Nu ook een Hilt onpaleis
in het hart van Londen
Misplaatst- maar geenszins lelijk,
superluxueus, doch niet protserig
Tante Patent en buurman Bezig
PANDA EN DE JACHT OP JANSEN
6
55
Ons vervolgverhaal
r
Dakrestaurant
n
Boekingen tot 1969
Fabelachtige prijzen
Micro-t.v.-toestel met beeld van 13 cm
Fa. B. J. VAN LIEMT
VRIJDAG 19 APRIL 1963
19
EEN OORSPRONKELIJKE ROMAN
DOOR KLAAS VAN DER GEEST
Aa-Be PLAIDS Zaalberg
195x145 100% WOL 41.75
1-16
13)
5 De beide matrozen schenen in te
zien, dat ze er wijs aan deden niet
verder vooruit te gaan. Ze heten zich
g drijven en toen kwartiermeester De
Vos en korporaal Bos bij hen kwa
men, vroeg Krijn van 't Hof:
„Zouden we er nu niet haast moe
ten zijn, Cor?" Hij verwachtte, dat
Cor de Vos het zou ontkennen, maar
die stemde toe:
„Volgens mij wel..." Hij was de
enige, die op zijn horloge had geke
ken. „We hebben langer dan drie
kwartier gezwommen. In elk geval
zouden we de boot moeten zien.... als
er tenminste nog eentje is. Wat denk
jij, Chris?"
Voor de korporaal-machinist iets
kon zeggen, viel Jantje Verstuyt uit:
„Ja, maar mijn hemel... die kerels
kunnen toch niet weggegaan zijn.."
Meteen zag hij blijkbaar in, dat het
een nogal dwaze opmerking was, die
hij daar maakte, en viel hij zich zelf
in de rede: „Dus het is tevergeefs
geweest, dat we hier naar toe geko
men zijn... dan hadden we evengoed
door kunnen zwemmen.."
„Dat lijkt er op..." Hij zweeg en
legde zijn hoofd opzij, het ene oor on
der water. Toen hij het weer ophief
zei hij: „Horen jullie niets?" Krijn
,van 't Hof zei, dat hij het al een hele
tijd gehoord had.
„Schroefgeruis, he?"
„Ja en motorgeronk", meende
kwartiermeester De Vos. Korporaal
Bos hoorde niet zo erg goed en schud
de het hoofd. Jantje Verstuyt luister
de scherp ,maar moest toegeven: „Ik
niet... Kan het geen verbeelding van
jullie zijn?" Ze waren er zeker van,
dat het dit niet was. „Nou goed. Moe
ten we er op af gaan?"
„Nog eens?" vroeg Krijn. Kwar
tiermeester De Vos aarzelde. „Ik
weet het niet, mannen... Geluiden op
zee....? Die kun je een machtig eind
ver horen..." „Wat hebben we te ver
liezen?" wilde Krijn weten. „Een he
le hoop tijd verspillen we en we drij
ven af... de hemel mag weten hoe
ver."
Als ik er zeker van was... dacht
kwartiermeester De Vos, aarzelend.
En toen zei hij het, hardop. „Als ik
er zeker van was, dat we elkaar kon
den terugvinden, zou ik zeggen: gaan
jullie maar eens kijken, Jantje; jij
S en Krijn!"
„Waarom zouden we elkaar niet te-
rugvinden!" vroeg Krijn. Jantje Ver-
stuyt was bedachtzamer.
„Jullie kunnen achter ons aanko-
f§ men en roepen... als we je niet meer
H horen, keren we terug." „Dat wordt
natuurlijk niets," meende Cor de Vos.
H „Je kunt ons niet allemaal laten ver-
drinken, omdat er eentje is. die ach-
terblijft",viel Krijn van 't Hof uit.
Omdat hij het zachtjes gezegd had,
meende hij, dat de anderen het niet
hadden verstaan.
Cor de Vos dacht: Nee... het is rot.,
rot, dat je zoiets zegt en het zou rot
zijn, als er zoiets gebeurde-
De verantwoording, die hij droeg
begon hem zwaar te wegen. Hij wil
de vragen: Wat zeg jij ervan,
Chris...? Maar wat korporaal Bos er
van zei was van geen belang en kon
het voor hem niet gemakkelijker ma
ken. „All right!" besloot hij. „Jij
gaat vooruit, Krijn..., jij Jantje,
komt achter hem aan... en wij komen
achter jullie beiden aan. Ma'ar we
roepen en wie ons niet meer kan ho-
ren, wacht tot we bij hem zijn! Is
dat begrepen?"
Ze zeiden, dat ze het begrepen had
den. Ze luisterden nog eens en stel
den de koers vast naar het geluid van
de ronkende dieselmotoren, die ze
hoorden. Daarna gingen ze verder,
Cor de Vos en Chris Bos, die een
hele tijd zou moeten uitrusten eer hij
weer behoorlijk mee kon komen, ach
ter de anderen aan. Toen ze elkaar
niet meer konden zien, riepen ze. Een
paar maal kregen ze antwoord. Daar
na niet meer. Krijn van 't Hof en
Jantje Verstuyt jaagden voort, met
lange forse slagen. Ieder van hert al
leen nog voor zich zelf.
„fk moet het halen..." als ze het
haalden en er werkelijk een 'boot was,
die hen wilde oppikken, zouden ze
wel tot bezinning komen en zeggen:
Daarginds zwemmen nog een paar.,
zie eerst, dat jullie die aan boord
krijgt... ik kan nog wel een poosje
wachten... Maar zolang ze die boot
niet zagen, dacht geen van hen aan
de beide mannen, die ver achter hen
aankwamen.
Ze kwamen pas tot bezinning, toen
Krijn even met zijn oor onder water
bleef luisteren en vaststelde, dat hij
het motorengeronk niet meer hoorde.
Hij keek om zich heen, verbaasd, ver
bijsterd zelfs, luisterde opnieuw en
hoorde weer niets dan het bruisen van
de golven.
Toen begon hij te huilen. Als een
kind, dat tot de ontdekking komt, dat
het verdwaald is. Ver achter hem, zo
ver, dat ze hem allang niet meer kon
den horen roepen, zei kwartiermees
ter De Vos tegen korporaal Bos: „Ik
had niet moeten toestaan, dat ze voor
uit gingen, Chris... Ik ben bang, dat
we ze ijiet terugvinden." Het speet
hem al meteen, dat hij erover begon
nen was. Want nu kwam de korpo
raal-machinist:
„Je had bij hen moeten blijven...
niet bij mij, maar bij hen. Als er
een van ons niet meer mee kan ko
men, moet je hem achterlaten. Ik
weet wel, dat het je moeilijk valt,
Cor. maar wie niet mee kan is aan
gewezen op zich zelf en op God."
Hij zei het op de toon van iemand,
die afgerekend had met het leven en
ovef die afrekening niet zo bijzonder
voldaan was.
Langer dan een uur zochten Cor de
Vos en Chris Bos de beide anderen.
Af en toe luisterden ze of ze het ron
ken van de dieselmotoren nog kon
den horen. Het bleef stil, behalve de
gewone geluiden van de zee, waar
mee ze zich al vertrouwd hadden ge
maakt.
Pas tegen de morgen vonden ze
Krijn van 't Hof en Jantje Verstuyt.
Ze waren allebei nogal terneergesla
gen na de schrijnende teleurstelling
omdat al hun inspanning tevergeefs
was geweest. Het begon licht te wor
den; zover ze konden zien was de
oceaan verlaten.
Achter de westerlijke kim, op min
der dan twee mijlen van de kust 'sein
de de radiotelegrafist van de Zeventien
het patrouillerapport in code over aan
de marinebasis bij Singapore. In dat
rapport vermeldde hij ook, dat de Ze
ventien en de Twaalf die nacht een
paar uur rondgevaren hadden op de
plaats waar ze vermoedden, dat een
boot was gezonken. Hij voegde er
zelfs aan toe, dat het de 0-16 kon zijn,
die ze na de vorige dag niet meer ge
zien hadden.
Singapore bevestigde dit vermoe
den. De Zestien had zich na midder
nacht niet meer over de radio ge
meld ook. Ze zouden er een vliegtuig
heen sturen, beloofden ze. Maar er
werd bij gezegd:
„...als we er eentje voor vrij kunnen
maken."
Aan boord van de Zeventien wisten
ze. dat ze er dus maar niet veel van
moesten verwachten. Ze konden ech
ter ook niets meer doen en toen ze
korte tijd later vliegtuigmotoren
hoorden, gaf de commandant het be
vel:
„Klaar voor onderwater." Ze do
ken tot iets meer dan twaalf vaam,
waar ze hoopten vanuit de lucht niet
meer te worden gezien. De elektro
motoren werd aangezet en de onder
zeeboot vervolgde zijn gewone pa-
truilletocht.
Kwartiermeester De Vos hoorde het
vliegtuig al eerder dan ze het aan
boord van de Zeventien gehoord had
den. Hij besloot het zijn kameraden
niet te zeggen. Als ze het zelf even
eens hoorden was het nog vroeg ge
noeg om te juichen, vooral omdat het
gejuich misschien maar al te gauw
zou overgaan in kreten van teleur
stelling. Hij liet zich op zijn rug drij
ven.
Om uit te rusten, naar hij zei. In
werkelijkheid voelde hij zich hele
maal niet vermoeid, maar wilde hij
kijken of hij het vliegtuig ook in zicht
kreeg. Het toestel vloog erg hoog en
daaruit kon hij opmaken, dat hij er
niets van hoefde te verwachten.
Even zag hij het schitteren in de
zon. Het zag er vreedzaam uit, even
vreedzaam als de wijde oceaan om
hem heen. Natuurlijk was het ook
even verraderlijk als de oceaan, want
het kon een Japanngr zijn. Toen het
achter de bewolking verdween, was
hij blij, dat hij er niets van gezegd
had.
(Wordt vervolgd)
(Van onze correspondent)
LONDEN. De Amerikanen hebben thans ook
in het hart van Londen hun geliefde pleisterplaats
een Hiltonhotel dat woensdag geopend is. Het
telt 312 kamers, kan 856 bezoekers herbergen,
bezit vijf bars, vijf restaurants, zeven privé-eet-
zalen, en een bal- en conferentiezaal, die tot de
grootste van Europa behoort. Dit Hiltonpaleis
heeft 80 miljoen gulden gekost en zijn 27 verdie
pingen, welke tot 100 meter opklimmen, beheersen
de zojuist aan de enorme verkeersdrukte aan
gepaste Hvde Park Corner. Londen Hilton staat
aan de eens rustige en deftige en nog altijd dure
Park Lane. Het is een uitbundig uitroepteken van
de twintigste eeuw, maar het bederft de nog steeds
waardevolle overblijfselen van een elegant en
modieus tijdperk. De waardige patriciërshuizen en
de intieme smalle straatjes van dit deel van Mav-
fair met hun oude koetswoningen worden fi
guurlijk verpletterd door de nieuwe compacte
kolos van witte Portland, natuursteen, staal en
glas. Evenals op zovele andere plekken is ook hier
het vertrouwde silhouet van deze grijs-bruin ver
weerde wereldstad met één slag vernietigd door
een eenzame moderne reus. De statige aebttiende-
en vroeg-negentiende-eeuwse woonhuizen, welke
deel uitmaakten van de natuurlijke omlijsting van
het majestueuze Hyde Park lijken door deze gigan
tische indringer onwezenlijke dwerggestalten te
hebben aangenomen. Het is alsof zij door panische
schrik zijn ineengekrompen.
HUN HARMONIE is verstoord. Wat zich
hier afspeelt, heeft zich ook elders in het
reusachtige centrum van Londen voorge
daan. Wolkenkrabber na wolkenkrabber
schiet er omhoog, zonder veel égards voor
de historische omgeving. De koninklijke
familie klaagt reeds over inkijk in de
privévertrekken van Buckingham Palace!
Maar ondanks al dit begrijpelijke gemop
per over de onstuitbare New Yorkse allure,
die zich van het oude Londen
meester maakt, is het Hilton
hotel een welkome aanwinst
wegens het nog altijd grote
Londenée tekort aan eerste
klas-hotels, al zijn er de laat
ste tijd reeds andere aan voor
afgegaan, namelijk de even
eens Amerikaanse Westbury in
Bondstreet en de luxueuze
Carlton Tower in Sloanestreet.
London Hilton behoort, al
thans volgens Europese be
grippen tot de superluxe ho
tels, maar na een eerste be
zichtiging moeten wij zeggen,
dat dit gekenmerkt wordt door
een democratische luxe. Prot
serigheid en opdringerigheid
zijn beslist vermeden. Zolang
men de tarieven en de menu's
niet bestudeert, schijnt het
allemaal nogal mee te vallen.
De entreehal is zelfs koel-
zakelijk ingericht. Men wordt
er niet door kunstmatige weel
de overvallen. Behalve de als
een hangar zo grote balzaal
waar duizend gasten kunnen
dineren of confereren en
welke men door monumentale
tempelachtige zijpoorten be-
treedt, is er niets dat de be
zoeker onmiddellijk intimi
deert. Een „stunt" is het inter
nationale restaurant, dat elke maand zijn
menu aan een ander land of werelddeel
wijdt, met totale verandering van decor en
verlichting en met overeenkomstige wijzi
ging van de kledij van de kelners. Een an
der restaurant, waar een zeer speciale
exotische atmosfeer heerst en waar men
zich in een Polynesisch vissersdorp waant,
serveert heerlijkheden uit de Stille Zuid
zee. Het is enig in zijn soort in Europa.
Engelands beroemde architect Sir Hugh
Casson ontwierp het verfijnde dakrestau
rant op de 27ste verdieping, waar men op
weekdagen tot drie uur 's nachts terecht
kan en genieten van een groots panorama,
dat bij helder weer tot 50 km reikt. Er is
voor'gezorgd dat de verlichting geen sto
rende reflecties veroorzaakt en de bar is
opzettelijk laag gebouwd zodat de dineren
de gasten onbelemmerd naar buiten kun
nen kijken. Er zijn bovendien wijde bal
kons, waar men een „Euromasf'-belevenis
ondergaat.
Het uitzicht in Londen wordt vaak be
lemmerd door mist, maar tijdens de hevige
„smog" in december bleek dat deze toren-
verdieping boven de grijze mistdeken in
stralende zonneschijn uitrees. Men waant
zich in deze Hilton meer op een schip dan
in een hotel. Het heeft een y-vorm. waar
door het grootste aantal kamers uitziet op
Hyde Park. Het' hemelbestormend uiterlijk
is oogbekorend, tenminste wanneer men de
omgeving wegdenkt. Lange, vermoeiende
corridors ontbreken. Slechts een paar pas
sen en men is bij de vier liften, welke een
snelheid bezitten an een seconde per
etage. Maar het zijn „boemel"-liften, wier
tocht voortdurend onderbroken wordt.
Men zal geduld moeten oefenen om de top
De benedenruimten meegeteld heeft het
nieuwe Hilton Hotel in Parklane 30
ver diepingen. De duurste superluxe
suite kost f 525,(zonder ontbijt en
plus 12Vi percent serviceper dag. In
alle badkamers is een bad met douche
en een speciale kraan voor ijswater.
De bouw van het hotel kostte
f 80 miljoen.
dam inbegrepen, thans nog tien internatio
nale hotels in aanbouw, onder andere in
Rome (opening juni a.s.), Tokio (idem) en
Tel Aviv (opening 1964). Rotterdam Hilton
met 275 kamers opent reeds in mei van
dit jaar.
Hoewel de Amerikanen waarschijnlijk
Hiltons beste klanten zullen zijn, is het
verkeerd te menen, dat London Hilton een
typisch Amerikaans hotel is. Engelse ar
chitecten en kunstenaars hadden een
leeuweaandeel in het ontwerp, al had men
met al het geld vaak wel iets beters kun
nen bereiken. Vooral de kleurencombina
ties laten voor ons gevoel vaak te wensen
over. Al het toegepaste kristal is geleverd
door een bekende glasfirma uit Amster
dam.
In „London Tavern" heeft men gepoogd,
de atmosfeer van een beroemde, in de oor
log verwoeste oude Londense herberg te
herscheppen. Hier worden uitsluitend tra
's ditionele Engelse gerechten geserveerd.
Een van de bars, herinnerende aan een
„pub" uit de late Victoriaanse periode, is
gewijd aan Engelands beschermheilige St.
George, die volgens de legende een schone
jonkvrouw van de draak redde. Niet ver
wonderlijk, dat deze gebeurtenis op deze
plaats de vorm kreeg van een frivool strip
tease
geren over de zachte „ingeblikte" muziék,
welke niet alleen in de liften, maar vrijwel
overal in het gebouw iedereen achtervolgt.
Men is op de liften aangewezen, want een
trappenhuis heeft in dit hoge gebouw geen
zin. Er is slechts een gecamoufleerde
smalle noodtrap. Men vraagt zich af of de
gasten om hun kamer te beVeiken ook niet
bij deze liften de onvermijdelijke Londense
queu zullen vinden....
IN DE KAMERS is de toegepaste bin
nenhuiskunst even gevarieerd als het type
van de logeerruimte. Om eentonigheid te
vermijden zijn er voor de 23 kamers op
elke verdieping veertien verschillende
meubileringsstijlen gebruikt. Zij scheppen
een atmosfeer van rust, lichtheid en ele
gantie, hoewel met een conventionele in
slag. Elke kamer heeft, in de schrijftafel
ingebouwd, televisie. Men kan ook recht
streeks met Londense nummers telefo
neren.
DE GOEDKOOPSTE kamer in London
Hilton is een eenpersoons voor 60 gulden
per nacht, zonder ontbijt! In deze categorie
lopen de prijzen op tot 110 gulden. Een
tweepersoonskamer kost van 85 gulden tot
140 gulden per nacht. Gewone suites van
180 gulden tot 285 guldens en superluxe
suites, die ingericht kunnen worden al
naar de speciale behoeften van de gasten
en die zich op de 26ste en 27ste verdieping
bevinden 325 gulden tot 600 gulden per
nacht, alles zonder ontbijt! Dit kost van
f 5 tot 6,50 en wordt acht minuten na be
stelling op de kamers geserveerd. Niet ver
geten moet worden, dat al deze prijzen
voor welgestelde Amerikanen vrij normaal
zijn. Het voordeel van het Hiltonsysteem
te bereiken en zich evenmin moeten er- is, dat men van de ene naar de andere
De monumentale dinerzaal voor 1000
personen, heeft dt omvang van een
hangar. De kleurencombinatie zal niet
ieder bevredigen: een donkere zolde
ring met vergulde lampen.
Verwacht wordt dat dit jaar twee mil
joen buitenlanders in Engeland zullen
neerstrijken en drie miljard gulden ver
teren. Natuurlijk verwacht Hilton, een be
langrijk graantje mee te pikken. Het zal
zeker omdat het zoveel nieuws biedt een
schakel in de internationale Hiltonketen, grote trekpleister worden. Voor het eerste
welke reeds 50 hotels over de gehele we- jaar zijn reeds meer dan 500 particuliere
reld omvat, kan doorboeken. Op lange evenementen en banketten geboekt en men
reizen geeft het iemand een zekere rust,
dat hem een soortgelijk hotel en een een-
is reeds bezig zalen te reserveren tot 1969
toe! Daarom was London Hilton zeker een
dere service wacht. Hilton heeft, Rotter- goede gooi...
Een Japanse radiofabriek introduceert
thans in Nederland, als eerste land van
Europa, het kleinste Televisietoestel ter
wereld.
De nieuwe transistor televisieontvanger,
heeft een beeldscherm van slechts der
tien centimeter. De afmetingen van het
apparaat zijn 19,5 x 10,8 x 18.5 cm. Het
voordeel van dit hpparaat met zijn gerin
ge gewicht slechts 3,6 kilo is dat
het vele plaatsingsmogelijkheden heeft.
Een grote rol speelt daarbij ook het
feit dat het mogelijk is op zeer kleine
afstand naar de televisie te kijken. Men
kan reeds op een afstand van 60 cm.
een televisieprogramma volgen zonder
hinderlijke strepen op het beeldscherm te
zien. Hierdoor kan het toestel in iedere
Advertentie
Grote Hootstraat 62 en 67 - Tel. 10657 - 12839
omgeving gebruikt worden: op een bu
reau, in een auto, op een boot, op een
terras e.d.
De automatische scherpteinstelling ver
zekert overal een helder, contrastrijk beeld.
Een ander groot voordeel is dat het ge
luid per oortelefoon kan worden ontvan
gen. De micro-TV kan naar keuze wor
den aangesloten op een 220 volt wissel
stroomnet, een oplaadbare batterij of een
12 volts auto-accu.
Het toestel is voorzien van 25 transis
tors en 20 diodes. Het heeft een zeer
spaarzaam stroomverbruik en een gro
te bedrijfszekerheid. Het toestel dat in
ons land in de handel komt is geschikt
voor ontvangst van het eerste program
ma. Voor ontvangst van hfet tweede pro
gramma is als extra een converter lever
baar. In 1960 bracht dezelfde fabriek het
eerste transistor-televisieapparaat, wer
kend op batterij en met een 22 cm. beeld
buis in de handel. In Amerika, waar de
micro TV onlangs zijn intrede heeft ge
daan, is de set ontvangen als „hét pro
duct van deze eeuw". De Amerikaanse
auto-industrie heeft veel belangstelling
voor dit apparaat.
Een oorspronkelijk stripverhaal
door Annie M. G. Schmidt
en Fiep Westendorp
45 In hun benauwdheid begaven de gasten van
de receptie zich allemaal naar het huis van dokter
Vierus, in de hoop dat hij hun een middel kon geven
tegen 'jeuk. Het ellendige was echter, dat dokter
Vierus zelf ook een slachtoffer was en nauwelijks
zijn stetoscoop kon vasthouden, zo moest hij zich
bedwingen om niet over de vloer te gaan kronke
len Zegt u mij eens precies," zei hij krabbend.
WAAR hebt u jeuk?" „Overal dokter... kreunde
notans Nopjes. Hebt u misschien iets gegeten
informeerde dokter Vierus. „Hetzelide als u.bromde
notaris Nopjes. „Op de receptie waar u ook was.
Hapjes en zo." „Juist," zei dokter Vierus. „Het kan
natuurlijk wezen dat wij allemaal allergisch zijn te
gen Hapjes." Intussen zat de rest van het gezelschap
in de wachtkamer en probeerde wanhopig nog enigs
zins beschaafde conversatie te voeren. „Ik d-d-denk
dat het aan het ondergoed ligt. riep mevrouw
Nopjes krabbend. „Het ondergoed uit het warenhuis.
We hebben immers allemaal onze linaerie in het
warenhuis gekocht?" „Inderdaad,steunde juf
frouw Tuttema kronkelend van ellende. ..Onderjurken
uit het warenhuis." „Ik niet," zei tante Patent.
14. Pat O'Nozel was nog aan het redetwisten met het
boerenvrouwtje toen Panda opgewonden kwam aansnel
len. „Houd hem, Pat!" riep hij uit. De detective draai
de zich gehinderd om. „Wat zijn dat nu weer voor
domme kletspratens!" zei hij. „Ten eerste is dit geen
hij maar een zij! Ten tweede heb ik haar net onder
vraagd! Ten derde zoeken we niet naar oude vrouwens
maar naar schurkens!" „Nee, dit is geen oude vrouw!"
riep Panda, terwijl hij met een snelle beweging de om
slagdoek wegtrok, „hij heeft die doek van deze vrouw
gestolen om zich te vermommen en..." „Je dwaalt af,"
sprak de speurder op scherpe toon, „we zoeken naar een
lijstje met adressens en niet naar doekens!" Toen viel
het oog van de detective op de kale schedel die te
voorschijn was gekomen. „Bekorrah!" kreet hij, „hij
is kaal! Het is de graaf! Houd hem! Opzij! Loop me
niet voor de voetens!" En met grote voortvarendheid
zette Pat O'Nozel de achtervolging in.
i
L
