Gevluchte student Luis Guintino
Raad aan ouders
Alles vloeide in
elkaar over tot
één grote brij
BRACHT ME
OPLUCHTING”
Waar Portugezen zijn,
zijn ook verklikkers
„ARRESTATIE
o
GERARD DE LANGE
Opluchting
Ziekenhuis
Aangenaam
Sociale druk
VRIJDAG 15 DECEMBER
1972
1800
1
COUVERTS EN
SERVIESWERK VAN
KELTUM,
CHRISTOFLE,
WILKENS ENZ.
5
T-
INDESIT
Zonen
Juweliers B.V.
GERARD DE LANGE
die
ADVERTENTIE
'A
1
en
ADVERTENTIE
WAT U ALS CONSUMENT
ANNO
I
HAARLEM - ANEGANG 13-15
TEL. 023-321340*
..De eerste keer dat ik heroïne spoot
roeide ik me hondsberoerd. Ik werd
„Een keer ben ik gearresteerd. Dat
was ongeveer anderhalf jaar nadat ik
begonnen was met de handel en toen
ik zelf al heel erg verslaafd was. Toen
WEL EVEN MOET WETEN
Gerard de Lange verkoopt
al 20 jaar alle merken
wasautomaten tegen de
laagste prijzen in Europa
verkoopt uitsluitend met
100% service en Ned.
garantiebewijzen.
bezorgt uw wasautomaat
gratis thuis.
AMSTERDAM-ROTTERDAM
DEN HAAG-UTRECHT-HAARLEM
HILVERSUM-BREDA
Grote Houtstraat 167
Haarlem
Telefoon 023-31ua02
EUROPA
Vraag ook onze prijslijst met de
laagste prijzen In Europa: alle
merken koelkasten, diepvriezers,
fornuizen, droogtrommels,
afwasautomaten en centrifuges.
Sam Anglin is 42 jaar. Zestien
jaar daarvan was hij verslaafd
aan heroïne en andere verdovende
middelen. In totaal bracht hij zes
jaar door in een inrichting voor
narcotici. Dat hij eruit is gekomen,
nu een goed betaalde baan heeft,
eu een nieuw leven is begonnen, is
niet minder dan een wonder. Onze
correspondent In de Verenigde
Staten, mr. H. L. Leffelaar, had
een gesprek met Anglin over zijn
ervaringen en over een internatio
naal probleem dat In Amerika al
leen al een geschatte 560.000 aan
heroïne-verslaafden heeft opgele
verd. die te zamen jaarlijks ruim
18 miljard gulden moeten opbren
gen om aan hun dagelijkse dosis
heroïne te komen.
Als Luis Quiutino in november 1970 Portugal niet verlaten had, zou
hij op dit moment in de bossen van Angola tegen de vrijheidsstrijders
vechten. Hij woont nu in Groningen, maar erg ideaal is ook dat niet. Veel
Portugese dienstweigeraars en deserteurs spreken nauwelijks Neder
lands, er zijn problemen met de verblijfsvergunningen waarvan de politie
alleen maar kan meedelen dat het „van geval tot geval bekeken wordt”,
binnen de groep van zo’n vijftien Portugezen in Groningen zijn conflicten
omdat zij niet allemaal wegens serieuze redenen uit hun land zijn ver
trokken, en het is voor hen vrij moeilijk om aan geld en werk te komen.
Luis Quintino: „Op het ogenblik zijn
er verschillende instanties die langza
merhand gaan proberen zich met het
probleem van de Portugese vluchtelin
gen bezig houden en onze levens
voorwaarden- te verbeteren. Je komt
nu ook niet meer in zo’n bureaucratie
terecht als twee jaar geleden, in het
begin moest je je elke week bij de
politie melden. Eén ding dat me tegen
gevallen is, is dat zich wel veel mensen
met ons bezighouden, maar geen offi
ciële instantie. Alleen een bepaalde eli
tegroep wordt geholpen, ik heb nog
geluk gehad, ik kreeg een beurs om
Nederlands te gaan leren, ik kreeg
begeleiding.”
Waarom?
misselgk, braakte, maar er was toch
dat gevoel van saamhorigheid met de
anderen, het gevoel dat je erbij hoorde
en een mystieke ervaring met hen
deelde die tegelijkertijd verboden was.
Ik had de proef doorstaan, ik was
geaccepteerd en ik had een zekere
status bereikt. Ik geloof dat mijn be
hoefte om geaccepteerd te worden zo
groot was, dat ik er alles voor over
had, zelfs wanneer het 't gebruik van
narcotica betekende. Want het is óf
dat, óf je bent alleen met je eenzaam
heid en vervreemding, en dat is een
van de ergste menselijke pijnen die je
kan hebben. Wat ik zeggen wil, is dat
veel narcotici niet noodzakelijkerwijs
zo zijn omdat ze heroïne zo fijn vin
den, hoewel het duidelijk iets voor ze
doet, maar omdat ze eindelijk ergens
bij horen, al is het dan bij zo’n sub
groep.”
„Ik heb nu negen jaar geen middelen
meer gebruikt. Ik heb ook geen angst
dat ik er ooit weer aan zou kunnen
beginnen, daarvoor heb ik nu te veel
op het spel staan. Vanaf het ogenblik
dat je vrede met jezelf hebt, jezelf
accepteert, heb je er geen behoefte aan
om je door middel van heroïne prettig
te voelen.”
Worden jullie door de Portugese
ambassade in Nederland in de gaten
gehouden?
Van 598.- I
voor
378.
Per week f4,65 (p.l.)
Geschatte gemiddelde
levensduur 6 jaar.
‘Tijdelijke aanbieding
„Omdat ik mijn vader niet heb gekend en opgroeide in een huis vol
vrouwen die ik om mijn pink kon winden, klopte er iets niet in mijn re
laties met mijn leeftijdsgenoten. Op school, wanneer je normaal je man
netje kunt staan in de onderlinge sociale concurrentie, moest ik het laten
afweten”. „Ik begon steeds meer te vervreemden van mijn klasgenoten
zonder te begrijpen waarom, en langzaam-aan kwam ik terecht in een
ander milieu, het milieu van bars, kroegen en nachtclubs. Toen ik 16 was
zat ik al regelmatig in bars. Achteraf bekeken was het omdat ik me in
het gezelschap van klas- en leeftijdgenoten geen houding kon geven.
Maar als „man van de wereld”, die bars bezocht en dronk, kon ik op ze
neerkijken als „kinderen” die nog maar pas kwamen kijken”.
Als hij op dit moment terug zou
gaan naar Portugal, zou hij gearres
teerd worden. „Ik heb alleen dienst
geweigerd, als deserteur ga je nog
langer de gevangenis in. Maar ik zou
in ieder geval een paar maanden krij
gen en dan moet je extra lang naar de
kolonie Angola.”
Luis Quintino heeft Portugal om po
litieke en niet om avontuurlijke rede
nen verlaten. Hij spreekt zeer redelijk
Nederlands.
Hoe liggen de kansen voor Portuge
zen in Nederland?
„Toen werd ik voor het eerst in een
ziekenhuis opgenomen en bleef er drie
maanden. Ik rustte er uit en ze gaven
me kalmerende middelen. Daarna ging
het min of meer goed gedurende twee
jaar, maar toen gebeurde het weer en
om dezelfde reden: te veel amfetami
negebruik. Ik was toen 28 en ging toen
terug naar het ziekenhuis. Ik was zo
bang dat ik er niet weg wilde. Ik ben
er vier jaar gebleven, hier in het St.
Elizabethziekenhuis in Washington,
waar ik een soort belangrijke vis werd
in een klein vijvertje.”
„In de weekeinden mocht ik met een
pasje de stad in. Het eerste jaar ge
bruikte ik niets, maar daarna nam ik
gedurende die weekends weer amfeta
minen, en zelfs wat heroïne soms,
maar omdat ik maandag weer terug
moest zijn, moest ik mezelf in de gaten
houden zodat ik er toen geen versla
ving van over hield. Ik ben er zeker
van dat als ik de kans had gehad, ik
weer verslaafd zou zijn geraakt. Toen
ik al een tijd in het ziekenhuis had
gezeten had ik op een dag een gesprek
met een man over de chronische pa
tiënten die er voor goed zaten.”
„Hij vroeg hoelang ik er al zat. Ik
zei vier jaar. Toen zei hij: wist je dat
de kansen om hier uit te komen al na
het eerste jaar astronomisch verminde
ren, en dat die er na het tweede jaar
al bijna niet meer zijn? Voor het eerst
van mijn leven werd ik doodsbang.
Toen ik aankwam in het ziekenhuis
was ik op een prettige nieuwe afdeling
„Dat zijn de kinderen die, wanneer
ze negen of tien zijn, moeilijkheden
veroorzaken: straatlantaarns vernie'en,
uit winkels stelen, dat soort dingen.
Wanneer deze groep 15 of 16 is, gaan
ze aan narcotica omdat ze ontdekken
dat het ze een aangenaam gevoel geeft.
Een gewoon kind, zonder die moeilijk
heden, zal op 16_jarige leeftijd een
verslavend middel gebruiken en er niets
aan vinden.”
„Wat mijzelf betreft: ik was onge
veer 17, toen ik marihuana begon te
gebruiken. Een jaar later begon ik met
heroïne. De eerste keer was hier in
Washington. Het gebeurde in een auto
met een vriend. In die tijd injecteerde
ik het nog niet, ik snoof het. Dat heb
ik een paar maanden gedaan. Tenslotte
kwam ik in een groep terecht die het
inspoot, en die waren alleen maar blij
om mij het ook te laten proberen. Ze
drongen het niet op, ik vroeg erom.
Niemand heeft mij ooit narcotica opge
drongen.”
„Veel daarvan had te maken met de
sociale druk die op mij werd uitgeoe
fend. Ik woonde thuis, ging toen nog
naar school, en had wat andere dingen
te doen en het kostte me de grootste
moeite om dat alles gaande te houden.
Onnodig te zeggen dat ik hoogstens een
facade kon ophouden, het was de re
den waarom ik toen niet méér behoef
te had aan narcotica. Maar tsnslotte
vloeide alles in elkaar over tot één
grote onontwarbare brij en toen werd
ik eraan verslaafd. Dat was ook het
punt dat ik heroïne begon te verhan
delen.”
„Ik had een vriend met wie ik
samen wel eens wat spoot, en di« zei
cotica te maken. De narcotica zijn de symptomen van wat
er met hem mis is. De verdovende middelen zelf zijn niet
het probleem. Vergeet niet, wanneer iemand plezier heeft
in het leven, zal hij wel uitkijken om narcotica te ge
bruiken".
„Onze Westerse cultuur zegt: je mag best plezier hebben,
maar je moet er ook voor betalen. Ga je gang, wordt dron
ken, dat mag, want de volgende morgen ga je met een
kater naar je werk. Het is een soort ingebouwde straf.
Maar wanneer ouders hun kind marihuana zien roken en
wanneer dat kind dan de volgende morgen fris als een
hoentje opstaat en gaat voetballen en eet als een paard,
dan worden die ouders razend. Ze denken eigenlijk: ver
domme, als ik me bezat moet ik ervoor betalen, maar die
kinderen merken er niets van. Dat zeggen ze natuurlijk
niet, het is heel onbewust, maar ik geloof dat het psycho
logisch te maken heeft met hun woede over marihuana”.
„Ik ben wel voor de legalisering van marihuana, maar
niet omdat ik een voorstander van het gebruik ervan ben.
Ik ben ervoor omdat onze wetten barbaars zijn, die kin
deren in de categorie van misdadigers plaatsen en ze in
de gevangenis zetten met lange straffen. Dat is misdadiger
dan het roken van marihuana”.
Luis Quintino: „Ja, het is namelijk
zo dat in alle landen waar Portugezen
leven, hetzij als gastarbeiders, hetzij
als dienstweigeraars, dat daar altijd
agenten van de geheime politie zijn,
die onze activiteiten controleren. Waar
Portugezen werken zijn verklikkers
aanwezig. Onder gastarbeiders probe
ren ze namen te krijgen van mensen
die actief zijn in de politiek en die
worden dan, als ze met vakantie naar
Portugal teruggaan, gepakt. Dat creëert
een sfeer dat iedere Portugees bang is
voor een Portugees die hij niet kent.
Door ieder vekeerd woord kan er iets
slechts met hem gebeuren. Daarom
zijn gastarbeiders ook vaak wat voor
zichtiger met politieke vluchtelingen.
Gastarbeiders moeten hun gezin bekos
tigen. ze moeten erg voorzichtig zijn.
Van de andere kant ken ik veel gast
arbeiders die ondanks het gevaar, toch
mensen op de hoogte proberen te bren
gen van de gebeurtenissen in Portu
gal.”
Na een stilte: „De politie is bij me
geweest om dingen te vragen over
andere Portugezen. Als je je vergun
ning komt verlengen proberen ze ook
steeds persoonlijke dingen te vraagen.
Waar logeer je, wat doe ie? Dat is niet
noodzakelijk. Ze proberen je ook om te
kopen. Mij hebben ze gevraagd: waar
wonen de andere Portugezen? Ik heb
geweigerd te antwoorden. En toen zei
een politieman: „Als jij beter met ons
mee wou werken, zou je op het ogen
blik een veel betere situatie hebben.”
„Ik begreep hem niet goed. Toen liep
die agent weg. Ze willen met bepaalde
Portugezen over anderen praten. Ik
weet van anderen dat hun hetzelfde
overkomt Ze komen bii ons op bezoek,
de agenten vragen ons op de koffie En
ze vragen steeds hetzelfde: „Wat doen
de anderen?”
geplaatst, maar hoe langer ik er zat,
hoe vaker ik werd overgeplaatst naar
steeds slechtere afdelingen. Ik zag me
ineens daar zitten, in een van
allerlaatste fasen, en ik schrok.”
„Ik ben me toen gaan aansluiten bij
een AA-groep, Alcoholicus Anony
mous, niet omdat ik aan de drank was
maar omdat iemand me had gezegd dat
ik geholpen zou kunnen worden als ik
iedere keer dat zij het over alcohol
hadden, er narcotica voor in de plaats
dacht. Zeven maanden later werd ik
ontslagen uit het ziekenhuis, en nam
een baan als verpleger in een krank
zinnigengesticht in Louisville. Na vier
jaar in een gekkenhuis was dat het
enige wat ik kon doen.”
Luis Quintino: „Begrijp ik ook niet.
Het hangt af van de persoonliike in
druk die je maakt. Portugezen die
elke dag bij het bureau langs komen
krijgen ook gauwer een kans dan een
ander. Toen ik vier maanden in Neder-
kreeg ik die beurs om
in Berkehoven.
op een dag dat hij van iemand een ons
heroïne kon afnemen, maar dat hij
niet zoveel anderen kende om het aan
te verkopen, en of ik niet wat adressen
van afnemers had. Dat zijn we toen
samen gaan doen. We verkochten één
ons per week. In die tijd werd het in
kleine capsules verkocht, die ongeveer
anderhalve dollar (5 gulden) kostten.
Diezelfde capsule kost nu, denk ik,
tegen de 15 gulden, en bovendien was
de kwaliteit toen veel beter. Het was
zelfs zó goed, dat een hele capsule
vaak te veel was om in één keer te
gebruiken.”
„Daarnaast was er de gebruikelijke
ruilhandel in die sub-cultuur. Je ruilde
amfetaminen tegen wat heroïne en be
taalde dan iets bij, dat soort dingen. Er
was altijd wel iets te krijgen dat je
kon ruilen voor wat je hebben wilde.
De man van wie ik mijn handel kocht,
was een street pusher (iemand die
narcotica op straat aan de man brengt)
die zelf ook verslaafd was. Uiteindelijk
was ik zelf ook een „street pusher”,
maar ik had toen een gekke rechtvaar
diging voor wat ik deed. Ik redeneerde
dat het verkeerd was om narcotica te
verkopen aan mensen die het nog nooit
hadden gebruikt, en ik verkocht het
dan ook alleen aan de 15 of 20 kennis
sen van wie ik wist dat ze verslaafd
waren. Toch hebben we onszelf nooit
als handelaars beschouwd. Ik heb er
nooit veel aan verdiend, wat zakgeld
en alle narcotica die ik nodig had. Hel
kon me verder niets schelen.”
„Het idee om eraan te gaan verdie
nen, dikke bankrekeningen, enzovoorts,
kwam gewoon niet bij me op omdat ik
zelf de helft van de tijd „weg” was. Op
het niveau van de „street pushers”
denkt niemand aan veel geld verdie
nen, dat doen alleen de mensen die de
narcotica het land in brengen en dis
tribueren, de groothandelaars.”
land was
Nederlands te leren
Maar daar kwam ik tot de conclusie
dat vluchtelingen uit het Oostblok veel
meer kans kregen on te studeren dan
Portugese vluchtelingen. Dat komt in
de eerste plaats omdat Nederland en
Portuga' lid zijn van de NAVO, waar
door beide regeringen goede vrienden
zijn, e vluchtelingen uit het Oostblok
krijgen ook sneller een verklaring dat
ze als vluchteling erkend zijn. Dan krijg
je ook eer beurs etcetera. Tot nog toe
is dat maar 15 Portugezen gelukt.”
Luis Quintino: „In Groningen was
een aantal Portugezen politiek niet zo
erg gemotiveerd, landelijk heb ie dat
minder. Maar waar is, dat een klein
aantal Portugezen onze naam verpest.
Dat zijn mensen die ook al een slecht
leven hadden in Portugal. Avonturiers.
In Portugal wordt het steeds moeilij-
ker om op zo’n manier te leven, en
dan proberen ze het hier maar es.
Hoeveel dat er zijn, weet ik niet. Er
zijn verschillende meningen over Men
sen die willen aantonen dat het gebeurt
halen vaak het voorbeeld van Gronin
gen aan. Maar de meeste Portugezen
zijn hier om erg duidelijk politieke re
denen”.
Luis Quintino wist dat hij in januari
1971 in dienst moest, twee jaar in
Portuga) en twee jaar in Angola en
daarom stapte hij (student psychologie
aan de universiteit van Lissabon) tijdig
op de trein naar Nederland. ,Toen ik
vluchtte, was er in Portugal nog niet
zoveel informatie ov’er Angola, wel
werden op de universiteit illegaal sten
cils verspreid. Als je daarbij gearres
teerd wordt, kun je maanden in de
gevangenis blijven. Als student kon hij
twee jaar geleden nog vrij gemakkelijk
een paspoort krijgen, „onze regering
wordt nu steeds banger voor desertie,
alleen de passen van een elitegroep
worden nog verlengd.”
„Het allereerste wat ik ouders zou aanraden die zich afvragen of hun kind
verdovende middelen gebruikt is: probeer geen diagnose te stellen aan de
hand van vermeende verschijnselen, zoals rode ogen of iets dergelijks, want
die kunnen hele andere oorzaken hebben. Waar je op moet letten is een
plotselinge verandering in zijn gedrag. Als ze normaal energiek en levens
lustig zijn, en ze zijn ineens apathisch, of omgekeerd, zegt dat meer dan ver
grote pupillen. Het is vooral een alarmsignaal wanneer een kind zijn ouders
begint te vermijden. Toen ik narcotica gebruikte en nog thuis woonde, had
ik mijn dag zo ingedeeld dat ik mijn moeder en stiefvader bijna nooit zag.
Ik kwam ’s nachts thuis wanneer ze al sliepen, en ik bleef in bed totdat zij
waren vertrokken. Op die manier kon ik een week thuis zijn, en ze maar één
of twee keer zien. Natuurlijk is de stemming van kinderen veranderlijk,
maar wanneer er werkelijk duidelijke veranderingen op
treden, dan is het tijd om een onderzoek in te stellen".
„Een van de meest voorkomende misvattingen over het
gebruik van verdovende middelen is dat het je iets extra’s
geeft, wat anderen niet hebben. Een narcoticus krijgt niet
iets, hij probeert van iets af te komen, van grote gevoelens
van onbehagen. Dat is punt één. Punt twee is dat het ge
bruik van narcotica je niet beter, aangenamer, of meer
doet dromen dan in een normale slaap. Je verwerft er ook
geen beter inzicht in jezelf door. Er zijn middelen die dat
ogenschijnlijk wel doen (LSD), maar ook in dat geval is
het in wezen een poging om een grote innerlijke leegte op
te vullen. In dit geval kan je bijvoorbeeld ineens kunst en
muziek gaan waarderen, maar waar het op neerkomt is, dat
je eigenlijk van de pijn probeert af te komen omdat je er
normaal geen gevoel voor hebt”.
„Een andere misvatting is dat er op plaatselijk niveau
handelaars in verdovende middelen rondsluipen die pro
beren kinderen eraan te verslaven. Dat is niet zo. Het zijn
de kinderen zelf die elkaar infecteren. Het is waarschijn
lijker dat een schoolkind middelen krijgt van de jongen
die naast hem zit, dan van een handelaar in de één of
andere louche buurt”.
„Als er met iemand iets mis is heeft dat niets met nar-
„Je moet goed begrijpen dat ik, toen
ik begon te spuiten, er nog niet ver
slaafd aan was, want daar kom je pas
aan toe wanneer je een paar weken
lang dagelijks spuit. Ik heb het drie,
vier jaar lang alleen in de weekends
gebruikt, en heel af en toe door de
week. In die periode heb ik er talloze
fysieke katers van gehad. Ik spoot dan
twee dagen achter elkaar en voelde me
loom, lui, in niets gaïnteresseerd, en als
dat gevoel afsleet nam ik weer een
dosis.”
„In dat milieu van bars, kroegen,
feesten en nachtclubs voelde ik me op
mijn gemak, omdat er geen eisen aan
je worden gesteld en niemand ooit iets
vraagt. Om diezelfde reden heb ik een
tijd in bars piano gespeeld, dat was
ook een soort ontsnapping aan het
normale contact met mensen, terwijl
je toch in het middelpunt van de
belangstelling staat. Na de middelbare
school heb ik zelfs nog een tijdje
muziek gestudeerd aan een college in
Washington, maar die keuze was al
pathologisch bepaald en ik heb het dan
ook nooit afgemaakt.
„In het laatste jaar van de middel
bare school begon het mis te gaan. Ik
dronk toen al veel. Op een feestje
kochten we dan met z’n vieren of
vijven een fles whiskey die we zo vlug
mogelijk opdronken en dan gingen we
zitten wachten op het effect. Wat dat
betreft is er geen enkel verschil met
het gebruiken van amfetaminen of
heroïne. Wat ik zeggen wil is dat bijna
alle aan heroïne verslaafden de een of
andere verslavingsvoorgeschiedenis
hebben, of het nou om alcohol gaat of
chemicaliën.”
„Lang voordat ik zelf narcotica ge
bruikte, werd ik er al door geïntri
geerd. Ik vermoed dat ik toen al beslo
ten had het eens te proberen. Het
kwam niet omdat ik in gezelschap was
van jongeren die narcotica gebruikten.
Ik zócht hun gezelschap omdat ik er
óók aan wilde. Het verhaaltje van de
man in een lange zwarte jas die in de
buurt van scholen rondhangt en kinde
ren narcotica aansmeert, dat is gewoon
niet waar. Het feit is dat er kinderen
zijn die er open voor staan, die zijn
eigenlijk al op zoek naar verdovende
middelen voordat ze ze ooit hebben
gezien."
„Ik was dus erg onvoorzichtig en
verkocht hem wat en inderdaad was
hij een inspecteur. Hij arresteerde me
niet meteen, pas zes maanden later
werd ik opgepakt. Ik denk dat ze me
al die tijd hebben gevolgd om te zien
wie mijn contacten waren. Ze kwamen
bij mij thuis, arresteerden me, en toen
werd ik veroordeeld tot anderhalf jaar
voorwaardelijke gevangenisstraf met
de mededeling dat ik een baan moest
vinden.”
„De rechtszaak vond iverigens pas
een half jaar na mijn arrestatie plaats.
Ik werd op borgtocht vrijgelaten, nam
een advocaat en we hebben toen een
goede zaak opgebouwd waarom ik nog
een kans moest hebben om mezelf te
rehabiliteren. Ik was toen 26. Geduren
de die proeftijd gebruikte ik geen he
roïne, maar wil grote hoeveelheden
amfetamines en pillen die jr hier in
iedere apotheek kunt kopen.
Na mijn proeftijd trouwde ik. Drie
maanden later had ik een psychotische
aanval. Ik had ongelofelijke hoeveelhe
den pillen geslikt, 6 tot 8 per keer en
dat om de vier uur. Mijn vrouw wist
wel dat ik pillen gebruikte, maar niet
hoeveel. Toen ik „brak” had ik allerlei
krankzinnige visioenen, onder andere
dat ik gedood was in een busongeluk.
Het was zo bizar dat er geen enkel
verband meer met de werkelijkheid
was. Ik zag duivels, ongelukken
dingen die mij angst aanjoegen.”
het gebeurde was het nauwelijks een
verrassing, het was bijna een gevoel
van opluchting. Het kwam omdat ik
door een vriend geïntroduceerd werd
bij een kennis van hem, met het ver
zoek hem wat te verkopen. Instinctief
had ik meteen het gevoel dat hij een
inspecteur was van het Bureau voor
Narcotica, maar het kon me niets
schelen. Ik geloof zelfs dat ik in mijn
achterhoofd hoopte dat hij er een was,
omdat ik niet meer zag hoe ik ooit van
mijn verslaving af kon komen.”
