Vrolijke jigs in een uitverkocht Carré
Aparte visie van Armand Campi
Pompidoucentrum besteedt aandacht
aan kunst van laatste kwart eeuw
a
NCRV handhaaft
klassiek op
Hilversum I en II
zaterdag 20 der.
U.UI. SHOW "76
kaas als kado?
0HW
/oftkalr.markt voor vordtoo bot striver/
Gratis Sinatra
elpee voor
bezoekers
van onze Show
dinsdag
e
Giscard schrapte stadsplannen uit ecologische motieven
MARKT-VOORDEEL
C kamsteeg
Expositie Amsterdamse
School groot succes
Tweede filmprijs voor
Victorine Habets
13
1 6
DECEMBER
19 7 5
KUNST
Bastion
NOORDHOLLANDS PHILHARMONISCH ORKEST
I
I
Tromp kaas
specialiteit
I
Langharig tuig
1
i:
(ADVERTENTIE)
programma:
JOHN OOMKES.
I
Een der schilderijen van Armand Campi.
ng.
(ADVERTENTIE:
mt
n
de
in
(ADVERTENTIE)
(ADVERTENTIE)
b
c
Fairport Convention niet langer
meer onder folk-rock vlag
G. Cronjéstraat 87
Haarlem, telefoon 267007
(naast de brandweer)
Bloemendaalsestrw. 138b
Santpoort-Z. (023) 375398
023-379800
023-319349
Emba gasboiler 115 Itr. met
inlaatcombinatie f 329,—.
Vergterdeweg 250 Haarlem (NI
Tel.' 370496, Gen. Cronjéstraat
170-Haarlem. Tel 255831
archaïsch karakter te geven. Hij geeft
hoofse indruk die zijn ..stille vrouwen”
maken in een amper aangeduid mid
deleeuws zuiden, door een min of meer
visionaire bril gezien.
Het werk is in Bennebroek t.e.m. 20
december tijdens de normale bureau-
uren van het raadhuis te zien.
daaraan een extra klemtoon door de
Swarbrick opent het concert met een
„tonight we belong to each other”,
waarmee hij aangeeft wat we kunnen
verwachten: geven en nemen. Fairport
wil de zaal kennis laten maken met het
nieuwe songmateriaal, naast een selectie
van oude nummers en natuurlijk de jigs,
als vaste prik. Dirty Linen vormt een
AMSTERDAM. (ANP) De tentoon
stelling over de Amsterdamse School in
het Stedelijk Museum te Amsterdam is
volgens de organisatoren een groot suc
ces geweest. Gedurende twee en een
halve maand telde men ca. 90.000 bezoe
kers. De catalogus beleefde drie her
drukken en is nog verkrijgbaar zoalng
de voorraad strekt. De plattegrond
waarop de Amsterdamse School-archi-
tectuur in Amsterdam staat aangegeven
is ook, nu de tentoonstelling is gesloten,
nog verkrijgbaar (voor een kwartje) in
het Stedelijk Museum, Amsterdams His
torisch Museum, Cisca Leidseplein en de
Toverdooswinkels.
betekenen dat elk van de groepsleden
aan zijn trekken zou komen.”
Johns kwam ook aanzetten met Bruce
Rowland, een-ervaren slagwerker, die ik
al kende van sessieopnamen voor Bryn
Haworth. Hij bleek goed te passen in
ons geheel”. In afwachting van Bruce
knoop ik een gesprekje aan met Dave
Pegg, waarin hij onder meer benadrukt
Fairpórt geen folkrock formatie meer te
vinden. Als Bruce viteindelijk komt op
dagen, kunnen de gegevens worden na
getrokken. Een 16-jarig knulletje, mid
denstandsmilieu, wordt via een ellenlan
ge voorgeschiedenis (The Grease Band,
Wynder K. Frog en sessiewerk) drum
mer bij Fairport, „k was het toeren met
Joe Cocker in Amerika zat. Ik wilde
alleen nog indien ik bij een goedgeorga
niseerde eenheid terecht kon”. Met
Rowland wordt Rising for the Moon
afgewerkt.
Concertgebouw Haarlem vrijdag 19 december 1975 20.15 uur
derde concert serie C COMPONISTENSERIE
dirigent: ANDRÉ VANDERNOOT
solisten: THEO BRUINS en GÉRARD VAN BLERK, piano
JAN DE GELDER, LENIE VAN ELTEREN, JIM GORDON, slagwerk
BÉLA BARTÓK
Vièr stukken voor orkest Sonate voor twee piano's en slagwerk
Concert voor orkest
entree f 6,(a.i.) cjp geldig
kaartverkoop en plaatsbespreken aan de kassa van het Concertgebouw.
Lange Begijnestraat 13 van 10-15 uur; telefonisch 320994 van 12-15 uur
Fairport Convention tijdens een van de vele gezellige nummers die de groep gister
avond in het theater Carré ten beste gaf (foto Ronald van Caem).
Vlak voor de grote eerste Europese
toer gaf Dave Mattacks er plotsklaps de
brui aan; de rest voor grote problemen
plaatsend, want een geschikte vervanger
was niet zo maar te vinden. Roadie Paul
Warren betekende een tijdelijke oplos
sing teneinde de contractuele verplich
tingen na te komen, maar het percussie-
probleem bleef in samenhang met de
opnamen van het nieuwe Rising for the
Moon-album recht overeind staan. Voor
die opn’amen was bewust de ervaren
Amerikaanse producer lyn Johns (Eagles
en ander werk) aangetrokken, daar
de groep eensgezind van mening was dat
alleen een figuur van buitenaf de evolu
tie van het Convention-geluid ten goede
kwam. Bovendien zou zo iemand, vol
gens Dave Pegg „een goede garantie
Vondelweg 540 tel.
Julianalaan 295 tel.
AMSTERDAM Het veeltallig
opgekomen publiek - Carré zat voor
Fairport Convention afgeladen -
werd gisteravond zowaar welkom
geheten „voor een avondje folkple-
zier” door één van de heien organi
satoren. Goedbedoeld natuurlijk,
maar niet helemaal juist. Voor de
pauze was het de lieftallige Saffron
die overduidelijk liet blijken niets
met volksmuziek uitstaande te heb
ben, na de koffieronde Fairport aan
ontegenzeglijk aan kracht te heb
ben gewonnen door eer. evenwich
tiger set nummers af te leveren dan
eerder dit jaar (eind januari) in Pa
radiso. Met name het materiaal van
hun laatste album, Rising for the
Moon, schetste hun sterk doorgezet
te evolutie; zelfs zó dat de vraag
zich opdringt of Fairport al niet de
grens gepasseerd is, waarbinnen de
„folk-rock”-vlag de muzikale lading
nog dekt.
„Ik zie het al gebeuren,” had Georges
Pompidou toen knorrig tegengeworpen,
„zo’n park zal onmiddellijk door tiendui
zenden hippies en ander langharig en
werkschuw tuig worden overwoekerd en
daar komt dus niks van in.” Wie het
laatst lacht, lacht het best, maar heel
veel verder dan dat toekomstige groen
schijnt Giscard met de verwezenlijking
van zijn wensdromen toch ook nog niet
te zijn gekomen.
Doch ondertussen schiet de constructie
van het Pompidoucentrum dan toch ,wél
aardig op, en is de strijd tussen de
i
(Van onze correspondent in Parijs, Frank Ormen)
PARIJS Waar eens de Hallen hebben gestaan, heeft daarna nog enkele jaren
een gigantische kuil van honderden meters diep, lang en breed gegaapt, die nauwe
lijks minder toeristen trok dan Zola’s voormalige Buik van Parijs. Maar dat gat van
Parjjs, waarover een soort noodbrug was geslagen, is nu weer bijna verdwenen, om
voor een derde toeristische attractie ^plaats te maken. Het Gat werd opgevuld met
onderaardse garages, bazars, crèches en galerijen, waarboven, voor een deel, nu het
spiksplinternieuwe kunstcentrum Georges Pompidou verrijst, waarvoor de Krupp-
fabrieken in het Ruhrgebied het stalen skelet hebben geleverd.
structuren niet aantasten. De reliëf -
werking blijft het duidelijkst spreken
want Armand Campi is geen kolorist.
„Ergens” doet hij soms iets denken
aan de grijze periode van een figuur
als Matthijs Maris, maar dan in een
moderne techniek. Die stelt hem in
staat om zonder perspectief te ge
bruiken zijn straattafereeltjes, een
Het vorige staatshoofd Pompidou zag
het allemaal wel duidelijk zitten. Naast
het bastion der hedendaagse en futuris
tische cultuur, waarop hij zijn persoon
lijke stempel zou drukken, had hij ook
nog een ander enorm complex voor
administratieve diensten, kantoren en
handelshuizen uit de grond willen stam
pen. Het was altijd Pompidou’s overtui
ging geweest dat ook een stad zo boor
devol historie als Parijs, zich toch maar
aan moest passen aan de ontwikkeling
van de tijd en de verworvenheden van
de moderne beschaving. Hij gaf dan ook
royaal zijn zegen aan de Tour Montpar
nasse en tientallen andere wolkenkrab
bers, die het silhouet van Parijs nu al
onherstelbaar hebben verkracht, en hij
was het eveneens die even vlot de rech
teroever van de Seine opofferde agn het
automobilistische snelverkeer.
Maar nauwelijks had Pompidou de
laatste adem uitgeblazen, of zijn opvol
ger Valéry Giscard d'Estaing haalde een
dikke streep door die urbanistische pro
jecten van zijn voorganger. Giscard was
niet alleen voor dé Verandering om zo
zijn eigen stijl een persoonlijker reliëf te
geven. Maar hij had zeker ook wat méér
begrip voor de hedendaagse bezorgdhe-
Samen met bassist Dave Pegg, het
voormalige Fotheringay-lid Trevor Lu
cas en de Amerikaanse gitarist Jerry
Donahue zag de toekomst er vrij roos
kleurig uit. De aanloopperiode tot een
tijdperk van nieuwe glorie kende echter
wel wat problemen. Zo duurde het vrij
lang voordat de groepsvorming binnen
Fairport (de „ouwe hap” tegenover de
debutanten, de positie van Sandy Denny)
zich had uitgezocht.
overal bezuinigen is geblazen. Bezuini
gingen waardoor het Louvre, ondanks
verhoogde entreeprijzen, al suppoosten
heeft moeten ontslaan en zalen hee£t
moeten sluiten, zodat Pompidou’s nala
tenschap al vele schele ogen heeft ge
maakt.
Achtereenvolgens een knallende solo
van Donahue, een Pegg die met een
wah-wah zijn basgeluid zinvol vervormt
en een Swarbrick, die komisch intelli
gent de werking van een echoplex uit de
doeken doet. Daarmee is mijns inziens
het hoogtepunt achter de rug, alleen in
de truckdriverssong Iron Lion en in het
ouwetje John the Gun zit nog diepte.
Daarna is het geven voorbij en neemt de
zaal. Vrolijke jigs en de bezoekers dan
sen totdat Fairport er in de tweede
toegift blijk van geeft óp te zijn van de
reeks inspannende concerten in Neder
land.
HILVERSUM. Al krijgt de NCRV-
radio er in het nieuwe jaar door de
komst van Hilversum IV wekelijks acht
uur voor klassieke muziek bij, de hoe
veelheid klassieke klanken op Hilversum
I en II is voor een deel gehandhaafd en
zelfs uitgebreid. Die nieuwe klassieke
muziekprogramma’s zijn „Banden met
muziek” op de maandagmorgen, „Goed
gestemd” en „Klanksnoer” op donder
dagmiddag, en het enige klassieke mu
ziekprogramma op Hilversum III, „Tot
uw dienst”, dat enige jaren zowel voor
vreugde als ergernis heeft gezorgd, gaat
nu naar de donderdagmorgen op Hilver
sum I.
Nieuwe (andere) programma’s van de
NCRV-radio zijn na 1 januari onder
meer: het onderwijsmagazine „Eén,
twee, uit de maat” op maandagavond;
„Schuttersweg 8”. een gevarieerd pro
gramma op donderdagavond met het
nieuwe cabaretonderdeel „Hilversum 13”,
verhalen uit de wereldliteratuur en het
grote inverview „In gesprek met.
„Rozegeur en prikkeldraad”, een min of
meer experimenteel op de mens gericht
programma op vrijdagmorgen; „Het nut
tigen van etenswaren is toegestaan” tij
dens het lunchuur op maandag; „Happy
Sound”, gospelsongs op zaterdagmorgen;
„Popstétion” op zaterdagmorgen, met
een nieuwe formule, waarbij de school
jeugd rechtstreeks inspraak krijgt.
Voor de nostalgisch gestemde luiste
raars: op maandagmiddag komt het Mil
ler Sextet terug, dat in de jaren veertig
en vijftig Nederlands meest geliefde soft
s.wing combo was en in 1976 35 jaar
bestaat.
den voor het milieu en de „kwaliteit des
levens” (waarvoor hij zelfs een ministe
rie stichtte). En aan die ecologische
overwegingen vielen dan ook zowel een
tweede autoweg langs de andere Seine-
oever als nog een heel woud nieuwe
woontorens en ten slotte Pompidou’s in
dustriële en commerciële giganit ten
offer. Zelfs Pompidou’s kunstcentrum
heeft maandenlang aan een zijden
draadje gehangen, maar dank zij de
eensgezinde tegendruk van de vrienden
en verwanten van het vroegere staats
hoofd, is dat monument, dat zijn cultu
rele erfenis belichaamt, ten slotte toch
van de grond gekomen.
Giscard, die zich als president trou
wens net als zijn beide voorgangers de
directe nazaat van Frankrijks vroegere
grote Lodewijken voelt, ziet voor zijn
geestesoog in dit door weinig groen ge
zegende deel van Parijs nu in de eerste
plaats heel veel bomen en heel veel
gras. Als minister van Financiën had hij
indertijd die wens aan Pompidou ook al
eens te kennen gegeven, maar die viel
toen in erg slechte aarde.
diverse andere Parijse musea al ont
brand over de vraag met welke kunst
werken het nieuwe complex straks ge
vuld zal moeten worden. Oorspronkelijk
was het geboortejaar voor de moderne
kunst op 1905 gesteld, en de directeuren
en conservatoren van het Louvre, de
Orangerie, le Jeu de paume en het
Musée de l’Art Moderne waren al
doodsbenauwd dat ze hun kostbaarste
schatten naar het Pompidoucentrum
zouden zien verhuizen.
Maar de grens is met vereende krach
ten nu naar het jaar 1950 verschoven, en
Pompidou’s schepping zal dan ook wel
voornamelijk met de Amerikaanse en
andere meesters van het design en de
methematische abstracten, waaraan het
vroegere Franse staatshoofd zijn hart
had verpand, worden bevolkt.
Dat zit dus wel weer goed, lijkt het,
maar niettemin is de jaloezie van de
concurrerende Parijse musea toch nog
lang niet helemaal tot rust gekomen.
Het Pompidoucentrum is namelijk nu al
een erg dure grap geworden, en nog
voor het goed en wel is geopend, is het
jaarbudget al tot 100 miljoen frank
gestegen, ofwel het equivalent van de
begroting van dat andere nationale pres
tige-object, de Grand Opera. En de
bouwkosten hebben het miljard (onge
veer 650 miljoen gulden) al een eindje
overschreden. Het zijn inderdaad kokette
getallen, dia andere voorbeelden van gaul
listische gigantisme de Villette-abat-
toirs, het luxeschip France, of de Con
cordeweer in de onzalige herinnering
oproepen, terwijl het vandaag nu juist
AMSTERDAM. (ANP) Victorine
Habets, oud-leerling van de Nederlandse
Filmacademie, heeft tijdens het 17de In
ternationale filmfestival in het Spaanse
Bilbao, gehouden .an 1 tot en met 6
december, de „Miqueldi de Bronce” ge
wonnen met haar film „Omdat het waar
is dat er liefde bestaat”.
snelle instrumentale opening, waarna
Sandy Denny er tegenaan gaat in Tumb
ling en vervolgens de twee schoonste
songs van Rising for the Moon, te weten
het titelnummer (waarbij de backing
opvalt) en het schitterend mooie One
More Chance, wat van een zelfverzeker
de Donahue een ijl slot krijgt. Na een
tweetal jigs is de beurt aan het bariton-
geluid van Trevor Lucas n Restless en
aan Sandy en Swarbrick (op dulcimer)
in Stranger to himself, wat knap over-
gaat in de klassieker Sloth, die zeer
wordt uitgesponnen.
Voor het verzorgen van het voorpro
gramma had men dit keer dus Saffron
uitgenodigd, een opvallend, vertederend
meiske dat hetzelfde deed tijdens Al-
quin’s voorj aarstournee Ze beschikt over
een aardig stemgeluid, een niet opzien
barende gitaartechniek en blijft haar ze
nuwen met enige examenlef de baas.
Een fraaie versie van Lennon
McCartney’s Eleanor Rigby maakte
enerzijds korte metten met de helft van
haar eigen songmateriaal, doch trok
haar anderzijds in samenwerking met
het eigen werkje I won’t stand up, I
won’t be counted toch nog fatsoenlijk
over de finish, waarna zij tot haar eigen
vreugde nog even werd teruggehaald
voor een wat weifelende ereronde.
We draaien een stukje van de film
van Fairport. De groep is de nestor van
de elektrisch versterkte volksmuziek in
Engeland; een muziekstijl die onder de
naam folcrock heel wat discipelen
heeft gekend en eigenlijk nog springle
vend is (Richard Linda Thompson,
Steeleye Span, enzovoort). Het heeft in
dit bestek weliswaar geen zin om alle
Fairport-bezettingen vanaf 1967 te rubri
ceren, want er deed zich zeker een
dubbel dozijn wijzigingen voor. 1974
werd echter het jaar van de hereniging
van belangrijkste groepsleden, zangeres-
komponiste Sandy Denny, fiddlefneak
Dave Swarbrick en drummer Dave Mat-
tacks, die het voorbeeld is voor alle
folkrock-percussionisten.
ARMAND CAMPI exposeert in de
daartoe heel geschikte hal van het
raadhuis van Bennebroek. Zijn werk
zag ik al eens eerder in 1969 in
Galerie Boumans in Beverwijk. Het
maakte toen dezelfde sterke indruk,
in ongeveer dezelfde stijl. Hij is dus
een standvastige figuur.
In Vichy is Campi in 1942 geboren,
een Fransman dus hoewel hij al elf
jaar in ons land woont, nu als Am
sterdammer. Een groot aantal exposi
ties staat op zijn naam. Terecht, want
hij is een bijzonder talent met een
heel eigen stijl qua voorstelling en
werkwijze.
Die voorstellingswereld valt niet
gemakkelijk te omschrijven. Er
schuilt iets antieks in zijn lange
vrouwenfiguren in kleine groepjes,
soms halffiguren achter een venster.
Ze zijn amper aangegeven en al kij
kende vind je steeds meer van die
figuren tegen (of liever opgeno
men in) een decor van straatwanden.
deuren, poortopeningen en andere ar
chitectonische gegevens. Ook die zijn
nauwelijks aangegeven. Waren die
vrouwen er niet dan zou je menen
voor nonfiguratief werk te staan.
Armond Campi werkt met het mes
in natte, bijna vloeiende verf. De
messtreken bepalen de vorm van ge
bouwen, kleding en al wat er te zien
is en bovendien „schrijft” hij zijn
voorstellingen in de verf. Soms liggen
kleuren over elkaar, dunne tinten
over de dikkere ondergrond, die soms
het karakter heeft van een ruw-
gestreken gipsplaat omdat alles relief
is. Grijs overheerst, soms is er bruin,
wat groen, maar steeds tinten die
harmoniëren en het karakter van de
In beginsel is h&t de bedoeling dat dit
nieuwe kunstcentrum waarin een
museum onder directie van de Zweed
Pontes Hutten, een instituut voor muzi
kale research onder leiding van de be
roemde Franse dirigent-componist Pierre
Boulez, en bovendien nog een biblio
theek en een theater zullen worden
opgenomen het volgend jaar officieel
wordt geopend. Maar wat met de rest
van de ruimte zal gebeuren, is nog altijd
niet helemaal duidelijk geworden.
Dat is een verrassing!
Want wie verwacht er nu als
kado: 'n keuze uit Tromp's
160 soorten kaas,
leuk verpakt in rieten mand,
met wijn, kaasmesje en
kleurige kaas-wijnkaart.
Kersvers
ingepakt en uitgepakt!
Z’’_'
