HiiMiidsmi
In de grotten van Nieuw-Castilië
Fantoom in. de bar
PANDA EN DE TROETELTROEP
ROM EN MIOE
AVONTUREN VAN EEN HOND
Knoop
dit in
uw oori
VAN NELLE's
98 ct
VRIJDAG 22 APRIL 1960
HAARLEMS DAGBLAD OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
17
Niks voor ons
De radio geeft zaterdag
Duitse televisie- en radio
toestellen goedkoper
7 elevisieprogramma
„Toys in the attic van
Lillian Hellman bekroond
At
IRISH
i
Afternoon
theebuiltjes
54. Portiers van bankinstellingen wor
den altijd wantrouwend, wanneer gemas
kerde lieden binnenkomen; vooral als die
lieden het over brandkasten hebben.
„I-Ialt!" riep hij, „wal komen jullie doen?"
„Ik kom de brandkasten weghalen," ant
woordde de troetel-inbreker. Dit ant
woord deed het wantrouwen van de por
tier nog aanmerkelijk stijgen. Maar nu
mengde Joris zich haastig in hel gesprek.
„Wij zijn verhuizers," verklaarde hij, „we
komen de boel weghalen, omdat de bank
in een ander pand. wordt ondergebracht."
„De bank naar een ander pand?" her
haalde de portier, „daar weel ik niets van!"
„Tut, tut," zei Joris hoofdschuddend, „dat-
is nu weer echt iets voor het ongeorgani
seerde bankwezen! Ze nemen een belang
rijke maatregel en verzuimen, om de be
langrijkste bank functionaris, de portier,
hierin te kennen!" De portier vond het
prettig, dal Joris hem zo belangrijk vond,
maar toch werd zijn wantrouwen hierdoor
niet geheel geblust. „Wacht hier een ogen
blikje," zei hij, „dan zal ik even navraag
doen." „Nee, nee!" riep Joris haastig, „we
hebben weinig lijd!" En onder het spreken
gaf hij wenken aan de inbreker, om de
portier te overvallen en te binden. Maar
deze troetel was niet vlug van begrip; suf
staarde hij Joris aan, zonder tot handelen
over te gaan. Eindelijk scheen het tot hem
door te dringen, wat er van hem verlangd
werd. „O," zei hij, „moet ik hem vast
binden?" Dit had hij natuurlijk nooit zo
luid mogen zeggen. De portier, die al met
stijgend wantrouwen naar de gebaren van
Joris had gekeken, wist nu opeens zeker,
dat er iets niet in de haak was. „Alarm!"
riep hij, „een bankoverval!" En tegelijker
tijd rende hij naar de alarm-sirene
Afgaande op wat daarover a] is gepu
bliceerd, kon de ki.jkersschare gisteravond
het televisiespel „Niks voor ons" beschou
wen als een pennevrucht van een populair
Brits schrijver Ted Willis heet hij
en hij heeft voor toneel en film eveneens
al successtukken op zijn naam staan
maar ook kon die kijkersschare er van op
aan, dat het nozemprobleem, dat in „Niks
voor ons" aan de orde komt, schokkend en
onomwonden gesteld zou worden. Daar
ging het dus om: het nozemprobleem.
Willis stelde het handig. Hij ging het niet
met commentaren te lijf, maar liet de op
standige jeugd zelf aan het woord via een
aantal situaties, waarin zij de mentaliteit
aan de dag legde, die kenmerkend is voor
hun plaats in de wereld. Men moet echter
bedenken, dat de auteur zijn spel laat spe
len tijdens de Suez-crisis en dat verandert
wel wat aan het geval. De angststemming,
welke toen de wereld beheerste, was ook
bepalend voor de houding der jongeren.
Toch zijn er zeker aanrakingspunten met
de mentaliteit van nu. Of ze zo sensatio
neel zijn als men ons wilde doen geloven
is een tweede. Willis geeft zijn nozems
heel wat ongezouten bewoordingen in de
mond. Ze slaan er alles uit en zijn in hun
omgangsvormen ook niet bepaald gekuist.
De kijker moet zelf maar uitmaken wat
hij er van vindt. Als het de bedoeling is,
begrip te wekken voor hun opstand tegen
de maatschappij, dan hangt dat toch nog
erg af van de instelling waarmee men hen
beziet. De vertoning van donderdagavond
liet wat dat betreft ieder vrij, ook de spe
lers, die naar hartelust hun gang konden
gaan en zorgden voor een aantal typerin
gen, die door regisseur Jack Dixon in vol
le. omvang op het beeldscherm werden
gebracht. Öf echter het verlossende woord
gesproken is, wagen wij te betwijfelen.
Daarvoor bleef de vertoning te zeer be
perkt tot een reeks impressies van een
houding en te weinig een indringende
weergeving van de fataliteit van die hou
ding. Men zat er met een zeker wantrou
wen naar te kijken, niet helemaal over
tuigd -van de aard der reacties, welke het
spel zou moeten losslaan in wie bij het
probleem het nauwst zijn betrokken: de
jeugd en de ouderen.
Bcelclschenner
HILVERSUM I. 402 m. 7.00—24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nieuws. 7.15 Report. Vlaggenparade
St. Jorisdag. 7.30 Voor de jeugd. 7.40 Gram. 7.45
Morgengebed, en overweging. o.OO Nieuws. 8.18
Gram. 8.50 Voor de vrouw. 10.00 Voor de kleuters.
10.15 Franse chansons. 10.30 Ben je zestig? 11.00
Voor de zieken. 11.45 Gram. 12.00 Middagklok
noodklok. 12.03 Promenade-ork. en sol. 12.30 Me
dedelingen. 12.33 Promenade-orkest en sol. 12.50
Act. 13.00 Nieuws. 13.15 Vijftien jaar geleden,
praatje. 13.20 Nieuwe gram. 13.30 Instrum. kwar
tet en zang. 13.50 Voor de jeugd. 14.00 Gemengd
koor. 14.20 Kunstkron. 14.50 Amateursprogr. 15.15
Franse les. 15.30 Voor de jeugd. 16.00 Gregoriaan
se liederen. 16.30 Instrum. octet. 16.50 Rep. Int.
hockeywedstrijd heren Nederland—Wales. 17.00
Voor de jeugd. 18.00 Lichte muziek. 18.15 Journ.
weekoverz. 18.25 Gram. 18.45 Vragenbeantw. 10.00
Nieuws. 10.10 Act. 10.25 Memorandum. 19.30 Gram.
20.20 Lichtbaken. 20.30 Quizprogr. 21.10 De knip-
perbol. polit. praatje. 21.20 Gevarieerd progr. 22.25
Boekbespreking. 22.30 Nieuws. 22.40 Jong - oud -
eeuwig. 23.55—24.00 Nieuws.
HILVERSUM II. 208 m. 7.00 VARA. 10.00 VPRO.
10.20 VARA. 19.30 VPRO. 20.00—24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymn. 7.23 Gram. 8.00
Nieuws. 8.18 Gram. 8.50 Voor u en uw gezin, le
zing. 0.00 Gymnastiek voor de vrouw. 0.10 Gram.
VPRO: 10.00 Samen thuis. VARA: 10.20 Op reis
door de wereld, pol. praatje. 10.30 Herhaling van
programma's van de afgelopen week. 11.40 Cello
en piano. 12.00 Lichte muz. 12.30 Land- en tuinb.-
meded. 12.33 Populaire gram. 13.00 Nieuws. 13.15
Lichte muz. 13.40 Sportrubr. 14.10 Voor de jeugd.
14.45 Gram. 14.55 Van de wieg tot het graf. lezing.
15.10 Gevar. muz. 15.35 Het socialisme in deze tijd
(3), lezing. 15.50 Omr.ork. en solist. 16.40 Boek-
bespr. 17.00 Jazzmuz. 17.30 Weekjournaal. 18.00
Nieuws. 18.20 Pianorecital. 18.30 Lichte muz. 19.00
Kunstact. VPRO: 19.30 Passepartout. 19.40 Chris
tus. zijn leerlingen en de mensen, lezing. 19.55
Deze week, lezing. VARA: 20.00 Nieuws. 20.05
Gevar. progr. 21.15 Wie is het? 21.40 Gevar. muz.
22.10 Oude gram. 22.30 Nieuws. 22.40 Soc. comm.
22.55 Lichte muz. 23.25 Gram. 23.55—24.00 Nieuws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Gram. 12.30 Weerbericht. 12.35 Gesproken
aperitief. 12.45 Gram.' 13.00' Nieuws en weerber.
13.15 Muz.kaleidoscoop. 14.30 Journ. 15.00 Accor-
deonspel 15.15 Gram. 15.45 Verv. accordeonspel.
16.00 Gram. 16.30 Idem. 17.00 Nieuws en weerber.
17.10 Dagklapperen lit. kal. 17.20 Liturg, gezangen.
17.30 Gram. 17.45 Engelse les. 18.00 Kerkorgel. 18.30
Voor de soldaten. 19.00 Nieuws. 19.40 Vrolijke muz.
20.00 Gevar. muz. 21.15 Amus.muz. 22.00 Nieuws
en weerbericht. 22.15 Verzoekprogr. 23.00 Nieuws.
23.05—24.00 Gram.
Advertentie
Hoe zachtjes glijdt ons bootje
RIEMPJES, NET en PROPER
'Ged. Oudegracht 117 - Haarlem -.Tel. 16247
De West.duit.se industrie van televisie- en
radiotoestellen zal haar prijzen opnieuw
verlagen, zo is in Frankfort bekendge
maakt. Met ingang van 24 april, het begin
van de jaarbeurs van Hannover, zullen
de prijzen met 5 tot 8 percent worden ver
laagd. Deze prijsverlaging betreft niet al
leen de nieuwe types, maar ook die van
do produktie van vorig jaar.
Tezelfdertijd heeft de radio- en televisie
industrie een scherpe stijging der verkopen
gemeld. Van de 1.850.000 televisietoestellen
die in 1959 zijn gebouwd, bleven slechts
100.000 onverkocht tot dusverre. In de eer
ste drie maanden van 1960 lagen de ver-
VOOR VRIJDAG
NTS: 20.00 Weekjournaal. AVRO: 20.30 De toe
stand in de wereld, lezing. 20.40 Film. 20.50 Docu
mentaire. 21.2522.20 Gevarieerd programma.
VOOR ZATERDAG
NCRV: 17.00—17.30 Voor de kinderen. NTS: 20.00
Journaal en weeroverz. NCRV: 20.20 Kleinkunst-
progr. 20.40 Intermezzo. 20.50 Hongaarse muziek.
21.05 Gevarieerd programma. 22.10 Dagsluiting.
kopen 30 percent, hoger dan in de overeen
komstige periode van het afgelopen jaar.
De radio-industrie ziet de produktie dit
jaar echter enigszins dalen. Vorig jaar wer
den 4.200.000 toestellen gebouwd. Dit jaar
wordt een capaciteit van 4.000.000 ver
wacht. Deze achteruitgang wordt echter
opgevangen door een verhoging van de
produktie van televisie-apparaten tot een
totaal van 2.200.000.
66—67. Rom had al die tijd stijf rechtop gestaan, zonder te bewegen. Maar
kietelen was iets, waar hij helemaal niet legen kon. En toen Mioe haar handje dus
in z'n zij porde, viel Rom uit z'n rol.
Hij kromp in elkaar en moest lachen, of hij wou of niet.
Schei uit! riep hij.
Ja, meneer de vogelverschrikker! schaterde Mioe. Wat raar, dat een pop niet tegen
kietelen kan!
Toen rende ze gauw weg naar de boom.
Spreekt men over in Spanje gevonden rotstekeningen, dan overheerst één
woord: Altamira. De wandschilderingen in deze grotten (niet zo ver van Santander
aan de Golf van Biscaye) zijn van een ongelooflijk artistieke zuiverheid. De
merendeels jachttaferelen werden door de voor immer onbekende kunstenaar(s)
in het volle leven betrapt en munten uit door een trillende vaart en bewonderens
waardige vormgeving. De bekendheid van Altamira heeft ertoe geleid, dat andere
oudheidkundige vondsten in Spanje betreurenswaardig in het gedrang zijn ge
komen. Hel kwam daardoor als een verrassing te mogen constateren, dat er ver
van deze plaats ook artisten aan het. werk zijn geweest, met resultaten die
nauwelijks voor de Noord-Spaanse onderdoen. Voor het eerst zijn uitstekende
reproducties ervan buiten het land van oorsprong tentoongesteld: enkele weken
geleden in de St. George's Gallery te Londen. Ik heb de gelegenheid niet verzuimd
er kennis van te nemen.
„Hoe komt het toch", vraag ik na
de eerste, oppervlakkige bezichtiging,
„dat dit werk tot nu toe vrijwel onbe
kend is gebleven?"
„Dat lijkt vreemder dan het is,"
krijg ik ten antwoord. „Toen de grotten
waarin deze tekeningen voorkomen,
werden geëxploreerd, was Spanje door
de burgeroorlog in twee kampen ver
deeld. Het gewone nieuws kwam toen
al nauwelijks het land uit, laat staan
dit speciale, waarvoor zich per slot van
rekening maar betrekkelijk weinig
mensen interesseren. En na de onder
linge strijd van de Spanjaarden volg
de bijna onmiddellijk de tweede we
reldoorlog, die de isolatie van Spanje,
met vijf jaar verlengde."
Een zeer plausibele verklaring dus,
die bovendien nog eens laat uitkomen
hoe zelfs tijdens conflicten, waarbij het
letterlijk gaat om het bestaan van een
volk, er altijd enkele individuen en
zelfs vrij grote groepen afzijdig weten
te blijven. Terwijl soms leden van één
familie als onverzoenlijke vijanden te
genover elkander stonden, kon een ar
cheoloog zich met verrukking wijden
aan het onderzoek van pas ontdekte de
coraties, duizenden jaren voor het be
gin van deze beschaving aangebracht.
In dit geval leverde de streek, die al
eerder bijzonder mooi geconserveerde
rotstekeningen had opgeleverd (de
grotten Morella del Vieja en Ares del
Maestre), opnieuw een serie prachtige
voorbeelden van prehistorische kunst.
Twee grotten, ongeveer vijftien kilome
ter van elkaar verwijderd de Cueva
Rimigia bij Gasulla en de Cueva del
Civil bij Valltorta gaven ongeveer
vijfentwintig jaar geleden hun gehei
men prijs. Over de ouderdom van de
gevonden tekeningen zijn de geleerden
het niet eens; sommigen spreken van
vierduizend jaar voor Christus, ande
ren leggen er nog een schepje van zes
duizend jaar bovenop.
Wie de tentoonstelling in Londen
heeft kunnen zien, mag er zich op be
schouwd zoals zij oorspronkelijk zijn
opgezet. Het is de grote verdienste van
senor J. B. Porcar, die persoonlijk aan
wezig was om de nodige explicaties te
geven, dat hij de taferelen natuurge
trouw in waterverven heeft gecopieerd.
In de loop van de eeuwen zijn de kleu
ren ietwat vervaagd en men vreest dat
dit proces zich versneld zal doorzetten,
nu de wanden van de grot voortdurend
aan de buitenlucht zijn blootgesteld.
Bovendien waren zij toch al onduide
lijk. omdat zij met rode oker op rode
zandsteen zijn geschilderd. De enige
vrijheid die de heer Porcar zich heeft
veroorloofd, is het wat afzwakken van
de steenkleur en het feller opzetten van
de tekeningen. Deze grotere contrast
werking brengt ze nu op hun voorde
ligst aan het licht. Mocht het in de toe
komst dus absoluut onmogelijk blijken
de originelen te behouden, dan kan de
wereld ten minste altijd nog naar de
Porcar-reproducties kijken.
Men zal zich blijven verwonderen
over de fantastische effecten, die onze
verre voorouders met uiterst primitie
ve middelen wisten te bereiken. Hun
kunst maakt een ietwat naïeve indruk,
mede doordat vooral in de mensenfigu
ren nogal vrij met de wetten van de
anatomie is omgesprongen. Alle ja
gers en strijders, zonder uitzondering
met bogen bewapend, hebben een lang
gerekte vorm, een onwaarschijnlijk dun
middel en zware, gespierde benen als
uitdrukkingen van snelheid en kracht.
De dieren daarentegen zijn bijna al
tijd meer natuurgetrouw weergegeven;
vaak is de borstkas wat geaccentueerd
ook hier om kracht te suggereren.
- Het grote tafereel in de Cueva del Ci-
ïoemen de tekeningen te hebben aan- vil, drie meter breed en meer dan een
meter hoog, stelt een gevecht voor. De
houdingen van aanleggen, schieten, te
rugdeinzen en afwachten zijn meester
lijk getekend en er ligt in deze scène
een energieke vaart, die men geboeid
registreert. Afwisselender en van gro
ter artistieke waarde zijn de wand
schilderingen in de Cueva Remigia
men onderscheidt hier duidelijk het
werk van verschillende kunstenaars.
Veel eerbied voor de uitingen van voor
gangers of tijdgenoten hebben zij he
laas niet gehad, bij gebrek aan papier
gebruikten zij bij wijze van spreken
netzelfde blaadje. Zo'n omvangrijk ta
fereel is daardoor minder evenwichtig
geworden. Het geheel zegt niets meer,
maar men moet zijn aandacht op de
details richten. En dan staat men ver
steld van de levendige schoonheid de
zer onderdelen, waarin soms een actie
met enkele rake halen tot stand is ge
komen, dan weer zeer minutieus een
jachtscène in beeld is gebracht. Vooral
indruk maakt de op twee boogschutters
afspringende langhoornige reuzengeit:
een pijl van een hunner is op weg naai
zij n hartstreek, maar hij zal zeker de
tweede, die in loophouding aanlegt, on
der zijn gewicht verpletteren.
Deze (wellicht oudste) bewoners van
het Iberisch schiereiland werden het
meest geïnspireerd door de twee facet
ten van het leven, die voor hen het be
langrijkst waren: de jacht en de strijd.
In deze ongeordende samenleving
dreigde voor elke familie en elke stam
voortdurend gevaar van hun mede
schepselen. De jacht verschafte hun de
basis voor een karig bestaan en dat
deze ook niet zonder risico's was, blijkt
uit een ander detail in de Cueva Remi
gia: een aangeschoten, woedende stier
achtervolgt drie in doodsangst vluch
tende jagers.
Bij vergelijking van de figuren met
die welke voorkomen in verafgelegen
grotten (Lescaux in Frankrijk, maar
zelfs ook Zuid-Afrika) ontdekt men ver
rassende overeenkomsten. Is er dan
ooit enig contact geweest tussen deze
vroege bewoners van de aarde? Het is
haast niet aan te nemen, maar hoe is
dan die opvallende gelijkenis te ver
klaren? Ook in de stijl van diverse te
keningen zijn treffende raakpunten te
onderscheiden. Nog afgezien van de
zoölogische merkwaardigheid, dat een
dier in de Cueva Remigia als eland kan
worden geïdentificeerd en dat deze ook
is aangetroffen op een wand van een
grot in de Sahara, breken archeolo
gen van naam zich het hoofd over de
vraag: is hier dezelfde artiest aan het
werk geweest?
Nadruk verboden
Utrechts conservatorium. Tot hoofd
leraar trompet aan het Utrechts Conser
vatorium is per september 1960 benoemd
de heer Ben Zaal, solotrompettist van het
Utrechts Stedelijk Orkest. Tot lerares cla-
vecimbel is met ingang van 1 maart 1960
aan de muziekschool van het Utrechts
Conservatorium benoemd mejuffrouw Leni
van der Lee.
„Toys in the attic", „Fiorello!" en „Five
finger exercise" zijn uitgeroepen tot beste
toneelstuk, beste music.al en beste buiten
landse stuk van het seizoen 1959-'60 op
S;-padway. De keuze werd gemaakt door
de 'gezamenlijke Newyorkse critici.
„Toys in the attic" is van Lillian Hell
man. Zij won een soortgelijke prijs voor
„Watch on the Rhine" in 1941.
„Fiorello!" is een musical gebaseerd op
New York's populaire burgemeester Fio
rello La Guardia, Jerome Weidman en
George Abbott schreven het libretto,
Jerry Bock de muziek op de woorden
van Shildon Harnick. „Five finger exer
cise" is van de Engelse toneelschrijver
Peter Shaffer en staat thans onder de
titel „Etude voor één hand" op het reper
toire van de Haagse Comedie. Aanstaan
de zaterdag wordt het stuk in Haarlem
opgevoerd.
45)
Hij steunde zijn hoofd op zijn hand. Zijn elleboog
rustte op het bureau. Ze was klaarblijkelijk onder de
indruk gekomen van zijn optreden.
U ziet kennelijk heel wat in hem, zei ze en haar
stem klonk bijna vriendelijk. Zo had haar stem nog
niet geklonken. Ze had er eerst haar keel voor moeten
schrapen.
Hij antwoordde niet. Het was ook niet nodig, dat
hij nog iets terug zei.
Ze trok een lade van het bureau open en haalde er
een fles onvervalste Ierse whisky uit.
Ze kunnen naar de pomp lopen met die borrelende
champagne, die ze beneden schenken! Hiervan heb je
een glas nodig op een moment als dit. Ik heb het van
wijlen mijn man geleerdHet luidsprekertje op
haar bureau begon te kraken.
Dat was Madge Peyton, zei een meisjesstem.
Toen ze nog voor ons werkte, was haar adres Veertien
de Straat 498. Ja, maar welke Veertiende Straat?
Dit is alles wat er staat: Veertiende Straat.
Het doet er ook niet zo veel toe, antwoordde ze.
Er zijn er maar twee. In oost en west.
Hij schreef het op. stond op, pakte zijn hoed en
knoopte zijn jas dicht Madame Kettisha bleef achter
haar bureau zitten. Ze beschermde haar ogen met
haar hand.
Laat me even nadenken. Misschien kan ik u over
dat meisje nog iets vertellen. Het wil me echter niet
direct te binnen schieten hoe ze er uit zag.
Even later liet ze de hand, die haar ogen beschex-md
had, vallen.
Ja, nu weet ik het weer. Ze was van het rustige,
teruggetrokken type. U weet wel, een bloesje en een
rok. Ze was van het soort, dat zo iets gemakkelijk zou
kunnen uithalen, sneller in ieder geval dan mooiere
meisjes, omdat; zij niet zo gemakkelijk geld verdienen.
Ze zijn meestal bang van jongens en doen niet hun
best tien te leren kennen. En als ze dan ten slotte aan
een jongen blijven hangen, is het meestal de verkeer
de, omdat ze nog geen ervaring hebben opgedaan.
Het was een schrandere vrouw, dat moest hij toe
geven. Daarom was zij waarschijnlijk ook niet meel
de Kitty Shaw uit die sombere zijstraat.
We hebben die Mendoza honderd dollar in rekening
gebracht. Het meisje heeft er waarschijnlijk niet meer
dan vijftig dollar voor gekregen. Probeer het ook met
vijftig dollar. Dat zal wel voldoende zijn. Ik hoop, dat
u haar kunt vinden.
Ja, als ik haar maar kan vinden, mompelde hij
ontmoedigd terwijl hij naar beneden liep.
Een pensionhoudster opende de deur, die zwart ge
schilderd was om op eboniet te lijken.
Ja?, zei ze. Ik zoek Madge Peyton, antwoordde
hij. Ze schudde slechts het hoofd. Een meisje dat.,
wel, ze ziet er. nogal gewoon uit.
Ja, ik weet wel wie u bedoelt. Maar ze woont
hier niet meer. Ze heeft hier een kamer gehad, maar
ze is al lang geleden vertrokken.
Ze keek intussen de straat af. Ze wilde kennelijk
zien wat daar gebeurde, nu ze eenmaal de moeite
genomen had om naar de voordeur te komen. Daarom
bleef ze waarschijnlijk ook zo lang in de deuropening
staan. Niet omdat ze enige interesse had in dat meisje
Peyton.
Heeft u er enig idee van, waar ze nu woont?
Nee, ze is op een gegeven moment weggegaan.
En ik houd echt niet bij, waar ze heen gaan.
Maar weet u dan helemaal niets van haar? Men
sen verdwijnen toch niet in het luchtledige? Wie heeft
haar spulletjes weggehaald?
Die heeft ze zelf meegenomen. Ze liep die kant
uit, zei ze terwijl ze met haar duim naar rechts wees.
Als u daar tenminste wat aan heeft.
Nee, hij had er niets aan. Rechts waren drie zij
straten, een rivier, vijftien straten en dan ten slotte
de Oceaan.
Ze had kennelijk genoeg gezien van het leven op
straat.
Ik kan natuurlijk wel wat verzinnen, als u dat
prettig vindt, zei ze, Maar als u feiten wilt hebben.
Ze legde haar vingers op haar mond en blies ze
toen als het ware weg om aan te tonen, dat ze niets
wist.
Ze wilde juist de deur dicht doen, maar zei nog
enigszins bezorgd:
Is er iets aan de hand, mijnheer? U ziet zo bleek.
Ja. ik voel me ellendig. Vindt u het goed, als ik
hier even op de stoep ga zitten?
Doe wat u niet laten kunt, als u maar niet de
mensen hindert, die hier in en uit gaan.
Met een klap werd de deur gesloten.
HOOFDSTUK XVI
DE ACHTSTE DAG VOOR DE EXECUTIE
Geen nieuws
HOOFDSTUK XVII
DE ZEVENDE DAG VOOR DE EXECUTIE
Geen nieuws
HOOFDSTUK XVIII
Geen nieuws
DE ZESDE DAG VOOR DE EXECUTIE
Hij stapte na een reis van drie uur uit de trein. Zoe
kend keek hij om zich heen. Het was één van die kleine
voorstadjes van een metropolis, die om één of andere
onnaspeurlijke reden vaak een indruk geven van véél
groter slaperigheid en landelijkheid dan dorpjes, die
nog aanzienlijk verder de provincie in zijn gelegen.
Misschien wordt dit wel veroorzaakt doordat de over
gang zó plotseling is, dat het oog er niet even snel
aan kan wennen. Tóch lag het weer dicht genoeg bij
de stad om daar enkele typische karaktertrekken van
te hebben overgenomen: een populair warenhuis, een
cafetaria, een winkel, waarin óók al dat bekende merk
sinaasappelsap in de etalage prijkte. Hij bestudeerde
de achterzijde van een envelop, waarop diagonaalsge-
wijze een rijtje namen en adressen stond gekrabbeld.
De namen leken allemaal op elkaar, alhoewel ze deels
Engels en deels Frans waren. Alle waren reeds door
geschrapt, behalve de laatste twee. Het lijstje zag er
ongeveer als volgt uit: Madge Payton, naaister (en
een adres), Marge Payton, naaister (en een adrea),
Margaret Peyton, hoeden (en een adres), Madame
Magdax, chapeaux (en een adres), Marguerite, cha-
peaux (geen straatnaam). Madame Msrgot, chapeaux
(en een adres)
Hij stak de weg over, liep een benzine-station bin
nen en vroeg aan de man in overall:
Kent u soms iemand hier in de buurt, die hoeden
maakt en zich Marguerite noemt?
Bij de oude mevrouw Hascom woont iemand, die
een of ander bordje voor het raam heeft staan. Maar
ik weet écht niet of het nu hoeden of jurken zijn. Zo
precies heb ik er nooit naar gekeken. Het is het laat
ste huis aan deze kant van de weg. Het kan niet missen.
Het was een nogal saai houten huis. In een hoekje
van één van de ramen beneden stond een armelijk,
slordig gedrukt kaartje „Marguerite, chapeaux", stond
erop te lezen.
Vreemd, dacht hij, dat het zelfs hier, in deze afge
legen buurt weer Frans moest zijn.
Hij klopte. Het meisje, dat opendeed, was het, als
de beschrijving van Madame Kettisha ten minste goed
was geweest. Ze zag er verlegen en erg gewoontjes uit
en droeg een recht rokje en een donkerblauwe blouse.
Op één van haar vingers prijkte een vingerhoed.
Ze meende kennelijk, dat hij voor de eigenaresse
van het huisje was gekomen. Ongevraagd zei ze im
mers:
Mevrouw Hascom is even winkelen. Ze zal wel
over.
Juffrouw Peyton, zei hij, Het heeft mij heel wat
tijd gekost u te vinden.
Ze toonde zich meteen angstig, en trachtte de deur
te sluiten. Hij had er echter tijdig zijn voet tussen gezet.
U moet u vergissen, mijnheer.
Nee, dat doe ik niet.
Haar angst vormde er al een voldoende bewijs voor,
alhoewel hij de reden voor die angst niet kon bevroe
den. Zij bleef van neen schudden.
Goed, dan zal ik het u vertellen. U heeft destijds
voor Madame Kettisha gewerkt in de naaikamer.
(Wordt vervolgd)
Advertentie
Met 1 Van Nelle's Afternoon"
theebuiltje (groot formaat) zet u
minstens 5 koppen krachtige, geu
rige thee. 'n Hele pot vol voor nog
geen 5 cent! Dat is dus minder
dan 1-cent per kop!
Thee zetten met „Afternoon" thee-
builtjes is ideaal! Snel, gemak
kelijk èn.,.. proper! Doe 't ook!
Bestel ze direct:
(groot formaat)
doos van 20 stuks
„DE WITTE BOK" door Jo Verburg
(C. de Boer jr., Hilversum). Go Verburg
heeft met zijn roman „De witte bok" iets
moois geschapen. Hij beschrijft de weder
waardigheden in een boerengezin, dat plot
seling vaderloos is geworden, zoals ze door
het zoontje Jopie worden beleefd. Telkens
weer geeft hij blijk van een fijn inzicht
en een grote liefde voor de mens. Een bij
zonder warm geschreven boek.
In ,,'N ODYSSEE MET Z'N TWEE",
dat door De Boekerij te Baarn is uitge
geven, beschrijft de Duitse auteur Wolf
gang Altendorf op vermakelijke wijze zijn
eigen avonturen en die van zijn achttien
jarige vrouw Irmeli op een oude gammele
fiets in de laatste dagen van de tweede
wereldoorlog. Hij was toen een jong infan-
terieluitenantje en ten tijde van de opruk
kende Amerikaanse tanks en de chaos in
Duitsland, moesten hij en zijn vrouw hun
weg vinden. In het bijzonder trachtte het
echtpaar jonge kinderen, die tegen het
oorlogseinde nog onder de wapenen wer
den geroepen, goed terecht te doen komen.
Het jonge echtpaar brengt uitkomst in tal
van moeilijkheden. Al met al is Altcndorfs
,,'n Odyssee met z'n twee" een boeiend
verhaal. Het is vooral menselijk.
A
i
