ÉË&k
NAAIMACHINES
Twee mensen
FIFTY-FIFTY
BONN PROTESTEERT TEGEN DE
OOSTDUITSE „BOERENJACHT"
f
Van dag tot dag
kJ
Verstandig besluit
Wijs beleid
Coaster Vlieland zit
vast voor Marokko
Franse chirurgen wisten
tweemaal hartslag
weer op te wekken
Landarbeiders rebelleren
in bet zuiden van Italië
(^Wereldnieuw^
3
Dan is alles
wel aan boord!
75 ct
SED zou voor de topconferentie klaar willen zijn
Honderd arrestaties en
48 gewonden
DONDERDAG 7 APRIL 1960
Advertentie
20 stuks
De recente uitspraak van de Hoge Raad,
dat voetgangersverkeer niet kan worden
beschouwd als „verkeer" in de zin van het
huidige wegenverkeersreglement, heeft
een gunstig resultaat gehad. Het ministe
rie van Verkeer en Waterstaat heeft er de
enig mogelijke conclusie uit getrokken,
namelijk die, dat het wegenverkeersregle
ment dan moet worden gewijzigd, nlder-
daad kan de voetganger alleen langs deze
weg de wettelijke bescherming krijgen
waarop hij recht heeft en die hem helaas
in Nederland al veel te lang onthouden is.
Wanneer het gewijzigde reglement
straks van kracht wordt, zal het rijdende
verkeer ook wanneer het rechts of links
afslaat onbelemmerde doorgang moeten
verlenen aan voetgangers die gebruik ma
ken van een beschermde oversteekplaats.
Er zal dan dus een einde komen aan de
onmogelijke situatie, die thans op vele
plaatsen bestaat, waarin voetgangers zelfs
als de verkeerslichten voor hen op groen
staan niet veilig de overkant van een
straat kunnen bereiken.
Minister Korthals verdient hulde voor
zijn besluit, het verkeersreglement in dit
opzicht ten gunste van de voetgangers te
wijzigen. De automobilisten en de andere
deelnemers aan het rijdende verkeer zou
den eveneens hulde verdienen, als zij ertoe
konden komen, overstekende voetgangers
op de betrokken kruispunten ook nü al
voorrang te verlenen, terwijl de wijziging
van het reglement nog niet is afgekondigd.
Dus nog vóórdat de wet hen ertoe dwingt;
uit pure beleefdheid. Maar wij zijn bang
dat de meesten van hen dat maar een
dwaas idee zullen vinden.
Intussen werpt de aangekondigde wijzi
ging van het wegenverkeersreglement een
andere vraag op: wanneer zullen de voor
schriften samenhangend met de schei
dingsstrepen tussen de rijbanen op de
Nederlandse wegen nu eindelijk eens wets-
kracht krijgen, zoals dat ook in vele an
dere landen het geval is? De tegenwoordi
ge toestand in dit opzicht, die al jaren en
jaren voortduurt, schept alleen maar on
zekerheid voor het verkeer. En onzeker
heid op de weg is de oorzaak van veel
gevaar, terwijl de strepen juist bedoeld
zijn om de veiligheid te vergroten.
De regering van West-Duitsland is tot de
slotsom gekomen dat de versnelde uitvoe
ring van het E.E.G.-verdrag de tegenstel
lingen in Europa met name t.o.v. de
Kleine Vrijhandelszone dermate zou
kunnen schaden, dat het beter is eerst nog
eens alle mogelijkheden voor een over
brugging van de kloof tussen E.E.G. en
E.V.A. te onderzoeken. Dit is een wijs
beleid, want niemand, en zeker Nederland
niet, heeft belang bij een verbreding van
deze kloof.
Macmillan heeft dus plotseling steun ge
kregen van een zijde waarvan hij deze
niet verwacht zal hebben, namelijk van
Adenauer. De Bondskanselier heeft altijd
aangedrongen op een versnelling juist met
het oog op de politieke samenwerking van
de E.E.G.-landen. Hij vond daarbij zijn
minister van Economische Zaken, Erhard
tegenover zich. Ook in de Bondsrepubliek
schijnt het politiek primaat nu wat op de
achtergrond te zijn geschoven en het ac
cent valt nu vooral op de economische be
langen. De Europese samenwerking wordt
dientengevolge in steeds belangrijker ma
te een economische aangelegenheid. De
nieuwe Duitse houding zal de Fransen
minder aangenaam zijn, maar zij getuigt
van realiteitszin. Wij hebben er reeds bij
vorige gelegenheden op gewezen, dat men
er met tariefsverlagingen alleen niet is,
maar dat er voor een werkelijke samen
werking méér komt kijken.
De kansen op een grote Europese vrij
handelszone zouden hiermee wat beter
kunnen zijn geworden. Wanneer tenminste
Engeland (en ook Frankrijk) het geboden
soelaas en respijt aangrijpt om een nieuw
gesprek te beginnen. Als zij daarbij een
positieve gezindheid tot een compromis
tonen dan tot dusver het geval is geweest,
kan het gevaar van het ontstaan van twee
Europese economische, en daarmee ook
politieke blokken, wellicht nog tijdig voor
komen worden.
CASABLANCA (AFP) De 280 ton me
tende Groningse kustvaarder „Vlieland"
is woensdag aan de Marokkaanse kust bij
Medhia op een zandbank gestrand. Het
schip was op weg van Oporto naar Kcni-
tra. Er is een Marokkaanse sleepboot naar
het schip onderweg. De bemanning ver
keert niet in gevaar.
De kustvaarder Vlieland is eigendom
van de rederij motorschip Vlieland n.v. te
Groningen en wordt bevracht door Kajp's
scheepvaart en handelmaatschappij. Aan
boord is alles wel. De kapitein is de heer
A. H. Uilenberg, zijn echtgenote en kind
zijn ook aan boord. Er zijn vijf beman
ningsleden. Het schip heeft stukgoederen
voor Parijs aan boord. Men had gehoopt
dat het met hoog water vlot zou komen,
maar dat gebeurde niet. Een sleepboot uit
Casablanca is inmiddels opgestoomd om
hulp te bieden. Een expert van de ver
zekeringsmaatschappij is ook naar de Vlie
land vertrokken.
PARIJS (UPI) Franse chirurgen heb
ben het hart van een jong meisje tot twee
maal toe weer laten slaan nadat het had
stilgestaan en haar bloed geheel vervan
gen om het effect van een dodelijk ver
gif tegen te gaan. Deze prestatie, waar
mee het leven van de 11-jarige Anne Ma
rie werd gered, werd geleverd door dok
toren van het. St. Cloud-ziekenhuis, dat be
faamd is om zijn hartchirurgie.
Anne Marie's hart hield donderdag ver
leden week om half tien 's morgens op met
kloppen toen zij naar het ziekenhuis werd
vervoerd na per ongeluk een grote dosis
van een medicijn tegen lintworm te heb
ben ingenomen.
Elf minuten nadat het hart had stilge
staan, toen Anne-Marie dus al gestorven
leek te zijn, wist men door massage het
hart opnieuw te doen kloppen. Enkele mi
nuten later hield het weer op met. klop
pen voor een volle vier minuten. De dok
toren begonnen opnieuw met massage via
een snee in de borst van het meisje en een
injectie van adrenaline in het hart, dat op
nieuw begon te kloppen.
Maar men wist dat het effect van het
door Anne-Marie ingenomen middel zes
uur na de inneming blijft werken. Daar
men geen tegengift wist besloot men het
bloed van het meisje geheel te vervan
gen.
Anne-Marie wordt nog steeds geobser
veerd om vast te stellen of de tijdelijke
stopzetting van de zuurstoftoevoer naar
het hoofd geen schade aan de hersenen te
weeg heeft gebracht. In medische kringen
verklaarde men dat een der conclusies die
uit de geslaagde behandeling van het kind
kan worden getrokken, is, dat men de ju
ridische definities van de dood moet wij
zigen. Wanneer is de dood werkelijk inge
treden en welk criterium moet men aan
leggen om aan te nemen dat iemand dood
is?
TARANTO (Reuter) In de Zuidita-
liaanse plaats Manduria, op dertig kilo
meter van Taranto, hebben woensdag 38
politicmannen verwondingen opgelopen in
een gevecht met ruim duizend landarbei
ders, die protesteerden tegen „slechte le
vensomstandigheden" en werkloosheid.
Van de betogers werden er tien gewond
en ruim honderd gearresteerd.
De domonstranten trachtten het gemeen
tehuis te bestormen om de burgemeester
te spreken. Zij waren gewapend met. ste
nen en stukken hout, waarmee zij de po
litie bestookten die het gemeentehuis ver
dedigde. Het plein voor het raadhuis werd
tenslotte met hulp van pantserwagens en
traangasbommen ontruimd. Vrijwel alle
ruiten van het gebouw werden ingegooid.
Het gebied van Manduria, dat voorna
melijk van de landbouw en wijn ieeft,
heeft de laatste tijd veel te lijden gehad
van slecht weer. De landarbeiders eisten
hogere werkloosheidsuitkeringen en betere
levensomstandigheden. De betoging was
georganiseerd door de vakbonden en werk
lozen.
(Van onze correspondent in Bonn)
Mét verontwaardiging hebben de West-
duitse regering en het parlement te Bonn
van de terreur tegen de boeren in
Oost-Duitsland vernomen. Beide ver
oordelen deze onmenselijke actie ten
sterkste, zo blijkt uit een protest
in de Bondsdag te Bonn waarbij
de minister voor al-Duitse zaken Lemmer
en de vice-president van de Bondsdag pro
fessor Carlo Schmid het voord voerden.
Lemmer verklaarde dat de Oostduitse
communistische partij, de S.E.D.. voor de
topconferentie op 16 mei te Parijs de col-
lectivcring van de vrije boerenbedrijven
voltooid wil hebben. Zij wil deze boeren
oorlog openlijk en wel met terreur en on
menselijkheid binnen enkele weken afslui
ten.
Professor Schmid zei namens de Bonds
dag, die ditmaal in volle eensgezindheid
handelde, dat „aan de andere kant van
het ijzeren gordijn een nieuwe boeren-
jacht ten einde gaat". Men poogt in Oost-
Duitsland de mensen de basis van onaf
hankelijkheid te ontnemen. Dat geschiedt
met de arbeiders die een vakbond hebben
die een staatsvakbond is. Dat geschiedt
voorts met de middenstand en de laat
ste tijd met de boeren. Men wil in Oost-
Duitsland niets anders dan afhankelijke
arbeidskrachten.
In 1946 waren er volgens Schmid in
Oost-Duitsland nog 608.000 particuliere
landbouwbedrijven; op 31 maart nog
slechts 140.000. Negentig percent van alle
particuliere bedrijven is inmiddels overge
nomen door de staat. Dat is pure vernie
tiging waaruit geen nieuw leven kan ge
dijen. Wat hier geschiedt, zo besloot
Schmid, vervult ons met rouw, want er
sterft hier een belangrijke tak aan de
boom van ons volk.
(UPI) De Evangelische kerk heeft
de Oostduitse premier Otto Grotewohl in
een brief opnieuw verweten dat hij de
mensenrechten schendt door economische,
politieke en morele druk op de boeren
uit te oefenen, met. het doel hen te dwin
gen tot de collectieve bedrijven toe te tre
den. Aan Grotewohl werd het dringend
verzoek gedaan met de kerkleiders samen
te komen om over de collectivisering te
praten.
De brief werd door de kerk gepubliceerd
nadat Grotewohl voor vakantie naar Rus
land was vertrokken zonder op de brief
te antwoorden. De kerk heeft aan Grote
wohl verteld dat de collectieve boerde
rijen oneconomisch zijn en dat individuele
boeren meer kunnen produceren.
De Oostduitse politie heeft de bewaking
van de grensposten verscherpt om de
stroom van vluchtelingen naar West-
Duitsland tegen te houden. Personen die
in hun passen beschreven staan als boe
ren. worden teruggezonden, tenzij zij een
vergunning van hun dorpsautoriteiten om
naar Oost-Berlijn te gaan, kunnen tonen.
In maart vluchtten 966 Oostduitse boeren,
driemaal meer dan in februari en vijf
maal meer dan in januari.
„Zeg Mam, wij moesten de plafonds ook
eens gaan witten, iedereen in de straat is
ermee bezig," deelden de kinderen me
mee, toen ze uit school kwamen.
„Nou, dat weet ik nog niet!" riep ik ge
schrokken uit, want voor mij bestaat de
schoonmaak al sedert jaren uit het van
boven afstoffen van de linnenkast.
„Je zou het als een breiwerk kunnen be
schouwen," vond mijn zoon, „telkens, als
je tijd hebt, doe je een stukje en natuur
lijk helpen ive óók mee."
Op een zaterdagmiddag trokken we
met vodden aan van leer, we legden
kranten op de meubels en schoven ze op
zij, waarna we trappen en ladders beklom
men, de kinderen vóór en ik in de achter
kamer. Brien is toch wel een zindelijker
karwei.We blonken van de witkalk en
de ijver, toen er tot onze onuitsprekelijke
ergernis gebeld werd en mijn zoon ge
prikkeld en gespikkeld omlaag klom, om
de voordeur te gaan openen.
„Dag jóngen!" klonk het, „ik kom éven
aanwippen. Moeder is thuis, hè?" Dat was
onmiskenbaar de stem van mevrouw Flut
ters, voor wie ik me altijd opdof als ik
weet dat ik haar zal zien. Ik veegde ze
nuwachtig mijn neus aan de kwast af en
daalde een weinig verstijfd van schrik de
ladder af om haar tegemoet te treden. Ze
was in vol ornaat en riep, terwijl ze mijn
kalkhand schudde: „Zeg, liefje, ik kom
toch niet ongelegen? Albert heeft me voor
de deur afgezet en hij komt me straks
weer ophalen, maar als ik jullie stoor.
„Nee, nee," zei ik haastig, „gaat u bin
nen," en ik gooide moedig en met een
weids gebaar de Augiasstaldeur open,
„maar kijkt u alstublieft niet naar de rom
mel!" Waar ze dan wèl naar kijken moest,
zei ik er niet bij, want er was niets anders
te zien dan een hemeltergende troep. On
ze gast was inderdaad enige ogenblikken
sprakeloos, maar ze vermande zich en
stapte over twee teilen en een emmer
heen. Ik wist, hoe we eruit zagen en dat
verhoogde nu niet bepaald mijn waardig
heid en zelfvertrouwen.
„Als ik soms ongelegen kom.wei
felde mevrouw Flutters weer. „Nee, héus
niet!", riepen we in koor en we haalden
gauw alle lege kopjes van de vloer, dre
ven de gast in een hoek en begonnen toen
uit alle macht met de meubels te sjou-
wen. Ze stond daar te glimlachen, alsof we
bezig waren een sprookje voor haar op te
voeren. „Wat aardig, dat jullie dat alle
maal voor mij doen, ééénig!", riep ze ver
rukt uit. „We wilden net ophouden," jok
te ik, terwijl ik zwarte, afgetrokken thee
voor haar inschonk. De kinderen bleken
alle koekjes opgegeten te hebben en de si
garetten konden we nergens vinden. Ik
peinsde er juist over dat het leven een cur
sus in zelfbeheersing is, toen mevrouw
Fluiters, in een poging een stoel te berei
ken, een emmer witkalk omtrapte, die ge
deeltelijk over de poes vloeide. „O, wat
vréééselijk!" gilde de vrouw en haar stem
schoot schril omhoog. Maar we zeiden
onverstoorbaar deppend en scheppend, dat
het niet erg was en dat de poes het echt
wel overleven zou, want die werd óók
schoongemaakt. Ik had het gevoel, dat we
aanleg hadden voor melancholie.
Mevrouw Flutters, die van de schrik be
komen was, babbelde maar door: „Nee,
nou niét naar boven gaan, om je te ver
kleden, blijf nou es gezellig en rustig bij
me zitten. Wij hebben de suite laten be
hangen met een héél bijzondere rijstvezel,
wel duurmaar het ziet er dan ook, kéurig
uit.Hé, daar heb je Albert al!!". En ze
dribbelde naar de voordeur: „Albert kom
eens kijken, ze zijn aan het witten, is het
niet ééénig!? Ze doen het zélf, kostelijk,
hè?? Nou kinders. ik hoop écht, dat ik jul
lie niet opgehouden heb, hoor! Daaag-
daaaagü"
De poes keek haar kwaad door het raam
na.
Marianne van Raait
Advertentie
VERKOOP VAN ALLE MERKEN
DUS RUIME KEUZE
EAI f* C I GROTE HOUTSTR. 181
11 U C L TEL. 14444
Kwartiermakers. James Hagerty, de pers
chef van president Eisenhower, is
woensdag met een groep Amerikaanse
functionarissen in Moskou aangekomen.
De Amerikanen zullen de reisroute voor
president Eisenhowers bezoek in juni
voorbereiden.
Verzoek. De Economische en Sociale Raad
van de UNO heeft secretaris-generaal
Hammarskjoeld verzocht, een studie-
over de doodstraf voor te bereiden.
Filtertips. Het parlement van de Ameri
kaanse staat Californië heeft dinsdag
avond een wetsontwerp aanvaard, op
grond waarvan auto's voorzien moeten
zijn van een filter waardoor de lucht
minder door de uitlaatgassen wordt
vei'ontreinigd. Men verwacht dat Zuid-
Californië door deze maatregel binnen
vijf tot zes jaar vrij zal zijn van
„smog" (een verstikkend mengsel van
mist en roet).
Aller Cubaans. Een woordvoerder van de
Amerikaanse United Fruit Company
heeft woensdag bevestigd, dat de Cu
baanse regering nóg eens 173.000 acre
landbouwgrond van de maatschappij
heeft overgenomen, waarmee alle
273.000 hectaren grote gronden van de
maatschappij in Cuba nu staatsbezit
geworden zijn of binnenkort zullen wor
den. In totaal is nu tengevolge van pre
mier Castro's landhervormingsplan een
derde van de 2.167.000 acre, die Ame
rikanen op Cuba bezitten genationali
seerd.
Omgeslagen. 57 zakenlieden uit Perzië en
Koeweit zijn in de Perzische Golf ver
dronken, toen hun motorboot bij storm
omsloeg. Vijftien andere personen, die
in deze boot reisden, waarbij de kapitein,
werden door een ander vaartuig gered.
Maar ook dit schip verkeert in gevaar,
zo meldt het avondblad Kayhan.
Daklozen. Volgens de laatste gegevens zijn
ruim 300.000 mensen dakloos geworden
als gevolg van de overstromingen in
het noorden en noordoosten van Brazi
lië. Hoewel de regenval iets afneemt,
blijft de toestand ernstig.
In een kuituur-filosofisch
geschrift heb ik dezer dagen
tot mijn grote ontsteltenis ge
lezen, dat Adam en Eva nim
mer hebben bestaan. Deze ont
hulling zou mijn denkwereld
in ernstige mate kunnen aan
tasten. aangezien dit mensen
paar daarin altijd een middel
puntige positie heeft ingeno
men.
Adam en Eva zijn voor mij
aanvankelijk, toen ik de kin
derschoenen nog ruim aankon,
het voorwerp van bittere ver
wijten geweest. Op een vol
komen lichtzinnige en onver
antwoordelijke wijze hadden
zij zo leek het gespeeld
met een bezit dat voor ons be
stemd was geweest en dat,
wanneer wij het zouden heb
ben ontvangen, voor ons het
leven tot een voordurend feest
zou hebben gemaakt. Er be
staat voor een kind niets heer
lijkers dan het complex van
geneugten, dat met het woord
„Lusthof" nog scherper geka
rakteriseerd is dan met Pa
radijs": een altijd bloeiende
tuin, door een altijd blauwe
koepel overwelfd, met bomen
die blozende vruchten dragen
en rozenstruiken zonder door
nen. Een tuin waarin de tij
ger en het reejong vredig naast
elkander in de warme zon lig
gen te soezen en waarin de
mens heerlijk bloot en vrij
van knellende kinderbloeses
kan doen en laten wat hij wil:
niet op tijd naar huis om te
eten want het eten hangt
aan de krakende boomtakken
of gluurt rozig en vers tussen
de bladeren der aardbeien
struiken niet naar school,
niet naar de kerk, nergens
heen waar men niet uit eigen
beweging zou heengaan om
het prettig te hebben.
En dat alles werd ons ontno
men door de schuld van Adam
en Eva, die nalieten te denken
aan al die kinderen van straks,
voor wie het leven met één
beet in een onnozele appel tot
een litanie van narigheden
werd gemaakt.
Later echter, op mondiger
leeftijd, begint men vriendelij
ker en begrijpender te denken
over deze kwestie. Dan dringt
het door dat al die heerlijke
dingen ons nu alleen maar zo
zalig voorkomen, omdat wij de
tegenstelling ervan hebben
leren kennen. Adam en Eva
wisten immers niet, hoe heer
lijk zij het hadden. En wie dat
niet weet. hééft het niet heer
lijk.
Het doet me denken aan die
onverhoedse verzuchting van
een gepensioneerd pastoor, die
al jaren niets meer om han
den had: „Ik verveel me dood,
en als ik niet oppas kom ik
nog in de hemel ook."
Zo hebben Adam en Eva in
mijn gedachten een evolutie
doorgemaakt, totdat ze ge
worden zijn tot. wat ze tot. nu
toe voor me bleven: echte
mensen, die in geen enkel op
zicht anders deden dan wij ge
daan zouden hebben en pre
cies dezelfde weg gingen die
wij gegaan zijn ondubbel
zinnige mensen, die in het
wijde uur van hun geluk soms
even vergeten dat dat het uur
is waarvoor zij in het leven
zijn gekomen.
Mensen, die niet altijd de
kunst verstonden het tijdeloze
vast te houden en het tijde
lijke te vergeten, doch net
als wij op de fundamenten
van hun geluk een paleis voor
de toekomst wilden bouwen.
De toekomst de dreigen-
de, treiterende, lokkende toe
komst, dat waandenkbeeld
vlak boven de einder, dat al
tijd weer de tik van de klok
hoorbaar maakt en herinnert
aan de tijd die komen gaat,
doch de tijd van nu overstemt.
Adam en Eva wilden zorgen
voor hun toekomst zij wil
den een verzekering sluiten,
een spaartegoed opbouwen,
een lijfrente kopen. Zij wilden
aan God gelijk zijn, zodat hun
toekomst, verzekerd zou we
zen. Want voor niemand is de
toekomst zo zeker, zo vast, zo
onwrikbaar gegrondvest in het
goud van het geluk als voor
God.
Zij zijn me vertrouwd ge
worden door de jaren, alsof
ik hen van gezicht tot gezicht
gekend heb: Adam, de man in
wiens ziel voor altijd de vreug
de gegrift stond van het mo
ment, waarop hij de vrouw
ontmoette en zag dat zij de
zijne was. Een gelukkig man.
die zijn dagen doorbracht met
alles een naam te geven: de
bomen, de dieren, de gevoe
lens die hem bonden aan zijn
geliefde, de blauwe nachten,
de zon op het water, het wa
ter zelf.
Een-' dichter, zoals bijna
iedere man. Een schrijver, die
leeft van de vreugde om zijn
ganse leven in woorden om te
zetten en anderen te doen be
grijpen waarom hij zo gaarne
leeft. Een man die in de ogen
van Eva -de namen las der
dingen, onzichtbaar en zicht
baar, om hem heen. Een vol
ledig man tot op de bodem,
zó zelfs dat hij gelijk een kind
was of gelijk een donderstorm,
al naar gelang zijn vrouw dat
wilde.
Als kind at hij uit haar
hand dat doen mannen
soms en ze doen het met de
zelfde speelse vreugde als een
jonge poes met een knikker
speelt. Hij at uit haar hand
de verboden appel doch het
was niet de appel, die hij at.
Hij at liefde, zoals ze hem ge
boden werd.
En Eva: rijk en bloeiend in
haar volkomen bestemming
van vrouw voor één man, pra
lend met haar bezit dat door
niemand werd bedreigd, zeker
van haar twee-eenheid bij dag
en nacht, trots en vergevend,
fier en bereid tot onderdanig
heid. Een onderdanigheid die
haar slaafs de man deed vol
gen naar het punt dat zij hem
zelf voordien gewezen had.
Eva, volkomen vrouw van een
volkomen man, bereid zelfs
God te trotseren om zichzelf
het bewijs van zijn verbonden
heid te geven, en van haar
macht over hem, en van haar
macht om zelfs een god van
hem te maken.
Zo ken ik hen. Zij hebben
samen een moment vergeten
dat hun geluk niet groter kon
worden opgeblazen zonder te
barsten.
Zo zijn wij ook.
Maar of het ook werkelijk
gebarsten is?
Zij zijn uit de lusthof ver
dreven en hebben hun leed
ruimschoots gevonden. Doch
wie zal zeggen of op de woeste
akkers en op de ongetreden
paden door de wildernis hun
geluk nu en dan toch niet
groter geweest is dan in het
paradijs, op hun bed van roze-
bladeren?
Wanneer God twee mensen
aan elkander geeft voorgoed,
ontneemt hij zichzelf een stuk
je van zijn macht over hen.
Want dan kan hij hen niet
meer straffen. Ze zijn niet
meer te straffen, omdat zij sa
men de gave hebben om dat
gene, wat ongeluk lijkt, in ge
luk voor elkander om te zet
ten.
Adam en Eva hebben, naar
het mij voorkomt, wèl de tuin
van Eden verlaten doch zij
hebben het paradijs meegeno
men. Het paradijs van geluk
met elkander, dat zij als een
draagtent overal op de wereld
konden opzetten waar zij zich
neerlieten. Geluk als een vlam,
in wier warmte zij zich kon
den koesteren temidden van
de grootste woestenij.
Ziet hen zitten bij die flak
kerende gloed, dicht bijeen,
terwijl de wereld woest en
donker is. En kijk naar hun
gezichten, waarop het schijn
sel van het vuur de warmte
van het leven legt. Herkent
ge hen niet? Twee helften
mensheid zijn het, die daar
zitten: man en vrouw. Twee
helften van het totale leven,
dat niet van toen en niet van
straks, doch van nu is.
Adam en Eva zijn van alle
tijden. Zij zijn de mensheid
zelf, die telkens opnieuw haar
eigen paradijs verliest en al
tijd opnieuw toch weer ont
dekt, dat het hun trouw ge
bleven is.
Zó ken ik hen, die man en
die vrouw, aan wie God een
stukje van zijn eigen geluk
voorgoed en onvervreemdbaar
geschonken heeft.
En voor wie de wereld nooit
hélemaal woest en ledig zijn
kan, omdat zij altijd weer
bloesem en vrucht draagt in
hun samengevouwèn
handen.
