Studentenleven in Londen
Willem
wijst ons
nieuwe wegen
Joost de Draayer
in militaire dienst
TIENERSHOWS IN
BLOEMENDAAL
15
TELEVISIE
ON
TMOETINC MET
BRANSKOKER
Bestaan
GELD, BARDOT EN
EEN LIGSTOEL
JEUGDKORPSEN IN V.S.
VRIJDAG 19 APRIL 1963
HAARLEMS DAGBLAD -t OPRECHTE HAARLEMSCHE COURANT
maar
toch
ook
weer
niet
Pagina voor jongeren.
Redactie: Gerda Hanekroot,
Henny Schoute,
Dirk Nolles,
Lex Muller.
Fedactle-adres: Grote Houtstraat 93,
Haarlem.
HIJ (RUUD CORNELISSE, 22 JAAR, WOONACHTIG IN
AMSTERDAM): Ik loop er zo bij om anders te zijn dan al
die andere mensen. Niet om op te vallen, maar om me af
te scheiden van de overigen. Door dit uiterlijk stel ik mij
zelf tevreden, 't Zijn ook wel bepaalde complexen. Ruim
een jaar kleed ik mij nu al zo, altijd in trui en spijker
broek. Een jaar lang ben ik niet naar de kapper geweest,
heb ik mijn baard niet verzorgd. In dienst kwam ik opeens
tot de ontdekking dat het zo niet langer meer kon. Allemaa"!
dezelfde pakjes, allemaal dezelfde pas. Vreselijk. Ik vind
het overigens ongelooflijk slap dat ik in dienst ben ge
weest. Mijn overige familieleden zijn allen dienstweigeraars.
Ik niet.In de kast heb ik nog een net kostuum hangen.
maar dat weiger ik aan te trekken. Wanneer ik ergens in
de stad ga eten verschijn ik zoals ik ben. Dat schept voor
mij geen problemen. Wel voor de mensen die met me op
trekken, doch dat interesseert me niet. Soms word ik in
een bepaalde gelegenheid niet toegelaten, vanwege mijn
uiterlijk. Ik heb dan wel genoeg geld bij me. De geldende
fatsoensnormen schrijven de mensen echter voor dat zo'n
type geen toegang heeft. Toch blijf ik er zo bij lopen.
ZIJ (TRUDY HOFSTÉ, 17 JAAR. WOONACHTIG IN
HAARLEM): Ik draag een jongensspijkerbroek. Die heb ik
zelf gekocht. De verkoper deed wel, een beetje vreemd, maar
dat liet me koud. Zo'n broek zit lekker gemakkelijk. Op
kantoor mag ik er zó natuurlijk niet bij lopen. Helaas niet.
Maar als ik thuiskom verkleed ik mij weer direct. Ook ik
wil er niet zo uitzien als iedereen. Een reden daarvoor kan
ik je echter niet geven. Wat de mensen ervan denken inte
resseert me niet. Laatst riep iemand ooievaar naar me.
Mischien sloeg die opmerking op mijn lange benen. Soms
word ik ook wel eens lastig gevallenHoe ik aan die
zware, omfloerste stem kom? Ach, ik heb een hekel aan
schelle stemmen. Onbewust, geloof ik, probeer ik zo'n geluid
te vermijden. Toch zou ik nooit een jongen willen zijn.
HIJ VERDER: We zitten beiden 's avonds op het Instituut
voor Kunstnijverheid in Amsterdam. Daar komen alleen
maar gevoelsmensen. Velen kleden zich volgens de buiten
wereld wat buitensporig. Dat vreemd erbij lopen is overi
gens een nadeel voor jezelf. Door je verschijning krijg je
zo nu en dan wel eens herrie. Maar dat zijn over het alge
meen niet de wijsten.Op die avondschool, we zitten
beiden in de vormingsklas, leg ik mij toe op het reclame
ontwerpen. Later wil ik echter niet die richting uitgaan.
Maar op deze manier ontwikkel ik mijn creativiteit, daar
naast zit ik tevens in een bepaalde gemeenschap. Na mijn
schooltijd, die 5 jaar duurt, wordt het alleen 'maar vrij
schilderen. Of ik er ooit iets in bereik acht ik niet be
langrijk.
ZIJ: Ik leer illustraties tekenen. Als me dat tegenvalt
zwaai ik om naar het beeldhouwen. Dat wilde ik eigenlijk
ook eerst gaan doen. Op die school van ons kan je altijd
en op welk moment dan ook van richting veranderen. De
leraren moeten dan wel iets in je zien, want wanneer zij
vinden dat je voor iets ongeschikt ben, mag je ook niet
omschakelen.Overdag werk ik op het kantoor van de
Raad van Arbeid.
HIJ INHAKEND: Ik ben overdag los arbeider in de
nieuwbouw. Daar doe ik van alles. Stenen sjouwen, kalk
aanmaken. Vrij zwaar werk, waar ik bovendien niets
leuks aan vind Ik doe het dan ook alleen maar terwille
van het geld en omdat ik het liefst onder de arbeiders
werk. Op die manier kan ik mezelf onderhouden. Dat is
wel fijn, want dezer dagen ga ik op kamers wonen. Nu
woon ik nog bij mijn ouders in, maar ik had feitelijk al
eerder weg moeten gaan. Niet dat ik het geen geschikte
ouders vind, hoor.
ZIJ: Ik ben ook nog thuis. Mijn ouders zouden er echter
geen bezwaar tegen hebben, wanneer ik op kamers wil
gaan wonen.
HIJ NA EEN SLOK KOFFIE: Weet je waar ik op school
door ben gehandicapt? Door het feit dat ik alleen maar
lagere school heb. Ik mis een algemene ontwikkeling. Ik
was dan ook erg bang dat ik het toelatingsexamen voor
de kunstnijverheidschool niet zou halen. Maar dat viel
gelukkig mee. Momenteel verslind ik boeken. Camus,
Sartre. Dikwijls moet ik ze drie keer lezen voordat ik ze
helemaal begrijp. Maar dat geeft me juist voldoening.
ZIJ: Ik heb 3Vè jaar mulo. In de 4de klas ben ik terug
gezet. Toen ben ik er maar mee gestopt, want twee keer
in dezelfde klas vond ik iets vreselijks. Trouwens, de hele
school stond me al lang niet meer aan.
HIJ: Als de mensen me vragen wat ik ben. antwoord ik
altijd ik ben schilder. Nooit zeg ik ik ben kunstschilder.
Het woordje kunst moet ik wel weglaten, omdat ik mijzelf
beslist nipt als een genie mag zien. Kunstschilder is iemand
die belangrijk, intelligent is en het schilderen in zich heeft.
Picasso bijvoorbeeld. Appel noem ik nóg geen genie, ten
minste dat kan ik nu niet zeggen. Het is wel een belangrijk
man, vooral erg zakelijk aangelegd. De tijd moet echter uit
wijzen of hij een genie is of niet. Ik geloof dat ik zelf nooit
een genie zal worden. Dat heb ik in die korte tiid op school
wel geleerd. Maar het schilderen laat me toch niet meer los.
Daar is het te boeiend voor. Ofschoon ik er wel dagelijks
voor moet waken dat schilderen nooit een zelfbevrediging
wordt. Dat is fout.
IK ER EVEN TUSSEN DOOR: Geloven jullie dat jullie
eens zullen trouwen?
HIJ NADENKEND: Als ik op een zekere dag een meisje
ontmoet dat mij begrijpt, dan wel.
ZIJ SPONTANER: Ik zou wel willen trouwen. Lijkt me
iets heerlijks. Ik wil ook graag kinderen hebben. Ongeveer
twee, beslist niet meer dan drie.
HIJ: Begrijpelijke reactie. De vrouw is volgens mij op de
wereld gekomen om een gezin te stichten. Dat getrouwd
zijn bij een vrouw kan echter moeilijk met iets anders
worden gecombineerd. Ik doel hier op de combinatie moe
der-schilderes.
ZIJ NIET FEL: Mijns inziens kan dat best- samengaan.
HIJ DIRECT: Dat kan ook wel maar dan verwaarloos je
één van de' twee.
In de bus naar het station maak ik het eens mee: mensen
hier dus passagiers krijgen iets onder ogen dat ze
waarschijnlijk nog nooit eerder hebben geregistreerd. Hier
en daar mompelt een echtgenote een opmerking (over dit
tweetal?) in het oor van de buurman. Alleen de chauffeur
handhaaft dezelfde plooi in zijn gezicht. Vooral enkele
dames kunnen hun blikken maar niet van de twee types
afwenden. Trudy noch Ruud raken ervan onder de in
druk. Ze zijn het al lang gewend
In het hout
van alledag
gevat
glimlach jij
je kondigt
een nieuwe
fase aan.
Wil Constructor (20 jaar)
ANDERS...
Waar zij zich ook bevinden staan ze bloot
aan critische, dikwijls scherp afkeurende
blikken of opmerkingen. 100 x per dag
hoort hij dat hij een baard en te lang haar
heeft, iets minder keren scheldt iemand
haar op straat uit. Ons uiterlijk past ook
immers niet in het bekrompen gedachte-
tcereldje van de niets gewend zijnde mens,
geven zij er als verklaring op. De antwoor
den op al die waaroms, die zij ongewild
met zich meedragen, vertelden Trudy en
Ruud aan Zwart op Wits redacteur Lex
Muller.
Een, in het begin van dit jaar in de
Daily Mail gepubliceerd bericht geeft bij
zonderheden over het leven van de man
nelijke en vrouwelijke studenten aan een
Londense universiteit.
Tweehonderd studentenparen, gehuwd,
verloofd of samenlevend beantwoordden
de door de 22-jarige Sue Masterman, ex-
studente in de psychologie, opgestelde
vragen. Sue is gehuwd met een exstu-
dent in de werktuigbouw en moeder van
een 18 maanden oude baby.
Volgens de Daily Mail waren veertig
van de tweehonderd paren getrouwd. Zij
raadden de andere studenten aan het
zelfde te doen. Van de 75 verloofde stu
dentenparen wachtten 75 percent tot zij
een graad hadden behaald. Daarna zou
den zij willen trouwen. De. overige pa
ren (65) leefden zonder meer samen. De
1 oornaamste reden voor dit samenleven
-zou, volgens de Daily Mail zijn: Men
kan op die manier goedkoper leven. De
studenten beweerden dat twee afzonder
lijke toelagen tesamen meer geld ople
veren dan één toelage vóór een gehuwd
paar.
Ineen t rapport dat verscheen in het
universiteitsblad „Sunnet" zou men, vol
gens de Daily Mail, tot de conclusie
komen dat het gemiddeld studentenpaar
zeer sober leeft.
Tony Vos. programmaleider bij Vero
nica. zoekt momenteel een aantal nieuwe
disc-jockeys teneinde onder meer Fred
van Amstel en omroepster Tineke wat
te kunnen ontlasten. Zowel Fred als Ti
neke hebben feitelijk een overbeladen
werkprogramma. Eventuele kandidaten
moeten echtsr wel bedenken dat 't beroep
van disc-jockey verre van gemakkelijk is.
De kwars versilt in drove premen,
gedrel van fras en onderstoet,
vervolgens dets tot dip verzemen,
een kwar die liever tazen moet.
Niet alle, maar de meeste jeugdige
lezers en lezeressen van deze rubriek
zullen toch zonder aarzelen de naam
kunnen noemen van de maker van
bovenstaand gedicht. Inderdaad Wil
lem Branskoker. De bekende kunste
naar stelde, speciaal voor publikatie in
Haarlems Dagblads jeugdpagina
„Zwart op Wit", één van zijn jongste
werkjes beschikbaar, en dat niet alleen,
Willem, die zoals bekend tot voor kort
élke publiciteit schuwde, gaf een
Vibrerende prikkeldraden
kwetsen
het zicht
door oranje gaten
daar
nauwelijks
ver
de starre kuil
om staren vragend
de uitgedoofde lijken
griezelingwekkend stil
lang getrokken over wrekende scherven
nu berustend neergespreid
op hun jonge,
bloedbereikte bamboemat
puntig doorgroeiend
uiterst pijnlijk
indien geen scherven waren opgezocht
de gaten
nu bereikt hun gloeiend punt.
deze gevoelgrote teervlek
(in werkelijkheid zo nietig)
moegetreiterd
begint zijn proevenwraak.
het laatste schorsings-boek
vandaag verbrand
wordt in teervorm teruggevonden
op de belt der hel.
D. Muller.
Onverwacht kreeg radio Veronica's
disc-jockéy Joost de Draayer eind maart
de niet overal even enthousiast ontvan
gen enveloppe in handen. Of hij zich
3 april maar in de Juliana van .Stolberg
kazerne (Amersfoort) wilde melden, schre
ven de militaire autoriteiten hem vóór.
Met de gedachte dat het ér toch" eens
van moest komen begon rekruut Jóóst,
registratienummer 41.01.07.193 bij
het regiment Geneeskundige Troépen
de eerste dagen van zijn diensttijd af te
strepen.
Luisterminnaars van het station op 192
meter middengolf moeten het inmiddels
al hebben opgemerkt; zo niet, dan komt
dat nog wel want de frequentie van het
programma Joost mag het weten is terug
gebracht tot 3 avonden per week: dins
dag. woensdag en zaterdag. Natuurlijk
blijft het hitwezen tijdens deze uitzendin
gen op de voorgrond treden.
Het plaatje Hé Tineke, hé Joost, uit
gebracht onder het nummer DR 42.748
(Funckler), doet het volgens dienstplich
tig soldaat Joost tot nu toe aardig. „De
stromen binnengekomen reacties lopen
qua mening nogal uiteen. Erg jonge en
oudere luisteraars horen liever de zijde
Zwart op Wit-redacteur de gelegen
heid een kijkje achter de schermen te
nemen. We laten onze verslaggever
zelf aan het woord.
„Het regende toen ik, onder de rook
van Haarlem, de stadsbus verliet om de
laatste honderd meters die mij van de
woning van Willem Branskoker scheid
den, te voet af te leggen. Men bereikt
dan uiteindelijk over een modderpaadje
en via een klaphekje Willem's woning.
..Branskoker", staat er met een beschei
den sierletter op de deur.
Nadat ik gebeld had opende een kleine
vrouw de deur. „Komt U binnen", zei zij
eenvoudig nadat ik haar het doel van
mijn komst had uitgelegd. Een smalle
gang eindigde bij een hoge, groengeschil-
derde deur die mijn begeleidster krachtig
van Hé Tineke, hé Joost. Jongens en
meisjes van onze leeftijd, Joost 22,
Lêx 23 jaar prefereren daarentegen de
andere kant: Turkse Koffie", besluit
Joost gehaast, want zijn spaarzame, vrije
tijd wijdt hij nu geheel aan Veronica.
Dinsdag 23 april kan Veronica de vlag
uitsteken. Die dag. maar dan 3 jaar te
rug, begon radio Veronica voor het eerst
tekenen van (een gezond) leven te geven.
Gevierd wordt ér echter niets, dat reser-
véren de Véronicanen vóór het eerste
lustrum. Andere belangrijke datum voor
Veronicaliefhebbers: 27 april, de dag
waarop omroepster Tineke 22 jaar wordt
openwierp terwijl zij uitriep „Willem be
zoek". Daarna sloot zij de deur.
Aanvankelijk leek de kamer verlaten
en ik vreesde reeds dat er een vergis
sing in het spel was, dit bleek niet het
geval te zijn want tussen enkele stapels
verfpotten richtte zich een oude man op.
Een ogenblik was ik niet in staat een
woord uit te brengen, maar tenslotte
slaagde ik erin mijn zenuwen meester
te worden en met een ontroerd „Wil
lem eindelijk" schudde ik de oude lang
en krachtig de hand. Nadat de grijsaard
de zijne nors had teruggetrokken zei hij
„Je komt zeker voor Willem" en ver
dween zacht in zichzelf pratend naar de
achterzijde van het gebouw. Nóg is het
mij piet bekend wie de man is geweest,
misschien Branskoker's vader of een
oom.
Willem zélf is veel jonger. Tweeënder
tig, vertelde de in een trui en broek
met verfvlekken geklede kunstenaar mij.
In tegenstelling tot zovele andere kun
stenaars die de indruk maken zich in
dit leven niet geheel thuis te voelen ver
klaart de blozende, blonde, bruinogige
Willem dat hij zich in dit leven wel
thuis voelt, héél goed thuis voelt, zelfs.
Branskoker is geen treuzelaar. „Nu je
me toch te pakken hebt" zegt hij, „steek
ik maar direkt van wal".
„Kijk eens jongen, je weet het mis
schien niet, je weet het misschien wel,
maar ik maak niet alleen gedichten, ik
schilder en ben ook beeldhouwer. Nu zal
ik je een voorbeeld geven van mijn ma
nier van werken. Ik kom laatst in een
museum om een tentoonstelling te ope
nen en daar zie ik aan de wand een
stukje hangen waarvan ik zo op'een af
stand denk „Willem dat kon je zélf wel
eens gemaakt hebben".
Ik aarzel niet. doe een paar stappen
achteruit, kijk ontzet om me heen en
vraag aan de omstanders: „Wie heeft
mijno werk ondersteboven opgehangen?"
Je begrijpt het. Verwarring en duizend
verontschuldigingen.
Nu zet ik mijn initialen altijd zomaar
ergens op het doek dus daarmee kan
ik alle kanten uit. Begrijp me goed.
voor mij had het schilderij overdwars
mogen hangen of scheef maar soms kan
ik allemachtig koppig zijn, vraag het
maar aan m'n vróuw, en dan moeten
ze niet bij me aankomen met praatjes.
Nou ja, ze hebben m'n werk een slag
gedraaid en verder heb ik het er maar
bij gelaten, 't Stond trouwens de volgen
de dag wél met vette letters in de krant.
Kijk zie je en dat bedoel ik nou. Me
vrouw zus of meneer zo, hangt straks
een van m'n originelen aan de muur,
weet ook niet wat boven is en onder.
Maar Willem Branskoker heeft gezegd
dat die rode vlek rechtsboven moet zit
ten, Branskoker heeft het verdorie zélf
geschilderd, hij zal verdorie dan zélf ook
wel weten hoe het moet. Ziet u zo rede-
We rekenen voor de komende zomer
gewoon op goed weer. We zijn ervan af
hankelijk, want zeven maal zuilen dé
poorten van het Openluchttheater in
Bloemendaal opengaan voor de jeugd.
Voorlopig zijn zeven „teenershows" ge
pland en inmiddels staat vast dat op de
dag dat het openluchttheater opengaat.
3 juni, dus tweede pinksterdag, èen
jeugdshow zal worden gehouden en op
de dag dat het theater sluit: 6 september.
Voor de serie shows zijn geëngageerd:
Anneke Grönloh, Willeke Alberti, Carlo.
Johnny Lion en The Jumping Jewels.
The Music Strings en The Kings! Het be
looft groots te worden.
De teenershow, die op 22 februari in
Haarlem werd gehouden (baten voor de
bejaarden) is een succes geweest want er
zijn tientallen aanvragen binnengekomen
om weer een dergelijke show te organi
seren, vertelde presentator Joop Konings.
die o m. de zorgen voor de openlucht
shows op zijn schouders gaat nemen.
De eerste show zal worden gepresen
teerd door The Kings o.l.v. G Ser-
né en met zang van Bob Zwitser. The
Music Strings o.l.v. C. J. van den Berge
Hard. en gesloten, soms verbeten, zó demonstranten die door hun betogin-
is de gelaatsuitdrukking van de gen het verkeer in Engelands hoofd-
jeugdige Londense anti-atoombom- stad in de war stuurden en daarna door
de politie uiteen werden gedreven.
neren ze. En ze mogen dan verder hele
maal niets weten, ze mogen twijfelen
aan alles, ik heb ze één zekerheid ge
geven.
Met m'n gedichten ligt het weer even
anders. Wanneer Jansen een gedichtje
over het voorjaar schrijft en PieterSen
vindt na het te hebben gelezen, dat het
niet best is geslaagd dan kunnen ze daar
uren over redetwisten. Dat behoef je
over mijn werk niet te doen. Ze kunnen
van Willem Branskoker véél zeggen (de
kunstenaar wijst hierbij op zichzelf)
maar misverstanden over mijn gedichten
zijn uitgesloten.
Een maand of drie geleden probeerde
ik een beeldje van mijn jongste dochter
te maken. In het beginging het alle
maal best. M'n vrouw zegt nog tegen
me „sprekend Joyce", zo heet de jong
ste, en ineens spat er een stuk steen
weg dat eraan had moeten blijven zit
ten. Had ik net een been dat er op leek
en pats-weg been.
Ik denk bij mezelf „Willem, nu sta je
daar wel, je best te doen, maar dat
lukt zo niet". Om kort te gaan. Ik heb
de beitel genomen, er nog wat stukken
afgeslagen en het overblijfsel „Joyce"
genoemd, naar m'n jongste dochter.
En wanneer er iemand is die zegt „dat
is Joyce niet" dan moet ik lacheq, dan
moet ik eens héél hard lachen, begrijpt
u wel. We hebben geruime tijd over
kunst gepraat, Willem en ik. En we
hebben heel wat afgelachën Met een
brok in mijn keel nam ik afscheid van
Willem en zijn gezinnetje en alsof het
porselein was, zó voorzichtig borg ik Wil
lem Branskokers nieuwste ontboezeming
in de binnenzak.
met zang van Henny Eskes, de Latijns-
Amerikaanse band Conjunto Alegro o.l.v
R. Stute en Carlo!
Een van onze omroepverenigingen heeft
inmiddels laten weten dat zij er voor
voelt om deze shows voor de t.v. uit te
zenden. Daar worden eerst de resultaten
van tweede pinksterdag voor afgewacht.
Alleen zon, veel zon is er nodig in de
week van de bouwvakantie, want dan,
zo vertrouwde Joöp Konings ons alvast
toe, zal een boottocht worden georgani
seerd, die een hele dag duurt. Daarvoor
zal een groot plezierjacht worden ge
charterd waarop honderden kunnen aan
monsteren om aan deze „teènagerdag" te
kunnen deelnemen. De boot gaat mis
schien zelfs zeewaarts. Drie orkesten:
The Diamond Five, The Jumping Jewels
met Johnny Lion en The Kings
zullen op de drie verschillende dek
ken zorgen dat er muziek komt. Aan
boord zal worden geluncht, gedanst, ge
zongen en.veel plezier gemaakt.
In het weekblad „De Uitkijk" lazen
wij een artikel over de verlangens van
de jeugd. Het blad schrijft hierover naar
aanleiding van publikaties over dit onder
werp in de Amerikaanse en Duitse pers.
Het komt tot de conclusie dat Ameri
kaanse High School studenten de voor
keur geven aan middelmatige aanleg bo
ven een briljanten geest. De reden hier
van zou zijn dat ae bijzonder begaafde
student het in het maatschappelijk ver
keer veel moeilijker heeft, dan de mid
delmatige student, die bijvoorbeeld op het
sportveld uitblinkt. Bijzondere aanleg
leidt tot eenzaamheid, hetgeen 'n schrik
beeld is voor de mannelijke en vrouwe
lijke studenten.
Aan Duitse jongeren, allen met een be
roep, was de vraag voorgelegd „Wat
heeft de mens nodig om gelukkig te zijn*"
Een der schriftelijke antwoorden luidde:
„Voldoende geld, een vrouw als Brigitte
Bardot, een vat vol wijn in de kelder, el
ke dag vlees, een televisie en 'n ligstoel".
Volgens dr. Lehman uit Stuttgart, die met
4000 jongeren gesproken en gecorrespon
deerd heeft over deze gewichtige vraag
is dit antwoord geen uitzondering Hij
concludeerde dat een groot deel van de
Duitse jeugd inderdaad geen hogere ver
wachtingen koestert. Volgens hem is dit
te wijten aan de volwassenen, die over
het algemeen ook geen andere interesses
hebben dan materiële. Tegen reacties op
bovenstaand stukje, geen bezwaar.
Volgens een rapport dat enige tijd ge
leden in de Verenigde Staten is gepubli
ceerd zou in dit land het aantal kinderen,
jonger dan 20 jaar, zijn gestegen van 46
miljoen na de tweede wereldoorlog tot
70 miljoen in 1961,
De werkloosheid onder de jongeren is
toegenomen en twee en een half maal zo
groot als het landelijk gemiddelde.
President Kennedy heeft voorgesteld
een „Youth Conservation Corps" op te
richten. De leden van dit corps zouden
in de bos- en recreatiegebieden van dit
land kunnen worden tewerkgesteld. Op
die manier zouden 15.000 jongeren kun
nen wórden beziggehouden.
Bovendien is men van plan een „Home
town corps" op te richten, een organisa
tie waarin 40.000 jongeren kunnen wor
den opgenomen om te werken in zieken
huizen en andere instellingen.
Tenslotte zóu het de bedoeling zijn een
„National Service Corps" samen te stel
len. Door middel van deze instelling wil
men méér personeel aan de dienstverle
nende bedrijven toevoegen.
