Keramiek]es van Beate Nieuwenhuis
PINSOUIN
Ape-tweeling
in Artisklas
Bad Co. speelt solide
maar niet origineel
ARTIESTENLEVEN ABSURD BENADRUKT
72W
Lachen om Newyorks nichtenleed
1
Liz Ta
sprookiesfilm
in
{BRINK Luchtverwarming
I
in New York in
Popgroep Bots
naar Oost-Berlijn
Sancta Maria-lyceum
houdt toneelweek
HARDROCK IN MATIG BEZETTE EDENHAL
POWDER THEATRE MET TALES IN SHAFFY
KOI
Lezing over tuin bij
kasteel Zuylestein
Bouwens Autoverhuur
«PINGOUIN CONFORTABUE»
Gay Sweatshop met „The haunted host” in Mickery
WOENSDAG
1 I
FEBRUARI
1 976
KUNST
13
Ger Daniels
9-PERS00NS BUS HUREN?
wrrwn
wmmmfmnfmmmmmmmmmm
Z3
Feest vieren
GISTEREN GEBOREN
rM
uc>
RESTAURANT
Beeld
schrift
langere huurtijd op aanvrage.
Kampervest 23 - Haarlem
Tel. 312638
Om de zachte kwaliteit
te voelen en te zien
GRATIS BREIBOEK
met kleurstalen
f 40,— per dag
incl. 100 km en
A verzekering excl.
btw en benzine
verse groente
introduceert de nieuwe kwaliteit
de kwaliteit met
50 verschillende kleuren
,v,
9^
9b
LUCOTHERM B.V.-ALPHEN a/d RIJN
OVER EEN AQUARELLIST,
die in miniaturen kikkers en in
secten schildert, schreef ik giste
ren dat hij de mode van de dag
volgt. Blijkbaar was dat ook
profetisch gezien, want vandaag
gaat het weer over kikkertjes en
ander natuurlijk milieu-gerief,
maar nu van de hand van een
ander. Het is Beate Nieuwenhuis
uit Neerrijnen, die het zegt in
keramische plastiekjes, door
haar deze maand neergezet in
het keldertje van de Stichting
Beeldende Kunst aan de Haar
lemse Gedempte Oude Gracht.
-
fa
D. ...ITENT1E
(Van onze kustredactie)
ADVERTENTIE
ADVERTENTIE
O
(Van onze stadsredactie)
ADVERTENTIE
3ft
9$;
t
De milieuzorg van de laatste jaren, de
berichten over de slechte „kikkerstand”,
hebben de aandacht van veel beeldende
door
Hein
Steehouwer
HAARLEM
HAARLEM
IJMUIDEN
Interaction’s Gay Sweatshop wil met
z’n stukken meer begrip kweken voor de
homosexuele zaak. Ik betwijfel of „The
haunted host” voor -'dit doel zinvol is.
Het optreden van popgroep Bots in de
hoofdstad van de DDR wordt mogelijk
gemaakt door medewerking van het Ne
derlandse centrum van het internationaal
theater insetituut (ITT).
Ten behoeve van het festival zijn de
Nederlandes tekseten van de liederen die
Bots ten gehore zal brengen in het Duits
vertaald. Enkele daarvan zullen ook op
het festival worden uitgevoerd.
Grote Houtstraat 21 Haarlem
BIEFSTUK Américan
m. aard, en g rn
PINGOUIN SPECIAALZAKEN
TEMPE LI ERSSTRAAT 66/68
CRONJESTRAAT 66
MARKTPLEIN?
(Van onze stadsredactie)
HAARLEM. Het Sancta Maria-ly
ceum houdt volgende week haar jaar
lijkse toneelweek. Op 17, 18, 19 en 20
februari spelen de leerlingen een door
hen zelf gekozen stuk: „De Spooktrein”
van Arnold Ridley. Grappig is, dat dit
zelfde blijspel precies tien jaar geleden
ook met veel succes door de leerlingen
van het lyceum is opgevoerd. Ook deze
keer staan meisjes en jongens op de
planken. De avonden worden gehouden
in de aula van de school, Van Limburg
Stirumstraat 4, aanvang 20.00 uur.
goede opbouw van climax en anti-cli-
max, de nodige spanning creëert. D e
Copany speelt hecht, glashelder en oer
degelijk; iets wat aan de vandaag de dag
ongekend strak slaande Kirke kan wor
den afgemeten. Een ander pluspunt
wordt verdiend door de verstandige op
bouw van het programma. Ballads, roc
kers en ander werk (zoals het akoesti
sche Seagull) wisselen elkaar goed af.
Men bekommert zich om het publiek.
Daarentegen vertoont de creditzijde
wat vervelende feiten. Ralphs is welis
waar een goed gitaartechnicus, maar
zijn staalkaart van klankkleuren is te
beperkt om in de behoefte aan afwisse
ling (piano, sax) te kunnen voorzien.
Verder is het onthullend dat veel van
het recentere materiaal (Sweet Lil’ Sis
ter, Young Blood van LeiberaStoller)
niet tegen de zeggingskracht van songs
als I’m Ready for Love, Rock Steady of
een Can’t Get Enough of Your Love
blijkt te kunnen opwegen. Dat alles met
uitzondering van Simple Man en Honey
Child, waarin Ralphs verantwoord op
dreef is. De toekomst van Bad Co. ziet
er wat betreft de composities helaas niet
erg safe uit: wat betreft het overige
lijkt alles verzekerd te zijn door Rod
gers, die over zeer gevoelige stembanden
beschikt. Zijn „oeoeh’s” en „aaai’s” laten
ook op mijn niet na indruk te maken.
En dan sta je voor tienenweerbuiten
voor je twintig piek, moet een ieder die
net op temperatuur kwam toen gedacht
hebben. JOHN OOMKES
Uw installateur:
Kal koven weg 58, Postbus 337, Telefoon (01720) 2 03 00
ROTTERDAM (ANP). De dirigent
Edo de Waart is zondag plotseling naar
New York vertrokken om daar twee
concerten met het Cleveland Orchestra
over te nemen van Lorin Maazel. Deze
heeft een, overigens niet ernstig, ongeluk
gehad. De Nederlandse dirigent had zo
juist een periode bij het Rotterdams
Philharmonisch Orkest beëindigd. Don
derdag begint hij weer in San Francisco.
AMSTERDAM Een schijnbaar ordeloze verzameling attributen en rekwisieten
vormen het decor in de zuilenzaal van het Shaffy-theater. Daarvoor speelt een mager
bloot meisje voor konijn, worteltjes gooiend naar een echt konijn en het publiek. Een
relatie tussen het meisje en de aanwezige voorwerpen is er aanvankelijk niet, al zal
tijdens de voorstelling alles wel een keer in handen worden genomen. Een relatie
tussen de verschillende programma-onderdelen is er trouwens ook niet hetgeen het
absurdistische karakter van de show alleen nog maar vergroot.
Hoofdpersoon is een vervuilde kamer
bewoner van 27 jaar, die met de foto
praat van een vriendje, dat zelfmoord
heeft gepleegd. Hij woont in de bekend
ste homo-contact-straat Christopher-
strete in d Newyorkse bohemien-wijk
Greenwich Village. Een kennis stuurt
hem een jongen van 19 op zijn dak, vers
uit de provincie, heterosexuele, niuws-
gierig naar het Newyorkse leven en het
spreknd evenbeeld van de overleden
vriend. Hij heeft een toneelstuk geschre
ven en hoopt van zijn gastheer, die ook
toneel schrijft naast allerlei andere ar
tistieke bezigheden, wat op te steken. De
gastheer bezigt echter een conversatie,
zo vol zelfspottende zelfhaat, dat elke
toenadering uitgesloten is. De jongen
vertrekt kwaad en wanhopig, met de
tekst: „Ik hou van je”.
Elizabeth Taylor zal binnenkort te zien
zijn in de film „The Blue Bird”, een
Amerikaans-Russische co-produktie, op
genomen in Rusland. De film is een
sprookjesverhaal waarin Elizabeth Tay
lor de figuren „Licht”, „Moeder”, „Moe
derliefde” en „Heks” speelt.
(Van onze stadsredactie)
HAARLEM. De Koninklijke Maat- j
schappij Tuinbouw en Plantkunde ont
vangt donderdag 19 februari in de aula
van de Coornhert Scholengemeenschap
mevrouw E. van der Linden-’t Hooft. Zij”,
woont met haar echtgenoot in de geres
taureerde woning bij het in de oorlog 7
verwoeste kasteel Zuylestein in Leersum
en heeft daar een bijzondere tuin aange
legd met veel oude rozesoorten, vaste
planten en heesters. Mevrouw Van der
Linden zal aan de hand van dia’s de
tuinaanleg toelichten. Na afloop is er
gelegenheid tot het stellen van vragen.
Introductie is toegestaan. De avond be-
gint om 20 uur.
AMSTERDAM. Het leed van de ho
mo te New York is niet te overzien,
maar Robert Patrick (schrijver van
Kennedy’s Children) heeft er een stuk
over geschreven, waar je je gek om
kunt lachen. Mits je over een redelijk
decadent gevoel voor zwarte humor be
schikt en Newyorkse nichtenconversatie
machtig bent. Het stuk heet „The haun
ted host” en wordt in Mickery gespeeld
door Intractioh’s Gay Sweatshop uit-
Londen.
f
In het bovenzaaltje van de SBK heeft
Ger Daniels pentekeningen en wat aqua
rellen geëxposeerd, ook deze maand uit
Maar over hem heb ik kort geleden al
geschreven omdat een deel van dit werk
bij De Groep in de Vishal te zien was en
ik zijn werk daarvoor beschreef ter
gelegenheid van een expositie in het
gebouw Noord-Holland.
Het meest troffen me haar keramische
tuinhuisjes of prieeltjes- Ze zijn heel
precieus gemaakt, alsof ze zijn gesneden
uit klei en daarna gegraveerd. In zo’n
tuinhuisje kan dan een kikker zitten of
een pad, „net echt” gevormd, ook al zit
zo’n kikker op een soort troontje.
Die tuinhuisjes herinneren aan het
poëtische element uit de Jugendstilperio--
de, maar zijn er toch tevens een moder
ne parodie op. En dat geldt ook voor
andere plastiekjes van dezelfde fijnzin
nige preciesheid, kleine aardewerkdoos-
jes, strakke kubusjes, maar met op het
deksel een slakje, een enkel blaadje van
een judaspenning. Ondanks de natuurge
trouwheid is er steeds iets méér dan
realisme, namelijk die poëtische glans,
terug te vinden in het glazuur, bijna
steeds bruin met als enige variëteit bei-
ge-bruin. Alles (in schijn) heel eenvou
dig dus, maar aansprekend door de kwa
liteit.
Nu dus heel kort: Ger Daniels streeft
naar een fotografische precisie, die hij
bereikt met minuscule arceringen in
pentekeningen en een dun penseeltje in
zijn aquarellen. Het gaat bij hem dan
om het weergeven van gras in het veld,
een fortmuur van veldkeien en (in de
aquarellen) een ladder in een kuil met
neerhangende, touwen symbolisme
uiteraard en dergelijke onderwerpen.
Hij geeft een meerwaarde aan geringhe
den mee door zijn overgedetailleercle
weergave en daar gaat het natuurlijk
om. Toch valt het op dat Ger Daniëls
wel wat heel veel in series met hetzelf
de onderwerp werkt (ook een mode van
de dag) en dat zijn voorstellingswereld
vroeger vaak boeineder was.
AMSTERDAM. Voor wie de dooi
ziet als voorbode voor een zacht voor
jaar, was het concert van Bad Company
een tweede teken dat dat niet lang meer
op zich kan laten wachten. Overtuigend
groot was die schare lente-discipelen
niet. De meermalen om zijn slechte
akoestiek verguisde Jaap Edenhal was
gisteravond maar voor tweederde bezet.
Bepaald een nare beginsituatie voor een
warmbloedige groep als Bad Co.
kunstenaars, vooral grafici, kennelijk
weer op kleine diertjes gevestigd.
Beate Nieuwenhuis doet het bijzonder
goed, anders waren de bovenstaande
ontboezemingen in het schrijfmachine-
lint gesmoord. Ze geeft aan haar plas
tiekjes een bijzondere, meer speciaal een
poëtische, glans mee.
Die mededeling is de enige verrassing,
die dramatisch werkt, maar onvoorbe
reid als donderslag bii heldere hemel
komt. Voor de rest is het stuk een
typisch Amerikaanse comedie-dialoog,
waarin de jongen als aangever fungeert
en de gastheer als degeen die de grappen
kan maken. Net als in Amerikaanse tv-
series is de dialoog zo geschreven dat je
elke anderhalve zin moet lachen.
Homosexueel gedrag wordt hier voorge
steld als driedubbelovergehaald, dolge
draaid neurotisch gedoe, wat het vaak is.
maar zonder dat het stuk tot noemens-
waardige bevrijding, verlossing, katharsis
of zoiets geraakt. De hoofdrolspeler deed
zijn best om er iets diepers van te
maken. Maar of hij is daartoe niet in
staat, of regisseur John Chapman slaag
de er naar mijn gevoel niet in wat er
ook aan tragiek in kan zitten, naar
boven te halen. De tegenspeler gaf be
hoorlijk partij, die te meer opviel omdat
de rol ondankbaar is als die van elke
aangever. Ik heb vreselijk zitten lachen,
maar voelde me tegelijkertijd tamelijk
gegeneerd. JAC HEIJER
Die kwaliteit ook in gebruiksaarde-
werk, bijvoorbeeld een kan met bekers
en andere zaken, die eveneens enige
herinnering opwekken aan aardewerk
uit het begin van deze eeuw.
weliswaar ook minstens even flink,
maar breekt de „voorstelling” nogal ab
rupt af, verdwijnt dan achter de coulis
sen om zich te verkleden voor het
volgende nummer of laat het meisje
optreden. Tales mist daardoor enige sa
menhang hetgeen de continuïteit niet
ten goede komt. Wel is als „rode draad”
het artiestenleven terug te vinden. We
zien Mosner onder andere als vuurspu-
wer, operazanger, muzikant (in een im
provisatie op kinder-instrumentjes) en in
nog een groot aantal andere -variété-
creaties.
Anne Lecouvreur speelt behalve enke
le prachtige dierrollen (waaronder een
pikant opgetooide haan die prompt na
zijn koketterie wordt geslacht en opge
smikkeld tijdens een operatie-achtige se
ance) ook een Franse chansonnièR E9 LA
Piaf, wier roem reeds lang geleden haar
glans verloor. Trouwens, ook als pin-up
van het eerste uur Esther Williams is ze
het aanzien waard. Ze brengt de types
(in een mengeling van cabareteske mime
met op ballet lijkend acteren) met haast
onzichtbaar subtiele gebaren die van de
toeschouwer een flink stuk concentratie
vergen.
Omdat je nooit weet wat nu precies
de bedoeling is van welke handeling dan
ook, maar die handeling tevens als bui
tengewoon intrigerend krijgt voorgezet,
raak je vlug in de ban van dit tweetal.
Mosner en Lecourvruei' willen graag
sterk op het publiek werken hetgeen tot
soms heel onverwachte situaties leidt.
Gisteravond was de zuilenzaal zeer
slecht bezet, maar als dat beter wordt
zal de voorstelling ongetwijfeld nog aan
trekkelijker worden. Wie gevoel heeft
voor deze dolle Zuid-Amerikaanse hu
mor, moet beslist gaan kijken.
CEES STRAUS
Ergens is de geest van de Kleine
Johannes, ons door Frederik van Eeden
ingeprent of door hem weer opnieuw
destijds geactualiseerd tot onze men
tale uitrusting gaan behoren. En met die
geest bedoel ik dan de aandacht voor
het „kleine in de natuur”. Bij onze
Gouden Eeuwse bloemenschilders vind
je al precieuze insectjes en hagedisjes,
later gaat dat weer over en in de
Jugendstiltijd komt dat allemaal terug,
vaak als decoratieve versiering op aar
dewerk. geschilderd of in relief, in of op
verzilverd tinnen schalen, als randver
sieringen op boekbanden en kalenders.
Het meisje, Anne Lecouvreur, vormt
samen met Ricardo Mosner het Powder
Theatre. Hun voorstelling (een week
lang elke avond in Shaffy) heet Tales,
vertellingen dus, maar zou even goed
Performances kunnen heten, uitvoerin
gen of nog beter voorstellingen. Want
het Powder Theatre speelt voorstellingen
van andere artiesten en kunstenaars en
verheft zelfs bepaalde beroepshandelin
gen tot een ritueel-achtige voorstelling.
Wie de Argentijnse absurdist Carlos
Trafic aan het werk heeft gezien, weet
ongeveer waar hij aan t oe is bij het
The haunted host geeft zijn gast koffie met benzedrine te drinken.
Foto Rob van Dantzig
Wie Bad Co. zegt, praat over Paul
Rodgers en kan dus ook niet om de Free
heen. Een eertijds opvallend hardspelen-
de hardrockformatie die onder andere
met The Stealer en Allright Now naam
vestigde, omdat het zangwerk van Rod
gers zo lekker „soulful” aandeed. Uit de
as van de Free kwam anderhalf jaar
geleden Rodgers als een Phoenix tevoor
schijn. Omringd door bekwame musici
als gitarist Mick Ralphs (ex-Mott the
Hoople), bassist Boz Burrell en slagwer
ker Simon Kirke produceerde hij een
fantastische debuutelpee voor Bad Co.
Het kwartet heeft nog twee schijven
afgeleverd, waarvan nummer twee
(Straight Shooter) erg tegenvalt en de
laatste (Run with the Pack) terecht
meer belangstelling ondervindt.
Eigenlijk brengt Bad Co. geen origi
neel geluid voort, al verlenen verschei
dene trekjes er iets eigens aan. Bij zo’n
concert blijkt dat dan ook weer. Hun
hardrock is voorzien van een aangenaam
swingende „stomp”, die samen met een
HAARLEM. Bij alle leed voor de
Artisklas in het Noordersportpark
(die immers onlangs bezoek kreeg
van inbrekers) is er toch ook vreug
devol nieuws: gisteren zijn in de
mini-dierentuin twee vvitoor-oetities
geboren.
De ape-tweeling maakt het goed.
Hun voorouders hielden zich op in de
tropische regenwouden van Zuid-
Amerika, en geboorten In gevangen
schap zijn maar zeldzaam. Wie zon
dag op kraambezoek wil komen is
welkom tussen twaalf en vijf uur.
Als entree betalen grote mensen een
gulden, vijfenzestigplussers en kinde
ren betalen twee kwartjes.
Powder Theatre, want vooral Mosner
(trouwens bevriend met Trafic) heeft
veel gemeen met zijn collega. Beiden
gaan uit van een vrijwel gelijk concept:
een alledaagse situatie in snel tempo
verhevigen zodat algauw de absurde
trekjes duidelijk worden.
Trafic ondersteunt zijn act met aan
krankzinnigheid grenzende keelgeluiden,
Mosner is vooral verbaal bezig. Op het
hoogtepunt van de absurditeit gaat Tra
fic moeiteloos op het zelfde niveau over
in de volgende grap, Mosner doet dat
helaas niet. Hij overtrekt het gegeven
AMSTERDAM De Nederlandse
formatie Botse, die popsongs met socialis
tische tekseten brengt, heeft een uitnodi
ging aanvaard om te komen spelen op
het zesde festival van het politieke lied
dat deze week in Oost-Berlijn wordt
gehouden.
