Vier gewonden
OERLEMANS
IN DE KENNEMERLAAN
bij aanrijding
Geen flatgebouw op terrein
aan Wüstelaan-Hoofdstraat
o
wat vertel je me nou?
feil
Over IJmuiden gesproken
■■■KI
ml
0A
ff
RECLASSERINGSAMBTENAAR: WAT IS EIGENLIJK „ABNORMAAL”
„Stichting Santpoort” heeft een zorg minder
iO
i. s
MAANDAG
2 5
APRIL
1977
8
STAD
POLITIE ZOEKT GETUIGEN
r
Woningbouw
Beter contact
Karakter
Privileges
Bewezenverklaring
mond MTS
het motto
zorg”.
SANTPOORT Er komt geen
flatgebouw aan de Wüstelaan,
vlakbij de Hoofdstraat. Deze mede
deling ontlokte een spontaan ap
plaus op de voorlichtingsavond van
de Stichting Santpoort die in de
goed bezette grote zaal van de IJ-
werd gehouden onder
„Santpoort ons een
Tante Jaan - 2
Tante Jaan-3
Tante Jaan - 4
HSL
Vrouw hamsterde textielvoorraad
op zolder van haar woning
(Van onze rechtbankverslaggeefster)
deze bijeenkomst uitge-
om
1
1
Bij de vele vragen die na de toelich
tingen werden gesteld kwam de sugge-
gebeuren. Recidive op korte termijn leek
de heer Koetsenruyter dan ook niet voor
de hand te liggen.
De officier van justitie kwam tot de
juridische kwalificatie van bewezen”,
en deed dat op basis van getuigenverkla
ringen en de eigen verklaring van de
vrouw bij de politie. Toen had ze name
lijk bekend een deel gestolen te hebben.
Later trok ze dat weer in, omdat, zoals
ze zei, ze maar wat gezegd had om naar
huis te mogen.
Met de reclasseringsambtenaar dacht
GEEN TERUGKEER naar IJmui-
den dus; het zat er niet in. Toch
denkt kapper Oerlemans vaak terug
aan de nederzetting waar hij zoveel
Zijn signatuur ontbrak eraan maar
hij herkende vele malen het werk
van zijn handen.
v
T
C
1
e
i
1
1
1
1
i
1
1
i
1
k
D
Z
si
9'
v<
Z
ÓA
h.
di
Vl
N
u
P
h
a.'
T>
b
De heer Ebbinge stelde in zijn toelich
ting met voldoening vast dat de plannen
voor uitbreiding van de winkelgalerij
aan de Hagelingerweg in Santpoort -
Noord blijkens een mededeling van de
gemeente „Ver achter in de ijskast” zijn
gstopt, al heeft de gemeente hieraan
toegevoegd machteloos te zijn als een of
HET WAS IN DEZE kapperszaak
van Henk Kroonsberg, op de hoek
van de Bloemstraat en de keizer
Wilhelmstraat, dat Cornelis Johannes
Oerlemans, geboren in 1898, IJmuiden
leerde kennen. Hij kwam uit Bra
bant, waar zijn vader barbier was,
naar Haarlem. Toen hij in 1917 met
duizenden anderen een kijkje had
genomen bij het oorlogsschip V 69
dat zwaar gehavend naar IJmuiden
was gevlucht boeide deze plaats hem
zo dat hij besloot er een baantje te
zoeken. Hij werd jongste bediende bij
Kroonsberg, die tevens begrafenison
dernemer was. Daarom hing er aan
de kant van de winkel in de Bloem
straat een keurig kastje, zwart met
witte randjes, waarin een krans met
wat takken de aandacht op dit deel
van de zaak vestigde.
De conclusie van „gestolen waar” lijkt
makkelijk te trekken, maar los van die
kwalificatie kun je je verdiepen in het
gedrag van de vrouw. Die overigens
pertinent ontkende dat dit gestolen spul
was: het is allemaal eerlijk gekocht, en
het werd zoveel doordat ze gekochte
spullen vaak weer inruilde voor twee of
drie andere koopjes. Abnormaal gedrag?
TOEN OERLEMANS er een paar
maanden werkte vroeg iemand die
IJmuiden helemaal niet kende hem:
„Wat is dat IJmuiden nou eigenlijk?”.
De kappersbediende had het intussen
begrepen: „IJmuiden is geen gewone
plaats, het is een soort internationale
nederzetting die uit het niets tot.
stand is gekomen; de mensen zijn er
van alle kanten heengetrokken”. Het
wonderlijke IJmuiden dat iedere dag
andere verrassingen had bleef hem
fascineren. Daarom kwam hij er na
mr. Remmerts de Vries dat je misschien
inderdaad niet zo diep in de privacy van
mensen moet gaan ingrijpen als ze dat
niet willen. Een mens moet, aldus de
officier, een keer in z’n leven de kans
hebben over de schreef te gaan zonder
dat hem dat voor de volle honderd
procent wordt aangerekend. „Ik praat
natuurlijk niet over een moord of zo
iets”. Juist om de verdachte te laten
functioneren moet de strafwet dan vol
gens hem niet te diep ingrijpen. „Hoewel
het mooier zou zijn geloof ik, als deze
vrouw van binnenuit zegt het niet meer
te zullen doen”. Hij vroeg 750 boete en
twee weken voorwaardelijk.
„Dat zeg ik niet om de kwalificatie van
verduisteren of zo af te zwakken, alleen
om dat „abonormale” aspect te bena
drukken”.
De vrouw heeft geen wezenlijk inzicht
in het opvallende van haar gedrag, dus
heeft therapie in de toekomst weinig zin.
Daarvoor ontbreekt de motivatie. Haar
huidige sociale situatie is rustig, en de
vraag is dus of je daar nu met reclasse-
ringstoezicht iets in wilt gaan „bereiken”
terwijl er weinig te bereiken valt. Er zal
misschien een stuk preventie uitgaan
van de strafzaak die nu is geweest, van
de man ook die nu weet wat er kan
DE PERMANENT kwam, een sensa
tie in de vrouwenwereld. Een toestel
van het merk Eugène kostte echter
zo’n zevenhonderd vijf tig gulden, een
kapitale uitgave in die tijd. Vandaar
dat de kappersorganisatie er een had
uitgeloofd als hoofdprijs van een lo
terij ten behoeve van het sanatori-
umfonds. Oerlemans kocht vijf loten.
Als hij er een bepaald lot bij had
kunnen krijgen zou hij zes opeenvol
gende nummers hebben gehad. Maar
dat lot was al eerder verkocht. En
juist op dit nummer viel de hoofd
prijs.
DE KAPPERSBEDIENDE keek al
gauw uit naar een kans om voor
zichzelf te beginnen. In 1921 kon hij
een winkel huren in de Huijgens-
straat, over de brug, voor een bedrag
van vijfenvijftig gulden per maand,
het bovenhuis inbegrepen. Hij was -
terecht - trots op Zijn nieuwe heren
kapsalon waar ook de kinderen graag
kwamen omdat ze, wanneer ze hun
vijftien cent voor het knippen hadden
betaald, een chocoladereepje kregen.
En chocola was nog een weeldearti
kel in die jaren.
HAARLEM. Bij een ongeval, waar
van de toedracht niet precies bekend is,
raakten zaterdagmiddag twee autobe
stuurders en hun echtgenotes gewond.
Daartoe is in een aantal dringende
gevallen contact met het gemeentebe
stuur opgenomen. De stichting is wat
teleurgesteld over de weinige vorderin
gen die het streven naar inspraak tot
dusver bij het gemeentebestuur heeft
gemaakt, ondanks daarop ook in de raad
gedane aandrang. De heer De Groot
hoopt op een beter contact nu wethou
der Meijer zojuist heeft meegedeeld op
29 april met enige vertegenwoordigers te
willen praten, dit naar aanleiding van
een hiertoe in de herfst van vorig jaar
gedaan verzoek.
Om tien minuten over half drie botste
een 65-jarige Haarlemmer, die met zijn
auto vermoedelijk door het rode licht op
de Westelijke Randweg reed, tegen een
auto die van de Vlaamseweg kwam.
Deze werd bestuurd door een 69-jarige
Haarlemmer. Bij de botsing raakten de
auto’s total loss. De bestuurders en hun
echtgenotes^ respectievelijk 69 en 66 jaar
oud, werden naar het ziekenhuis overge
bracht. De 69-jarige autobestuurder
moest daar blijven met een schedelbasis-
fractuur, de echtgenote van de 65-jarige
bestuurder werd opgenomen met een
hersenschudding. De twee andere bij het
ongeval betrokken personen konden
naar huis terugkeren. De verkeerspolitie
verzoekt eventuele getuigen van het on
geluk Zich bij haar te melden onder
telefoonnummer 129111.
In het op
brachte jaarverslag werd nog gewezen
op het gevaar van een dergelijk bouw
werk op het terrein van Van der Vel
den, waardoor het „Gezicht van Sant
poort” volgens de stichting op onherstel
bare wjjze zou worden bedorven. By de
Rijksdienst voor de Momumentenzorg
waren al informaties ingewonnen over
de mogelijkheden van een actie. Op de
dag van de voorlichtingsavond had het
bestuur echter avn B. en W. bericht
ontvangen dat „het ingediende schets-
plan met betrekking tot de onderhavige
bouw door ons is afgewezen”
DE OPKOMST van de radio gaf
Oerlemans een prima mogelijkheid
om meer klanten te lokken. Op
woensdagmiddag - de middag voor de
kinderen - liet hij de jongens door
koptelefoons luisteren naar het
nieuwe wonder: stemmen en muziek
van verre. Later, toen er luidsprekers
kwamen, zette hij zo’n attribuut op
een plank in de winkel vlakbij een
zinken wasteil die met water was
gevuld; zo werd het geluid prachtig
weerkaatst. Niet alleen de kinderen
genoten ervan, ook volwassenen luis
terden graag naar de uitzendingen
van wat eigenlijk „Radio IJmuiden”
was, de programma’s van radiopionier
Middelraad op het Sluiseiland met
medewerking van de muziekvereni
ging Wilhelmina uit Patrimonium on
der leiding van Klut, die trouwens
zelf klant van Oerlemans was, even
als zijn zoon.
Santpoort heeft hierdoor een zorg
minder. Al op 27 januari had de stich
ting in een brief aan het gemeentebe
stuur plannen voor een dergelijk flatge
bouw met een hoogte van dertien meter
gesignaleerd. B. en W. hebben nu geant
woord dat „niet mogelijke initiatieven
tot bebouwing van het terrein dezerzijds
een afwachtende houding wordt aange
nomen”.
Dat er vele zorgen voor Santpoort zijn
gebleven kwam duidelijk naar voren in
het openingswoord van mr. L. P. de
Groot, algemeen adviseur en waarne
mend voorzitter van de Stichting Sant-
Als dat gebeurd was en de melkboer
de terugreis naar zijn winkel had
aanvaard keek Kroonsberg de zojuist
gebruikte stoel even na. Het was
altijd hetzelfde liedje: de spie ver
toonde sinds het jongste bezoek een
afwijking van ll/a a 2 centimeter. De
stoel moest met de hamer weer in
fatsoen worden gebracht.
Mr. De Groot vroeg zich hierna in zijn
kritiek op de nieuwbouw aan de Duin
weg af of de welstandscommissie zich
niet tev eel met de bouwtekening en te
weinig met de bouw in een dergelijke
omgeving bezig heeft gehouden. Hij
sprak van „Afschuwelijke huizen” en
noemde de gehele woonomgeving onher
stelbaar bedorven.
WAT WAS HET TARIEF dat de
kapper moest berekenen om uit de
kosten te komen! Niet mis voor een
tijd waarin de cent nog van de straat
werd opgeraapt: ƒ17,50. Maar de da
mes van IJmuiden hadden dat gewel
dige bedrag er graag voor over. En zo
kwamen velen naar de Kennemer-
laan voor een stoompermanent met
mysterieuze metalen buisjes waarin
een of andere vloeistof zat. Uit een
kooktoestel geleidden slangetjes de
stoom door het kapsel heen.
OP 10 APRIL 1940 opende Oerle
mans een ultramoderne zaak in de
Kennemerlaan met als verlichting
TL-buizen,' iets nieuws en daarom
een grote attractie. De toekomst leek
vol perspectief. Precies een maand
later brak de oorlog uit. In 1942
moest de zaak op last van de bezetters
worden gesloten; IJmuiden evacueer
de. Het pand werd niet lang daarna
afgebroken. Oerlemans begon een
poort en in de toelichtingen op dia’s
door mevrouw C. S. Lindeman-Meyerink
en de heer G. Ebbinge. De stichting
heeft als doel, zoals mr. De Groot het
uitdrukte, het dorp Santpoort met het
omringend landschap en natuurschoon
voor iedereen die er woont of komt
mooi en aantrekkelijk te houden en het
dorpskarakter en landelijk milieu te
helpen beschermen tegen de steeds meer
opdringende verstedelijking.
OERLEMANS faam als man die
uitstekend kon knippen verspreidde
zich ook onder de dames van IJmui
den. Dat leidde er toe dat de heren
kapper in 1924 les in onduleren ging
nemen in een bovenhuis aan de Zijl
straat te Haarlem. Watergolf was
toen nog niet mogelijk omdat er geen
droogkappen waren. Bij het ondule
ren werd het haar met behulp van
Mevrouw Lindeman ging nader in op
het gevaar van steeds toenemende ver
stedelijking in Santpoort-zuid, zoals door
hoogbouw in de Van Dalenlaan en om
geving. Zij wees op gebouwen als Prin
senbos en Longwood, het complex van
De Kijkgrijp en het plan om tegen
Prinsenbos aan een nog hoger flatge
bouw te plaatsen, waardoor men van de
Wüstelaan af één grote blinde muur te
zien, zou krijgen.
stie naar voren bij de komende gemeen
teraadsverkiezingen meer op mensen uit
Santpoort te stemmen als tegenwicht
voor degenen die uitsluitend of vooral
de economische belangen van IJmuiden
en Hoogovens behartigen. Een andere
bezoeker keerde zich tegen deze sugges
tie. We moeten de juiste verhoudingen
in het oog houden, merkte hij op en
dus niet vergeten dat Santpoórt met zijn
twaalfduizend mensen een bescheiden
rol speelt. Santpoort is al sterk verte
genwoordigd in de raad. Het wordt ge
zien als „het meest gepriviligeerde
woongebied van de geeemnte”. Wij zijn
erg gelukkig dat we in Santpoort wonen,
voegde hij eraan toe; loopt u maar eens
langs het Noordzeekanaal en kijkt u ook
in IJmuiden rond dan weet u wat het
verschil is.
Naar aanleiding van wat een lezer
schreef in „Over IJmuiden gespro
ken”: Tante Jaan Langbroek was niet
in Pernis geboren maar in Middel-
harnis. Het was een zuster van mijn
vader (C. Langbroek, IJmuiden).
Tante Jaan heette officieel Adria
na, maar werd op Middelharnis vol
gens de gewoonte daar Arjan ge
noemd. Ze ging in betrekking bij een
arts in Middelharnis, daarna bij ie
mand in Rijswijk. In 1918 kwam ze
naar IJmuiden waar men haar tante
Jaan ging noemen. Ze was al 42 jaar
toen ze met de kraamverzorging be
gon. Aanvankelijk ging ze ook nog
uit werken maar daar had ze op den
duur geen tijd meer voor. Hoewel ze
daarvoor geen opleiding had gehad
werd ze steeds meer voor de kraam
verzorging gevraagd. In IJmuiden
werd algemeen gezegd: tante Jaan
neemt de tijd voor het kind. Beter
compliment kon kon men haar niet
geven.Toen ze al 72 was vertelde ze
me: „Iemand vroeg me of ik op een
bepaald bepaald adres wil komen ba
keren: ik kan het zelf niet, vertelde
ze, want ik ben al zestig”. Tante Jaan
heeft ook toen geholpen, maar langer
dan een jaar heeft ze haar werk niet
meer voortgezet. Twintig jaar geleden
is ze gestorven na op haar ziekbed
veel te hebben geleden. Hoe bekend
mijn tante was blijkt ook uit het feit
dat er eens een ansichtkaart werd
verstuurd met als adres uitsluitend'
„Aan Tante Jaan, IJmuiden”. Die
kaart werd prompt bij haar gebracht.
(Mevr. A. Langbroek, Leeuwarden).
Na de bevrijding kwam ik Tante
Arjan (mej. Langbroek) eens huilend
op straat tegen. Ze kreeg haar wo
ning in de Burgemeester Rambon-
netlaan niet terug, vertelde ze. omdat
daar te veel woonruimte was. Ze
moest maar naar een zolderkamertje
uitzien, was haar gezegd. Jij komt
overal bij de weg, zei ze me (ik was
bijvoorbeeld in Santpoort het meest
bekend als „Het visvrouwtje”), als je
wat geschiktst voor my weet denk
dan eens aan me. Nu had ik zelf een
groot huis in de Kompasstraat no. 20.
waarvan ik een deel verhuurde. Ik
zei: ga naar het bureau in Bloemen-
daal en vertel dat je een zit- en
slaapkamer van mij krijgt, maar zeg
er vooral bij dat er geen aparte we is,
zodat ik er geen heel gezin bij kan
hebben. Z is ze dan bij me gekomen
en tot haar dood gebleven. Het huis
in de Kompasstraat is inmiddels ver
kocht. Sinds zeven jaar woon ik nu
in de Reggestraat no. 11, in een
duplex maar met uitzicht op een
plantsoen (Mej. A. Krijger, IJmui
den).
Reacties op deze rubriek: schrifte
lijk bureau van dit blad, telefonisch
023-378601.
„LEG DE HAMER maar vast klaar,
jongens”, zei kapper Kroonsberg te
gen zijn bedienden wanneer Elis de
Bie aanstalten maakte naar binnen te
komen. Elis de Bie was de dikste
man van IJmuiden, meer dan drie
honderd pond; hij had een melkzaak
even verderop op de hoek van de
Keizer Wilhelmstraat en de President
Krugerstraat. Wanneer De Bie een
maal gezeten was had deze weinig
woorden nodig. Hij wees naar zijn
haardos en zei alleen maar „kaal”.
HAARLEM. Wat is normaal in on
ze maatschappij? Mogen wij onze maat
staven daaromtrent zomaar aan een an
der opleggen? Moeten we ons niet eerst
realiseren dat ieder andere regels en
normen heeft, zonder hem meteen abnor
maal te noemen? Deze vragen legde
de reclasseringsambtenaar W. Koet
senruyter vrijdag aan de Haarlemse po
litierechter mr. Vink en officier van
justitie mr. Remmerts de Vries voor. Hij
deed dat naar aanleiding van een recht
zaak rond een vrouw die ervan beschul
digd wordt als cheffin van een grote
Haarlemse kledingzaak grote hoeveelhe
den textiel verduisterd te hebben. Op de
zolder van haar woning trof men hon
derden truien, spencers, pullies, en wat
dies meer zij, alles nog ingepakt en met
de prijskaartjes er nog aan.
op zolder, de manier waarop dat daar
lag, geïntrigeerd. Maar hij wilde niet
oordelen vanuit een eigen situatie: „Het
kan” hield hij de rechter en officier
voor.
Hij schetste de vrouw ais een hamste
rende, zichzelf zeker stellende vrouw die
op deze manier haar onzekerhied wilde
opvullen. Dan zeg je: dat is te gek, met
deze hoeveelheden. Maar, aldus de re
classeringsambtenaar: waar ligt in zo’n
proces het moment van stoppen? Het
was een vrouw die niet wist wat haar te
wachten stond,, die maar doorging en
van dit hamsteren een gewoonte maakt.
zaak Santpoort maar opnieuw
volgde een evacuatie. In een paar
jaar verhuisde hij noodgedwongen ze
ven keer. Na de bevrijding richtte hij
aan de Ramplaan in Haarlem op
eenvoudige wijze een „shop” in voor
de Canadese militairen. Een jaar la
ter kon hij zich eindelijk weer ont
plooien, toen hij een damessalon in
de Haarlemse Gierstraat opende. Deze
groeide uit tot een grote zaak, met
twaalf cabines. Daar is Oerlemans tot
zijn vijfenzestigste blijven werken.
kleine gaspitjes ingekruld. Ook op dit
gebied kreeg Oerlemans een goede
naam. Het leidde er mede toe dat hij
zijn zaak in 1927 verplaatste naar de
gunstiger gelegen Kennemerlaan
waar hij een werkruimte met een
diepte van dertien meter kreeg plus
een kleine damessalon. De laatste
moest al gauw worden uitgebreid.
Oerlemans ontruimde daartoe zijn
slaapkamer.
NA EEN PAAR WEKEN had de
bezitter van het triomferende lot zich
nog steeds niet aangemeld. Toch
moest hij in de omgeving wonen
omdat jongens van kapper Nooij het
hadden verkocht. Er kwam een be
richtje in de IJmuider Courant. De
volgende dag nam herenkapper Ger
rit van der Pijl contact met Oer
lemans op: „Zeg, ik heb dat nummer,
maar ik ben nou net met de zaak
gestopt. Wil je het kopen voor een
redelijke prijs?” En zo werd Oerle
mans een van de eersten in Neder
land die een permanenttoestel van
Eugène in zijn zaak kon zetten, een
gebeurtenis van de eerste rang. De
heren van de apparatuur kwamen
speciaal van Den Haag naar de Ken
nemerlaan om de nodige lessen te
geven.
lange maar tegelijk goede dagen
heeft meegemaakt. Met topdrukte als
de dames naar een toneelavond van
Varia moesten, in Thalia. Oerlemans
ging er ook. zelf heen, al stond hij
nog tot acht uur, een kwartier voor
het begin van de voorstelling, in de
zaak. Onder zijn kappersjas had hij
dan al sinds een paar uur z’n beste
pak aan zodat hij geen minuut be
hoefde te verliezen. En in Thalia
genoot hij niet alleen van het kijken
naar het toneel maar ook van het
kijken naar de kapsels van de dames.
Mr. De Groot legde er in Zijn slot
woord de nadruk op dat de Stichting
Santpoort beslist niet tegen het bouwen
van woningen in het algemeen is. Zij
heeft al eerder gepleit voor het tot stand
komen van betaalbare woningen aan het
Burgermeester Weertplantsoen. Overal
in het land wint echter de overtuiging
veld dat de groei van het nieuwe niet
mag worden verworven op volledige on
dergang van het oude. We mogen ver
langen, aldus de heer De Groot, dat de
bestemmingsplannen waarin daarmee
geen rekening gehouden, doordat ze
van lang geleden dateren, worden ge
wijzigd. Het is mede daarom dat de
Stichting Santpoort zoveel prijs stelt op
een goed, positief contact met het ge
meentebestuur.
Mr. Vink was een en al verbazing, sprak
over „genoeg kleding voor een wees
huis”, en „genoeg wol om kleding voor
een reus te breien”. De vrouw, tranen in
de ogen, vertelde dat ze gewoon spaar
zaam was, dingen verzamelde als het
koopjes waren. En als dat dan abnor
maal was: ,,dan is het toch nog geen
reden om aan te nemen dat ik het
gestolen had
andere kapitaalkrachtige zou komen op
dagen die kans zou zien alle er nu
staande karakteristieke pandjes te ko
pen.
De raadsman mr. R. van Wijk sloot
zich in grote lijnen bij de reclassering
aan, al vond hij dat men daar toch
te veel uitging van een bewezen zijn van
verduistering. Hij bestreed dit juist om
dat er onvoldoende bewijzen zouden zijn
volgens hem. Mr. Vink kwam wel tot
een bewezenverklaring, op dezelfde
gronden als de officier, maar daarin
betrok hij alleen de goederen waarvan
zé in eerste instantie toegegeven had dat
die gestolen waren. Hij begreep dat de
vrouw en haar man lange tijd dit met
zich mee hebben gedragen als een zware
last, en wilde geen voorwaardelijke ge
vangenisstraf opleggen, alleen een boete:
500,-.
De heer Koetsenruyter ging er niet op
in of het nou wel of niet gestolen waar
was: hij had zich in het gedrag en
karakter van de vrouw verdiept en van
af het eerste moment had hem de om
vang van de aanwezige textielvoorraad
Haar echtgenoot wist van niets. Hij
had wel eens opgemerkt dat ze veel
kocht, maar wist niet dat er zoveel op
zolder lag. Mr. Remmerts de Vries hield
haar nog een norm uit zijn eigen bestaan
voor: als mijn vrouw wat koopt wil ik
het altijd zien al is het maar om te
zien of het staat”. Mr. Vink tegen de
echtgenoot van verdachte: „u bent dus
een man die zich van het huishouden
afsluit. Maar dan sluit u zich af, en u
moet samen verantwoordelijk zijn”.
znij negen maanden diensttijd in
1918 terug. Kroonsberg bleek de
zaak intussen, met hamer en al, te
hebben overgedragen aan Jan Musch.
De klanten waren nog bekenden: Elis
de Bie, IJmuidens eerste slager Leen-
dert de Beurs, Piet Visman van het
café Czaar Peter aan de overkant en
vele anderen.
De heer Ebbinge wees ook op het
bestemmingsplan voor het terrein aan de
Kieftendellaan, waar woningen van het
type „drive in” zijn geprojecteerd. Op
het verderop gelegen bollenland van
Nijssen dreigt wat hij „sociale woning
bouw” noemde. Op de plaats waar de
Hoofdstraat uitkomt op de parallelweg
van de Rijksweg wil men een groot
viaduct maken naar de Velserbroekpol-
der, zo vervolgde de heer Ebbinge zijn
toelichting. Blijkens zojuist ingewonnen
informaties is het zelfs de bedoeling nog
een tweede viaduct aan te brengen, en
kele honderden meters ten zuiden van
het eerste. De Stichting Santpoort heeft
als alternatief het maken van een tun
nel ter plaatse. Hierdoor wil zij voorko
men dat het nageslacht blijvend met de
viaducten wordt geconfronteerd.
ijmuid€n,~s?
x