3 VROUWEN 3 ZINNEN
JEANETTE UIT
SPAARNDAM
WEEFT OM
DEN BRODE
ALICE UIT
BEVERWIJK
IS BEROEPS-
„VERLAKSTER"
m
Geboorteregeling
- - per klok - -
ZATERDAG 24 JULI 1965
Erbij
PAGINA VIER
mm
door
HENNY SCHOUTE
Etaleren? Nee
VJn* K
hh|
„Alice", de koningin van de avond,
neemt het publiek bij de neus.
Een antwoord op de bel. Dat bleek Ted
dy te zijn, een speelgoedachtig „ge
kruist" keeshondje van bijna zes. Hij
kwam bij haar toen hij zes weken was.
Teddy hoort bij de show. „Hij is mijn
slotnummer," zegt de 33-jarige goo
chelaarster en knuffelt Teddy, die zich
na de spraakzame begroeting koest
houdt. In dit slotnummer tovert „Ali
ce" hem uit een hondehokje dat ze te
voren opbouwde. Uit het schijnbaar le
ge huisje dat heeft het publiek im
mers gezien komt dan Teddy te
voorschijn. Een wollig, bruinachtig-
wit hondje. Teddy is in de twee en
een half jaar dat „Alice" goochelt, de
lieveling van het toneel geworden. Col
lega-artiesten verwennen hem en Teddy
geneert zich er niet voor met een rood
lipstickneusje rond te lopen. Hij houdt
wel van verwennen...
ALIE WILLEMS ZIT al vanaf haar
vijftiende als Alice Williams of „Alice"
in het vak. Ze begon als luchtacrobate
en had een eigen draadnummer. Op
tentoonstellingen moest ze als „de at
tractie" fungeren. Maar na vijftien jaar
zweven in de ruimte wilde ze wat an
ders. „Het was een moeilijke beslis
sing maar ik wilde niet langer van an
deren afhankelijk zijn. Want bij het op
bouwen van de stellage had ik altijd
andere mensen nodig."
HET WERD GOOCHELEN. Bij Ne
derlands goochelinstructeur Henk Ver-
meijden leerde ze enkele trucs. Vorig
jaar stuurde hij haar al naar een in
ternationaal dames-goochelconcours in
Parma (Italië). „Alice" dacht dat het
een grap was. Ze zat nog maar zo kort
in het vak. „Ik dacht dat hij me iets
wilde laten leren. Er waren negen da
mes en ik dacht als achtste of zo te
eindigen." Ze werd tweede. De jury
had haar eigenlijk al als eerste uit
gekozen. Maar toen het publiek ging
mee jureren kon dit de verleiding niet
weerstaan de dame met het goochel-
strip-tease-nummer als eerste te laten
eindigen. De Italianen waren voor de
„blote" sex bezweken. Eerste werd
„Alice" wel op het goochelconcours
dat dit jaar mei in Haarlem werd ge
houden.
LEUK, DAT BUITENLAND, vindt
„Alice", die deze week als gaste in
Italië optrad. Maar niet om er je brood
te verdienen. „Je raakt je relaties
kwijt in Nederland. En ik ben geen
type om vier maanden in Japan te zit
ten en zes maanden in Zuid-Amerika.
Ik zou bij voorbeeld wel de (drie) zo
mermaanden in het buitenland willen
werken. Maar in Holland zit m'n
brood." Ze verdient goed. Ja, maar er
moet wat voor gedaan worden en het
materiaal waar ze mee werkt, de kle
ding die ze draagt, zijn een investering
van „een duizendje of negen".
„ALICE" HOUDT VAN haar werk.
Ze houdt van „het betere publiek dat
goochelen weet te waarderen". Ze
werkt consciëntieus. „Je moet nooit
denken: dat doe ik wel even. Dan ga
je de mist in. Je moet overtuigd voor
het voetlicht komen. Ik ben altijd weer
nerveus door de spanning. Dat blijf je,
dat moet je, want dan geef je wat."
DE SCHIJNWERPER werpt een
ronde lichtstraal op het gesloten gor
dijn. Precies in het midden, waar de
twee podiumgordijnen samenkomen.
Nog een felle lichtstraal en dan wijken
de gordijnen. Tergend langzaam
Het podium is leeg. Er klinkt muziek.
Nog meer licht en als de muziek
het hoogtepunt heeft bereikt ver
schijnt de vedette. Een hoogblonde
vrouw in een warme, half lange,
zwart-blauwe mantel van velours-
chiffon. De kraag en mouwen zijn van
een imitatie hermelijn. Onder de man
tel komt een schitterende avondjapon
uit. Daar staat ze: de koningin van
de avond.
HET PUBLIEK is overdonderd.
Het kijkt ademloos naar dit raffine
ment. De mantel wordt elegant aan
een kapstok gehangen. De vriende
lijke diva met de brede glimlach toont
zich nog even in haar avondjapon. En
dan gaat ze beginnen: „Alice", vrou
welijk goochelaar uit Beverwijk. Ze is
een van de drie beroepsgoochelaar-
sters in ons land.
„ZE IS VERHUISD. Ze woont nu aan het eind van de dijk. Het laatste
huisje. Het kan niet missen. Daar houdt Spaamdam op. Daar is haar studio of
atelier of huis. Hoe je het maar noemen wilt", had haar vader gezegd. Het
klonk een beetje sceptisch, dat „atelier of studio". Slager Plas was toen weer
doorgegaan met zijn werk. Hij sneed een stuk van een geslacht dier af en
woog het. Ondertussen praatte hij met de man die de Spaamdammers van
„voddéééén" afhelpt.
„HET LAATSTE HUISJE in Spaarn-
dam heeft geen nummer. Bij de her
nummering van de Lagedijk is men
het gewoon vergeten. Het huisje heeft
daarom een naam gekregen: het He
meltje. Het is een stal die tot huisje-
uit-een-roman werd omgetoverd. Een
lief, wit lilliputhuisje met groene lui
ken waarachter opgenomen gordijn
tjes. Naast de deur hangt een bel met
klepel. Volgens de bewoonster een
„oud lor" dat moet verdwijnen.
Plaatsmaken voor een klopper op de
deur bijvoorbeeld. In de kozijntjes
staan rode en roze geraniums. Buiten,
naast de deur, een kippenhok waar in
de ren tevreden kippen kakelen.
DE ZON SCHIJNT en stralen vallen
door 't openstaande bovenste gedeelte
van de deur. Op de mat waaronder de
nieuwe vloer van cement die maar niet
drogen wil. Onder aan de dijk, waar
het huisje tegenaan leunt, is en blijft
het vochtig. Jeanette Plas (26) is de
eigenaresse van dit huisje met tuintje
en grintpaadje ervoor. Een onbevan
gen buitenkind dat o zo tevreden is
met haar Hemeltje. Ze is nog maar
in het Hemeltje in Spaamdam woont de weefster Jeanette Plas.
kort in dit begeerlijke eigendommetje
geïnstalleerd. Ze woonde eerst aan de
IJdijk, tegenover haar ouders. In 'n on-
in. Ze^ademd^ knipoogde tegen de
kousen en de schoenen. Daarmee
stoof ze enthousiast en vol plezier het 'ft*
EMILIE HOOGEVEEN werd een- V
de Bloemendaalse Dames Hockey Club
rikanen hadden oog voor het prill^
stukje schoon uit Haarlem ergens in
Holland. Maar toen een Nederlands
journalist haar in zijn artikeltje het
woordje „glamour" toebedacht, vond
ze dat wel een beetje te veel van het
goede. Is-ie nu helemaal In een
plakboek zitten alle herinneringen aan
Mannequin Emilie als hockeyster.
die twee maanden Verenigde Staten.
Twee maanden „fun" en hockeyen
niet te vergeten. Eerst trainen in een
kamp, acclimatiseren, een reisje langs
de oostkust, demonstratiewedstrijden.
Verder foto's maken, interviewtjes ge
ven, lachen, heerlijk eten en genieten.
DAAR TUSSENDOOR heeft Emilie
nog even 300 dollar verdiend in de te-
bewoonbaar verklaarde woning waar
potten en pannen moesten worden
aangesleept om het door het onbescho-
ten dak binnendringende hemelwater
op te vangen. „Maar er is een heer
lijke tuin", zegt ze. En dat vergoedde
veel in de drie jaar die ze er woonde.
IN HET HEMELTJE neemt het
weefgetouw een grote plaats in. Let
terlijk en figuurlijk. Dit instrument is
haar broodwinning, 's Middags
's morgens werkt ze thuis bij moeder
is ze daarachter te vinden. Met tal
rijke draden worden fel gekleurde kle
den voor wand en tafel en kussen-
overtrekjes vervaardigd. Gobelins en
andere technieken. Soms weeft ze zo
maar wat. „Je ziet dan wel wat er
uit komt". Soms ook wordt het eerst
zorgvuldig getekend. Dan gaat het
precies volgens patroon.
JEANETTE ZOCHT DE artisticiteit
eerst in het etaleren. Na de mulo in
Haarlem ging ze twee jaar naar een
„etalageschool" in Amsterdam. Maar
levisieshow „To tell the truth", dat hier
„Wie van de drie" heet. Zij was er de
hoofdpersoon in; het panel moest raden
wie het hockeysterretje was. Toen het
Nederlands hockey-elftal weer naar
huis ging kon het bogen op een tweede
plaats met Engeland op de we
reldranglijst. Nog meer buitenlandse
wedstrijden in Schotland en Engeland.
„Wat dat betreft is het enig. Je ont
moet altijd weer dezelfde mensen,"
zegt de goedlachse verdedigster van de
Nederlandse kleuren.
SPORTEN, en in dit geval hockeyen,
heeft een apart plaatsje in het hart
van Emilie Hoogeveen, die inmiddels
21 jaar is. Maar daar naast dat spor
ten moest er toch ook iets aan de toe
komst worden gedaan. Na de M.M.S.
ging ze naar de Voguestudio in Am
sterdam. Twee jaar lang een haute
couture opleiding: ontwerpen, patroon
tekenen, hoeden maken en lopen als
mannequin. Vlug tussendoor nog wat
Frans leren in Nice en Montpellier.
DE TIJD VAN LEREN zit erop.
Voor Emilie in september „heel hard"
gaat werken („Showen en hoedjes ma
ken") trouwt ze eerst met public re
lations-man Paul Bouwman. Dan wordt
ze schoonzusje van t.v.-vrouw Mies en
hockey-crack Henk Bouwman. Boven
in de kast van haar kamer in het huis
van haar ouders aan de van Riebeeck-
laan, hangt een droom van een bruids
japon. Ze maakte die zelf een werk
stuk van haar opleiding in de studio.
Een bekroning en een slotstuk van
haar schooltijd. Daarmee stapt ze het
volwassen leven in.
om de kennis daarna in praktijk te
brengen, ging tegen de kunstzinnige ge
voelens in. Ze haat de propvolle, com
merciële etalages, ,,'t Viel me erg te
gen", zegt ze en „Ik kan er helemaal
niet tegen om altijd in een grote stad
te zitten". Het buitenkind bleef „op
het platteland". Ze begon met litho-
werk voor Duitse kinderbladen bij haar
markante plaatsgenoot Leen Spieren
burg, kunstschilder-illustrator.
ONDERTUSSEN BEGON ze met we
ven. Op een klein weefgetouwtje waar
op haar moeder het haar voordeed.
„Die had het weer van haar moeder
geleerd. Op de boerderij". Jeanette
weeft nu al enkele jaren. Ze leeft van
de opdrachten. Een ruime broodwin
ning? Och, als je alle uren telt en uit
rekent wat je ervoor krijgt.„Ik zag
laatst een ketting van meloenpitten.
Er zaten allerlei figuurtjes in en dui
zenden pitten. Er gaan uren inzitten
om dat te maken. En toch kostte die
ketting maar 3,75".
JEANETTE IS tevreden in haar
twee verdiepingen-Hemeltje, dat hele
maal van haar is. Onder aan de dijk
in haar geboortedorp midden in de na
tuur. De stilte wordt af en toe gebro
ken door de voorbij rijdende auto's.
Maar daar wen je aan. De kippen ka
kelen nog steeds. De zon schijnt zelfs
nog. Het gras is groen en het restje
hooi onder de kap naast het Hemel
tje ruikt landelijk. „Boers, zeggen de
stadsmensen". Het leven daar is goed.
EEN KLOKKENFABRIEK te Fo-
restville in Connecticut (Amerika),
brengt een klok in de handel die de
vrouw haar vruchtbare en onvrucht
bare dagen aanwijst en aldus bij
draagt tot de geboorteregeling door
middel van periodieke onthouding.
De klok heeft de toepasselijke
naam „The lady" (De dame) ge
kregen en volgens de onderneming is
zij „de eerste'geboorteregelingsklok".
EEN KLEINE WIJZER op de
wijzerplaat wijst, naar de onder
neming beweert, automatisch de ver
moedelijk vruchtbare en onvruchtbare
dagen van de gebruikster aan, nadat
het instrument eerst op haar men-
struatiecyclus is afgesteld.
De vruchtbare dagen hebben op
de klok rode, de onvruchtbare zwarte
cijfers.
ZE PRAAT NAUWELIJKS. Ze doet:
ze presenteert een showvariéténum-
mer en neemt het publiek met haar
trucjes bij de neus. Alle handelingen
gaan op muziek. „Tik tak, achter el
kaar," zegt ze. Het publiek is gefasci
neerd. Door de charme en de charman
te manier waarop het „bedrogen"
wordt. De show gaat verder. Soepel
glijven de sieraden door haar vingers.
Het schittert in het licht van de schijn
werpers. „De mensen moeten het leuk
vinden om naar me te kijken. De show
en de presentatie zijn erg belangrijk,"
Ze goochelt met bijous, damespara
plu's en handschoentjes. Jazeker, alles
hyper vrouwelijk. Ze houdt niet van
ballen en kaarten. Bovendien: „Ik kan
niet „stelen". Dat kunnen heren wel,
die dragen smoking. Ik sta daar in m'n
avondjurkje."
TOEN IK BIJ „Alice" kwam, die als
Alie Willems aan de Plantage in Be
verwijk woont, kefte een klein hondje.
