeten, die de nieuwe ver
houdingen al kent, welke
men anders pas na veel
schade zou begrijpen."
De Haarlemse Raad voor
de Jeugd heeft in samenwer
king met de Stichting Kin
dervakantiekampen cursus
sen georganiseerd voor de
leiding van kinderkampen en
andere belangstellenden uit
het jeugdwerk.
Een cursus handenarbeid
(„Werken met materiaal dat
we buiten vinden") wordt
gegeven op de donderdag
avonden 25 februari 3, 10, 17,
24 en 31 maart van acht tot
tien uur in „Het Baken",
Bakenessergracht 10 in
Haarlem. Een cursus voor
het kampwerk („spelen, spor
ten en speuren") is op de
dinsdagavonden 12 en 26
april en 3, 10 en 17 mei van
half acht tot half tien in het
kadervormingscentrum aan
het Houtmanpad.
Aansluitend aan de cursus
over het kampwerk wordt
op zaterdag 27 en zondag 28
mei in het buitencentrum
„Het Wisselseveld" in Epe
een instructieweekend ge
houden.
Het ledental van de Haar
lemse zwemvereniging „De
Watervrienden" is tot boven
de 1000 gestegen. Dat is al
een heugelijk feit, maar er
zijn nóg enkele aanleidingen
voor de vereniging om fees
telijk te doen. Want de wa
terbruiloft die donderdag
avond in Stoop's Bad werd
gehouden en waarbij alle
leden verkleed waren, was
niet alleen wegens het over
schrijden van dat gedenk
waardige getal 1000, maar
ook, omdat de donderdag
club van „De Watervrien
den" tien jaar bij Stoop
zwom, op haar plaats. Verder
heeft de woensdagclub feest
gevierd, want die maakte
reeds 25 jaar gebruik van
het Sportfondsenbad. Dan
en daarom is het op 1 maart
weer feest bij deze zwem
vereniging.
Maar er is nog méér. Op
21 februari om twee uur
'smiddags beginnen onder
linge wedstrijden in het
Sportfondsenbad, op 22 maart
is de jaarvergadering en op
1 mei vraagt een bijzonder
jeugdzwemfeest de aandacht.
Hierin zal het eigen water
circus optreden. Tenslotte is
er op 22 mei een groot natio
naal zwemfeest voor alle
jongeren van de vele Wa
tervrienden-verenigingen
van de Nederlandse Cultu
rele Sportbond.
Uiteraard maakt de groei
van het ledental van de
Haarlemse Watervrienden
het uitbreiden van de oplei
ding noodzakelijk. Er is al
een grote cursus voor hulp
instructeurs aan de gang, er
is een opleiding van instruc
teurs met twaalf deelnemers
en er zitten vier instructeurs
op de opleiding van zwem
onderwijzers.
Dinsdagmiddag 15 maart zal de afde
ling Haarlem en omstreken van de Unie
van Vrouwelijke Vrijwilligers met een sa
menkomst in het Singer Museum in Laren
het twintigjarig bestaan vieren. Op de her
inneringsdatum zelf 11 maart zal het
bestuur op het bureau van het U.V.V., Pro
veniershuis, Grote Houtstraat in Haar
lem, des middags van drie tot vijf uur re
cipiëren.
De oprichtingsbijeenkomst had plaats
op 11 maart 1940 tijdens een bijeenkomst
in het Concertgebouw, waar 1400 vrouwen
aanwezig waren. Tijdens deze vergade
ring werd de afdeling Haarlem en omstre
ken van het Korps Vrouwelijke Vrijwilli
gers opgericht, welke benaming na de be
vrijding werd veranderd in Unie van Vrou
welijke Vrijwilligers, afdeling Haarlem
Schilder aangehouden. Op verzoek
van de Amsterdamse politie heeft de
Haagse politie de 27-jarige schilder L. R.
aangehouden, verdacht van oplichting met
een door misdrijf verkregen chèque. Hij
heeft deze chèque in Amsterdam aange
boden en er een voorschot van 150 op
ontvangen.
Advertentie
(jÖustK
De heer L. Peperkoorn, eerste straatma
ker bij de gemeente Heemslede, wonen
de Eikenlaan 6 aldaar, is woensdag ko
ninklijk onderscheiden omdat het veertig
jaar geleden was dat hij in gemeente
dienst trad. 's Morgens ontving burge
meester mr. A. G. A. ridder van Rappard
de jubilaris op het stadhuis en speldde hem
de bronzen eremedaille, verbonden aan
de orde van Oranje-Nassau op.
Hierna werd hij gehuldigd in het ge
bouw van Openbare Werken. De directeur,
ir. Th. J. Mebius, gaf een overzicht van
de loopbaan van de heer Peperkoorn. Deze
heeft zich in de afgelopen veertig jaar een
prima werkman getoond, een voorbeeld
voor de jongeren. Verder getuigden ge
schenken en bloemen van de waardering
voor de verdiensten van de jubilaris.
Advertentie
Rallograf
WH?1*®#WM&it
De door het Minerva Theater in Heem
stede georganiseerde „wereldreizigers
cyclus" wordt dinsdag 23 februari voor dit
seizoen afgesloten door dr. Paul Julien
Deze ontdekkingsreiziger, die onlangs van
zijn twintigste reis door Afrika is terug
gekeerd, waarbij hij onder meer opnieuw
een bezoek heeft gebracht aan de Pyg
meeën, zal van deze recente tocht een reis
verslag uitbrengen onder de titel: „Onder
de bergvolken van Noord-Caméroun". Zo
als gebruikelijk zal deze causerie worden
geïllustreerd met enige kleurenfilms en een
serie kleurendia's.
B. en W. van Haarlemmerliede en
Spaarnwoude stellen de raad voor zijn be
slissing over het ontwerp-uitbreidingsplan
„Schalkwijk" voor drie maanden te ver
dagen, te weten tot 27 mei van dit jaar.
Het plan omvat het gebied tussen de grens
met Haarlem, de Schipholweg, de Ring
vaart en het Spaarne. Het heeft van 30
oktober tot en met 27 november op de
gemeentesecretarie ter inzage gelegen.
Het college doet dit voorstel omdat de
bestudering van vier ingekomen bezwaar
schriften veel tijd vergt Uiteraard moet
overleg worden gepleegd met het gemeen
tebestuur van Haarlem.
