Geslaagd effectbejag bij
Hollandse Mr. Cinema gaf
Het Nationale Ballet
film culturele gestalte
H
0
SWIOOESTAURANT
HAARLEM
KOREAANSE „ENGELTJES”
TOP VAN UNICEF-FEEST
V
AMERIKA ZIET „LIMELIGHT"
VUURWERK
FRAAIE VLAKVERDELING IN DAPHNIS EN CHLOE
J. G. J. BOSMAN BONDSDIRECTEUR-AF
moet duidelijker
Gestolen Rafael na
Geza Frid musiceert
met Bartoks weduwe
Prof. dr. Idenburg:
nota Kunstbeleid
Josephine Baker als beschermvrouw
Onderscheiding voor
Mariette Nijsten
twee jaar terug
1972
V R U D A G 15
DECEMBER
Poëtisch
Stimuleren
Superman
Conflicten
Belasting
Enthousiast publiek
ORGELCONCERT door
KLAAS J. MULDER
GIEBELS SCHALKWIJK
IN AMERIKA zouden ze hem
„Mr. Cinema” of „Mr. Movies”
genoemd hebben, als aanduiding
dat hij als de personificatie van
het bioscoop- of filmbedrijf kon
gelden, maar in ons land zijn ze
iets vormelijker en iets minder
uitbundig. Mijnheer Bosman is
mijnheer Bosman blijven heten,
al liet zijn naaste omgeving mis
schien het mijnheer wel eens
vallen en noemden zijn vrienden
hem Jan.
AMSTERDAM Donderdag
avond gingen er twee premières bij
Het Nationale Ballet in Amsterdam,
een speelse bravour-pas de deux
van Brian MacDonald onder de
titel „Canto Indio” en een nieuw
werk van Hans van Manen op de
tweede suite uit Daphnis en Chloë
van Maurice Ravel.
VLOTTE
-
GEZêUIöB
f 6FEER- t
(Van onze Haagse redactie)
DEN HAAG Josephine Baker,
in een hip pak gestoken en kort ge
knipte bekende adoptiemoeder,
hield de door de ontroering voch
tige ogen verborgen achter twee
enorme zonnebrilglazen. Een lange
rij (belangeloze) artiesten, een
vlekkeloos verlopen TV-show, een
uitverkocht huis en in de zaal ko
ninklijke gasten; zij was gelukkig.
In ruim vier uur tijds kwam don
derdagavond in het Congresgebouw
in Den Haag de jongste aflevering
tot stand van de bijna traditionele
jaarlijkse UNESCÓ-artiestenpara-
de. Met als eregast ditmaal niet
Danny Kaye, die elders op de we
reld de UNESCO vertegenwoordig
de, maar een ontroerde Josephine
Baker. Niet als zangeres, maar als
ambassadrice van het kinderland.
De show was nog niet ten einde
toen zij op het podium verscheen,
de zaal in trok (voor zover de
microfoon dat toeliet) en in Frans
en Engels alle aanwezigen namens
de honderdduizenden kinderen in
de ontwikkelingslanden bedankte.
aan
ADVERTENTIE
CONRAD VAN DE WEETERING
Nachtvoorstellingen
-w.M~
CHARLES BOOST
andere recensenten
voor hen
Zoals
4
Enig logisch verband tussen al deze
ingrediënten heb ik niet kunnen ontdek
ken, maar het was plezierig om naar te
Op het tijdstip waarop Chaplins film
in Los Angeles in première had moeten
gaan, was er een hetze tegen hem ont
ketend vanwege zijn politieke opvattin
gen en vermeende gemakkelijke zedelij
ke opvattingen.
onder druk van het American Legion, de
grootste Amerikaanse oudstrijdersvereni-
ging, werd geschrapt.
Chaplin keerde vorig jaar op 82-jarige
leeftijd voor het eerst weer naar Ameri
ka terug om er een speciale Oscar voor
zijn bijdragen aan de filmindustrie in
ontvangst te nemen.
Met Limelight zou hij er vier Oscars
bij kunnen krijgen hij speelt er de
hoofdrol in. is er de regisseur van. heeft
het draaiboek geschreven en componeer
de er de muziek voor
Zo werd in 1946 de Culturele Advies
Commissie geïnstalleerd met als taak
„het hoofdbestuur van de Bond van
voorlichting te dienen met betrekking
tot al hetgeen dat kan strekken tot
culturele verheffing van het bedrijf.”
..De nacht” („La
Moreau, Monica
Mastroianni.
LOS ANGELES. (Reuter) Amerika
heeft dezer dagen voor het eerst kennis
kunnen maken met Charles Chaplins
Limelight. De film werd zoals bekend 20
jaar geleden gemaakt en werd voor de
rest van de wereld al snel een begrip.
Alles voor de Doe Het Zelver.
WINKELCENTRUM
Rivièradreef 30
op het electronirch
,'ohannus Kerkorgel in de
Koningskerk aan de Kloppersingel
te Haarlem
op 20 december, aanvang 20.15 u.
Kaarten gratis ai te halen bij
Muziekhandel
ALPHES AAR
Kruisweg 47-49 Haarlem
tel 32003?
Alleen vertegenwocrdiging
Johannus Orgelbouw
Maar het feit bleef dat wie na 1945
met het bioscoop- of filmbedrijf in
welk onderdeel ook te maken kreeg,
bijna zeker was, de heer Bosmaan op
z\jn weg te zullen vinden. Ontelbaar
zijn de activiteiten die Bosman buiten
zijn oorspronkelijke functie als direc
teur van de Nederlandse Bioscoop
bond (waar hij al sinds 1935 in func
tie was) ontplooid heeft.
Maar ze haden alle gemeen dat ze
iets met film in eigen land te maken
haden en dat ze steeds bedoeld waren
om iets op dat gebied te stimuleren,
het aanzien van de film als cultureel
medium, bijvoorbeeld of de nationale
filmbedrijvigheid of de status van het
bedrijf of van onze filmers.
De meisjes dragen pakjes in regen
boogkleuren en de jongens hebben het
bovenlijf bloot. Er is een niet zo boeien
de pas de deux en een solo van Alexan
dra Radius waar ik ook niet erg warm
voor kan lopen (wat overigens bepaald
niet aan de uitvoering ligt) maar dan
volgt er een solo van Han Ebbelaar, als
een soort superman met hoge en brede
vertraagde bewegingen, die hij uitvoert
met behulp van vier andere dansers, die
hem letterlijk op handen dragen. Zeer
indrukwekkend
Ook bijzonder mooi is het fragment
tegne het slot, waar Daphnis en Chloë
zich samen parallel over het toneel be
wegen en het finalethema in het orkest
opeens doorbreekt. Aan het eind ontstaat
er een algemeen toegeven aan de liefde,
wat op de meest directe wijze getoond
wordt.
Het resultaat: een door zijn muziek
indrukwekkend fraai ballet, dat sterker
werkt door zijn vlakverdeling dan door
een persoonlijke interpretatie, waarbij
de corps de ballet-bewegingen, vooral
bij herhaald zien, enigszins als vulling
gaan werken.
Het Nederlands Balletorkest onder lei
ding van André Presser had kennelijk
gezworen, zich te revancheren voor zijn
afschuwelijke begeleiding van Giselle de
vorige keer en kwam speciaal bij de
beide premières tot verrassende resulta
ten.
kijken en het publiek ontving het met
veel bravo’s. De begeleiding was een
ritmische, Spaans-getinte circusmuziek
van Carlos Chavez (Sinfonia India) en er
werd vooral door Maria Aradi zeer pun
tig en met een over het voetlicht spat
tend plezier gedanst. Haar partner Luis
Fuente verdedigde het werk krachtig en
met veel bravour, maar ook in hoge
mate slordig.
De opnamen voor de Unicef-show zijn
in den lande vrij onopgemerkt gepas
seerd. Ook Den Haag stond allerminst
op zijn kop. Slechts hier en daar affi
ches op aanplakzuilen hadden het eve
nement aangekondigd, desondanks was de
Prins Willem Alexanderzaal, de trots
van het Congresgebouw, volkomen uit
verkocht. Met als motto: „Voor alle
smaken wat” verschenen onderanderen
popgrootheden als Labi Siffre, Linsey de
Paul, Demis Roussos, Alexander Harvey
(met 7-jarige zoon) en The Real Thing.
Voor de chanson-liefhebbers traden Fri
da Boccara, Mari Trini, Martine Bijl en
Liesbeth List aan, en de operette was
vertegenwoordigd door John van Keste-
ren en Ingeborg Hallstein.
alles gebracht door een staand publiek.
De 30 engeltjes met poppengezichtjes,
die zich in de pauze mochten verheugen
in een langdurige belangstelling van
prinses Beatrix en prins Claus, hadden
het verdiend.
Brian MacDonald weet wat het pu
bliek lekker vindt en kent alle ballet-
trucs. Deze keer kregen we een mengsel
van hem voorgeschoteld van Zuidameri-
kaanse volksdanspasjes en klassiek
stuntwerk. Er werd bij geflirt en af en
toe kwam er ook een bruidnageltje pan
tomime doorheen, alsof de tweedansers
elkaar ondeugende dingen vertelden.
vonden de critici in Los Angeles Lime
light een „meesterwerk”, dat ze zeer wel
zouden kunnen voordragen voor een
Oscar in 1973.
Vrijdag 22 december wordt de show in
kleur voor de TROS-televisie vertoond.
Het programma wordt door negen ande
re landen overgenomen. De zodoende
noodzakelijk aanwezige cameraploeg met
allen die daarbij horen, vormden naast
artiesten en publiek een zeer belangrijke
derde partij in het evenement.
Tijdens het programma werden de
duizenden aanwezigen herhaaldelijk met
de neus op het accent van het televisie-
gebeuren gedrukt: door de zaal zwiepen
de camera’s en vooral artiesten die
„play-back” zongen. Een vreemde ge
waarwording, vooral omdat tevens de
„instrumentale” begeleiding van een
bandje komt en het zichtbare orkest (in
dit geval het Metropole-orkest onder
leiding van gast-dirigent Robert Farnon)
op non-actief over de rand van het
podium gluurt.
Het publiek was toch tevreden toen
diep in de nacht de Koreaanse engeltjes
met een tweede optreden en een enorme
toegift de rij van artiesten hadden afge
sloten.
Daphnis en Cloë is het zeer poëtische
verhaal (van de Griek Longus) over
twee herderskinderen, die samen op
groeien in alle naaktheid en dan opeens
ontdekken, dat het feit, dat de een een
meisje is en de ander een jongen, veruk-
kelijke mogelijkheden biedt. De muziek
werd in 1912 door Maurice Ravel speci
aal voor het ballet geschreven en is één
van de mooiste danspartituren, vol
prachtige nuances, geheimzinnige fluiste-
ieder geval van een volstrekte domi-
nering van de Amerikaanse film in
onze bioscopen, zoals die voor de
oorlog bestond, geen sprake meer.
Eén conclusie was in ieder geval
duidelijk uit deze affaire te trekken
(en ze zou in de loop der jaren alleen
maar bevestigd worden): de Bioscoop
bond (en ook de Rijksoverheid) be
schouwden film niet langer meer
uitsluitend als handelsobject en gin
gen de neiging vertonen ook geïnte
resseerd te zijn in de artistieke en
culturele aspecten van het medium.
Alexandra Radius en Han Ebbelaar van
Het Nationale Ballet in Daphnis en
Chloë van Ravel.
„DR. STRANGELOVE” is ge
makshalve ook maar aangehouden
voor de nachtvoorstellingen van Kri-
terion, maar als men die film al kent
kan men beter op het late uur naar
Rembrandtplein Theater waar alleen
vrijdagnacht een voorpremière plaats
vindt van „V D” de onfatsoenlijke,
niet gesubisieerde film van Wim Ver
stappen en Pirn de la Parra. Nieuw
op de nachtelijke bioscoopagenda is
verder „John and Mary” van Peter
Yates in Ceintuur met Dustin Hof
man en Mia Farrow en ..Erotissimo”
van Gerard Pirès met Annie Girardot
en Jean Yanne in De Uitkijk. In
Victoria tenslotte een reprise van de
in lange tijd niet meer vertoonde en
meest beroemde film van Antoniono,
notte”) met Jeanne
Vitti en Marcello
Maar ook het probleem van de
Nederlandse speelfilm is onmiddellijk
na de oorlog door de Bond aan de
orde gesteld. Op 6 april 1948 werd de
Stichting Nederlandse Filmstudio op
gericht en kon het door de Duitsers
leeggeroofde Cinetone-complex in ge
bruik genomen worden. Een logische
volgende stap was een Produktie-
fonds voor de subsidiëring van de
Nederlandse speelfilm en een Filma
cademie in het leven te roepen. Dat
eerste gebeurde op initiatief van Bos
man in 1956 in samenwerking met de
overheid, vertegenwoordigd door dr.
J. Huiskerk, hoofd filmzaken van het
toenmalige ministerie van O., K. en
W., de Filmacademie, ook weer met
VOORZITTER VAN DE commissie
werd de filmcriticus A- van Domburg
die allerlei plannen ontwikkelde om
het maken van films in eigen land te
stimuleren en de vertoningsmogelijk-
heden van de korte Nederlandse film
te bevorderen. Twee jaar later werd
onder voorzitterschap van oud-minis-
ter prof. dr. G. van der Leeuw het
Nederlands Filminstituut opgericht
(met Bosman als secretaris-penning-
meester) dat als voornaamste taak
zag „aan verenigingen met een cultu
reel, sociaal, opvoedkundig of ander
maatschappelijk doel films te ver
schaffen die buiten de normale bio
scoopvoorstellingen vielen”-
In het algemeen wilde de nieuwe
stichting de belangstelling voor cultu
reel filmwerk bevorderen en de op
komst van de Nederlandse documen
taire (Haanstra, Van der Horst en
anderen) is voor een niet gering deel
aan deze bemoeienissen te danken
geweest.
HET IS DE WEEK dat de biosco
pen stil gaan 'iggen in afwachting
van de komende feestdagen teneinde
danlaten we hopen met veel
voetzoekers en gillende keukenmei
den het oude jaar uit te luiden.
Alleen City is vast begonnen aan zijn
kerstprogramma en wie anders dan
Walt Disney, al moeten we in dit
geval spreken van de erven Disney,
kan voor het feestelijk familiepro-
gramma zorgen dat zich alle biosco
pen in deze weken wensen. „Heksen
en bezemstelen” heet het sprookje
voor alle leeftijden dat de Disney-
studio’s ditmaal voor elkaar getoverd
hebben.
Applaus was hun beloning, af en toe
zelfs al bij de vooraankondiging en soms
ook als „open doekje” tussendoor, maar
geen van de bovengenoemden kon tippen
aan de ovaties voor de hier totaal onbe
kende „30 Little Angels from Korea”.
„De mensen breken de zaal af”, riep een
van de organisatoren opgetogen. In een
zaal vol „Tout la Haye” betekende dat
een langdurig applaus, gejuich en dat
DEN HAAG. Prof. dr. Ph. J. Iden
burg heeft donderdag bij zi.jtn afscheid
als voorzitter van de Raad voor de
Kunst gepleit voor verduidelijking van
de status van de nota over het kunstbe
leid. Hij vond de inhoud en strekking
van de nota belangrijk. Uit de jaren van
zijn voorzitterschap kende hij geen do
cument, dat zo fundamenteel op de vra
gen van het kunstbeleid ingaat.
De nota gaf hem in, dat ambtenaren
toch reëler zijn dan hem vroeger als
onomstotelijke waarheid is voorgehou
den: „Ambtenaren bestaan niet, er is
alleen maar een minister”. De nota zou
niet zozeer een beleidsstuk, alswel een
discussiestuk, niet zozeer een nota van
de minister alswel een werkstuk van
ambtenaren zijn.
Prof. Idenburg verklaarde, dat de ge
dachte achter de hoofdregel voor een
kunstbeleid juist is. Deze is: dat kunst
slechts de steun van een samenleving
kan krijgen als en voorzover daar een
•amenlevingsbelang mee is gemoeid, en
verder: dat kunstbeleid niet in dienst
staat van de kunst maar van de samen
leving.
De minister van CRM acht zich volle
dig verantwoordelijk voor de algemene
strekking van de discussienota kunstbe
leid. Minister Engels zei dit met nadruk,
als antwoord op de opmerkingen van
prof. Idenburg.
AMSTERDAM. De Titia Buning-
Brongersprijs 1972 is toegekend aan de
Amsterdamse schilderes Mariette Nijsten
en aan Bert Jonkers in Zuidbroek.
De prijs groot 1250 gulden wordt
door de gelijknamige stichting in Am
sterdam jaarlijks toegekend uit de nala
tenschap van de schilder Johan Buning
om het werk van jonge schilders te
stimuleren.
1
steun van de Rijksoverheid, werd in
’59 een feit-
Een dergelijke vluchtige opsomming
van gebeurtenissen en feiten waarin
nog Bosmans functies in de Raad voor
de Kunst (afd. film) onvermeld zijn
gebleven, gaat natuurlijk op onver
antwoordelijke manier voorbij
alle energie, moeizame onderhande-
lingen, interne conflicten, slapeloze
nachten die aan de totstandkoming
van dit soort projecten voorafgegaan
zijn en aanwezig blijven als de zaken
eenmaal zogenaamd voor elkaar zijn.
Voor de Bondsdirecteur en Bonds
voorzitter (sinds 1969) die in eerste
instantie de zakelijke belangen van
zijn leden, dat zijn filmverhuurders,
filmimporteurs en bioscoopexploitan
ten moet behartigen, belangen die
vaak niet corresponderen met cultu
rele neven-activiteiten of met het
moeizaam en kostbaar instandhouden
van een nationale filmindustrie, moet
het realiseren van al die min of meer
ideële projecten dikwijls hard knok
ken binnenskamers betekend hebben.
Zoals ook niet alle onderhandelingen
met de overheid altijd zo geölied
verlopen zullen zijn, als wel gewenst
was.
Maar het uiteindelijk resultaat
moet toch voldoening gegeven heb
ben- Het filmklimaat in orrs land is.
alle kritiek van buitenaf ten spijt
sinds 1945 grondig veranderd. Nie
mand met enige realiteitszin tan dat
ontkennen. Ook al blijft er nog veel
te wensen over en waren er mis
schien andere beleidslijnen denkbaar.
Maar er is intussen zoveel waardevols
tot stand gekomen dat minstens ge
sproken kan worden van een hechte
basis voor verdere ontwikkelingen
naar een eigen filmproduktie en van
een bedrijf dat de filmliefhebber met
zijn gevarieerde voorkeuren niet al te
dikwijls in de kou laat staan. Bosman
zal de laatste zijn om zichzelf als
enige stuwende kracht achter die
ontwikkelingen te beschouwen, maar
dat hij van een sterke inspirerende
invloed is geweest en samen met dr.
J- Hulsker van CRM als de grote
reorganisator van de Nederlandse
filmsituatie gezien kan worden, is aan
geen twijfel onderhevig.
Wat Bosman als Bondsdirecteur,
later ook als bondsvoorzitter voor het
bedrijf gedaan heeft, valt voor de
buitenstaander slechts te vermoeden.
Dat hij zich tot het uiterste voor een
goed en efficiënt werkende organisa
tie heeft ingespannen is echter zonder
meer ook tot de buitenwereld doorge
drongen. Over zijn jarenlange ge
vecht tegen de onrechtvaardige ver
makelijkheidsbelasting die een discri
minatie inhield voor het bioscoopbe
drijf, kon men in ieder jaarverslag
van de Nederlandse Bioscoopbond in
goed geargumenteerde beschouwingen
lezen die feller van toon werden
naarmate de aan alle kanten bevoor
deelde televisie terrein won en het
bestaan van het bedrijf aantastte.
Maar Bosmans strijdbaarheid was
al van veel oudere datum. Al dade
lijk na zijn benoeming tot Bondsdi
recteur in 1945 kreeg hij te maken
met de in de MPEA verenigde Ame
rikaanse filmmaatschappijen die zich
niet wilden verenigen met een door
de omstandigheden afgedwongen
„screenquotering”, waarbij bepaald
was dat per bioscoop niet meer dan
28 weken in het jaar een Amerikaan
se film op het programma mocht
voorkomen.
Tijdelijk werd zelfs als tegenmaat
regel de import van Amerikaanse
film stopgezet (waardoor de bioscoop
bezoekers gelegenheid kregen kennis
te nemen van het werk uit andere
landen), maar toen in september 1946
een akkoord bereikt werd, was in
ringen maar ook met geweldige uitbar
stingen, vooral in het laatste deel, dat
als een wilde stroom met moeite binnen
een vijfkwartsmaat gekanaliseerd
wordt Bij de versie van Hans van Ma
nen viel in de eerste plaats een fraaie
vlakverdeling op, waarbij de meeste be
wegingen zich evenwijdig aan het voet
licht afspelen. Steeds weer zien we men
sen achter elkaar van rechts naar links
of van links naar rechts over het toneel
lopen, hollen, springen of gedragen wor
den en daar tussendoor ontstaat dan
zoiets als een bewustwordingsproces tus
sen de beide hoofdfiguren, die uitstekend
vertolkt werden door Alexandra Radius
en Han Ebbelaar.
Op de achtergrond, als decor (van
Jean Paul Vroom) staat een stuk (van
navel tot knie) van een op haar zij
liggende vrouwenfiguur, die echter ook
best gezien kan worden als beige heu
vels in een zandwoestijn. Het begin van
de dageraad wordt gesuggereerd door
een lijn van zwart licht aan de boven
rand van dat decor. Alle dansers liggen
op de grond en terwijl het langzaam
lichter wordt, staan ze allemaal op de
zelfde manier traag op, wat eindigt in
het naar boven richten van armen en
ogen bij wijze van het aanbidden van de
zon.
AMSTERDAM. Pianist-componist
Geza Frid uit Amsterdam is naar Hon
garije vertrokken waar hij deelneemt
aan het Kodaly-congres. In Boedapest
zal hij enkele concerten geven waarvan
één voor twee piano’s met Ditta Bartók,
de weduwe van de componist Bartók.
De film, gemaakt door de huis-
regisseur Robert Stevenson bevat alle
elementen die vroegere speelfilms
met dieren („Een hoogst merkwaardi
ge tekkel”) of technische rariteiten als
„Mr. Vlubber, de vliegende school
meester” en „Mary Poppins” tot
naïef, maar uiterst populair amuse
ment maakten. Ditmaal gaat het over
een Engelse provinciejuffrouw (Ange
la Lansbury) die een schriftelijke
cursus „heksen” volgt en net als zij
een bezemsteel krijgt toegestuurd als
bewijs van haar vorderingen, enige
kinderen uit het uitgebombardeerde
Londen van 1940 als tijdelijke gasten
krijgt toegewezen.
De kinderen komen al gauw achter
de mysterieuze krachten van hun
gastvrouw waarmee deze tegen het
einde zelfs een kleine Duitse invasie
weet te verhinderen. De intrige is op
zichzelf niet onaardig, maar de pro
ducenten hebben ook hun tekenafde
ling bij de film willen betrekken en
zo krijgen we een amusant, maar
weinig ter zake doend fragment on
der water, waarbij getekende en ge-
Volgens een woordvoerder van Co
lumbia Pictures die Limelight in de
Amerikaanse bioscopen brengt, is het de
eerste keer dat voor een oudere film aan
een Oscar wordt gedacht.
Kevin Thomas van de Los Angeles
Times schreef dat films die 20 jaar oud
zijn, doorgaans al vernietigd of uit de
roulatie genomen zijn. „Dat dit met Li
melight niet is gebeurd, onderstreept te
meer de tijdloosheid van dit meester
werk”.
Chaplin had de Verenigde Staten al
verlaten toen de op het programma
genomen première van Limelight in 1953
fotografeerde figuren meedoen aan
een buiten het eigenlijk verhaal val
lend intermezzo.
Het eindresultaat is daardoor wat
rommelig en verward geworden, wat
kinderen intussen niet verhinderen
zal om zich uitbundig te amuseren
met vliegende heksen en vliegende
bedden (waarop de Engelse titel ,Bed-
knops and broomsteels’ slaat) en
met de overwinning van een tot le
ven geroepen leger van harnassen en
historische kostuums die de Duitsers
van de Engelse kusten weet te ver
drijven. Als „tussendoor”-film heeft
Cinerama „Zadeltuig” een wat trieste
western van Stuart Miller met Ri
chard Widmark in de hoofdrol, ter
wijl Tuschinski helemaal vervalt in
de routine van een reprise-theater
door „Dr No”, de eerste James Bond
uit ’62 nog eens op het programma te
nemen. Kriterion dat Sluizers film
„Joao en het mes” niet goed genoeg
meer vond voor reprise, heeft Stanley
Kubricks „Dr Stangelove” opgehaald.
Een slechte beurt voor dit vroegere
avont-garde theater!
LOS ANGELES. (Reuter) Een
schilderij van Rafael ter waarde van
ruim 3.5 miljoen gulden, voorstellend
„Madonna met kind”, dat twee jaar
geleden uit het huis van een inwoner in
Los Angeles werd gestolen, is in deze
stad teruggevonnden.
De politie heefl meevedeeld dat drie
mannen zijn gearresteerd nadat twee van
hen' het doek woensdag aan een kunst
handelaar trachtten te verkopen voor
circa anderhalf miljoen gulden.
